شاید از همین آغاز سال 2018 میلادی یکی از متداول‌ترین پرسش‌های فانتزی که به ذهن اغلب مردم خطور می‌کند این باشد: چه کشوری قهرمان جام‌جهانی 2018 فوتبال در روسیه می‌شود؟ طبیعی است که هیچ کس حتی ولادیمیر پوتین، شانسی برای قهرمانی تیم‌ملی فوتبال ضعیف روسیه در مهم‌ترین رخداد ورزشی که تاکنون در این کشور برگزار می‌شود قائل نباشد.
اما نه جام‌جهانی فوتبال و نه انتخابات ریاست‌جمهوری ماه مارس، دغدغه اصلی پوتین در سال جدید میلادی نیست، بلکه او به همراه بسیاری از رهبران و استراتژیست‌های جهان، دغدغه‌هایی جدی درباره یک جام‌جهانی دیگر خواهد داشت: جام‌جهانی قدرت 2018!
با همه نابسامانی‌های اقتصادی، اجتماعی و ناکارآمدی‌های مدیریتی و صنعتی در روسیه امروز، برای نخستین بار پس از فروپاشی اتحاد شوروی در حدود 3 دهه پیش، یک نفر در کرملین جرات کرده که سلطه غرب را به چالش بکشد؛ دست‌کم در حد فاصل اوراسیا. قاره ژئوپلیتیک جدیدی که از ادغام قاره‌های آسیا و اروپا، پیرامون بزرگ‌ترین و طویل‌ترین کشور جهان تعریف شده  و گستره‌اش از غرب تا شرق اروپا، دریای شمال و دریای مدیترانه و از شرق تا آلاسکا به عنوان خاک ایالات متحده و رفته‌رفته دریای چین، از شمال تا قطب شمال و از جنوب تا اقیانوس هند و خلیج‌فارس امتداد می‌یابد. اگرچه ولادیمیر ولادیمیرویچ وارث هر دو امپراتوری فروپاشیده روس‌ها در عصر وادادگی تزاری و سپس حقیقت‌ستیزی کمونیستی محسوب می‌شود اما او از نظر فکری کاملا متاثر از جهان‌بینی نسل جدیدی از اندیشمندان نوین روسیه و قفقاز بوده است. به همین دلیل برخلاف اسلافش در سن‌پترزبورگ و مسکو نه از سنت اسلامی پویای برخاسته از حوزه تمدن پارسی و نه انقلاب اسلامی نوین در ایران‌زمین هراسی ندارد؛ برعکس، او به فراست دریافته که این همان نرم‌افزار تمدنی کارسازی است که می‌تواند در صورت به‌روز شدن بدیل نظریه «غربی شدن جهان» باشد و به همین دلیل استعمار غربی از بدو حمله به شرق همواره از اسلام شیعی هراس داشته است.  پوتین همچنین فراتر از نظریه‌پردازی صرف با عملگرایی خاص خود در قالب یک ائتلاف نوین اوراسیایی بویژه به لطف بالاترین سطح همکاری و هماهنگی تاریخی در همه زمینه‌ها با 2 محور غرب و شرق آسیا یعنی چین و ایران و اقتصادهای نوظهور مثل هند، برزیل و آفریقای‌جنوبی، هژمونی جهان غیرغربی را حتی فراتر از آنچه زمانی بلوک شرق کمونیستی خوانده می‌شد تعریف کرده است.  همانگونه که مخالفان ترامپ در آمریکا معترفند، پوتین و دیگر رهبران کاریزماتیک و دوراندیش این ائتلاف اوراسیایی که در کمال خونسردی و با طمأنینه سیاست خود را اعمال می‌کنند، برای افتادن سکان کشتی توفان‌زده غرب به دست ناخدایی نابلد مثل دونالد ترامپ لحظه‌شماری می‌کردند، کسی که درست در نقطه مقابل آنها پرخاشگر، بی‌تجربه، کوته‌بین و فاقد شخصیت مرجع باشد. ترامپ طی حضور یک‌ساله‌اش حتی بیش از پیش‌بینی‌های منتقدانش سلطه غرب بر کره خاکی را به خاک سیاه نشانده است. باورکردنی نیست که ایالات متحده ترامپیده، تمام ائتلاف‌های ژئوپلیتیک و پیمان‌های بین‌المللی را که آمریکا به‌واسطه نفوذ بر آنها، مدعی نقش رهبری جهان تک‌قطبی بود به چالش کشیده است. تاجر نیویورکی تازه به قدرت رسیده، آمریکا را از پیمان‌های اقتصادی فرااقیانوسی و نفتا که چشم‌انداز سیادت واشنگتن بر اقتصاد 3 قاره را تضمین می‌کردند بیرون کشید. همچنین او با 3 رویکرد خصمانه در قبال اتحادیه اروپا، ناتو و پیمان اقلیمی پاریس، اعتماد دیرین میان 2 سوی اقیانوس اطلس را که مبنای ائتلاف راهبردی آمریکا و اروپا طی 2 قرن گذشته و آنچه امروز غرب می‌خوانیم بوده است، ویران کرد.
کار به جایی کشید که پیمان نظامی آتلانتیک شمالی با وجود ساختار مدیریتی کاملا آمریکایی‌اش به عنوان زیرمجموعه‌ای از سنتکام اروپایی پنتاگون، در اوج احساس تهدید اروپایی‌ها از توسعه‌طلبی خرس سیبری، از درون 2 شقه شده است. با ظهور «پسکو» یا ارتش مشترک اروپا، سران کشورهای اروپای غربی در فلاکت‌بار‌ترین عصر سیاسی خود در تاریخ معاصر، در حال خالی کردن سنگر ناتو هستند، چرا که نمی‌خواهند در جنگ احتمالی میان اوراسیا و آمریکا له شوند.
آمریکا به جای شاخ دم نشان می دهد
ناتو نیز برای فرار از افول خود در اروپا به کوچ تدریجی از این قاره و یارگیری از اسرائیل و عربستان و اقمارش پرداخته که آن را به یک پیمان گنگ و غیرراهبردی تبدیل می‌کند. حتی اگر رژیم‌های صهیونیستی و وهابی دست‌نشانده غرب در تل‌آویو و ریاض در ائتلاف اخیر خود علیه ایران جدی باشند اما هر دو فاقد ملت‌هایی حقیقی هستند که پشتوانه نیروی انسانی یک جنگ بزرگ منطقه‌ای باشد.
همان‌گونه که درباره بی‌عملی آمریکا مقابل تهدیدات هسته‌ای روزافزون کره‌شمالی، توسعه‌طلبی چین در آب‌های پیرامونی و شکست آشکارش در سوریه شاهد هستیم، تنها سایه‌ای از هژمونی آمریکایی در گوشه و کنار عالم باقی مانده است و در چنین وضعی پنتاگون چنان از آزموده شدن در جنگی حقیقی هراس دارد که در رفتاری کاملا مغایر با ادعاهای ترامپ، مثلا به جای نشان دادن شاخ‌هایش به ایران، دم خود را نشان می‌دهد و برای حفظ تتمه نفوذش در خاورمیانه دست به دامان ماشین جنگی ناکارآمد رژیم عربستان می‌شود، آن هم در حالی که رسانه‌های زنجیره‌ای غرب نیز متوجه ریشه‌های سست حکومت ولیعهد متوهم سعودی شده‌اند. با ادامه تشنجی که ترامپ با تصمیم خود برای یهودی‌سازی قدس به جهان عرب وارد کرد، قطعا ساختارهای سیاسی سست و حکومت‌های عمدتا دست‌نشانده و فاسد عربی تاب واکنش‌های عصبی جوامع‌شان را نخواهند آورد. در چنین شرایطی عبدالله دوم، شاه اردن هاشمی که اعتبار خود به عنوان قیم استعماری بیت‌المقدس را با تصمیم واشنگتن از دست داده است، در تقابل با محمد بن‌سلمان، ولیعهد و حاکم بلامنازع فعلی سعودی که برای بقا دل به ترامپ و داماد اسرائیلی‌اش سپرده است، قرار می‌گیرد. او حالا فقط مکه و مدینه را که مدعی است تحت قلمروی اجدادش بوده است برای ادعای قیمومت دارد، بنابراین قدیمی‌ترین حلقه ثبات در جزیره‌العرب که بر اتحاد مصلحتی خاندان‌های هاشمی و سعودی به فرموده اربابان غربی‌شان استوار بود، از هم می‌گسلد و سال 2018 سالی خواهد بود که عبدالله و پسر سلمان مثل 2 کفتار گرسنه آرزوی مرگ و فروپاشی قلمروی یکدیگر را خواهند کرد. فقط مساله زمان است که شمال عربستان زودتر توسط شاه اردن بلعیده می‌شود یا اردن توسط سعودی بالا کشیده می‌شود.
دلار از سکه می‌افتد
اما در داخل آمریکا نیز ترامپ، کشور خود را دچار واگرایی تاریخی کرده و به  ایالاتی متفرقه در نزاع بر سر بود و نبود خود در راس قدرت تبدیل کرد است. امروز دیگر بحث تجزیه برخی از این ایالات بویژه کالیفرنیا و تگزاس مانند گذشته تنها یک فرضیه نیست، بلکه روندی محتمل است. امسال انتخابات میان‌دوره‌ای کنگره فرصتی طلایی برای دموکرات‌ها خواهد بود تا از سقوط مقبولیت رئیس‌جمهوری که او را دیوانه و عامل بیگانه می‌خوانند نهایت بهره را ببرند و ترکیب مجالس سنا و خانه نمایندگان را که جمهوری‌خواهان در هر دوی آنها اکثریت را دارند به نفع خود تغییر دهند تا زمینه استیضاح ترامپ را فراهم کنند. این در حالی است که سیاسیون یانکی در عین حال از واکنش غیرمنطقی و خودسرانه ترامپ به استیضاح خود نیز هراس دارند.
تصمیمات و رفتار خلق‌الساعه آخرین خروجی ناقص‌الخلقه دموکراسی بیمار آمریکایی، نه فقط آقایی خود آمریکا، بلکه دلار را هم رسما از سکه انداخت و سکه بی‌مرز بیت‌کوین – به همراه 9 ارز سیاه دیجیتالی – افزایشی بیش از 20 برابر طی سال اول ریاست‌جمهوری ترامپ پیدا کرد و اگرچه فعلا در نهایت در مرز 12 برابر قیمت روزهای پیش از ورود او به کاخ سفید تثبیت شده است اما قطعا دلار از این گرداب سالم بیرون نخواهد آمد و چین می‌تواند بزرگ‌ترین برنده آشفته‌بازار عصر ترامپ باشد.
حمله اخیر بیت‌کوین، آشفتگی بازارهای مالی را که با افول دلار و یورو و پوند در مقابل یوآن چین آغاز شده بود دوچندان می‌کند. در ابتدا این تمهیدی بود از سوی بانکداران صهیونیست لندن و نیویورک تا با در دست گرفتن نبض یک واحد پول بین‌المللی و بدون مرز، فرش را از زیر پای واحدهای پول ملی کشورها بکشند و حکومت‌شان بر اقتصاد جهانی را تحقق بخشند اما انتقال شتابان فناوری کار را به جایی رسانده که بخش اعظم ارز الکترونیکی در جهان نه به دلار و پوند بلکه به یوآن، ین، روبل، روپیه و حتی وون (کره‌جنوبی)  تبدیل می‌شود که برخلاف پول آمریکا و انگلیس بدون پشتوانه نیستند و پشتوانه‌شان همچنان طلا و سرریز عظیم صادراتی کشورهای‌شان است.
غرب 3شقه
افول دلار، همان چیزی بود که روتشیلدها و خاندان سلطنتی بریتانیا پیش‌بینی کرده بودند و ریشه همه‌پرسی فرمایشی بریگزیت سال گذشته میلادی نیز در تصمیم آنها نهفته بود. بریتانیای صغیر فرصت را مغتنم شمرد تا بلکه با افول رهبری آمریکا در غرب یاد بریتانیای کبیر را زنده کند. لندن با بریگزیت می‌خواست خود دوباره به جای واشنگتن مرکز فرماندهی غرب و مرکز کاپیتالیسم شود اما خیلی زود دریافت که چنان ضعیف شده که حتی جدایی کامل از اتحادیه اروپا را هم تاب نمی‌آورد. به همین دلیل فعلا با نخست‌وزیر مونث و در حال سقوط محافظه‌کارش وانمود می‌کند  که دست‌کم به عصر تاچریسم بازگشته است. در همان حال جرمی کوربین که حزب کارگر را با ساختاری مردمی متحول کرده با اطمینان از اخراج ترزا می ‌و محافظه‌کاران از خانه شماره 10 داونینگ در سال جاری سخن می‌گوید. حتی اگر او هم روی کار نیاید، آنچه در عمل در  اتفاق می‌افتد این است که بریتانیا دیگر مثل گذشته جایی میان اروپا و آمریکا قرار نمی‌گیرد. به عبارت دیگر پیوند‌های حیاتی جهان غرب که در 2 سوی اقیانوس اطلس رو به ضعف نهاده بود در 2 سوی کانال مانش هم می‌گسلد. در نتیجه در سال 2018  ما با نخستین نشانه‌های غربی 3 شقه مواجه می‌شویم که دیگر نمی‌تواند راهبردی مشترک برای کنترل جهان را پی بگیرد. غربی که نه با تیم متحد و قدرتمند سابق خود، بلکه با 3 تیم تضعیف شده در جام‌جهانی قدرت شرکت می‌کند. ضمن اینکه که غیاب تیم‌ملی یانکی‌ها از جام‌جهانی 2018 روسیه نیز می‌تواند نمادی فانتزی از پرت بودن آمریکای ترامپ از معادلات جدید قدرت در جهان به سرعت در حال تحول ما باشد.

نشریه انگلیسی «میدل ایست ‌آی» در گزارشی تأکید کرد ناکامی‌های محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان در منطقه، ریاض را منزوی می‌کند. این گزارش در مقدمه خود آورده، حمله نیروهای انصارالله به کاخ پادشاهی الیمامه در ریاض که در 19 دسامبر صورت گرفت تا همین 2 سال پیش غیرقابل تصور بود اما سیاست‌های ضعیف منطقه‌ای و خارجی عربستان‌سعودی اخیراً تا حد زیادی، احترام ریاض را از بین برده است و این کشور را در منطقه در معرض انزوا قرار داده است. ترکیه در حفظ روابط مثبت با عربستان‌سعودی بسیار مشتاق است پادشاهی عربستان چندان از چنین رویکردی حمایت نمی‌کند و دلیل آن این است که ترکیه به طور محکم در کنار قطر ایستاد و ارتش خود را بعد از بحران دیپلماتیک ماه ژوئن کشورهای شورای همکاری خلیج‌فارس، به قطر اعزام کرد.  حضور کمرنگ دیپلماتیک ‌سعودی در نشست سازمان همکاری اسلامی یکی دیگر از کناره‌گیری‌های عربستان از اتحاد و یکپارچگی منطقه‌ای است و در واقع این امر نمایانگر نزدیک‌تر شدن ریاض به آمریکا و اسرائیل در منطقه است.   رویکرد افراطی عربستان در قبال قطر، موجب هراس دیگر کشورهای شورای همکاری خلیج‌فارس شد و آنها را وادار کرد به دنبال حامیان قدرتمندی در منطقه باشند. به عنوان مثال، کویت بعد از این قضیه، روابط نزدیک‌تر خود را با ترکیه گسترش داد و قصد دارد همکاری نظامی با این کشور را توسعه بخشد. عمان، دیگر کشور شورای همکاری خلیج‌فارس است که روابط بهتری با ایران در مقایسه با دیگر کشورها دارد. حاکمیت عربستان، «سعد الحریری» نخست‌وزیر لبنان را وادار به استعفا کرد و عملاً این فرد را مقابل خواست و اراده‌اش در ریاض نگه داشت. همین امر موجب شد نخبگان سیاسی لبنان و عموم این کشور به شیوه‌ای بی‌سابقه در تاریخ روابط 2 کشور عربستان و لبنان، مقابل ریاض قرار بگیرند.  عربستان نه‌تنها  قدرت‌های منطقه‌ای چون ترکیه بلکه کشورهای کوچک‌تر را از خود دور می‌کند و همچنین در حال تضعیف وجهه خود در جهان عرب و در میان افکار عمومی عرب است.
 

تلویزیون رسمی عربستان‌سعودی، نخستین ‌تصاویر از متعب بن عبدالله بن عبدالعزیز، پسر تازه آزادشده پادشاه پیشین عربستان  را در کنار محمد بن‌سلمان، ولیعهد این کشور پخش کرد که به سوژه‌ای برای کاربران شبکه‌های اجتماعی و پایگاه‌های خبری مختلف تبدیل شد. متعب بن عبدالله در نوامبر گذشته به دستور سلمان بن عبدالعزیز از وزارت گارد ملی این کشور برکنار و به اتهام فساد اقتصادی بازداشت شد و به همراه شمار دیگری از شاهزادگان با اتهاماتی مشابه در هتل 5 ستاره ریتز کارلتون تحت بازداشت قرار گرفت. برخی منابع اخیرا بدون ارائه جزئیات دقیقی اعلام کرده بودند وی از بازداشت خارج شده اما این خبر هنوز به طور رسمی تایید نشده است که تلویزیون عربستان با انتشار تصاویری از او، آزادی‌اش را تایید کرد.  خبرگزاری رسمی عربستان (واس) نیز تصاویری از شاهزاده متعب به همراه محمد بن ولید، ولیعهد منتشر و اعلام کرد شاهزاده متعب از جمله میزبانان ولیعهد هنگام ورودش به میدان سوارکاری جنادریه بود. در این تصاویر آنها در گفت‌وگو هستند و در چهره هر دو لبخند مشاهده می‌شود. موضوع قابل تامل در این باره آن است که شاهزاده متعب به دلیل وخامت اوضاع جسمی‌اش و نگرانی‌های مقامات از مرگ وی در حین بازداشت، آزاد شده است و آزادی از زندان مساوی با تبرئه‌شدن وی از اتهام فسادی است که بن‌سلمان با دستاویز قرار دادن آن، ده‌ها شاهزاده را بازداشت کرده و درصدد مصادره اموال و دارایی‌های آنها در ازای آزادی‌شان است. از این‌رو با استقبال رسمی بن‌سلمان از این شاهزاده محکوم ‌شده و بگو و بخندش با وی، نشان‌دهنده عقب‌نشینی آشکار ولیعهد از مواضع اولیه‌اش است. از سوی دیگر، چنین دیدار جنجالی‌ای در شرایطی انجام شد که منابع آگاه اعلام کردند بن‌سلمان پیشنهاد عفو دسته‌جمعی بازداشت‌شدگان از ترس مرگ‌شان در حبس را مطرح کرده که شروط عفو فقط در حد امضای یک تعهدنامه و بیعت مجدد با شاه و ولیعهد است.
 

سال 2017 در حالی به پایان رسید که حامل اتفاقات مهمی برای جهان بود؛ از تشدید بحران‌های انسانی گرفته تا پیروزی‌های نظامی در سوریه و عراق و شکل‌گیری تحولات سیاسی از طریق انتخابات و همه‌پرسی.
ترامپ سوگند یاد کرد: دونالد ترامپ در 20 ژانویه به عنوان چهل و پنجمین رئیس‌جمهور آمریکا سوگند یاد کرد.
مذاکرات بریگزیت: در ۲۹ مارس لندن اقدامات برای خروج از اتحادیه اروپایی را آغاز کرد که این امر ۹ ماه پس از همه‌پرسی پیرامون جدایی از اتحادیه اروپایی صورت گرفت و دودستگی را نیز در انگلیس به دنبال داشت.
زلزله سیاسی در فرانسه: در هفتم مه امانوئل مکرون، شخص میانه‌رو حامی اروپا در انتخابات ریاست‌جمهوری پیروز شد.
انتخابات ریاست‌جمهوری ایران: در انتخابات ریاست‌جمهوری ایران در 20 مه، حسن روحانی با کسب 1/57 درصد آرای مردم پیروز شد.
حمام خون در کابل: در ۳۱ ماه مه ‌یک مهاجم انتحاری با یک تانکر سوخت مملو از مواد منفجره خود را به نزدیکی سفارت آلمان در کابل رساند. در این حمله دست‌کم ۱۵۰ نفر کشته و۴۵۰ تن دیگر زخمی شدند.
محاصره قطر از سوی کشورهای عربی: در پنجم ژوئن، ریاض و هم‌پیمانان عربی‌اش روابط خود با قطر را به اتهام حمایت این کشور از تروریسم قطع کردند.
ولیعهدی صدامک: محمد بن‌سلمان 32 ساله در 21 ژوئن طی کودتایی عموزاده خود «محمد بن‌نایف» را برکنار کرد و خود جای او نشست.
بحران روهینگیاها: در اواخر آگوست ارتش میانمار حملاتی به روستاهای روهینگیا داشت. بیش از ۶۵۰ هزار تن از مسلمانان روهینگیا از میانمار به بنگلادش گریختند.
تشدید بحران با پیونگ‌یانگ: در سوم سپتامبر،‌ کره‌شمالی ششمین آزمایش هسته‌ای خود را انجام داد که قوی‌ترین آزمایش در سلسله‌آزمایش‌های موشکی بود که اخیرا شدت یافته است.
همه‌پرسی استقلال کردستان عراق: همه‌پرسی جنجالی برای جدایی کردستان عراق در ۲۵ سپتامبر برگزار شد. دولت فدرال عراق این همه‌پرسی را غیرقانونی دانست. از تبعات این همه‌پرسی جنجالی، حذف مسعود بارزانی از ریاست اقلیم کردستان و سیطره نیروهای عراقی بر بخش‌های وسیعی از مناطق موردمنازعه در شمال کشور بود.
همه‌پرسی کاتالونیا: همه‌پرسی استقلال کاتالونیا در اول اکتبر توسط حکومت کاتالونیا برگزار شد اما دولت اسپانیا با غیرقانونی خواندن همه‌پرسی کاتالونیا، خواستار برگزاری انتخابات زودهنگام در این منطقه خودمختار شد.
تیراندازی مرگبار در لاس‌وگاس: دوم اکتبر مرگبارترین تیراندازی در تاریخ معاصر آمریکا و در جریان یک جشنواره موسیقی در شهر لاس‌وگاس در ایالت نوادا به‌وقوع پیوست که در پی آن ۵۹ نفر کشته شدند.
آزادی الرقه: در 17 اکتبر شهر الرقه، پایتخت خلافت خودخوانده داعش در سوریه پس از 4 سال اشغال به‌دست تروریست‌ها به طور کامل آزاد شد.
موفقیت سیاسی شی‌جین پینگ: کنگره حزب کمونیست چین در 23 اکتبر برگزار شد. سمت شی جین پینگ برای ۵ سال دیگر نیز تایید شد. علاوه بر این ۲۳۰۰ نماینده تصمیم گرفتند که نام و ایدیولوژی رئیس دولت و حزب را به عنوان یک دستورالعمل جدید در قانون اساسی خود جای دهند.
استعفای حریری: در چهارم نوامبر، سعد حریری، نخست‌وزیر لبنان تحت فشار مقام‌های سعودی، استعفای خود را از ریاض اعلام کرد اما بالاخره پس از 18 روز و به‌دنبال پادرمیانی فرانسه توانست استعفای خود را پس بگیرد.
سقوط موگابه در زیمبابوه: در ۲۱ نوامبر در پی کودتای نظامی، رابرت موگابه ۹۳ ساله پس از ۳۷ سال حضور در قدرت استعفا کرد.
مرگ صالح: علی عبدالله‌صالح، رئیس‌جمهوری اسبق یمن پس از ائتلاف با عربستان سعودی و پشت‌کردن به همپیمانش، انصارالله، برای کودتا در صنعا تلاش کرد ولی سرانجام در 4 دسامبر توسط نیروهای یمنی در مسیر فرار به مأرب کشته شد.
اقدام خودسرانه ترامپ درباره قدس: ترامپ 6 دسامبر با به رسمیت‌ شناختن قدس به عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی، جنجالی را در اقصی‌نقاط جهان بویژه در فلسطین اشغالی به‌پا کرد.
پایان داعش در عراق: بغداد در نهم دسامبر پیروزی بر داعش را بر عراق اعلام کرد اما نظامیان تاکید کردند که این گروه همچنان خطری علیه عراق است.

پیشگویی فضایی روتشیلدها
سال گذشته در چنین روزهایی، اکونومیست، نهاد پیشگوی معبد سرمایه‌داری وابسته به خاندان بانکدار روتشیلد، پیش‌بینی کرده بود که «در 100سالگی انقلاب بلشویکی روسیه، انقلاب در هوای سال 2017 موج خواهد زد.» عجیب آنکه کنایه اکونومیست نه گریبان کشورهای اوراسیا بلکه دامن خود آمریکا و اروپا را گرفت که در سال اخیر درگیر ناآرامی‌های اجتماعی پساترامپ، پسابریگزیت و پسالیبرالیسم، اختلافات نژادی، توفان‌های سیاسی و تروریسم سپید، سیاه یا داعشی شدند.  کار به جایی رسیده که این نشریه مرجع نولیبرالیسم بین‌المللی با تصمیمی منطقی مبنی بر پذیرفتن اشتباهات فاحش خود درباره پیش‌بینی روندهای جهانی، امسال در ویژه‌نامه «جهان در 2018» برای پیش‌بینی وقایع سال جدید میلادی از موسسه تامسون رویترز کمک گرفته است. مهم‌ترین موسسه آمار و برآوردهای اقتصادی جهان که از اواسط قرن نوزدهم توسط شرکای خاندان صهیونیست روتشیلد تاسیس شده بود. تامسون رویترز البته چیزی جز بازوی ارتباطی و مشورتی بانکداران لندن با دولت‌های کشورهای وابسته نیست، البته اکونومیست باز هم در ویژه‌نامه چشم‌انداز 2018 همانند ویژه‌نامه مشابه پارسال، ناخرسند از واقعیات موجود جهان علیه سرمایه‌داری صهیونیستی و ناتوان از تحلیل حقیقی آنچه در حال به حقیقت پیوستن است، ره افسانه‌زده است. اگر در سال 2017، ویژه‌نامه اکونومیست به طرح جلدی قرون وسطایی با مضمون نگرانی از رفتن اوباما و آمدن ترامپ روی آورده بود، امسال مهم‌ترین پیش‌بینی خود را نه به کره‌زمین بلکه به ماه و احتمال بهره‌برداری از معادن این قمر زمین توسط بشر اختصاص داده است!


اردن شایعه کودتای نظامی را رد کرد
در پی اقدام عبدالله دوم، پادشاه اردن برای برکناری 3 شاهزاده از ارتش این کشور و اعلام بازنشستگی آنها، برخی منابع رسانه‌ای گزارش کردند که این اقدام به دلیل وجود اطلاعاتی از سازمان اطلاعاتی اردن مبنی بر تلاش این افراد برای کودتا در دربار پادشاهی اردن صورت گرفته است. در واکنش به این خبر، دفتر پادشاهی اردن بیانیه‌ای صادر و تلاش‌ها برای کودتای 3 تن از فرماندهان ارتش این کشور با همکاری ولیعهدهای عربستان و امارات را رد کرد.

تشدید تدابیر امنیتی  در اروپا در آستانه سال نو
همزمان با برگزاری جشن‌های سال نو میلادی در اروپا، تدابیر امنیتی در کشورهای مختلف این قاره تشدید شد. در آستانه سال 2018 و برگزاری جشن‌های سال نو در اروپا، پلیس مسلح انگلیس در خیابان‌ها به گشتزنی می‌پردازد. در همین حال، پلیس فرانسه نیز از استقرار بیش از 10 هزار مأمور پلیس در شهر پاریس خبر داد. در شهر برلین، پایتخت آلمان نیز 1600 نیروی پلیس اضافی در خیابان‌ها مستقر شدند و همچنین در این شهر نقاط امنیتی و چادرهای صلیب سرخ برپا شده است.

انتقال داعشی‌ها به مکانی نامعلوم توسط آمریکا
بالگردهای آمریکایی در راستای سیاست واشنگتن در حمایت از گروه تروریستی داعش، عناصر مسلح این گروه را از اردوگاه السد در جنوب شهر حسکه به منطقه‌ای نامعلوم منتقل کردند. منابع محلی در حومه حسکه تصریح کردند گروه مسلحی که از اردوگاه السد منتقل شدند، همان گروهی است که ائتلاف آمریکایی پیش از این آنها را از حومه شرقی دیرالزور منتقل کرده بود. پیش‌تر وزارت دفاع روسیه، آمریکا را به ایجاد پادگانی برای آموزش تروریست‌های داعش در حسکه متهم کرده بود.

تیراندازی نزدیک میدان سرخ مسکو
منابع روسی از وقوع تیراندازی در میدان سرخ مسکو خبر می‌دهند. پلیس روسیه می‌گوید یک مرد ناشناس شامگاه شنبه در نزدیکی میدان سرخ مسکو به روی افراد آتش گشود که در پی آن 2 نفر زخمی شدند. به نوشته خبرگزاری اسپوتنیک، این تیراندازی در پی درگیری بین چند نفر بوده که ضارب نیز از محل متواری شده است. پلیس با بیان اینکه عملیات جست‌وجو برای یافتن مهاجم را آغاز کرده، احتمال داد این تیراندازی به خاطر تاثیرات مصرف الکل بوده باشد.