گروه فرهنگ و هنر:«ویلایی‌ها» با سالن پر، پدیده این چند شب اکران‌های برج میلاد بود. خیلی‌ها می‌گفتند: بالاخره یک فیلم دیدیم! روایتی متفاوت از دفاع‌مقدس. روایتی کم‌نقص، زنانه و سینمایی. ویلایی‌های «منیره قیدی» در شب سوم توانست با استقبال خوب مخاطبان همراه شود. فیلم‌های دیگر روز سوم اکران‌های کاخ جشنواره ماجان، دریاچه ماهی و نگار بودند. «ماجان» که روایتی از یک عشق مادرانه است، به جهت داستان و توانمندی سینمایی به فیلم‌های بعدازظهر جمعه‌ای سیما بیشتر شباهت دارد تا یک سینمایی پروپاقرص. «دریاچه ماهی» هم یکی دیگر از روایت‌های متوسط دفاع‌مقدسی بود که آنچنان مورد استقبال قرار نگرفت». «نگار» رامبد جوان فرم محض بود و داستان پیچیدگی‌های یک فیلم سینمایی را نداشت. اگرچه یک تجربه نسبتا جدید برای سینمای ایران است اما بیش از یک بار نمی‌شود به تماشای آن نشست. غافلگیری‌های متعدد مخاطب آنچنانکه باید ذهن را به چالش نمی‌کشد. هدفی که شاید عوامل فیلم به دنبال آن بوده‌اند و محقق نشده است.

محسن شهمیرزادی: نگاه زنان به دنیا در سینما مغفول مانده، از آنجایی‌که عمده کارگردان‌های مطرح دنیا مرد بوده‌اند، نگاه آنها به دنیا نیز مردانه است اگرچه سوژه آنها زن باشد. بنابراین «ویلایی‌ها» زمانی رسالت خود را محقق کرده که بتواند بازنمایی درستی از دنیای زنانه در جنگ داشته باشد، در واقع فیلم هنگامی موفق خواهد بود که مخاطب مرد نیز خود را در دنیایی زنانه تصور کند و با شخصیت‌های زن فیلم همذات‌پنداری کند. اگرچه ویلایی‌ها با وجود فیلم اولی بودنش تاکنون تقریبا بهترین فیلم جشنواره شناخته شده است اما برای بازنمایی صحیح دنیای زنانه، هنوز قدم‌های طی نشده‌ای دارد.
شخصیت‌های اصلی فیلم یعنی پریناز ایزدیار و طناز طباطبایی، چهره امروزی دارند و به دلیل تعدد نقش‌هایشان در فیلم‌های برتر سینمایی مخاطب با پیشینه ذهنی نسبت به شخصیت‌ها به  دیدن این فیلم می‌نشیند، چهره‌های دهه نودی برای رفتن به دل تاریخ  نیاز به تغییراتی دارند، بویژه که صابر ابر و پریناز ایزدیار در 2 فیلم این جشنواره بدون کوچک‌ترین تغییری در چهره‌هایشان  به عنوان همسر یکدیگر به ایفای نقش می‌پردازند، یکی در دهه 90 (تابستان داغ) و دیگری در دهه 60 (ویلایی‌ها).
«دلهره» و «انتظار» برجسته‌ترین کلیدواژه‌های دنیای زنان در جنگ است که خطر ضدجنگ شدن را به هر فیلم و نوشته‌ای نزدیک می‌کند اما «جنگ» در ویلایی‌ها «دفاع‌مقدس» است، اگرچه جنگ ذاتا پدیده شر و مذمومی است اما ناچاراً باید به آن تن داد و از این ناچاری برای پرورش نفس خود استفاده کرد. فیلم سکولار نیست، برای جنگ قداست قائل است و شخصیت‌ها با تمام دلبستگی و زنانگی، باز هم مردان‌شان را برای رزم مذمت نمی‌کنند.تعدد شخصیت‌ها و روایت داستان‌های متعدد هر چند می‌توانست یک ظرفیت برای بیان یک دردِ مشترک از زبان همه باشد اما شلوغی فیلم به القای حس «انتظار» ضربه می‌زند. اگر بپذیریم کارگردان  نیمی از فیلم را به دلهره پرداخته است، لازم بود نیم دیگر را در بسط دادن جمله «چشم‌انتظاری سخت‌تر از تنهاییه» اختصاص می‌داد. چه در محتوا و چه در فرم، سکانس پایانی «ویلایی‌ها» یکی از بی‌نظیرترین جمع‌بندی‌های این جشنواره خواهد بود، در حالی که همه منتظر بازشدن گره داستان هستند، مولف بدون اینکه انتهای فیلم را باز بگذارد و مخاطب را در دریای توهمات خود رها کند، بدون پایان‌بندی احساساتی و مضحک که در لحظه‌ای تمام گره‌ها با یک رخداد باز می‌شود، بدون آنکه حتی به کنجکاوی موقتی مخاطب پاسخ صریحی دهد و بی‌آنکه درگیر شعار و منبر شود، معنای عمیقی را در پایان‌بندی فیلم به مخاطب پند می‌دهد که خود نمونه‌ای خلاقانه در میان دوقطبی پایان باز و بسته است. مهم نیست داوود بیاید یا خیر. همه داوود هستند.

محمدرضا کردلو: ویلایی‌ها به جای تیتراژ شروع، یک نوشته داشت: «روایتی از صبوری همسران شهدا در شهرک‌های مسکونی حاشیه‌ جبهه». ادعای فیلم هم «یک روایت» است نه بیشتر. پس اگر کسی بگوید روایت‌ها ناقصند، اساسا از سر این اشتباه این حرف را زده که خیال می‌کند، فیلم از «روایت‌ها» تشکیل شده و نه «یک روایت». حال آنکه همه 95 دقیقه فیلم «یک روایت» است. همه زن‌های قصه، با همه تفاوت‌های‌شان «یک روایت» دارند؛ «روایت صبوری». روایت «ابهت زنانگی در خانه‌های بی‌مرد». در ویلاهایی که بمباران می‌شوند. ویلا معمولا همردیف با آرامش است و در میان عامه، آسودگی و راحتی و ویلا یک جورهایی مراعات نظیر دارند. اما منیره قیدی چه تضاد سینمایی و زیبایی ایجاد کرده است. در اندیمشک ویلاهای بدون مرد، با سختی و رنج و غم هم‌ردیفند و یک تعلیق مستمر. زن‌ها در کنار یکدیگر اما تنهای تنها زندگی می‌کنند چون همسران‌شان در کنارشان نیستند؛ پریشانی در جمعیت.  شاید هر چند شب یک‌بار فقط یکی از خانه‌ها «مرد» داشته باشند. بچه‌های زیادی منتظر پدرانشان هستند اما فقط یکی از پدرها آن هم چند روز یک بار به شهرک  سر می‌زند. مردها که شهید می‌شوند، زن‌ها تازه شروع می‌کنند و زندگی از «شروع زنانه» جریان پیدا می‌کند و ادامه می‌یابد. «سیما» (طناز طباطبایی) قرار است از ایران برود. چون همسرش داوود در جنگ است. مادربزرگ (ثریاقاسمی) بچه‌ها را به ویلا می‌آورد تا مگر به داوود نزدیک‌تر باشند و پدرشان سراغی از آنها بگیرد. داوود در ماموریت است و نمی‌آید. سیما که به بهانه بچه‌ها به «ویلا» آمده به سختی در میان «ویلایی‌ها» شروع به زندگی می‌کند. یاد می‌گیرد مثل آنها سختی بکشد، زیر بمباران به سمت پناهگاه بدود. منتظر آمدن همسرش باشد. از اینکه با هر بار رسیدن «هایس» (آمبولانس) خبر شهادت همسرش را نمی‌شنود خوشحال شود و زندگی کند. خانم خیری (پریناز ایزدیار) فرمانده شهرک است و ویلایی‌های دیگر از او حرف‌شنوی دارند اما وقتی شوهرش (صابر ابر) شهید می‌شود، او دیگر دلیلی برای ماندن ندارد؛ می‌رود. ویلاها می‌مانند و سیما که جای خانم خیری را می‌گیرد. مردها می‌روند. مردها شهید می‌شوند اما زن‌ها می‌مانند، زندگی می‌کنند، زندگی می‌سازند و همه زندگی مدیون آنهاست. ویلایی‌ها نشان می‌دهد اینکه «مرد از دامن زن به معراج می‌رود» تنها یک جمله نیست، توصیفی انسانی از مکتب است. مکتبی که هم مادر شهید و هم همسر شهید هر دو «منتظرند» و «صبور». ویلایی‌ها توصیفی از یک مکتب است که در آن مردان وظیفه‌ای دارند و زنان نیز وظیفه‌ای! و دقیقا وظیفه زنان زمانی بیشتر می‌شود که مردها نیستند. تکلیف زنان زمانی سخت‌تر می‌شود که مردها نیستند. در این بین انتظار بسیار غریب است. انتظار زنانه، انتظار مادرانه، انتظار همسرانه و از همه غریب‌تر انتظار کودکانه! و ویلایی‌ها چقدر در توصیف این انتظار موفق است.
 

محسن خسروی: ساخت فیلم اشراقی نیاز به «جرات»، «سواد» و «اخلاص» دارد که اگر پای هر کدام از آنها لنگ بزند، فیلم سقوط مستقیمی خواهد داشت، به همین دلیل است که بسیاری ترجیح می‌دهند موضوعات دیگری را برای اثر سینمایی خود انتخاب کنند. کودکی که از بدو تولد می‌تواند آینده را ببیند، در جوانی با «جنازه‌ها» سخن بگوید و در پیری عارف بالله شود، در حالی که این توانایی از کودکی در او بوده و برای رسیدن به آن نیاز به هیچ‌گونه تهجد و معنویتی نداشته است. مریم دوستی تخیل خود را برای سینمایی‌سازی موضوعی معنوی دخیل کرده است، تخیلی که نسبتی با واقعیت نداشته، زیرا هیچ کدام از عرفا «چشم برزخی» و مقام والای خود را در بدو تولد به همراه نداشته‌اند. دریاچه ماهی در نهایت می‌تواند یک فانتزی از دنیای غیرمعنوی باشد که ماوراءالطبیعه در آن دخالت دارد. از سوی دیگر اسطوره هیچوقت نمی‌تواند براحتی راوی فیلم باشد، اساسا هاله قداست زمانی ایجاد می‌شود که ما همه چیز را درباره او ندانیم و دیگران به اندازه فهم خود از آن روایت داشته باشند. شاید بتوان گفت نه‌تنها سینما که هیچ رسانه‌ای اقتضا ندارد که قهرمان مقدس، خود راوی زندگی‌اش باشد، زیرا در آن صورت مجبوریم به ریا و شعارزدگی روآوریم. تخیل بی‌توجه به واقعیت و از سویی ندانستن زبان سینما در پرورش قهرمان مقدس، «دریاچه‌ ماهی» را ریاکار و ناتوان جلوه داده است. «عرفان بی‌جامعه»، از معضلات بزرگ در پرداختن به مساله معنویت است که سال‌ها روایت دفاع‌مقدس را تسخیر کرده بود. زندگی در عزلت یا همان گلخانه بیرون از شهر، متفاوت بودن از همه انسان‌ها و داشتن ویژگی‌هایی که هیچگاه اکتسابی نبوده از جمله نشانه‌هایی است که همواره برای «انسان عارف» به کار برده می‌شود، روایت‌هایی که شهدا را نیز دست نیافتنی کرده و از آنها «اسطوره‌های غیر قابل دسترس» می‌سازد. این درحالی است که نه‌تنها عرفا، بلکه ائمه و خاندان پیامبر نیز همواره از بطن مردم و به ظاهر شبیه آنها بوده‌اند، پوشش، خوراک، مسکن و تعاملات اجتماعی آنها دور از عامه مردم نیست، کما اینکه شهدا هم از این قاعده مستثنا نبوده‌اند اما با استمداد تخیل، ساختن شخصیتی اسطوره‌ای در جامعه امروزی نه تنها «دریاچه ماهی» را غیرباورپذیر می‌سازد، بلکه بر روایت‌های شهدای غیر قابل دسترس می‌افزاید و هر روز نسل جدید را از دستیابی به مقامات معنوی دور می‌کند. باید پذیرفت هر «دریاچه ماهی» یک «ضدگلوله خلق می‌کند»، هر افراطی، تفریطی دارد و این جمله شهید آوینی را باید سرلوحه قرار داد که اگرچه مضمون، اخلاقی و دینی باشد اما عدم احاطه بر تکنیک سینما، فیلم را «مبتذل» می‌سازد.
 

محمد رضوانی‌پور: «ماجان» دارای اغلب استانداردهایی است که یک فیلم را تبدیل به گزینه‌ای مناسب برای پر کردن کنداکتور آخر هفته شبکه‌های سیما می‌کند. یک قصه کلیشه‌ای و پرسوز و گداز که می‌تواند به مخاطب تضمین دهد نیازی نیست «حواس جمع» پای فیلم بنشیند. درست مانند یک اُپرای صابونی در تلویزیون. فیلم یک آنتا‌گونیست شرور دارد و صرفاً از همان نان می‌خورد، البته اگر نان و آبی در کار باشد! فیلمنامه‌نویس با خلق این کاراکتر دیوصفت یعنی هاشم (فرهاد اصلانی) و قرار دادن او بر سر راه مادر و پسر معصوم، این فرصت را به خود داده تا درام‌پردازی کند. نقشه مشخص است: تحریک احساسات مخاطب از طریق نمایش پی‌درپی مظلومیت‌های مادر و پسر آن هم در قالبی خام‌دستانه از یک سو و مانع‌تراشی‌های آدم‌بده‌ قصه در مسیر زندگی این دو فرشته از سوی دیگر. به طور کلی قصه‌گو بودن یک فیلم فی‌نفسه نه‌تنها عیب نیست، بلکه حتی غنیمتی است برای سینمای کم‌رمق ایران اما بحث بر سر این است که واقعاً چرا فیلمساز پیش از ساخت اثرش به این مساله فکر نکرده که فیلمنامه «ماجان» فاقد بداعت، اصالت و جاذبه‌ای است که بتواند با تکیه بر آن، در حد و قواره یک درام متوسط سینمایی ظاهر شود؟ این مشکل وقتی تبدیل به یک معضل می‌شود که فیلم در پایان‌بندی همان اندوخته ناچیز خود را هم از دست می‌دهد. پایان فیلم آنقدر پرت هست که انگار میان ضبط راش‌های سکانس پایانی و مابقی فیلم مدت زمان زیادی فاصله افتاده است! شخصیت‌محوری فیلم یعنی مولود(ماجان) به کلی در حاشیه گم و سرنوشت این خانواده نیز به حال خود رها می‌شود. هیولای فیلم هم لب ساحل آبغوره گرفته و لابد پشیمان شده، شاید هم نه. مگر فرقی می‌کند؟ اگر فردی بی‌اطلاع از تمام فیلم فقط به تماشای چند پلان آخر بنشیند و به دکوپاژ دقت کند، به احتمال زیاد تصور می‌کند این زن و مرد عاشق یکدیگر هستند و اکنون بعد از پشت‌سر گذاشتن مصائبی لب ساحل نشسته‌اند تا درد و دل کنند. به‌علاوه، بعد از مواجهه با حرکت کرین در پلان آخر، دیگر حتماً مطمئن می‌شود که عشق این دو نفر آسمانی است!

محسن دریالعل: فرم، فرم، فرم. خلاصه تمام اتفاقات و رویدادهای نگار همین است. بازی‌های فرمی که هدف خاصی برای آنها نمی‌توان متصور شد و صرفا قرار است تجربه‌ای تازه در سینمای ایران رقم بخورد. روایت‌های موازی و دایره‌وار و تکرارپذیر. تجربه و دیدن یک اتفاق از جایگاه‌ها و تجربه‌های مختلف و ایجاد فضایی مالیخولیایی. هدف تنها انجام تجربه‌ای جدید است؛ همین. دیگر حرفی درباره نگار نمی‌توان زد. حتما نوشتن چنین فیلمنامه‌ای کار دشواری است. قرار نیست اتفاقات دلایل علی و معلولی خاصی را دنبال کند، فقط قرار است غافلگیری‌های پی‌درپی با سیکل‌های زمانی و مکانی متناوب و جابه‌جا شدن شخصیت‌ها، مخاطب را شوکه کند؛ بی‌هیچ منطق روایی. صداهای ناگهانی، ورود و خروج‌های ذهنی شخصیت‌ها به زمان‌های مختلف و اکشن و تعقیب و گریز همه مسیر غافلگیری را دنبال می‌کند تا مخاطب قبول کند تسلط فیلمساز بر تمام ارکان فیلم ذهنیش کامل است. البته این ادعای فیلمساز است که باید بیشتر روی آن فکر کرد. در واقع ایده نگار برگرفته از فیلم تجربی «ماهی و گربه» شهرام مکری است؛ سیکل زمانی و مکانی که در آنجا در یک برداشت ضبط شده بود. «نگار» نیز به تقلید از آن سعی کرده با بازی‌های فرمی همان حال و هوای مالیخولیایی و وهم‌انگیز را القا کند، البته با فرمی مخاطب‌پسندتر و تکنیکی که سعی می‌کند خود را به رخ بیننده بکشد. رونمایی از یک اتفاق در سیکل‌های زمانی مختلف در مکان‌های تکراری که نتیجه را به الگوی اولیه نزدیک می‌کند. نتیجه، محصول قابل ملاحظه‌ای از آب درآمده که فقط به یک بار دیدن می‌ارزد، البته یک بار دیدن هم شاید زیاد باشد، دیدن نصف فیلم کفایت می‌کند، چرا که بعد از گذشت نیمی از فیلم این تجربه جدید به تکرار می‌افتد و حرفی برای گفتن نمی‌ماند جز به نتیجه رساندن و جمع‌بندی داستان و تمام کردن قصه.  در مجموع «نگار» تجربه‌ جدیدی است که بیش از هر مخاطبی برای تیم فیلمساز قابل ملاحظه و توجه است. همچنین برای جشنواره‌ها و مخاطبان خاص جشنواره‌ای.

برگزیدگان جشنواره تئاتر فجر اعلام شدند
جشنواره تئاتر فجر، با معرفی برگزیدگان خود به پایان رسید. در اختتامیه این جشنواره برگزیدگان هر بخش اعلام شدند که در بخش بین‌الملل جشنواره، تندیس زرین به پارسا پیروزفر برای بازی در نمایش ماتریوشکا تقدیم شد. همچنین تندیس جایزه بهترین بازیگر زن به بازی فاطمه نقوی برای نمایش صوراسرافیل و دیابولیک اهدا شد. تندیس بهترین نمایشنامه نیز به حسین پاکدل برای  متن کابوس حضرت اشرف تقدیم  شد. همچنین با تقدیر از عامر مسافر آستانه برای صوراسرافیل، نمایش همسرایی یتیمان (جرزی زون) به عنوان بهترین نمایش بخش بین‌الملل معرفی شد. همچنین در بخش مرور «هدایت هاشمی» برای بازی در نمایش «افسانه ببر» و «نسیم ادبی» برای بازی در نمایش «ناسور» به عنوان برگزیدگان جشنواره فجر انتخاب شدند.

فراستی از یک فیلم تعریف کرد
فراستی در سومین روز از جشنواره فجر، با حضور در برنامه هفت گفت: «ویلایی‌ها» اولین فیلم جشنواره امسال است که قابل دیدن است. اصلا فیلم بدی نیست. فیلمی که می‌توانست خوب‌تر باشد. اولین فیلم جنگی ما که تمام فیلم اساسا زنان هستند. شخصیت اول این فیلم به اصطلاح فرمانده این کمپ خوب است و دارد شخصیت می‌شود. اما فیلمساز خوب ما که دغدغه زن و جنگ دارد، با چند اشکال در فیلمنامه، زنان فیلم را به شخصیت نمی‌رساند. زنان عمدتا تیپیکال می‌شوند. در حالی که فیلمنامه این ظرفیت را داشت که قصه این 15-10 نفر را کامل‌تر به ما بگوید و روی چند نفر نایستد اما متاسفانه موفق نمی‌شود.

انتشار بیست‌وششمین جلد  «نیمه پنهان ماه...»
کتاب «نیمه پنهان ماه۲۶؛ رستگار به روایت همسر شهید» از سوی انتشارات روایت فتح روانه بازار کتاب شد. به گزارش فارس، بیست و ششمین جلد از مجموعه «نیمه‌پنهان ماه» به روایت زندگی شهید کاظم نجفی رستگار از زبان همسر شهید می‌پردازد.این کتاب با  248 صفحه یکی از قطورترین کتاب‌های مجموعه «نیمه پنهان ماه» به شمار می‌رود که به سبک زندگینامه داستانی توسط نجمه طرماح به نگارش درآمده است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «کنارم نشست، حلقه‌ای قرمز، دور چشم‌هایش را گرفت و نم اشکش مژه‌های پرپشتش را به هم چسباند. از گوشه صورتش قطره‌ای اشک پایین آمد، بغضش را فروخورد و گفت: «تو نمی‌دونی من چه عشقی می‌کنم از اینکه دارم برای مبارزه با کفر می‌رم؛ ولی این غم تو دل منو آتیش می‌زنه. خانمم تو برنده‌ای، تو بردی. این قلب من گرفتار تو شده تا ابد؛ ولی وظیفه مسلمونیمون چی می‌شه؟ ها؟!» تا به هق‌هق می‌افتادم، شانه‌هایم تکان می‌خورد و قلبم تند می‌زد. چشم‌هایم را روی زانوانم گذاشتم. تاب دیدن چهره مردانه‌اش را نداشتم. کاظم ادامه داد: «تو هم شریک این جهادی، اجر صبر تو، کم‌تر از جهادی که من می‌کنم، نیست.» براساس این گزارش کتاب «نیمه پنهان 26: رستگار به روایت همسر شهید» با قیمت 10000 تومان روانه بازار نشر شد.

انسیه شاه‌حسینی:
هر اندازه از «قیدی» تقدیر شود حقش است
کارگردان فیلم ویلایی‌ها گفت: از زمانی که نوشتن فیلمنامه را شروع کردم تا زمانی که فیلم ساخته شد 10 سال زمان برد زیرا هیچ تهیه‌کننده‌ای آن را نمی‌پذیرفت. به گزارش ایسنا، منیر قیدی در نشست رسانه‌ای فیلم ویلایی‌ها بیان کرد: من خودم را فیلم اولی نمی‌دانم چون منشی صحنه بیش از 20 فیلم بوده‌ام. ثریا قاسمی نیز در این نشست اظهار کرد: در شرایط بسیار سخت، بسیار سخت و بسیار سخت آقای ملکان کمک کرد تا این کار را انجام دهیم. این فیلم انتظار زنان در جهان و جنگ‌افروزی ظالمان را نشان می‌دهد، زنان، مادران، دختران و خواهرانی که در انتظارها می‌مانند، می‌سوزند و می‌سازند. صابر ابر نیز با بیان اینکه من به نمایندگی از مردهای این فیلم در این نشست حضور دارم، اظهار کرد: من در این فیلم سهم کوچکی داشتم. بودن در این فیلم به دلایل بسیار برایم مهم و ارزشمند است و اگر در آن سهمی نداشتم دلم می‌سوخت. هر بار که این فیلم را می‌بینم به یاد همه مادران می‌افتم. به طرز عجیبی فکر می‌کنم هر مادری از فاصله یک تا 10 سال که این انتظار را تجربه کرده است ستایش دارد. انسیه شاه‌حسینی نیز که در این نشست حضور داشت، با اشاره به فیلم ویلایی‌ها و کارگردان آن اظهار کرد: به عقیده من هر اندازه از قیدی تقدیر شود حقش است.

در اختتامیه سومین دوره شب‌های شعر انقلاب صورت گرفت
تجلیل از سیمین‌دخت وحیدی شاعره نمادهای انقلاب
آیین اختتامیه سومین دوره شب‌های شعر انقلاب اسلامی سه‌شنبه ۱۲ بهمن‌ماه با حضور جمعی از شاعران انقلاب در حوزه‌هنری برگزار شد. به گزارش تسنیم، سومین دوره شب‌های شعر انقلاب اسلامی با حضور پیشکسوتان شعر و ادب پارسی و شاعران مطرح انقلابی کشور سه‌شنبه
12 بهمن‌ماه و همزمان با آغاز ایام دهه فجر برگزار شد. پرویز بیگی حبیب‌آبادی، شاعر و مدیر انتشارات فصل پنجم نیز با اشاره به اینکه در دهه 60 شاعرانی همچون زنده‌یاد مهرداد اوستا تاثیر بسزایی بر شعر شاعران انقلاب گذاشتند، گفت: اگر زنده‌یاد اوستا نبود، شاید شعر انقلاب و حوزه هنری به این بالندگی و پویایی نمی‌رسید. متاسفانه قدر شخصیتی مانند اوستا ناشناخته مانده است. وی ادامه داد: پس از وقوع حادثه پلاسکو و شهادت جمعی از آتش‌نشانان کشورمان، تصمیم گرفتیم اشعار مرتبط با این حادثه را در نشر فصل پنجم و در قالب کتابی غیرقابل فروش، به چاپ برسانیم و نیمی از این کتاب‌ها را در سازمان آتش‌نشانی و نیمی دیگر را در نمایشگاه کتاب سال 96 در اختیار علاقه‌مندان قرار دهیم. ناصر فیض، مدیر دفتر طنز حوزه هنری، دیگر شاعری بود که در این مراسم اثر طنزی را برای مخاطبان خواند. مرتضی امیری‌اسفندقه، دبیر علمی سومین دوره شب‌های شعر انقلاب اسلامی، نیز ضمن تقدیر و تشکر از کسانی که برای برپایی این همایش در شهرها و مکان‌های مختلف فعالیت داشته‌اند، اظهار کرد: 12 سال داشتم که انقلاب اسلامی به پیروزی رسید و می‌اندیشم این انقلاب چقدر کریم است که من امروز می‌توانم در جایگاه دبیر علمی شعر انقلاب سخن بگویم. وی ادامه داد: همیشه از قبول مسؤولیت‌ها گریزان بوده‌ام و در واقع شعر مزاحم پذیرش مسؤولیت من بوده است.اینکه دبیر علمی سومین دوره شعر انقلاب اسلامی هستم به دلیل لیاقت و توانایی‌هایم نبوده، بلکه دوستانم امر کردند و من از روی ادب و اطاعت قبول کردم. در بخش تجلیل و تقدیر از مقام سیمین‌دخت وحیدی، شاعر پیشکسوت کشورمان، عباس براتی‌پور با اشاره به اینکه در دهه 60 به همراه سیمین‌دخت وحیدی و تعدادی از شاعران انقلاب اسلامی در جلسات شعر حوزه هنری حاضر می‌شدیم، گفت: مدیریت آن جلسات با مرحوم سید حسن حسینی بود و مرحوم مهرداد اوستا نیز نقد آثار را بر عهده داشتند. وی ادامه داد: سیمین‌دخت وحیدی از بانوانی است که مردانه وارد شعر شدند. در زمان جنگ تحمیلی، وقتی به جبهه می‌رفتیم، خانم سیمین‌دخت وحیدی هم حضور داشتند و به شعرخوانی برای رزمندگان می‌پرداختند. گاهی پسرشان هم با ایشان همراه می‌شدند و کمک مادر بودند. براتی‌پور خاطرنشان کرد: سیمین‌دخت وحیدی اشعار بسیار زیادی راجع به انقلاب اسلامی و شهدا سروده و همچنین اشعار ولایی بسیاری دارند. افتخار داشتم راجع به ایشان صحبت کنم. 35 سال با ایشان شعرخوانی داشتم و از حضورشان بهره می‌بردم. خانم وحیدی یکی از ستاره‌های درخشان ادب فارسی در ادبیات معاصر هستند و عمر پربرکت‌شان در راه اعتلای ادبیات انقلاب و ادبیات آیینی گذشته است.

ساخت «نگار» ریسک بود
کارگردان فیلم «نگار» گفت: ساخت فیلم «نگار» نوعی ریسک بود، چرا که هیچ فیلمی در هیچ نقطه از دنیا اینگونه ساخته نشده بود تا ما آن را ببینیم و درس بگیریم. به گزارش تسنیم، رامبد جوان کارگران فیلم سینمایی‌«نگار» در این نشست خبری گفت: این 3 سال گذشته یک موقعیت در ذهن من شکل گرفت. من عاشق سینمای اکشن هستم. باید به این فکر کرد که یک دختر در تهران حقش را خورده‌اند و کسی حرف او را نمی‌شنود. هر چقدر جلوتر رفت مراحل فیلمنامه این فیلم بیشتر در ذهنم شکل گرفت. اصولاً کارگردانی هستم که با آغوش باز از ایده‌ها استقبال می‌کنم. همچنین احسان گودرزی نویسنده فیلمنامه این فیلم گفت: برای نوشتن فیلمنامه «نگار» بسیار از فضای تئاتر تاثیر پذیرفتم. رامبد جوان معمولاً کارهایی را انجام می‌دهد که دیگران آن را ریسک می‌دانند و انجامش نمی‌دهند. نگار جواهریان نیز در این نشست بیان کرد: شاید اگر در روند ساخت این فیلم قرار نداشتم بازی در چنین فیلمی را نوعی ریسک می‌دانستم. از ویژگی‌هایی که در این فیلم وجود دارد این است که بسیاری از کارهایی که در بسیاری از فیلم‌ها انجام داده نشده در این فیلم استفاده شده است. خیلی لذت دارد در یک نقش اکشن بازی کنید.