از آغاز جنگ تا 12 تیر 1367 [زمان ساقط کردن هواپیمای مسافری جمهوری اسلامی ایران توسط ناو جنگی آمریکا در خلیج‌فارس]، 112 کشتى در خلیج‌فارس مورد حمله موشکى قرار گرفت. جمهورى اسلامى ایران دی 1363 به دبیرکل وقت سازمان ملل اعلام کرد از هرگونه اقدامى براى تامین آزادى و امنیت کشتیرانى که در خلیج‌فارس صورت گیرد حمایت و استقبال خواهد کرد اما حملات به کشتی‌ها ادامه یافت. تا تیر 1366 حدود 5/8 میلیون تن کالا از محموله‌هاى کشتی‌ها در خلیج‌فارس به زیر آب رفت. 41 کشتى کاملا نابود و به 34 تن محوله کالا آسیب وارد شد و بیش از 200 تن از ملوانان کشورهاى مختلف به قتل رسیدند و به همین تعداد نیز مجروح شدند. بدین ترتیب عراق در هدف خود مبنى بر بین‌المللی کردن جنگ خلیج‌فارس تا اندازه زیادى موفق شد و قدرت‌هاى غربى و در رأس آنها آمریکا حضور گسترده و تهدیدآمیزى در خلیج‌فارس یافتند و بالاخره کشتى‌هاى کویتى با پرچم آمریکا در خلیج‌فارس حرکت کردند و اسکورت نظامى نفتکش‌ها و کشتى‌هاى تجارى مورد نظر آمریکا در خلیج‌فارس آغاز شد.
21 سپتامبر 1987 کشتى «ایران اجر» مورد حمله نیروهاى نظامى آمریکا واقع شد. همچنین حملات نظامى آمریکا به سکوهاى نفتى ایران دخالت آشکار آن دولت در منطقه به نفع عراق و علیه جمهورى اسلامى ایران را به وضوح نشان داد. یکى از نتایج شوم این همه تشنج‌آفرینى رژیم عراق و دامن زدن ایالات متحده به ناامنى در خلیج‌فارس، حمله به هواپیماى مسافرى جمهورى اسلامى ایران بود که 12/4/1367 مطابق 3 جولای 1988 بر فراز آب‌هاى سرزمینى ایران و در آب‌هاى حوالى جزیره هنگام توسط 2 موشک شلیک شده از ناو آمریکایى وینسنس- که خود به آب‌هاى سرزمینى ایران تجاوز کرده و در آن مستقر بود- هدف قرار گرفت و تمام مسافران و خدمه هواپیما به وضع اسفناکى به شهادت رسیدند. متعاقب این تجاوز آشکار، جمهورى اسلامى ایران، 14 تیر 1367 طى نامه‌اى به رئیس شوراى امنیت خواستار تشکیل جلسه فورى شورا براى رسیدگى به موضوع شد. 25 تیر 1367 مطابق 16 جولای 1988 شورا تشکیل جلسه داد. از سوى جمهورى اسلامى ایران دکتر ولایتى، وزیر وقت امور خارجه ایران و از جانب آمریکا جورج بوش، معاون وقت رئیس‌جمهورى در جلسه حضور داشتند. وزیر امور خارجه جمهورى اسلامى ایران در فرازى از سخنان خود عنوان کرد: حضور نظامى آمریکا در خلیج‌فارس تنها منادى مرگ و بى‌قانونى و شرارت بوده و جز ناامنى چیزى به ارمغان نیاورده است. عمل جنایتکارانه آمریکا در حمله به هواپیماى کشورى به هیچ‌وجه در قالب دفاع مشروع قابل توجیه نیست. شوراى امنیت پس از استماع سخنان دکتر ولایتى و جورج بوش در جلسه شماره 2821 خود در تاریخ 20 جولای 1988 (29/4/1367) قطعنامه شماره 616 را تصویب کرد. متن قطعنامه به شرح زیر است:
«شوراى امنیت، با بررسى نامه 5 جولای 1988 جانشین نماینده دائم جمهورى اسلامى ایران خطاب به رئیس شوراى امنیت و با استماع بیانات نماینده جمهورى اسلامى ایران، وزیر امور خارجه على‌اکبر ولایتى و سخنان نماینده ایالات متحده آمریکا معاون رئیس جمهور جورج بوش، با ابراز تاسف عمیق از اینکه یک هواپیماى غیرنظامى «ایران ایر» در پرواز برنامه‌ریزى شده بین‌المللى 655، در پرواز بر فراز تنگه هرمز به وسیله موشک شلیک شده از ناو جنگى ایالات متحده آمریکا (وینسنس) منهدم شد، با تاکید بر ضرورت تبیین حقایق سانحه توسط بازرسى بى‌طرفانه و با اضطراب عمیق از تشنج دائم‌التزاید در منطقه خلیج [فارس]:
1- تاسف عمیق خود را از ساقط ساختن هواپیماى غیرنظامى ایران به وسیله موشکى که از یک ناو جنگى آمریکا شلیک شده و تسلیت عمیق خود را به‌خاطر از دست رفتن غم‌انگیز جان انسان‌هاى بى‌گناه ابراز مى‌دارد.
2- همدردى صمیمانه خود را به خانواده‌هاى قربانیان سانحه غم‌انگیز و دولت‌ها و کشورهاى آنان اعلام مى‌دارد.
3 - از تصمیم سازمان بین‌المللى هواپیمایى در پاسخ به درخواست جمهورى اسلامى ایران مبنى بر ایجاد گروه تحقیق براى بررسى تمام حقایق موجود و جنبه‌هاى فنى زنجیره حوادث مربوط به این پرواز و انهدام هواپیما و همچنین از اعلام ایالات متحده آمریکا و جمهورى اسلامى ایران مبنى بر تصمیم‌شان براى همکارى با بررسى سازمان بین‌المللی هواپیمایى استقبال مى‌کند.
4- از تمام اعضاى کنوانسیون 1944 شیکاگو درباره هواپیماهاى کشورى بین‌المللى درخواست مى‌کند در همه شرایط مقررات و رویه‌هاى سلامت هوانوردى کشورى بویژه ضمائم آن کنوانسیون به منظور جلوگیرى از چنین پیشامدهایى را دقیقا مراعات کنند.
5- لزوم اجراى فورى و کامل قطعنامه 598 شورا را به عنوان تنها مبناى حل جامع، عادلانه، شرافتمندانه و پایدار منازعه میان ایران و عراق ابراز و پشتیبانى خود را از دبیرکل براى اجراى این قطعنامه اعلام و خود را ملتزم به همکارى با دبیرکل براى تسریع در اجراى طرح اجرایى او مى‌نماید».
در بررسى این قطعنامه، صرف نظر از کاربرد نام ناقصى به جاى خلیج‌فارس و قطع نظر از ارتباطى که در قطعنامه بین مساله جنگ و ساقط ساختن هواپیماى ایرانى ایجاد شده یا پیش‌بینى نشدن محکومیت و جبران خسارت وارده و سایر مسؤولیت‌هاى ناشى از حمله، مشاهده مى‌شود که شوراى ایکائو با آنکه یک مرجع فنى و تکنیکى و بالاترین ارگان مسؤول امنیت و سلامت پروازهاى بین‌المللى است، به دنبال درخواست جمهورى اسلامى ایران براى تشکیل جلسه رسیدگى به موضوع و پس از بررسى در تاریخ 23/4/1367 (14 جولای 1988) به صدور بیانیه بسنده کرد و در آن ضمن ابراز تاسف عمیق و همدردى و با تاکید بر اصل عدم کاربرد زور علیه هواپیماهاى غیرنظامى، کاربرد سلاح علیه یک هواپیماى مسافرى (بدون ذکر جزئیات) را تقبیح و هیاتى را مامور رسیدگى به موضوع کرد. قطعنامه شوراى امنیت از نظر محتوا و کلمات به کار رفته در آن، از بیانیه شوراى ایکائو قوى‌تر و محکم‌تر است. مضافا اینکه با توجه به ساختار شوراى امنیت و جو فشار و تهدیدى که هنگام تصویب قطعنامه 616 علیه جمهورى اسلامى ایران وجود داشت و نیز وضعیت جبهه‌هاى جنگ، مى‌توان صدور قطعنامه 616 را نوعى موفقیت براى جمهورى اسلامى ایران به حساب آورد. جمهورى اسلامى ایران علاوه بر شوراى امنیت و شوراى ایکائو شکایت خود را در دیوان بین‌المللى دادگسترى لاهه نیز مطرح کرد.
در بررسى سانحه مشخص شد هواپیماى مسافرى بر فراز آب‌هاى سرزمینى ایران مورد هدف واقع شده و در حوالى جزیره هنگام سقوط کرده و در این تهاجم ناو وینسنس به آب‌هاى سرزمینى ایران تجاوز کرده است. قبل از این واقعه نیز توسط نیروهاى آمریکایى، به هواپیماهاى گشت ایرانى از لحظه برخاستن از باند بندرعباس تا لحظه فرود اخطار داده مى‌شد. معناى این اقدام آن است که نیروهاى آمریکایى حتى بر فراز خاک جمهورى اسلامى ایران نیز هواپیماهاى ایرانى را مورد تهدید قرار مى‌دادند. 8 ژانویه 1988 آمریکاییان مرتکب نقض حریم هوایى ایران براى رهگیرى شدند. از دیگر سو نیروهاى آمریکایى بدون مجوز شوراى امنیت در منطقه حضور پیدا کرده و با نقض بى‌طرفى در خلیج‌فارس علیه ایران و به نفع عراق عملا در کار بازرسى کشتی‌ها از سوى جمهورى اسلامى ایران ممانعت به عمل مى‌آوردند و نیز در مقابل تهاجم عراق به کشتی‌هاى تجارى ساکت بودند و برابر عمل متقابل ایران عکس‌العمل نشان مى‌دادند و تا آنجا پیش رفتند که سکوهاى نفتى ایران و کشتى ایرانی «ایران اجر» را مورد حمله قرار داده و به آتش کشیدند. ماده 2 منشور ملل متحد همه اعضا را از تهدید به زور یا استعمال زور علیه تمامیت ارضى یا استقلال سیاسى هر کشورى که با مقاصد ملل متحد مباینت داشته باشد، منع کرده است. نیروهاى نظامى آمریکا مستقر در آب‌هاى خلیج‌فارس و دریاى عمان در زمان حادثه و قبل از آن عملا تمامیت ارضى ایران را با استفاده از انواع ترفندها مورد تجاوز قرار داده و به انحای مختلف کشتی‌ها و هواپیماهاى ایران را مورد تهدید قرار دادند. حمله آمریکا به هواپیماى مسافرى در حریم هوایى ایران و در مسیر هوایى بین‌المللى مشخص و اعلام شد که نقض قاعده حقوقى عدم توسل به زور و همچنین نقض آشکار تمامیت ارضى یک دولت عضو سازمان ملل است. همچنین مصداق کامل تجاوز مندرج در بند «ب» ماده 3 ضمیمه قطعنامه تعریف تجاوز مورخه 1974 مجمع عمومى سازمان ملل است که به استناد آن کاربرد هر نوع سلاح توسط یک دولت علیه سرزمین دولت دیگر، محاصره بنادر یا سواحل یک دولت نیروهاى مسلح دولتى دیگر را از مصادیق تجاوز دانسته است و بالاخره بند «ت» ماده مزبور مبین آشکار تجاوز آمریکا به ناوگان هوایى دولت جمهورى اسلامى ایران محسوب مى‌شود. هرچند مجمع عمومى سازمان ملل در قطعنامه 3314 توجه شوراى امنیت را به تعریف تجاوز جلب و به آن توصیه کرده است که در احراز تجاوز، تعریف مزبور را به نحو مقتضى راهنماى خود قرار دهد اما عملا شوراى امنیت در قضیه مطروحه با جو حاکم بر شورا از کنار قضیه گذشته و دولت ایران را به اجراى قطعنامه 598 سوق داده است و در نهایت حمایت کامل نسبت به ایمنى هواپیماهاى بین‌المللى و بویژه ممنوعیت مطلق توسل به زور که در ضمیمه دوم کنوانسیون شیکاگو مورد تاکید قرار گرفته و به صورت قاعده مسلم حقوق بین‌الملل درآمده است از طرف شوراى امنیت کاملا نادیده گرفته شده است. عنصر تخصصى سازمان ملل متحد یعنى ایکائو نیز از مسائل سیاسى به دور نمانده و به جاى بررسى فنى و ارائه طریق به شوراى امنیت به ابراز تاسف و تسلیت به بازماندگان سانحه پرداخت. به دلیل حاکمیت چنین اوضاعى بر سازمان ملل متحد، آمریکا پس از سرنگونى هواپیما اعلام کرد در نظر ندارد هیچ تجدید نظرى در دستورات جنگى موجود به عمل آورد و با تشکیل نیروهاى شوراى امنیت براى برقرارى امنیت در خلیج‌فارس به کرات مخالفت کرد.
منبع: موسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی

کارمن فیش‌ویک: همین چند عدد و رقم قادرند داستانی گویا از خودشیفتگی روایت کنند: روزانه بیش از 80 میلیون عکس روی اینستاگرام بارگذاری و بیش از 5/3 میلیارد لایک ردوبدل می‌شود و حدود 4/1 میلیارد نفر، معادل 20 ‌درصد کل جمعیت جهان، جزئیاتی از زندگی‌شان را روی فیس‌بوک منتشر می‌کنند. آیا این رسانه‌های اجتماعی بودند که گونه‌ای نسبتاً متواضع از جان‌داران را به مشتی خودشیفته شهرت‌طلب تبدیل کردند یا ما ذاتاً همین‌قدر خودمحور بوده‌ایم؟ موارد تشخیص اختلال شخصیتی خودشیفتگی(1) در آمریکا طی 10 سال گذشته رشد چشم‌گیری داشته است، رشدی که نرخش تنه به تنه نرخ رشد چاقی می‌زند.پژوهش‌های متعددی ادعا می‌کنند بین افزایش خودشیفتگی و فراگیری رسانه‌های اجتماعی رابطه مستقیمی یافته‌اند. پژوهشگرها رفتارهایی از جمله تلاش در جذب فالوئرهای بیشتر، تمایل به در میان ‌گذاشتن چیزهایی از زندگی خود با فالوئرها و نیز تقید به ارائه تصویری مثبت در همه اوقات را به‌عنوان نمونه‌هایی از جلوه‌های خودشیفتگی در رسانه‌های اجتماعی برمی‌شمارند. به‌علاوه، پژوهشگرها رابطه مستقیمی بین تعداد دوستان فیس‌بوکی افراد با شدت ابتلای آنها به دسته‌ای از خصلت‌های مخرب اجتماعی یافته‌اند، خصلت‌هایی که معمولاً مرتبط با خودشیفتگی قلمداد می‌شوند.با این‌ حال، «کیاران مک‌ماهون» روانشناس و رئیس مؤسسه سایبر سکیوریتی(2)، اعتقاد دارد ارتباط بین خودشیفتگی و رسانه‌های اجتماعی آنقدرها هم سرراست و قطعی نیست. مک‌ماهون می‌گوید: «دانشگاهیان معمولاً بر سر داده‌ها و شیوه سنجش آنها بحث دارند. در کل، خودشیفتگی رشد یافته و استفاده از رسانه‌های اجتماعی نیز رشد داشته است. با وجود این، همبستگی بین این دو، چندان قطعی و روشن نیست». او می‌گوید: «محتمل است که آنچه در قالب رسانه‌های اجتماعی بازتاب می‌یابد رشد خودشیفتگی در بستر گسترده‌تر فرهنگ غرب باشد. رواج رسانه‌های اجتماعی در چنین حدی مستلزم این است که قبل ‌از آن خودشیفتگی ریشه دوانیده باشد». «لوسی کلاید» نیز به‌عنوان مشاور و روان‌درمانگر، اعتقاد دارد تمایلات خودشیفتگی در همه افراد وجود دارد و اینکه امروز اینگونه خصلت‌ها بیشتر قابل ‌لمس شده از آنجا ناشی می‌شود که رسانه‌های اجتماعی رایج و همه‌گیر شده‌اند. کلاید می‌گوید: «به‌نظر من رسانه‌های اجتماعی مسبب اختلالات شخصیت نیستند، بلکه صرفاً امکان ظهور و تجلی آنها را فراهم می‌کنند. اگر کسی خودشیفته باشد، می‌خواهد بازتاب‌های مثبتی از خود نشان دهد. او جهان را به‌دید آینه می‌نگرد و مرتباً به‌دنبال تصدیق‌شدن است. ازاین‌رو برای چنین فردی محتمل است که بخش اعظمی از زندگی خود را با حساسیت بسیار زیاد و بنا بر اقتضائات رسانه‌های اجتماعی، گزینش و پالایش کند». «جک پرایس» 34 ساله ظرف 10 سال اخیر توانسته بیش از 60 ‌هزار فالوئر فیس‌بوک، اینستاگرام و توئیتر از سراسر جهان برای خود دست‌وپا کند. او ده‌ها بار در روز به حساب‌هایش در رسانه‌های اجتماعی سر می‌زند و می‌گوید پروفایلش را با وسواس به‌روزرسانی می‌کند. او خودش را خودشیفته توصیف نمی‌کند، بلکه خود را فردی معرفی می‌کند که تکنولوژی موجود را در جهت رشد کسب‌وکار و همگام‌ماندن با انتظارات [مشتریان] به کار گرفته است. پرایس که در اینجا نامش را تغییر داده‌ایم، می‌گوید: «گاهی پیش می‌آید که ساعت‌ها برای فکرکردن راجع‌ به اینکه چه می‌خواهم منتشر کنم وقت می‌گذارم. فکر می‌کنم به اینکه فالوئرهایم چه محتوایی می‌خواهند و نیز به اینکه می‌خواهم چه تصوری از خودم برای فالوئرها بسازم. به زمانی که به‌این‌ترتیب صرف می‌شود به‌دید نوعی سرمایه‌گذاری پرسود نگاه می‌کنم، چراکه باعث می‌شود موفق و مشهور شوم و درآمد کسب کنم». او می‌گوید: «من غالباً لحظات زندگی را به‌مثابه «محتوای مناسبی» برای فالوئرهایم در شبکه‌های مجازی نگاه می‌کنم. این کار بسیار شبیه عکس‌گرفتن است. به‌اشتراک‌گذاری لحظات خوشی مهم‌تر از تجربه‌شان در زندگی واقعی است». دهه ۱۹۶۰، خودشیفتگی به‌عنوان نوعی اختلال شخصیتی مورد توجه قرار گرفت و سال ۱۹۸۰ معیارهای شاخص رسمی برای تشخیص این اختلال وضع شد. ویژگی‌ها و علائم اختلال شخصیتی خودشیفتگی شامل این موارد است: احساس نیاز شدید به تحسین‌شدن، خودمهم‌پنداری بیش‌ازحد و فقدان توان همدلی با دیگران. بر اساس آنچه در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی(3) آمده، سایر معیارهای اختلال شخصیتی خودشیفتگی عبارتند از: رؤیاپردازی درباره موفقیت‌های نامحدود، میل بی‌حد به جلب‌توجه دیگران و درعین‌حال واکنش سرد به دیگران و نیز انتخاب دوستان بر اساس پرستیژ و موقعیت اجتماعی و فارغ از ارزش‌های شخصیتی. در مقام مشاهده‌گر، به‌سهولت می‌توان شیوه رفتار افراد در رسانه‌های اجتماعی را با ویژگی‌های خودشیفتگی تطبیق داد. نسل هزاره به‌شکلی ویژه در معرض اثرات بالقوه سوء رسانه‌های اجتماعی هستند. جوانان در فاصله ۱۷ تا ۲۱ سالگی، برای یافتن موقعیت خود در جامعه و کسب استقلال از مراقبان دوران کودکی، ضرورتاً دوره‌ای از خودشیفتگی را سپری می‌کنند. رسانه‌های اجتماعی می‌توانند تأثیرات گذار از این مرحله رشد را برای آنان تا حد نامناسبی مضاعف کنند.
کلاید می‌گوید: «افراد در این گروه سنی بشدت تحت تأثیر همتایان خود هستند. چیزی که برای این گروه سنی اهمیت حیاتی دارد این است که دیگران با چه دیدی به آنها می‌نگرند. بخش عظیمی از توجه فرد در امور زندگی صرف این می‌شود که بازخورد مثبتی از خود برای دیگران ایجاد کند. مثلاً برای گرفتن یک سلفی عالی دقت فراوانی به خرج داده می‌شود، چون این چیزها تا ابد در فضای آنلاین باقی می‌مانند. چنین امری فشار کم‌نظیری را بر فرد تحمیل و او را در وضعیت روانی پرفشار و دردناکی گرفتار می‌کند. این فشار از توان لازم برای تقویت خودشیفتگی ازپیش‌موجود فرد برخوردار است و ویژگی‌های خودشیفتگی هم تا حدی در همه ما وجود دارد». پژوهش‌هایی چند ادعا می‌کنند رسانه‌های اجتماعی اعتمادبه‌نفس ما را تقویت می‌کنند. مک‌ماهون بر آن است که رسانه‌های اجتماعی به افراد اجازه می‌دهد درآمدن به قالب هویت‌های متفاوت را امتحان کنند و فضای امنی برای خود در جامعه بیابند. درعین‌حال او این مساله را نیز تایید می‌کند که رسانه‌های اجتماعی در مقطعی زمانی، که به‌خودی‌خود بغرنج است، فشار اضافه‌ای را ایجاد می‌کنند و می‌توانند افراد را به زیاده‌روی در به‌اشتراک‌گذاری وادار کنند. او می‌گوید: «اگر پروفایل شما ملال‌آور باشد، لایکی دریافت نخواهید کرد ولی اگر از چیزی درباره خودتان پرده‌برداری کنید یا مطلبی حساسیت‌برانگیز منتشر کنید، آن وقت است که لایک‌های بیشتری خواهید گرفت. افرادی که بیش از 5 ‌هزار فالوئر دارند، مدام در این فکرند که برای دریافت واکنش، هر بار لازم است چه مطلبی منتشر کنند». «ویلیام رابرتس» از باکینگ‌همشایر از کاربران همیشگی رسانه‌های اجتماعی است. او به‌خوبی به محدودیت زاویه دید واقعیت از دریچه شبکه‌های اجتماعی واقف است. این جوان 19 ‌ساله رسانه‌های اجتماعی را محلی برای خودنمایی افراد می‌داند و برای محافظت از خود در قبال اثرات سوء این شبکه‌ها، استفاده‌اش از آنها را فعالانه مدیریت می‌کند. رابرتس می‌گوید: «تنها هدف کارکردی اینستاگرام تبلیغ و ترویج لحظات ویژه زندگی افراد است و آدم‌ها غالباً میهمانی‌ها، تفریحات و اوقاتی را که با دوستان سپری می‌کنند، سوژه خود قرار می‌دهند. پست‌های خود من به‌ندرت احساساتم در لحظات ناراحتی، افسردگی یا تنهایی را بازگو می‌کنند و همگی بازتاب‌دهنده جنبه‌های مثبت زندگی‌ام هستند». به‌نظر کلاید، اینکه افراد همه جنبه‌های شخصیت خود را در شبکه‌های اجتماعی به نمایش بگذارند تقریباً غیرممکن است و مساله هم همین است. او می‌گوید: «همه ما تلاش می‌کنیم آشفتگی تجربه زندگی بشر را پاکسازی کنیم. زندگی مدرن دشوار است. اگر ما در صدد نفی آشفتگی خود برآییم، عملاً نخواهیم توانست با دیگران و آشفتگی‌های‌شان ارتباط برقرار کنیم و این واقعاً تنهایی‌آور و منزوی‌کننده است». کلاید می‌گوید: «ما خود را به تکه‌های یک‌بایتی فروشکسته‌ایم. ما قطعاً پیچیده‌تر از آنیم که در یک سلفی یا ۱۴۰ کاراکتر توئیتر بگنجیم. اگر باورمان شود که چیزی جز اینها نیستیم، پذیرفتن و تحمل پیچیدگی‌های خودمان و دیگران غیرممکن می‌شود. بسیار سخت خواهد شد که بتوانیم خود واقعی‌مان باشیم با همه کاستی‌های‌مان. رسانه‌های اجتماعی هم اینجا ما را تنها خواهند گذاشت». شاید به‌سختی بتوان راجع‌به ارتباط مستقیم خودشیفتگی در میان نسل هزاره با رسانه‌های اجتماعی حکم قطعی صادر کرد اما به نظر می‌رسد رسانه‌های اجتماعی خودشیفتگی ازپیش‌موجود افراد را دامن زده و تقویت می‌کنند. مک‌ماهون می‌گوید: «چیزی که ضروری است بر آن متمرکز شویم، نگریستن به درون است، نه رفتار بیرونی‌مان. اینکه افراد در رسانه‌های اجتماعی به‌دنبال تاییدات بیرونی از سوی دیگران هستند دلیلی دارد. باید در پی جستن احوال آن چیزی برآییم که قلب‌های مردم از آن خالی شده است».
----------------------------
پی‌نوشت‌
 1-Narcissistic personality disorder (NPD)
2- Cyber Security Institute
3- Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders
منبع: Guardian
ترجمه: سیدمحمدحسین صاحب‌فصول، ترجمان

 می‌گویم برایش دعا کنند
سال 64 در منطقه «هورالهویزه» بودیم. تقریبا نزدیکی‌های عملیات بدر بود. من حدود پنج ماه می‌شد مرخصی نرفته بودم چون هر بار قصد می‌کردم، می‌گفتند چیزی به حمله نمانده. نمی‌توانستم خودم را راضی کنم که بعد از مدت‌ها انتظار کشیدن ناکام برگردم منزل. یادم نمی‌رود، یک بار خانواده نوشته بودند زود خودت را برسان که پدرت سخت مریض است. من هم که در حال و هوای عملیات بودم جواب دادم: من اینجا از دوستان همرزمم خواهش می‌کنم موقع دعا و نماز شب برای سلامتی او دعا کنند تا خدا زودتر شفایش بدهد! بعدا که به خانه رفتم فهمیدم پدرم از درخت افتاده و سه تا از دنده‌هایش شکسته است.
 کمپوت به نام برادرم
کردستان بودیم، در خط دوم، گمان می‌کنم سال 66 بود. با دوستان دور هم نشسته بودیم و به حساب کمک‌های مردمی می‌رسیدیم! هدایا عبارت بودند از انواع کمپوت و آبمیوه. روی هر کدام از آنها فرستنده اسم خودش را نوشته بود. ناگهان چشمم افتاد به نام برادرم که روی یکی از قوطی‌ها درج شده بود. فکر کردم اگر این موضوع را به دوستان بگویم و آنها بدانند ریا می‌شود. این بود که گفتم می‌روم به برادرام در سنگرهای دیگر سرکشی کنم. در همین اثنا یکی از بچه‌ها گفت: اسم داداشت را روی کمپوت دیدی؟ گفتم: من که برادر ندارم. فراموش کردم که آنها می‌دانند برادر دارم. دیدم خراب شد و خواستم درستش کنم گفتم: خیلی اسم مشابه پیدا می‌شود مگر هر کس ریش داشت بابای من است!
 شکار سگ
در یکی از پایگاه‌های «مریوان» پاسگاه مرکزی گردان، «محور شهید چمران» بودیم. بچه‌ها اطراف پایگاه را با چه سختی مین‌گذاری کرده بودند. سگ‌های روستا در پی استخوان به طرف پایگاه می‌آمدند و روی مین‌ها می‌رفتند و با انفجار آنها زحمت ما را هدر می‌دادند. مسؤول پایگاه سپرده بود که هرکس بتواند یک سگ شکار کند یک کمپوت جایزه دارد. یکی از بسیجیان دیگر کارش شده بود شکار سگ که سه قوطی کمپوت دریافت کرد. بسیجی دیگر که بعد از او آمد کمی عاقل‌تر و دلسوزتر بود. یک سگ شکار کرد اما 10 کمپوت پاداش گرفت. به این نحو که سگ را بعد از اینکه به مسؤول پایگاه نشان داد در یخچال برفی که از قبل آماده کرده بود قرار داد. زمستان بود و اطراف پایگاه تماما سفیدپوش. سگ‌ها را با شلیک تیر هوایی از اطراف پایگاه دور می‌کرد. تیر هوایی را کشتن یک سگ به حساب می‌آورد. چون در آن روز مینی منفجر نمی‌شد برای مسؤول پایگاه قابل قبول بود.
 خرسی که عربی نمی‌دانست
در منطقه «دهلران» رفته بودیم گشتی بزنیم و دشمن را اگر توانستیم شناسایی کنیم. آن شب حادثه، من بودم و شش نفر دیگر. موقع برگشتن متوجه توده‌ای سیاه شدم. تاریکی مطلق مانع از تشخیص آن بود. به خیال اینکه کسی باشد همان دو کلمه عربی را که بلد بودم گفتم: سلم نفسک (خودت را تسلیم کن). دیدم جواب نمی‌دهد. گفتم: ارم سلاحک (اسلحه ات را بینداز!). ناچار جلو رفتیم. با اسلحه به آن جسم اشاره کردم. آقا چشمتان روز بد (ببخشید) شب بد نبیند، یک خرس روی دوپا بلند شد و ایستاد. نعره‌ای کشید که ما دو تا پا داشتیم دو تا هم قرض کردیم و دبدو. چون حق تیراندازی نداشتیم، برگشتیم مقر. ماشین منتظرمان بود.
هنگام بازگشت، راننده دید کافی نداشت و ماشین را چپ کرد- از چاله افتادیم تو چاه- و از جاده منحرف شد. حدود دو متر و نیم پایین پرتاب شدیم. بقیه راه نشستم روی کاپوت و به راننده علامت دادم.
 من کارم شکار تانک است
سال 66 «شلمچه» بودیم، با بچه‌های مدرسه و دوستان همکلاسی که من مسؤول دسته آنها بودم، در سنگر صبحانه می‌خوردیم. تازه از کمین آمده بودیم. یکمرتبه موش بزرگی آمد وسط سفره نشست. ناخودآگاه از ترس همه با هم فریاد زدیم. موش بیچاره خشکش زد. بعد رفت. بعد از چند ساعت آمدیم دیدیم افتاده و مرده. آن را برداشتم و آوردم بالای خاکریز تا به عنوان سیبل با آرپی جی بزنمش. نوک خاکریز گذاشتمش و آمدم عقب. وقتی نشانه‌گیری می‌کردم دیدیم یکی از تانک‌های عراقی روی خاکریز است. بدون آنکه به کسی چیزی بگویم به جای موش، تانک را هدف گرفتم که خدا خواست و به آتش کشیده شد. برگشتم سنگر. هیچ کس باورش نمی‌شد با گلوله آرپی جی موش بزنم آن هم موش مرده. همه تا مرا دیدند گفتند: راستی راستی آن را زدی؟ گفتم: چی را؟ گفتند موش را دیگر. گفتم: من کارم شکار تانک است نه موش و بعد قضیه را برایشان تعریف کردم.
منبع: دائره المعارف «فرهنگ جبهه»