وارش گیلانی: مجموعه‌داستان «آرش در قلمرو تردید» مجموعه‌ای است از 9 داستان کوتاه که نام کتاب از یکی از داستان‌های آن به همین نام برگرفته شده است.
«آرش در قلمرو تردید» حکایت آرشی امروزی است که تیر و کمان کودکانه‌ای به دستش می‌دهند تا از فراز دماوند رسالت تاریخی خود را انجام دهد و ایران را از دست دشمنان برهاند! و آرش در کمرکش کوه درمی‌یابد که حتی نمی‌داند به کدام سو باید تیر بیفکند و کمان را بر سر زانو می‌شکند و گریان در دل کوه گم می‌شود!
٩ داستان کوتاه «آرش در قلمرو تردید» هر یک در جای خود تأمل‌برانگیزند! ضمن اینکه داستان‌ها مستقلند و با هم ارتباط موضوعی ندارند.
«دوگانه‌ اول»، «دوگانه‌ دوم»، «به دست باد» «بدنام»، «شهر بزرگ»، «غیرممکن»، «پاسخ‌ناپذیر» و «مینا، ترس و خاموشی» «آرش در قلمرو تردید» نام 9 داستان کوتاه کتاب «آرش در قلمرو تردید» است.
اما داستان کوتاه آرش... که خدای تحرک و خدای بادها با او است، روح خویش را در تیری خواهد نهاد و چشمه‌های جوشان آب زندگی، جنگل‌های سبز در تسخیر، دشت‌های تشنه‌ رویاندن گیاه و رودهای پیچان پر آب به ما باز خواهد گشت. آرش، یکه و تنها، با روح پلید مردگان، دیوها و تسلط «اجبار» خواهد جنگید؛ نه با سپاهی گران و نه همدوش دیگران؛ تنهای تنها.
آرش، پیام‌آور بزرگ زمانه‌ ما است. غبار قرون را می‌شکافد، و اینجا، بار دیگر داستان خویش را تکرار خواهد کرد.
خلاصه‌ داستان «آرش در قلمرو تردید» چنین است:
«زندگی دامی از هراس در پیش دیدگانش گسترده است و ایشان به چشم خویش می‌دیدند که دیوارهای سرزمین‌شان به روی چرخ‌های سنگین شکست برای آنها و کامجویی برای دیگران به درون می‌غلتد.
مردان می‌گفتند که دیوارها به هم خواهد رسید و سرزمین ما به هیچ بدل خواهد شد؛ لیکن در دل این شجام (سرمای سخت) سستی‌آفرین که زنان را در کنار آتش‌ نشین و مردان را تسلیم و دل‌چرکین کرده بود، روزی پیرمردی از میان کتاب‌های در خاک خفته‌اش دفتری را جست. در این دفتر داستانی بود؛ در این داستان مردی و بر کف این مرد کمانی». بسیاری نادر ابراهیمی را در داستان‌هایش واقع‌گرا می‌دانند که گاه نیز از نمادها بهره می‌برد اما بسیاری نیز او را در داستان‌های کوتاهش نویسنده‌ای سوررئال و نمادگر می‌دانند.
داستان‌های کوتاه ابراهیمی غالباً در فضایی بی‌مکان و بی‌زمان رخ می‌دهد و حالتی شعرگونه دارد. رویه‌ ظاهری داستان ماجرایی را نقل می‌کند و در بطن ماجرا ماجرایی دیگر شکل می‌گیرد. به گفته بسیاری، با فراروی از متن و بنا به میزان اندیشگی خود، ماجرایی دیگر را در درون خود تجربه می‌کند.
از آن گذشته، ایده‌های ابراهیمی واقعاً درخشان است؛ داستان کوتاه «غزل‌داستان» آن سوی تسلیم قدرت تخیل ابراهیمی را بخوبی نشان می‌دهد:
«دشمن به شهری حمله می‌کند و 3 نفر در حال تاس‌بازی هستند. فرمانده‌ دشمن بالای سر آنها می‌رسد و آنها همچنان گرم بازیند! فرمانده به تمسخر می‌گوید که هر که بازنده باشد، جان خواهد داد، اما تاس‌ها دائما یکسان می‌آیند و...».
از سوی دیگر هر گاه داستان‌های ابراهیمی فرم خطی رایج را در زمان می‌شکنند، زیباتر می‌شوند. رمان «بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم» نمونه‌ برجسته‌ای در این زمینه است.
عنصر مهم دیگر آثار ابراهیمی، طنز است؛ طنزی بیدار، تاثیرگذار و غالباً گزنده! طنزی که بین گریستن و خندیدن دل‌دل می‌کند! و او بسیار خوب از این مشخصه برای تلنگر زدن به اندیشه‌ مخاطب سود می‌برد. این طنز غالباً در محدوده‌ طنز موقعیت است، نه طنز زبانی؛ موقعیتی که غالباً حاصل ضعف‌های درونی انسانی است.
نویسنده آگاهانه از این طنز در جهت القای بهتر اندیشه‌ خویش سود می‌جوید و همچنین از خسته‌شدن ذهن مخاطب در خلال اثر می‌کاهد و جالب اینجاست که این طنزها در قالب نثر ادبی و شاعرانه ابراهیمی می‌گنجد!
از لحاظ درون‌مایه و موضوع، 2 نکته دغدغه‌ اصلی ابراهیمی را تشکیل می‌دهد: عشق و وطن.
او «عشق» را خیلی خوب می‌شناسد؛ عمیق و متفکرانه. این شناخت مسلماً برخاسته از مطالعه نیست که برخاسته از مکاشفه و تجربه‌ است. او سیبی را در دست دارد و به گوشه‌گوشه‌ آن کنجکاوانه نگاه می‌کند و هر آنچه می‌بیند توصیف می‌کند و این تصویر سه‌بعدی بدون در دست داشتن سیب ممکن به نظر نمی‌رسد‌.
از لحاظ شیوه‌ روایت هم برخی داستان‌ها جالب توجهند و خارج از روال معمول به نظر می‌رسند. در برخی داستان‌ها راوی یک حیوان است؛ مثل «خانواده‌ بزرگ» که در آن راوی یک قناری است.
در برخی از داستان‌های نادر ابراهیمی اصولاً راوی وجود ندارد و نویسنده با استفاده از پرداختی سینمایی انگار دوربینی را در صحنه می‌گرداند. داستان «شهر بزرگ»، یک دفتر مخابراتی را نشان می‌دهد که دوربین کابین به کابین می‌چرخد و خواننده از خلال صحبت‌های رد‌و‌بدل‌شده در هر کابین به داستانی دست می‌یابد که در نهایت، تمام این داستان‌ها سرگشتگی انسان و افول اخلاق را در شهر به منصه‌ ظهور می‌رساند.
داستان «مردگان دیرباورند» نیز پرداختی نمایشنامه‌ای دارد و به همان‌گونه نیز نوشته شده است.
اما یکی از برجسته‌ترین فرم‌هایی که ابراهیمی در مجموعه داستان‌های کوتاهش از آن سود برده است، غزل‌داستان‌هایی است که بویژه در مجموعه‌ غزل‌داستان‌های «فصل بد» رخ می‌نمایاند.
این آثار، اکثرا بافتی شعرگونه و غالبا تقطیع‌شده دارند که روایت را در دل خود جای می‌دهند؛ روایتی که خود از اساس شاعرانه است! در واقع در این آثار با شعر- حکایت طرف هستیم؛ همان قالبی که بورخس آن را «آینده‌ ‌ادبیات» می‌نامد. «یادداشت‌های یک عاشق حرفه‌ای» و «آن ‌سوی تسلیم» بهترین نمونه‌های کار ابراهیمی در این ژانر است که به غایت تاثیرگذار شده‌اند.
ابراهیمی خود معتقد است به زبان خاصی پایبند نیست و به اندیشه و روایت اهمیت بیشتری می‌دهد و معتقد است هر داستانی نثر خود را برمی‌گزیند و نیز بر آن است که نوشته‌هایش برای بیداری است، نه برای خوابیدن!
به نظر خوانندگان حرفه‌ای، داستان‌های برگزیده‌ «آرش در قلمرو تردید»: «واقعا عالی بود؛ به‌خصوص داستان «پاسخ‌ناپذیر»؛ «مینا، ترس و خاموشی» و «آرش در قلمرو تردید» بسیار تامل‌برانگیزند».
دیگر خوانندگان حرفه‌ای هم نظراتی متفاوت دارند و معتقدند: دو داستان
«پاسخ ناپذیر» و «آرش در قلمرو تردید» از بقیه بهتر هستند؛ اگرچه در کل این مجموعه‌داستان یک کتاب معمولی است.
یکی دیگر نیز معتقد است: «کتاب بدی نبود... اما شخصیت‌پردازی و صحنه‌سازی‌ها خیلی جالب نبودند؛ با این‌ همه جملات قشنگی داشتند».
کم نیستند از خوانندگان حرفه‌ای که «داستان‌های آرش در قلمرو تردید را از آن دسته کتاب‌هایی می‌دانند که باید برای خواندنش تمرکز داشت».
اغلب خواننده‌ها «داستان «شهر بزرگ» را  خوب و عالی می‌دانند و عده‌ای هم «مینای خسته» و «آرش کمانگیر» را.
بعضی‌ هم «مشکل‌شان دریافت سخت داستان‌های «پاسخ‌ناپذیر» و «حیاط همسایه» است و در عوض داستا‌ن‌های «گرگ و بادبادک‌ها» و «کیوسک‌های تلفن» و «شهر بزرگ» را آسان‌یاب می‌دانند». (البته گویا بعضی نام داستان‌ها را اشتباهی گفته‌اند).
بعضی دیگر نیز بنای خوب و بد داستان‌ها را بر اساس همین مشکلی و آسانی داستان‌ها دانسته‌اند.
خیلی‌ها هم ‌گفته‌اند«از نادر ابراهیمی روایت‌های بهتری انتظار داشتند اما سفارش به خواندن داستان «شهر بزرگ» کرده‌اند».
 

الف.م. نیساری: مجموعه‌داستان «مکان‌های عمومی» نادر ابراهیمی نخستین‌بار سال 1345 منتشر شد؛ چاپ هشتم آن پس از سال‌ها، اخیراً توسط انتشارات روزبهان منتشر شده است؛ کتابی در 131 صفحه، شامل 9 داستان کوتاه به نام‌های: کائوچو، زبان دیگر، یادگار مقدس، اخلاق نو، هدیه برای روزهای خوب، فردا از طریق امروز، خوب‌ها کمی پایین‌تر زندگی می‌کنند، 12+1‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ و خداحافظ داستایوسکی.
نادر ابراهیمی به عنوان یکی از برجسته‌ترین داستان‌نویسان معاصر، آثاری سرشار از سادگی و صمیمیت با نثری جذاب را به رشته‌ تحریر درآورده است. وی همچنین در زمینه‌های گوناگونی همچون فیلمسازی، ترانه‌سرایی، نمایشنامه‌نویسی، فیلمنامه‌نویسی و تدریس هنر فعالیت داشته است.
او از دبیرستان دارالفنون دیپلم ادبی گرفت، 2 سال در دانشگاه حقوق خواند و رهایش کرد اما در رشته‌ زبان و ادبیات انگلیسی مدرک کارشناسی گرفت. از 13 سالگی وارد فعالیت‌های سیاسی و بارها دستگیر و زندانی شد و شغل‌های بسیاری را در زندگی تجربه کرد.
نوشتن را از 16 سالگی آغاز کرد و در سال 1342 نخستین‌ کتابش را با نام «خانه‌ای برای شب» نوشت که داستان «دشنام» در آن با استقبال چشمگیری مواجه شد.
نادر ابراهیمی چند فیلم مستند و سینمایی و 2 مجموعه‌ تلویزیونی نیز نوشته و کارگردانی کرده و نخستین ‌موسسه‌ غیردولتی ایران‌شناسی را تاسیس کرده است. ابراهیمی دارای آثار فراوانی در زمینه‌ ادبیات کودکان است. او چند جایزه در کارنامه‌ خود دارد: جایزه‌ ‌نخست «براتیسلاوا» در حوزه‌ کودک، جایزه‌ نخست «تعلیم و تربیت یونسکو»، جایزه‌ کتاب برگزیده‌ سال ایران و همچنین عنوان نویسنده‌ برگزیده‌ ادبیات داستانی 20 سال پس از انقلاب.
روایت زندگانی امام خمینی (ره) از دیگر کارهای نادر ابراهیمی بود که در زمان خود به مزاج خیلی از روشنفکران خوش ننشسته بود.
نادر ابراهیمی در زندگی پرفراز و نشیب خود، رشته‌های گوناگون ورزشی را نیز تجربه کرد. وی در سال 1387 درگذشت.
 نادر ابراهیمی آثار گوناگونی را در قالب‌هایی همچون رمان، داستان کوتاه، نمایشنامه و فیلمنامه خلق کرده است. از آثار نوشتاری وی افزون بر «خانه‌ای برای شب» و «ابوالمشاغل» می‌توان به «آرش در قلمرو تردید»، «هزارپای سیاه و قصه‌های صحرا»، «افسانه‌ باران»، «تضادهای درونی»، «انسان، جنایت، احتمال»، «مکان‌های عمومی»، «در حد توانستن»، «غزل‌داستان‌های سال بد»، «فردا مشکل امروز نیست» و «یک عاشقانه‌ آرام» اشاره کرد. به‌طور کلی نادر ابراهیمی ‏در داستان‏‌هایش از شیوه‌ خطی استفاده کرده است. وی با اینکه در روایت خطی کمتر از دیگر مولفه‌های الگوی کلاسیک فاصله می‏گرفت اما به نوعی به سبک امروزی در روایت داستان ‏رسید.
برخی معتقدند که نادر ابراهیمی در داستان‌های کوتاه خود از پیشگامان ادبیات پسامدرن بوده است. وی در دوره‌ای که نویسندگان آثار مدرن خلق می‌کردند، دست به هنجارگریزی‌هایی از چارچوب داستانی، شیوه‌های روایت و اختلال زبانی در داستان می‌زد. در واقع ابراهیمی با خلق شیوه‌های جدید همچون «همخوانی تصویر و کلام» و «نثر شاعرانه» توانست به سبک خاص نویسندگی دست یابد.
یکی از شیوه‌های روایی ابراهیمی تغییر کانون روایت بود. این تکنیک از شگردهای الگوی مدرن و شکل اغراق‌شده‌ای از الگوی پسامدرن بهره می‌برد.
زاویه‌ دید نادر ابراهیمی به جامعه، واقع‌گرایانه بود، چرا که می‌خواست پیدا و ناپیدای زندگی را به دیگران پررنگ و ملموس‌تر نشان دهد، هرچند ابراهیمی در بعضی داستان‌های خود برای شخصیت‌پردازی به جای اشاره‌ مستقیم به زندگی انسان و وقایع پیرامونش، از نماد، تمثیل، عناصر خیالی و دور از واقعیت استفاده کرده است. ابراهیمی با نوشتن داستان کوتاه، روایتگر تغییر و تحول‌های زمانه بود تا خصلت‌ها و ویژگی‌های اجتماعی و سیاسی جامعه را در بازه‌ زمانی نشان دهد.
کامران پارسی‌نژاد، نویسنده می‌گوید: «ساختارگرایی در آثار نادر ابراهیمی همراه با احساس و عاطفه‌ است».
یکی دیگر از ویژگی‌های آثار ابراهیمی توجه به مقوله‌هایی همچون روانشناسی و جامعه‌شناسی در کنار شیوه‌های نگارشی داستان‌نویسی است.
برخی منتقدان ادبی، نادر ابراهیمی را نویسنده‌ای آرمانگرا می‌دانند.
نادر ابراهیمی از پس وفات و سال‌ها نویسندگی که به اواسط دهه‌ 40 بازمی‌گردد، هنوز هم پرطرفدار است. با پایان‌یافتن نمایشگاه‌ها در هر سال، آماری از فروش کتاب‌های نادر ابراهیمی منتشر می‌شود که شگفت‌انگیز است. طبق اعلام ناشرش، فروش بیش از 6 هزار جلد از کتاب‌های نادر ابراهیمی به‌ همراه فروش 60 دوره‌ کامل از کارهایش در سال‌های آخر حیاتش، باعث شد لقب پرفروش‌ترین نویسنده‌ نمایشگاه کتاب به وی تعلق بگیرد؛ کسی که 9 سال به خاطر بیماری‌اش نتوانسته بود کتاب جدیدی منتشر کند.
اینک از متن کتاب «مکان‌های عمومی» بُرشی می‌آوریم تا درباره‌ آن به طور ویژه و خاص چند کلامی گفته آید:
«خانم خیلی خیلی ببخشید اینطوری می‌نویسم. شما چکار دارید که ما چطوری هستیم. من شرح زندگی ندارم که برای شما بنویسم. ما اگر خیلی بدبخت هستیم در آن دنیا خوشبخت می‌شویم. پدرم گفت اگر شما چیزی بدهید من نگیرم چون ما گدا نیستیم. من گفتم که جایزه گرفتم اما پدرم گفت نمی‌خواهد جایزه بگیری. شما دیگر به من جایزه ندهید. پدرم مرا کتک می‌زند، می‌گوید: پس بده. من خجالت می‌کشم پس بدهم. خانم آموزگار! آدم بد در این دنیا خوشبخت است ولی در آن دنیا بدبخت می‌شود می‌سوزد. چون خدا آدم فقیر بیچاره را خیلی دوست دارد. خانم آموزگار! من نمی‌خواهم شما را ناراحت کنم. ولی شرح زندگی ندارم...».
داستان‌های کتاب «مکان‌های عمومی» شامل:
کائوچو که مصاحبه با نویسنده‌ای قدیمی‌ است.
زبان دیگر که در آن مرد به اصرار همسرش به مهمانی می‌رود و... .
یادگار مقدس که در آن مرد به‌ دیدن دوستش در دوران جنگ ‌می‌رود.
اخلاق نو که حکایت دیدار از فامیل تازه‌ برگشته از آمریکاست.
هدیه برای روزهای خوب که درباره‌ انشاهای بچه‌هاست.
فردا از طریق امروز؛ که حکایت بچه‌های مدرسه پسرانه است.
خوب‌ها کمی پایین‌تر زندگی می‌کنند که داستان مردی است که عاشق ورزشکارها بود.
 12+1؛ که داستانی درباره‌ ترس از سیزده‌به‌در است. 
خداحافظ داستایوسکی؛ که حکایت یک دوستدار ادبیات است که به حجره‌ فرش‌فروشی می‌رود، است.
کتاب «مکان‌های عمومی» از مجموعه داستان‌های کوتاهی شکل گرفته که به نوعی انزوا و احساس کلافگی افراد نسبت به افراد و وقایع اطراف‌شان را نشان می‌دهد! کلافگی هنرمندی که دچار توهم است از صحبت با یک روزنامه‌نگار، کلافگی و احساس خفگان یک معلم از مسأله‌ فقر، احساس کلافگی و ترس یک خانواده از نحسی روز 13 عید و همین‌طور بقیه‌ داستان‌ها!
از منظر خوانندگان حرفه‌ای که این مجموعه‌داستان را خوانده‌اند، نظرهای متنوعی می‌توان دریافت کرد که اغلب به هم نزدیکند:
یکی می‌گفت: «بین داستان‌ها» خوب‌ها کمی پایین‌تر زندگی می‌کنند «را بیشتر از بقیه می‌توان دوست داشت».
دیگری می‌گفت: «داستان آخر کتاب، «خداحافظ داستایوسکی»، معرکه است! مخصوصاً اگر اهل مطالعه باشی و عشق ادبیات، دیوانه‌ات می‌کند. همچنین است داستان‌هایی که نادر ابراهیمی از فضای مدرسه می‌سازد که در این کتاب 2 داستان اینچنین است؛ «اخلاق نو» هم خیلی خوب بود».
سومی نظر مخالف داشت و می‌گفت: «کل داستان‌ها فقط ساخته‌شده از یک مشت توصیفات قشنگ است ولی حرفی برای گفتن ندارد. شاید تاریخش گذشته است. شاید زمان خودش خواندنی بوده!»
 

نادر ابراهیمی یکی از داستان‌نویسان مشهور معاصر است که آثارش دارای سادگی و صمیمیت بسیار بوده و از نثری جذاب و شاعرانه برخوردار است. نادر ابراهیمی نه‌تنها داستان‌نویس بوده، بلکه در حوزه‌های فیلمسازی، ترانه‌سرایی، نمایشنامه‌نویسی، فیلمنامه‌نویسی و تدریس هنر نیز فعالیت داشته است.
ابراهیمی، متولد 14 فروردین ۱۳۱۵ خورشیدی در تهران و دارای لیسانس در رشته‌ زبان و ادبیات انگلیسی، در سال 1342 نخستین کتابش «خانه‌ای برای شب» را نوشت.
او چند فیلم مستند و سینمایی و 2 مجموعه‌ تلویزیونی نوشت و کارگردانی کرد و در زمینه‌ ادبیات کودکان در حدود 50 اثر منتشر کرد. وی در سال 1387 درگذشت.
ابراهیمی در زمینه‌ رمان، داستان کوتاه، نمایشنامه و فیلمنامه آثار بسیاری منتشر کرد که مشهورترین آنها «شهری که دوستش می‌داشتم» است. از دیگر کتاب‌هایش می‌توان «ابوالمشاغل»، «آرش در قلمرو تردید»، «هزارپای سیاه و قصه‌های صحرا»، «افسانه‌ باران»، «تضادهای درونی»، «انسان، جنایت، احتمال»، «مکان‌های عمومی»، «در حد توانستن»، «غزل‌داستان‌های سال بد»، «فردا مشکل امروز نیست» و «یک عاشقانه آرام» را نام برد.
نادر ابراهیمی ‏در داستان‏‌هایش از شیوه‌ خطی استفاده کرده اما در آن از الگوی کلاسیک فاصله دارد و به سبک روایت داستان‌های مدرن امروز نزدیک است. حتی برخی معتقدند ابراهیمی در داستان‌های کوتاه خود از پیشگامان ادبیات پسامدرن است. در واقع ابراهیمی با خلق شیوه‌های جدید همچون «همخوانی تصویر و کلام» و «نثر شاعرانه» توانست به سبک خاص نویسندگی دست یابد.
او در داستان‌هایش واقع‌گرایانه به جامعه می‌نگرد؛ هر چند گاه برای شخصیت‌پردازی از نماد، تمثیل و عناصر خیالی و دور از واقعیت استفاده کرده است.
نادرابراهیمی در آثارش به مقوله‌های روانشناسی و جامعه‌شناسی نیز بسیار توجه دارد.
برخی منتقدان ادبی ابراهیمی را نویسنده‌ای آرمانگرا می‌دانند.
نادر ابراهیمی از نویسندگان پرطرفدار و آثارش از پرفروش‌ترین کتاب‌هاست.