دومین تولیدکننده سیب‌زمینی کشور بازار خوشایندی برای محصول خود رقم نزده است و کشاورزان اردبیلی همچنان به واسطه این نابسامانی شاهد دورریز محصولات خود هستند. سالانه ۷۵۰ هزار تن سیب‌زمینی در اردبیل تولید می‌شود که با وجود سابقه و کیفیت تولید تا به امروز بازار مطلوبی برای این محصول تدارک دیده نشده است. سیب‌زمینی اردبیل که موجب شگفتی مصرف‌کننده است، نه در بازارهای داخل کشور و نه در بازارهای کشورهای همسایه نتوانسته متناسب با کیفیت، سهمی از آن خود کند. فصل برداشت سیب‌زمینی که از راه می‌رسد افسوس است و امیدواری برای بهبود اوضاع. کشاورزان منتظر تغییر شرایط بازار و حمایت هستند اما در سال زراعی جاری همچنان معتقدند گران تولید می‌کنند، ارزان می‌فروشند و در این میان تنها جیب دلالان را پر کرده‌اند. یکی از کشاورزان اردبیلی به مهر گفت: زمانی وضعیت بازار سیب‌زمینی مطلوب بود تا جایی که سیب‌زمینی‌کاران بعد از فروش محصول به سود مطلوب دست می‌یافتند. عزت‌الله نصرتی افزود: امروز اغلب سیب‌زمینی‌کاران دچار بدهی مالی هستند و متأسفانه برخی قادر به تغییر نوع محصول خود نیز نبوده و هر سال سیب‌زمینی را با هزینه قابل توجه تولید می‌کنند. وی متذکر شد: اگر هزینه‌های تأمین بذر، تولید و هزینه کارگری کاشت، داشت و برداشت سیب‌زمینی محاسبه شود هزینه تولید هر کیلو سیب‌زمینی ۸۵۰ تومان است. نصرتی اضافه کرد: این در حالی است که در وضعیت فعلی سیب‌زمینی در بازار به نرخ ۵۰۰ تا ۷۰۰ تومان به فروش می‌رسد و در واقع کشاورزان حتی هزینه خود را در هنگام فروش به دست نیاورده‌اند. بهنام بایرامی، یکی دیگر از سیب‌زمینی‌کاران اردبیلی تصریح کرد: در وضعیت فعلی فروش ما زیر قیمت هزینه تمام شده تولید است و متأسفانه هر پیشنهادی به دستگاه‌های متولی شده، بی‌پاسخ مانده است. وی با بیان اینکه برداشت سیب‌زمینی آغاز شده و تا ۲۰ مهر ماه ادامه دارد، اضافه کرد: متأسفانه وضعیت بازار مطلوب نیست. بایرامی درباره خرید تضمینی سیب‌زمینی اضافه کرد: سال گذشته نرخ خرید ۳۰۰ تومان برای هر کیلو بود و امسال حدود ۴۰۰ تومان اعلام شده، این نرخ به هیچ عنوان برای کشاورز نفعی ندارد. به گفته کشاورز اردبیلی، در وضعیت فعلی دلالان به مزارع مراجعه می‌کنند و با نرخ اندک سیب‌زمینی را خریداری کرده و با نرخ گزاف به کارخانه‌ها به فروش می‌رسانند. وی تأکید کرد: ما از جهاد کشاورزی استان درخواست کردیم زمینه‌ای فراهم شود تا ناظران کارخانه‌ها به صورت مستقیم در مزارع حاضر شوند و ما بدون واسطه سیب‌زمینی را به کارخانه‌ها به فروش برسانیم که فعلاً این خواسته محقق نشده است. طبق اظهارات این کشاورز، قیمت خرید تضمینی سیب‌زمینی پاییزه در سال زراعی ۹۶ به نسبت ۹۵ با ۹ درصد رشد به 4 هزار و ۳۱۶ ریال در هر کیلو و در سیب‌زمینی بهاره با 8 درصد به 4 هزار و ۱۹۹ ریال افزایش یافته که از هزینه تمام‌شده تولید پایین‌تر است. دلالی سیب‌زمینی که صدمات جبران‌ناپذیری به بازار فروش این محصول وارد کرده حتی در امر صادرات نیز مشاهده می‌شود به طوری که مطابق اظهارات بایرامی از ترکیه، آذربایجان و حتی آلمان برای تهیه سیب‌زمینی اردبیل مراجعه می‌شود اما در این میان سود فروش نصیب دلالان شده و کشاورزان سهمی ندارند. نماینده مردم اردبیل، نیر، نمین و سرعین در مجلس شورای اسلامی پیش از این تأکید کرده بود تولید سیب‌زمینی اردبیل با فروش آن تناسبی ندارد و سیب‌زمینی به نصف قیمت تمام شده به فروش می‌رسد.  محمد فیضی تصریح کرد: با وجود اینکه سیب‌زمینی اردبیل جزو تولیدات شاخص کشاورزی این استان است اما مشکلات فروش موجب شده اغلب تولیدکنندگان متضرر شوند. وی افزود: اینکه از یک سو سیب‌زمینی کاشته شود و از سوی دیگر به فروش نرسد توجیه‌پذیر نیست و اگر بازار فروش مناسبی برای سیب‌زمینی نداریم باید با مدیریت ترویجی کشت محصولات دیگر جایگزین شود. نماینده مردم اردبیل، نیر، نمین و سرعین در مجلس شورای اسلامی یادآور شد: در حال حاضر بسیاری از کشاورزان سیب‌زمینی را ارزان‌تر از بهای تمام شده به فروش می‌رسانند و از بابت کشت متضرر هستند. از سویی برای رفع این معضل نمایندگان استان طی سال‌های اخیر مشوق صادراتی، خرید تضمینی و پرداخت زودهنگام مطالبات کشاورزان را مطرح کرده‌اند که مطابق اظهارات کشاورزان، بخشی عملیاتی نشده و بخشی نیز با وجود تحقق نتوانسته سامانی به بازار سیب‌زمینی ببخشد.  سیب‌زمینی‌کاران اردبیلی معتقدند به منظور صادرات محصولات خود مشوق‌های لازم را دریافت نمی‌کنند و از سویی محصول آنها در بازارهای جهانی به شکل مطلوبی معرفی نشده است. دستاورد ضعف در تبلیغ و معرفی سیب‌زمینی اردبیل، کاهش صادرات آن و تأثیر مستقیم بر کاهش صادرات استان است. نزدیک به یک سال است که گمرک اردبیل، گزارشی از وضعیت صادرات استان ارائه نمی‌دهد و در را به روی رسانه‌های استان بسته است. اما طبق اظهارات مسؤولان اتاق بازرگانی و صنعت و معدن اردبیل، سیب‌زمینی که محصول نخست صادرات کشاورزی اردبیل محسوب می‌شود در سال‌های اخیر بازار اصلی خود که کشور آذربایجان است را محدود دیده و سیب‌زمینی کشورهای دیگر رقیب جدی و سرسخت تولید استان شده است. رئیس جهاد کشاورزی استان اردبیل نیز در این باره گفت: در راستای تحقق سیاست‌های اقتصاد مقاومتی، الگوی کشت سیب‌زمینی در این استان اصلاح می‌شود. عدیل سروی، بخش مهمی از این برنامه را افزایش ضریب خوداتکایی محصولات راهبردی کشاورزی عنوان و اضافه کرد:  به عنوان مثال پیش‌بینی شده در سال جاری ۸۲۰ هزار تن گندم، ۸۷ هزار تن دانه‌های روغنی و ۷۳۰ هزار تن سیب‌زمینی تولید شود. رئیس جهاد کشاورزی استان تأکید کرد: تولید گندم و دانه‌های روغنی با افزایش و تولید سیب‌زمینی به دلیل کاهش سطح زیر کشت با کاهش همراه خواهد بود. جهاد کشاورزی استان کاهش سطح زیر کشت سیب‌زمینی را با هدف مدیریت منابع آبی دنبال می‌کند اما آیا کشت جایگزین به نفع کشاورز است؟ بایرامی، کشاورز اردبیلی در این باره گفت: سیب‌زمینی محصولی است که املاح خاک را جذب می‌کند به همین دلیل بعد از یک سال کاشت سیب‌زمینی یک سال در همان مزرعه گندم کشت می‌شود تا بتوان زمینه استراحت خاک را فراهم کرد. وی افزود: اما کشت جایگزین مانند کلزا و یونجه به نفع کشاورزان نیست، چرا که در فروش این محصولات نیز دچار مشکل می‌شویم و هر چند خرید تضمینی دارند اما هزینه دیر پرداخت می‌شود و کشاورزان حتی در تأمین معیشت دچار مشکل می‌شوند. بنا به این گزارش، برداشت سیب‌زمینی تا اواخر شهریورماه در اردبیل ادامه دارد. میزان مصرف سیب‌زمینی در خود استان اردبیل ۱۸۰ هزار تن اعلام شده است. مازاد تولید آن بخشی به فروش رفته و بخشی بدون اینکه سودی حاصل کشاورز کند دورریز می‌شود. هر چند ساخت انبارهای نگهداری سیب‌زمینی در دستور کار جهاد کشاورزی است اما سیب‌زمینی‌کاران از اینکه انبار و سوله ندارند خود را متضرر می‌بینند. اقدام حمایتی دولت با تعیین نرخ خرید تضمینی ۴۰۰ تومان در سال زراعی جاری نه تنها کارساز نیست بلکه برخی کشاورزان به دنبال رقابت بی‌امان فروش محصول خود به قیمت پایین هستند تا شاهد دورریز آن در ماه‌های آتی نباشند.

اطلاعیه درباره بنرهای مجعول تبلیغاتی
در پی انتشار چند بنر مجعول تبلیغاتی در فضای مجازی که با به چالش کشیدن وجاهت حرفه‌ای تعدادی از بانک‌های کشور، در صدد اختلاف‌افکنى و القای وجود رقابت ناسالم در نظام بانکی بود، بانک ملت با تقبیح این رفتارهای غیرمسؤولانه، اعلام کرد هرگونه تبلیغ خارج از کانال‌های رسمی بانک، ارتباطی به این بانک نداشته و مورد تایید نیست. روابط عمومی بانک ملت در این اطلاعیه از هموطنان عزیز درخواست کرد صرفاً مطالب و اطلاعات منتشره از طریق کانال‌های رسمی را مد نظر قرار دهند و از بازنشر اطلاعات و مطالب غیرمستند جداً خودداری کنند.


انتصاب مدیر توسعه دانش هلدینگ زر در کمیته فنی فرآورده‌های غذایی
در انتخاباتی که در سازمان ملی استاندارد به منظور تعیین هیأت رئیسه کمیته فنی فرآورده‌های غذایی برگزار شد، امین سید یعقوبی(مدیر توسعه دانش‌هلدینگ زر) به سمت نایب رئیس این کمیته انتخاب شد.کمیته فنی فرآورده‌های غذایی ISO/TC34، شامل 15 زیر کمیته است. این کمیته در زمینه فرآورده‌های غذایی فعالیت می‌کند که از مواد اولیه تا محصول را شامل می‌شود و دبیرخانه آن نیز در 2 کشور فرانسه و برزیل مستقر است. کمیته‌های فنی منبع تدوین استانداردهای جهانی هستند که به عنوان نماینده رسمی ISO در ایران فعالیت دارند.


افزایش صادرات غیرنفتی بندرلنگه
مدیر اداره بنادر و دریانوردی بندرلنگه از رشد ۱۵۸ درصدی ترانزیت و افزایش ۶۵ درصدی صادرات کالاهای غیرنفتی در کارنامه عملیاتی بنادر و دریانوردی بندرلنگه طی 4 ماه نخست سال ۹۶ خبر داد. محمود صابری با اعلام اینکه طی 4 ماه سال جاری در مجموع ۴۰۴ هزار و ۷۰۰ تن انواع کالا در اداره بنادر و دریانوردی بندرلنگه تخلیه و بارگیری شد، افزود: از مجموع عملیات انجام شده، ۴۰۴ هزار و ۳۸۱ تن مربوط به کالاهای غیرنفتی و ۳۱۹ تن اختصاص به کالاهای نفتی دارد. صابری همچنین در ادامه حجم صادرات کالاهای غیرنفتی را ۲۴۷ و ۶۰۴ تن اعلام کرد که نسبت به مدت مشابه سال گذشته افزایش ۶۵ درصدی داشته است.

کسب عنوان نخست برای اختراع شرکت دانش‌بنیان مستقر در ارس
کیسه نانو کامپوزیت مخصوص اتوکلاو بیمارستان هم‌اکنون در ایران تولید می‌شود و شرکت نانوپلاست جلفا ارس دومین شرکت در جهان است که به تکنولوژی تولید این محصول دست پیدا کرده است. عنوان نخست جشنواره اختراعات و ابتکارات منطقه‌ای رویش البرز به اختراع «کیسه نانو کامپوزیت مخصوص اتوکلاو بیمارستان» رسید که توسط شرکت دانش‌بنیان نانوپلاست جلفا ارس تولید می‌شود. مدیرعامل شرکت نانوپلاست جلفا ارس با اشاره به برگزاری این جشنواره، گفت: در جشنواره اختراعات و ابتکارات منطقه‌ای رویش البرز که در اردبیل برگزار شد، اختراع «کیسه نانو کامپوزیت مخصوص اتوکلاو بیمارستان» توانست در بین 68 اختراع راه یافته به جشنواره، عنوان نخست را کسب کند.  بهزاد غفارزاده با اشاره به مراحل برگزاری جشنواره، تصریح کرد: این جشنواره در مرحله اول با ارائه مستندات اختراعات پذیرفته شده، آغاز شد و در نهایت 11 طرح به مرحله پایانی راه یافت. در بین 11 طرح نهایی نیز اختراع شرکت نانوپلاست جلفای ارس، نظر هیات داوران را به خود جلب کرد. وی درباره شاخصه‌های انتخاب اختراع برتر خاطرنشان کرد: طرح‌هایی در این جشنواره شرکت داده شده بودند که از فناوری‌های پیشرفته برخوردار بوده و قابلیت تولید به صورت محصول نهایی را داشتند. غفارزاده افزود: کیسه نانو کامپوزیت مخصوص اتوکلاو بیمارستان هم‌اکنون در ایران تولید می‌شود و این شرکت دومین شرکت در جهان است که به تکنولوژی تولید این محصول دست پیدا کرده است.


آپ قهرمان دوومیدانی کشور شد
مرحله اول مسابقات لیگ دوومیدانی کشور با برتری تیم آسان پرداخت (آپ) به‌پایان رسید. بیست‌و‌یکمین دوره رقابت‌های دوومیدانی قهرمانی باشگاه‌های کشور برگزار شد و تیم آسان پرداخت با ۲۱۷ امتیاز به قهرمانی رسید. گفتنی است شرکت آسان پرداخت (آپ) در راستای مسؤوولیت اجتماعی خود برای دومین سال پیاپی به عنوان حامی مالی در کنار فدراسیون دو ومیدانی قرار دارد.

شروین طاهری: خیلی از ما و دیگر مردم جهان هنوز هم  آمریکا را با فیلم‌های غرب وحشی‌اش می‌شناسیم که دوران برده‌داری و جنگ داخلی ایالات شمالی و جنوبی را روایت می‌کنند. شاید نسل ما این روزها بیشتر وسترن‌های معاصر فضایی و تخیلی و آخرالزمانی را بپسندد اما بسیاری از پدر‌ها و مادرهای‌مان حتما یک دوجین از  آن اسطوره‌های بزن‌بهادر سلولوئیدی از «جان وین» گرفته تا «کلینت ایستوود»، در قامت گاوچران‌ها و ششلول بندهای هالیوودی و اسپاگتی در گنجه خاطرات‌شان ‌دارند.
چند وقتی است فضا برای این خاطره‌بازی‌ها مساعد شده است؛ نیازی هم به دانلودهای طولانی و در آوردن دی‌وی‌دی‌ها از قاب‌شان یا حتی گرفتن غبار وی‌اچ‌اس‌های قدیمی نیست، حتی اینکه بخواهیم بنشینیم و شبکه‌های درب و داغانی را بالا و پایین کنیم که وسط تبلیغات گارسینیا کامبوجا و برچسب ضد زگیل، فیلم‌های قدیمی هم نشان می‌دهند. همین که تلویزیون را روی نخستین شبکه خبری روشن کنیم مستقیم می‌رویم به غرب وحشی.
گزارش‌های خبری حالا فقط داعشی‌ها را چاقو به دست با ماسک‌های سیاه نشان نمی‌دهند - که البته می‌دانیم و می‌دانید که اینها هم قاب‌هایی بیشتر هالیوودی هستند تا هزار و یک شبی – بلکه حالا شبانه‌روزی از دو قدمی کاخ سفید واشنگتن، بورس تجارت جهانی نیویورک و سیلیکون ولی کالیفرنیا، تصاویری مخابره می‌شود که جماعتی سفید بی‌اعصاب را مشعل به دست نشان می‌دهد که واقعا انگار از دل تاریخ درآمده‌اند و در عصر تعاریف پساملیتی و پسانژادی و حتی پساجنسیتی یکهو فریاد می‌کشند: «حق برتری سفید، خون و خاک، بمیر کاکا سیاه، گم شو جهود!» و فقط فریاد نمی‌کشند، بلکه مسلح می‌گردند و به مخالفان ضد فاشیست یا چپگرایشان حمله می‌برند و آدم هم  می‌کشند. همه اینها را زیر پرچم پیژامه‌ای ایالات متحده و زیر لوای اصل آزادی بیان انجام می‌دهند، اگرچه خود پرچم کنفدراسیون ایالت‌های جنوبی حامی برده‌داری را در دست دارند.
لابد می‌پرسید این است عاقبت زیستن در مهد دموکراسی جهان؟ اما نباید زود قضاوت کرد چون شاید حقیقت آمریکا همیشه همین طور بوده و به هزاران ترفند تنها روی موجه‌ترش را به ما نشان داده باشند. فراموش نکنیم که سفیدهای آمریکا تا دهه 1970 و تا چند سال پس از لغو قانون برده‌داری همچنان به طور نظام‌مند در حال قتل و سرکوب و تحقیر سیاهان بودند. چه کسانی مالکوم ایکس و مارتین لوترکینگ را ترور کردند؟
دوران ریاست‌جمهوری باراک اوباما هم یک عصر قلابی و سوءتفاهمی بزرگ در تاریخ آمریکا بود. درست مثل اینکه شخصیت سینمایی «جانگو» پس از آزادی از بردگی، نماد صلیبیون را از جرج بوش تحویل گرفته باشد و  دایره زنگی کاکاسیاه‌ها و نماد بردگان آمریکایی را بالای آن چسبانده باشد. نتیجه می‌شود نماد همجنسگرایی یا همان جنبشی که گسترش آن نقش مهمی در خیزش یانکی‌های سفید حامی ترامپ علیه لیبرال‌ها در انتخابات پاییز گذشته داشت.
با این حال امروز این سفیدبرترپندارهای افراطی(!) با آنکه ظاهرا رنگین‌پوستان شبه‌جهان سومی آمریکا را هدف قرار می‌دهند با آن «رژه وحشت»شان دیگر برای ما جهان سومی‌ها چندان غریب نیستند.
یک‌جور صداقت و اصالت وحشی و به‌اصطلاح «اوریجینال» در آنها موج می‌زند، درست مثل خود ترامپ. انگار که دریافته باشیم آنها برخلاف ژست خودبزرگ‌بینانه‌شان از مریخ نیامده‌اند، بلکه از همان غرب وحشی وسترن‌های آشنای ما در خارج از جهان مدرن آمده‌اند. شاید آنها هنوز تصور کنند مثل گذشته ارباب هستند اما خب! زمانه عوض شده، جهان به جلو رفته و آنها در زمان به عقب رفته‌اند. البته پیشنهاد بی‌بی‌سی، صدای آمریکا و من و تو، این است که خدای نکرده نباید آنها را نژادپرست، نازی یا تروریست بخوانیم حتی اگر تمام شبکه‌ها و تارنماها و روزنامه‌های آمریکا همصدا با سیاستمداران و مردم‌شان چنین نسبتی به آنها بدهند. شبکه‌های پارسی‌زبان متعلق به شرکای آنگلوساکسون ترامپ نمی‌خواهند مثل او  بند را آب بدهند و دوست ندارند ما این طور فکر کنیم که همه غرب دارد دوباره به یک‌باره وحشی می‌شود. اما مساله اینجاست که با مشاهده آنچه این روزها در شارلوتسویل و بسیاری دیگر از شهرهای متفرقه ایالات متفرقه آمریکا می‌گذرد، این سوال برای مخاطبان این شبکه‌ها پیش می‌آید که نکند سحر معجون مدرنیته اثرش را از دست داده و غربی‌ها دارند «شرک»وار  همین‌طور در جست‌وجوی اصل‌شان به روزگار وصل‌شان بازمی‌گردند اما در حقیقت به عصر غرب وحشی، عصر تاریک برده‌داری و جنگ شمال و جنوب بر سر آن، آدم‌سوزی‌های قرون‌وسطی، نسل‌کشی وایکینگ‌ها، جنگ‌های صلیبی و  چه بسا جنگل‌نشینی اعقاب اولیه همین‌هایی که امروز خود را نژاد برتر سفید از نسل مردم شمال اروپا می‌خوانند؟
آنچه ترامپ در نشست خبری جنجالی همین سه‌شنبه گذشته گفت در حقیقت آب پاکی بود روی دست هر آنکه آمریکا را مهد برابری نژادی تصور می‌کرد.
او به شکلی احمقانه تلاش کرد با ادبیات سیاسی کودکانه خود حساب نژادپرستان مسیحی کوکلاکس کلان و همینطور همتایان لامذهب نازی‌شان را از وطن‌پرستانی معصوم که به زعم او در ماه‌های اخیر در نیواورلئان، بالتیمور و شارلوتسویل جمع شده‌اند تا از هویت تاریخی آمریکا دفاع کنند، جدا کند.
ترامپ دفاع از بقای مجسمه‌های ژنرال‌های بزرگ کنفدراسیون جنوبی‌ها را که اواخر قرن نوزدهم یا اوایل قرن بیستم ساخته شده بودند مشروع دانست؛ مجسمه‌هایی از ژنرال رابرت لی و ژنرال استونوال جکسون در ایالت‌های ویرجینیا، مریلند، فلوریدا و لوئیزیانا که حامیان برده‌داری در جنگ‌های داخلی را در نقش قهرمانان تاریخ کوتاه آمریکا معرفی می‌کنند.
اما ترامپ آنجا تیرخلاص بر پیکر مفهوم آمریکا زد که در پاسخ به خبرنگاری که ژنرال لی را نژادپرست و طرفدار برده‌داری می‌دانست بند را چنین آب داد: «جرج واشنگتن هم برده‌دار بزرگی بود. توماس جفرسون هم از برده‌داران بزرگ بود. آیا باید برویم و مجسمه آنها را برداریم؟»
آیا این گذشتن ترامپ از نعش واشنگتن به عنوان بنیانگذار نرم‌افزار ارزش‌های آمریکایی نبود؟ سیاستمدار فراماسونی که اواخر قرن هجدهم ایالات مستعمره‌نشین بریتانیا را متحد کرد و در جنگ استقلال به پیروزی رساند و خود به عنوان نخستین رئیس‌جمهور آمریکا برگزیده شد. جرج واشنگتنی که سنگ بنای دموکراسی را در غرب گذاشت و اعلامیه حقوق بشر اروپایی را مبنای قانون اساسی آمریکای آزاد قرار داد.
نکته‌ای که نباید مغفول بماند این بود که ترامپ به عنوان آخرین رئیس‌جمهور آمریکا پنبه نخستین رئیس‌جمهور را نه از کاخ سفید پایتخت، یادگار جرج واشنگتن، بلکه از بالای برج عاجش در منهتن نیویورک زد و نعش او را از آن بالا پایین انداخت. اینکه او تنها 4 روز پس از بلوای شارلوتسویل در قلب ایالت ویرجینیا، ایالتی سفیدپوست‌نشین که «ریچموند» پایتخت جنوبی‌های برده‌دار را در جریان جنگ‌های داخلی قرن نوزدهمی در خود جای می‌داد، صریحا با نژادپرستانی که هویت ژنتیکی خود را معادل تاریخ آمریکا و حتی تمدن غرب می‌دانند، اعلام همبستگی می‌کرد، چه معنایی جز این داشت که آمریکای مطلوب او و حامیانش با آمریکای دموکراتیکی که تبلیغ می‌شود ماهیتی متفاوت دارد. ترامپ صریحا دفاع از برده‌داران را به دفاع از تاریخ و هویت آمریکا گره زده است. او با یک شیب تصاعدی تا پایان هفته، حمایت خود از نژادپرستان را افزایش داد. تا آنجا که در توئیت‌های جنجالی پنجشنبه پیش، زدن پنبه ارزش‌های آمریکایی را به مرحله جایگزینی ارزش‌های حقوق‌بشری مندرج در متمم چهارم قانون اساسی آمریکا با منطق کاپیتالیستی اصالت انتفاع حتی به قیمت برده‌داری رساند.
او پایین کشیدن نمادهای برده‌داری از جمله مجسمه‌های امثال ژنرال لی و ژنرال جکسون را اینگونه توصیف کرد: «غم‌انگیز است که تاریخ و فرهنگ کشور باعظمت ما با برداشته شدن این مجسمه‌های زیبا تکه‌پاره می‌شود...» این معنایی ندارد جز  گره زدن تاریخ دویست و اندی ساله آمریکا به افتخار برده‌داری. گویی که او رسالت خود می‌داند که 150 سال پس از شکست، در قامت یک رهبر جنوبی از شمالی‌هایی که شکوه نژادپرستی سفید را لکه‌دار کردند انتقام بگیرد.
او دوست دارد همچنان ادای ارباب سفید را درآورد اما با صراحت و پرده‌دری بی‌مثالش نه فقط  آن پرده مزورانه و سانتی‌مانتال «رویای آمریکایی» را از جلوی چشم جهانیان کنار زده، بلکه به شکلی باورنکردنی حتی پرده سینمای هالیوودی را که میان ما و حقیقت آمریکا فاصله می‌انداخت دریده و تاریخ را درنوردیده تا آمریکا را به دوران غرب وحشی ببرد. دورانی که ایالات شمالی و جنوبی بر سر برده‌داری و منافع تجاری ناشی از آن یکدیگر را قصابی می‌کردند.
 البته این یک سوءتفاهم بزرگ است که بگوییم دونالد ترامپ با قوانین ضدمهاجرتی‌اش آمریکا را از دسترس مردم جهان دور کرده است، اتفاقا به لطف این «جان وین» جدید و اکثریت گاوچران‌های سفیدپوستی که در انتخابات ریاست‌جمهوری 2017 به او رای دادند، فرهنگ چاله‌میدانی یانکی‌ها طوری بر کاخ سفید مستولی شده که عوام عالم خیلی صریح حقیقت پیام‌های سلطه‌جویانه عمو سام را در غیاب ادبیات قراردادی استعمار با ترجیع‌بندهای تکراری تهوع‌آورش چون «دموکراسی» و «حقوق بشر» درک می‌کنند.

امیر استکی: رسیدن به مناصب مدیریتی تخصصی در یک سیستم مبتنی بر تحرک مثبت، اینگونه است که فرد باید پله پله مراحل و مراتب مختلفی را طی کند و پس از نشان دادن قابلیت‌های بیشتر و بهترش نسبت به سایر رقبا، نهایتا بر یک مسند مدیریت تخصصی تکیه بزند. در اصل بهای بالانشستن در یک سیستم سالم قبلا با توانایی و لیاقت پرداخت شده است. در این فضاست که تقریبا هیچ‌کس احساس نمی‌کند به او جفا شده است، چرا که خود به خوبی می‌داند که بهتر بودن و داشتن تخصص و توان بالاتر الزاما به داشتن جایگاه بهتری ختم می‌شود و اگر جایگاه یک فرد از دیگران پایین‌تر است به این دلیل است که وی توانایی، تجربه و تخصص پایین‌تری نسبت به بالانشینان دارد. در این شرایط فضایی برای نق زدن و نالیدن وجود نخواهد داشت.
حال اگر در یک سیستم بهتر بودن الزاما به بالاتر و برتر بودن ختم نشود، شرایط چگونه است؟ در این سیستم‌ها پارامترهای سنجش توانایی از دایره توانمندی و تخصص خارج و به مسائل دیگری گره می‌خورند. متاسفانه همه ما مثال‌های فراوانی برای اینگونه موارد و چنین سیستم‌هایی داریم به گونه‌ای که این به یک اصل بسیار مهم پیشرفت در کشور ما تبدیل شده است که برای بالا نشستن بیشتر از تخصص و کاردانی به رابطه نیاز است. این رابطه همان چیزی است که در اصطلاح رایج بین مردم، پارتی می‌نامندش. رابطه‌ای که می‌تواند بر مبنای پیوندهای ژنتیکی، خاندانی، دوستانه یا براساس بده‌بستان‌های آینده‌نگرانه شکل گرفته باشد. در یکی ـ دو ماه اخیر همه ما بی‌پرده با تاثیر کیفیت ژن! بر روی پیشرفت افراد آشنا شده‌ایم و پیش‌تر از آن هم به کارآمدی داشتن روابط فامیلی و دوستانه با ذی‌مدخلان، در اکتساب فرصت‌ها، آشنا بوده‌ایم. همه ما البته این اصطلاح قدیمی را نیز شنیده‌ایم که فلانی و فلانی به یکدیگر نان قرض می‌دهند. اصطلاحی که برای توضیح کمک و مساعدت‌های متقابل در شرایطی که منفعت آنی برای طرفین وجود ندارد، به‌کار می‌رود. شما اصطلاحا نانی به فرد دیگری قرض می‌دهید، نه برای گرفتن وجه آن یا کسب سود آنی بلکه به این امید که در روز مبادا او هم این کار را برای شما انجام دهد. مثلا نماینده‌ای که در مجلس بشدت از یک وزیر حمایت کرده است، در اکثر موارد خود را در حال قرض دادن نان به وی می‌بیند و چشم امید به روزهای پیش‌رو دارد. شاهد مثال هم نامه تعدادی از نمایندگان ادوار مجلس در حمایت از جناب زنگنه است. نمایندگانی که در ادوار پیشین همه از حامیان و مدافعان جناب زنگنه بوده‌اند و نان خود را از راه رای اعتماد به ایشان و حمایت همه‌جانبه در مجلس، قرض داده‌اند و در پایان دوران نمایندگی خود صدالبته که نان‌شان را در قالب یک پست مدیریتی تخصصی قرض گرفته‌اند! اکثر امضاکنندگان نامه مذکور، هم‌اکنون به نحوی بر سر سفره گسترده منافع مدیریتی وزارت نفت نشسته‌اند و از همانجا و در مقام قدرشناسی و به جای آوردن حرمت نان و نمک، امضای خود را زیر نامه حمایت از جناب نامدار زنگنه، نقش زده‌اند و نمایندگان کنونی را هم به حمایت از ایشان و قرض دادن نان فراخوانده‌اند و چه خوش‌معامله‌ای و چه زیبا نتیجه‌ای!
در ابتدای کلام گفتیم که در یک سیستم سالم چنین مناصبی از راه طی کردن موفقیت‌آمیز یک روند شفاف و قابل دسترسی برای همه، به‌دست می‌آید. در کشور ما و در وزارت نفت نیز روی کاغذ و برای عامه مردم چنین روندی ترسیم شده است. برای حضور در بهشت وزارت نفت شما نیاز به تخصص دارید. شما در اینجا یعنی یک جوان معمولی ایرانی، باید در کنکور شرکت کرده و در یک رقابت فوق‌سنگین موفق به ورود به رشته‌های تخصصی عرصه نفت شوید. پس از آن دوران تحصیل را با موفقیت پشت سر بگذارید و جذب وزارت نفت شوید. از اینجا به بعد هم هر چه توان علمی و تخصصی و مدیریتی خود را بالاتر ببرید، گام به گام به پیش می‌روید و اگر روند پیشرفت خود را متوقف نکنید می‌توانید در تراز وزیر نفت نیز مطرح شوید. البته همه اینها روی کاغذ و در مقام حرف وجود دارند. در عمل این مسیر بسیار بسیار سخت‌تر و پیچیده‌تر یا بسیار بسیار آسان‌تر و سر راست‌تر خواهد بود.
سختی و پیچیدگی برای عامه مردم و سهولت و سرراستی برای ویژگان. جناب زنگنه همین چند روز پیش اعلام کردند در وزارت نفت امکان جذب همه فارغ‌التحصیلان دانشکده نفت وجود ندارد و فقط نخبگان و افراد برتر جذب خواهند شد. این حرف در یک فضای رقابتی به هیچ وجه حرف بدی نیست ولی در شرایطی که می‌بینیم نمایندگانی که سابقا حامی جناب وزیر بوده‌اند به یکباره به مناصب بالای وزارت نفت می‌رسند، حرفی بسیار بد و عین بی‌عدالتی خواهد بود و ما حق خواهیم داشت که در برابر این بی‌عدالتی زبان به اعتراض باز کنیم.
اما آیا نمایندگان مجلس در سطحی از توان مدیریتی و لیاقت نیستند که جذب آنها در وزارت نفت سوال‌برانگیز نباشد؟ شور‌بختانه باید پاسخ داد در اکثر موارد در این سطح نیستند. برونداد رفتارهای نمایندگان محترم در صحن علنی مجلس، چیزی جز عدم توانمندی‌های ممتاز نیست. حتی می‌شود رودربایستی را بیشتر کنار گذاشت و اعلام کرد آن نمایندگانی که همه مدل هدیه و پیشکش را می‌پذیرند، با حالی خوش و شعفناک با موگرینی سلفی می‌گیرند، برجام را در 20 دقیقه تصویب می‌کنند و بینی افسر وظیفه راهور را با ضربه سر می‌شکنند و... و نه تنها توانمندی ممتازی ندارند بلکه ابتدائیات کنش سیاسی و جمعی را نیز نمی‌دانند. در این شرایط انتصاب پاره‌ای از آنها در مناصب بالای وزارت نفت چیزی جز جفا به ملت و ارتش جوانان توانمند تحصیلکرده بیکار نخواهد بود. البته برای وزیری که از ابتدای دهه سوم زندگی‌اش خود را در مناصب کلان مدیریتی و وزارتی دیده است، تخصص الزاما معنایی را که برای عموم ملت دارد، نخواهد داشت.
 

ماشاءالله ذراتی: سفر رئیس ستاد کل نیروهای مسلح ایران به ترکیه برای نخستین‌بار طی 40 سال گذشته حامل پیام‌ها و ابعادی مهم و استراتژیک است. ابعاد این سفر وقتی مهم‌تر و حساس‌تر می‌شود که مطلع شویم همزمان با سفر ژنرال ایرانی به ترکیه، ژنرال «ووتل» فرمانده فرماندهی مرکزی ایالات متحده آمریکا به عراق رفت، رئیس موساد به همراه ژنرال «هرزل هالوی» رئیس رکن اطلاعات ارتش اسرائیل به واشنگتن و دیدار ترامپ رفتند و ژنرال «والری گراسیمف» رئیس ستاد کل ارتش روسیه نیز سفر قریب‌الوقوعی به ترکیه خواهد داشت.
جدا از اهداف خرد داخلی و خارجی که شرح جزئیات آن طولانی و مفصل است، این تحرکات و دیپلماسی مقامات نظامی یک فصل مشترک مهم و راهبردی دارد و آن وضعیت منطقه در دوران پساداعش است. امروز منطقه غرب و جنوب غرب آسیا که خاورمیانه می‌خوانندش در وضعیت پیچیده و دشواری قرار دارد. وضعیتی که می‌تواند ابعاد و تحولات فرامنطقه‌ای مهمی را نیز در پی داشته باشد.
یک طرف که اتفاقا جمهوری اسلامی ایران مهم‌ترین عنصر آن است، جریانی است که خواهان ثبات و امنیت پایدار در منطقه بوده و خشکاندن ریشه‌های تروریسم و داعش را در سیاست‌های اعلامی و اعمالی خود دنبال می‌کند. این کاملا منطقی و اثبات شده است که ایران امنیت و ثبات عراق و سوریه را امنیت و ثبات خود می‌داند.
در طرف دیگر اما جریانی به سرکردگی آمریکا و رژیم صهیونیستی است که به قول خودشان راهبرد «هرج و مرج سازنده» را در دستور کار داشته و برخلاف سیاست‌های اعلامی‌شان، استراتژی «بی‌ثباتی و ناامنی کنترل شده» در سیاست‌های اعمالی آنها تجلی و نمود دارد.
در این برهه که تلاش‌ها و سیاست‌های منطقی‌محور ایران در حال نتیجه دادن است، طرف مقابل با درک و فهم دست برتر ایران در «منطقه پساداعش» ضمن اذعان به شکست‌های خود، راهبرد ایران‌هراسی را در دستور کار داشته و در بعد عملیاتی نیز تصمیم به تحرکات جدید و رو کردن کارت‌های ذخیره خود دارد.
در این راستا «نفتالی بنت» از اعضای کابینه رژیم صهیونیستی در یادداشتی در وال‌استریت ژورنال در 16 مردادماه با ابراز نگرانی شدید نسبت به گسترش نفوذ منطقه‌ای ایران نوشت: «تسلط حزب‌الله بر منطقه مرزی سوریه و لبنان موفقیت دیگری در تلاش ایران برای تسلط بر خاورمیانه است. کنترل تهران بر کریدوری از ایران تا لبنان که از عراق و سوریه عبور کند، به جمهوری اسلامی امکان حضور نظامی در مدیترانه را داده و بخش عمده‌ای از اروپا را در حوزه عمل نیروی هوایی، دریایی و موشک‌های میانبردش قرار می‌دهد. داعش باید متوقف شود اما تهران تهدید استراتژیک به مراتب خطرناک‌تری در بلندمدت است. به تهران نباید به عنوان بخشی از راه‌حل نگاه کرد».
مدت زیادی از یادداشت نفتالی بنت نگذشته بود که کیسینجر در یادداشتی راهبردی هشدار داد نابودی داعش می‌تواند به ظهور امپراتوری ایران بینجامد. این دیپلمات کارکشته ۹۴ ساله و یهودی نوشت: «اگر مناطق تحت کنترل داعش توسط سپاه پاسداران یا نیروهای شیعه آموزش دیده و هدایت شده از سوی ایران اشغال شود، نتیجه یک کمربند منطقه‌ای از تهران تا بیروت است که می‌تواند نشانگر ظهور امپراتوری ایران باشد».
البته این نخستین‌بار نبود که کیسینجر چنین اظهاراتی را عنوان می‌کرد. سال گذشته او بزرگ‌ترین چالش پیش روی منطقه را «استیلای بالقوه» ایران توصیف کرده بود.
و بالاخره «یوسی کوهن» رئیس موساد روز یکشنبه 22 مرداد در گزارش به کابینه رژیم اسرائیل با اذعان به افزایش قدرت ایران گفت: «منطقه در حال تغییر به ضرر ما است. جز ایران و حزب‌الله سایر شیعیان در همه جهان از آنها حمایت می‌کنند و در حال ورود به منطقه هستند که ماموریت ما توقف آنهاست. آمریکا اصلی‌ترین بازیگر در شکل‌گیری سیاست‌های خاورمیانه است و باید از فرصت ایجاد شده با روی کار آمدن دونالد ترامپ رئیس‌جمهوری آمریکا بهره لازم را برد». کوهن به فاصله کمی بعد از این اظهارات بود که راهی واشنگتن شد تا به قول خودش از فرصت ترامپ برای مهار ایران استفاده کنند. این سومین سفر یوسی کوهن، رئیس موساد به واشنگتن از زمان پیروزی ترامپ در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکاست که در رسانه‌ها علنی شده است. وی پیش‌تر آذر و بهمن 95 نیز با ترامپ دیدار و ملاقات داشت.
در چنین فضایی سفر سرلشکر باقری به ترکیه از جهات و ابعاد مختلف دارای اهمیت بالا و ویژه‌ای است. به نظر «ایجاد فهم مشترک از تهدید»، «مدیریت تهدید» و «تبدیل رقیب به شریک راهبردی» از مهم‌ترین سرفصل‌های این سفر بود.
در کنار تحولات میدانی سوریه، یکی از مهم‌ترین موضوعات این دیدار موضوع رفراندوم کردستان عراق بود که از کارت‌های بازی مهم آمریکا و رژیم صهیونیستی است. چرایی حمایت قاطع و کامل آمریکا و بویژه صهیونیست‌ها از استقلال کردستان عراق جزئیات و دلایل متعدد و پیچیده‌ای دارد که شرح آن باشد برای بعد. در همین حد اکتفا می‌کنیم که حمایت آشکار صهیونیست‌ها از کردستان مستقل کوچک‌ترین ارتباطی با منافع مردم آن منطقه نداشته و کاملا از سر منافع صهیونیست‌هاست.
در پایان توجه داشته باشید که موضوع بسیار جدی است. سیا و موساد برای عقب راندن نفوذ و دست برتر منطقه‌ای ایران در کنار کارت‌های منطقه‌ای، کارت‌هایی نیز در داخل ایران دارند که به نظر می‌رسد تصمیم به روکردن و بازی با این کارت‌های داخلی دارند. برای شرایط و وضعیت‌های پیچیده داخلی و منطقه‌ای باید آماده بود. حفظ وحدت و یکپارچگی و تاکید بر ادامه مسیر طی‌شده مهم‌ترین رکن پیروزی و حصول دستاوردهای منطقه‌ای کشورمان و امنیت و ثبات کل منطقه است.

حسن رضایی: چینش کابینه دوازدهم در حالی به روزهای پایانی نزدیک می‌شود که دولت آینده باید بارهای سنگینی را بر دوش کشد. رویارویی با تحریم‌های جدید آمریکا، مواجهه با بدهی نجومی دولت به بانک‌ها، حل معضل رکود تورمی، باز کردن گره اشتغال و چاره‌اندیشی برای بحران‌های زیست‌محیطی، شاید دست به نقدترین این چالش‌ها باشد. معضلات بانکی اما ترسناک‌ترین واقعیت موجود در وضعیت کنونی به نظر می‌رسد. در حالی که مجموع بدهی همه دولت‌ها پیش از دولت یازدهم، به سیستم بانکی جمعا 102 هزار میلیارد تومان بوده، طی 4 سال گذشته این رقم به 230 هزار میلیارد تومان رسیده است. این یعنی نقدینگی عظیم تولید شده به وسیله سیستم بانکی، به دست فعالان بخش تولید نرسیده و دولت خود آن را مصرف کرده است!
افزایش بیش از 2 برابری هزینه جاری دولت در کنار چاه ویل پرناشدنی طرح تحول سلامت، تنها بخشی از این رقم هنگفت را بلعیده است. اینکه باقیمانده آن پول کجا مصرف شده، اکنون اهمیت چندانی ندارد، مساله مهم‌تر این است که بمب بزرگ نقدینگی در هر صورت اکنون زیر گوش اقتصاد ایران خوابیده و هر لحظه ممکن است فنرش رها شود. در این شرایط، جلوگیری از سقوط شبکه بانکی، ایجاد تعادل بین نرخ ارز و نرخ تورم و خروج همزمان از رکود، سنگین‌ترین پروژه دولت طی 4 سال پیش‌رو خواهد بود. مساله‌ای که انجام آن نیازمند انتخاب یک تیم کارآمد و عدم تحمیل بار مالی اضافی بر دولت آینده است. تقصیر احمدی‌نژاد باشد یا روحانی، شرایط اقتصادی کشور الساعه تعریفی نیست، لذا لازم است نمایندگان محترم افرادی را راهی ساختمان پاستور کنند که وجودشان اوضاع را بدتر از وضعیت کنونی نکند. یکی از این افراد، بیژن نامدارزنگنه است.
زنگنه‌ای که پیش از رای اعتماد سال 92، به نمایندگان مجلس قول داده بود 2 هفته‌ای مساله کرسنت را جمع کند ولی حالا پس از گذشت 4 سال، با محکوم شدن ایران در دادگاه لاهه، به دنبال اجرای همان قرارداد فاسد است. زنگنه همان سال 92 در جلسه‌ای دیگر با نمایندگان، سوگند جلاله دروغ یاد کرده بود. قسم دروغی که باعث شد احمد توکلی به عنوان نماینده مخالف او در جلسه رای اعتماد نام‌نویسی و سخنرانی کند. گذر زمان البته نشان داد زنگنه درباره جمع کردن 2 هفته‌ای مساله کرسنت هم دروغ بزرگ‌تری گفته است. وی در آخرین حضور خود در مجلس دهم نیز علنا به انکار محکومیت توتال در دادگاه‌های آمریکا پرداخته، دروغ آشکار دیگری به نمایندگان ملت تحویل داد. مساله اما فراتر از دروغ گفتن یا نگفتن است. چنانکه از ابتدا به شرایط اقتصادی کشور اشاره کردم، ما در اینجا از پول حرف می‌زنیم؛ پولی که می‌تواند در این وانفسای شرایط اقتصادی و مقروض بودن دولت به نهادهای مختلف و شبکه بانکی، باری از دوش سیستم اجرایی کشور بردارد. دقیقاً معلوم نیست کدام مصوبه شورایعالی امنیت ملی دولت یازدهم با کدام شماره، حرف زدن از فساد کرسنت را برای رسانه‌ها ممنوع کرده است. با این حال در همین اطلاع‌رسانی قطره‌چکانی هم، علی جنتی، وزیر سابق ارشاد، خرداد ماه 94 در صحن مجلس گفت: «این موضوع حساسی است و در یک مرحله آنچه ایران به آن محکوم شده، 13 میلیارد و 850 میلیون دلار است که موضوع به همین‌جا نیز ختم نمی‌شود و اگر ما به پرداخت این مبلغ محکوم شویم، باز هم دولت امارات و شرکای کرسنت برای عدم تحویل گاز در دوره زمانی مشخص خساراتی را مطالبه خواهند کرد».
بعدها مصطفی هاشمی‌طبا در جریان مناظرات ریاست‌جمهوری از جریمه 5/14 میلیارد دلاری کشورمان در جریان این پرونده خبر داد. اطلاعات دقیق مربوط به رقم جریمه ایران در آن قرارداد کذایی اما هنوز هم مشخص نیست، چرا؟ چون حرف زدن از کرسنت، خطرناک است، چرا؟ چون قرار است زنگنه وزیر باشد، همین و تمام! کسی نیست بگوید اگر جزئیات قرارداد توتال را به بهانه باخبر شدن شرکت‌های دیگر محرمانه اعلام می‌کنید، رقم جریمه کرسنت دیگر چرا محرمانه است و اساساً چرا باید بحث رسانه‌ای پیرامون آن فساد عظیم، با ورود یک نهاد امنیتی ممنوع شود؟ بخش حزن‌انگیز قصه اما آنجاست که برخی دوستان رسانه‌ای اصلاح‌طلب و حامی دولت، به محکومیت ایران در دادگاه لاهه نیز سیاسی نگاه می‌کنند و به هر قیمتی می‌خواهند از زنگنه دفاع کنند.
18 بهمن‌ 95، روزنامه ایران در همین زمینه می‌نویسد: «قرارداد گازی کرسنت! سریالی است که دلواپسان هرازچندگاهی یک قسمت خیالی و جدید از آن رو می‌کنند». ایران در بخش دیگری از یادداشت خود با اشاره به تعلل دولت احمدی‌نژاد در شکایت از کرسنت، به نقل از علی کاردر، مدیرعامل شرکت ملی نفت می‌نویسد: «نامه‌ای که باید سال‌ها قبل نوشته می‌شد، امروز نوشته شده است.
2 هفته است به شرکت اماراتی نامه زده‌ایم و به آنها اعلام کرده‌ایم براساس قرارداد کرسنت و با قیمت جدید گاز حاضریم به امارات گاز صادر کنیم!» دقت کنید: جناب کاردر می‌گوید نامه‌ای را که قرار بوده سال‌ها پیش نوشته شود، در سال آخر دولت یازدهم نوشته‌ایم. آن هم پس از اثبات محکومیت چند میلیارد دلاری ایران در لاهه!
سوال این است: آیا شرکت کرسنت و دولت امارات در شرایط کنونی به قیمت بالاتری از آنچه در قرارداد اصلی بوده، تمکین خواهند کرد؟ یا ما قرار است مبلغ جریمه را اینگونه طی تشریفاتی محترمانه‌تر پرداخت کنیم؟ دریافت پاسخ چندان پیچیده نیست. چگونه است که دولت ترکیه نیز همزمان با محکومیت ما در لاهه، از ما شکایت کرده، ما را به پرداخت جریمه 9/1 میلیارد دلاری محکوم می‌کند تا جناب زنگنه بگوید: «هم‌اکنون به‌ازای صادرات گاز به ترکیه بر اساس آنچه داوری اعلام کرده، پولی دریافت نمی‌کنیم، این به‌معنای جریمه نیست!» جناب زنگنه! پس معنای جریمه چیست؟ پیش از این محمد دهقان، عضو هیات‌رئیسه مجلس نهم گفته بود: «کارشناسان پرونده کرسنت به ما مراجعه کردند و گفتند اگر زنگنه وزیر نفت شود، پرونده کرسنت علیه ما تمام خواهد شد و اعتبار تمام اسناد و مدارکی که ما به دادگاه ارائه کرده‌ایم از بین خواهد رفت!»
22 سال وزارت برای جناب زنگنه اما کم بود، لذا او در کمیسیون‌ها و فراکسیون‌ها گفت: «2 هفته‌ای مساله کرسنت را جمع می‌کنم!» حالا هم 26 سال وزارت در آستانه 65 سالگی کم به نظر می‌رسد. اساس دعوای ما در لاهه برای عدم اجرای کرسنت، وجود فساد در فرآیند انعقاد آن بوده است. جناب زنگنه تمام تیم دست‌اندرکار انعقاد کرسنت را مجدداً بر سر کار آورد و گزک به دست اماراتی‌ها داد.
کرسنت می‌گوید اگر فسادی در کار بود، اینها حداقل در کشور خودشان دوباره سمت‌های عالی آن هم در همان پست‌های قبلی نمی‌گرفتند! راست هم می‌گوید. تداوم استفاده از ژن خوب زنگنه اما ظاهراً بر همه اینها ارجحیت دارد! زنگنه حتی خوش ندارد با رها کردن کرسی وزارت، در پشت پرده مشاور باشد تا راهی برای دادخواهی مجدد ایران در لاهه باز شود. نمایندگان مجلس ان‌شاءالله برای دفاع از منافع ملی چنین تمایلی داشته باشند. هنوز وقت هست!