حسین بابازاده مقدم : امام خمینی: من دست و بازوی همه کسانی که بی‌ادعا و مخلصانه درصدد استقلال و خودکفایی کشورند را می‌بوسم.
گاف‌های عجیب و غریب و گاه بسیار بزرگ دولتی‌ها چیز تازه‌ای نیست. اگر حالا و در این روزها سخن از گاف بزرگ ترکان درباره تولید ملی به میان آمده است چند ماه قبل هم گاف دیگر دولتی‌ها مثل عبارت‌های خاص یونسی درباره قوم بنی‌ا‌‌سرائیل و حکومت فرزندان بنی‌اسرائیل رسانه‌ای شده بود یا مثلا اظهارنظرهای عجیب رئیس‌جمهور درباره منتقدان و همینطور توهین‌های وزیر نفت به منتقدان رسانه‌ای صنایع انرژی کشور، گویی باید عادت کنیم که هرازگاهی یک چیز عجیب از زبان دولتی‌ها بشنویم.
ترکان در سمت مشاور رئیس‌جمهور اخیرا ادعا کرده است تولید ملی ایرانی‌ها صرفا اگر با وضعیت آزاد روبه‌رو شوند توان رقابت در عرصه آبگوشت بزباش و قرمه‌سبزی را دارد، حال آنکه در سال‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی احترام به تولید ملی و اهمیت خودکفایی اقتصادی از ارکان اندیشه و عمل انقلابی در ایران، همواره مورد توجه قرار داشته است.
صرف نظر از اینکه اظهارنظر‌های ترکان شباهت‌های دیگری با نقطه نظرات سایر اعضای دولت در تحقیر صنایع و توانایی‌های تولید در داخل کشور دارد و به‌نظر می‌رسد دولت به‌صورت کلی این باور را دارد که باید صنعت داخلی در کشور را با بی‌اعتنایی و تحقیر دنبال کند، نکته مهم دیگر عصبانیت‌های مهارنشده دولتی‌ها در مقابل افکار عمومی و پدیده‌های مهمی است که مسائل کلیدی کشور را بهم پیوند می‌زند.
چرا دولتی که مدعی بود کلید همه چیز و تمام مشکلات این کشور را در دست دارد در برابر چند انتقاد، واکنش یا در مقام ایده‌پردازی عملا چهره‌ای عصبانی از خود بروز می‌دهد؟ در حالی که اصولا عصبانیت علاوه بر اینکه نمایانگر بی‌تدبیری و بی‌برنامگی مفرط است از سوی دیگر ناشی از ناتوانی و استیصال روانی به شمار می‌آید.
یافتن پاسخ مساله سودجویی برخی تولیدکنندگان خودرو یا محصولات صنعتی دیگر که در عمل خلاف استاندارد و قانون، ضایع‌کننده حقیقی حقوق مصرف‌کنندگان داخلی هستند و این موضوع توسط تمام انسان‌های بی‌طرف این کشور هم تقبیح می‌شود در گرو زیر سوال بردن کل و تمامیت تولید ملی نیست. سوال مهم از دولتی‌ها این است که با تحقیر تولید ملی، صنایع و قدرت بخش‌های داخلی کشور می‌شود به دستاورد مثبتی در این عرصه یا احیانا اصلاح سیستم‌های تولیدی امیدوار بود و حقیقتا چنین گفتمانی در برابر تولید گفتمانی عاقلانه و مدبرانه تلقی می‌شود؟
ایران اسلامی با تکیه بر توانایی‌های فرزندانش مسیر بسیار دشواری را برای دسترسی به همین میزان خودکفایی اقتصادی و صنعتی که آقایان به‌راحتی آب خوردن آن را تحقیر و تحدید می‌کنند پشت سر گذاشته است، مسیر مهمی که در اندیشه و بیان حضرت امام خمینی و همینطور رهبر معظم انقلاب از اصول مهم سال‌های پس از پیروزی انقلاب به شمار می‌آمده است.
اصلاح رویه‌های مافیایی در برخی صنایع، توجه به ارتقای کیفیت، مبارزه با تولیدات مخرب و... همگی از جمله مسؤولیت‌های دولت و بخش‌های نظارتی است که کار و عمل جدی مجاهدانه را طلب می‌کند و پاسخگویی به این نیازها با شانتاژ و احیانا توهین به اصحاب آن مقدور نیست.
به هرحال کمتر کسی در جهان است که نداند ایرانی‌ها در حالی که توانایی ساختن یک پیچ و مهره را نداشتند در حال حاضر انواع صنایع سنگین و سبک را در اختیار داشته و برای اندوختن ذره‌ذره این دانش و دستیابی به امکانات و ابزارهای تولید مسیرهایی بس طاقت‌فرسا و سخت را پشت سر گذاشته‌اند، حالا به یک‌باره نواختن زیر سطل این دستاوردها کار عاقلانه و شایسته‌ای نیست، خصوصا اینکه عمل مذکور از فرد یا افرادی سر بزند که خود مسؤول ارتقا و اصلاح خرابی‌ها به شمار می‌آیند. دولتی‌ها اینقدر در سیاهنمایی علیه دولت سابق غرق شده‌اند که دیگر نمی‌دانند با چند جمله ناشی از عصبانیت و استیصال نمی‌توانند از خود در برابر مسؤولیت‌هایی که قانون بر‌عهده‌شان گذاشته است، سلب مسؤولیت کنند.
در هر صورت یا باید باور کنیم که جز آبگوشت بزباش و قرمه‌سبزی توانایی نداریم که احیانا برای رسیدن به این تخیل باید ساکن کره ماه یا مریخ باشیم یا اینکه منصفانه در کنار تمام ضعف‌ها این دستاوردهای مهم را بپذیریم که با همه کاستی‌ها در صنایع دفاعی و راهبردی امروز‌ جمهوری اسلامی به پرنده‌های فوق‌پیشرفته ضدجاسوسی دست یافته است، حالا باید از آقای ترکان سوال شود آیا آبگوشت بزباش و قرمه‌سبزی است که در آسمان ایران به نگاهبانی از مرزهای این مرز و بوم می‌پردازد یا همان فرهنگ توجه به تولید ملی است که می‌تواند به چنین افتخارهایی نائل آید؟
خبر پرواز پهپاد فوق‌پیشرفته‌ای که از نمونه آمریکایی آن بازسازی شده تنها نمونه‌ای از این وضعیت ملی است که تولید و بها دادن به آن نه‌تنها در بعد اقتصادی که حتی در زمینه‌های اقتدار نظامی و سرجمع قدرت ملی نیز مساله‌ای اجتناب‌ناپذیر و بسیار ضروری است.
در خاتمه به دولتی‌ها توصیه می‌شود تا برخی عبارت‌های حضرت امام خمینی را به‌عنوان ترسیم‌گر کلیت گفتمان انقلاب اسلامی که معادل است با سیاست‌های کلان کشور گاهی برای خود مرور کنند:
ما باید طرف احتیاط را بگیریم. اگر خدای نخواسته، [دشمن] موفق بشود و ایران را در حصر اقتصادی از جهات مختلفه قرار بدهد... قاعدتاً نمی‌توانیم دیگر مقاومت کنیم و این یک ضربه‌ای است که به نهضت ما می‌خورد که ضربه به اسلام است. پس تکلیف همه ماها هست که هر کس به هر مقداری که قدرت دارد در این امر کوشش کند.

آقایان مسؤول! اگر وقت داشتید و به آسایش و آرامش تان لطمه‌ای وارد نمی‌شود(!) یک تُک پا بیایید به مغازه‌های شهر، میوه‌فروشی‌ها، بازارهای لوازم‌خانگی و... سری بزنید تا متوجه شوید، گرانی‌ها چقدر مردم را آزار می‌دهد البته باز هم می‌گوییم اگر به آرامش‌تان گزندی وارد نمی‌شود!
سلمانی
 چرا از فعالیت شرکت هواپیمایی با نام جعلی «الخلیج» در ایران جلوگیری نمی‌شود؟ چه کسی به چنین شرکتی، بدون توجه به نام دروغین و جعلی آن مجوز فعالیت داده؟ نباید چنین چیزی پیگیری شود؟
ایرانی
 دولت برای اینکه مرغ گران نشود و هم مردم و هم پرورش‌دهندگان مرغ متضرر نشوند، به جای واردات مرغ، دان با قیمت مناسب در اختیار مرغداران قرار دهد. این راهکار موجب می‌شود همواره مرغ قیمت معقولی داشته باشد.
موسوی‌نسب
  اگر دولت محترم وقت نمایندگان را با معرفی برخی افراد که هم ناشناخته‌اند، هم ناکاربلد و هم در فتنه نقش داشته و قصد داشته‌اند بسیج را از دانشگاه خارج کنند، بگیرد و معرفی گزینه‌های پیشنهادی وزارت علوم بشود تفریحی جدید برای وقت‌گذرانی دولت و در کنار آن سعی در مظلوم‌نمایی و ایجاد این ذهنیت که مجلس با دولت همکاری نمی‌کند، آیا این کار خدایی و در راستای منافع نظام اسلامی است؟
کریم‌نژاد
 

حجت‌الاسلام و المسلمین سید سعید لواسانی: غرور از مهلکاتی است که رهایی از آن بسیار مشکل است، و طبع آدمی او را به سمت این رذیله می‌لغزاند. اما نکته‌ای که کار را مشکل‌تر می‌کند، آن‌ است که دنیا خانه غرور است: «الدُّنْیَا دَارُ غُرُورٍ» [بحارالانوار: 42/276] و همگان را مغرور می‌کند، مگر آنانی را که دنیا را محل گذر دانسته و از آن برای آخرت خود توشه گرفته‌اند. وقتی چنین است، ما که در دنیا پرورش می‌یابیم و فرزندان دنیا هستیم، و گرفتار غرور شده‌ایم، وقتی یکدیگر را می‌بینیم، بر غرورمان افزوده می‌شود و این امر مشکلی به مشکلات ما اضافه می‌کند. زیرا از روی خیرخواهی، به یکدیگر وعده‌ها می‌دهیم، وعده بهشت و امثال آن: «بَلْ إِنْ یَعِدُ الظَّالِمُونَ بَعْضُهُمْ بَعْضاً إِلَّا غُرُوراً» [فاطر: 40] «بلکه ستمکاران جز فریب به یکدیگر وعده نمى‏دهند.» چه ستمی بیشتر از  اینکه یکدیگر را فریب دهیم؟ با این‌کار صفت مذموم غرور را در خود تثبیت می‌کنیم  و آن را در وجودمان بیشتر گسترش می‌دهیم اما تقوا ملکه نفسانی است که با تمرین در کردار شایسته حاصل می‌شود، و به ما آموزش می‌دهد که تا زنده هستیم، نباید به خود و کارهای خود مغرور شویم، زیرا غرور نوعی یقین دروغین به آینده‌ای است که هنوز نیامده است، در حالی که تا در دنیا هستیم نباید به عاقبت‌بخیر شدن خود مطمئن شویم. [تسنیم: 2/371] و این روش قرآن و اهل‌بیت عصمت و طهارت «علیهم‌السلام» است که همواره ما را از غرور برحذر می‌دارند و به اندیشه درباره عاقبت خود وامی‌دارند. به این دلیل همواره ما را دعوت می‌کنند که صرفاً برای خدا کار کنیم، و جز به حیات طیبه اخروی توجه نداشته باشیم. به عبارت دیگر همه کارهای ما باید جهت اخروی داشته باشد و سعادت ابدی ما را تامین کند. به این دلیل جز برای خدا و تقرب به حضرت حق و جلب رضای او نباید کار کرد. و در یک کلام همه اندیشه‌ها، باورها، گرایش‌ها و کارهای ما باید رنگ خدایی داشته باشد،  اما مغرور به دنیا جز به کالای نیرنگ و فریب دنیا توجهی ندارد، زیرا «وَ مَا الْحَیاهُ الدُّنْیا إِلَّا مَتاعُ الْغُرُور» [آل‌عمران: 185] به این دلیل طبق آیه 20 سوره مبارکه حدید، زندگی پست دنیوی آنان را به بازی، سرگرمی، زینت، تفاخر و تکاثر مشغول کرده و از هدف نهایی آنان یعنی لقای خدا باز داشته است.  و این افسون نفس و شیطان است که دنیا و حیات دنیوی را ابزار فریب خود کرده‌اند، وگرنه که دنیا محل تحصیل رضای خداست، و گذرگاهی است که ما را به خدا و سعادت ابدی اخروی می‌رساند. قران را تلاوت کنیم، حضرت سلیمان وقتی شاگردش در یک چشم برهم‌زدن تخت بلقیس را به محضر او آورد، نه‌تنها مغرور نشد، بلکه با نهایت خضوع خدا را شکر کرد و آن را فضل خدا دانست. یا ذوالقرنین که سد عظیمی در مقابل متجاوزان ساخت، آن را رحمت پروردگار دانست، و به توانایی‌های خود مستند نکرد. معلوم است که زندگی دنیا برای آنان پست نیست، بلکه گذرگاهی مطمئن برای رسیدن به قرب خداست، اما ما که دچار مستی دنیوی شده‌ایم، و  سرگردان گردیده‌ایم: «لَعَمْرُکَ إِنَّهُمْ لَفِی سَکْرَتِهِمْ یَعْمَهُون» [حجر: 72] «به جان تو سوگند، که آنان در مستى خود سرگردان بودند.» به این دلیل اگر خدای سبحان به ما رحمتی بچشاند،  شادمان و فخرفروش می‌شویم. [هود: 10] این نشان غرور درونی ماست که برای ما نشاط کاذب می‌آورد، و نسبت به دیگران هم فخرفروش‌مان می‌کند. آری! باید از این دنیا حذر کرد، زیرا منشأ غرور و سختی‌های بسیاری است:
«فَاحْذَرُوا الدُّنْیَا فَإِنَّهَا غَدَّارَهٌ غَرَّارَهٌ خَدُوعٌ مُعْطِیَهٌ مَنُوعٌ مُلْبِسَهٌ نَزُوعٌ لَا یَدُومُ رَخَاؤُهَا وَ لَا یَنْقَضِی عَنَاؤُهَا وَ لَا یَرْکُدُ بَلَاؤُهَا» [نهج‌البلاغه: 352] «از دنیا برحذر باشید که بشدّت پیمان‌شکن و فریبکار و حیله‌گر است، اندک می‌دهد، و بسیار منع مى‏کند، جامه سلامت مى‏پوشاند و به زور برهنه مى‏کند، راحتش دوام ندارد، رنجش را پایانی نیست، و بلا و سختى‏اش آرام نگیرد.» آری! «الدُّنْیَا تَغُرُّ وَ تَضُرُّ وَ تَمُر» [نهج‌البلاغه: 548] «دنیا می‌فریبد، زیان می‌رساند و می‌گذرد.»
به این دلیل است که باید از فریب دنیا پرهیز کرد و مراقب بود که به دام آن گرفتار نشویم: «اتَّقُوا غُرُورَ الدُّنْیَا فَإِنَّهَا تَسْتَرْجِعُ أَبَداً مَا خَدَعَتْ بِهِ مِنَ الْمَحَاسِنِ وَ تُزْعِجُ الْمُطْمَئِنَّ إِلَیْهَا وَ الْقَاطِنَ» [غرر الحکم: 135] «از فریب دنیا خود را نگهدارید، زیرا آنچه را به فریب از خوبی‌ها داده است، پس می‌گیرد، کسی را که به آن مطمئن شده است، و در آن آرام گرفته است، از جا بر می‌کند.» آری! غرور غفلتی است که نفس و شیطان در ما به وجود می‌آورد و ما را به اشتباه می‌اندازد و می‌فریبد و به ما ضرر می‌رساند و ما را به زندگی نازل دنیوی مطمئن می‌کند، و چونان سرابی است که آب می‌نماید اما ما را از تشنگی هلاک می‌کند. «الدُّنْیَا غُرُورٌ حَائِلٌ وَ سَرَابٌ زَائِلٌ وَ سِنَادٌ مَائِل‏» [همان] «دنیا فریبکاری سرگردان‌کننده است، سرابی است که زود از بین می‌رود و تکیه‌گاهی است که خود در حال فروریختن است.»  این دنیا نفسانیت ماست که به کمک شیطان ما را به غرور می‌کشاند تا از دنیا برای آخرت خود توشه برنگیریم و از بندگی خدا استنکاف کنیم. اما برای دوستان خدا؛ دنیا مسجد است و در آن  دائم به عبادت مشغول هستند. بنابراین برای اینکه خود را از تعلقات دنیوی برهانیم، چاره‌ای نداریم مگر اینکه خود را از فریب نفس و شیطان آزاد کنیم. و از این فریب و غرور باز نمی‌مانیم، مگر اینکه خشیت و خضوع ما در برابر پروردگار عالم روز به روز بیشتر شود.
 

رضا ملک‌زاده: پرونده مجموعه‌ای از نیازهای صنعتی کشورمان براساس تفکری که گروهی از هواداران غرب در کشورمان داعیه‌دار آن هستند، افولی غیرقابل توجیه را تجربه می‌کند. تجربه تلخ پلمب مجدد تاسیسات هسته‌ای کشورمان توام با پذیرش پیش‌نویس توافقنامه ژنو با بندهای عجیبی که امضای آن موجب شد دولت به دست خود ذخایر ارزشمند اورانیوم غنی‌شده کشور را تبدیل به اکسید کند، موجی از نگرانی و بدبینی عمومی را در جامعه ایرانی ایجاد کرد. به نحوی که پس‌لرزه‌های همان توافق 6 ماهه تا به امروز موجب شده است تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای کشورمان از ترس «سقوط دولت» به واسطه معامله منافع ملی بر سر میز مذاکره هم که شده با دقت بیشتری وظایف محوله را پیگیری کند و خدای ناکرده به سراغ تکنیک‌های مذاکره «شاه سلطان‌حسینی» و «دیپلماسی قجری» نرود! هر چند همچنان از اخبار منتشر شده در فضای رسانه‌های غربی بوی انعقاد یک «توافق بد» برای ایران به مشام می‌رسد اما امید مردم به ورود بهنگام نمایندگان ملت در مجلس شورای اسلامی و نظارت رهبر انقلاب بر خطوط قرمز ترسیم شده حول منافع ملی ایرانیان است.
اما «صنعت هسته‌ای» تنها پرونده برآمده از دانش، قدرت و ثروت ایرانی نیست که در آینده کشور از نقش به‌سزایی برخوردار خواهد بود و امروز آمریکا با هدف نابودی کامل آن پای در میدان گذاشته است. دستور برای «اشغال سایبری ایران» و کشورهای مشابه ما، سال‌ها پیش از جانب آمریکا صادر شد. هدف از این طرح به بردگی کشاندن سایر ملت‌ها در دنیای حاکمیتی جدیدی است که مرزگذاری آن هنوز فاقد قوانین جهانی است. کلید فتح مرزهای حقیقی کشورها در فضای جهانی جدید در مجاب ساختن مدیران ملی حوزه سایبر برای «دست روی دست گذاشتن» و متوقف ساختن برنامه عملیاتی بومی است؛ به طور مثال در کشورمان ایران، باید از اجرای طرح‌های حاکمیت‌زایی همچون «شبکه ملی اطلاعات» پرهیز شود. طرحی که به واسطه اجرای  آن مسیر  مهم، موثر و تجربه شده ثروتمند شدن کشورهای کمترتوسعه‌یافته در فضای جدید نیز به آسانی با پرهیز از «توانمند شدن» مسدود خواهد شد. امروز «سایبر» از نقش و قدرتی مشابه «نفت» در قرن 19 برخوردار است، با این تفاوت که هزینه اکتشاف و استخراج ثروت در آن به مراتب کمتر از نفت است. پیشرفت و توسعه بومی  در حوزه سایبر نیز نیازمند صنایع سنگین و تکنولوژی‌های نوین آنچنانی که تنها در انحصار چند شرکت چندملیتی غربی است، نیست. پس با تمرکز روی پیشرفت‌های سایبری بومی می‌توان به سادگی از جهان سوم به جهان اول صعود کرد و سرانه ملی ثروت افزایی را ارتقایی تصاعدی بخشید. درمقابل بهترین راه برای مدیریت «میل» سایر کشورها برای ورود به حوزه ثروت و قدرت جدید این است که همچون قرن نوزدهم چندملیتی‌های وابسته به قدرت‌های بزرگ، سایبر را همچون «نفت» بدبو و بی‌ارزش با قوانینی از پیش تعیین شده جلوه دهند!
اینجاست که «سربازان دشمن» از داخل مرزها به نام تکنوکراسی و برتری فن‌سالاران به صنایع درونی حمله می‌کنند. برای اقلیت مذکور مهم نیست هزینه ایجاد شغل در فضای مجازی کمتر از 8 میلیون  تومان است بلکه تن دادن اجباری به حاکمیت غول‌های چند ملیتی همچون «گوگل و فیسبوک و آمازون» مشابه «شل و توتال و شورون و استات اویل» از درجه اهمیت بالایی برخوردار است! در نگاه فوق، چه اهمیتی دارد اگر «دیجی کالا» برند ایرانی و مشهور فروش کالا در فضای مجازی موفق شده است بدون کمک دولت، در بخش‌خصوصی برای صدها ایرانی شغل ایجاد کند؟!
متاسفانه ما در این حوزه حقیقتا  با برخی مدیران نفوذی روبه‌رو هستیم که آگاهانه بزرگراه بدون توقف شارش پول و ثروت ایرانیان به خارج از مرزهای کشور را احداث کرده‌اند! حال آنکه با یک برنامه‌ریزی دقیق می‌توانستند در کوتاه‌مدت سهم ثروت ایرانیان از فضای تقریبا رایگان سایبر جهانی را با توجه به نقش منطقه‌ای بی‌نظیر ایران میان کشورهای جهان سومی که هیچ ورودی به این فضا نداشته و ندارند، هزاران برابر کنند. حال سوال اینجاست که چرا چنین نمی‌کنند؟!
صحبت از ثروتی است که به قول معروف روی زمین مانده و مدیران ایرانی حاضر به خم شدن برای برداشتن آن نیستند اما واتس‌آپ از چین و وایبر از اسرائیل و گوگل و آمازون از آمریکا و راکت اینترنت از آلمان برای وصول آن هجوم آورده‌اند! اینجاست که حقیقتا گمانه ‌های بدی درباره برخی از معدود مدیران فعلی حوزه ارتباطات کشور قوت می‌گیرد.
 اخیرا یکی از مسؤولان دولتی پس از اینکه 20 دقیقه مورد عتاب و خطاب سرزنش‌آمیز یکی از مدیران ارشد نظام درباره سهل‌انگاری‌ها در حوزه فضای مجازی قرار گرفته کماکان مسیر «آمریکایی» اشغال سایبری ایران را با سرعت طی می‌کند و در این میان با تهدید شورایعالی فضای مجازی و مسدود کردن ردیف بودجه این مرکز، از برگزاری جلسات شورا نیز ممانعت به عمل آورده است! جالب اینجاست که پس از 5 ماه کارشکنی دولت در برگزاری جلسات شورایعالی فضای مجازی، در دورهمی برگزار شده در ساختمان ریاست‌جمهوری نیز اجازه طرح مسائل مهم مورد مناقشه از جمله «پیوست فرهنگی اینترنت نسل سوم و چهارم» و «پالایش محتوا» از جانب دولت صادر نشد!
مروری بر فضای ترسیم شده، خطر غلبه تفکر ضدحاکمیتی وابسته‌سازی کشور به بیگانگان با به‌روز رسانی تزهای فراماسون‌های رتبه‌داری همچون تقی‌زاده و رزم‌آرا را جدی می‌کند. به هر حال اگر دولت حقیقتا قانون‌گراست باید توضیح دهد به چه علت سهم ملت نه چندان ثروتمند ایران از فضای جهانی سایبر را با دست و دلبازی خیانت‌گونه به نام «ما نمی‌توانیم» به دشمن می‌بخشد و در این میان با بی‌حمیتی عجیبی از «سهم حاکمیت دهکده جهانی» و «شرکت‌های چند ملیتی» دفاع می‌کند! آیا رئیس‌جمهور روحانی از نقش برخی مشاوران و یکی از اعضای مهم دفتر خود در  مدیریت پروژه «اشغال سایبری ایران» مطلع است؟ آیا صنعت سایبر نیز همچون صنایع اتومبیل‌سازی از قدمتی ده‌ها ساله برخوردار است که دولت با مقایسه آبگوشتی بتواند تز «ما نمی‌توانیم» را در آن حاکم کند؟! آیا طرح مضحک «برون‌سپاری وظایف دولتی» این بار در فضای سایبر با قانون‌نویسی خلاف قانون «سازمان فناوری اطلاعات» با هدف سودآوری شرکت‌های چندملیتی بیگانه «عامدانه» و توسط «دولت» کلید خورده است؟ به نظر می‌رسد همان میزان که ملت و مجلس درباره سرمایه حاکمیتی کشورمان در برنامه هسته‌ای ایرانی حساس هستند نیاز است در پرونده‌هایی همچون «سایبر» نیز حساب‌کشی از مدیران مرتبط با جریان تضعیف قدرت ایران در فضای جهانی سایبری به‌عنوان زیرساخت طلوع حاکمیت‌های چند گانه نوین صورت گیرد. زمان برای برکناری مدیران متخلف و خائن با هدف احیای ظرفیت‌های درونی نظام در حوزه سایبر به سرعت در حال سپری شدن است و ما همچنان منتظر «معجزه» شورایعالی فضای مجازی هستیم. شورایی که اعضای آن حتی از توان قانونی لازم برای تعیین زمان برگزاری یا موضوع جلسات نیز برخوردار نیستند و بودجه آنها توسط دولت بلوکه می‌شود!  

 

نتیجه جدیدترین بررسی میدانی نمایندگان کارگری کشور حاکی از افزایش هزینه‌های یک خانوار ۴ نفره کارگری در تابستان امسال به ۲ میلیون و ۵۵۰ هزارتومان است. پیش‌تر این رقم برای فصل بهار، ۲ میلیون و ۲۰۰ هزارتومان اعلام شده بود. هادی ابوی، عضو هیات مدیره کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران ایران در گفت‌وگو با مهر از انجام جدیدترین بررسی‌های میدانی از وضعیت هزینه‌های زندگی کارگران در تابستان امسال توسط نمایندگان کارگران خبر داد و گفت: خوشبینانه‌ترین حالت بررسی‌ها و در نظر گرفتن متوسط هزینه‌ها به ما می‌گوید خانوار ۴ نفره کارگری در تابستان امسال در هر ماه ۲ میلیون و ۵۵۰ هزارتومان هزینه داشته است. ابوی افزود: تأمین هزینه‌های مربوط به خوراک و مسکن 2 موضوع مهم در هزینه‌های کارگران است. وی با اشاره به اینکه در حال حاضر اجاره یک واحد مسکونی متوسط و معمولی نیز ۵۰۰ تا ۶۰۰ هزارتومان در هر ماه هزینه در بر دارد، اظهارداشت: پوشاک، خوراک و مسکن جزو هزینه‌های اصلی و درمان و حمل و نقل در مراحل بعدی سبد معیشت خانوار کارگری مورد بررسی قرار می‌گیرند. وی خاطرنشان کرد: حداقل ۳۰ درصد کل هزینه ماهانه نیروی کار مربوط به مسکن بوده و۳۰ درصد دیگر نیز به خوراک اختصاص دارد. اما اگر تنها حداقل دستمزد ۶۰۹ هزارتومانی امسال را مدنظر قرار دهیم ۳۰ درصد هزینه مسکن به ۸۰ درصد می‌رسد.

رحلت فیلسوف شهیر سیدمحمدحسین طباطبایی، صاحب تفسیر شریف المیزان (1360 ش)
علامه سیدمحمدحسین طباطبایی در سال 1281 ش برابر با 1321 قمری در تبریز متولد شد و در 5 سالگی مادر و در 9 سالگی پدرش را از دست داد. در همان زمان علاوه بر فراگیری قرآن مجید و کتاب‏های متداول روز و خوشنویسی، به تحصیل مقدمات عربی روی آورد و در 23سالگی عازم نجف اشرف شد. علامه طی 11 سال اقامت در نجف از محضر عالمان نامداری همچون میرزای‌نایینی، سیدابوالحسن اصفهانی، محمدحسین غروی‏اصفهانی و میرزاعلی آقا قاضی‏طباطبایی استفاده‏های فراوان برد و مدارج علمی و کمالات اخلاقی را پیمود. پس از آن به مدت 10 سال در تبریز اقامت گزید و در سال 1325ش راهی شهر قم شد. علامه از آن پس با درک نیاز حوزه به تفسیر و فلسفه، به تدریس این دو پرداخت و در این دو رشته مقام شامخی به دست آورد. علامه طباطبایی همزمان با تدریس، از تالیف آثار گرانبها و سودمند غفلت نورزید و کتب متعددی را به رشته تحریر درآورد که اصول فلسفه و روش رئالیسم در 5 جلد، بدایه الحکمه، نهایه الحکمه، وحی یا شعور مرموز، علی(ع) و فلسفه الهی و حاشیه بر اسفار صدرالدین شیرازی و... از آن جمله‏اند. اما مهم‌ترین اثر علامه، تفسیرالمیزان نام دارد. این کتاب شریف که اصل آن به زبان عربی و در بیست جلد تالیف شده بارها از سوی ناشران داخلی و خارجی به زبان‏های عربی و فارسی چاپ و منتشر شده است. علاوه بر تالیفات متعددی که از علامه طباطبایی به یادگار مانده است، شاگردان فاضلی در حلقه درس ایشان مراتب کمال علمی را پیموده و منشأ خدمات فراوانی شده‏اند. حضرات آیات و دانشمندان فرهیخته‏ای از قبیل شهید مرتضی مطهری، شهید سیدمحمد حسینی‌بهشتی، امام موسی صدر، ناصر مکارم‌شیرازی، شهید دکترمحمد مفتح، شهید علی قدوسی، یحیی انصاری‌شیرازی، شهید سیدمحمدعلی قاضی‌طباطبایی، سیدعبدالکریم موسوی‌اردبیلی، محمدتقی مصباح‌یزدی، ابراهیم امینی، حسین نوری‌همدانی، حسن حسن‏زاده‌آملی، عبدالله جوادی‌آملی، سیدمهدی روحانی و ده‏ها عالم فرزانه طی سال‏ها حضور در محضر پرفیض استاد، خوشه‏چین خرمن معرفت علامه بوده‏اند. علامه سیدمحمدحسین طباطبایی سرانجام در صبح یکشنبه 24 آبان 1360 ش برابر با 18 محرم 1402 ق پس از یک هفته بیماری، دارفانی را در سن 80 سالگی وداع کرده و به دیار باقی شتافت. مزارش در کنار حرم حضرت معصومه(س) زیارتگاه عاشقان و شیفتگانش است. همزمان با یکصدمین سال تولد ایشان، همایش ملی میزان حکمت در دی‌ماه 1381 در محل سالن همایش‏های بین‏المللی صدا و سیما برگزار شد و شخصیت علمی این مفسر فرزانه، گرامی داشته شد.
رحلت عالم و فقیه بزرگ اسلام حسن‏بن‏ یوسف معروف به «علامه ‏حلی»(726 ق)
حسن بن یوسف بن علی بن مطهر معروف به علامه حلی در 29 رمضان 648 ق در شهر حلّه در عراق به دنیا آمد. سال‏های آغازین حیات وی مقارن با حملات وحشیانه‏ مغولان به سرزمین‏های اسلامی بود که با تدبیر چند تن از علما از جمله پدرش، حله از توفان حملات مغول در امان ماند و در همانجا به رشد و نمو و تحصیلات خود ادامه داد. وی از محضر شیخ مفید، محقق حلی، خواجه نصیرالدین طوسی، سیدبن طاووس و اساتید بزرگ دیگر استفاده کرد و در علم به درخششی عظیم دست یافت و عنوان «آیت‌الله» گرفت. علامه حلی با ارائه‏ تصویری صحیح از تشیع، اُلجایتو، حاکم مغولیِ ایران، معروف به سلطان محمد خدابنده را به این مذهب مجذوب کرد و باعث نشر مذهب اهل بیت(ع) در سراسر ایران شد. شاگردان و آثار قلمی علامه بسیار زیاد و گسترده هستند. فرزند نابغه‏اش معروف به فخرُالمُحققین، قطب‌الدین رازی، علی بن احمد حلی و ابن مُعَیَّه از جمله شاگردان و مُنتهی المطلب فی تحقیقِ المَذهب و تَبصِرَه المُتعلّمین در فقه، نهایه الوصول الی عِلم الاصول در اصول، نهایَه المَرام در کلام، جامِع الاخبار در حدیث، کَشف المَقال فی مَعرفه الرِّجال در رجال، القول الوَجیز فی تفسیر الکتابِ العزیز در تفسیر و شرح حکمه الاشراق در فلسفه و عرفان و ده‏ها اثر دیگر از ‏ آثار این عالم خستگی‏ناپذیر است. سرانجام علامه حلی در 78 سالگی وفات یافت و در حرم مطهر امام علی(ع) مدفون شد.