«نفس» برای تنوع نیاز بود
مهدی روشن‌روان، مدیر گروه فیلم و سریال شبکه 3 سیما درباره بازخوردهای پخش سریال «نفس» گفت: عده‌ای فکر می‌کنند سریال‌های ماه رمضان حتما باید کمدی باشند، نمی‌دانم این فرضیه از کجا آمده است. اتفاقا تلویزیون چندین سال سریال‌هایی با مضامین ماورایی پخش می‌کرد و نخستین سال‌هایی که کمدی روی آنتن رفت عده‌ای باز اعتراض کردند که حرمت ماه رمضان شکسته می‌شود و کمدی در شأن این ماه نیست. سپس مخاطب به کمدی عادت کرد و حالا فکر می‌کند حتما در این ماه باید کمدی پخش شود. به گزارش مهر، وی با اشاره به پخش چند سریال کمدی در چند ماه اخیر از شبکه 3 توضیح داد: ما ماه‌های آخر سال ۹۵ سریال «لیسانسه‌ها» را پخش کردیم و بعد از آن
«دیوار به دیوار» را روی آنتن بردیم که آثاری کمدی بودند بنابراین برای تنوع هم لازم بود آنتن شبکه 3 سریالی مثل «نفس» را پخش کند و همه اینها از روی برنامه‌ریزی بود. روشن‌روان در پایان گفت: به طور مثال ما می‌توانستیم با یک سرعت بیشتر سریال کمدی «پنچری» را به این ماه برسانیم اما همانطور که گفته شد برنامه‌ریزی ما این بود که بعد از پخش چند اثر کمدی، سریال «نفس» را متناسب با روزهای خردادماه در ماه رمضان پخش کنیم که بهترین زمان برای این سریال هم است و در بازه زمانی دیگری شاید اینقدر بازخوردهای خوب نمی‌توانستیم داشته باشیم.

«زیرپای مادر»
 شبیه هیچ کدام از کارهایم نیست
کارگردان مجموعه تلویزیونی «زیر پای مادر» گفت: چون کار فضای معنوی دارد و نکاتی که در آن تاکید می‌شود مربوط به تکریم خانواده و جایگاه مادر و احترام گذاشتن است، اثری متفاوت محسوب می‌شود. به گزارش فارس، بهرنگ توفیقی گفت: در حال حاضر که در اوایل پخش هستیم، حدود 20 قسمت را تدوین کامل کرده‌ایم و همزمان کارهای دیگر در مرحله انجام است. وی ادامه داد: آن چیزی که اساسا باعث شد در آن  به این نتیجه برسیم که کار مناسب برای ماه رمضان باشد، فکر می‌کنم فضای کلی حاکم بر کل سریال است. چون فضای معنوی دارد و نکاتی که در آن تاکید می‌شود مربوط به تکریم خانواده، جایگاه مادر و احترام گذاشتن به یکدیگر است که در درون فیلمنامه سعید
نعمت الله نهفته است. توفیقی اظهار داشت: کار کاملا ایرانی و به لحاظ شیوه روایت متفاوت است و فکر می‌کنم شبیه هیچ کار دیگری از کارهای خودم نیست و لحن خود را دارد. توفیقی ادامه داد: کار کردن برای تلویزیون یکی از محاسنش این است که مخاطبان گسترده‌ای دارید و در ماه مبارک رمضان گسترده‌تر هم می‌شود و برای هر کسی که سریال می‌سازد،‌ حجم بالای مخاطب جذاب و دوست‌داشتنی است. وی در پایان گفت: زیر پای مادر هیچ ربطی به هیچ کدام از کارهایم ندارد و در قلم سعید ویژگی‌هایی وجود دارد که ارتباط‌هایی به کارهای قبلیش دارد ولی کارهای من چارچوب‌هایی دارد که ارتباطی با یکدیگر ندارد.

آخرین جزئیات از «پایتخت‌5»
ضبط سریال «پایتخت۵» تا ۱۰ روز دیگر در شمال کشور ادامه می‌یابد و بعد از آن گروه به فرودگاه امام(ره) در تهران می‌آیند. به گزارش مهر، سریال «پایتخت‌۵» به کارگردانی سیروس مقدم و تهیه‌کنندگی الهام غفوری با مشارکت سازمان هنری اوج اواسط اردیبهشت ماه با ضبط نماهای هوایی از منطقه شیرگاه استان مازندران کلید خورد. الهام غفوری تهیه‌کننده سریال «پایتخت۵» بیان کرد: تا امروز ٢٥ درصد از کل سریال تصویربرداری شده است و حدود یک هفته تا ١٠ روز دیگر در شمال کشور کار خواهیم کرد و بعد از آن با یک پیش‌تولید کوتاه مدت به بازسازی لوکیشن‌های خارجی در داخل کشور اقدام می‌کنیم. سپس بخش‌هایی را که در کشور خودمان شرایط بازسازی‌اش وجود ندارد خارج از کشور تصویربرداری خواهیم کرد. غفوری درباره بدلکار سریال «پایتخت» امیرحسین خنجری هم اظهار کرد: این اتفاق همه اعضای خانواده «پایتخت» را نگران و متاثر کرد، خدا را شکر که لطف پروردگار شامل حال‌مان شد و این حادثه به خیر گذشت. اکنون آقای خنجری تحت درمان و حال عمومی وی خوب است و قطعا تا پایان مراحل درمان کنار او خواهیم بود. سریال «پایتخت۵» در این یک ماه اخیر در چند لوکیشن اصلی در استان مازندران از جمله شیرگاه (خانه نقی، خانه ارسطو، رودخانه، مسجد، آرایشگاه و...) بابل کنار، قائم‌شهر، ساری و... تصویربرداری شد و طبق برنامه ١٠ روز دیگر کار در شمال کشور ادامه خواهد داشت.
 

خداحافظی مدیری از دورهمی
در روزهای گذشته اعلام شد تصویربرداری «دورهمی» به پایان رسیده‌ و پخش آن نیز تا شهریور به اتمام خواهد رسید. به گزارش
آی سینما، حمید رحیمی‌نادی تهیه‌کننده این برنامه گفت: هنوز مشخص نیست چه اتفاقی برای این برنامه بیفتد و سازمان صداوسیما تصمیم‌ نهایی را در این‌باره می‌گیرد اما احتمال اینکه این برنامه با حضور مجری دیگری به جای مهران مدیری روی آنتن برود وجود دارد. او همچنین رفتن مدیری به خاطر حواشی سیاسی اخیر را به کلی رد کرد. براساس اخبار منتشر شده، مهران مدیری کارگردان و مجری این برنامه قرار است تولید مجموعه جدیدی را - احتمالا در شبکه 3 سیما - به عهده بگیرد اما مشخص نیست «دورهمی» به پخش خود بدون حضور این چهره محبوب ادامه دهد یا نه. تهیه‌کننده دورهمی درباره خبرناگهانی به پایان رسیدن برنامه «دورهمی» و خبر تدارک تولید مجموعه‌ای جدید از سوی مدیری، گفت: «این خبر ناگهانی نبود، از قبل اطلاع داشتیم که باید 156 برنامه بسازیم. شاید برای مخاطب اعلام خبر پایان تصویربرداری مجموعه ناگهانی باشد، ولی ما براساس برنامه‌ریزی‌ها جلو رفته‌ایم و هیچ اتفاق ناگهانی نیفتاده است».

رضا صادقی به تئاتر می‌رود
کورش زارعی قصد دارد در سال جاری اثری موسیقایی - نمایشی را با حضور رضا صادقی، خواننده موسیقی پاپ و براساس قصه‌ای بومی از جنوب ایران به صحنه ببرد. به گزارش تسنیم، کورش زارعی، مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری درباره جدیدترین برنامه و فعالیت خود در زمینه کارگردانی گفت: نمایشنامه‌ای توسط هادی حوری نگاشته شده که به موضوع ترور و مسائل تروریستی در جهان امروز می‌پردازد و به طور کلی موضوعی جهان‌شمول دارد. همچنین علی موسویان نیز پیش‌تر نمایشی آیینی درباره امام علی(ع) نوشته است. این دو نمایشنامه از جمله آثاری هستند که مایل به اجرای آنها هستم که البته هر دو کار به لحاظ تولید و اجرا حجیم و سنگین هستند. این کارگردان و بازیگر تئاتر یادآور شد: «سال گذشته با رضا صادقی خواننده مطرح موسیقی پاپ تصمیم گرفتیم اثری موسیقایی - نمایشی را با موضوع محرم و صفر و براساس موسیقی آیینی جنوب ایران تولید و اجرا کنیم. قصه این اثر هم براساس یکی از قصه‌های بومی جنوب با عنوان «قصه سبزه‌پری» است. در تلاش هستم تا سال جاری بتوانیم به همراه رضا صادقی این اثر را اجرا کنیم.» زارعی درباره سالن مدنظر برای اجرای این اثر موسیقایی - نمایشی، گفته است:  این کار برای اجرا نیازمند تالار وحدت است و امیدوارم شرایط برای اجرای این اثر در سال جاری فراهم شود.

«ربنا»ی تلگرامی منتشر شد
«ربنا» تنها رسانه تلگرامی ماه مبارک رمضان در اختیار روزه‌داران قرار گرفت. به گزارش تسنیم،  میثم افشار، مدیر پروژه ربات «ربنا» درباره علت و هدف راه‌اندازی این ربات اظهار کرد: با توجه به افزایش چشمگیر استفاده مردم از فضاهای مجازی بویژه تلگرام، کمبود چنین نرم‌افزاری آن هم در ماه مبارک رمضان احساس می‌شد، لذا تصمیم به راه‌اندازی ربات «ربنا» در فضای تلگرام با هدف شناساندن هرچه بهتر و بیشتر ماه رمضان و ایجاد سهولت در انجام فرائض الهی مسلمانان جهان اسلام گرفتیم. وی درباره بخش‌های مختلف این ربات نیز گفت: اوقات شرعی، ادعیه و مناجات،
شب قدر، بهداشت رمضان، آشپزی رمضان، ختم قرآن، پیامک رمضان و مسابقه عکس رمضان از بخش‌های ربات «ربنا» به شمار می‌رود. افشار با بیان اینکه درصدد تکمیل کردن بخش‌های دیگر این ربات از جمله بخش «تلاوت قرآن کریم» هستیم، خاطرنشان کرد: در روزهای آینده بخش مربوط به تلاوت‌های قرآن کریم با صوت قاریان بین‌المللی همچون استاد پرهیزکار، منشاوی و عبدالباسط آماده و به بخش‌های دیگر این ربات افزوده می‌شود. ترجمه این تلاوت‌ها نیز به 2 زبان فارسی و انگلیسی درج خواهد شد. وی افزود: علاقه‌مندان جهت دریافت این ربات می‌توانند به نشانی تلگرام @rabbana-bot مراجعه کنند.

تجمع مستندسازان مقابل خانه سینما
تعدادی از اعضای انجمن مستندسازان امروز در تجمعی مقابل خانه سینما حضور می‌یابند تا به ضایع شدن حقوق صنفی خود اعتراض کنند. به گزارش مهر، در حالی که مدتی است انجمن صنفی کارگری کارگردان‌های سینمای مستند در وزارت کار ثبت شده و مورد تایید خانه سینما نیز قرار گرفته است اما این مساله به حذف انجمن قدیمی مستندسازان سینمای ایران منجر شده است. حال اعضای انجمن مستندسازان سینمای ایران قصد دارند ساعت ۱۱ صبح امروز  ۱۶ خرداد مقابل خانه سینما تجمع کنند.
 

محمدرضا وحیدزاده: «بی‌کتابی» کتاب هولناکی است؛ مرثیه‌ای است سهمگین در سوگ دوره‌ای شگفت از تاریخ این سرزمین. داستان فروریختن ناگهانی یک تمدن در پایان تاریخ خویش است؛ زمانی که از سال‌های سال پیش موریانه‌های خیانت و دروغ و فریب و حرص و جهل و طمع و کاهلی، ایران اواخر قاجار را از درون پوسانده و جز پوسته‌ای پوک و در آستانه فروپاشی چیزی از آن باقی نگذاشته‌ بود؛ نهیبی رعب‌انگیز بر تصویر کارت‌پستالی و نوستالژیک قاجار در ذهن خواننده. این اثر درباره «بی‌کتابی» است. درباره بی‌توجهی یک ملت به کتاب‌ خود؛ رویگردانی از اقرا کتابک کفی بنفسک الیوم علیک حسیبا. درباره خشم دیو قرطاس است از این اعراض و عزمش برای کین کشیدن از قومی که کتاب خویش را فراموش کرده است. داستان از تلاش‌های یک عتیقه‌چی برای رسیدن به کتاب‌های خطی نفیسی آغاز می‌شود که به بهانه ضعف حکومت مرکزی و تهاجم قوای بیگانه، از گوشه و کنار کتابخانه‌های شاهی و پستوها و اندرونی‌های خانه‌های مردم به قصد تاراج بیرون می‌آید و دست به دست دزدان و دلالان می‌شود تا نهایتاً در کیف مستر یا صندوق موسیویی آرام بگیرد. نویسنده در این کتاب به موازات روایت یغمای سرمایه‌های مادی و معنوی یک ملت، سری هم به قائله عبرت‌انگیز مشروطه‌خواهی و مبارزات مردم برای احیای حق تعیین سرنوشت خود می‌زند.
نویسنده این کتاب برای روایت عجیب خویش از پایان دوره قاجار به نثر مستحکمی رسیده است که نشانه‌های مرارت و تلاشی جانفرسا از سطر سطر آن هویداست. دایره وسیع لغات و نحو تاریخی جملاتی مملو از ویژگی‌های سبکی، یگانه چیزی نیست که این نثر استوار را مستظهر از خویش کرده. تسلط حیرت‌آور نویسنده بر اصطلاحات فنی و علمی دانش‌های مختلف و اشراف بی‌مانندش بر وقایع تاریخی و پیشینه فرهنگی آنچه روایت می‌کند، بخش دیگری از اجزای این متن مستحکم و تار و پودهای ظریف و در هم پیچیده آن است.
روایت خبوشان در «بی‌کتابی» از اضمحلال دوره قاجار چنان سرد و سهمگین است که بارها مخاطب را تا پرتگاه هول‌انگیز نیست‌انگاری پیش می‌راند و گاه تا زمانی مدید و دلهره‌آور در آنجا نگاه می‌دارد اما هر بار با ترفندی خود و خواننده‌اش را از این موقعیت خطرناک دور می‌کند، گاه با حکمتی عامیانه که ناخواسته از دهان شخصیت‌ها بیرون می‌جهد و گاه با بارقه نوری که از چهره در غبار نشسته مبارزان و آزادگان مشروطه‌خواه، در پس‌زمینه صحنه‌های پردود و شلوغ کتاب به چشم مخاطب می‌نشیند و البته بیشتر از همه با حضور بختک‌گون اما تذکاردهنده روح پدر در متن روایت راوی؛ پدری که به درستی مشخص نیست درگذشته است یا کشته شده؟ حتی سرنوشت پیکر او نیز روشن نیست. اما هرچه هست می‌توان به به وضوح بوی یک پدرکشی دهشتناک و سنگ‌دلانه را از این کتاب استشمام کرد؛ چه این پدر، پدر راوی باشد چه پدر تاریخی در فرجامین روزهای تقاص پس دادن خویش. حقیقت آن است که پدرکشی باطن این روایت است، با این‌ همه آنچه دست به سوی آن دراز کرده برای بیرون کشاندنش از ورطه نیست‌انگاری، تداوم حضور همین پدر است؛ پدری عبوس و سختگیر و در بیشتر مواقع نامهربان و تلخ که البته هیچ‌گاه، حتی پس از سربه‌نیستی نیز دست از پدرانگی و تذکر برنمی‌دارد؛ پدری که بی‌امان کتاب می‌خواند و وجودش با کتاب درآمیخته و یگانه است. از جمله صحنه‌های رعب‌آور کتاب که مرز باریکی با هبوط دارد، صحنه حمام و شیشه‌های رنگین است؛ صحنه ترسناکی که تا آستانه نابودی و سقوط کامل راوی پیش می‌رود اما با فدیه سنگینش در پشت بام خانه، از آن صرف‌نظر می‌شود. جسارت نویسنده در این صحنه برای حرکت روی لبه ابتذال و عبرت، رکیک‌نویسی و حکمت و نیست‌انگاری و تذکار نفس، براستی عجیب است.  یکی دیگر از برجستگی‌های «بی‌کتابی»، چنانکه گذشت، تصویری است که از مشروطه‌خواهان در این اثر ارائه می‌شود، با زاویه دیدی به قول سینمایی‌ها از جنس «لانگ‌شات»، تصویری «فِلو» در لانگ‌شات‌ها و گاه اکستریم لانگ‌شات‌هایی که همیشه سوژه در آنها چیزی غیر از مشروطه‌خواهان است. به بیان دیگر شگرد مؤلف برای روایت از مشروطه‌خواهان، سخن نگفتن از آنهاست. او آنها را در پس‌زمینه روایتش از وقایع دیگر می‌نشاند و با خونسردی و طمأنینه، از زبان دیگران شرح ماجرای محاصره شدن، گلوله‌باران شدن، به توپ بسته شدن، شکنجه شدن، سلاخی شدن، مثله شدن و در نهایت فروشکستن موجوداتی غریب و بیگانه به نام مشروطه‌خواه را نقل می‌کند. او آنها را نمی‌آفریند. مواد لازم برای آفرینش‌شان را در اختیار مخاطب قرار می‌دهد تا خود دست به خلق تصویر راستین آنها بزند؛ مبارزان شجاع و آرمان‌خواهی که از دل حجره مدارس و شبستان مساجد و دکان بازارها بیرون آمده‌اند تا آخرین قربانی ماران این تاریخ ضحاک‌‌صفت باشند.
روایت واقع‌گرای خبوشان در این کتاب مرزهای ناپیدا و در هم‌تنیده‌ای با یک روایت نمادین دارد. او گاه چونان نویسندگان ناتورالیست، با قساوت قلبی هرچه تمام‌تر، صحنه‌های حمله به مشروطه‌خواهان و غارت خانه‌های منتسب به آنها و شکنجه سبعانه اسیران‌شان را، عریان و بی‌پیرایه به تصویر می‌کشد و گاه همچون نویسندگان سمبولیک، از برخی صحنه‌ها، روایت‌هایی نمادین می‌سازد. از آن جمله است گرفتاری طلبه مشروطه‌خواه در اتاقی تاریک و دربسته در میان گروهی از قزاق‌های سفاک و گرسنه و تأویل‌های نمادینی که می‌توان از این صحنه داشت، یا پناه گرفتن مبارزان در دژ مسجد و مقاومت تراژیک‌شان در برابر هجمه‌های بیگانگان و حتی امتداد رقت‌انگیز گلدسته‌های زخمی مسجدی فروشکسته رو به آسمان که گویی استغاثه‌ای است حماسی. روایت خبوشان در این کتاب البته همیشه نیز در یک سطح نیست؛ چنانکه فراز پایانی کتاب ممکن است برای مخاطبان کم‌حوصله‌تری چون من مایه ناامیدی و تحسر باشد. بخش پایانی «بی‌کتابی» در قیاس با قسمت‌های پیشین کتاب بشدت دچار افت دماست. شاید این از نفس افتادن صفحه‌های پایانی را بتوان حاصل تخته‌گاز رفتن‌های بی‌امان و متهورانه نویسنده در سینه‌کش فصل‌های پیشین دانست. شاید نیز همه آن تمهیدی است برای رسیدن به تصویری عجیب و تکان‌دهنده در آخرین سطرهای کتاب. به تعبیر دیگر، روایت‌های مطول و نفسگیر راوی از «ضحاک» را با خوانشی دیگر می‌توان مقدمه طولانی اما لازمی دانست برای صحنه مهمی که در یک غار افسانه‌ای در حوالی دماوند رقم می‌خورد. هرچه هست به نظر می‌رسد مؤلف برای مراعات حال مخاطبانی چون من هم که شده، بهتر ‌بود در فراز پایانی دست فصل‌های پیشین را به شکل متناسب‌تری در دست صحنه رازناک آخر کتاب خود قرار می‌داد.  با این همه «بی‌کتابی» رمانی است که حتی اگر بخش پایانی آن را نیز به یکباره و یکجا حذف کنیم و به‌رغم پایان‌بندی خوب آن، موجودی ناقص از آن بسازیم، باز هم در مجموع چنان بنای باشکوه و شگفتی است که می‌تواند در همین حال هم یکی از مهم‌ترین آثار داستانی ادبیات ما باشد.
 

به‌رغم اقبال مردم، منتقدان و اهالی رسانه به فیلم سینمایی «ویلایی‌ها» در جشنواره فیلم فجر، این فیلم نتوانست موفقیتی مطابق انتظار در اکران عمومی را رقم بزند. تنها در هفته چهارم اکران این فیلم بود که خبرها از به اتمام رسیدن اکران ویلایی‌ها بر پرده سینما حکایت داشت. حوزه هنری با اختصاص سالن‌های معدود به این فیلم و اختصاص 2 برابر این ظرفیت به فیلم «نهنگ عنبر» در کنار رویکرد عجیب صداوسیما نسبت به این فیلم سهم زیادی در جلوگیری از رونق ویلایی‌ها داشتند.
تا جایی که  این اقدامات  اعتراض شهاب اسفندیاری، رئیس دانشگاه صداوسیما را نیز برانگیخت. او از اختصاص 3 برابری تیزر رایگان «گشت2» نسبت به فیلم ویلایی‌ها خبر داده بود. اما همه اینها در برابر اقدامات سازمان سینمایی چندان ملموس نیست. پس از ناداوری‌های عجیب درباره فیلم ویلایی‌ها منیر قیدی، کارگردان این فیلم  با انتشار نامه‌ای از حضور در این جشنواره انصراف داد، او در بخشی از این نامه نوشته بود: «من این دستاورد آسمانی را با جدال‌های حقیرانه و کوربینانه رقابت‌های زمینیان در گل مانده، تاخت نمی‌زنم و به یاد و خاطره‌ همان «یارانی که غریبانه رفتند از این خانه» ارزش و حرمت غریبانگی‌هایی از این دست را در تنهایی خود با زیبایی بیشتری احساس می‌کنم و این حال را به نامزدی‌ها و مرتبه‌های دیگری که در دست آدمیان ریاکار، حقیر شده است نمی‌دهم». عجله مسؤولان سینمایی برای پایین کشیدن ویلایی‌ها از پرده سینماها باعث شد ستم بر پیکره ویلایی‌ها از جشنواره تا اکران ادامه پیدا کند؛ جفایی که عوامل ویلایی‌ها را بار دیگر به واکنش واداشت. در حالی‌ که طى یکى، دو هفته گذشته بحث بر سر ادامه اکران فیلم ویلایى‌ها تا پایان ماه رمضان در محافل مختلف سینمایى مطرح شده بود، روز یکشنبه چهاردهم خرداد، شوراى صنفى نمایش طى اطلاعیه‌اى ادامه اکران این فیلم را مشروط به موافقت صاحبان فیلم بعدى یعنى «رگ خواب»، ساخته حمید نعمت‌الله کرد. این درحالى بود که قبل از این اطلاعیه، اکثر سینماها با موافقت شوراى صنفى مشغول پیش‌فروش بلیت‌هاى «رگ خواب» بودند و درواقع این حرکت یعنی که شوراى صنفى قبل از هرگونه توافق تصمیمش را مبنى بر پایان اکران «ویلایى‌ها» گرفته و اطلاعیه روز یکشنبه‌اش بیشتر جنبه نمایشى داشته است. پس از اعلام این خبر، تهیه‌کننده و پخش‌کننده فیلم «ویلایی‌ها» تصمیم گرفتند  به نشانه اعتراض به شورای صنفی نمایش، فیلم خود را قبل از موعد مقرر از پرده سینماها پایین بکشند. اما نکته جالب آنجا بود که حمید نعمت‌الله، تهیه‌کننده و علی سرتیپی، پخش‌‌کننده فیلم سینمایی «رگ خواب»، موافقت خود را با ادامه اکران ویلایی‌ها اعلام کردند. پس از موافقت حمید نعمت‌الله و علی سرتیپی، صحبت‌های ضد و نقیض فراوانی مطرح شد که بنیاد سینمایی فارابی با تشکر از عوامل رگ خواب، بیانیه‌ای صادر کرد که اکران «ویلایی‌ها» تا پایان ماه مبارک رمضان ادامه خواهد داشت. نکته برجسته‌ای که در بیانیه فارابی آمده است، تعامل بین فرهنگ و اقتصاد در صنعت سینماست که به نظر می‌رسد بنیاد سینمایی هیچ تقید فرهنگی‌ای نسبت به اکران‌ها نداشته و سابقه این بنیاد در طرح «افطار تا سحر» موید این سخن است که همواره دغدغه مدیران سینمایی حمایت و نمایش فیلم‌های پرفروش بدون ‌توجه به محتوا و پیامدهای فرهنگی آنهاست. در بخشی از این بیانیه آمده است: «تعالی، ارتقا و باورمندی به ارزش‌ها و فضایل انسانی، بی‌گمان یکی از اصیل‌ترین و حساس‌ترین وظایف متولیان امور فرهنگی در عرصه هنرهای نمایشی است. تمام افتخار جمهوری اسلامی توجه ویژه به کرامت انسانی است که تحت هیچ شرایطی در این عرصه، گامی پس نخواهد کشید، چرا که باور داریم کوچک‌ترین سهل‌انگاری، خطایی نابخشودنی در پیشگاه خداوند متعال و شهدای گرانقدر این مرز و بوم خواهد بود. همچنین با باور به وظایف صنوف و شوراهایی که تاسیس شده‌اند تا گره از کارها بگشایند، معتقدیم در گذرگاه‌ها و تنگناهایی اینچنین ضوابط شوراى صنفى نمایش و نقش این شورا بسیار مهم و گره‌گشا است، نه اینکه سینماگران خود با رایزنی و تعامل میان خود، راهی برای برون‌رفت از مشکلات بیابند».
 

نسل نو نویسندگان انقلاب در خیزشی بزرگ سعی دارند با نگاه به ذات حقیقی ادبیات، آن را به خدمت درآورده و مظروف موردپسند خود از مهم‌ترین بزنگاه‌های انقلاب را بر آن استوار کنند. ۵۴ سال از قیام خونین ۱۵ خرداد سال ۱۳۴۲ گذشته است. رویدادی که منجر به در خون غلتیدن مردمان زیادی در ایران شد؛ مردمانی که تنها جرم‌شان اعتراض به بازداشت ولی فقیه عصرشان بود و تنها پاسخی که دریافت می‌کردند گلوله داغ بود. ۵۴ سال پس از این حادثه و بعد از گذر5 نسل بر این حادثه، برای مرور یا یادآوری آن در اذهان نسل‌های مختلف بویژه نسل جوان انقلاب چه منابع مکتوبی در اختیار ماست؟ چه اتفاقی رخ داده که حوادثی جریان‌ساز مانند ۱۵ خرداد سال۴۲  کمتر نمودی در ادبیات داستانی ایران داشته است؟ به گزارش مهر،  دکتر محمد حنیف، نویسنده و منتقد در پاسخ به این سوال می‌گوید: پایه‌های ادبیات داستانی ایران زمانی ریخته شد که تفکرات دینی و انقلابی در ایران چندان پررنگ نبود. در واقع در منازعه میان مشروطه و مشروعه‌خواهان در عصر قاجار، مشروطه‌خواهان توانستند حرف خود را بر کرسی بنشانند و تفکر خود را مورد پذیرش جامعه و طبقه میانی آن و نیز روشنفکران واقع کنند. ادبیات داستانی مدرن در همین ایام ظهور می‌کند و بلافاصله پس از تولد خود در ایران، با پدیده‌ای بزرگ با عنوان انقلاب اکتبر یا انقلاب کمونیستی مواجهه می‌شود و بشدت از آن تاثیر می‌پذیرد. این نویسنده که در کارنامه خود اثری مانند «کلاه جادویی و مجسمه مسی» در ژانر ادبی انقلاب را نیز دارد در ادامه به بزنگاه دیگری در این‌باره اشاره کرده و می‌گوید: یکی دیگر از واقعیت‌های موجود درباره ادبیات ایران  این بود که در سال‌های متمادی اعتماد این پدیده توسط قشر مذهبی جامعه جلب نمی‌شود و در مقابل ملی‌گرایان و سوسیالیست‌ها آن را به سمت خود جذب می‌کنند به همین خاطر است که در ادبیات ایران پیش از انقلاب معدود آثاری مانند سووشون داریم که در آن نویسنده به پدیده‌ای مانند عاشورا توجه می‌کند.
2 مقایسه برای قاب ادبیات
وی در ادامه به مقایسه 2 رویداد ۱۵ خرداد و کودتای ۲۸ مرداد در ادبیات داستانی اشاره کرده و می‌گوید: وقتی کودتا شکل می‌گیرد تمام نیروهای ملی و چپ از آن ضربه و در آن شکست می‌خورند و همین مساله را در ادبیاتی که حالا دیگر تصاحبش کرده‌اند بروز می‌دهند اما در مقابل مبارزان اسلام‌گرا که به ادبیات توجه نداشتند این ابزار را برای روایت این حادثه از دست می‌دهند. وقتی انقلاب اسلامی نیز به پیروزی رسید ادبیات به طور عمده در اختیار بخش نخست بود و باید زمانی طی می‌شد تا نویسندگانی در آن ظهور کنند که حوادثی مانند ۱۵ خرداد را مورد توجه قرار دهند. من هنوز معتقدم باید زمان داد تا نویسندگانی پخته آثاری در این زمینه خلق کنند. متاسفانه نه‌تنها نویسندگان که رسانه‌ها نیز دیگر مطالبه‌گر  این مساله نیستند. از نویسنده نمی‌پرسند شمایی که همه داشته‌هایت برای انقلاب است، چرا در برابر این حوادث ساکتی و آنچه خلق می‌کنی چه ارتباطی با هویت تاریخی، ملی و دینی تو دارد.