حجت‌الاسلام و المسلمین سید سعید لواسانی: ما در این سلسله‌یادداشت‌ها کوشیده‌ایم- به فضل الهی- برخی از ظهورات آشکار نفس را بیان کنیم تا بلکه بتوانیم- با یاری خداوند متعال و رحمت بیکرانش-  از آنها رهایی یابیم و راه نفس را سد کنیم و آن را از صحنه وجود خودمان بیرون بیندازیم تا نه توان تصویرگری داشته باشد و نه حکمرانی کند. یکی از جلوه‌گری‌های نفس که بسیار هم خطرناک است و نباید از آن غافل بود، ظهور نفاق در صحنه جان آدمی است. این مرتبه نفسانیت به راحتی قابل تشخیص نیست و طبعاً نجات‌یابی از آن بسیار مشکل‌تر است زیرا به‌رغم اینکه همگی با نفاق آشنا هستیم اما تصور اینکه ما به این رذیله موصوف شده باشیم، برایمان مشکل است. به تعبیر دیگر نفاق لایه‌های پنهانی دارد که چه بسا بیشتر ما به آنها مبتلا باشیم و از آن خبر نداشته باشیم که همین امر باعث می‌شود تشخیص برای ما بسیار مشکل شود. بویژه برای ما که در نظام اسلامی زندگی می‌کنیم و بنا داریم دولت اسلامی و جامعه اسلامی تشکیل دهیم و کشور را اسلامی کنیم. نفاق در ما و کارگزاران و وابستگان به نظام بیشتر جلوه‌گری می‌کند و باید این افراد بیشتر مراقب لایه‌های پنهان نفاق در درون خود باشند که خدای ناکرده هم خودشان را به هلاکت نیندازند، همچنین سد نظام اسلامی از رسیدن به اهداف بلندش نشوند.  این هشدار را هم بدهم که نفس آرام‌آرام و گام به گام جلو می‌آید، از نفاق بسیار پنهان شروع می‌کند و گام به گام عمق آن را در جان انسان بیشتر می‌کند، به‌گونه‌ای که انسان اصلاً هیچ درکی از آن ندارد، تا جایی که او را به نفاق نیمه‌آشکار و در نهایت به نفاق آشکار می‌کشاند که همگی آن را می‌فهمند اما باز خودش نسبت به آن یا جاهل است یا جهالت دارد. و این امری است که ما در بیش از 36 سال عمر انقلاب و نظام اسلامی به صورت مکرر دیده‌ایم.
اما حقیقت نفاق کفر به خداست زیرا انسان منافق دارای دو چهره است که  چهره اصلی او در پس نقاب چهره ظاهری‌اش پنهان شده است. [معجم مقاییس اللغه: 5/ 454 ـ 455] و چنانکه عرض کردیم لایه‌ها و مراتب فراوانی دارد. حضرت امام خمینی در یک تقسیم‌‌بندی کلی نفاق را به دو مرتبه نفاق اکبر و نفاق اصغر تقسیم می‌کنند. نفاق اکبر نفاق اعتقادی است که فرد حقیقتاً به خدا و اسلام کافر است اما به دلیل ترس یا منافع زودگذر یا طولانی خود را به ظاهر مسلمان نشان می‌دهد اما نفاق اصغر نفاق عملی است که فرد از نظر اعتقادی مسلمان است اما چون بنا دارد که به منزلت‌ها و موقعیت‌های اجتماعی و سیاسی برسد، و رسیدن به آنها را جز از طریق دوچهرگی میسر نمی‌داند، رو به نفاق عملی می‌آورد تا اعتماد عمومی را جلب کند و به اهداف خود برسد. ریا در این نوع نفاق جای دارد. [چهل حدیث: 155] در این معنی هم حقیقت نفاق شرک است زیرا فرد رضای مخلوق را جای کسب رضای خالق نشانده است. یعنی به‌‌رغم اینکه از نظر کلامی و اعتقادی مسلمان محسوب می‌شود، اما در عمل مشرک است و دچار بلیه دوچهرگی شده است. بحث ما هم درباره نفاق اصغر یا عملی است که دارای مراتب و لایه‌های پنهان فراوانی است که هرچه عمق آن بیشتر شود، شناختش سخت‌تر می‌شود.  
اما قرآن میزان عام شناخت نفاق را تبین فرموده است: «إِنَّ الْمُنَافِقِینَ یُخَادِعُونَ اللهَ» [نساء: 142] «یُخادِعُونَ اللهَ وَ الَّذِینَ آمَنُوا» [بقره: 9] منافق اهل خدعه است، با خدا و با مومنان. «خدعه» یعنی فریب و نیرنگ. قرآن می‌فرماید که آنان در پی نیرنگ مداوم و مستمر هستند. [تفسیر تسنیم: 2/252] مصداق بارز و آشکار آن منافقان به نفاق اکبر هستند که به اسلام تظاهر می‌کنند اما باطنشان کفر است و در حقیقت ایمان ندارند اما این معنی شامل نفاق عملی هم می‌شود که لایه‌های پنهان‌تر نفاق است. روایات نیز آیات را بر نفاق عملی تطبیق داده‌اند. [بحارالانوار: 69/300] حقیقت مطلب را در جست‌وجو در جان و قلب خود می‌توانیم بیابیم. اگر در مقام بندگی خدا، زبانمان با قلب‌مان همراه نبود، و در مقام رفتار اجتماعی ظاهرمان و باطن‌مان دو چهره داشتند، یعنی خود را به‌گونه‌ای جلوه می‌دهیم که آن نیستیم، گرفتار نفاق یعنی خدعه با خدا و مومنان هستیم. پس توجه کنیم که مبادا ما «مومن منافق» باشیم یا دقیق‌تر بگویم «مومن مجازی» باشیم که اگرچه گرفتار کفر اعتقادی نبوده و بحمد الهی از رذیله کفر و شرک پاک هستیم اما در عمل منافق باشیم. یعنی در عین حال که مسلمان و مومن هستیم و به آداب دینی هم مودب هستیم اما گرفتار مراتب و لایه‌هایی از نفاق باشیم. این نفاق از ظهورات و جلوه‌های نفسانیت و مهلکات است که ما را آرام‌آرام به لایه‌های آشکار نفاق می‌کشاند. بنابراین باید مراقب باشیم که قلب ما جمع بین ایمان و نفاق و در مرحله بالاتر قلبی که بر آن مهر نهاده شده است، [الکافی: 2/422] نباشد.
 

  جنایات اخیر اسرائیل غاصب در کشتار فجیع کودکان و نوزادان چندروزه غزه که دل همه انسان‌ها را به درد آورده، و اقدام کثیف آمریکا و انگلیس در باز گذاشتن دست رژیم اشغالگر در این سلاخی فجیع انسانیت نشان داد چه‌قدر حقوق بشر بازیچه دست چنگیزها و هیتلرهای قرن حاضر شده است.
قاضی‌زاد
  خدا را شکر برای همه عاشقان داخلی روابط با آمریکا بار دیگر خباثت این رژیم در جنگ اخیر غزه  در حمایت از ظالم مشخص شد و امیدواریم دیگر چنین چیزی را مطرح نکنند.
زرین
 اگر مسلمانان دنیا زودتر از گرفتاری مصیبت اختلاف و تشتت که به وسیله انگلیس و آمریکا بر آنان تحمیل شده، خارج نشده و بر آن فائق نیایند، جلادان صهیونیست و داعش از خدا بی خبر، کشتار مسلمین را تشدید خواهند کرد و از سازمان‌هایی که به دروغ نام حقوق بشر بر خود نهاده‌اند نیز هیچ صدایی برنخواهد خاست چون کارها باب میل آنها پیش می رود.
کمال عباسی
  با توجه به گذشت بیش از یک ماه از جنگ سوم غزه، آمریکا همچنان از جنایات رژیم مفلوک صهیونیستی حمایت می کند. در حالی که می‌تواند با تحت فشار گذاشتن آن، جنگ را خاتمه دهد؛ اما این کار را نمی کند. خدا عذاب آمریکا و انگلیس و اسرائیل را زیاد کند که این طور با خیال راحت بچه‌های مظلوم فلسطینی را می‌کشند.
باوفا

سیده‌آزاده امامی: درست یک‌سال از آغاز به کار دولت یازدهم می‌گذرد، دولتی که با شعارهای جذابی نظیر «اعتدال» و «احترام به قانون» و وعده‌هایی چون «تحول 100 روزه اقتصادی» و «رفع همه تحریم‌ها در عین حفظ همه حقوق ملت» و... و بویژه با «تدبیر» غافلگیرکننده «کلید» بر سر کار آمد، بدان «امید» که گره از کار فروبسته ملت بگشاید. علاوه بر این شعارهای پرشور و وعده‌های فریبنده ایجابی، رویکرد بشدت سلبی دولت نسبت به عملکرد دولت‌های نهم و دهم نیز در موفقیت آقای روحانی برای کسب حدنصاب لازم آرای ملت سهم بسزایی داشت.
البته تا اندازه‌ای طبیعی است که در ایام انتخابات و برهه‌های گذار و انتقال قدرت ایده‌ای بیشتر مورد اقبال مردم واقع شود که در نفی «وضع موجود» و ترسیم «وضع مطلوب» موفق‌تر عمل کند، بویژه اگر آن «وضع موجود» از شرایط عادی فاصله داشته و از بی‌ثباتی و نابسامانی نیز در رنج باشد اما از سویی اگر نفی وضعیت موجود از حد بگذرد و به مرز تخریب و سیاهنمایی برسد علاوه بر آنکه در میزان صداقت و انصاف منادیان آن ایده تردیدهایی را رقم می‌زند، به همان نسبت انتظارات و توقعات جامعه را نسبت به عملکرد خود آنان فزونی می‌بخشد. دولت یازدهم دقیقاً در چنین شرایطی و با چنین شرایطی روی کار آمد.
امروز و با گذشت یک‌سال از آغاز به‌کار دولت و در واقع سپری شدن یک چهارم از عمر آن، مجال مناسبی است برای بازخوانی و بازنگری وعده‌ها، شعارها و کارنامه دولت، هرچند یک‌سال فرصت کمی است برای تحقق همه آنچه یک کاندیدای ریاست‌جمهوری در روزهای انتخابات وعده داده است، با این‌حال می‌توان با نگاه به جهت‌گیری‌های کلی، اولویت‌ها و برنامه‌های در دست اقدام ارزیابی قابل قبولی نسبت به این عملکرد یک‌ساله داشت.
شاید دور از انصاف نباشد ادعای اینکه آنچه بیش از هر چیز در کارنامه یک‌ساله دولت به چشم می‌خورد، بی‌برنامگی و نداشتن راهکار عملیاتی مناسب برای اداره امور کشور است. بارزترین دلیل این ادعا هم رجعت دولت به سیاست‌ها و برنامه‌های امتحان‌پس‌داده سال‌های دهه 70 است که حتی به منظور تداوم آنها اغلب وزیران کابینه نیز از میان مدیران آن مقطع خاص گزینش شدند، برنامه‌هایی که به اذعان بسیاری از کارشناسان ریشه بخش عمده‌ای از نابسامانی‌های اقتصادی و فرهنگی حال‌حاضر کشور به حساب می‌آید. در واقع هم آنچه تاکنون از عملکرد دولت مشاهده شده چیزی جز تداوم همان سیاست‌ها و جهت‌گیری‌های کلی نبوده و مختصر تفاوت‌های موجود را نیز ضرورت‌های زمانی و اقتضائات فعلی به آن تحمیل کرده است، اگرنه تاکنون برنامه شاخصی که مدیران فعلی و در شرایط فعلی مبدع آن بوده باشند ارائه نشده است و این به خوبی مؤید ضعف برنامه‌ریزی دولت در تهیه و تدوین برنامه‌های مناسب برای برون‌رفت از وضعیت موجود است.
شاید شاخص‌ترین برنامه‌ای که دولت در حوزه اقتصادی پس از حدود یک‌سال ارائه داده همان بسته معروف خروج از رکود است که حتی به اذعان کارشناسان اقتصادی همسو با دولت نیز تقریباً تهی از برنامه و راهکار عملی خاص بوده و حداکثر چیزی به‌مثابه یک «تحلیل» خوب و کلی از اوضاع و احوال فعلی حاکم بر عرصه اقتصادی است و نه راهکاری عملیاتی برای تغییر این شرایط!
علاوه بر این ضعف چشمگیر- و صرفنظر از ضعف‌های دیگری که می‌توان به آنها پرداخت و این جستار مجال آن نیست، نظیر ضعف «گفتمان» دولت- همانگونه که اشاره شد دولت به‌‌رغم انتقادات بسیار تندی که به مدیران گذشته داشت، برای آنچه از عملکرد دولت سابق نفی کرد هنوز گزینه جایگزین قابل توجهی ارائه نکرده است؛ به عنوان مثال گرچه یکی از شدیدترین انتقادات مخالفان دولت قبل و بویژه رئیس‌جمهور کنونی و گروه‌های هم‌جهت با وی در ایام انتخابات معطوف به اقدام دولت قبل در انحلال «سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی» و تبدیل آن به معاونت و در عوض وعده احیای مجدد این سازمان بود، اما امروز و با گذشت یک‌سال از فعالیت دولت هنوز خبری از احیای این سازمان نیست، امری که شاید تحقق آن تنها بسته به یک خط فرمان رئیس‌جمهور باشد!
نمونه دیگر نحوه اجرای «طرح هدفمندی یارانه‌ها» است که آن‌هم سهم زیادی از انتقادات و اعتراض‌های کاندیداهای انتخابات گذشته و مخالفان دولت قبل را به خود اختصاص داده بود، اما باز هم با وجود گذشت یک‌سال از تصدی دولت یازدهم و بویژه پس از آنکه «تدبیر» دولت در به راه‌اندازی کمپین برای انصراف از یارانه با شکست مواجه و در واقع «ناامید» شد، هنوز هیچ جایگزینی برای تغییر در شیوه اجرای آن ارائه نشده و این طرح همچنان به همان شیوه سابق در حال اجرا است. در این مورد هم به مانند موضوع قبل گویی همه انتقادها و تخریب‌ها نه ناظر به «شیوه اجرا»، که معطوف به «مجریان» این طرح‌ها بوده و کارکردی انتخاباتی داشته است و پس از انتخابات و با تغییر مدیران همه آن نقدهای کوبنده از موضوعیت افتاده و از دستور کار خارج شده‌اند، اگرنه سکوت محض و رفتار دوگانه مخالفان دولت سابق و مدافعان دولت فعلی را در این خصوص هیچ توجیهی نیست!
پروژه‌های «مسکن مهر» و «سفرهای استانی» نیز دقیقاً وضعیتی مشابه موارد فوق دارند و به‌‌رغم اینکه در گرماگرم تبلیغات انتخاباتی آماج حملات منتقدان بودند، اما پس از استقرار دولت جدید همچنان به همان سیاق گذشته در حال اجرا بوده و تنها مشمول «تغییر نام» شده‌اند!
برای سوءاستفاده‌های اقتصادی و سوءمدیریت‌ها نیز که به مانند موارد مذکور دستاویز شدیدترین حملات و تخریب‌ها علیه دولت قبل بود، هنوز پس از یک‌سال چاره‌ای اندیشیده نشده و در حالی که فساد بزرگ 3000 میلیاردی معروف در سال ششم تصدی مدیران قبلی اتفاق افتاد و هزینه‌ها و تبعات گزافی را به نظام و ملت تحمیل کرد، افشای پرونده رانت 650 میلیون یورویی در ماه‌های نخست مدیریت دولت فعلی و نیز پرونده‌های مبهمی نظیر واردات بنزین و مواردی شبیه آن، نگرانی‌های جدی‌ای را نسبت به تداوم روند ناصواب پیشین در دولت فعلی برانگیخته است!
اگر در دولت قبل ترسیم «خط قرمز»ی گرداگرد نزدیکان رئیس‌جمهور به منظور بازداشتن نهادهای قانونی از بررسی پرونده تخلف این افراد ناپسند و ناموجه بود، به همین اعتبار ممانعت دولت فعلی از پرداختن به پرونده تخلفات گذشته مدیران فعلی
- نظیر پرونده کرسنت- نیز قبیح و غیرقانونی است، حال آنکه منتقدان دیروز، امروز کاملاً لب فروبسته و دم برنمی‌آورند!
واردات بی‌رویه محصولات بی‌کیفیت خارجی و اختصاص ارز مرجع به واردات خودروها و اجناس لوکس نیز کماکان ادامه دارد و بی‌توجهی به پدیده‌های ‌زیست‌محیطی و تخریب سرمایه‌های طبیعی نیز بر همان روال سابق است، اما...!
همه اینها در حالی‌ است که دولت- و در واقع دولتمردان- هم در ایام تبلیغات انتخابات به نفی تمام‌عیار عملکرد دولت‌های نهم و دهم پرداختند و هم پس از انتخابات همه کم‌کاری‌های خود را با سیاهنمایی مطلق نحوه مدیریت مدیران سابق توجیه کردند! اما طبیعی است که اگر این راهبرد حتی برای مدتی نیز کاربرد داشته باشد، خیلی زود کارآیی خود را از دست خواهد داد و نمی‌تواند در درازمدت مورد استفاده واقع شود. چه اینکه ملت یک‌بار به این شعارها و ادعاها رأی داده است و از آن پس منتظر است تا دولتی که با آن‌همه شور و حرارت به نفی وضع موجود پرداخت، آنچه را در چنته خود دارد رو کند و درواقع خود را «اثبات» نماید، نه اینکه تا سال‌های سال نان «نفی» دوران سابق را بخورد، که ملت به ایده‌ای که هنوز دستاورد ایجابی قابل دفاعی از خود ارائه نکرده، چند مرتبه اعتماد نمی‌کند!
در عرصه فرهنگی هم که به تعبیر رهبر معظم انقلاب به مراتب مهم‌تر از اقتصاد است و کاستی‌های آن با «سبد کالا» و بن کالا رفع نمی‌شود، ابراز نارضایتی چندین‌باره معظم‌له و تذکرات مکرر ایشان به مدیران این حوزه به اندازه کافی گویای نمره دولت در این ساحت است. حال آنکه رهبر فرزانه انقلاب امسال را سال «اقتصاد و فرهنگ» نامیدند تا این دو مقوله حیاتی بیش از پیش در دستورکار مدیران ارشد کشور قرار گیرد و توجهی بیش از همایش و بیانیه صرف به آن مبذول شود، اهمیت این دو حوزه و نقش مهمی که در این برهه خاص از حیات پربرکت انقلاب اسلامی ایفا می‌کند، همچنان که مقام عالی‌مقام نظام فرمودند عنایتی در قد و قواره «عزم ملی و مدیریت جهادی» می‌طلبد، و اهتمامی کمتر از این حد نمی‌تواند برآورنده اهداف مندرج در دل این عنوان باشد.
با عنایت به موارد فوق و نگاهی اجمالی به کارنامه یک‌ساله دولت به نظر می‌رسد همه «امید» دولت برای ایجاد تحول و پویایی در عرصه‌های مختلف کشور معطوف به «تدبیر» همان «کلید» معروفی باشد که یک کارکرد و به‌عبارتی یک ادعا بیشتر نداشته است، و آن‌هم ایجاد گشایش چشمگیر اقتصادی در سایه برقراری تعامل مؤثر با همه دنیاست. ایشان بر این باورند که همه مشکلات کشور برآمده از تحریم‌های تحمیلی‌ای است که آن ‌هم محصول تعامل نادرست مدیران قبلی با دنیا و به نوعی ماجراجویی و اظهارات جنجال‌برانگیز آنان بوده است؛ بماند که قبل از انتخابات نه تحریم‌ها، که سوءمدیریت‌ها مسؤول همه معضلات کشور معرفی می‌شد! اساساً به‌زعم ایشان باید به روی دنیا خندید تا دنیا نیز به روی ما بخندد، بدین سبب بود که رئیس‌جمهور هنوز از راه نرسیده به سراغ قفل کهنه و سنگین تابوی رابطه با آمریکا رفت تا به خیال خود اعجاز «شاه‌کلید»ش را به رخ دیگران بکشد! و علاوه بر آن بی‌توجه به هشدارها نسبت به بدعهدی دشمن، و مغرور و سرمست از اکسیری که گمان می‌کرد به کف آورده به مصاف 1+5 رفت تا به خیال خود هنوز 100 روز تمام نشده سر و ته پرونده سنگین و پیچیده هسته‌ای را نیز هم آورد، این بود که «توافق ژنو» را به‌مثابه مهم‌ترین شاهکار دولت رقم زد! شاهکاری که ضعف‌ها و کاستی‌های چشمگیر آن اکنون حتی بر خوش‌بین‌ترین هواداران دولت نیز پوشیده نیست و به‌‌رغم همه بی‌مهری‌ها و اتهام‌ها و اهانت‌هایی که حواله منتقدان شد درستی و صحت ادعای آنان هر روز بیش از پیش رخ می‌نماید.
این شاهکار(!) که اکنون به چالشی برای دولت بدل شده است حاصل شتاب‌‌زدگی و اعتماد به نفس کاذب دولت و نیز نگاه آلوده به خوش‌بینی مفرط برخی دولتمردان فعلی به نظام سلطه و بویژه سرکرده آن یعنی شیطان بزرگ بود.
شاید همین اعتماد بیش از اندازه به توافق با شیطان است که سبب بی‌تحرکی و کم‌کاری برخی مدیران شده است و درواقع گویی اکثر دولتمردان منتظرند تا ببینند «ظریف» چه می‌کند و منهای ظریف و سرنوشت نامعلوم توافق کذایی هیچ برنامه خاصی برای تحول در حوزه مسؤولیتی خود ندارند، همه نگاه‌ها به ظریف است و اگر ظریف را از کابینه بردارند دولت دستاورد قابل اشاره‌ای برای ارائه به ملت ندارد. این گذشته از آن است که ارزیابی کارنامه ظریف و همین توافق علیه ما، مجال مفصلی می‌طلبد که البته درباره آن سخن‌های بسیار رفته است و نقداً به عنوان مشخص‌ترین دستاورد «دیپلماسی لبخند» می‌توان از سرنوشت نماینده دائم ایران در سازمان ملل متحد سراغ گرفت، و نیز از چگونگی تغییر لحن مقامات آمریکایی! (درباره بهره‌گیری از ظرفیت ریاست ایران بر جنبش عدم تعهد بویژه در ایام حمله وحشیانه رژیم صهیونیستی به نوار غزه نیز گفتنی‌ها بسیار است که فعلاً از آن می‌گذریم). چنین رویکردی برخلاف توصیه‌های مؤکدی است که دولت را از گره زدن سرنوشتش به وقایع نامعلوم برحذر داشته و به «نگاه به درون» و تکیه بر ظرفیت‌ها و امکانات داخلی نظام فرامی‌خواند، ‌که تنها و تنها این رویکرد و اعتماد و اتکا به سرمایه‌های درونی است که تضمین‌کننده موفقیت دولت‌ها در همه زمان‌ها و همه شرایط بوده است و برعکس نگاه به بیرون و بدتر از آن خوش‌بینی و اعتماد به دشمنان امتحان‌پس‌داده بر آسیب‌پذیری دولت می‌افزاید. سیاست‌های کلی «اقتصاد مقاومتی» نیز دقیقاً با همین هدف و با نیت کاستن از آسیب‌پذیری بنیان‌های اقتصادی کشور در برابر سوء‌استفاده‌های ناجوانمردانه دشمنان انقلاب و با راهبرد «حفظ دستاوردهای کشور در زمینه‌های مختلف و تداوم پیشرفت و تحقق آرمان‌ها و اصول قانون اساسی و سند چشم‌انداز بیست ساله» از سوی رهبر معظم انقلاب ابلاغ شد، اما متأسفانه تاکنون نشانی از توجهی آنچنان که بایسته و شایسته آن است در دست نیست! البته از حق نگذریم در مدت یک‌سال گذشته تحولاتی هم در برخی حوزه‌ها رخ داده که شایسته تقدیر است؛ ملموس‌ترین آنها تغییر در حوزه سلامت است که نویدبخش بهبود اوضاع در این عرصه است. اما همین تحولات نیز برای تداوم و ثمردهی نهایی نیازمند تحول هماهنگ در سایر عرصه‌ها است و چه‌بسا بی‌توجهی به این ضرورت، معدود تغییرات صورت پذیرفته را نیز با مشکل مواجه کرده و حتی آن را به چالشی فراروی دولت نیز بدل کند.

اولین سفر احمدشاه قاجار به اروپا (1298 ش)
مسافرت شاهان به اروپا از زمان ناصرالدین شاه شروع شد. او و فرزندش مظفرالدین شاه هر کدام سه مسافرت پرهزینه و بی‏ثمر به اروپا داشتند ولی محمدعلی شاه به دلیل اوضاع بعد از انقلاب مشروطه و مدت کوتاه سلطنت، این فرصت را پیدا نکرد. احمد شاه، آخرین شاه قاجار، هم به دلیل سنتی که ایجاد شده بود و هم به دلیل جوانی، آرزوی رفتن به اروپا را داشت و شاید اقامت در آنجا را بر سلطنت پرماجرایی که در ایران داشت ترجیح می‏داد. این مسافرت‏های چند ماهه در حالی صورت می‏گرفت که فقر و تبعیض در جامعه بیداد می‏کرد. در نهایت در جریان سفرهای بعدی احمدشاه، رضاخان توانست بر اوضاع تسلط یابد و شاه جوان را برکنار کند.
وثوق‌الدوله طی اعلامیه‌ای امضای قرارداد بین ایران و انگلیس را فاش ساخت (1298ش)
در این اعلامیه آمده است که طبق قرارداد منعقده مالیه و قشون ایران زیر نظر معلمین و فرماندهان انگلیس قرار خواهد گرفت. قشون متحدالشکل خواهد شد. ژاندارم و قزاق به یک صورت درخواهند آمد. دولت انگلیس به ایران دو میلیون لیره وام خواهد داد.
رحلت «شیخ بهایی» عالم کم‌نظیر و دانشمند بزرگ عهد صفوی(1030ق)
شیخ الفُقهاء، استاد الحکماء، رئیس الادبا، علامه‏ دهر، شیخ الاسلام و المسلمین، شیخ بهاءالدین محمد بن عزالدین حسین بن عبدالصمد حارثی همدانی جبعی عاملی معروف به شیخ بهایى از شاگردان شهید ثانی و یکی از علمای بزرگ شیعه و از افتخارات جهان اسلام می‏باشد. شیخ بهایى فقیهی اصولی، محدث رجالی، مفسر، ریاضیدان، حکیم، متکلم، ادیب، شاعر، جامع علوم عقلی و نقلی بود و بالجمله در علوم متنوع، گوی سبقت از افاضل و دانشمندان ربوده است. وی در سال 953 قمری در بعلبک لبنان به دنیا آمد. در طول حیات پربار خویش مسافرت‏های زیادی به نقاط مختلف جهان داشت و از محضر اساتیدی برجسته در رشته‏های گوناگون استفاده نمود. شیخ بهایى در این سفرها توانست در بسیاری از علوم مانند هیئت و نجوم، ریاضیات، تفسیر قرآن، فقه و اصول، علم حدیث، ادبیات فارسی و عربی و طب و مهندسی متبحّر گردد و در تمامی آنها کُتُبی را به رشته‏ تحریر درآورد. وی نخستین کسی است که یک دوره‏ فقه غیراستدلالی به زبان فارسی نوشت. ملاصدرا، ملامحمدتقی مجلسی اوّل، محقق سبزواری، ملاحسنعلی تُستَری، میرزا رفیعا نایینی، سید ماجد بحرانی، ملامحسن فیض کاشانی، ملامحمدصالح مازندرانی و ده‏ها دانشمند و فاضل دیگر از شاگردان شیخ بهایى می‏باشند. کشکول، اسرارالبلاغه، اثنی عشریات، خمس اربعین حدیثاً، جامع عباسی، عین الحیوه و بحرالحساب و ده‏ها اثر دیگر از جمله آثار اوست. آثار علمی و مهندسی وی را می‏توان در جای جای اصفهان مشاهده نمود. سرانجام، شیخ بهایی، این دانشمند کامل و جامع در 77 سالگی در اصفهان پایتخت سلسله‏ صفویان بدرود حیات گفت و طبق وصیتش در مشهد مقدس و در نزدیکی مرقد مطهر حضرت امام رضا(ع) مدفون گردید.
بمباران هسته‏ای شهر «ناکازاکی» در ژاپن توسط ایالات متحده آمریکا (1945م)
پس از آنکه در ششم اوت 1945م اولین بمب هسته‏ای بر شهر هیروشیما فروریخت، در نهم اوت نیز دومین بمب هسته‏ای آمریکا، شهر ناکازاکی ژاپن را به کام مرگ و ویرانی کشاند. در این روز بر اثر بمباران هسته‏ای ناکازاکی در حدود 80 هزار نفر کشته و ده‏ها هزار نفر دیگر زخمی شدند. تلفات جانی این حادثه، تنها به آن روز بر مردم ژاپن محدود نمی‏شود چراکه برخی از زخمی‏ها، سال‏ها پس از این حادثه جان باختند. علاوه بر آن، عوارض شدید روحی و پیامدهای زیست محیطی نیز در ادامه این بمباران، خسارت ژاپن را بیشتر کرد. استعمال بمب هسته‏ای در ژاپن که به کشتار فجیع صدها هزار نفر انجامید، بزرگ‌ترین فاجعه بشری در طول جنگ جهانی دوم به شمار می‏آید. آمریکا بعدها در توجیه به‌کارگیری بمب هسته‏ای در ژاپن عنوان کرد که در صورت خودداری از به کار بردن این بمب، شاید بیش از 10 میلیون ژاپنی و یک میلیون آمریکایی در جنگ برای تصرف جزایر ژاپن کشته می‏شدند. زیرا علاوه بر 2 میلیون سرباز ژاپنی، نزدیک به سی میلیون ژاپنی دیگر که آماده برای حمل سلاح و جنگ بودند، مرگ را بر ننگِ شکست و تسلیم خاک کشورشان به بیگانه ترجیح می‏دادند.

حسین بابازاده‌مقدم:بار دیگر هاشمی‌رفسنجانی که گویی قرار است تا آخر عمرش فرصت‌های بیان عقیده و نظر را صرف انتقام از جریان‌های رقیبش در گذشته کند در حالی که همزمان با درپیش گرفتن رویه‌هایی تازه در برقراری ارتباط با عناصر ناهنجار از خود نقش‌های جدیدی را بروز می‌دهد، منتقدان را «خوارج» معرفی کرد. این اتفاق در حالی رخ داده است که چندی قبل او حامیان جریان گفتمان انقلاب اسلامی را «جدیدالاسلام» برچسب‌گذاری کرده بود.
آقای هاشمی به مناسبت یک‌سالگی دولت در نامه‌ای برخی نکات تکراری اما تثبیت شده از مواضعش پیرامون دولت گذشته، شرایط کشور و برداشت تاریخی‌اش را به همراه اصرار بر اشتباه گذشته‌اش در عرصه سیاست، اقتصاد و فرهنگ ایران و علاوه بر اینها شمه‌ای از ادامه مسیر در فرافکنی‌های اقتصادی و سیاسی از مسؤولیت‌های فعلی دولت را به نمایش گذاشته است.
نامه هاشمی یک روال عادی دارد، درست مثل اینکه روی دکمه تکرار زده باشی همان حرف‌های قبلی پخش می‌شود؛ سیر انقلاب، کارهایی که در دولت وی موسوم به سازندگی انجام شده و بالاخره تهاجم به دولت قبل که تا هاشمی زنده است قابل بخشیدن نیست. البته شاید هاشمی علاقه داشته باشد از خودش تصویر رهبر یک موج اصلاحی را به نمایش بگذارد، چرا که او هم طبیعتا می‌داند بسیاری از انحراف معیارهای صورت گرفته در 16 سال قبل از دولت سابق یا مستقیما توسط خود وی طراحی شده یا اینکه دوستان و شاگردان و مدیران میراثدار سبک فکری او شرایط را رقم زده‌اند، بنابراین طبیعی است که در روزگار کهنسالی و در شرایطی که به قول خود ایشان «نعل به نعل» پیش‌بینی‌ها در مورد رئیس‌جمهور پیشین درست از آب درآمد یا به عبارتی روشن‌تر «درست از آب درآورده شد»، دیگر او می‌تواند نقش یک پدر پیر مهربان و دلخسته و پشیمان را بازی کند اما آیا فرزندان او را به پدری قبول دارند؟ آیا او را می‌بخشند؟
نامه اخیر اختصاص دارد به اینکه او چه کرده و در دولت قبل چه اتفاقی افتاده است، اقدامات سایر دولت‌ها در اظهارنظرها و مواضع هاشمی مفقود است؛ مثلا اینکه حدفاصل این دو دولت در 8 سالی که مدیریت کشور در اختیار محمد خاتمی قرار داشت، فاکتورهای مورد نظر وی چگونه تعقیب می‌شد، اصلا حاضر است خود را مسؤول رخدادهای دولت مدعی اصلاحات بداند یا خیر و البته اگر این دولت فعلی هم آنچنانی که بر سر شیر شکار شده‌اش ایستاده و با آن عکس می‌گیرد، متعلق به حضرتشان است بنابراین درباره کل مسائل کشور هاشمی باید پاسخگو بوده و قبول کند درباره تمام مشکلات کشور یک‌تنه پاسخگو باشد. این تمامیت‌خواهی و پدرپنداری هاشمی برای جریان‌های سیاسی‌، گویی از سوی دیگری با غفلت عظیمی از سوی کسانی که به او توصیه می‌کنند تا همچنان نقش بزرگ‌تر و آقا بالاسر را بازی کند، توأم است، چرا که عملا این افراد و جریان یاد شده هاشمی را در موضعی قرار می‌دهند که 4 سال بعد به عنوان مسؤول تمام گرفتاری‌های مردم شناخته شده و تمام تلاش وی برای مظلوم‌نمایی و سفیدسازی نقش‌های سیاسی و اجتماعی‌اش، نقش بر آب شود.
هاشمی که به خوبی واقف است نرخ تورم به صورت متوسط در دولت وی در بالاترین میزان ممکن نسبت به دوره‌های خاتمی و احمدی‌نژاد بوده است در این نامه که فقط به مناسبت سالگرد دولت روحانی به رشته تحریر درآمده است، وضعیت را در پایان 8 سال دولت قبل فلاکتبار توصیف کرده و همچنین کوشیده است از واقعیت‌های تاریخی کارنامه واقعی خودش براحتی عبور کند.
وی در تشریح عملکرد دولت موسوم به سازندگی از فاینانس‌های پیشنهاد شده به ایران در بخش عمران به عنوان یک مزیت در شرایط فراصنعتی یاد کرده است که در واقع اختصاص به نوعی از سرمایه‌گذاری خارجی برای پیشبرد طرح‌های اقتصادی درون کشورها در پروژه‌های معینی دارد اما او توضیح نداده چرا نرخ تورم، بیکاری، وضعیت فشار مالی و سختی‌های عملی زندگی مردم کشورمان در دوره مدیریت وی تا میزان بسیار قابل ملاحظه و غیرقابل تکراری بالا بوده است، وی توضیح نداده است آیا آمارهای خیره‌کننده تورم‌ها در دولت‌های وی صحت داشته است و اگر صحت داشته آن نرخ تورم فلاکت محسوب می‌شده است یا این نرخ مربوط به اواخر دوره قبل؟! حتی این موضوع هم اهمیت ندارد، هاشمی و جریان متبوعش اگر از «آواربرداری» از «ویرانی‌های هشت ساله» سخن به میان می‌آورند، در واقع این هراس را به نمایش می‌گذارند که ممکن است در انتخابات بعدی باز فردی از گفتمان انقلاب اسلامی عنان مدیریت کشور را به دست گیرد. فردی آزموده، برآمده از عقلانیتی محاسبه‌گر، بدون صفت‌های خلقی و مدیریت منفی احمدی‌نژاد (که او را با بحران‌های متعددی روبه‌رو کرد) که این‌بار علاوه بر تومار نفاق ساده گذشته، تومار نفاق پیچیده فعلی را درهم بپیچد. این موضوعی است که بسیاری را وادار کرده تا همچنان وضعیت 8 سال گذشته کشور را «ویرانه» و وظیفه دولت فعلی را «آواربرداری» توصیف کنند. باید اصولگرایان هم البته درک کنند که نگاه جریان هاشمی به فضای سیاسی رقبایشان نگاهی یکپارچه است.
این خطر برای هاشمی و دوستانش بسیار ملموس است که همان رویه‌ای را که مردم در برابر دولت و مشروعیت خود وی داشتند، در قبال این دولت 4 ساله هم اتخاذ کنند البته موفقیت دولت فعلی در عدم پیروی از روش‌های شکست خورده و ناکام و عملا ضد مردمی دولت‌های موسوم به سازندگی است. مرور درگیری‌های شهرهای مختلف کشور در این سال‌ها و ریشه‌های ناآرامی و شورش‌های شهری می‌تواند بسیاری از پرسش‌ها را پاسخ دهد.
در عین حال شایسته است رسانه‌های مستقل فاینانسی را برای بیان توضیحات هاشمی درباره فقر، گرانی، تورم و بیکاری در 8 سال موسوم به سازندگی ایجاد کرده و از او برای بیان علل فشارهای وحشتناک اقتصادی بر مردم و برخورداری از بالاترین میزان متوسط نرخ تورم طی 8 سال توضیح بخواهند تا دیگر وی امکان فرافکنی‌هایی از این دست را نداشته باشد.  

 

جواد آقایی: پرده اول: یک بیمارستان «دولتی» که آمبولانس آژیرکشان وارد می‌شود و کودکی سه ساله که بر اثر تب تشنج کرده را وارد اورژانس می‌کند و بعد از چهل دقیقه بلاتکلیفی مسؤولان اورژانس به پدر کودک می‌گویند خودتان از داروخانه شیاف تب‌بر تهیه کنید و...!
پرده دوم: یک بیمارستان «دولتی» که پذیرای یک پیرزن 85 ساله است که براثر کهولت سن باید تحت نظر باشد و از قضا فرزند این پیرزن از دوستان مشفق و همراهان جناب آقای دکتر شکوری‌راد از مدیران بیمارستان و همچنین از نمایندگان متحصن مجلس ششم و فعالان فتنه 88 است که در راستای همین آشنایی، بازرسان این بیمارستان «دولتی» (براساس طرح تکریم بیماران که از نیمه اردیبهشت مثلا اجرایی شده است) همه هزینه‌ها حتی هزینه دستکش‌های یک بار مصرف را هم به همراهان بیمار تقدیم می‌کنند و مانند یک بیمارستان خصوصی رسیدگی می‌کنند!
پرده سوم: در همان بیمارستان «دولتی» یک پیرمرد 80 ساله (از یاران حضرت امام و فعالان و مبارزان انقلاب اسلامی) دچار سکته مغزی را بعد از 48 ساعت نگهداری در اورژانس به بخش ارتوپدی بیمارستان منتقل می‌کنند و در جواب اعتراض همراهان بیمار می‌گویند ما همین جا را داریم و اگر ناراحتید می‌توانید بیمارتان را به جای دیگری منتقل کنید!
جناب آقای روحانی! این 3 پرده نمایش و تئاتر نبوده و نیست، بلکه بخشی از حقیقت تبعیض سیاسی دولت به‌اصطلاح تدبیر و امید شماست که علاوه بر بخش سلامت مانند خوره به جان تمام بخش‌های اجرایی و... دولت افتاده و آنها را دست به سینگان فعالان و فتنه‌گران قرار داده است! این طرح تکریم بیماران است یا طرح تکریم بیماران خاص با خط‌مشی  سیاسی خاص؟! خواهشا دیگر شعار ندهید که تضاد این شعارهای شما را در سطح جامعه به‌خوبی لمس می‌کنیم. این تبعیض‌ها و برخوردهای تندروانه که خلاف شعار اعتدال‌گرایی شماست، نه ربطی به دولت گذشته دارد که بخواهید آن را از گردن خود باز کنید  و نه ربطی به کمبود بودجه دارد که بگویید خزانه ما خالی است! اگرچه می‌دانم درددل این حقیر که این 3 پرده را با آشنایان نزدیکم درک کرده‌ام، هیچ‌گونه تاثیری بر روند مسائل جاری دولت نمی‌گذارد که انتقاد‌های قبل‌تر از من هم نگذاشته، اما برحسب وظیفه نوشتم تا شاید بدانید که مردم ایران از شعارهای تزییناتی خسته شده و خام این بازی‌های خوش رنگ و لعاب نمی‌شوند.
راستی! من هم سواد دارم و هم شناسنامه و امیدوارم روزنامه «وطن امروز» را به خاطر چاپ همین درددل تعطیل یا مثل گذشته تحریم نکنید!