گروه فرهنگ و هنر: مستند «گیسوان حلب» یکی از جدیدترین تولیدات بنیاد روایت فتح است که قرار است در بخش جایزه شهید آوینی یازدهمین دوره جشنواره سینما حقیقت که این روزها در پردیس چارسوی تهران در حال برگزاری است، به نمایش درآید. میثم صبوحی، سازنده این مستند در گفت‌وگو با «وطن‌امروز» در ارتباط با محتوا و موضوع مستند خود گفت: موضوع این مستند جنگ سوریه است ولی تفاوت آن با بقیه مستندهای ساخته شده این است که بیشتر این مستندها درباره خود جنگ سوریه بوده‌ است؛ مانند: آزادسازی‌ها، جنگ‌ها و... ولی این مستند درباره تبعات جنگ و اتفاقاتی است که به واسطه جنگ رخ می‌دهد و همچنین درباره مظلوم‌ترین قشری که بیشترین تاثیر را از جنگ می‌گیرند یعنی همان زنان و کودکان است. صبوحی با بیان اینکه این مستند خردادماه امسال همزمان با ماه مبارک رمضان در حلب ساخته شده است، درباره سوژه این اثر اظهار کرد: داستان فیلم درباره یک زن و 2 دختر است که در اردوگاه آوارگان زندگی  و در یک کارخانه تهیه و بسته‌بندی آب معدنی کار می‌کنند. این کارخانه قبل از جنگ سیلوی گندم بوده که بعد از ویران شدن، به کمک نیروهای ایرانی برای زنانی که در این اردوگاه زندگی می‌کنند راه‌اندازی شده است تا به این واسطه بتوانند منبع درآمدی داشته باشند. نکته جالب اینجاست که تمام کارکنان این کارخانه زنانی هستند که شوهران‌شان یا در حال جنگ با دولت هستند یا کشته و دستگیر شده‌اند. اینها در اردوگاه، جایی که نزدیک کارخانه است زندگی می‌کنند و داستان درباره 3 زن از این اردوگاه است که در این کارخانه کار می‌کنند. صبوحی با اشاره به این نکته که کوتاه بودن زمان این مستند یک نکته مهم و جالب درباره این کار است، گفت: در مدت 25 دقیقه مستند 3 داستان متفاوت بیان می‌شود که هر کدام از شخصیت‌ها داستان زندگی خودشان را بیان می‌کنند. نکته مهم دیگر نوع پرداختن به موضوع جنگ است که درباره خود جنگ نیست و درباره تبعات جنگ  و انسان‌هایی است که در جنگ صدمه و آسیب می‌بینند و معمولا در مستندها کمتر به درد این افراد توجه می‌شود. صبوحی درباره چگونگی انتخاب سوژه و داستان مستند خود گفت: این مستند در شهر حلب ساخته شده است. بنده در سوریه 7 کار کوتاه ساختم که از این 7 کار، این 3 داستان را انتخاب کردیم که وحدت موضوع داشتند. در واقع به این معنی که 3 نفر اصلی مستند، 3 نفری بودند که یکجا زندگی می‌کردند و یکجا کار می‌کردند. هر 3 نفر هم زن بودند و به خاطر زنانگی کار و اینکه اینها نماد زنان حلب و لطافتی هستند که مورد حمله قرار گرفتند  اسم این مستند را گیسوان حلب انتخاب کردیم. کارگردان مستند گیسوان حلب در پاسخ به این سوال خبرنگار «وطن امروز» که چرا در مستندسازی کشورهای عراق و سوریه به سمت سوژه‌های پشت جنگ نرفته‌ایم، اینگونه توضیح داد: در درجه اول زمانی که در یک کشوری جنگ رخ می‌دهد خود جنگ یک سوژه جذاب است به همین دلیل در ابتدای شروع جنگ طبیعی است که مستندسازان به سمت این موضوع بروند اما فضای پشت جنگ چون فاقد هیجان داخل جنگ است مستندسازان هم ‌انگیزه ساخت این سبک مستندها را ندارند به همین دلیل کمتر به این موضوع پرداخته شده است، البته در یکی، دو سال اخیر اقبال درباره ساخت مستندهای پشت جنگ بیشتر شده است و دلیل این هم شاید به این خاطر باشد که جنگ کمی فروکش کرده و منطقه به ثباتی رسیده است. وی همچنین درباره این سوال که منظور از کار ماندگار جنگی چه نوع کاری است، گفت: به نظرم یکی از نمونه‌های ماندگار جنگی، مجموعه مستندهای روایت فتح شهید آوینی است. یک از ویژگی‌هایی که مستندهای شهید آوینی دارند این است که روایت فتح انسان‌هاست نه روایت فتح سرزمین‌ها. این دقیقا همان چیزی است که مدنظر من است، مثلا در هیچ یک از مستندها ما نمی‌بینیم که درباره استعداد دشمن‌ها یا اینکه چقدر شهید داده‌ایم صحبت شود. ما روایت فتح انسان‌ها را می‌بینیم، روایتی که نشان می‌دهد چگونه آدم‌ها خودشان را فتح کرده‌اند و با نفس خود مبارزه می‌کنند و وارد یک معرکه‌ای می‌شوند. اینها باعث شده است که این مستند‌ها تا ابد دیدنی شوند به همین دلیل است که این الگو همچنان جوابگو است چون یک الگوی انسانی است. به طور مثال مستندی ساخته شود که نشان بدهد فرماندهان داعش چگونه به این نقطه رسیده‌اند نه اینکه داعش از کجا تغذیه می‌شود، البته این موضوعات خوب است اما تاریخ مصرف دارند. درباره مستند‌سازی بحران این مطلب را عرض کنم که الان منطقه ما منطقه بحران است. خیلی علاقه داشتم به یمن بروم و آنجا مستند بسازم اما نشد. این منطقه متاسفانه هر کجا که آتش جنگ خاموش بشود جایی دیگر آتش جنگ روشن می‌شود در واقع می‌توان گفت که مستند بحران در این منطقه تمامی ندارد. به نظرم اگر کسی بتواند به یمن برود و درباره زنان و کودکان یمنی که از این جنگ زجر می‌کشند، فیلم بسازد و پخش کند، می‌تواند از بمب و موشک‌ها هم تاثیرگذارتر باشد. مستند گیسوان حلب، محصولی از گروه مستند روایت فتح است که تهیه‌کنندگی آن را مهدی مطهر بر عهده گرفته و خانه مستند انقلاب مجری طرح آن است.
 

آمنه اسماعیلی*: پیش از آنکه مادر باشم، معلم بودم و این را دریافتم که تأثیرپذیری کودکان از هنر به مراتب بیشتر از انسان‌های بالغ است. و هنر و مخصوصا هنرهای تصویری و نمایشی الگوهای مستقیم و غیرمستقیم زیادی در فضای خالی و آماده ذهن کودکان ایجاد می‌کند و قهرمان‌پروری بالقوه ذهن کودکان را بشدت تحت تأثیر قرار می‌دهد. اساسا و بویژه در جهان معاصر، ذهن کودکانه در تعاملات با آثار مختلف فرهنگی و هنری و رسانه شکل می‌گیرد و همین امر باعث شده شاخه‌های مختلفی از هنر ویژه سن کودکان و به اقتضای آنها وجود داشته باشد؛ جشنواره فیلم کودک و نوجوان، تئاتر کودک و نوجوان و... و همچنین کمپانی‌های تولید انیمیشن و اتاق‌های فکر گسترده در سراسر جهان. به آنچه در مقدمه اول گفته شد باید این را هم اضافه کرد که کودکان با عروسک‌های نمایشی ارتباط بیشتر و نزدیک‌تری برقرار می‌کنند و حس همزادپنداری که با عروسک‌های نمایشی دارند با هیچ نوع دیگری از عناصر نمایشی ندارند و استفاده از عروسک‌های نمایشی امروز پای ثابت هر برنامه ویژه کودکان است. با این دو مقدمه سراغ تئاتری می‌رویم که اخیرا به اتفاق فرزندم و همسرم به تماشای آن رفته بودیم. «زبان هنر را درگیر سیاست کن اما فهمت را‌ نه!» این جمله‌ای بود که بعد از اتمام این نمایش به ذهنم رسید. تئاتر موزیکال «اژدها، نخستین حیوان خانگی» که در تالار هنر به نمایش درآمده بود، برای پسرمان خیلی جذاب بود اما بشدت اخم‌های ما را در هم برد. این داستان در یک دهکده اتفاق می‌افتد که آن دهکده یک نانوایی دارد و یک حمام و یک خان بی‌منطق. هر روز برای روشن‌کردن حمام و تنور نانوایی ساعت‌ها وقت صرف می‌شود تا به روش انسان‌های اولیه با چرخاندن یک چوب میان خرده‌چوب آتش روشن شود. غریبه‌ای از روستا می‌گذرد و تخم حیوانی را به پسر خان می‌دهد؛ تخم یک اژدها. پسر خان که در آخر نمایش توسط آن غریبه، بهترین شخص آن دهکده معرفی می‌شود، شاخصه‌اش مهربانی و سحرخیزی است! سال‌ها پیش مردم دهکده به خاطر «توهم توطئه» درِ دهکده را می‌بندند و اجازه ورود و خروج  به هیچ‌کس نمی‌دهند. پسر خان که اردشیر نام دارد، این حیوان تازه از تخم بیرون آمده را به دهکده می‌برد و به اهالی معرفی‌اش می‌کند و خان را برای نگهداری از اژدها متقاعد می‌کند که اژدها مهربان است و می‌تواند آتش روشن کند و نیز می‌تواند ابزاری برای ترساندن دشمنان‌مان باشد. خان پذیرفت و آنها از آن اژدها برای روشن‌کردن آتش و یک قدرت ترسناک در برابر دشمن‌های احتمالی‌شان نگهداری کردند. اژدها با خرابکاری‌های ناخواسته که اقتضای جثه و قابلیت آتش روشن‌کردنش بود از دهکده بیرون انداخته شد. در همین اثنا غریبه دوباره از پشت کوه‌های دهکده گذشت و با صاحب نانوایی و حمام برخورد کرد و متوجه شد آنها در روشن‌کردن آتش با مشکل روبه‌رو شده‌اند و به آنها کبریت را معرفی کرد. صاحب حمام گفت: «این وسیله‌ای است که ما قبل از بستن در دهکده داشتیم و بعد فراموشش کردیم.» آنها با کبریت - درتعامل با یک غریبه - دوباره صاحب آسایش شدند. تا اینکه کبریت‌های‌شان تمام شد و برای گرم‌کردن خانه‌ها و رونق کار و کاسبی‌شان‌، دوباره محتاج اژدها (تحفه غریبه) شدند و هنگامی‌که در جست‌وجوی اژدها و اردشیر که برای یافتن اژدها از دهکده بیرون رفته بود، از دهکده فاصله گرفتند، دوباره با غریبه روبه‌رو شدند و فهمیدند سال‌هاست همه پشت در دهکده برای صلح(!) ایستاده‌اند و با گشودن در دهکده و بازگرداندن اژدها دوباره به آسایش رسیدند. نویسنده‌ اثر با بی‌سیاستی محض یا شاید هم با غرض‌ورزی سیاسی در آخر نمایش از زبان پیرمرد غریبه می‌گوید: همه پشت در دهکده شما دنبال مهربانی و صلح بودند و از شما خیلی راحت‌تر زندگی کردند. در این نمایش هیچ‌کس پی شرافت نبود. همه دنبال آسایش بودند و اگر در دهکده‌شان را به روی غریبه بستند، توهم توطئه داشتند. مردمان کم‌خردی که منطق بستن در دهکده‌شان توهم بود نه حفظ حریم، شرافت، انسانیت و تلاش برای عدم وابستگی به دیگری. مردم این دهکده متوهم و تنبل معرفی شدند و بیرون در این دهکده همه انسان‌های متمدنی که کبریت و برق دارند در پی صلحند. این تفکر، کج‌فهمی خیلی‌هاست که ایشان زبان هنر کودکانه را برای القا در ذهن مخاطب انتخاب کردند. روایتی که رسانه‌های زنجیره‌ای تلاش دارند از آمریکای زیبای غیرواقعی‌شان برای جامعه به تصویر بکشند که دنبال برخورداری از آسایش و صلح برای ماست که اگر در دهکده‌مان به روی آن محبت آمریکایی بسته شود، بی‌شک از تمام چیزهایی که به ما داده است، محروم می‌مانیم. دقیق‌تر اگر بگویم این نمایش شمایی از نسبت ایران و آمریکا از منظر غرب‌زدگان داخلی است که به زبان کودکانه و برای کودکان روایت می‌شود. القصه، برخلاف حنجره‌های متورم خیلی‌ها که سال‌هاست فریاد می‌زنند آزادی نداریم، باید عرض کنم ما صاحب آزادی بیانیم و در قلب پایتخت کسانی می‌توانند با شعار «مهربان باشیم کافی‌ ست»ِ یک فرقه‌ انحرافی و نقل کج‌فهمی‌های‌شان، کودکان و والدین همراه این کودکان را نسبت به خیلی از حقایق دچار شبهه کرده و این کودک را که بی‌شک فردای این جامعه است، دچار کج‌فهمی کنند و او یقین پیدا کند تنها راه به آسایش رسیدنش انتخاب تحفه‌های جهانی دیگر است.
* کارشناس ارشد ادبیات و زبان فارسی
 

در آنِ واحد
هم در جملیم
هم در صفین
هم در نهروان
هم در حلب
هم در موصل
هم در تهران
نه فقط، فراوان جبهه داریم
بل‌که خوب می‌دانیم
خرمشهرها در پیش است...
باشد!
هر چه می‌خواهد
فتنه‌ها پیچیده‌تر باشد!
مهم این است؛
ما هر کجا
و در هر جبهه که باشیم
«علی» را تنها نمی‌گذاریم...
در جمل
فریب دیروز طلحه و زبیر را نمی‌خوریم
در صفین
فریب امروز معاویه و عمروعاص را
و در نهروان
فریب جای مهرِ روی پیشانی‌ها را
ما خودمان «رهبر» داریم
که نورانی‌ترین جبین را
بر کربلایی‌ترین مهرها می‌گذارد
که دیروزش
از دیروز اصحاب، بهتر بود
و امروزش
از امروز همه‌ چپ و راست
ما کوچک بودیم
خیلی کوچک
اما نه آنقدر که از پدران‌مان
رسم مردانگی نیاموزیم
ما خوب یادمان هست
چگونه از ما گذشتند
و چگونه رفتند
تا مبادا
سنگینی چکمه‌ دشمن را
روی سینه‌ خود حس کنیم
تا مبادا
یاکریم‌ها دیگر نخوانند
تا مبادا
قدوم اجنبی
خاک پاک ایران‌مان را
ناپاک کند
تا مبادا
خمینی بت‌شکن
احساس تنهایی کند!
آری!
ما همان پدران‌مان هستیم
همچنان که
خامنه‌ای همان خمینی است!
پس هیچ چیز عوض نشده...
چفیه
همان است که بود
جبهه
همان است که بود
جنگ
همان است که بود
شن
همان است که بود
سنگ
همان است که بود
و قدس هم
سوم خرداد خود را خواهد دید!
پدران ما
بذر پیروزی را
در دل ما
عجیب، محکم کاشته‌اند
ما همه جهادیم؛
فرزندان عماد
پسران مجنون
دختران طلائیه
ذریه‌ فکه
بچه‌های زمین فتح‌المبین
سنگ‌های سرزمین بیت‌لاهیا
سنگرهای نوار غزه
و کرانه باختری
و اریحا
و مؤمنین به «ما رأیت الا جمیلا»
۶ ماهه‌های شهید فلسطین
عشاق فتحی‌شقاقی
دوستداران نصرالله
دلباختگان طهرانی‌مقدم
شیفتگان حاج‌قاسم...
ما
لوگوی روزنامه‌ خود را
با رنگ‌ پرچم حرمله، ست نمی‌کنیم
ما
جیره‌بگیر کاخ سفید نیستیم
و با آل‌سعود هم
برادر نیستیم
برادران ما
ملک سلمان و علی عبدالله صالح نیستند
عشق است برادران دستواره
عشق است حسینیه حاج‌همت
عشق است ابراهیم هادی
عشق است شهید ادواردو آنیلی
که شیک‌ترین مظاهر دنیا را
و همه برندها را
تا دم در بهشت، دریبل زد
عشق است
سادگی زیلوی بیت رهبر خودمان
عشق است
تنها تداعی خمینی
عشق است چفیه آقا
عشق است
نتایج روشن مقاومت
عشق است
آن روز نزدیک
آن سحر پیش رو
که در مسجدالاقصی هم
نماز فتح بخوانیم
به امامت آفتاب...
الله‌اکبر!
 

انتقاد تند حمید نعمت‌الله از تأثیر جشنواره‌ها بر سینمای ایران
حمید نعمت‌الله، کارگردان سینمای ایران گفت: فیلمسازان در به تصویر کشیدن مشکلات ایران اغراق می‌کنند. اگر تنها به بردن جایزه اسکار یا کن بیندیشید، نمی‌توانید فیلم خوبی خلق کنید. به گزارش ماهنامه نزدیک، حمید نعمت‌الله که به مناسبت هفتمین جشنواره فیلم‌های ایرانی استرالیا به ملبورن سفر کرده بود، در مصاحبه‌ای با روزنامه سیدنی‌مورنینگ در رابطه با مسائل مختلف سینمای ایران صحبت‌های جالبی کرده است. او با بیان اینکه به ایران علاقه دارد و حاضر به ترک آن نیست، چرا که معتقد است آثار او به پیشرفت ایران کمک می‌کند، گفت: «من خواهان پیشرفت ایران هستم». نعمت‌الله در رابطه با تعداد بالای درام‌های اجتماعی در سینمای ایران و طرح این سوال که آیا این مساله نشان‌دهنده افزایش مشکلات اجتماعی، اقتصادی و سیاسی مردم ایران است، با نیم‌نگاهی به جنگ ایران و عراق و تحریم‌های آمریکا که سال‌هاست اعمال می‌شود، گفت: «بدون تردید فیلمسازان، اغلب در به تصویر کشیدن مشکلات ایران اغراق می‌کنند». در بخش دیگری از این گفت‌وگو نعمت‌الله درباره موضوع جنجالی سانسور در سینمای ایران گفت: «شما به عنوان یک روزنامه‌نگار، مشتاق آگاهی از وضعیت سانسور هستید. سانسور در ایران وجود دارد. انتقاداتی وجود دارد و بسیار جدی است اما مشکل اصلی ما در ایران سانسور نیست!» نعمت‌الله اما در ادامه به نکته مهمی در سینمای ایران اشاره می‌کند، اینکه در برخی موارد فیلمسازان تمایل دارند دولت هیچ دخالتی در روند فیلمسازی آنها نداشته باشند و در نهایت توقیف شوند تا سراغ پول و فروش خارجی بروند. ساختن فیلم به صورتی که برای جشنواره‌های خارجی جذاب به نظر بیاید نابود کردن واقعی خلاقیت است. «از نظر من، سانسور واقعی یعنی همین...». او همچنین گفت: «بردن جایزه اسکار بسیار خوشحال‌کننده است اما به شرطی که من به روشی فیلم بسازم که می‌خواهم. اگر تنها به بردن جایزه اسکار یا جلب رضایت هیأت داوران جشنواره کن بیندیشید، نمی‌توانید فیلم خوبی خلق کنید».


افشای جنگل‌خواری دولتی در شبکه مستند
مستند «نفس‌های آخر» ساخته یاسر طالبی در شانزدهمین قسمت از فصل دوم برنامه «به اضافه مستند»، روی آنتن شبکه مستند خواهد رفت. به گزارش «وطن‌امروز»، پس از پخش مستند «نفس‌‌های آخر»، کارشناسان برنامه «به‌اضافه مستند» به بررسی موضوع جنگل‌خواری و همچنین مستند «نفس‌‌های آخر» می‌پردازند. مستند «نفس‌های آخر» ماجرای افشای جنگل‌خواری دولتی است که توسط تعدادی از صاحبان نفوذ صورت می‌گیرد. این مستند تلاش دارد ضمن پرداختن به معضل جنگل‌خواری، از بین رفتن بخش عمده‌ای از جنگل‌های شمال کشور را به تصویر بکشد. این فیلم، روایت جست‌وجوگرانه در پاسخ به سوالاتی است که در ذهن مخاطب شکل می‌گیرد و در حقیقت فیلمی مستند افشاگرایانه نسبت به مسأله تخریب جنگل‌ها و تبدیل آن به واحد‌های مسکونی است. این مستند 42 دقیقه‌ای به کارگردانی یاسر طالبی و تهیه‌کنندگی مرکز فیلم و نمایش بسیج تولید شده است. برنامه به اضافه مستند، سه‌شنبه 21 آذرماه ساعت 20:30 از شبکه مستند سیما پخش خواهد شد. بازپخش آن روزهای چهارشنبه 22 آذرماه ساعت 9 و جمعه 24 آذرماه ساعت 13:30 است.


«بیست‌ویک روز بعد» در شبکه نمایش خانگی
فیلم سینمایی «بیست‌ویک روز بعد» به کارگردانی سیدمحمدرضا خردمندان در شبکه نمایش خانگی توزیع شد. فیلم سینمایی «بیست‌ویک روز بعد»  که از مردادماه امسال با استقبال مخاطبان در سینماها به نمایش عمومی درآمد، توسط موسسه «هنرهای تصویری سوره» در شبکه نمایش خانگی توزیع شد. در نسخه شبکه نمایش خانگی این فیلم برای نخستین‌بار پشت صحنه تولید فیلم و نماهنگ معروف «بیست‌ویک روز بعد» با صدای مهدی یراحی عرضه شده است. همچنین زیرنویس انگلیسی فیلم، نسخه اصلی نماهنگ اختصاصی فیلم، تصاویر صحنه و پشت صحنه، از دیگر بخش‌‌های لوح فشرده این فیلم است.

«فاز» به شبکه 2 می‌آید
«فاز» (فرزند ایران زمین) عنوان تازه‌ترین برنامه تلویزیونی ویژه نوجوانان در قالب مستند- مسابقه (ریلیتی‌شو) است که طی ماه‌های اخیر برای پخش از شبکه دو سیما آماده شده و قرار است در زمستان۹۶ روی آنتن برود. به گزارش روابط‌عمومی مرکز اوج کودک و نوجوان، در جریان مسابقه تلویزیونی «فاز» 28 نوجوان دختر و پسر در گروه‌های مجزا طی ۷ فاز در مراحل جذاب و دیدنی برای حل مسائل اجتماعی پیرامون خود به رقابت می‌پردازند. آنها در این مسیر باید از استعداد، خلاقیت و مهارت کارگروهی خود کمک گرفته و حمایت مادی و معنوی دیگران را نیز به سمت ایده و فعالیت خود جلب کنند. در پایان این مسابقه، برگزیدگان نشان «فرزند ایران زمین» را از آن خود کرده و جایزه یکصد میلیون تومانی این مسابقه را در قالب حمایت برای اجرای طرح برگزیده دریافت می‌کنند. تاکنون بخش‌های زیادی از این پروژه در مجموعه باغ کتاب تهران تصویربرداری شده و مراحل پایانی مسابقه همزمان با پخش از تلویزیون، تصویربرداری خواهد شد که رای و نظر بینندگان برنامه نیز در نتیجه مسابقه موثر است. «فاز» (فرزند ایران زمین) سعی می‌کند به همه نشان دهد تنها شاگرد اول بودن و اطلاعات عمومی بالا ملاک نوجوان برگزیده نیست و توانایی انجام یک فعالیت اجتماعی در قالب کارگروهی در رشد و ارتقای شخصیت نوجوان موثرتر و مهم‌تر است. علاقه‌مندان به دریافت اطلاعات بیشتر درباره این مسابقه می‌توانند صفحات «فاز» را در شبکه‌های اجتماعی (تلگرام، سروش، توئیتر و اینستاگرام) با نشانی faazz_show@ پیگیری کنند. «فاز» به همت «مرکز اوج کودک و نوجوان» و «گروه کودک و نوجوان شبکه 2سیما» بزودی از این شبکه پخش خواهد شد.


تازه‌نفس‌ها در راه گیشه سینماها
2 فیلم سینمایی جدید از 22 آذرماه روانه چرخه اکران می‌شود. به گزارش ایسنا، غلامرضا فرجی، سخنگوی شورای صنفی نمایش گفت: 2 فیلم «آپاندیس» و «حریم شخصی» از چهارشنبه 22 آذرماه در گروه آزاد اکران خود را آغاز می‌کنند. همچنین قرارداد فیلم «پسرعمو، دخترعمو» ساخته روح‌انگیز شمس در گروه سینمایی زندگی برای اکران پس از فیلم «شکلاتی» ثبت شد و قرارداد فیلم «سدمعبر» نیز در گروه ماندانا پس از نمایش فیلم «ثبت با سند برابر است» به ثبت رسید. کف فروش دیگر فیلم‌های روی پرده هم بالا بود و اکران‌شان ادامه دارد. «آپاندیس» به کارگردانی حسین نمازی و با بازی آنا نعمتی، امیرعلی دانایی و مرتضی‌علی عباس‌میرزایی ساخته شده است. «حریم شخصی» هم به کارگردانی احمد معظمی و با بازی بهنوش بختیاری، میلاد کی‌مرام، اندیشه فولادوند، مهتاب ثروتی، سعید امیرگانی، مسیح کاشانی، محمد تهوری، زنده‌یاد نقی سیف جمالی و با حضور رعنا آزادی‌ور و امیر آقایی ساخته شده است.


برگزاری آیین نکوداشت پدر عکاسی نوین ایران
آیین نکوداشت استاد هادی شفائیه، پدر عکاسی نوین و بنیانگذار عکاسی آکادمیک در ایران به همت «انجمن عکاسان نگاه» یکشنبه ٢٦ آذرماه در فرهنگسرای فردوس برگزار می‌شود. به گزارش فارس، مهدی پاسگر، مدیرعامل انجمن عکاسان نگاه در این باره گفت: به پاس قدردانی از یک عمر فعالیت استاد شفائیه در عرصه عکاسی بر آن شدیم آیین نکوداشتی را در فرهنگسرای فردوس برگزار کنیم. از آخرین نکوداشتی که برای استاد برگزار شده بود سال‌ها می‌گذشت و به همت دوستان فرصتی فراهم شد تا بار دیگر مراسمی در خور شأن استاد شفائیه که از مفاخر عرصه عکاسی ایران زمین است برگزار شود و دوستداران و علاقه‌مندان این استاد بزرگوار از سال‌ها فعالیت پربار وی تجلیل به عمل آورند. از جمله سخنرانان این مراسم می‌توان به استاد کرامت منظوری، پیشکسوت عرصه عکاسی و از دوستان قدیمی استاد شفائیه اشاره کرد. در بخش دیگری از این آیین، منتخبی از آثار برگزیده عکاسی استاد شفائیه به نمایش درخواهد آمد. این آیین یکشنبه ٢٦ آذرماه ٩٦ به آدرس تهران، خیابان فردوس شرق، بعد از چهارراه شهید سلیمی‌جهرمی، فرهنگسرای فردوس از ساعت 17 تا ١٩ برگزار خواهد شد. شرکت در این مراسم برای عموم آزاد است.