وارش گیلانی: 1- قادر طهماسبی متخلص به «فرید» از شاعران نامدار و برجسته‌ انقلاب و 8 سال دفاع‌مقدس سال 1331 خورشیدی در میانه به دنیا آمد. پس از اقامت‌های کوتاه و بلند در شهرهای مختلف، در اصفهان ساکن شد. ابتدا با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و سپس با جهاد دانشگاهی همکاری داشت. در طول سال‌های 61 تا 68 چند داستان کوتاه نوشت و اشعارش را در نشریات منتشر کرد. سال‌های پس از جنگ به تهران رفت و «عشق بی‌غروب»، «گزینه‌‌اشعار نیستان» و «روزی به رنگ خون» را منتشر کرد. «پری ستاره‌ها» مجموعه غزل، «پری بهانه‌ها» مجموعه مثنوی و «پری شدگان» مجموعه اشعار نیمایی را نیز در سال‌های 85 و 86 به چاپ رساند. فرید در شعر صاحب سبک و سیاق خاص بوده و از این منظر چهره‌ای زیبا از شعر انقلاب و دفاع‌مقدس را به نمایش می‌گذارد. برخی اشعارش بیش از نامش به شهرت رسیده‌اند؛ نظیر شعر «سر نی در نینوا می‌ماند اگر زینب نبود/ کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب نبود» یا شعر «سبکبالان خرامیدند و رفتند/ مرا بیچاره نامیدند و رفتند».
در واقع، تفکر انقلابی چهره‌هایی نظیر آیت‌الله شهید مطهری و دکتر علی شریعتی در سطر سطر اشعاری نظیر شعر مشهور فرید (سر نی در نینوا می‌ماند اگر زینب نبود...) نیز به احساسی که سرشار از معرفت و شعور است، رسیده است؛ تفکری که در رساله‌ها و کتاب‌های‌شان حضرت زینب(س) را ادامه‌دهنده و برپادارنده و زنده‌نگه‌دارنده‌ نهضت امام حسین(ع) دانسته‌اند و نه‌ تنها خواهری که رنج و مصیبت‌های برادر و فرزندان برادرش را با اشک و ناله و آه و حسرت به دوش می‌کشد. این یعنی شعر شاعران انقلاب و بالطبع شعر انقلاب تنها شور و احساس برآمده از انقلاب نبود و نیست، بلکه برای خود منشا و منبع دارد و از سرچشمه‌ای آب می‌خورد که آن منشا نهضت کربلاست و درست‌تر آنکه سرچشمه‌اش مفاهیم و معارف اسلام و سیره‌ رسول‌الله(ص) است؛ مفاهیم و معارفی که در زبان اسلام‌شناسان بزرگ گذشته و معاصر تبیین شده است. بنابراین شعر فرید پشتش خالی نیست، بلکه از پشتوانه‌ای قوی و الهی برخوردار است. این امر نه‌تنها به شعر فرید، بلکه به حقیقت و واقعیت شعر همه‌ شاعران انقلاب و دفاع‌مقدس باز‌می‌گردد.
2- سیر شعر انقلاب و دفاع‌مقدس و شعر پایداری به عنوان جریانی تازه و نوپا که مفاهیمش از پشتوانه‌ مکتبی به نام اسلام و مذهبی به نام تشیع آب می‌خورد، در ادب پارسی همچنان ادامه دارد اما با این همه، برخی این جریان نوظهور را که تنها چند دهه از عمرش می‌گذرد، دارای سبکی آشکار نمی‌دانند، در صورتی که ویژگی‌ها و خصایص بسیاری در اشعار شاعران انقلاب و دفاع‌مقدس برجسته است که از سیری هدفمند و دارای سبک حکایت می‌کند، ویژگی‌هایی همچون: انعکاس معارف و مضامین اسلامی که به صورت تجلی حماسه و مرثیه است یا پیوند حماسه و عرفان و انتظار منجی عالم. همچنین بازگو کردن مسائل اجتماعی و سیاسی، غفلت‌ستیزی و دعوت به بیداری، بازگشت به عشق آسمانی عرفانی، بازگشت به خویشتن و مبارزه با طبقه‌ روشنفکر غربزده، روی آوردن به مفاهیم انتزاعی- به علت استفاده‌ وسیع از مفاهیم دینی و عرفانی-، روی آوردن به قالب‌های سنتی شعر فارسی، استفاده از تلمیحات دینی و ایمانی و در کل دگرگونی محتوا که همه به نوعی برآمده از شاخه‌های شجره‌ طیبه‌ اسلام و تشیع است، خبر از سبکی تازه و نوظهور دارد. در واقع تنها بخشی از ویژگی‌های شاعران انقلاب کافی است که شعر این جریان تبدیل به سبکی مستقل شود.
از این رو می‌توان گفت شناخت شعر فرید و شاعران انقلاب، به شناخت بهتر شعر دفاع‌مقدس و شعر پس از انقلاب و در پی آن به معرفت و شناخت بهتر رویکردها و تحولات شعر معاصر کمک کرده و در نهایت همچون رودی، تبدیل به یکی از شاخه‌‌های عظیم و بلند آن خواهد شد.
3- وزن‌های متوسط وکوتاه، نقش پررنگ قافیه‌ها، غنا بخشیدن به موسیقی کناری، نقش پررنگ جناس، ایجاد وحدت و پیوند محکم در محور عمودی شعر، بسامد بالای ردیف، مراعات نظیر و تضاد و حس‌آمیزی در حوزه‌ موسیقی معنوی، از جمله ویژگی‌های سبک فرید است که همواره سایه‌ای از سبک هندی را با خود همراه دارد.
از دیگر ویژگی‌های شعر فرید، زبان ساده و مردمی او است؛ زبانی که چون مردمی است، لاجرم از مردم خواهد گفت؛ زبانی که متعهد بوده و دارای پیام است. او به عنوان شاعر برجسته‌ انقلاب و 8 سال دفاع‌مقدس بسیاری از شاخصه‌های شعر را بویژه در محتوا دگرگون می‌کند و با نگاه جدید خود به مسائل مذهبی و اجتماعی، شعر را به‌گونه‌ای دیگر می‌آفریند. غزل او غزلی حماسی است و در بیان مفاهیم مختلف می‌آید؛ از جمله منقبت امامان و بزرگان دین، عاشورا و مصائب کربلا و... و غزل‌های او مثل مثنوی‌هایش بلند است.
مضامین اشعار او نیز عبارت است از: تجلی دوباره‌ عرفان، دنیاگریزی، تقابل عقل و عشق، پیوند عرفان، شهادت و حماسه، درآمیختن غزل با حماسه و تولد «غزل/ حماسه»های شگرف، جنگ و دفاع مقدس، نقش پررنگ عاشورا و مصیبت کربلا، اندوه از دست دادن شهدا و حسرت بازماندن در حصار دنیا و شهادت‌طلبی، یاد ائمه و انتظار، یاد حضرت امام و انقلاب، اشاره به رخدادهای سیاسی- اجتماعی، استقامت، پایداری و دعوت به آن، غفلت‌ستیزی، دعوت به هوشیاری و حقیقت‌طلبی، پیام و نقد اجتماعی، شکایت از اوضاع نابسامان شعر و شاعری، کاربرد اسطوره و باورهای عامیانه به ضرورت فضای حماسی حاکم بر جامعه، اندیشیدن به پرواز و...
فرید شگردی ویژه در به کار بردن تشبیهات فشرده و موجز دارد و به همین علت در اشعار او حجم بالایی از تشخیص، تشبیه بلیغ و استعاره را مشاهده می‌کنیم. حجم بالای تشخیص یا جان‌انگاری در اشعار فرید تجلی‌گر سایه‌ای از سبک هندی در اشعار او است که نشان از تمایل شاعر به ایجاز و فشرده‌گویی در حوزه‌ صور خیال دارد:
«باد، چنگ اگر زند به موی این درخت...»
«دست باد بسته باد و پای سیل خسته باد...»
نمادهای اختصاصی نظیر پری، دیو، سیب، هندوانه و شانه نیز در اشعار فرید بسیار کاربرد دارد.  بیشتر تشبیهات او نیز تشبیهات حسی است. به بیان دیگر، تشبیهات او مأنوس و قابل درک است. حرکت در قطب استعاری اشعار فرید، نشان از خلاقیت، قدرت تخیل و بلاغت تصویرسازی او دارد.
4- خلاصه‌ کلام آنکه شعر فرید همچون شعر شاعران انقلاب و دفاع مقدس، از جمله قیصر امین‌پور و سیدحسن حسینی و... در مسیر دغدغه‌های جامعه‌ پس از انقلاب حرکت کرده است. توجه شاعران به مسائل اجتماعی و سیاسی و بویژه وقایع مربوط به جنگ و دفاع‌مقدس در کانون بسیاری از ترکیب‌سازی‌های ایشان قرار دارد. ترکیبات تشبیهی نظیر: قاف شهادت، باغ شهادت، زلیخای شهادت و نیز تشبیهات بلیغی همچون:
«شهادت نردبام آسمان بود/ شهادت نردبام را آسمان بود»
یا: «قامت بالابلندی چون شهادت،‌ ای دریغ/ آبشاری بود و در مرداب آغوشم نریخت»، ضمن نوآوری در صور خیال، بر ارزش‌های فاخر انقلاب اسلامی و دفاع‌مقدس انگشت تاکید نهاده است.
5- غزل‌های فرید جدا از دستاوردهای زبانی و داعیه فرهنگ‌مداری، از عمق عاطفی بالایی نیز برخوردار است. در واقع در کارگاه خیال او رسانایی و تأثیرگذاری را که برخاسته از روح زلال و بی‌پیرایه او است، می‌توان به زیبایی تمام احساس کرد:
«ای ماه خودپرست! پرستار من کجاست؟/ آه ‌ای ستاره سحری! یار من کجاست؟
خود را مگر چو اشک بریزم به پای او/ ‌ای آسمان! فرشته‌ بیمار من کجاست؟
ناهید را به خوشه‌ پروین گره زنید/ روشن‌کننده تا گره کار من کجاست؟
‌ای شب! به روشنان ضمیرت  به من بگو/ که امشب پری ستاره، پرستار من کجاست؟»
شعر فرید با همه‌ سختی‌ها و پختگی‌های کار شاعر، واجد نوعی بازیگوشی گاه غریزی و فطری و گاه آگاهانه و عامدانه است که حتی گاه در نتیجه‌ آفرینش متن، این (کودک فرزانگی) تا درک و احساس مخاطب نیز تسری می‌یابد که از پاکی و یگانگی فرید و شعرهایش حکایت دارد:
«پدید نیست شب انتظار را پایان/ چنانکه گریه بی‌اختیار را پایان
کجاست رسم عیادت که سخت بیمارم/ ز درد سوختم ‌ای انتظار را پایان
تو آفتابی و دنیا نشسته در ظلمات/ بتاب ‌ای شب گیسوی یار را پایان».
در شعرها، بویژه در غزل‌های فرید به وضوح می‌توان امتزاج سبک‌های هندی، عراقی و خراسانی را به همراه بسیاری از دستاوردهای نیمایی و پس از آن یافت. این گونه‌ها را می‌توان با فخامت تمام و جدیت کمال در مثنوی‌ها و غزل‌های وی مشاهده کرد:
«ای اشک‌ ای ستاره دریایی/ امشب چرا به چشم نمی‌آیی و...»
شعرهای شاعر پر از ارادت قلبی و رشحات خوش‌رنگ رگ‌های عاطفی او است. او از اهالی رؤیت است و از همین دیدارها و به تعبیر خودش: «پروازهاست...» که قصه حکایت می‌کند. این خیال‌بندی گرمای بزم شعرش را دوچندان کرده است. شعرهای وی خوش‌تراش و خوش‌نشین است.
...............................................................................
اشاره: این یادداشت از پایان‌نامه«بررسی اصالت سبک شعر فرید»مریم نافلی شهرستانی بسیار بهره برده است.

حسن رضایی: پیش از هر حرفی، بگذارید موضوعی شخصی را با شما عزیزان در میان بگذارم. طی چند سال اخیر اغلب اوقاتی که خواسته‌ام مطلبی درباره عملکرد حسن روحانی و دولتش بنویسم، بین خندیدن یا گریستن، مردد مانده‌ام! نه فقط به خاطر آنکه وزیری که آن فرماندار کذایی را بی‌شعور خوانده بود، امروز و همزمان با آشکار شدن شکست طرح تحول سلامت هم، گفته است «خدمات دولت طی ۵ سال اخیر بیشتر از کل دوره «مادها» تاکنون بوده است» و نه حتی برای اینکه حسن روحانی که روزی می‌گفت «مذاکره با آمریکا راحت‌تر از مذاکره با اروپاست، چرا که اروپایی‌ها به دنبال آقا اجازه از آمریکا هستند. آمریکایی‌ها کدخدای ده هستند، با کدخدا بستن راحت‌تر است» حالا درباره خروج کدخدا از برجام می‌گوید «خیلی خوب می‌شود، یک شری کم شد»، درد اصلی ما فی‌الواقع، هیچ کدام از اینها نیست و به مراتب، عمیق‌تر از اینهاست.
مشکل اصلی را باید جایی دیگر و در سال‌های پایانی دهه 60 جست‌وجو کرد. همان‌جا که مرحوم هاشمی در کنار افرادی چون حسن روحانی، به یکباره از دل آتشفشان انقلاب، خواب نسخه‌های اقتصادی صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی را می‌دیدند! من پیش از این، 2 نهاد مذکور را عابربانک‌های سابق صدام نامیده‌ام! چرا که بزرگ‌ترین حمایت‌های نظامی، اطلاعاتی و مالی از صدام طی جنگ تحمیلی از سوی دولت‌های پایه‌گذار و پشتیبان همین دو نهاد انجام ‌شد. با این همه، آن سال‌ها مرحوم هاشمی متاثر از فرنگ‌رفته‌هایی که به اشتباه تا همین امروز «چپ!» خوانده می‌شوند، شروع به اجرای افراطی‌ترین نسخه‌های اقتصاد راست یا همان سرمایه‌داری کرد که از سوی همان نهادها دیکته می‌شد.
نسخه‌هایی که دیگر نه بر مبنای اقتصاد کینزی و برای تحقق «دولت رفاه» که بر مبنای اقتصاد بازار آزاد و تنها و تنها برای تامین منافع طبقه‌ای خاص از گردن‌کلفت‌ترین الیت‌های سیاسی و اقتصادی مناسب بود! واضح است ظهور و بروز وزرای مولتی‌میلیاردر و لواسان‌نشین در دل انقلاب اسلامی ایران که به گفته امامش، «دستاورد میلیون‌ها انسان‌ ارزشمند و هزاران‌ شهید جاوید» است نتیجه چیزی جز اجرای نسخه‌های اقتصادی دشمن نبود! صندوق بین‌المللی پول، ابزار «سرمایه‌داری مالی جهانی» یا همان نئولیبرالیسم است. نتیجه روشن اجرای نئولیبرالیسم از دهه 1960 به این سو، اکنون به روشنی در کشورهای غربی قابل مشاهده است. نجومی شدن بدهی دولت آمریکا، ورشکستگی دولت یونان و گرایش مردم آن به احزاب چپ، جنبش فروخفته وال‌استریت، قیام جوانان لندن و پاریس و اعتراضات کارگری مکرر در کشورهای اروپایی که به ضرب سرنیزه سرکوب می‌شود، واقعیت امروز نئولیبرالیسم است!
من نمی‌دانم مدیران صداوسیما چرا هیچ‌گاه به فکر ارائه برنامه‌های تحلیلی از واقعیت امروز اقتصادهای غربی و اعتراضات مردمی در آنجا نمی‌افتند! این را اما می‌دانم که ادعای وجود رفاه در غرب، دروغی شنیع و کثیف است. واقعیت این است که غالب مردم آمریکا و اروپا، تنها کارگران کارتل‌ها و تراست‌های عظیم چندملیتی هستند که باید برای تامین معاش و مالیات سنگین خود، شبانه‌روز بدوند! چه خوب توصیف می‌کند نئولیبرالیسم را آن جامعه‌شناس انگلیسی: «نولیبرالیسم از یک سو طبقه فرودست را که زندان‌ها را پر می‌کنند، مجازات می‌کند. از دیگر سو، فرادستان را که مالکیت زندان‌ها را در دست دارند منتفع می‌کند و طبقه متوسط را از طریق اداره زندان‌ها بر سر کار می‌فرستد!» مستند این مدعا نیز آنکه ایالت کالیفرنیا به عنوان یکی از مهم ترین قطب‌های اقتصادی آمریکا، بزرگ‌ترین برنامه ساخت‌وساز زندان در تاریخ را به اجرا گذاشته است!
مستند دیگر آنکه اخیراً گاردین به نقل از بنیاد خیریه آکسفام، نتایج 60 سال اجرای نسخه‌های عابربانک‌های دیروز صدام را منتشر کرده است! بنا به گزارش گاردین، 42 تریلیاردر نخست دنیا، معادل 3 میلیارد و 700 میلیون نفر از فرودستان ساکن زمین، ثروت دارند و  هر یک روز در میان، یک میلیاردر به جمع میلیاردرهای زمین افزوده می‌شود. طبق گزارش گاردین، 8 میلیاردر بزرگ جهان، معادل نصف جمعیت زمین ثروت دارند و در یک‌سال گذشته به ثروت 50 درصد فرودست زمین حتی یک سنت هم اضافه نشده است! در مقابل، 82 درصد ثروت جهان در سال گذشته به جیب یک درصد جمعیت پولدار آن رفته و فقط «افزایش» ثروت میلیاردرهای جهان در سال گذشته 7 برابر پولی است که برای از بین بردن «فقر مطلق» لازم است! درد اصلی ما اما کجاست؟! درد اساسی  این است که کسانی که در دهه 70 راه عابربانک‌های صدام را پیش پای هاشمی گذاشتند، اکنون مهم‌ترین تئوریسین‌های اقتصادی دولت هستند و هنوز هم همان فرمان‌ها را صادر می‌کنند! و معتقدند جهت اجرای چنان نسخه‌هایی برای رسیدن به توسعه و البته بالاتر! حتی برای حل مشکل آب خوردن مردم! تنها و تنها باید با متولیان عابربانک‌ها دوست شد. بخش خنده‌دار و صدالبته گریه‌آور ماجرا اما این است که بنا به واقعیات روشن تاریخی، عواید چنان رفاقتی، هرگز نصیب قشر فقیر جامعه که بیشترین فشار تحریم و رکود اقتصادی را تحمل می‌کند، نخواهد شد! می‌خواهید بگویید رئیس کمیته امداد گفته روحانی به وعده رفع فقر مطلق عمل کرده است؟! سلمنا! من هم در این مورد سپاسگزار رئیس‌جمهور هستم ولی اجازه دهید بگویم طبق نظریات اقتصاد بازار، دولت باید تنها به فکر نجات بانک‌ها و ابرپولدارها باشد و چنین مسائلی را به سازمان‌های مردم‌نهاد واگذار کند!
پس در نهایت باز هم اجازه دهید به روح خمینی بت‌شکن درود فرستم که پیش از هر سازمان دیگری، دستور تاسیس کمیته امداد را صادر فرمود! و از این بگویم که چپ‌های خط امامی دیروز که حالا اصلاح‌طلب نامیده می‌شوند، در مجلس ششم، با تبر و نیزه به جان برادر تنی کمیته امداد افتادند و جهاد سازندگی را نابود کردند تا حالا معضل حاشیه‌نشینی و مهاجرت روستاییان به عنوان یکی از مهم‌ترین معضلات اجتماعی کشور شناخته شود. خلاصه! خوب شد تیغ‌شان به پر کمیته امداد نگرفت! رسانه‌های اصلاح‌طلب اما با این همه همچنان بر طبل برجام‌پرستی خواهند کوبید و هم به تبع نزدیکی به غول‌های اقتصادی، باز هم آدرس غلط به جامعه خواهند داد. این بازی اما یکجا تمام خواهد شد، چرا که دروغ را پایانی نیست! هشدار بزرگ اینکه: مردم آنوقت دیگر بانیان «فریب بزرگ» را برای همیشه با رای خود حصر خواهند کرد! 
 

حسین قدیانی: چند روزی است لرستانم و از دیشب بروجرد که از آنچه قبلا و البته گذری دیده بودم، زیباتر است و دلرباتر! شهر بسیار زنده‌ای است با طبیعتی فوق‌العاده! و مردمانی رک و صریح و صمیمی! و بسی خونگرم و میهمان‌نواز! مثل همه لرستان! مثل همه ایران! در شهرهای نورآباد و الشتر و روستاهای دکاموند و جوانمرد، چند روزی ماندیم و راستش صفا کردیم با مردم شهیدپرور دلفان و سلسله! از ۳ راه می‌توان از الشتر وارد بروجرد شد؛ فیروزآباد، کاکارضا و راه کوهستانی که از روستای جوانمرد می‌گذرد و خدا می‌داند چقدر زیباست! این مسیر یک‌ساعته را البته باید در روز رفت و هوای غیربرفی! هنگام عبور ما اما باران هم همسفر ما شده بود و خلاصه! طبیعت، سنگ‌تمام گذاشت برای ما! نیست که اردیبهشت هم هست، هر سبزی، سبزتر دیده می‌شود! شمال کشور را منهای رطوبت و شرجی و شلوغی کنید تا بهتر دست‌تان بیاید آب و هوا و طبیعت بکر لرستان را! چند خط بالاتر نوشتم «مردم شهیدپرور» و خب! این یک حقیقت است! وارد هر شهر استان لرستان که می‌شوی، در بلوارها پر است از تصاویر شهدا! در روستای دکاموند اما بخت با ما یار بود که پنجشنبه برسیم و چند تایی مادر شهید را زیارت کنیم، آن ‌هم بر سر مزار شهیدان‌شان! با یکی از این شیرزنان، گرم صحبت شدم که از بس غلیظ لری حرف می‌زد، خانم از سمت پدر، لر ما شده بود مترجم! و همین که فهمید کارم کتابت است، بیشتر مشتاق شد به سخن! می‌گفت: «محمدحسن وقتی رفت جبهه، هوا بارانی بود و وقتی پیکرش برگشت، هوا بارانی بود و الان هم که باز دارد باران می‌بارد!» می‌گفت: «صدای آقا- امام خمینی- از همه این کوه‌ها و دشت‌ها رد شد و به گوش جگرگوشه من هم رسید!» می‌گفت: «دشمن فقط دنبال خاک ما نیست، بلکه می‌خواهد ریشه ما را قطع کند ولی محمدرضا ورد زبانش این بود که ریشه ما در خون سرخ حضرت حسین علیه‌السلام است و قطع‌شدنی نیست!» ببینم! شما مخاطبان عزیز، هیچ نشسته‌اید تا حالا پای سخن مادر شهیدی روستایی؟! چنان قوی و محکم و باصلابت، سخن می‌گویند که برای امثال این حقیر، واقعا درس زندگی و مبارزه است! بی‌بی رقیه می‌گفت: «ما دامداریم و یکی هم عشایر است و یکی مهندس است و یکی هم دکتر است و یکی هم در کار تو و یکی هم گلیم می‌بافد و یکی هم شهری است و یکی هم روستایی است اما ما همه یک ملت هستیم و یک خدا را می‌پرستیم و یک رهبر داریم و تا متحد باشیم، این عوضی هم بگذار هی برای خودش تهدید کند ما را!» ترامپ را می‌گفت! و وقتی حرف از اتحاد زد، چنان به‌هم گره زد انگشتان دست حنابسته‌اش را که کیف کردم! با که می‌خواهی بجنگی پرزیدنت یانکی؟! با این ملت؟! با این طبیعت؟! اگر قرار بود بی‌بی رقیه کم بیاورد، آن‌زمانی کم می‌آورد که اقلا یک‌جو عقل داشتند سران جلاد کاخ سفید! ۸ سال جنگ، کمر ملت دلاور ما را خم نکرد؛ حالا بشکنیم که جز ایمان و عزم و اراده، کلی هم گام به جلو برداشته‌ایم؟! اگر روزگاری، فقط در عرصه دفاع، شهید داشت این ملت، اینک در سنگر علم هم، هر ایرانی باشرفی به شهید شهریاری می‌نازد! و اگر قرار بود ریشه این ملت، خشک شود، هرگز حسین فهمیده سال 59 تبدیل به محسن حججی زمان حال نمی‌شد! پس لرستان، زیباست اما آنچه ایران پهناور ما را زیباتر می‌کند و به این خاک، روح و جان می‌دهد، وجود شیرمردان و شیرزنانی است که زندگی و عزت را با هم می‌خواهند! ذلت که آمد، حتم کنید از زندگی هم خبری نیست! تجربه هم همین را نشان داده! تو به خیال خوش تحقق وعده سر خرمن دشمن، قلب رآکتور خودکفایی را با کوهی از سیمان، می‌پوشانی لیکن باش تا تحریم‌ها لغو شود! پس اتکا کن به ملت خودت، نه صدقه دشمن که آن را هم دیدیم نداد! نه! بروجرد، بسی زیباتر از آن است که «پاریس‌کوچولو» خوانده شود!
لذت بردم از غرور آن هموطن بروجردی که گفت: «اینجا بروجرد است و پاریس هم پاریس! و من شهرم را به علمایش، به آیت‌الله‌العظمی بروجردی و به شهدایش، به شهید محمد بروجردی می‌شناسم!» و حقا که همین است! دشمن می‌خواهد ریشه ملتی را بخشکاند که مادرانش در هر دهه‌ای خوب بلدند چه جوانمردانی را پرورش دهند! بی‌بی رقیه می‌گفت: «فاصله‌ای میان خانه ما تا قبرستان نیست! من هر روز می‌آیم اینجا و هر روز با پسرم عهد می‌بندم که راهش را ادامه دهم و هر وقت هم که باران ببارد، بغض می‌کنم از داغ جدایی محمدرضا که چه پسر خوبی بود برایم! ببین عکسش را!» با که داری می‌جنگی آقای ترامپ؟! نماینده مردم ایران که فقط ۴ تا دیپلمات نیستند! که فقط فلان حقوقدان نیست! تو با این مادر شهیدپرور طرفی! روزگار جنگ، مچ شیطان را خواباند و حالا هم می‌تواند! زنده باد لرستان زیبا! زنده باد ایران زیبا! و زنده باد بی‌بی رقیه که روزهای بارانی، بند و بساط صبحانه را می‌آورد بالای مزار پسرش و به ما میهمانانش نان می‌دهد اما چه نانی! نانی که خودش پخته! در تنور حیاط باصفای خانه‌ای که روزی‌روزگاری محل بازی محمدرضا بود! چای خوش‌رنگ را که دیگر نگو...

محسن محمدی: جاودانگی مطلوب ما انسان‌هاست و خواه‌ناخواه، دانسته و نادانسته،  به سمت و سوی آن کشیده می‌شویم. پس هر کدام از ما انسان‌ها از لحظه‌ای که پا به این جهان خاکی می‌گذاریم،  براده‌ای هستیم که به سمت این مغناطیس کشیده می‌شویم. بسیاری از افراد بی‌آنکه بدانند در راهی قدم می‌گذارند که اتفاقات پیش رو، اسباب جاودانگی و ماندگاری نام آنها را فراهم می‌آورد. چنانکه  بیشمار افراد هستند که شاید  نمی‌دانستند کاری که هر روز و طبق عادت انجام می‌دهند، قرار است نام آنها را بر ستیغ هنری از هنر‌ها و رشته‌ای از رشته‌ها قرار دهد و بسیارند  هنرمندان و صنعتگرانی که اینچنین  ماندگار شدند؛ بی‌ آنکه خودشان بدانند هنرمند هستند. اما در مقابل نیز اندک افرادی دیگر  در میان ما حضور دارند که  جاودانگی هدف آنهاست و به قصد ماندگاری دست به خرق عادات می‌زنند تا بلکه از این رهگذر بتوانند خود را از دایره وسیع افراد عادی جدا کرده و در جامعه‌ای وارد شوند که افراد آن، «هنرمند» نامیده می‌شوند و همه از آنها انتظار دارند در عرصه‌ای که فعالیت دارند خداوندگاری کنند و برای نشان دادن تفاوت‌های‌شان دست به آفرینش بزنند؛ چنانکه صورتگران به همین قصد، بر بوم  جاری می‌شوند، موسیقیدانان با همین هدف، دلنوازی می‌کنند و بالاخره شاعران با همین انگیزه، قلم به دست می‌گیرند و کلمات را به رقص  در می‌آورند.
شاید شاعر شدن بسته به تصمیم قبلی و یک انتخاب باشد اما کیست و کدام است آن شاعری که تضمین بدهد کدام یک از اشعارش نام او را در حافظه تاریخ ادبیات ماندگار خواهد کرد و اینجاست که می‌توان گفت شعر است که تصمیم می‌گیرد کدام یک از فرزندانش نام شاعر را ماندگار کند. ‌ای بسا شعرهایی که در هنگامه آفرینش، دیگران را به اشتباه انداختند که این همان شعر موعود و معهود است که شاعر به دنبال آن کلمات را جست‌وجو می‌کرده اما پس از چندی حتی در حافظه خود شاعر نیز رنگ باخته و به فراموشی سپرده می‌شوند. در آن سوی نیز بسیارند اشعاری که در ابتدا گمان بی‌مایگی بر آنها می‌رفته اما همه غافل بوده‌اند از آنکه همان فرزند خلفی است که آمده تا دوام خداوندگار خود را بر جریده عالم ثبت کند.
«قادر طهماسبی» هم از آن دست افرادی است که آگاهانه شاعری را مسیر جاودانگی خود یافته و سال‌هاست در این مسیر گام برمی‌دارد. «فرید» شعر را برای جاودانگی انتخاب کرده اما باید دید کدام شعر او را برای جاودانگی انتخاب کرده. شعر‌های زیادی هستند که بدون دانستن نام شاعران‌شان بر زبان ما ایرانی‌ها جاری هستند. شعر‌هایی که حتی از شاعران خود نیز سرشناس‌تر و معروف‌ترند. فرید نیز  یکی  از همان شاعران است که بسیاری از اشعارش از نام او سبقت گرفته‌اند. گویی پیش از شاعرشان به دنیا آمده‌اند. اما فرید، کجا و با کدام شعر اینچنین فرید و یگانه شد؟ خودش که می‌گوید روزی از روزهای سال 69 یعنی همان سال‌هایی که مقیم حرم امام رئوف  شده بودم، آن سیب سرخ  در دستم اتفاق افتاد. می‌گوید دوست مداحی از من شعری در وصف حضرت زینب خواست که دست‌های خالی‌ام عرق شرمساری بر پیشانی‌ام نشاند، پس فرصت خواستم. فرصت خواستم و دست به دامان ضریح ثامن‌الائمه (علیه‌السلام) شدم که ناگهان مزد اشک‌هایم بر زبانم جاری شد. آری! رودخانه‌ای جوشان و متلاطم که حالا سال‌هاست چون چراغی روشن دستم را گرفته  پیش‌افتاده تا  راه‌های تاریک را مقابل چشمانم روشن کند. همان شعری که سال‌هاست در گوشم زمزمه می‌کند:
«سرّ نی در نینوا می‌ماند اگر زینب نبود
کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب نبود»