تولد یک ستاره

مهدی طاهرخانی: فوتبال ستاره‌ها را یک‌شبه نمی‌سازد. برای درخشیدن جوانان باید صبر کرد، هزینه داد و درست سرمایه‌گذاری کرد. پرسپولیس این روزها در سهیل صحرایی جوانی را یافته که اگر درست حمایت شود، می‌تواند آینده خط دفاع این تیم و حتی فوتبال ایران باشد.
فوتبال، بازی بی‌رحم و در عین حال بخشنده‌ای است. گاهی بازیکنی جوان را بالا می‌کشد و در کانون توجه قرار می‌دهد و گاهی همان بازیکن را در چشم‌برهم‌زدنی زمین می‌زند. تنها چیزی که فوتبال به تو می‌دهد، فرصت است؛ فرصتی کوتاه که باید از آن به بهترین شکل استفاده کرد.
پرسپولیس این روزها با کشف سهیل صحرایی توانسته جرقه‌ای تازه در تیم روشن کند. بازیکنی که در بازی برابر سپاهان نشان داد چه ظرفیت بزرگی دارد. او در چند صحنه همانند یک ستاره ظاهر شد؛ با تمام توان در خط دفاع جنگید و حتی یک استارت تماشایی ۷۰ متری زد که می‌توانست به گل منجر شود؛ اگر هم‌تیمی‌اش کمی هوشمندانه‌تر پاس می‌داد.
البته فوتبال همیشه روی خوش ندارد. صحرایی هم اشتباه کرد؛ جایی که با اعتمادبه‌نفسی عجیب خواست به مهاجم سپاهان لایی بزند؛ اشتباهی که می‌توانست پرسپولیس را در آستانه دریافت گل مساوی قرار دهد اما همین صحنه‌ها بخشی از مسیر رشد است. اگر قرار باشد او به مدافعی بزرگ تبدیل شود، باید پرسپولیس به او اعتماد کند و اجازه دهد هزینه یادگیری‌اش را در زمین بپردازد.
مدافع جوان نسبت به فصل گذشته پخته‌تر شده. توپ را بهتر کنترل می‌کند، درک دقیق‌تری از بازی دارد و جسارتش بیشتر شده. با این حال، هنوز در ابتدای راه است و نیاز به کسب تجربه دارد.
باید در نظر گرفت صحرایی در بازی با سپاهان مقابل یکی از سخت‌ترین خطوط تهاجمی لیگ قرار گرفت. جناح چپ سپاهان با حضور زکی‌پور، حاج‌صفی و نورافکن از قدرتمندترین جناح‌های فوتبال ایران است. با این وجود، صحرایی به کمک محمد خدابنده‌لو بارها توانست جلوی نفوذهای خطرناک این سمت را بگیرد. همین کافی است تا به هر ۲ بازیکن نمره قبولی داد.
فوتبال مثل زندگی است؛ گاهی شانس سرنوشت را رقم می‌زند. اگر توپ‌های سپاهان تبدیل به گل می‌شد، امروز نگاه‌ها متفاوت بود اما حقیقت این است که صحرایی توانست خودش را نشان دهد و اعتماد سرمربی را بیشتر جلب کند.
پرسپولیس اکنون در ۲ جوان خود، براجعه و صحرایی، آینده‌ای روشن می‌بیند. اگر به آنها میدان داده و اعتماد به نفس‌شان تقویت شود، در پایان فصل می‌توانند به ستاره‌هایی چند میلیاردی در همین لیگ تبدیل شوند. چنین سرمایه‌ای اگر به درستی مدیریت نشود، در سال‌های بعد با هزینه‌های کلان باید از تیم‌های دیگر خریداری شود.
با این همه، کار فقط بر دوش باشگاه نیست. خود صحرایی هم باید مراقب باشد؛ مغرور نشود و فریب تعریف و تمجیدها را نخورد. فوتبال همان‌طور که امروز او را بالا آورده، فردا می‌تواند بی‌رحمانه زمین بزند. او باید یاد بگیرد فروتن بماند و مسیرش را با تلاش ادامه دهد.
صحرایی فرصتی طلایی به دست آورده است؛ فرصتی که هر بازیکن جوانی آرزویش را دارد. حالا پرسپولیس و کادر فنی آن باید این فرصت را به سرمایه‌ای ماندگار بدل کنند. اگر چنین شود، شاید چند سال دیگر وقتی از بهترین مدافعان راست ایران یاد می‌کنیم، نام صحرایی در صدر فهرست باشد.
* حرف آخر
سهیل صحرایی هنوز در ابتدای راه است اما نشانه‌های آینده‌ای درخشان در بازی او پیداست. اگر پرسپولیس صبور باشد و صحرایی هم مغرور نشود و همچنان بیاموزد، این نهال جوان می‌تواند درختی تنومند در قلب خط دفاع سرخ‌ها شود.