میکائیل دیانی: بر اساس آمار سازمان ثبت احوال، روند ثبت طلاق در کشور هر سال افزایش پیدا کرده است، تا آنجا که سال 97 از هر هزار ازدواج 318 مورد طلاق ثبت شده است که این به معنای ناکام ماندن یک‌سوم ازدواج‌ها بوده است. بر همان مبنا در ۶ سال گذشته، آمار ازدواج کشور حدود ۴۰ درصد کاهش یافته است، به گونه‌ای که دیگر مسأله ما کاهش رشد ازدواج نیست، بلکه نزولی شدن تعداد ازدواج است؛ اتفاقی که برخی آن را به «عدم تمایل جوانان برای ازدواج» نسبت می‌دهند اما تحلیل‌ها نشان می‌دهد مهم‌تر از عدم تمایل، «عدم امکان ازدواج» است که ناشی از تصمیم‌های غلط دولت در حوزه خانواده است. بر اساس آمارهای موجود، سال 98 یک میلیون و 196 هزار تولد و 400 هزار فوت در کشور اتفاق افتاده است و هم‌اکنون در کنار پایین آمدن آمار ازدواج، نرخ باروری در کشور نیز به کمتر از 2 فرزند در هر خانوار رسیده و سیاست‌ها به گونه‌ای است که پیش‌بینی می‌شود بین سال‌های 1410 تا 1415 نرخ رشد جمعیت کشور به صفر برسد. بنا به گفته وزارت بهداشت و درمان، نرخ فرزندآوری در میان زوجین ایرانی بسیار پایین آمده به طوری که این نرخ به عدد 8/1 رسیده  که جمعیت‌شناسان آن را اصطلاحا «زیر نرخ جانشینی» می‌نامند؛ حد جایگزینی جمعیت بر اساس نرخ باروری کلی 1/2 درصد است، بدین معنا که متوسط فرزندان هر خانوار باید حداقل 1/2 فرزند باشد.

***

رشد ساختارهای کج کارکرد به جای خانواده

اما نتیجه این همه کارشکنی علیه شکل‌گیری خانواده چیست؟ آیا نیازهای افراد به جنس مخالف کم ‌می‌شود؟ نیاز جنسی، نیاز عاطفی، نیاز به داشتن یک همدم و همراه در شرایطی که تشکیل خانواده سخت شده است، چگونه مرتفع می‌شود؟ پاسخ به این سوالات را در چند سال اخیر می‌توان در رشد فزاینده ساختارهای ناهنجار و کج کارکرد به جای خانواده دید. رشد همباشی و عدم مسؤولیت‌پذیری افراد نسبت به یکدیگر، ارتباطاتی که صرفا به رفع نیازهای جنسی و عاطفی به صورت موقت و مسکن می‌پردازد و افزایش آسیب‌های اجتماعی ناشی از این ارتباطات بخشی از محصولات مسیر غلطی است که دولت با رفتارهای خود در برابر شکل‌گیری و تقویت خانواده ایجاد کرده است.