با عنایت به مقاومت برخی دانش‌آموزان از حضور در مدارس، لازم است جهت جذّاب‌سازی فضای مدرسه و ترغیب دانش‌آموزان و خانواده‌ها به آموزش حضوری، اقدامات زیر در دستور کار مدارس قرار گیرد:

۱. هماهنگی با صدا و سیما جهت حضور خبرنگاران در مدارس و تهیه گزارش از فضای شاد و روحیه بانشاط دانش‌آموزان حاضر در مدرسه. مدارس اجازه دارند جهت ترغیب دانش‌آموزان به انجام مصاحبه‌ و تعریف و تمجید از فضای مدرسه، تا سقف ۲ نمره تشویقی برای آنها در نظر بگیرند. در صورت عدم همکاری دانش‌آموزان در تهیه گزارش شاد از جوّ مدرسه، نسبت به کسر حدّاقل ۸ نمره از افراد خاطی اقدام شود.

۲. با توجّه به شلوغی کلاس‌ها، برای رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی و نیز رفع نگرانی خانواده‌ها و دانش‌آموزان نسبت به بیماری منحوس کرونا، ماسک‌های رنگارنگ و منقّش به نگارگری‌های ایرانی بین دانش‌آموزان توزیع گردد. البته برای حفظ شأن مدارس، از توزیع ماسک‌های دارای رنگ‌ جیغ و جلف خودداری شود.

۳. برای افزایش جذّابیت فضای مدرسه، موقّتاً و تا اطّلاع ثانوی به دانش‌آموزان اجازه داده شود همراه خود، گوشی موبایل به مدرسه بیاورند. البته گوشی دانش‌آموزان باید از آن مدل‌های قدیمی دکمه‌ای بوده و صفحه نمایش آن نیز سیاه و سفید باشد. همچنین در تمام لحظات حضور در مدرسه، گوشی‌ها باید خاموش باشد. در صورت هرگونه تخلّف از موارد مذکور، گوشی فرد خاطی ضبط شده و تا پایان سال تحصیلی به وی مسترد نگردد؛ در هر صورت مدرسه خانه خاله نیست.

۴. جهت تزریق شادی و نشاط در کلاس‌ها و کاهش استرس دانش‌آموزان از ترس ابتلا به کرونا، معلّمان موظّفند نسبت به فراگیری لطیفه‌های خنده‌دار، جدید و البته سالم اقدام نموده و در هر کلاس سه الی پنج عدد لطیفه برای دانش‌آموزان تعریف نمایند. انتخاب لطیفه بر عهده معلّمان است، اما لطیفه‌های آموزنده ملّانصرالدّین و حکایت‌های پندآموز بهلول نیز پیشنهاد می‌گردد. دانش‌آموزانی که به لطیفه‌های مذکور نخندند و مانع تزریق نشاط در کلاس شوند، تا سقف ۳ نمره از انضباط آنان کسر خواهد شد.

لازم به ذکر است موارد مذکور تشویقی و موقّت هستند و اگر تا یک هفته بعد از ابلاغ این بخشنامه، دانش‌آموزان همچنان از حضور در مدرسه امتناع ورزند، روش‌های تنبیهی همچون کسر نمره، احضار والدین و حتّی اخراج در موردشان اعمال خواهد شد.

چیزی نمی‌فهمد چرا این دانش‌آموز؟

 در درس می‌لنگد چرا این دانش‌آموز؟

 شکلک درآورده است ناظم با زبانش

 اما نمی‌خندد چرا این دانش‌آموز؟

 یک ماسک داده مدرسه بندد به صورت

 آن را به سر بندد چرا این دانش‌آموز؟

 توی کلاسش مانده حتی زنگ تفریح

 آخر نمی‌گندد چرا این دانش‌آموز؟

 هر نیم ساعت چرت خود را باز کرده

 گوید که call to dad چرا این دانش‌آموز؟

 فهمید تا دیگر مجازی نیست، سر داد 

یک ناله ممتد چرا این دانش‌آموز؟

گفتم کلاس چند هستی؟ گفت: آری

چیزی نمی‌فهمد چرا این دانش‌آموز؟

فردوسی  در یک جلسه اضطراری حضوری، همه بزرگسالان شاهنامه را فراخواند. کیکاوس و سودابه و تهمینه و رستم و اسفندیار و هرمز و دیگر والدین به جلسه اولیا آمدند. فردوسی سیاهه‌ای بیرون کشید و شروع به خواندن کرد:

بیتی برای‌شان خوانده‌ام، خوش‌شان آمده و انگشت شست بالا گرفته‌اند. املا گفته‌ام، کلمات پیش‌فرض کیبورد نگاشته‌اند. انشا خواسته‌ام، در لوح‌های‌شان گوگل کرده‌اند.حساب پرسیده‌ام گفته‌اند اینجایش صدای‌تان نیامده بود ما نیاموختیم از نو بگو. لباس‌های‌شان از کمر به پایین شلوارک مامان دوز و بالا دستار و قبا است. 

سپس فردوسی سیاهه را لوله کرد و رو به والدین گفت: 2 سال و اندی این نوگلان باغ زندگی را به دست‌تان سپرده بودم. این میوه‌های سمی بیابان زندگی چیست که  حال تحویلم داده‌اید؟

والدین یک صدا گفتند: حاضر! و پس از ثبت حضور و غیاب‌شان از جلسه آفلاین شدند. 

حکیم لوح به دست افق را نگاه کرد. سپس مجسمه این حالش را در میدان فردوسی نصب کردند.

(نکته: فریاد خفته در گلوی فردوسی همان خروش از خم چرخ چاچی بود)

 

در صور دمیده شد قیامت شده است

هیهات که اول مصیبت شده است

باید برود کلاس، دانش‌آموز

پایان زمان استراحت شده است

کو بالش و رختخواب؟ در فصل بهار

بیچاره اسیر میز و نیمکت شده است

دستش به کیبورد و موس و گوشی بوده

حق دارد اگر که چاق و بدخط شده است

چیزی که دو سال است مجازا خوانده

محدود به سرچ و لابی و چت شده است

از هندسه و علوم حالش بد شد

مشغول موجهات غیبت شده است

نومید ز امراض کوویدش کردید

حالا که مریضِ ترک عادت شده است!

 

تمام دلخوشی او رسیده به پایان

دوباره آمده بوی گچ ادیبستان

 

تمام ایل و تبارش نشسته، زین گوشی

شود پدیده و آید برون، ابوریحان

 

مدیر یک چنل، اما ببیندش مادر

نشسته جای رئیسی توی بهارستان

 

چه روزگار طلایی که بر مرادش بور

چپیده توی موبایل و چَتیده با جانان

 

پر از نگاه پلنگی شده موبایل او

برای جنگل عشقش شده چو جنگلبان

 

رسیده آخر ترم و زده مخ او را

کشیده نقشه عقد و شب حنابندان

 

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت

به راحتی شده علامه مجازستان

 

دو سال بوده مدیر گروه، همچون خان

درست مثل خطاهای تایپی خر خان !

مژده! چرا مدرسه‌ها وا شده

بگیم دوباره سویه پیدا شده؟ 

خوابیده بودم تا دیروز لنگ ظهر

دیگه برام خواب خود رویا شده

این روزا اونقد خونه‌مون شلوغ بود

نفهمیدم چطوری فردا شده 

داداش کوچیکه‌م میگه این کتابات

مثل یه قایق توی دریا شده

این درسا رو کِی داده بود معلم

زیر فشارش کمرم تا شده

همه چی با این کرونا بهم ریخت

آبخوری رفته تو کمد جا شده! 

مژده! چرا مدرسه رو نبستن

اوه اونجا رو انگاری دعوا شده

مهسا داره موی کیو می‌کشه

چرا صداش شبیه غولا شده

گره زده مانتو شو به مقنعه‌ش

تو ماسکشم  پر پفیلا شده

من لای هیچ کتابیو ندیدم

وقت دعا برای املا شده

خشکه زده زبون روزه‌دارم

دهن نگو، خشکی صحرا شده

راستی تو هم سحری خوردی مژده! 

رنگت مث گربه رعنا شده

گربه رعنا دیگه، عین برفه

قشنگ‌ترین گربه دنیا شده

یه چیزایی تو دفترم نوشتم

 بزن بریم که زنگ انشا شده

سرای مدرسه و بحث علم و طاق و رواق

چه سود چون دل دانا و چشم بینا نیست

 

ای صاحب فال!

به تازگی تصمیمی یکهویی گرفته‌ و صدای خیلی‌ها را درآورده‌ای! ما که با هم تعارف نداریم، الان وقتش نبود. گذاشتی  درست بعد از تعطیلات عید و اول ماه رمضان این تصمیم را اتخاذ نمودی! با خودت نگفتی که این دانش‌آموزان و دانشجویان آمادگی حضور در کلاس حضوری را ندارند. دانش‌آموزی که دو سال از زیر لحاف سر کلاس‌هایش حاضر می‌شد و به بهانه سرعت پایین اینترنت و قطع و وصل شدن صدای معلم از زیر درس جواب دادن مثل کش تُنبان در می‌رفت، دانشجویی که جواب سوالات امتحان را از گروه بدون استاد کپی می‌کرد، چگونه این سرای مجازی را بگذارد و بگذرد؟ (چشم بینا هم ندارند و خواب‌شان می‌آید!)

خودت ما را به شاخه نبات قسم دادی و بعد از کلیک روی موشواره لپ‌تاپ، این فال را مجازی گرفتی! آن وقت انتظار داری دانش‌آموزان و دانشجویان با دهان روزه و در کلاس‌های چهل نفری حضور به هم رسانند. خب خودت هم می‌آمدی شیراز و سر قبرمان فالت را می‌گرفتی! نگفتی تعداد بچه‌ها زیاد است کرونا می‌گیرند! 

ای صاحب فال؛ بدان و آگاه باش!