حسین بابازاده‌مقدم:  اسیدپاشی در اصفهان، جنجال‌سازی‌ برای فیلترینگ شبکه‌های اجتماعی موبایل، آنتن‌های ماهواره‌ای و... از جمله مصادیقی است که نشان می‌دهد جامعه ایران علاوه بر صفات ذاتی‌اش در دوقطبی شدن، توسط عللی موثر من‌جمله دولت در حال تشویق برای تشدید این وضعیت است. امروز در کشور شرایط و دشواری‌های ناشی از پدیده‌ای که از آن با عنوان «دوقطبی شدن» یاد می‌شود، بسیار بیش از سال‌های قبل به‌نظر می‌رسد، وضعیتی که دست‌کم ساختار‌های اجتماعی را شکننده و در نگاهی بدبینانه آنها را ویران می‌کند.
وضعیت دو قطبی چیزی شبیه به زمینه‌سازی برای خودکشی اجتماعی است، وضعیتی غیر عادی که کشمکشی دائم میان 2 گروه عمده از مردم و نخبگان را بر سر مسائل مختلف من‌جمله مسائل اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی در بردارد.
مارکس ابتدا دوقطبی یا قطبی شدن را در مسائل و بحث‌های مالی و اقتصادی جست‌وجو کرده است، اگر چه این اهمیت ندارد که بحث او تا چه حد موفق یا منسوخ شده است اما یک نکته اهمیتش را از دست نداده است و آن عبارت است از اشاره وی و کسان دیگری در نزدیکی اندیشه‌های اقتصادی در دانش اجتماعی، به تاثیر شکاف غنی و فقیر و آنچه اصطلاحا شکاف طبقاتی خوانده می‌شود در تشدید فضای دوقطبی جامعه؛ همان موضوع مهمی که در سال‌های اخیر، اقتصاد بیمار کشور، رانت خواری و ویژه‌خواری‌های خاص و فامیل‌سالاری در مشاغل مالی و پولی و بعضا صنعتی، آن را سبب‌سازی کرده است.
این یک خطر سیاسی برای کلیت یک حاکمیت است که عده‌ای با دامن زدن به فاصله‌های ناشی از شکاف مالی و پولی، یک وضعیت دوقطبی و جنگ پایین شهر علیه بالای شهر را دامن بزنند. شاید علت برد کردن چند فیلم گیشه‌پسند و در سطح فیلم‌فارسی از مباحث و تکیه‌کلام‌های مربوط به جنوب شهر در سال‌های اخیر و فروش میلیاردی این فیلم‌ها نمادی از بروز این وضعیت باشد. حالا آن تعریف خام مارکس و تسری‌جویی‌اش در حوزه تعمیم اقتصادی قطبی شدن جامعه تحول پیدا کرده است و دیگر مسائلی همچون موضوعات فرهنگی و اجتماعی نیز افزون بر آن شده است. باید در نظر داشت جامعه‌ای با مختصات ایران که از وضعیت هیجانی و احساسی بالایی رنج می‌برد و همینطور به لحاظ خصلت و سرشت رفتاری جامعه‌ای کوتاه‌مدت تلقی می‌شود، در برابر قطبی‌سازی فرهنگی و اجتماعی بسیار آسیب‌پذیر است.روند و روالی که دولت خصوصا در این 2 حوزه در پیش گرفته است و شاید خطاب چندی پیش رهبر معظم انقلاب و پرهیز دادن ایشان از دو قطبی کردن فضای جامعه و تاکید بر عوارض آن در حقیقت هشداری برای عمل دولتی‌ها به شمار بیاید.
این بسیار نسنجیده، غیرعلمی و در حقیقت خلاف مصالح ملی است که دولت خودش را با عنوان کارگزار قطبی کردن وضعیت جامعه تعریف کند و در مسائل مختلفی همچون موضوعات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و حتی مذهبی دست به قطبی کردن فضا که در بخش کوتاه‌مدت درگیری بخش‌هایی از مردم با یکدیگر و در سطحی بلندمدت تعارض شدید اجتماعی را درپی خواهد داشت، بزند.
در جریان اسیدپاشی‌های زنجیره‌ای در اصفهان بدون تردید سخن به میان آوردن از لزوم برخوردهای فرهنگی با بدحجابی و پرهیز از خشونت در برخورد با بدحجاب‌ها عملا پیامی بود برای کسانی که مدیران پروژه دو قطبی‌سازی هستند تا تقصیر‌هایی که با ادعاهای واهی و توهماتی بدون استناد به گردن گروهی از مومنان انداخته شده است تایید شود. این حلقه مرتبط است با اظهارنظر انگلیسی در حوزه حقوق بشر که تاکید کرده است، «نیروهای خیر» را باید در برابر «نیروهای مخالف تغییر» تجهیز کرده و قدرت بخشید.
در جریان آنتن‌های ماهواره‌ای، کلیت مقوله حجاب و عفاف و همینطور کلیت‌های مربوط به مناسبات با غرب، دولت از همین سازوکار قطبی کردن فضای جامعه پیروی کرده است، حتی همین رویکرد در حوزه قومیت‌ها نیز قابل ملاحظه است که نتیجه طبیعی آن افزایش نزاع و درگیری و وضعیت دوقطبی در مناطق مرزی کشور است.
این اقدامات البته پیشینه‌ای نیز در دولت اصلاحات دارد که طرح بحث «حاکمیت دوگانه» در حقیقت ریشه‌های زیر خاک این استراتژی به شمار می‌آید که در آن برهه به تاکید بر سازمان‌های وابسته به جایگاه قانونی رهبری و همینطور تخریب و تخطئه پیامدهای حضور این دستگاه‌ها خلاصه می‌شد اما وضعیت تازه ایجاد تنش در بین خود مردم و به‌عبارت روشن‌تر، خرد‌تر کردن سطح برخوردهاست.
این استراتژی اجتماعی ضلعی از اضلاع سه‌گانه‌ای است که یک بعد آن توسعه بی‌تفاوتی، افزایش محافظه‌کاری و همینطور تربیت یک اجتماع غیر فعال و منفعل در برابر برنامه‌ها و بزنگاه‌های سیاسی کشور است.
ایزوله بودن خبرهای مربوط به مذاکرات هسته‌ای و این فاجعه که حتی نمایندگان مجلس شورای اسلامی اخبار مذاکرات را از طریق رسانه‌های بیگانه دنبال می‌کنند از جمله شواهدی است که نشان می‌دهد مشی سیاسی دولت تربیت نیروهای منفعل اجتماعی است که از حوزه اثرگذاری خارج هستند.
قطبی کردن جامعه البته این حسن را دارد که یک اجتماع لمس و غیرواکنشی را در برابر دولت 4 ساله روحانی به پیش می‌برد اما همین وضعیت دوقطبی عملا به تضاد و کشمکش درونی و همینطور توسعه وضعیت ناامیدی و یأس منجر شده و درنهایت انفجار اجتماعی را می‌تواند به همراه داشته باشد، انفجاری که می‌تواند خود را در دوره بعد رقابت‌های ریاست جمهوری یا تا 6 سال بعد در وضعیتی بسیار مهلک نشان دهد.
طبیعتا غربی‌ها فعالانه وضعیت اجتماعی ایران را دنبال می‌کنند و ترکیب مساله‌دار بسیاری از بخش‌های مهم تصمیم‌سازی دولت در پیشبرد برنامه‌های دشمن درون محیط اجتماعی کشور بی‌اثر نیست. بعید به‌نظر نمی‌رسد چنین مهندسی‌های اجتماعی نادرست و کوتاه‌مدتی را که مبتنی بر ضرر‌های بسیار سنگین در بلندمدت است، عده‌ای از همان نفوذی‌ها و سرخورده‌های جریان فتنه یا عناصر مرتبط با ملی - مذهبی‌ها به دولت تحمیل کرده باشند. همان‌هایی که با لجاجت، وضعیت اسفبار معرفی گزینه‌های وزارت علوم را با مشی نامتعارف در برابر مجلس به پیش برده و حاضر نشدند در حد امکان از تصرف این وزارتخانه به نفع جریان رادیکال در حاشیه دولت چشم‌پوشی کنند.
 

رئیس مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه مهم‌ترین مساله هم‌اکنون در منطقه، بحث تروریسم است، گفت: ایران همانند زمان صدام در کنار مردم اقلیم کردستان عراق ایستاده است. به گزارش تسنیم، علی لاریجانی رئیس مجلس شورای اسلامی که دیروز در ادامه سفر به عراق وارد اقلیم کردستان شده بود پس از دیدار با جلال طالبانی رئیس‌جمهور سابق عراق و پیش از ترک سلیمانیه در کنفرانس مطبوعاتی که در محل فرودگاه این شهر برگزار شد در سخنانی، گفت: محور اصلی این سفرها مساله جریان تروریستی و راهکارهای مقابله با آن بوده است. وی با بیان اینکه مردم کُرد در حملات تروریستی مظلوم واقع شده‌اند، افزود: امروز کردستان مورد حمله وحشیانه داعش قرار گرفته است. ما هم‌اکنون همانند زمان صدام کنار مردم اقلیم کردستان هستیم. رئیس مجلس در ادامه با اشاره به سفرش به کشورهای سوریه و لبنان، تأکید کرد: مهم‌ترین مساله هم‌اکنون در منطقه، بحث تروریسم است که چند کشور این منطقه را درگیر خود کرده‌ و یکی از کشورهایی که اکنون از تروریسم رنج می‌برد، عراق است. لاریجانی با بیان اینکه از دیرباز روابط جمهوری اسلامی ایران با اقلیم کردستان عراق بسیار حسنه بوده است، اظهار داشت: این روابط دوستانه به زمان جنگ و زمان دفاع‌مقدس بازمی‌گردد، همان زمانی که صدام رفتاری وحشیانه با کُردهای عراق داشت. وی با اشاره به عملیات چریکی که در عراق و در زمان صدام با مسؤولیت طالبانی انجام می‌شد، افزود: جلال طالبانی شخصیت ممتازی است و پس از آنکه حکومت صدام سقوط کرد و وی رئیس‌جمهور عراق شد، روابط ما با عراق نزدیک‌تر شد، زیرا طالبانی شخصیتی مهم و مؤثر است و در دموکراتیزه کردن و ایجاد امنیت در این کشور نقش مهم و ویژه‌ای داشته است. رئیس مجلس تصریح کرد: در این سفر در مورد مسائل سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و بحث زائران با مقامات عراقی و استانداران نجف و کربلا صحبت شد.  رئیس مجلس در ادامه در پاسخ به سوالی درباره اینکه آیا همانند گذشته که از اقلیم کردستان عراق حمایت کردید، این پشتیبانی و حمایت ادامه خواهد داشت، خاطرنشان کرد: دوستان ما در اقلیم کردستان جمع هستند و روابط تاریخی با ایران دارند؛ ما چه در زمان صدام و چه امروز هرگاه اقلیم کردستان دچار مشکل شده، به کمکش شتافته‌ایم و در همین زمان نیز با توجه به حمله‌های وحشیانه داعش در نقاط مختلف، جمهوری اسلامی ایران به کمک اقلیم کردستان شتافته و باعث شده است از این مشکل رهایی یابند.
علی لاریجانی رئیس مجلس شورای اسلامی در ادامه این سفر، شب گذشته با مسعود بارزانی رئیس اقلیم کردستان عراق دیدار و گفت‌وگو کرد.
 

در بحث دشمنی در قرآن عناوین متعددی وجود دارد؛ «مشاق» برای دشمن خارجی می‌آید و «محاده» برای دشمنان داخلی. در آیه 12 سوره انفال داریم که خداوند به ملائکه می‌گوید بروید و مؤمنان را تثبیت کنید. یکی از آثار توحید این است که خوف و رعب را از بین می‌برد. اگر ما واقعا موحد باشیم، واقعا فکر می‌کنیم یک مؤثر وجود دارد و اگر او نخواهد هیچ کاری صورت نمی‌گیرد؛ اگر خدا بخواهد چیزی را بدهد احدی نمی‌تواند جلویش را بگیرد. کل عالم سپاه و ستاد خداست. این خودش احساس امنیت می‌آورد اما در مقابل، خاصیت شرک رعب است. به‌واسطه اینکه شرک پیدا کردند، رعب پیدا می‌کنند. شیطان، اولیا و دوستان خودش را می‌ترساند. از دشمن می‌ترسند چون شیطان مسلط شده بر آن طرف، بر آن حزب.
در آیات سوره حشر داریم که کافران از خانه‌های‌شان اخراج می‌شوند در حالی که خودشان هم گمان نمی‌کردند. با دست خودشان خانه‌های خودشان را خراب می‌کنند.
جریان محاده که در قرآن آمده، مربوط به دشمن داخلی است. بعد از ماجرای «افک» که یک فتنه سیاسی - اجتماعی شبیه فتنه 88 در زمان پیامبر بود، دست عده‌ای رو شد. یک گروهی بودند این جریان را طراحی کرده بودند که ماجرای آن در سوره نور آمده است. خداوند می‌گوید اتفاقا بد هم نشد، خوب شد یکسری چیزها اتفاق افتاد. یکسری چیزها رو شد. در این بین یکسری مردم جامعه بودند که هر فردی به اندازه خطایش باید جواب پس دهد و نسبت بدان‌ها باید تغافل کرد ولی یکسری طراحان ماجرا بودند و سواره‌نظام بودند که با آنها شوخی نداریم.
اگر به ترتیب نزول آیات قرآن پیش رویم بعد از این خداوند منافقین را بشدت پیچیده معرفی می‌کند. سوره‌های منافقین، جمعه، مجادله، حشر، توبه، مائده و... جریان منافقین در مقابل ولی محاده می‌کنند یعنی «ولی» یکسری تدابیری می‌کند آنها روی تدبیر «ولی» یکسری تدبیر جدید می‌کنند، منطق‌چینی می‌کنند.
منافقین یکسری‌شان دیگر نمی‌توانند بیایند پیش رسول‌الله بلکه آنها پشت صحنه را دارند، خط می‌دهند و آن عده‌ای که نزد رسول می‌آیند، می‌آیند حرف‌ها را گوش می‌دهند تا بدانند که چطور به آن حرف‌ها عمل نکنند. خداوند به رسول می‌گوید نگاه نکن که می‌گویند مقام معظم پیغمبر؛ اینها دارند پشت قسم‌هایشان قایم می‌شوند.
بعد از ماجرای افک که خیلی شبیه فتنه 88 بود دشمن بشدت پیچیده شد. به پیامبر می‌گفتند که خوش‌باوری در حالی که پیامبر شاخص می‌دادند و رها می‌کردند تا فضا باز شود. خداوند در قرآن به پیامبر می‌گوید پیغمبر مدام داری خیانت می‌فهمی، مدام داری جریان‌های خائن را شناسایی می‌کنی. عفو کردن و صفح کردن بدین معناست؛ به معنای شناختن، شاخص دادن و باز کردن فضا.
منافقین یک لایه عقب می‌چینند یک لایه جلو. لایه عقب با «ولی» دیدار نمی‌کند ولی لایه جلو نزد «ولی» می‌آید. بعد لایه عقب به لایه جلو خط می‌دهد، می‌گوید اگر این حرف‌ها را شنیدید قبول کنید، اگر این حرف‌ها را شنیدید قبول نکنید و وقتی حرف می‌زنند می‌بینید که اتفاقا منطق‌های قابل شنیدن دارند. از جملات پیامبر علیه خود پیامبر استفاده می‌کنند این واقعا تیزهوشی می‌خواهد. سوره مجادله حول این موضوع می‌گردد. بحث صرف نجوا نیست. مثل امروز افرادی از یک حساسیت جامعه مثل اسیدپاشی و... استفاده می‌کنند.
بعد جریان محاده به این بهانه شروع به موج‌سواری می‌کند. اگر بخواهید نجوا را در جامعه امروز نشان دهید می‌شود روزنامه‌های سریالی، شبکه‌های اجتماعی و... .
هدف نجواکنندگان این بود که زیرآب پیامبر را بزنند. قدیم‌ها هم این کار را کرده بودند ولی از این کار نهی شده بودند و یک مدت دست کشیده بودند ولی دوباره شروع کردند؛ این بار زیرکانه‌تر، حساب شده‌تر.
در توصیف حزب‌الله خدا می‌گوید اینها با افرادی که با الله، محاده می‌کنند دوستی نمی‌کنند. با این جریان هم‌آوا نمی‌شوند. منافقین وقتی که می‌آیند جلوی رسول چنان حیاک‌الله می‌گویند ولی خدا نمی‌پذیرد. می‌خواهند خودشان را درست جلوه بدهند وقتی می‌آیند جلوی رسول زنده‌باد و درود باد می‌گویند.
جریان جدیدی که بعد از افک شروع می‌شود پیچیده‌تر است. فکر می‌کنیم که ما دیگر انقلاب‌مان را با 9 دی بیمه کرده‌ایم ولی این‌طور نیست، ماجرا تمام نشده است. بصیرت‌ها باید بالا برود. جریان نفاق همیشه می‌خواهد ولایت را بزند. می‌خواهد دور و بر پیغمبر را خالی کند.

  سوالی که هنوز به‌عنوان یک شهروند ایرانی تاکنون پاسخی برایش نیافته‌ام این است که چرا دستگاه سیاست خارجی ایران تاکنون به حوادث آمریکا که پلیس فاسد این کشور با قتل فجیع و ناجوانمردانه سیاهان، آن را به وجود آورده، واکنش نشان نداده است! آیا این نوعی بیش انفعالی نیست؟!
قیطاسی

  12-10 سال است به‌خاطر دروغ‌های اعضای گروهک تروریستی نفاق، پرونده برنامه هسته‌ای ایران از سوی سازمان بین‌المللی انرژی اتمی پیگیری می‌شود و با وجود اثبات صلح‌آمیز بودن آن، این پرونده را مختومه نمی‌کنند. حال منافقان جدید هم که به دروغ خود را اصلاح‌طلب نامیده‌اند، از اصل و اساس، چرایی برنامه هسته‌ای ایران را زیر سوال می‌برند. تشابه تأسف‌آوری است!
مظفریان

  آل‌سعود با پررویی تمام، نفت را ارزان کرده و از جانب ایران هم با آنکه سران دولت می‌گویند این اقدام توطئه است، وزیر نفت می‌گوید ان‌شاءالله گربه است! چگونه کسی که با دیپلماسی کوچک‌ترین آشنایی ندارد و حتی برخلاف رئیس خود نظر اشتباه می‌دهد، سکاندار وزارت مهم نفت شده است؟! آیا این شخص نمی‌تواند چنین موضوع بدیهی‌ای را تشخیص دهد و برای آن راه‌حل ارائه دهد؟
یک هموطن

حجت‌الاسلام و المسلمین سید سعید لواسانی*: بحث ما پیرامون یکی از ظهورات مهلک نفس یعنی غرور بود، گفتیم غرور فریب نفس و شیطان است که انسان به وضعی که دارد، سکون و اطمینان پیدا می‌کند و به این دلیل در اصلاح نفس خود نمی‌کوشد. همچنین گفتیم که طبقات مختلفی دچار این بلیه هستند که یکی از آنان مومنانی هستند که در عین پایبندی به دین و احکام نورانی آن، به گناهان مختلف هم مبتلا هستند اما چون رحمت خدا گسترده است و بر غضب او سبقت دارد، نوعی اطمینان کاذب و  امید نابخردانه به رحمت الهی پیدا می‌کنند و درصدد اصلاح خود برنمی‌آیند اما قرآن و روایات به ما می‌آموزند که امید عاقلانه در جایی است که ایمان همراه با عمل صالح باشد. در این صورت امید به رحمت خدا معنا پیدا می‌کند. عقل هم همین را می‌گوید. اگر کسی گرفتار مهلکه‌ای بشود، وقتی امید به نجات دارد که تلاش می‌کند تا خود را از مهلکه برهاند. اگرنه اگر بنشیند و کاری نکند که امید نیست بلکه نابخردی است. ببینیم قرآن چه می‌فرماید: «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَالَّذِینَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فِی سَبِیلِ الله أُولئِکَ یَرْجُونَ رَحْمَتَ الله وَالله غَفُورٌ رَحِیم» [بقره، 218]
آیه شریفه برای امید سه شرط بیان می‌کند: نخست ایمان؛ دوم هجرت در راه خدا، سوم جهاد در راه خدا اما هجرت معنای وسیعی دارد که آن را به سه درجه می‌توان دسته‌بندی کرد: اول هجرت از سرزمین کفر به سرزمین اسلام؛ دوم هجرت به معنای توبه، یعنی هجرت از گناهان به سوی فرمانبرداری خدا و سوم هجرت از غیرخدا به خدا که هجرت کبری همین هجرت است. همچنین است جهاد در راه خدا. مومنان همواره در جهاد هستند، چه جهاد نظامی و چه جهاد با نفس. این گروه به رحمت خدا امید داشته باشند زیرا خداوند بخشنده مهربان است. باز توجه داشته باشیم که می‌فرماید: به رحمت خدا امید داشته باشد. نه اینکه او یقیناً حسابش پاک است، اگر چنین فکر کرد، گرفتار فریب نفس است.
یا می‌فرماید: امید به دیدار خدا دارید؟ شرط امید به دیدار خدا پاک‌بودن از هرگونه شرک و کردار شایسته است: «فَمَنْ کانَ یَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلًا صالِحاً وَ لایُشْرِکْ بِعِبادَهِ رَبِّهِ أَحَداً» [کهف: 110] چنین تعابیری در قرآن و روایات بسیار دقیق است. بهشت را به بها می‌دهند نه بهانه و آرزوهای ناموجه. مومن همواره امید دارد اما این امید عاقلانه است و برآمده از تلاش و کوشش در راه خداست. امید ناموجه که فریب‌خوردگان نفس به آن دچار شده‌اند، راه به جایی نمی‌برد بلکه امید به رحمت خدا در صورتی است که در طول شب در سجده و قیام اطاعت خدا باشد و از آخرت بترسد: «أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّیْلِ ساجِدا ًوَ قائِماً یَحْذَرُ الْآخِرَه.. وَ یَرْجُوا رَحْمَه.. رَبِّه» [زمر،9] به این دلیل است که گفتیم امیدی که از ایمان و عمل صالح برنخیزد، بی‌خردی است.
بحث به اینجا رسید، این نکته را تذکر دهم که شیطان و نفس دو دشمن درونی ما هستند که هرگز نمی‌خوابند. ما هم باید بیدار باشیم. امیرالمومنین(ع) فرمودند: «مَنْ‏ نَامَ‏ لَمْ‏ یُنَمْ‏ عَنْه‏» [نهج‌البلاغه: 452؛ نامه به مالک اشتر] بدانیم که دشمن همیشه بیدار است و وقتی به ما حمله می‌کند که ما خواب هستیم. هم شیطان که دشمن پنهان ما است و هم شیاطین انسی که استکبار جهانی و اذنابش باشند و هم نفس که در درون ما لانه دارد، از راه‌های مختلفی به ما شبیخون می‌زنند، مهم‌ترین آن فریب ما است. از ما تعریف می‌کنند و به وضع خودمان مطمئن‌مان می‌کنند. وقتی از ما تعریف کردند، بدانیم که این خط مقدم آتش آنان است تا با آن سنگرهای جان و قلب ما را فتح کنند. ما نباید فکر کنیم فرعون درون ما مرده است، «از غم بی‌آلتی افسرده است» منتظر است که زمینه ببیند، آنگاه فریاد «أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلى» [نازعات: 24] سر می‌دهد. آنان تعریف می‌کنند و ما هم باورمان می‌شود، همین لحظه است که آتش تهیه روی جان و قلب ما ریخته‌اند و خط مقدم وجود ما را تصرف کرده‌اند و از آنجا تا درون قلب ما راهی نیست! اینجاست که پیامبر اعظم(ص) می‌فرمایند: «الْکَیِّسُ‏ مَنْ‏ دَانَ‏ نَفْسَهُ‏ وَ عَمِلَ لِمَا بَعْدَ الْمَوْتِ» [مجموعه ورام: 1/215] «زیرک و هوشیار کسی است که بر نفس خود مسلط است و برای پس از مرگ خود کار می‌کند»  «وَ الْأَحْمَقُ مَنْ أَتْبَعَ نَفْسَهُ هَوَاهَا وَ تَمَنَّى عَلَى الله‏» «اما نادان کسی است که از هواهای نفسانی خویش پیروی می‌کند و آرزوهای نابخردانه به خدا دارد». ملاحظه می‌فرمایید که نام امید واهی ما را آرزو و تمنا می‌نهند و صاحب آن را هم احمق و نادان می‌خوانند. چه تعبیری از این تندتر؟ به خود بیاییم و بیدار شویم.
* امام جمعه شمیرانات

وفات حضرت سکینه بنت الحسین(ع) (117ق)
حضرت سکینه بنت‌الحسین(ع) از زنان بزرگ اسلام و نواده‏ امام‌علی(ع) حدود سال 42 هجری قمری در مدینه به دنیا آمد. آن حضرت دارای اخلاقی فاضله، صفاتی حمیده، بلاغت، فصاحت و جود و کَرَم بود. آستان بیانش، مرجع ادبا، فضلا، شعرا و ارباب کمال بود و در شعر و ادب مهارت داشت. او همسر عبدالله بن حسن(ع) پسرعموی خود بود و از مادری به نام رباب به دنیا آمد. آن حضرت به همراه پدر، عموها و دیگر اعضای خانواده از مدینه راهی کربلا شد و در 19 سالگی پدر و بستگان را از دست داد و رنج اسارت کشید. از آن پس راهی مدینه شد تا سرانجام در 75 سالگی در مدینه وفات یافت.
افتتاح مدرسه‏ دارالفنون به همت امیرکبیر در زمان ناصرالدین‌شاه (1268ق)
دارالفنون اولین دانشگاه ایرانی به سبک نوین بود که در زمان پادشاهی ناصرالدین‌شاه قاجار و به همت و پشتکار میرزاتقی‌خان امیرکبیر صدراعظم با درایت وی دایر شد. هدف از ایجاد این مدرسه، دستیابی به صنایع و علوم جدید در آن عصر بود. این مدرسه طی فعالیت خود، 12 دوره فارغ‌التحصیل داشت که بسیاری از آنان به مقام‏های بالایى در کشور دست یافتند. تاسیس این مدرسه، نقطه‏ عطفی در تاریخ آموزش در ایران به شمار می‏رود. این مدرسه در حالی افتتاح می‏شد که بانی اصلی آن یعنی امیرکبیر دوران تبعید در کاشان را سپری می‏کرد.
ایجاد «صندوق بین‌‏المللی پول» در سازمان ملل متحد (1945م)
صندوق بین‏المللی پول موسوم به ایمف در ژوئیه 1944م با شرکت 44 کشور تأسیس گردید و مفاد قرارداد صندوق در 27 دسامبر 1945م به اجرا گذاشته شد. این صندوق دارای هیأت‌مدیره، هیأت اجرایى و مدیرکل است و به طور سالانه تشکیل جلسه می‏دهد. اهداف صندوق بین‌المللی پول که از سازمان‏های تخصصی سازمان ملل متحد و در عین حال یک نهاد مستقل بین‏المللی است عبارتند از تسهیل همکاری پولی بین‏المللی، ایجاد ثبات در نرخ برابری ارزها و تنظیم این نرخ‏ها، کمک به برقراری یک نظام چندجانبه، پرداخت‏های ارزی و از میان برداشتن محدودیت‏های ارزی و ارائه کمک‏های لازم برای تامین منابع مالی کشورها در جهت حفظ موازنه پرداخت آنها. وظیفه اصلی ایمف، تامین اعتبارات موردی و موقت برای اعضایى است که در موازنه پرداخت‏های خود با مشکل مواجه شده‏اند. در عوض کشورهایى که از این اعتبارات استفاده می‏کنند موظفند اصلاحاتی را که صندوق بین‏المللی پول برای رفع این اشکالات توصیه می‏کند، اجرا کنند. حق رای در صندوق بین‏المللی پول براساس میزان سهام است، به همین دلیل کشورهای غربی به ویژه آمریکا که مقر این نهاد است، نفوذ فراوانی در این سازمان دارند. از اقدام‏های مهم این صندوق، سرمایه‏گذاری در طرح‏های سودآور و اعطای وام به اعضا است. با وجود این، شرایط سودجویانه و غیرواقع‌بینانه این صندوق برای پرداخت وام، باعث اعتراض کشورهای وام‌گیرنده شده است.
عقد قرارداد مسکو درباره تقسیم شبه‌جزیره کره (1945م)
در پی شکست نهایى ژاپن در جنگ دوم جهانی و تصرف شمال شبه‌جزیره کره به دست ارتش شوروی و منطقه جنوبی آن توسط نیروهای آمریکایى و نیز توافقات سران متفقین، مقدمه تجزیه این سرزمین به دو کشور فراهم شد. 27 دسامبر 1945م کنفرانسی در مسکو برگزار شد که در آن نمایندگان شوروی سابق، آمریکا و انگلستان حضور داشتند و چون توافقی برای حل مساله کره حاصل نشد، قرارداد مسکو شبه‌جزیره کره را به‌صورت رسمی به دو قسمت در طرفین شمالی و جنوبی مدار 38 درجه تقسیم کرد. در نتیجه تلاش و امید مردم این منطقه برای اتحاد و یکپارچگی به علت وجود تضادهای عقیدتی و اختلافات سیاسی و مصالح و منافع دو ابرقدرت آن زمان به یأس مبدل شد. این جدایى، زمینه‏ساز جنگ دو کره در سال 1950م و تشدید مخاصمات دوطرف شد. با این حال، در سال 1991، با امضای پیمانی که به «قرارداد آشتی، عدم تجاوز، مبادله و همکاری» موسوم است تا اندازه‏ای زمینه همکاری دوکره فراهم شد و اولین و مهم‌ترین گام در جهت اتحاد و یکپارچگی مجدد دو کشور برداشته شد.