گروه ورزشی: روز گذشته انتخابات کمیته ملی المپیک برگزار شد و مطابق آنچه همگان انتظار داشتند گزینه مورد حمایت دولت بدون آنکه اصلا رقیبی داشته باشد بر این صندلی تکیه زد. از چند ماه قبل دست‌اندرکاران دولت همه تلاش خود را کردند تا گزینه مورد نظر خود را به هر قیمتی جانشین کیومرث هاشمی کنند. لابی‌‌های متعدد و مهندسی‌‌های دقیق با نقاله و گونیای سیاست جواب داد و امیری که یک بار پیش از این دستش برای رسیدن به صندلی وزارت ورزش و جوانان از سوی مجلس کوتاه  مانده بود، این‌بار بی‌آنکه فضایی دموکراتیک و ورزشی را پیش رو داشته باشد، به لطف حمایت تمام قد دوستانش در ارگان‌‌های مختلف، موفق شد رئیس کمیته ملی المپیک شود. این فرد که سابقه امنیتی بودنش بیش از ورزشی شدنش مطرح بود به عنوان نخبه ورزشی وارد انتخابات شد. البته در نظرسنجی‌‌‌هایی که خبرگزاری‌‌های مختلف از جمله فارس برگزار کردند، بالای 83 درصد شرکت‌کنندگان متفق‌القول اعلام کردند صالحی‌امیری به هیچ وجه نخبه ورزشی نیست اما نظر دولت چیز دیگری بود و گویا این‌بار نظر مردم برای آنها ارزشی نداشت.
نجفی ضایع شد!
یکی از مشکلات بزرگ پیش روی امیری این است که او در شهرداری دارای سمت است و از آنجایی که ریاست کمیته ملی المپیک هم شغل محسوب می‌شود باید برای حضور در کمیته ملی المپیک حتما از شهرداری استعفا کند. موضوعی که شهردار تهران هم آن را تایید کرده است. محمدعلی نجفی درباره اینکه رضا صالحی‌امیری، معاون امور اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران می‌تواند در کمیته ملی المپیک مسؤولیت بگیرد، گفته بود: بحث این بود که آیا حضور در کمیته ملی المپیک شغل محسوب می‌شود یا خیر.
من با انصاری، معاون رئیس‌جمهور صحبت کردم و وی اعلام کرد از نظر ما به طور قطع شغل محسوب می‌شود. شهردار تهران ادامه داد: با این شرایط صالحی‌امیری نمی‌تواند 2 شغل داشته باشد و اگر به کمیته برود باید از شهرداری جدا شود که البته به نظر من ترجیح می دهد در شهرداری بماند. این پیش بینی نجفی اما غلط از آب درآمد و دستمایه انتقاداتی به او نیز شد. حالا با توجه به صحبت‌‌های نجفی باید دید صالحی‌امیری حاضر به استعفا می‌شود یا نه. او در صورتی که می‌دانست به طور قطع قادر به فعالیت در 2 جبهه نیست وارد انتخابات شد و حالا چاره‌ای ندارد جز استعفا از شهرداری.
انتخاب با قیام
در آغاز رای‌‌‌گیری برای انتخاب رئیس، محمود خسروی‌وفا از کاندیداتوری ریاست انصراف داد تا در نهایت رضا صالحی‌امیری بدون رقیب به عنوان رئیس جدید کمیته ملی المپیک انتخاب شود. با توجه به قانون به دلیل اینکه فقط یک نامزد برای این کرسی باقی مانده بود، اعضای مجمع با قیام کردن موافقت خود را با ریاست صالحی‌امیری
 اعلام کردند.
شهنازی ابقا شد
در ادامه، انتخابات برای دبیرکلی انجام شد که قبل از آغاز رای‌گیری، محمد درخشان از دبیرکلی انصراف داد. در پایان رای‌‌‌گیری برای دبیرکلی مهدی علی‌نژاد و شاهرخ شهنازی هر کدام 26 رای آوردند تا انتخابات برای دبیرکلی به دور دوم برود. همچنین محمدصادق فرجی 4 رای و علی مرادی 2 رای آوردند. در دور دوم انتخابات، شاهرخ شهنازی با 38 رای پیروز شد تا در سمت دبیرکلی کمیته ابقا شود. مهدی علی‌نژاد در دور دوم تنها 20 رای آورد.
طاهریان نایب رئیس اول و باقرزاده نایب‌رئیس دوم
در ادامه انتخابات نایب رئیسی برگزار شد که پیش از آغاز رای‌گیری مجید شایسته، رئیس فدراسیون تنیس از حضور در انتخابات نایب‌رئیسی رسما انصراف داد تا در نهایت رای‌گیری میان کاندیداهای باقیمانده یعنی رباب شهریان، طاهره طاهریان، محمود خسروی‌وفا، فضل‌الله باقرزاده، هاشم اسکندری، غلامرضا نوروزی، حسین بابویی، علی مرادی و هادی ساعی انجام شود. در پایان شمارش آرا، هاشم اسکندری 4 رای، حسین بابویی 4، هادی ساعی 18، فضل‌الله باقرزاده 17، طاهره طاهریان 26 ، علی مرادی 8 ، رباب شهریان 17، محمود خسروی وفا 13 و غلامرضا نوروزی 6 رای آوردند که هیچکدام از کاندیداها حائز اکثریت آرا نشدند و بدین ترتیب طاهریان، ساعی، باقرزاده و شهریان به دور دوم انتخابات نایب رئیسی راه پیدا کردند. در دور دوم انتخابات، طاهره طاهریان ٣٥ رای، فضل‌الله باقرزاده ٢٥ رای، رباب شهریان ٢٠ رای و هادی ساعی ١٩ رای آوردند که بدین ترتیب طاهره طاهریان به عنوان نایب رئیس اول و فضل‌الله باقرزاده به عنوان نایب رئیس دوم انتخاب شدند.
انصراف عجیب علی‌نژاد از خزانه‌داری
در حالی که انتخابات دور دوم پست نایب‌رئیسی ادامه داشت، مهدی علی‌نژاد رئیس فدراسیون ووشو در یک تصمیم عجیب از کاندیداتوری خزانه‌داری انصراف داد. با توجه به انصراف علی‌نژاد، برای پست خزانه‌داری میترا نوری و کیکاووس سعیدی با یکدیگر رقابت کردند که در نهایت کیکاووس سعیدی، رئیس فدراسیون گلف با 35 رای به عنوان خزانه‌دار کمیته ملی المپیک انتخاب شد. میترا نوری نیز ۲۵ رای آورد و یک رای نیز باطله بود.
توصیه جمالی به صالحی‌امیری برای کناره‌گیری
همچنین یک عضو فراکسیون ورزش پیش از انتخابات در نامه‌ای به صالحی امیری از کاندیداتوری او برای ریاست کمیته ملی المپیک انتقاد کرد و در توصیه‌ای خواستار کناره‌گیری از نامزدی برای این پست «مهم و باز کردن راه برای حضور افراد متناسب» با این حوزه شد. محمدجواد جمالی در بخشی از این نامه که در آن خواستار کناره‌‌‌گیری صالحی‌امیری از انتخابـات کمیته ملی المپیک شده بود، آورده است: جناب آقای صالحی‌امیری! با آن سابقه مدیریتی، اخلاقی و سیاسی که از شما سراغ داشتم و شما را در قاب یک فرهیخته سیاسی- فرهنگی می‌دیدم، بعید می‌دانستم حتی با فشار دیگران بر اصول خود پا گذاشته و وارد این نوع معاملات ناسالم شوید. بدانید حتی آن روسای محترم فدراسیونی هم که این روزها مصاحبه می‌کنند و از ریاست شما بر کمیته ملی المپیک حمایت می‌کنند، نوعا در دل‌شان اعتقاد دیگری دارند ولی چون می‌دانند که شما از پیش انتخاب شده‌اید مجبورند اینگونه مواضع را اتخاذ کنند. عزیز دل! شما آدمی هستید که در حوزه‌های مختلف امنیتی، مطالعات استراتژیک و فرهنگی کار کرده‌اید پس بیایید یک بار هم که شده به عنوان یک فرد مسؤولیت‌پذیر از حوزه‌ای که هیچ تناسب و سنخیتی با آن ندارید، شجاعانه خارج شوید و بیش از این باعث یأس و سرخوردگی قهرمانان، خبرگان ورزشی و تحصیلکردگان حوزه مدیریت ورزشی نشوید. آقای دکتر! بدانید کمیته ملی المپیک جایگاهی بس مهم است که هم تخصص مدیریتی خود را می‌طلبد و هم‌زمان بسیار زیادی برای هماهنگی فدراسیون‌های ورزشی می‌برد و هم مسابقات المپیک اوج رقابت‌های ورزشی و نشان‌دهنده توانمندی کشورها و ملت‌ها
در این حوزه است.
 

حسن رضایی: باید تعارفات را کنار گذاشت. این را دیر یا زود خواهیم فهمید. نباید به دیگران امید بست. زمان اثبات قطعی این گزاره نیز چندان دور نیست! بیایید آنچه را گذشته است مرور کنیم. از همان ساعتی که ترامپ در کاخ سفید بر تخت نشست، دیپلمات‌های ما مکرر گفته‌اند اروپا باید به مقابله عملی با اقدامات ترامپ بپردازد. هنوز هم از تکرار این گزاره خسته نشده‌ایم. گاه جناب بعیدی‌نژاد همین حرف را از لندن توئیت می‌کند و گاه عراقچی در معدود بروزهای رسانه‌ای‌اش آن را تکرار می‌کند. دیگران نیز - و از جمله نویسنده- مکرر همین درخواست را مطرح کرده‌اند. همه اینها اما چه پیامدی در پی داشته است؟ روی کاغذ «تقریباً» و روی زمین، «قطعاً» هیچ! یادمان نرفته آقای روحانی از همان سال 92 می‌خواست از سیاست به اقتصاد یارانه بدهد. این یعنی آنکه در نگاه مجموعه دولت، دال مرکزی حکومت، اقتصاد است، نه هیچ بخش دیگر!
برجام در حوزه اقتصادی برای ما چه کرد؟ مرور وضعیت قراردادهای پسابرجام، روشن‌ترین پاسخ به این پرسش است. از توتال تا بوئینگ، همه فعلاً دست نگه داشته‌اند و این حتماً معقول است. آنها ریسک نمی‌کنند. در مقابل، ما خوب یا بد، در نفت و گاز مجدداً سراغ چینی‌ها رفته‌ایم. اینها البته به نظر من خوب است. دوست خوب، فقط دوستی نیست که پدر پولدار داشته باشد، دوست خوب، کسی است که به هر دلیل، قادر و حاضر به ترک ما در مواقع بحرانی نیست. ما اما دوست داریم جهان را به صورت دیگری ببینیم! وضعیت  زمانی به بحران می‌رسد که ما رسانه‌ها به عنوان منبع پمپاژ آگاهی به متن جامعه نیز دنده معکوس برویم. دیروز روزنامه‌ای اسم و رسم‌دار از روی نادانی می‌نویسد: «امضای کری تضمین است.» و حالا در فهم چارچوب پیچیده رفتار اروپا با خود مجدداً می‌نویسیم موگرینی گفته: «هر چه تهران بگوید!»
واقعیت اما پیچیده‌تر از اینهاست. بگذارید سوال ساده‌ای را مطرح کنم: چه کسی حاضر است هزینه بیشتری برای حفظ برجام بپردازد؟ اوباما یا اروپا؟ اوباما طبیعتاً اکنون در جایگاه چک کشیدن برای پرداخت هیچ هزینه‌ای نیست. همیشه اما چنین نبوده است! یادمان بیاید که وزیر محترم امور خارجه، آذر ماه 95 با حضور در صحن علنی مجلس، پیرامون تمدید قانون تحریم‌های 10 ساله ایران موسوم به ISA اظهار داشت: «ما به دولت آمریکا تذکر دادیم که باید برجام رعایت شود و تمدید قانون ISA مغایر با برجام است.» اوباما اما برای حفظ شناسنامه سیاسی خود در عرصه روابط خارجی(برجام) چه کرد؟ هیچ! او در اقدامی مضحک و البته توهین‌آمیز، نه ISA را امضا و نه آن را وتو کرد! نتیجه روشن بود، چرا که لوایح تصویب شده توسط کنگره و سنا، در صورت امضا نشدن توسط رئیس‌جمهور، پس از مدت زمانی مشخص، بدل به قانون رسمی و لازم‌الاجرا می‌شود!
رسم شده ما در ایران تمام اقدامات ضدبرجامی را به دلیل اکثریت جمهوری‌خواه کنگره، به آن منتسب کنیم. تمدید رسمی قانون ISA با جاخالی دادن اوباما البته تناقض عجیبی با همین پندار عمومی شده نیز داشت، چرا که ISA در مجلس سنای آمریکا با 99 رأی مثبت و بدون هیچ رأی مخالف به تصویب رسیده بود، در حالی که تصویب ISA در مجلس نمایندگان، با رای 100 درصدی همراه نبود! ساده‌لوح‌ترین عنصر سیاسی نیز در تحلیل چنین پدیده‌ای می‌فهمد تمدید ISA حاصل هماهنگی دولت اوباما و هم‌حزبی‌های او در مجلس سنا بوده است. فهم چنین موضوع ساده‌ای البته چندان بی‌اهمیت نیست. معنای روشن چنین دریافتی از رفتار اوباما، این خواهد بود که آمریکا (و نه رژیم ترامپ!) از همان ابتدا قصد داشته برجام را نه وسیله‌ای برای «صبح بدون تحریم» و «فروپاشی تحریم‌ها» که زیرساختی برای کنترل رفتار ایران در موضوع هسته‌ای و تحمیل فشارهای فزاینده بر آن در دیگر حوزه‌ها قرار دهد.
اینکه چرا برجام طوری نوشته شده که باید چنین تصوری را در طرف آمریکایی ایجاد کند، من نباید پاسخ بدهم. حالا اما همه ما برابر چنین واقعیتی قرار داریم. به قول آن استاد دانشگاهی که روزی عقل منفصل رئیس‌جمهور نامیده می‌شد و روزی دیگر از میانه راه حمایت از مذاکره‌کنندگان عقبگرد کرد: «ما ایرانی‌ها انتظار داریم دیگران نسبت به ما منصف باشند یا اخلاقی رفتار کنند. این انتظارات با واقعیات «جهان»ی که مبتنی بر منافع است، سازگار نیست!» منافع اروپا اگر در مقابله با آمریکا بود، تاکنون به اصرارهای مکرر ما مبنی بر مقابله عملی با ایالات متحده پاسخ می‌داد. اروپا اتفاقاً چنانکه بارها اعلام کرده از محدودیت برنامه موشکی ایران به سختی حمایت می‌کند. مادام‌العمر شدن محدودیت‌های برنامه هسته‌ای ایران نیز طبعاً در شمار آرزوهای آنهاست. پس آنها چرا باید به مقابله با ترامپ برخیزند؟!
درست است پس از برجام، واردات کالا از فرانسه 4 برابر، از انگلیس 5/2 برابر، از آمریکا 2 برابر و از هلند نزدیک 2 برابر شده و از ایتالیا و آلمان نیز 50 درصد رشد داشته است، این را اما بفهمیم که ریشه‌های اصلی اقتصاد اروپا به تبع طرح مارشال هنوز هم در نیویورک است و کسی روی چند شاخه کوچک، حاضر به تبر زدن به ریشه خود نخواهد شد! نتیجه 5 سال همراهی ما با همین اروپایی‌ها و اوباما، حالا این شده که برای نخستین بار در طول حیات جمهوری اسلامی، آمریکا رئیس قوه‌قضائیه جمهوری اسلامی را هم تحریم می‌کند. تحریم‌ها علیه شورای‌عالی فضای مجازی و مرکز ملی فضای مجازی نیز بی‌سابقه و البته در دنیای کنونی بسیار تاثیرگذار خواهد بود. مساله مهم‌تر درباره 14 فرد و نهاد جدید تحریم شده اما قرار گرفتن آنها در SDN لیست و تحریم ویروسی افراد و نهادهای مرتبط با آنهاست.
دولت اما در مقابل، تنها به صدور یک بیانیه اکتفا کرده است. از آن سو ترامپ نیز به پیروی از اوباما- اگرچه آشکارا و سخت‌تر- فشار بر حوزه‌های غیرهسته‌ای را به نهایت رسانده، خواستار محدودیت‌های موشکی، بازرسی از اماکن نظامی ایران و مادام‌العمر شدن محدودیت‌های هسته‌ای تحمیل شده بر ایران است. مقامات دولتی اما اینجا همچنان می‌گویند برجام مستحکم‌تر از آن است که کسی بتواند آن را نابود کند! ما اما می‌دانیم که در صورت تصمیم ترامپ برای نابودی برجام، اروپایی‌ها هم تنها نظاره‌گر خواهند بود. هولناک‌ترین راهکار در شرایط کنونی، می‌تواند امید بستن به اروپا برای قانع کردن ترامپ جهت حفظ برجام باشد. امید بستنی که طبیعتاً اولاً معقول نیست، ثانیاً مستلزم پرداخت هزینه‌های فرابرجامی است و ثالثاً مصداق دوستی با سگ زرد است! ما باید واقعیات را ببینیم. تعارف را کنار بگذاریم و برای پاسخ به ترامپ، چیزی فراتر از بیانیه داشته باشیم! منافع ملی با بیانیه دادن، توئیت کردن و فشار ایمیلی حفظ نخواهد شد!

محمد سعادتی: چندی پیش در همین روزنامه یادداشتی منتشر شد که در آن به این مساله اشاره شده بود که درست است سیاستمداری در اکثر نقاط جهان شغل شریفی محسوب نمی‌شود اما شریف نبودنش هم تا حدود زیادی به ذات قدرت که با تصمیم‌گیری در باب توزیع منافع پیوند خورده است، بازمی‌گردد. بالاخره در هیچ جامعه بزرگ و پرتنوعی هیچگاه نمی‌شود همه را راضی نگه داشت ولی می‌توان آنگونه که در بسیاری کشورها در جریان است به گونه‌ای عمل کرد که برآیند سیاست‌و‌رزی در راستای خیر عمومی باشد.
یک سیاستمدار خوب سیاستمداری است که بتواند خود را از چالش‌های پیش رویش عبور دهد اما به هیچ‌وجه به این معنا نیست که با فرافکنی و پاک کردن صورت مساله، چالش را مدیریت کند. این زرنگی و سیّاس بودن نیست که یک نفر یا یک جریان سیاسی که قدرت را به دست دارد بخواهد دیگران را مقصر بی‌عملی خود معرفی کند یا با شعبده‌بازی بخواهد با تغییر صورت مساله یک مساله حاد را به نحوی بازنمایی کند که خود نیز در آن از یک عامل مسؤولیت‌دار به یک قربانی مظلوم تبدیل شود.
در جریان حوادث اخیر نکات بسیار مهمی وجود دارد. یکی از مهم‌ترین آنها این حقیقت اساسی است که بر خلاف اکثر موارد مشابه آن در چند دهه گذشته این‌بار عمق و مدت برقراری اعتراضات در تهران و کلانشهرهای کشور به هیچ‌وجه به اندازه پاره‌ای شهرهای کوچک و تا قبل از این ماجراها گمنام، نبوده است. این در وهله اول نشان می‌دهد مطالبات فرهنگی و سیاسی که بیشتر دغدغه طبقات متوسط ساکن در کلانشهرها و مخصوصا تهران است در مرکز انگیزه‌های این جریانات قرار نداشته است. اعتراضات و اغتشاشات اخیر در شهرهایی بسیار حاد و خشن شد که همه به نحوی با یکی از بحران‌های اقتصادی حال حاضر کشور دست و پنجه نرم می‌کنند. دورود، ایذه و تویسرکان به گواهی آمار و اظهارات نمایندگان‌شان در مجلس با نرخ‌های بالای بیکاری درگیرند. قهدریجان به طور مستقیم با بحران آب و حقابه کشاورزی دست به گریبان است. نیشابور و مشهد دارای تعداد زیادی مال‌باخته در موسسات غیرمتشکل پولی هستند، جوی‌آبادِ خمینی‌شهر، خانه‌خراب از رکود بخش ساخت‌وساز است و... همه اینها بدون اینکه بخواهیم از نقش عوامل بیگانه در به خشونت و بیراهه کشیده شدن این جریانات صرف‌نظر کنیم، نشان‌دهنده این مهم است که مطالبات اقتصادی در این حوادث بسترساز بوده است. حتی راهپیمایی‌ها و تظاهرات پرشمار و گسترده‌ای که در روزهای اخیر در حمایت از نظام انجام شد نیز حامل این پیام مردمی بود که به‌رغم مرزبندی ملت با اغتشاشگران و بیگانگان، این نافی مطالبات اقتصادی آنها از دولت دوازدهم و در راس آن شخص رئیس‌جمهور نخواهد بود و به وضوح شعارهای اقتصادی و معیشتی داده می‌شد اما دولتمردان متولی تدبیر و امید و شخص رئیس‌جمهور و اصلاح‌طلبان به نحو دیگری با این مساله برخورد می‌کنند. تمام تلاش آنها برای انداختن تفسیرها از خواسته‌های مردم به ریلی است که به جاهای دیگری غیر از خودشان برخورد کند. سخن گفتن از ضرورت گسترش احزاب و گروه‌های سیاسی متکثر و بیان اینکه فیلترینگ چاره کار نیست! همان تلاشی است که گفتیم برای ایجاد تصویری برخلاف واقع انجام می‌شود؛ تصویری که در آن مقصر در این میانه کسی غیر از دولت و لابد نهادهای حاکمیتی خواهند بود! نهادهایی که طبق چنین ادعاهایی مقصران اصلی اعتراضات و اغتشاشات اخیر هستند آن هم نه از این رو که عملکرد آنها باعث ایجاد چنین وضعیت بغرنج اقتصادی شده است، بلکه به این دلیل که عملکردشان باعث فقدان سازوکارهای مسالمت‌آمیز برای کنترل جامعه شده است! همانگونه که ملاحظه می‌کنید در این فرافکنی اصلاح‌طلبانه و تدبیرروشانه تلاش می‌شود دال‌های مربوط به ناکارآمدی کمرنگ شود و بدین‌سان قرائتی از ماجرا به دست داده شود که در آن دولت کماکان مظلوم و محق باقی بماند و مساله دوباره به نحوی سامان یابد که مطالبات اقشار متوسط به بالا که قابلیت راهبری از سوی این نخبگان را دارند به مرکزیت مسائل بازگردد تا در نهایت بشود فشار را از شانه دولت و نخبگان تاییدکننده‌اش به دوش کلیت نظام و ارزش‌های انقلابی منتقل کرد. درست همان کاری که جناب روحانی در رقابت‌های انتخاباتی کردند و با استفاده از رقیب‌هراسی و صد البته ناواقع‌نمایی مسائل کشور، همه ناکامی‌ها و کمبودهای کشور و ضعف‌های بارز و خطاهای فاحش دولت را به مسائل دسته چندم و بی‌اهمیت تبدیل کردند. همان موقع هم بسیاری احساس می‌کردند سیاستمداری بیش از حد تحمل آلوده شده است و اکنون هم دوباره همین احساس به آدمی دست می‌دهد. یکی نیست از این عزیزان بپرسد که در شرایط کنونی، احزاب و گروه‌های سیاسی آیا برای مردم نان و آب می‌شوند؟ آیا از شمار بیکاران کم می‌کنند؟ آیا باعث برداشته شدن قیود انتقال ارزِ باقیمانده پس از برجام می‌شوند؟ آیا بحران‌های زیست‌محیطی و بحران آب را حل می‌کنند؟ آیا اقتصاد را از رکود خارج می‌کنند؟ آیا شکاف بزرگ بین دارایی و بدهی بانک‌ها را می‌پوشانند؟ آیا وضعیت وخیم صندوق‌های بازنشستگی را بهبود می‌دهند؟ آیا از سقوط آزاد بیمه‌های درمانی پس از طرح تحول سلامت، جلوگیری می‌کنند؟ اگرچه شاید مدعی باشید در درازمدت بله! ولی قطعا می‌دانید در کوتاه‌مدت و عمر دولت شما صد البته که خیر. پس فکر نان باشید و به جای تزریق ناامیدی به ملت و مقصر کردن دیگران، با اقدامات واقعی و از سر حسن نیت، تکانی به دولت پیر خود بدهید و لااقل تیم اقتصادی دولت را تغییر دهید. شرایط اگرچه سخت است و کسی هم از شما انتظار شق‌القمر ندارد ولی بن‌بستی در کار نیست. همت می‌طلبد و عزم و اراده که اگر در کار آید همه مشکلات را می‌شود در ریل حل انداخت. اگرچه عمده موثران در دولت جناب روحانی، وزرا و مدیران به حدی از توانگری مالی رسیده‌اند که هیچ توپی تکان‌شان نمی‌دهد اما برای بهبود قضاوت تاریخ و زدودن دامن شغل‌شان از پیرایه‌هایی که در ابتدای سخن گفتیم و از آن عینی‌تر برای مستدام ماندن این قمار کلان، نیاز است قدری از فرع بکاهند و بر اصل بیفزایند.

گروه سیاسی: روسیه می‌گوید اروپا با آمریکا بر سر نحوه برخورد با برجام سازش کرده است. به گزارش «وطن امروز»، سرگئی لاوروف، وزیر خارجه روسیه همچنین تصریح کرد برنامه موشکی ایران غیرقابل مذاکره است.
لاوروف روز دوشنبه در یک نشست خبری درباره دستاوردهای سیاست خارجی روسیه در سال 2017 با اشاره به بیانیه اخیر رئیس‌جمهور آمریکا درباره توافق هسته‌ای و ایران گفت: اظهارات ترامپ درباره ایران با هدف نابودی برجام بر خوش‌بینی‌ها نمی‌افزاید. هدف او نابودی این توافق است اما حفظ توافق هسته‌ای اولویت روسیه در سال 2018 خواهد بود. لاوروف تصریح کرد: اگر آمریکا از توافق هسته‌ای خارج شود، ایران نیز به هیچ‌یک از تعهدات این توافق پایبند نخواهد ماند. نابودی برجام همچنین تاثیراتی منفی بر گفت‌وگوها با کره شمالی بر سر موضوع هسته‌ای خواهد داشت. به گزارش ایسنا، وی ابراز امیدواری کرد اروپا با وجود موضع واشنگتن، به توافق هسته‌ای با ایران بدون هیچ‌گونه معافیتی ادامه دهد. رئیس دستگاه دیپلماسی روسیه در ادامه گفت: مسکو بر حفظ برجام تاکید دارد و برای این کار تلاش می‌کند. لاوروف همچنین تاکید کرد: فعالیت‌های ایران در زمینه توسعه موشک‌هایش نمی‌تواند مورد مذاکره قرار گیرد. اظهارات اروپایی‌ها درباره سازش با آمریکا بر سر توافق هسته‌ای با ایران نشان‌دهنده یک سیر نزولی است که پیامدهایی منفی خواهد داشت. وی افزود: درخواست واشنگتن برای اصلاح متن برجام
غیر قابل پذیرش است و مسکو از آن حمایت نخواهد کرد. روسیه همچنین به تلاش‌های خود برای متقاعد کردن آمریکا به اینکه ایران به‌طور کامل به تعهداتش در توافق هسته‌ای پایبند است، ادامه خواهد داد.
صهیونیست‌ها: اروپا آماده تشدید فشار است
همزمان با انتقاد روسیه از اروپا به خاطر سازش با ترامپ درباره برجام، دولت آلمان نیز اعلام کرد به دنبال کسب جزئیات بیشتر درباره این مساله است که آمریکا از توافق هسته‌ای با ایران دقیقا چه می‌خواهد. به گزارش تسنیم به نقل از آسوشیتدپرس، پس از آنکه دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا از متحدان اروپایی خواست آنچه را که «نواقص وحشتناک» توافق هسته‌ای خوانده است، اصلاح کنند، آلمان اعلام کرد برلین به دنبال جزئیات بیشتری درباره این مساله است که واشنگتن از توافق هسته‌ای با ایران چه چیزی می‌خواهد. ماریا آدبار، سخنگوی وزارت خارجه آلمان در این باره گفت: مقام‌های رسمی با آمریکایی‌ها دیدار خواهند کرد و می‌خواهند بدانند هدف و درخواست دقیق اظهارات ترامپ چیست. از سوی دیگر، مقامات رژیم صهیونیستی نیز مدعی شده‌اند تروئیکای اروپایی حاضر در برجام آماده تشدید فشار بر ایران است. یک مقام صهیونیست ادعا کرد اروپایی‌ها آماده تشدید فشار علیه ایران هستند.
وزیر امنیت عمومی رژیم صهیونیستی ادعا کرد کشورهای آلمان، انگلیس و فرانسه آماده تشدید فشارها علیه ایران هستند. به گزارش فارس به نقل از اسپوتنیک، «گیلاد اردان» گفت: «شاهد آن هستیم که اروپایی‌ها به این درک رسیده‌اند که ایران باید رفتارش را عوض کند. به نظر من آلمانی‌ها آمادگی‌شان برای تشدید فشار علیه ایران را ابراز می‌کنند. به اعتقاد من، انگلیس و فرانسه هم در همین مسیر حرکت می‌کنند.» وزیر صهیونیست در ادامه این ادعاها گفت: «فکر می‌کنم 120 روز دیگر که ترامپ باید درباره ماندن آمریکا در برجام تصمیم بگیرد، تغییراتی جدی
به وقوع می‌پیوندد».

 رئیس دستگاه قضا که به بهانه ناآرامی‌‌های اخیر، آمریکا نامش را در لیست تحریم‌ها قرار داد، می‌گوید اینکه نامش در فهرست تحریمی آمریکا قرار گرفته را افتخاری برای خود می‌داند و این دلیلی بر صحت مسیر و راهی است که در پیش گرفته است اما تحریم رئیس قوه یک کشور، عبور از همه خطوط قرمز بین‌المللی است و آمریکا باید بداند جمهوری اسلامی در برابر چنین اقدامی ساکت نخواهد نشست. او اظهارات ترامپ و تحریم افراد و شرکت‌ها را «تداوم بدعهدی‌ها و خصومت علیه جمهوری اسلامی» و دشمنی 40 ساله این کشور با ایران خواند و گفت: آمریکایی‌ها آن زمانی هم که به ظاهر با ایران دوست بودند از پشت خنجر می‌زدند که نمونه بارز آن کودتا علیه دولت مصدق است. آیت‌الله آملی‌لاریجانی با این حال گفت در سال‌های اخیر به‌خاطر رشد جمهوری اسلامی و نقش‌آفرینی‌اش در منطقه، حجم تهدیدها و فشارهای خصمانه بیشتر شده است. او بر همین اساس خواستار برخورد قاطعانه‌‌‌‌‌‌تر مسؤولان جمهوری اسلامی در برابر آمریکا شد.
به گزارش اداره کل روابط عمومی قوه‌قضائیه، آیت‌الله آملی‌لاریجانی در جلسه مسؤولان عالی قضایی با اشاره به اظهارات اخیر ترامپ و اعمال تحریم علیه برخی افراد و دستگاه‌ها، این اقدامات و تداوم بدعهدی‌ها و خصومت علیه جمهوری اسلامی را ماجرایی تکراری دانست و تصریح کرد: دشمنی آمریکا با جمهوری اسلامی بیش از 40 سال است وجود دارد. آن زمانی هم که به ظاهر با ایران دوست بودند از پشت خنجر می‌زدند که نمونه بارز آن کودتا علیه دولت مصدق است.
اگر چه در سال‌های اخیر به خاطر رشد جمهوری اسلامی و نقش‌آفرینی‌اش در منطقه، حجم تهدیدها و فشارهای خصمانه بیشتر شده و بر همین اساس جمهوری اسلامی و مسؤولان باید قاطعانه‌‌‌‌‌‌تر عمل کنند. آیت‌الله آملی‌لاریجانی با اشاره به تلاش‌های آمریکا برای تغییر برجام، تأکید کرد: جمهوری اسلامی بارها گفته است که برجام قابل تغییر نیست و هیچ کشوری نمی‌تواند برجام را به مسائل دیگر از جمله موضوعات دفاعی ایران گره بزند. برجام هرچه هست به همین شکل فعلی اجرا خواهد شد و کشورهای طرف این قرارداد نیز باید به آن پایبند باشند.
ایران در برابر تحریم‌های آمریکا ساکت نمی‌ماند
رئیس قوه‌قضائیه گسترش دایره تحریم‌ها به بهانه‌‌های گوناگون را از جمله اقدامات موذیانه آمریکا دانست و با اشاره به انتشار فهرست جدید تحریم‌‌های اشخاص و سازمان‌ها از جمله شخص رئیس دستگاه قضا، برخی نهادهای مرتبط با سپاه و همچنین شورای عالی فضای مجازی اظهار کرد: تحریم رئیس قوه یک کشور، عبور از همه خطوط قرمز بین‌المللی است و آمریکا باید بداند که جمهوری اسلامی در برابر چنین اقدامی ساکت نخواهد نشست. البته نه به لحاظ شخصی بلکه از نظر ملی باید مسؤولان، عکس‌العمل مناسبی نشان دهند که بیانیه وزارت امور خارجه در این زمینه قابل قدردانی است اما آمریکا باید بداند هر رفتار خصومت‌آمیزی واکنش متناسب خود را از سوی ایران در پی خواهد داشت. آیت‌الله آملی‌لاریجانی با بیان اینکه خوشبختانه خداوند دشمنان ما را از حُمقا قرار داده است، خاطرنشان کرد: دولت آمریکا و بویژه شخص ترامپ، شأنی ندارند که تحریم‌های‌شان برای امثال ما به لحاظ شخصی اهمیتی داشته باشد. اقدامات هیأت حاکمه‌ای که ترامپ به عنوان رئیس آن به انواع رفتارهای نژادپرستانه، نامتعادل و جنون‌آمیز شهرت دارد و همواره مورد هجو و تمسخر است، هیچ شأن و جایگاهی ندارد.
تحریم خود از سوی آمریکا را افتخار می‌دانم
رئیس قوه‌قضائیه با اشاره به تحریم خود از سوی آمریکا تأکید کرد: از نظر شخصی این امر را افتخاری برای خود می‌دانم و معتقدم این اقدام دلیل بر صحت مسیر و راهی است که در پیش گرفته‌‌‌‌‌ام لذا از این جهت اقدام آمریکا هیچ اهمیتی ندارد. مهم این است که جمهوری اسلامی به عنوان یک نظام مقتدر در مسیر استقلال خود گام برمی‌دارد و مسؤولان نظام نیز با پشتوانه مردمی که همواره در صحنه هستند، هیچ خوفی به خود راه نمی‌دهند.
پاسخ به اظهارات تلگرامی روحانی
در ادامه این نشست، رئیس دستگاه قضا به اظهارات حسن روحانی درباره فضای مجازی واکنش نشان داد. حسن روحانی که در جریان ناآرامی‌‌های اخیر به عنوان رئیس شورای عالی امنیت ملی دستور فیلترینگ تلگرام را صادر کرده بود، حالا پس از پایان ناآرامی‌ها به‌گونه‌ای درباره فیلترینگ سخن می‌گوید که گویی او به عنوان رئیس شورای عالی امنیت ملی دستور فیلتر شبکه پیام‌رسان تلگرام را نداده است. بر همین اساس روحانی روز یکشنبه در مراسم اختتامیه نهمین دوره جشنواره بین‌المللی فارابی با بیان اینکه اگر می‌خواهیم فضای مجازی برای جامعه ما مفید باشد، باید فرهنگ استفاده صحیح از آن را به نسل جوان آموزش دهیم و با فیلتر کردن درست نمی‌شود، گفته بود در زمان رژیم گذشته روزی می‌خواستند هیچ‌کس به رادیو گوش ندهد و مدام روی آن پارازیت می‌انداختند اما این جلوگیری فایده‌ای نداشت؛ روزی دیگر گفتیم ماهواره ممنوع است اما آیا از زمانی که ممنوع شد هیچ‌کس ماهواره در اختیار ندارد؟ و روزی هم گفتیم فضای مجازی بد است اما آیا درست شد؟ رئیس دستگاه قضا در واکنش به این اظهارات روحانی  با تاکید بر اینکه متأسفانه برخی تحلیل‌های‌شان در این زمینه کاملا خطاست، گفت: ما اجازه نداریم به سوءمدیریت و کم‌کاری خود لباس «انتخاب مردم» و «اعتماد به مردم» بپوشانیم. آیت‌الله آملی‌لاریجانی گفت: فضای مجازی یک فضای فوق‌العاده مهم برای انجام امور گوناگون است و هیچ‌کس هم قائل به بستن اینترنت و فیلترینگ همه امکانات آن اعم از پیام‌رسان‌ها و غیرپیام‌رسان‌ها نیست. آیت‌الله آملی‌لاریجانی با اشاره به برخی اظهارنظرها تصریح کرد: چه کسی گفته مسیر امن در فضای مجازی فیلتر شود؟ متأسفانه برخی تحلیل‌های‌شان در این زمینه کاملاً خطاست. اینکه گاه گفته می‌شود فیلتر فایده‌ای ندارد و ما باید با اعتماد به مردم به آنها حق انتخاب دهیم، اتفاقا حرف خود ماست. ما می‌گوییم برخی دستگاه‌‌های عریض و طویل متولی در این زمینه که با مالیات مردم و از محل بیت‌المال اداره می‌شوند موظف بوده‌‌اند راه‌های امن متعددی در فضای مجازی ایجاد کنند تا مردم حق انتخاب داشته باشند و مجبور نباشند از فضایی استفاده کنند که در اختیار دشمن است. آیا ما انتخابی برای مردم جز راه اداره شده توسط دشمن باقی گذاشته‌ایم؟  رئیس قوه‌قضائیه ادامه داد: استدلال برخی مانند این است که پلیس به جای انجام وظیفه انتظام‌بخشی خود بگوید من همه‌چیز را آزاد می‌گذارم تا مردم خودشان ترافیک را مدیریت کنند. این به هیچ عنوان عقلانی نیست. ما اجازه نداریم به سوءمدیریت و کم‌کاری خود لباس «انتخاب مردم» و «اعتماد به مردم» بپوشانیم. حرف ما این است که دشمن باید فیلتر شود اما راه مردم در فضای مجازی باید متعدد، هموار و امن باشد. چه کسی در کشور می‌پذیرد دشمن شاهراهی را در اختیار داشته باشد که مردم بالاضطرار باید در آن رفت و آمد کنند؟

گروه اقتصادی: ابعاد تراژدی مرگ 32 سرنشین نفتکش ایرانی آنقدر گسترده است که هنوز به بسیاری از ابهام‌ها پاسخی داده نشده است. به گزارش «وطن‌امروز»، فاجعه کشتی سانچی و پرپر شدن خدمه آن سوالات بسیاری را به وجود آورده است و اظهارات کارشناسان نتوانسته همه ابهامات موجود را بر طرف کند. اینکه در زمانه‌ای که سیستم‌های امنیتی در حوزه راه و ترابری بسیار پیشرفت کرده، تصادف یک فله‌بر و یک نفتکش غول‌پیکر چگونه توجیه می‌شود؟ چرا بعد از وقوع حادثه ظرف چند ساعت همه سرنشینان کشتی چینی نجات پیدا می‌کنند اما از همان زمان تلاش برای نجات سرنشینان نفتکش ایرانی آغاز نمی‌شود؟ چرا دیپلماسی کشورمان برای کمک به نفتکش ایرانی دیر عمل کرد و اگر زود عمل کرد، چرا تلاشش بی‌فایده بوده است؟ چرا کمیته بررسی به آخرین وضعیت سانچی 3 روز بعد از حادثه تشکیل شده و چرا 8 روز طول کشید کماندوهای نیروی دریایی به چین منتقل شوند؟ اصلا چرا باید کماندوهای نیروی دریایی ارتش وارد عمل می‌شدند؟ مگر امدادرسانی حوادث دریایی تخصص نمی‌خواهد؟ چرا برای امدادرسانی سریع‌تر با شرکت‌های متخصص ژاپنی و چینی قرارداد بسته نشد و اگر توافق صورت گرفت، چرا کارآمد نبود؟ چطور در روز هفتم حادثه امدادرسانان توانستند برای دقایقی وارد سانچی شوند و جعبه سیاه نفتکش به همراه 2 جسد را منتقل کنند اما در روزهای ابتدایی که خطرات امدادرسانی به مراتب کمتر بود این اتفاق رخ نداد؟
آیا خدمه در موتورخانه بودند؟
 مشاور مدیرعامل سابق نفتکش با بیان اینکه ادعای فرار خدمه سانچی به موتورخانه پس از وقوع اشتعال غیرکارشناسی است، تاکید کرد: در مهار سانحه آتش‌سوزی سانچی چینی‌ها به معنای تمام کم‌کاری و اهمال کردند.
کاپیتان محمد سمیعی در گفت‌وگو با فارس، به تشریح برخی قوانین دریانوردی در مواقع بروز سوانح پرداخت و اظهار داشت: زمانی که حوادثی در کشتی‌های بزرگ و غول‌پیکر رخ می‌دهد، کاپیتان کشتی به خدمه اعلام می‌کند ابتدا روی دایک نیایند، اگر احتمال آتش گرفتن و انفجار مدنظر باشد، بلافاصله کاپیتان به خدمه دستور تخلیه کشتی با رعایت قوانین ایمنی را می‌دهد، افراد دخیل و مرتبط با حوزه حادثه در کشتی می‌مانند و تا زمانی که طبق تشخیص کاپیتان امکان رفع مشکل را دارند، فعالیت‌های خود را ادامه می‌دهند و اگر احتمال انفجار پیش‌بینی شود، آنها نیز به‌سرعت باید کشتی را ترک کنند.
دستور کاپیتان در شرایط اضطرار ترک کشتی‌ است
سمیعی ادامه داد: در سانحه سانچی به نظر می‌آید کاپیتان کشتی ابتدا فکر نمی‌کرده انفجار رخ دهد و طبیعتاً در دقایق اولیه حادثه دستور تخلیه خدمه را نداده است. وی با تأکید بر اینکه ایمنی و حفظ جان یکی از اولویت‌ها در دریانوردی است، گفت: اینکه اعلام می‌شود خدمه کشتی در موتورخانه پناه گرفته باشند، از نظر کارشناسی دقیق نیست، زیرا کاپیتان اگر احتمال بروز حادثه را بدهد، قطعاً به خدمه دستور ورود به موتورخانه را نمی‌دهد، زیرا موتورخانه جای امنی نیست و قرار نیست وقتی می‌دانیم حادثه‌ای در کمین است، خدمه در محلی از کشتی پنهان شوند، بلکه طبق قوانین باید به‌سرعت با قایق‌های نجات و جلیقه، کشتی را ترک کنند.
کاپیتان موتورخانه را برای پناه گرفتن معرفی نمی‌کند
این کاپیتان اسبق کشتی گفت: به ‌هر حال کاپیتان سانچی می‌دانسته این کشتی حامل مواد اشتعال‌‌زا و دارای گازهای سمی و کشنده است، بنابراین قطعاً موتورخانه را بابت پناه گرفتن به خدمه معرفی نمی‌کرده است، ضمن آنکه در این کشتی‌ خانواده نیز وجود داشته است که قطعاً در طبقات بالا بوده‌اند و دستور مبنی بر پناه گرفتن در موتورخانه منطقی نبوده است، بلکه الزام می‌شود افرادی که در حوزه مربوط تخصصی ندارند،‌ به‌سرعت با قایق نجات از کشتی خارج شوند.
سمیعی ادامه داد: از نظر من کاپیتان کشتی در زمان بروز سانحه فرصت چندانی نداشته است که تصمیم بگیرد و عملیاتی کند و این موضوع که پرسنل در موتورخانه باشند، منطقی نیست.
وی درباره قطع شدن سیستم‌های راداری و AIS (سیستم اعلام موقعیت کشتی برای کشتی‌های دیگر) کشتی و ادعای برخی رسانه‌ها مبنی بر نبود ارتباط بین نفتکش سانچی و فله‌بر کریستال، گفت: این معمول نیست که سیستم راداری قطع شود، دستگاهی به نام AIS وجود دارد که جایگاه کشتی را به دیگر کشتی‌ها نشان می‌دهد، ضمن آنکه سیستم راداری نیز فعال است اما این احتمال هم وجود دارد که سیستم‌ها از طریق عوامل بیرونی قطع شده باشد ولی هنوز این موضوع اثبات نشده و نیاز به بررسی بیشتر جعبه سیاه یا VDR کشتی است.
چیزی به نام اتاق ایزوله وجود ندارد
سمیعی در پاسخ به این سؤال که آیا اتاق ایزوله‌ای در کشتی‌های غول‌پیکر وجود دارد یا خیر؟ گفت: معمولاً کشتی‌ها اتاق ایزوله‌ای بابت جان‌پناه ندارند و در زمان بروز شرایط اضطراری معمولاً کاپیتان کشتی به خدمه‌ای که در آن حوزه تخصص ندارند، به ‌سرعت اعلام ترک کشتی می‌دهد. مشاور مدیرعامل سابق نفتکش از کم‌کاری چینی‌ها در اطفای حریق نفتکش سانچی انتقاد کرد و گفت: دولت چین در این سانحه و موضوعات پس‌ از آن خیلی اهمال کرد؛ اصلاً کمکی به کشتی ما نشد و چینی‌ها به تمام معنا کم‌کاری کردند.
پلمب جعبه‌سیاه سانچی در چین
معاون بندری سازمان بنادر و دریانوردی گفت: جعبه سیاه سانچی در شانگهای است که با حضور نماینده ایران، چین و پاناما پلمب شد و بزودی رسماً‌ در کمیته بررسی، بازگشایی و رمزخوانی می‌شود.
هادی حق‌شناس در تشریح جزئیات حادثه نفتکش سانچی از حرکت در بندر عسلویه تا غرق شدن در آب‌های اقیانوس آرام توضیح داد: این کشتی نفتکش حامل 114 هزار تن میعانات با درجه اشتعال 18- درجه بود که روز 23 آذر ماه امسال وارد بندر عسلویه می‌شود و 25 آذر ماه با 114 هزار تن میعانات، عسلویه را ترک می‌کند.
وی با اشاره به اینکه بخشی از صادرات همیشگی ما جابه‌جایی همین میعانات است، گفت: در کشور ایران 90 درصد واردات و صادرات و 100 درصد صادرات نفت و مشتقات نفتی از طریق حمل‌ونقل دریایی انجام می‌شود و فعالان نفتکش در واقع سربازان اقتصادی کشور هستند. معاون امور بندری سازمان بنادر و دریانوردی با بیان اینکه در عمر 25 ساله کاری خود تاکنون شاهد برخورد 2 کشتی بدین طریق نبوده‌ام، گفت:  این حادثه در نوع خود نظیر نداشت و به نظرم آخرین حادثه‌ای که در بخش سوانح حمل‌ونقل دریایی کمی شبیه به این موضوع بود در سال 1972 رخ داد که آن هم ابعاد کوچک‌تری داشت؛ آن‌ اتفاق بین نفتکش 20 هزار تنی و یک کشتی باری رخ داد. حق‌شناس با اشاره به اینکه‌ در این کشتی‌ 30 نفر خدمه و سرنشین ایرانی و 2 نفر خدمه بنگلادشی حضور داشتند، ادامه داد‌: حمل چنین میعاناتی تا کشوری نظیر چین حدود 2 ماه در مسیر دریایی زمان می‌برد.
معاون امور بندری سازمان بنادر و دریانوردی به تشریح برخورد کشتی فله‌بر کریستال با نفتکش سانچی پرداخت و گفت: ‌این حادثه روز 16 دی ماه امسال رخ داد و متأسفانه بلافاصله پس از این تصادم، انفجار شدید رخ می‌دهد، به هر حال 114 هزار تن مواد میعانات (بین بنزین و گاز) با درجه اشتعال 18- درجه محموله خطرناکی است.
وی افزود: بلافاصله پس از این تصادم 21 نفر خدمه کشتی فله‌بر چینی با قایق نجات از این کشتی خارج می‌شوند و به ساحل می‌روند و این کشتی نیز توسط کشور چین به نزدیک‌ترین بندر منتقل می‌شود، به این کشتی کمترین آسیب وارد شد و فقط بدنه آن کمی آسیب دید و آسیبی به موتورش وارد نشد.
حق‌شناس گفت: نفتکش سانچی جدیدترین تجهیزات راداری را داشت و در سال 2008 میلادی در شرکت هیوندایی کره‌جنوبی ساخته شده بود، همچنین کشتی فله‌بر چینی نیز در سال 2011 در چین ساخته شده بود و هیچ‌یک از این دو کشتی از نظر تجهیزات ناوبری و مخابراتی مشکلی نداشتند، ضمن آنکه هیچ مشکلی در موضوع ثبت و تجهیزات در بازرسی‌ها از آنها گزارش نشده بود.
معاون امور بندری سازمان بنادر و دریانوردی گفت:‌ کشتی نفتکش نو بوده و جدیدترین تجهیزات را داشت، در بندر ایران هم قبل از حرکت بازرسی شده بود. وی ادامه داد:‌ فعلاً جعبه سیاه سانچی در شانگهای است که با حضور نماینده ایران، چین و پاناما پلمب شده که بزودی رسماً‌ در کمیته بررسی، بازگشایی و رمزخوانی می‌شود و همه اطلاعات آن بازخوانی خواهد شد؛ این موضوع ممکن است از یک ماه تا بیشتر به طول بینجامد و این فرآیند در کشور محل وقوع حادثه انجام می‌شود.
معاون امور بندری سازمان بنادر و دریانوردی تأکید کرد: نتیجه بررسی جعبه سیاه بسیار برای ما و بیمه‌ها مهم است و در این بررسی تقصیر هر یک از کشتی‌ها مشخص می‌شود.

دولت بهتر از اینها می‌توانست عمل کند
دبیر کمیسیون انرژی مجلس شورای اسلامی در گفت‌وگو با «وطن امروز» درباره عملکرد دولت در رسیدگی به کشتی نفتکش سانچی، گفت: دولت بهتر از اینها می‌توانست به این موضوع ورود کند؛ حضور وزیران یا نمایندگان دولت در سطوح بالا می‌توانست خیلی بهتر باشد، حتی اگر نتیجه آخر تلاش‌ها هم همین می‌شد باید مسؤولان زودتر سراغ کشتی سانچی می‌رفتند.  کورش کرم‌پور در پاسخ به این سوال که مجلس شورای اسلامی درباره قصور یا اهمال احتمالی دولت چگونه موضوع را بررسی می‌کند، گفت: رئیس مجلس این موضوع را بیان کردند و قرار شد کمیسیون امنیت ملی با دقت و جدیت این موضوع را بررسی کند. وی درباره اقداماتی که قرار است کمیسیون انرژی مجلس شورای اسلامی در موضوع سانچی انجام دهد، تصریح کرد: این موضوع را به صورت جدی پیگیری خواهیم کرد و برنامه ویژه‌ای برای آن خواهیم داشت، باید مشخص شود آیا اساسا قصوری در این موضوع رخ داده یا خیر؟ و چرایی این اتفاق با این حجم هم از موضوعات دیگر است؛ حتما باید این موضوعات بررسی شود. نماینده مجلس شورای اسلامی درباره عدم حضور زنگنه و آخوندی در حادثه سانچی، اظهار داشت: اگر پیگیری این موضوع در سطح وزرا انجام می‌شد خوب بود اما لزوم حضور چندین وزیر در چنین موضوعی وجود ندارد ولی اگر یک تیم از طرف وزارتخانه‌هایی که می‌توانستند در مدیریت حادثه سانچی نقش ایفا کنند، در محل حاضر می‌شد بهتر بود. نماینده مردم  در مجلس در انتها پیام تسلیت خود را به بازماندگان جان‌باختگان نفتکش سانچی اعلام کرد و قول بررسی این موضوع را در کمیسیون انرژی داد.
 

با غرق شدن نفتکش سانچی و قطعی شدن مرگ دلخراش خدمه، انتقادات زیادی نسبت به برخی تعلل‌های صورت گرفته برای رسیدگی سریع به این ماجرا مطرح شده است.
به گزارش «وطن امروز»، یکی از انتقادات خانواده‌های خدمه نفتکش سانچی، عدم پیگیری بموقع و سریع وزارت امور خارجه برای هماهنگ کردن مسؤولان ذی‌ربط در چین و ... بود. این خانواده‌ها می‌گویند با اینکه 8 روز از سانحه سانچی گذشته بود اما امدادرسانی آنطور که باید انجام نشد و هیات ایرانی نیز نتوانست خود را بموقع به کشتی برساند. در برخی فیلم‌هایی که از خانواده خدمه نفتکش سانچی منتشر شده، آنها به صورت مشخص از وزارت امور خارجه گلایه کرده‌اند. با این وجود بهرام قاسمی، سخنگوی وزارت امور خارجه معتقد است این وزارتخانه
«به بهترین شکل ممکن» ماجرای سانحه سانچی را پیگیری کرده است. قاسمی در این‌باره گفت: وزارت امور خارجه از ابتدای این حادثه با تشکیل ستاد در مرکز و ارتباط مستمر روزانه بین تهران، پکن و شانگهای کار را دنبال کرده و به بهترین شکلی که می‌توانسته این پیگیری‌ها را انجام داده و هیچ‌گونه کوتاهی در این زمینه صورت نگرفته است. اگر چه متأسفیم جان انسان‌های بی‌گناه و هموطنان ما در این حادثه از دست رفت ولی ما قدردان همکاری‌های خوب نمایندگی‌های خود در شانگهای، پکن و ستاد مربوط در وزارت امور خارجه و دیگر دستگاه‌های ذی‌ربط کشور هستیم. سخنگوی دستگاه دیپلماسی همچنین در گفت‌وگو با فارس، عنوان کرد: دولت چین هم از ابتدای این قضیه و بعد از برقراری تماس‌های ما، اقدام به تشکیل ستاد بحران کرد و همکاری بسیار خوبی با ما داشت ولی نوع حادثه و میزان حرارت و ارتفاع آتش و مجموعه حجم میعانات به قدری بود که امکان هرگونه دسترسی و نزدیک شدن به نفتکش را غیرممکن می‌کرد.قاسمی بیان کرد: ما از امکانات و کانال‌های موجود در این زمینه استفاده کرده و از ابتدای این حادثه با دولت ژاپن، کره‌جنوبی  و سازمان بین‌المللی دریانوردی (ایمو) که در لندن مستقر است، در تماس بودیم. سخنگوی وزارت امور خارجه در توضیح بیشتر عنوان کرد: براساس توافقات و مذاکرات صورت‌گرفته با چین و ژاپن قرار بود صبح یکشنبه گذشته عملیات مشترکی توسط گروه‌های امداد و نجات 3 کشور (ایران، چین و ژاپن) انجام شود و بر همین اساس از روز شنبه گروه امداد و نجات 3 کشور در محل حضور داشتند و بررسی‌های لازم صورت گرفت تا این عملیات با حضور گروه‌های امداد و نجات 3 کشور و با تجهیزات ژاپن صورت گیرد که به دلیل افزایش دما و انفجار‌هایی که صورت گرفت، کشتی غرق شد و عملاً این عملیات انجام نشد.
مقصد کره‌جنوبی  بود
 اما با تصمیم دولتی‌ها برای فعالیت مجدد تلگرام، بازار شایعات درباره سانحه سانچی نیز داغ شد به طوری که بلافاصله برخی کانال‌هایی که در سابقه رفتار آنها حمایت از دولت مشاهده شده است؛ شایعه کردند نفتکش سانچی عازم کره‌شمالی بوده و با حمله موشکی آمریکا یا چین منفجر شده است! همین موضوع باعث شد مقامات ایرانی و کره‌جنوبی  به این موضوع واکنش نشان دهند. در واکنش به همین شایعه تلگرامی، «کیم سئونگ ‌هو» سفیر کره‌جنوبی  در تهران تصریح کرد مقصد نفتکش سانچی کره‌جنوبی  بوده است نه کشور دیگری. حسن طاهریان، سفیر جمهوری اسلامی ایران در سئول نیز توضیحات مشخصی درباره رفتار کره‌جنوبی درباره این ماجرا داد. طاهریان گفت: از همان ابتدا و به محض وقوع این اتفاق، کره‌جنوبی  اقدام به اعزام یک فروند کشتی نجات و یک فروند بالگرد به محل به منظور نجات سرنشینان این نفتکش کرد. وی افزود: تا روز یکشنبه که نفتکش سانچی غرق شد نیز، یک فروند کشتی نجات کره‌جنوبی  برای کمک در محل حضور داشت. سفیر ایران همچنین گفت کره‌جنوبی خریدار و دریافت‌کننده عمده نفت و میعانات گازی ایران است و سال گذشته (2017 میلادی) حدود 8 میلیارد دلار نفت و میعانات گازی از ایران به این کشور صادر شد. طاهریان عنوان کرد نفتکش دیگری حامل میعانات گازی در حال بارگیری در داخل کشور است تا به مقصد کره‌جنوبی ارسال شود. توضیحات سفرای ایران و کره‌جنوبی  در حالی است که سخنگوی وزارت امور خارجه ایران نیز به این شایعه واکنش نشان داد و بیان کرد: همان‌گونه که از ابتدا پس از وقوع این حادثه تلخ بارها بیان شد، مقصد نفتکش مزبور کره‌جنوبی  بوده و هرگونه شایعه و اخباری که غیر از این در فضای مجازی مطرح می‌شود، کاملاً کذب، مردود، غلط و ناصحیح است. وی همچنین عنوان کرد تلاش‌ها برای یافتن بقایای اجساد قربانیان در حال انجام است و سفارت ایران در پکن و سرکنسولگری جمهوری اسلامی در شانگهای و همچنین ستاد تشکیل شده در وزارت امور خارجه کشورمان کماکان به وظایف خود در این زمینه با تمام توان ادامه می‌دهند. قاسمی در عین حال بیان کرد: با توجه به یافتن جعبه سیاه و بازخوانی آن که احتمالا می‌تواند سرنخ‌هایی را درباره چگونگی حادثه روشن کند، منتظر نظر کارشناسی دستگاه‌های فنی خواهیم ماند.

رئیس تشکیلات خودگران فلسطین روز یکشنبه در آغاز گردهمایی سازمان آزادیبخش فلسطین موسوم به ساف برای بررسی دیرهنگام تصمیم دولت آمریکا در به رسمیت شناختن قدس به عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی دست به اعترافاتی تلخ و تکان‌دهنده زد، اعترافاتی مشکوک به مثابه توبه از سازشکاری 3 دهه‌ای تشکیلات رام‌الله اما توبه‌ای دیرهنگام و گرگ‌منشانه برای ماندن در قدرت برای سازشکاری بیشتر. محمود عباس که طبق گفته‌های خودش تا همین اواخر واشنگتن را به عنوان میانجی اصلی میان فلسطینیان و اسرائیل بازمی‌شناخت، در سخنرانی خود در‌ آیین گشایش نشست‌های شورای مرکزی فلسطین در رام‌الله برای توبه از مواضع اشتباه قبلی اعلام کرد به دونالد ترامپ گفته است طرح او را نمی‌پذیرد. برملا کردن طرح آمریکایی- سعودی- اسرائیلی برای به رسمیت شناختن شهرک ابودیس در نزدیکی قدس اشغالی به عنوان پایتخت کشور فلسطینی موضوع دیگری بود عباس در نشست روز یکشنبه برملا کرد. به گزارش وفا، خبرگزاری رسمی تشکیلات خودگردان فلسطین، او گفت: «اکنون به ما پیشنهاد می‌دهند که ابودیس پایتخت ما باشد و دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا این پیشنهاد را به ما ابلاغ کرده بود اما ما طرح وی را قبول نداریم و قرارداد قرن به منزله یک سیلی است و ما به آن پاسخ خواهیم داد».
او در واکنش به توئیت‌های ترامپ و تهدید وی به قطع کمک‌های مالی به تشکیلات خودگردان و آوارگان فلسطینی اعلام کرد: «نمی‌توانند با پرداخت پول سر ما منت بگذارند. خانه‌ات خراب شود (ترامپ) کی ما با مشارکت در مذاکرات (سازش) مخالف بودیم؟ من خودم 4 بار به آمریکا سفر کرده‌ام و آماده امضای قراردادی هستم که مشخص شده معامله‌ای بیش نیست و این یک عیب است». جالب اینکه عباس حتی با وجود چنین اعترافاتی همچنان به جای مردم فلسطین چشم امید به غرب دوخته است و می‌گوید تلاش‌های صلح بین 2 طرف تنها با برنامه صلحی که میانجی‌گری و پشتیبانی بین‌المللی را داشته باشد امکانپذیر خواهد بود. این نشان‌دهنده عمق فساد و وابستگی تشکیلات رام‌الله و فتح است که او طی سال‌های اخیر رهبری‌اش می‌کرده است. عجیب آنکه عباس بر پایبندی خود به توافقات سال 1988 و راه‌حل استعماری تشکیل 2 کشور بر اساس قطعنامه‌های بین‌المللی تاکید کرد و بار دیگر مرزهای تحمیلی 1967 را البته به شرط به رسمیت شناختن قدس به عنوان پایتخت کشور فلسطینی تایید کرد. او در نشست رام‌الله عبارت به رسمیت شناختن اسرائیل از سوی این تشکیلات را که در سال 1993 خود او سند آن را در اسلو امضا کرده بود به زبان نیاورد و در عوض با ارجاع به قطعنامه سازمان ملل متحد از اشغال و گسترش شهرک‌سازی‌های اسرائیلی در اراضی فلسطینی‌ها انتقاد کرد.
رئیس تشکیلات خودگردان همچنین گفت با تصمیم اخیر آمریکا دیگر قرارداد اسلویی باقی نمانده است؛ قراردادی خیانت‌آمیز که ربع قرن پیش میان ساف- به رهبری یاسر عرفات و معاونت خود عباس- به نمایندگی از فلسطینی‌ها با اشغالگران اسرائیلی برای به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی امضا شد.
کنسول آمریکا به جای نمایندگان حماس و جهاد!
بیست‌وهشتمین اجلاس شورای مرکزی ساف در حالی با عنوان «قدس پایتخت ابدی کشور فلسطین» طی 2 روز گذشته در مقر ریاست تشکیلات خودگردان فلسطین در رام‌الله برگزار شد که توسط گروه‌های اصلی مقاومت فلسطین یعنی حماس، جهاد اسلامی و جبهه خلق به دلیل بی‌فایده بودن و نمایشی خواندن تصمیمات فتح و تشکیلات خودگردان تحریم شد، آن هم در حالی که به جای رهبران مقاومت فلسطین سرکنسول آمریکا در این اجلاس حضور داشت.
عباس اگرچه از مخالفت جنبش‌های حماس و جهاد اسلامی با مشارکت در این نشست انتقاد کرد اما اعترافات تلخ او به ناتوانی تشکیلات خودگردان در حقیقت موید دیدگاه مقاومت فلسطین بود. او گفت: «ما به کجا می‌رویم؟ اسرائیل، سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) را به عنوان نماینده ملت فلسطین به رسمیت شناخته است و این یک فاجعه است، چرا که ما تشکیلاتی بدون قدرت داریم و اشغالگری بدون هیچ‌گونه هزینه‌ای ادامه پیدا می‌کند و ما این را قبول نخواهیم کرد».
او پس از 3 دهه سازش ناگهان تلاش کرد در نقش مدافع تاریخ فلسطین ظاهر شود و گفت: «ما اینجا جمع شده‌ایم تا از قدس دفاع کنیم و هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید اینجا محل نامناسبی [برای برگزاری نشست] است.  ما در لحظه خطرناکی به سر می‌بریم و آینده‌مان در محک امتحان قرار گرفته است.  ما اینجا را ترک نخواهیم کرد و اشتباهات گذشته را تکرار نخواهیم کرد.  اینجا از زمان کنعانی‌ها سرزمین ما بوده است. ما از هیچ طرفی دستور نمی‌گیریم و وقتی مساله مربوط به سرنوشت ما و آرمان و سرزمین و ملت‌مان باشد به همه نه می‌گوییم».
او سپس گفت فلسطینی‌ها- و در حقیقت ساف- دیگر نباید اشتباه گذشته را در پذیرش حمایت صدام، دیکتاتور معدوم عراق تکرار کنند و به همین دلیل «دیگر در حوادث و اختلافات مربوط به کشورهای عربی دخالت نمی‌کنیم  و به هیچ‌کس هم اجازه دخالت در امور خود را نمی‌دهیم.» در نهایت او در پایان سخنانش نقشه‌اش را برای محدود نگاه داشتن مقاومت فلسطین رو کرد و بار دیگر مخالفت خود با مقاومت مسلحانه را اعلام کرد و مدعی شد تنها مقاومت مسالمت‌آمیز و بی‌نتیجه مورد ادعای او قصد حل منازعه فلسطین را دارد! او حتی مجبور شد طرح خود برای عضویت کامل فلسطین در سازمان ملل را هم از سوی آمریکا باطل‌شده توصیف کند. رئیس تشکیلات رام‌الله همچنین اقدام آمریکا در قرار دادن نام ساف در لیست تروریسم را محکوم کرد اما بعد گفت: «ما و شما در کنار هم با تروریسم مبارزه می‌کنیم!» این در حالی است که همزمان یک مقام اطلاعاتی اسرائیلی در همان روز فاش کرده بود که گروه تروریستی داعش در محاصره مقاومت فلسطین در غزه با رژیم صهیونیستی هم‌داستان است.
نعل واروی ساف
برپایی نشست شورای مرکزی ساف آن هم بیش از یک ماه پس از صدور تصمیم ترامپ علیه قدس باعث شده بود برخی گروه‌های کوچک‌تر فلسطینی تصور کنند که این اجلاس حاوی نتایجی مهم و هم‌سنگ با سنگینی تصمیم ترامپ باشد؛ در رأس این درخواست‌ها توقف هماهنگی امنیتی و لغو به رسمیت شناختن اسرائیل قرار داشت. همچنین تعلیق تصمیم 3 دهه پیش ساف در شناسایی رژیم صهیونیستی به نمایندگی از فلسطینی‌ها که با پذیرش قطعنامه 242 سازمان ملل در  سال 1988 صورت پذیرفت واکنش محتمل دیگر ساف بود که در این باره عباس آب پاکی را روی دست همه ریخت و اعلام کرد آن را قبول دارد، اگرچه در  توافق‌های پیشین  رام‌الله و تل‌آویو بویژه «پیمان اسلو» تجدیدنظر خواهد کرد. توافقی مذبوحانه که طی آن تشکیلات خودگردان در سپتامبر 1993 رژیم صهیونیستی را به رسمیت شناخت و پذیرفت به روند سازش که آمریکایی‌ها آن را مذاکرات «صلح خاورمیانه» می‌نامند تن دهد.  قرار بر این بود پیمان اسلو فقط برای یک دوره 5 ساله اعتبار داشته باشد و سپس جای خود را به یک توافق دائمی در راستای ایجاد دولت مستقل فلسطینی بدهد اما این وعده‌ها تاکنون عملی نشده است. این در حالی است که به گفته «احمد المجدلانی» عضو کمیته اجرایی  ساف، طرف اسرائیلی عملا طی دهه گذشته، یک طرفه مذاکرات سازش و توافقات پیمان اسلو را نقض کرده است و اعلام عباس مبنی بر ملغی شدن پیمان اسلو نه‌تنها فاقد ارزش سیاسی است بلکه حربه نعل واروی او به فلسطینیان محسوب می‌شود. اگرچه جلسات یکشنبه و دوشنبه در سایه تنش شدید در روابط تشکیلات خودگردان فلسطین با آمریکا برگزار شد اما حضور سرکنسول ایالات متحده در نشست رام‌الله و مواضع در ظاهر نادمانه اما در حقیقت موذیانه محمود عباس ثابت کرد که حتی آرای 121 عضو ساف تاثیری در ماهیت سازشکار آن ندارد.

حزب‌الله: اسرائیل متهم انفجار صید است
واکنش‌ها در لبنان به انفجار خودروی بمب‌‌گذاری شده عضو جنبش فلسطینی حماس همچنان ادامه دارد. آنچه در بیشتر این واکنش‌ها دیده می‌شود، متهم کردن رژیم صهیونیستی به دست داشتن در این ترور است. انفجار خودروی بمب‌‌گذاری شده که ظهر یکشنبه در شهر صیدا در جنوب لبنان به وقوع پیوست، باعث مجروح شدن محمد حمدان، یکی از اعضای جنبش فلسطینی حماس شد. گفته می‌شود در لحظه انفجار پهپادهای رژیم صهیونیستی بر فراز شهر صیدا در حال پرواز بودند. نمایندگی حماس در لبنان گفت: داده‌‌های اولیه حاکی از دست داشتن اسرائیل در این انفجار است. اسرائیل می‌خواهد توجه‌ها را از داخل فلسطین به خارج آن منحرف کند. حزب‌الله لبنان نیز در بیانیه‌ای اعلام کرد نشانه‌های آشکاری از دست‌داشتن اسرائیل در این انفجار وجود دارد. حزب‌الله تصریح کرد این انفجار از نظر زمان و مکان وقوع آن حامل نشانه‌های آشکاری است از دست داشتن دشمن اسرائیلی و مزدورانش برای ایجاد نابسامانی و وحشت‌پراکنی در صیدا که پایتخت جنوب و مقاومت است. حزب‌الله از لبنانی‌ها و فلسطینی‌ها خواست در یک صف قرار بگیرند و بر اختلاف‌ها غلبه کنند. این حزب همچنین خواستار ایستادن در کنار دستگاه امنیتی لبنان که مسؤول امنیت شهروندان و کشف عوامل این انفجار است، شد. حزب‌الله تاکید کرد این انفجار تروریستی- صهیونیستی با هدف انحراف توجه از مساله اصلی یعنی فلسطین و قدس و برای ناکام کردن خشم انتفاضه صورت گرفت.
 

محسن شهمیرزادی: ماجرای شبکه جم و حضور برخی هنرپیشه‌‌های درجه دوم سینمای ایران در آن، موضوعی بود که خیلی زود در صدر اخبار رسانه‌ها قرار گرفت. شبکه‌ای که به‌واسطه عوامل ایرانی مشغول تولید سرگرمی است و متاسفانه جمعیت زیادی را درگیر خود کرده. سیاست سعید کریمیان، مدیر شبکه جم به گونه‌ای بود که راهی یکطرفه برای هنرپیشه‌‌های ایرانی تدارک می‌دید و افرادی که به جم می‌پیوستند با رفتارهای مختلف دیگر راهی برای بازگشت به ایران در پیش رو نداشتند اما چیزی نگذشت که کریمیان به قتل رسید و این شبکه عملا ورشکسته شد. آرش سجادی‌حسینی از جمله هنرمندانی است که تجربه حضور در مجموعه «شهرزاد» و «امام علی(ع)» و همچنین فیلم‌‌های مطرح سینما را در کارنامه داشته است. کریمیان از او برای حضور در این شبکه دعوت می‌کند اما سجادی‌حسینی که از سیاست‌‌های جم آگاه می‌شود تصمیم به تولید مستندی پیرامون افراد مهاجرت‌کرده به این شبکه می‌گیرد که نتیجه آن مستند «دوربرگردان» شده است. مستندی که قرار است امروز ساعت 16 در خانه هنرمندان از آن رونمایی شود. گفت‌وگوی «وطن‌امروز» با آرش سجادی‌حسینی را در ادامه می‌خوانید:
***
  چه شد سراغ «دوربرگردان» رفتید؟
ایده این مستند شاید از همان روزهای آغازینی که من سعید کریمیان را در استانبول دیدم کلید خورد. او در استانبول دفتری را با تمام تجهیزات که قبلا به یک شبکه عربی تعلق داشت، اجاره کرده بود  اما شاید حتی 3-2 نفر هم در دفتر او دیده نمی‌شدند.  در آن موقع از من دعوت شد تا با آنها همکاری کنم. دلیلش هم این بود که ما در حال تولید فیلم سینمایی لاله بودیم و به همین بهانه که در یک پروژه بین‌المللی هستیم، از ما دعوت کردند. من صحبتی با آنها داشتم اما متوجه شدم اینها شارلاتان‌‌‌هایی هستند که در تدارک یک حمله بزرگ فرهنگی به‌واسطه نیروهای داخلی هستند. این ایده از همان جا در ذهن من کلید خورد. هیچ راهی نبود برای آنهایی که قصد رفتن داشتند یا اینکه درباره آن شبکه‌ها دچار ابهام شده بودند، بگویم اینجا دارد چه اتفاقی می‌افتد و من دنبال این بودم که از راهی به مردم و هنرمندان‌مان پیرامون آنها آگاهی ببخشم. 6 ماه  بعد از صحبتی که با مدیران جم داشتم، آنها شروع به تبلیغات جذب کارگردان، نویسنده، عوامل فنی و... کردند. متاسفانه سیل تقاضاها از جانب ایرانی‌ها به سمت آنها روانه شد. اخباری که من داشتم این بود که حدود 13 هزار درخواست استخدام  داشتند.
  از داخل کشور؟
بله! و این یک فاجعه بود که به دلیل فشار شدید مالی روی هنرمندان، دست به چنین اقدامی زدند. باز جالب است بدانید که بعد از جذب افراد مورد نیاز، باز هم مدیران جم حتی به هنرمندان درجه یک مملکت هم زنگ زدند. کریمیان به تک‌تک آنها زنگ می‌زد. من در گفت‌وگویی که با ستارگان سینمای ایران داشتم این افراد اذعان کردند که با آنها نیز تماس گرفته شده بود.
  مثلا چه کسانی؟
این مستند یک سریال هم دارد که در آن سریال به صورت مفصل‌‌‌‌‌‌تر پیرامون این موضوع بحث خواهد شد و گفت‌وگوی با آن بزرگواران نیز در آن مجموعه انتشار خواهد یافت. اگر اجازه بدهید این مصادیق با انتشار آن مستندسریالی معرفی شوند. همه  هنرمندان می‌گویند که عوامل جم با آنها تماس گرفتند اما در این میان عده‌ای نیز بودند که در تور آنها گرفتار شدند.
  روند تولید مستند و سفر شما به ترکیه چگونه بود؟
در ترکیه کودتای نافرجام رخ داد و اینها دیگر نمی‌دانستند بناست چه اتفاقی برای‌شان رخ ‌دهد. نه راه پس داشتند و نه راه پیش. در شرایط بدی گرفتار شده بودند و من آماده شدم برای سفر و به همراه یکی دیگر از همکاران به صورت شخصی به ترکیه رفتم. در آنجا هم با برخی دوستان که همکاری و دوستی داشتیم توانستیم گفت‌وگو کنیم که اینها تبدیل به مستند «دوربرگردان» شد. البته این سفرنامه برکاتی هم در همان ابتدا داشت و آن این بود که یکی از آدم‌‌های برجسته جم یعنی آقای سعید ابراهیمی‌فر را که از دوستان ما هم بود، به ایران بازگردانیم.  
  از نماهای مستند به نظر می‌رسد گفت‌وگو خیلی رسمی نبوده و گویا آنها حواس‌شان به دوربین نیست.
دقیقا همینگونه بوده. آن هم به این دلیل که وقتی شما در حال تولید فیلم هستید، زمانی که بازیگر دوربین روشن را در مقابل خود می‌بیند به یک شکلی بازی می‌کند، اما وقتی دوربین خاموش باشد او دیگر بازیگر نیست و از زبان و حرکاتش واقعیت‌‌های بیشتری را می‌شنویم و می‌بینیم. عمده حرف‌‌های اثرگذار و مهم‌شان زمانی بوده که به نظرشان دوربین خاموش است و این دقیقا همان لحظه‌ای است که آنها می‌توانستند حرف خودشان را بزنند.  من از همه آنها خواستم بیایند در این مستند حرف بزنند و با من همکاری داشته باشند اما هیچ کدام‌شان حاضر به چنین کاری نشدند. به دلیل اینکه اولا در آنجا مشغول کار بودند و از همه مهم‌تر سعید کریمیان زنده بود و مافیای خودش را داشت. همه بشدت از او می‌ترسیدند. حتی بسیاری از آنها وقتی به ایران بازگشتند از او و مافیایش می‌ترسیدند. در مقابل او مجیزگو بودند و چاکرم، مخلصم می‌کردند، به محض اینکه شرایطی برای‌شان پیش آمد تا بتوانند راحت حرف بزنند، آن واقعیاتی را گفتند که باید می‌گفتند.
  بعد از اینکه متوجه شدند چنین مستندی تولید شده، چه واکنشی داشتند؟
طبیعتا واکنش مثبتی به این مستند نخواهند داشت. به این دلیل که هنوز اعتقادی به «وطن‌فروشی» ندارند و اعتقاد ندارند کار غیراخلاقی و غیرعرفی از جانب آنها نسبت به جامعه نجیب ایران رخ داده است. آنها قبول نداشتند در یک پروژه حمله فرهنگی آن هم در مبتذل‌‌‌‌‌ترین و سطحی‌‌‌‌‌ترین حالت ممکن حضور دارند.
  اینکه رونمایی از مستند تا این حد به تعویق افتاد، می‌تواند رابطه‌ای با کشته شدن سعید کریمیان و خطراتی که بازیگران جم را تهدید می‌کرد، داشته باشد؟
اکران این مستند بعد از مرگ کریمیان، ممکن بود حساسیت‌زا باشد و من ترجیح دادم موقعی باشد که حرف و حدیثی در جریان نباشد.
  اگر بخواهیم نگاهی غیرژورنالیستی پیرامون روند مهاجرت به جم داشته باشیم، فارغ از ایدئولوژی و مذهب، بی‌شک عوامل بسیاری برای این تصمیم وجود دارد. شما شخصا از نزدیک با آنها گفت‌وگو داشتید و از همه مهم‌تر اینکه از صنف ایشان هستید و جم پیشنهاد همکاری به شما نیز داده است. به نظرتان علت این مهاجرت از جانب هنرمندان ایرانی چیست؟
ما چندین تیپ آدم با انگیزه‌‌های مختلف در آنجا داشتیم اما بزرگ‌ترین انگیزه‌ای که برای آنها وجود داشت انگیزه مالی و طمع مالی بود. من می‌توانم به شما بگویم که تعداد زیادی از فیلمسازان بزرگ آنجا آمدند که بیان اسم‌شان هم شوک‌برانگیز است. آنها تنها بابت اینکه معامله مالی‌شان سر نگرفته به ایران بازگشته بودند. به طور مثال در ابتدا به آنها گفته بودند دلار می‌دهیم اما موقع قرارداد دلار را به لیر و ریال تبدیل کرده بودند و همین باعث شده بود قراردادشان کنسل شود. همین افراد در ایران هنوز مشغول فیلمسازی هستند. در واقع می‌خواهم بگویم که گویا وطن‌فروشی برای ما امری عادی شده است. اصلا متوجه نیستند که خیلی چیزها ربطی به سیاست و فرهنگ و حکومت و اعتقاد و... ندارد. چیزی فراتر از اینها به نام وطن وجود دارد که می‌گویند می‌توانی هیچ‌کدام از اینها را نداشته باشی اما وقتی وطنت را فروختی دیگر چیزی برای فروش باقی نمی‌ماند. واقعیت این است هنرمندان ما سهل‌انگارانه و بدون تحقیق وارد جم شدند. آنها حتی بدیهی‌‌‌‌‌ترین سوالات برای شروع همکاری را هم نپرسیدند. من از عوامل جم 2 سوال پرسیدم که اولا افرادی را که می‌خواهید استخدام کنید وضعیت بیمه‌شان چگونه است؟ چون در ترکیه هزینه درمان بسیار بالاست. دیگر اینکه حقوقی که می‌خواهی به عوامل  بدهی از کجا تامین می‌شود؟ چون بچه‌‌‌هایی که بناست از کشوری دیگر به اینجا مهاجرت ‌کنند شرایط عادی نخواهند داشت و شما باید مدام آنها را ساپورت کنید. کریمیان جواب‌‌های پرت و پلا به من می‌داد و من فهمیدم این آدم مشکل دارد. در حالی که بچه‌ها اینقدر ساده‌انگارانه و بهتر بگویم ابلهانه برخورد کردند که بعد از ماه اول دیگر حقوقی به آنها نداد، بیمه‌شان نکرد، وضعیت اقامت‌شان دچار مشکل شد و بعد هم شرایطی به‌وجود آورد که مطمئن شوند راه بازگشت وجود ندارد.  اگر به کسی بگویند کاری که می‌کنی باعث می‌شود هیچگاه نمی‌توانی به کشورت بازگردی، او کافی است کمی شرافت و وطن‌پرستی داشته باشد تا تن به این کار ندهد اما اینها تن دادند و حتی بسیاری‌شان تغییر مذهب دادند، وقتی شما وطنت را بفروشی دیگر چیزی باقی نمی‌ماند. این مستند باعث شد خیلی‌ها به هوش باشند و زمینه‌ای را فراهم کنند که این آدم‌ها بتوانند بازگردند. تعداد بسیار زیادی از آنها بازگشتند. رأفت اسلامی و قضایی شامل حال‌شان شده و با همه این ناجوانمردی که در حق فرهنگ مملکت کردند، هنرمندان اینان را پذیرفتند.
  تلخ‌‌‌‌‌ترین چیزی که در این ماجرا با آن مواجه شدید، چه بود؟
من همیشه موضوع برده‌داری و فئودالیته را در کتاب‌ها خوانده بودم، هیچگاه فکر نمی‌کردم در قرن بیست‌ویکم قلعه‌ای باشد که یکسری برده مشغول کار کردن در آن باشند. قلعه‌ای که در آن هیچ حق و حقوقی ندارند. فردی بوده که رفته پروژکتور درست کند، کمرش شکسته اما هیچ‌کس پیگیر کار او نشده. در شرایط اسفبار از آنها هر نوع سوءاستفاده اعم از جنسی و غیرجنسی می‌شد. شما فکر کنید مدیر بخش مربوط با اسکایپ به افراد مسؤولیت‌های‌شان را محول می‌کرد. او فکر می‌کرد اینها کارمندهایش هستند و مثل برده هرکاری که بگوید باید انجام دهند. به یک فردی که در ایران کارگردان بود، می‌گفت در خیابان فلان تیمی مشغول فیلمبرداری است، شما باید به عنوان نقش سپور در آن بازی کنید. روز بعد در فلان پروژه به یک هنرور نیاز است، شما باید به آنجا بروی. هرکاری که دلش می‌خواست با آنها انجام می‌داد و آنها هم گیر افتاده بودند. می‌خواهم به شما بگویم که چه میزان از نظر شأن انسانی و هنری خود تنزل کرده بودند که تن به هرکاری می‌دادند.
  چرا «دوربرگردان»؟
به هر حال اینان راهی را رفتند که نمی‌دانند آخرش به کجا می‌رسد. تصور کنید وطن‌فروشانی را که به وطن بازمی‌گردند؛ این اتفاق برای آنها ذلت است. بدترین چیز این است که آنها تصور می‌کنند در حال خدمت هستند. تعریف ویروس چیست؟ عنصری است که گمان می‌کند کار خوبی انجام می‌دهد در حالی که در اصل کار او تخریب و ویرانی است. آنها نمی‌دانند چه لطمه‌ای به فرهنگ کشورشان می‌زنند. عایدی‌شان بیشتر از اینکه مردم ایران به آنها بخندند چه بوده؟  باید به مقابله فرهنگی با آنها رفت. وقتی آنها بی‌اجازه و با تلویزیون به حریم خصوصی ما وارد می‌شوند، ما هم نیاز به اجازه آنها برای تولید مستند نداریم. مگر آنها از مردم اجازه می‌گیرند که فیلم  غیراخلاقی بازی می‌کنند. برای کودک از آن شبکه کارتون پخش می‌کنند، فردای آن روز ناگهان فیلم‌‌های غیراخلاقی از همان شبکه پخش می‌شود که پیش از این هر ایرانی از دیدن آن شرم می‌کرد.  ما دیدیم بهترین کاری که می‌توان انجام داد این است که طبق سخنان رهبری آتش به اختیار باشیم. اگر منتظر اداره‌‌های دولتی و ارگان‌ها بودیم، این مستند به مرحله تولید نمی‌رسید در حالی که به تنهایی و در بحبوحه کودتای ترکیه با تمام خطراتی که وجود داشت این مستند را تولید کردیم.

علی‌اکبر عباسی: اینکه چه چیزی موجب شده این میزان نارضایتی از دولت آقای روحانی را بین مردم شاهد باشیم، دلایل مختلفی دارد که البته اصلی‌ترین آن به عملکرد ضعیف دولتی‌ها مربوط می‌شود اما این عملکرد ضعیف هم خود دلایل مختلفی دارد. به عنوان مثال استفاده از وزیران و مدیران کهنسال که مدت‌‌ها قبل امتحان‌شان را پس داده‌اند یکی از این دلایل است. کسانی که اتفاقا در زمان مدیریت‌شان در سال‌های ابتدایی دهه‌ 70، اعتراض‌های مردمی نسبت به اوضاع اقتصادی کشور اتفاق افتاد.
همچنین ایده‌ای که دولت برای اداره کشور با تکیه بر بیرون و چشم دوختن به خارج از مرزها، در دستور کار خود قرار داد، عامل دیگری است که دولت یازدهم و تا اینجای دولت دوازدهم را در حل‌وفصل مشکلات کشور ناکام گذاشته است.
اما فارغ از آنچه بیان شد، به نظر می‌رسد یکی از اصلی‌ترین و مهم‌ترین ایرادهای دولت آقای روحانی که متأسفانه تاکنون هزینه‌های زیادی بر کشور و مردم و البته خود دولت تحمیل کرده، فاصله دولتمردان و بویژه شخص رئیس‌جمهور محترم با واقعیت‌های جامعه است.
سخنان چند روز پیش آقای روحانی یکی از بارزترین نمونه‌های این فاصله‌ وی با واقعیت‌های جامعه محسوب می‌شود. در حالی که مسأله‌ اصلی مردم مشکلات اقتصادی است و عملکرد دولت آقای روحانی در عرصه اقتصادی از عوامل اصلی ناآرامی‌های اخیر بوده اما او خیلی راحت برای به حاشیه راندن مسائل اقتصادی گام برمی‌دارد و با تأکید بر مسائل دسته چندم تلاش می‌کند اینگونه القا کند که مسأله اصلی مردم اقتصاد و معیشت نیست: «مردم حاضر نیستند وضع مالی و اقتصادی آنها بهبود یابد اما فضای مجازی مسدود شود»!
اینگونه مواضع که فاصله روحانی از واقعیت‌های جامعه را نشان می‌دهد سابقه‌دار است، به طوری که بازخوانی برخی مواضع او در سال‌های اخیر نشان از این مسأله تأسفبار دارد. به عنوان مثال در سال پایانی دولت یازدهم و در شرایطی که بحث عدم تحقق وعده‌های دولت نقل محافل بود، جناب آقای روحانی گفتند «شرمنده مردم نیستم چرا که به وعده‌هایی که به مردم دادم، عمل کردم»!
این در حالی است که وی در موقعیتی دیگر گفته بود «سؤال از موفقیت در تحقق اقتصاد مقاومتی از سوی دولت یازدهم بدترین سؤال ممکن است». افزون بر این، افزایش نیروی جویای کار را نشانه امیدواری تلقی کردن نیز از دیگر مصادیقی است که فاصله‌ با واقعیت‌های جامعه را نشان می‌دهد.
انتخابات ریاست‌جمهوری دوازدهم و شرایط سختی که روحانی به‌عنوان رئیس‌جمهور مستقر و کاندیدای انتخابات در آن برهه تجربه کرد و همچنین رخدادهای اخیر کشور، عواملی است که انتظار می‌رود تجربه‌ آنها موجب شود آقای روحانی و دولت وی قدری بیشتر واقعیت‌های جامعه را درک کنند اما سخنان چند روز پیش آقای روحانی و به حاشیه راندن مطالبات و واقعیت‌های اقتصادی جامعه نشان می‌دهد انگار او همچنان در فضایی متفاوت با آنچه در جامعه وجود دارد، سیر می‌کند، هر چند این احتمال هم وجود دارد که این میزان حاشیه رفتن در شرایط کنونی ممکن است بیشتر ناشی از واقعیت‌گریزی باشد تا ندیدن واقعیت!
به نظر می‌رسد شکست برجام به عنوان نماد ایده دولت توسعه‌گرا در اداره کشور، شرایطی را به وجود آورده که دولتی که با شعارهای اقتصادی و حل‌وفصل مشکلات معیشتی کشور روی کار آمده بود، حال به دنبال چرخش از مسائل اقتصادی به مسائل دیگر است و تصور دولتمردان این است که چون ایده مدنظر آنها در حل مشکلات اقتصادی کارگر نیفتاده است، پس کلا مسائل اقتصادی را بی‌خیال شوند و به قول معروف صورت مسأله را پاک کنند.
در واقع مواضع و رویکرد دولتمردان نشانگر این است که با توجه به ناکامی‌های آنها در عرصه سیاست خارجی، حالا دیگر امیدی به رفع مشکلات اقتصادی ندارند اما نکته قابل اهمیت این است که یقینا شکست ایده دولت در اداره کشور، به معنای این نیست که هیچ مسیر دیگری برای حل مشکلات وجود ندارد.
هرچند 4 سال و نیم اخیر فرصت‌های زیادی از دست رفت اما هنوز هم فرصت برای کار و حل مشکلات وجود دارد و اگر دولت بخواهد می‌تواند با رویکردی متفاوت از قبل، شرایط بهتری را رقم بزند.
یقینا مردم از دولت معجزه نمی‌خواهند و انتظار ندارند دولت روحانی برای کشور کار خیلی خاصی انجام دهد اما درک واقعیت‌های جامعه و تا این حد دور نبودن از مطالبات مردم و واقعیت‌های جامعه، ابتدایی‌ترین چیزی است که از شخص اول اجرایی کشور انتظار می‌رود و در واقع مقدمه‌ حل مشکلات است.