جاشوا میتینک: بنیامین نتانیاهو، ‌نخست‌وزیر اسرائیل هفته گذشته بشدت مورد انتقاد رقبای سیاسی خود قرار گرفت. تشدید انتقادات از نتانیاهو بعد از آن شروع شد که دفتر جو بایدن، معاون رئیس‌جمهوری آمریکا اعلام کرد او در جلسه سخنرانی نتانیاهو حضور نخواهد داشت.
دفتر بایدن اعلام کرد معاون رئیس‌جمهوری قرار است سوم مارس، یعنی همان روز سخنرانی نتانیاهو، در سفری خارجی باشد. اقدامی که توسط مخالفان نتانیاهو و احزاب رقیب در انتخابات پارلمانی به عنوان شاهدی بر این مدعا تلقی شد که حضور برنامه‌ریزی شده نتانیاهو در کنگره، دولت اوباما را خشمگین کرده و روابط اسرائیل با مهم‌ترین همپیمانش را به مخاطره انداخته است.
اسحاق هرتزوگ، رهبر حزب [مخالف] کار در مصاحبه با شبکه 10 تلویزیون اسرائیل گفت: نتانیاهو قصد ندارد در این سفر با هیچیک از مقامات آمریکا در شورای امنیت ملی آمریکا، کاخ سفید و وزارت خارجه دیدار کند. این دیدار به طور کامل بایکوت شده است، حتی اگر آن را به طور رسمی اعلام نکرده باشند. این ماجرا ضربه شدیدی بر امنیت اسرائیل و روابط بسیار دوستانه‌اش با آمریکا وارد خواهد کرد.
با وجود مطرح شدن درخواست‌هایی از سوی هرتزوگ و دیگر مخالفان پارلمانی دولت اسرائیل برای لغو این سفر، از سوی نتانیاهو هیچ نشانه‌ای مبنی بر تجدیدنظر در تصمیمش دیده نمی‌شود. او و مشاورانش استدلال می‌کنند وظیفه نتانیاهو است هر جایی که لازم باشد حاضر شود تا امنیت اسرائیل در برنامه هسته‌ای ایران لحاظ شود.
نتانیاهو در اظهارات روز یکشنبه خود در جلسه کابینه، درباره انعقاد یک توافقنامه میان ایران و قدرت‌های جهانی تا پیش از پایان ماه مارس هشدار داد و بر یک اقدام فوری برای مقابله با آن تاکید کرد. او گفت: ‌ما هر کاری انجام خواهیم داد و هر اقدامی اتخاذ خواهیم کرد تا این توافقنامه بد و خطرناک را به شکست بکشانیم.
سفر برنامه‌ریزی‌شده بایدن، تازه‌ترین جنجال سیاسی به وجود آمده علیه نخست‌وزیر اسرائیل در میان دولت آمریکا و دموکرات‌های کنگره بود. آنها بسیار عصبانی هستند که چرا جان بینر، رئیس مجلس نمایندگان دعوت از نتانیاهو برای سخنرانی در کنگره آن هم 2 هفته پیش از برگزاری انتخابات پارلمانی در اسرائیل را به کاخ سفید اطلاع نداده است.
برخی دموکرات‌ها گفته‌اند آنها در سخنرانی نتانیاهو در کنگره شرکت نخواهند کرد. نانسی پلوسی، رهبر اقلیت دموکرات در مجلس نمایندگان از نتانیاهو خواست سفر خود را به آمریکا لغو کند و باراک اوباما نیز گفت در زمان حضور نتانیاهو با وی دیدار نخواهد کرد تا شائبه دخالت در انتخابات اسرائیل به وجود نیاید.
پیش‌بینی می‌شود نتانیاهو برای کمک به جمهوریخواهان در تصویب طرح تحریم‌های جدید علیه ایران به کنگره برود، طرحی که دولت اوباما بشدت با آن مخالف است.
«بن درور یمینی»‌ ستون‌نویس روزنامه یدیعوت آحارونوت، نوشت: «اوباما اشتباه می‌کند و تو(نتانیاهو) درست می‌گویی ولی اگر این وضعیت فرصتی را به وجود آورد که موضع او متزلزل شود، از آن به بعد ممکن است اشتباهی انجام بدهی و او را به دشمن خود تبدیل کنی».
وی در ادامه افزود: «جو بایدن گفته است مقدم تو را گرامی نخواهد داشت و در سخنرانی تو شرکت نخواهد کرد. دیگر چه می‌خواهی تا بفهمی باید مسیر خود را تغییر دهی و در رفتنت به آمریکا تجدیدنظر کنی؟»
از آنجا که اسرائیلی‌ها معتقدند روابط نزدیک با آمریکا عنصر اساسی در امنیت اسرائیل است، بحران بین نتانیاهو و دولت اوباما منجر به پایین آمدن محبوبیت اوباما در نظرسنجی‌ها شده است.
حزب لیکود به ریاست نتانیاهو در نظرسنجی‌ها در حال حاضر رقابت نزدیکی با حزب کار به ریاست هرتزوگ دارد. البته همان نظرسنجی‌ها حاکی از این است که تشکیل ائتلاف اکثریت برای نتانیاهو آسان‌تر خواهد بود.
برخی تحلیلگران معتقدند این بحران ممکن است به نتانیاهو در انتخابات پارلمانی کمک کند. سخنرانی او در کنگره باعث می‌شود تمرکز بر مساله امنیت اسرائیل در اولویت‌های انتخاباتی قرار گیرد و او می‌تواند در این امتیاز بر رقیب خود هرتزوگ پیشی بگیرد که بیشتر اولویت‌های خود را بر موضوعات اجتماعی ـ اقتصادی متمرکز کرده است، یعنی مسائلی که نتانیاهو در آنها با انتقادات شدیدی مواجه است.  موشه گائون، مشاور استراتژیک که در انتخابات سال 1999 نتانیاهو را از قدرت برکنار کرد، اظهار داشت: «رأی‌دهندگان نمی‌فهمند کار نتانیاهو اسرائیل را ضعیف می‌کند. آنها فکر می‌کنند او از مواضع اسرائیل دفاع می‌کند و به خاطر اینکه محکم ایستاده است، پس در این جنگ به نتیجه می‌رسد اما این دقیقا مخالف آن چیزی است که شما توقع دارید».
وال‌استریت ژورنال

چمی شالیو: در چند هفته آینده دولت باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا برای وارد کردن تیر خلاص بالقوه بر امیدهای انتخاباتی نتانیاهو، یک فرصت تکرارناشدنی خواهد داشت. چیزی که دولت اوباما نیاز دارد، این است که ترتیبی دهد مذاکرات هسته‌ای با ایران درست چند روز قبل از سخنرانی جنجالی نتانیاهو در کنگره به بحران بینجامد، این به منزله جارو کردن زیر پای نتانیاهو (اخراج وی از عرصه سیاسی اسرائیل) خواهد بود.
مجسم کنید 48 ساعت قبل از اینکه نخست‌وزیر اسرائیل بخواهد به کنگره برود تا دولت آمریکا و دیگر قدرت‌های جهان را که «به تاخت» به سوی یک «توافق خطرناک» با تهران پیش می‌روند زیر حملات خود بگیرد، مذاکره‌کنندگان آمریکایی خبر عدم دستیابی به توافق در مذاکرات را اعلام کنند. جان کری، وزیر خارجه آمریکا یا شخصی شبیه او اعلام خواهد کرد: «ما تسلیم خواسته‌های زیادی ایران نخواهیم شد. امنیت اسرائیل، بدون توجه به اینکه برخی رهبران آن چه بگویند، برای رئیس‌جمهور آمریکا اهمیتی حیاتی دارد و ما دولت یهود را به مخاطره نخواهیم انداخت».
آنگاه نتانیاهو در هوا معلق خواهد ماند و کل جهان، از جمله اسرائیل، این را خواهد دید. همه خواهند دید او در حال صحبت با جمهوریخواهان و جان بینر، رئیس مجلس نمایندگان و نقض پروتکل‌ها و بد دهانی کردن علیه کاخ سفید و دموکرات‌هاست که این حتی یهودیان آمریکا را ناراحت خواهد کرد و پروپاقرص‌ترین کارشناسان رسانه‌ای طرفدار اسرائیل را در مخمصه خواهد انداخت و همه اینها هم به نام دفاع از اسرائیل در برابر یک «توافق بد» خواهد بود که به نظر می‌رسد اوباما به هیچ وجه قصد تن دادن به آن را ندارد. اگر نتانیاهو در چنین شرایطی به کنگره برود کاری احمقانه مرتکب خواهد شد و دیگر چه حرفی برای گفتن در کنگره خواهد داشت؟ اما در عین حال، یک سناریوی کاملا متفاوت ممکن است نتایجی کاملا متفاوت به دنبال داشته باشد؛ سناریویی که اگر به سخنان اوباما در کنفرانس مطبوعاتی روز دوشنبه گذشته در کنار آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان گوش کرده باشیم، بسیار محتمل‌تر به نظر می‌رسد. هر چه قدرت‌های گروه 1+5 در چند روز مانده به سخنرانی نتانیاهو در کنگره به امضای توافق هسته‌ای نزدیک‌تر شوند، این سخنرانی منطقی‌تر و قابل توجیه‌تر به نظر خواهد آمد.
بسیاری تا آن زمان دیگر از جر و بحث و مشاجرات جاری بر سر این سخنرانی خسته خواهند شد و تمرکز آنها بر محتوای سخنرانی خواهد بود. احتمالا این همان چیزی است که خود نتانیاهو نیز به آن معتقد است، زیرا روز دوشنبه تاکید کرد قصد ندارد برنامه سخنرانی‌اش را لغو کند.
نتانیاهو سال‌ها ـ به غلط یا درست ـ به عنوان رهبری مورد بحث بوده که تقریبا به تنهایی جهان را علیه بلندپروازی‌های هسته‌ای ایران متحد کرده است. اگر چنین به نظر برسد که مذاکرات با تهران به نتیجه رسیده است، بسیاری از اسرائیلی‌ها - در واقع بسیاری از آمریکایی‌ها- ممکن است بگویند قبل از صدور حکم نهایی - و ضایع شدن نتیجه یک عمر تلاش‌هایش - او حق دارد آخرین دفاعیه خود را ارائه کند.
برای همین است که برای نتانیاهوی سیاستمدار، توافقی که به نظر می‌رسد هنگام عزیمت او به واشنگتن در ابتدای ماه مارس قریب‌الوقوع است، چیزی کمتر از یک فرصت خدادادی نخواهد بود. بحث درباره محاسن و معایب این توافق به موضوع اصلی تبدیل خواهد شد و جزئیات مربوط به رفتار دیپلماتیک زشت نتانیاهو همچون موضوعی کم‌اهمیت به حاشیه خواهد رفت.
مهم‌تر از همه ـ و چه بسا مهم‌تر از منظر نتانیاهو، بدون توجه به اینکه او چقدر در خطابه‌اش موفق باشد ـ رسانه‌های اسرائیلی مجبورند در چند هفته نهایی مبارزات انتخاباتی اسرائیل توجه اصلی خود را بر توافق نوظهور با ایران متمرکز کنند.
این بدون شک به نفع نتانیاهو خواهد بود؛ هرچه باشد او همان «جناب ایران» معروف است. نخستین واکنش‌های عاطفی در اسرائیل به خبر توافق قریب‌الوقوع به احتمال قریب به یقین واکنش هشداردهنده، بدگمانانه و منفی خواهد بود و نتانیاهو نخستین کسی خواهد بود که از آن سود خواهد برد.
آنگاه تا قبل از رای‌گیری 17 مارس وقت زیادی برای اسرائیلی‌ها برای پرسیدن چنین سوالاتی از خود وجود نخواهد داشت: آیا نتانیاهو می‌توانست کار دیگری بکند و آیا می‌توانست جلوی این توافق فاجعه‌بار را که علیه آن بپاخاسته است بگیرد و اگر اینگونه با رئیس‌جمهور آمریکا دشمنی نکرده بود یا در رقابت‌های سیاسی و جناحی آمریکا از یک طرف جانبداری نکرده بود، آیا نفوذ بیشتری در روند مذاکرات هسته‌ای کسب نمی‌کرد و اگر دست‌کم کوشیده بود در ظاهر خود را به روند صلح با فلسطینی‌ها علاقه‌مند نشان دهد، آیا نفوذ بیشتری نزد رهبران اروپایی نمی‌داشت و اگر پیشرفت در روند صلح با فلسطینی‌ها را به یک توافق قابل قبول با ایران مشروط نمی‌کرد آیا نمی‌توانست مطالبات معتبر بیشتری درباره توافق هسته‌ای داشته باشد؟
اما نتانیاهو می‌خواست هم خدا را داشته باشد و هم خرما را، هم در هر عرصه‌ای اعتبار خود را پهن کند و هم هیچگاه ورشکست نشود، هم پل‌های پشت سرش را بسوزاند و هم چنان از روی آنها عبور کند که گویی هیچ اتفاقی نیفتاده است. او از تعامل با فلسطینی‌ها خودداری کرد، به توسعه شهرک‌ها ادامه داد، توافق بر سر غزه را وتو کرد، به اروپا بی‌اعتنایی کرد، با رئیس‌جمهوری آمریکا چنان رفتار کرد که گویی یک عضو کوچک یک حزب ضدصهیونیسم است و آنگاه وقتی همه جهان به او بی‌محلی کرد، فغانش به هوا برخاست.
برخی ممکن است رفتار او را گستاخی کوته‌بینانه تعبیر کنند اما اگر یک توافق هسته‌ای دقایق پایانی، به برگ برنده نتانیاهو در نطقش در کنگره تبدیل شود و یکباره محبوبیت او را بالا ببرد و او را در انتخابات پیروز کند، آنگاه این نتانیاهوست که بار دیگر خنده بر لب به سوی دفتر نخست‌وزیری در بیت‌المقدس روان خواهد شد.
 هاآرتص

نوح فلدمن: آیا اظهارات اخیر عبدالله دوم پادشاه اردن نشان از این دارد که این کشور با جدیت تمام در حال ورود به جنگ با گروه داعش است یا آنکه تنها نمایشی موقت برای افکار عمومی پریشان و مبهوت اردن است؟
واقعیت پیچیده این است که اردن و گروه داعش، درگیر یک بازی طولانی و دائمی شده‌اند.
در حقیقت عبدالله دوم در اظهارات اخیر خود این پیام را به گروه داعش رساند که اگر بیش از این افکار عمومی کشورش را به چالش بکشد، آماده است منابع ممکن را برای جنگ علیه شبه‌نظامیان این گروه اختصاص دهد.
گروه داعش نیز با انتشار تصاویر ویدئویی تکان‌دهنده اخیر تلاش کرد عبدالله دوم را بیازماید و دریابد کشور محتاط اردن تا چه اندازه آسیب‌پذیر است و در برابر یک تهدید خارجی که می‌تواند به آسانی به تهدیدی داخلی تبدیل شود، تا چه حد می‌تواند تضعیف شود.
وقایع و پیام‌های مبادله‌شده اخیر بین اردن و گروه داعش نشان از آن دارد که کشمکش‌های آنها تازه شروع شده است. برای پی بردن به این موضوع که چطور این کشمکش‌ها می‌تواند ادامه یابد، باید ابتدا به منافع راهبردی گروه داعش در ارتباط با اردن پرداخته شود.
گروهی که اکنون در داخل یا نزدیک مرزهای 3 کشور ضعیف، یک کشور قدرتمند و اردن قرار دارد. 2 مورد از ضعیف‌ترین این کشور‌ها سوریه و عراق هستند که شبه‌نظامیان گروه داعش تاکنون بخش‌های وسیعی از اراضی و سرزمین‌های آنان را تصرف کرده‌اند.
کشور سوم نیز لبنان است که گروه داعش می‌تواند به قیمت به مخاطره انداختن خود و درگیر شدن با جنبش حزب‌الله لبنان و شبه‌نظامیان مسیحی، طرفدارانی در آن از بین سنی‌های تندرو بیابد. تاکنون گروه داعش از ورود به چنین مقابله‌ای خودداری کرده است.
کشور قدرتمند در این میان ترکیه است که گروه داعش هیچ شانس واقعی برای مقابله موفقیت‌آمیز در آن ندارد و در عوض از رویکرد ترکیه در قبال کردها برای مقابله با نیروهای کرد در مرز ترکیه و در منطقه کوبانی سود برده است.
حال به اردن می‌رسیم؛ کشوری که قدرتمند‌تر از سایر همسایگان شرقی خود است و از وجود جمعیت اعراب سنی‌اش بهره می‌برد و بدون منبع درآمدی قابل اعتماد نظیر نفت برای کسب وفاداری جمعیت خود، این کشور در برابر چالش‌های بنیادگرایان آسیب‌پذیر بوده است و خواهد بود.  آیا ابومصعب ‌زرقاوی، سرکرده شبکه القاعده در منطقه بین‌النهرین را به یاد دارید؟ وی متولد زرقا ـ یکی از شهرهای اردن در فاصله 15 مایلی از شمال شرقی امان ـ بود. این شهر با 700 هزار نفر جمعیت نه تنها زادگاه زرقاوی بلکه شمار زیاد دیگری از افراط‌گرایان است.
برای گروه داعش، اردن می‌تواند هدف موفقیت‌آمیز بعدی باشد. این گروه تاکنون به طور مستقیم حق حاکمیت اردن را به چالش نکشیده است اما در میان‌مدت یا بلندمدت می‌تواند از خارج و داخل مشکلاتی جدی برای مشروعیت آن به بار آورد.
داعش می‌تواند این کار را با راهبردی حساب‌شده برای نشان دادن ضعف دولت با کشتار اردنی‌ها و ارتکاب اقدامات تروریستی در داخل این کشور پادشاهی، دنبال کند. حتی اگر تلاش‌ها برای تضعیف عبدالله با شکست مواجه شود، گروه داعش هنوز هم در موضع تهاجمی در برابر اردن قرار خواهد داشت که این وضعیت برای آن بهتر از موضع
تدافعی است.
از نقطه‌نظر اردن، وجود گروه داعش بی‌تردید موضوع بدی است و بی‌ثبات‌سازی‌های افراطی در کشورهای همسایه ـ عراق و سوریه ـ شاید برای اردن بدتر از هر کشور دیگری باشد.
همان طور که در جریان بروز بحران آوارگان عراقی صورت گرفت، آوارگان از سوریه با پول خود به اردن آمدند اما آنها بعد از به پایان رسیدن پول خود نیز در این کشور ماندند و آوارگان بی‌پول که حضورشان بیشتر موجب بی‌ثباتی اردن می‌شود نیز این روند را در پیش گرفتند.
با وجود آنکه ارائه برخی کمک‌های مالی بین‌المللی از سنگینی این بار کاسته است اما کشوری که بخش قابل توجهی از جمعیت آن را آوارگان فلسطینی تشکیل می‌دهند، هرگز به مشکل آوارگان به دیده اغماض نمی‌نگرد.
و عبدالله در این میان به خوبی می‌داند از سوی گروه داعش در معرض خطر قرار دارد. این موضوع به روشنی واکنش جدی و خصمانه وی را درباره  قتل خلبان اردنی به دست گروه داعش، توجیه می‌کند.
گروه داعش هنوز هیچ تهدید واقعی را برای عبدالله ایجاد نکرده است اما اگر تصمیم به ایجاد چالش برای دولت وی گیرد، امری غیرممکن نخواهد بود.
مادامی که شبه‌نظامیان گروه داعش چنین پیام‌هایی را دریافت می‌کنند و به آن پاسخ می‌دهند، بیشتر به نفع عبدالله است که به تلاش‌ها علیه گروه داعش بدون متعهد کردن غیرقابل برگشت خود به آنها و لطمه زدن به وجهه‌اش میان اردنی‌های سنی که ممکن است نسبت به سنی‌های سوریه و عراق احساس همدردی داشته باشند، بپیوندد.
البته این راهکار بسیار خطرناکی است و این کشور سلطنتی را در معرض خطر از دست دادن مشروعیت خود قرار خواهد داد و پا پس کشیدن نیز می‌تواند به سهولت نشانه ضعف و نه خرد تعبیر شود.
اما حتی تنش‌های لفظی نیز خطرات خود را دارد. گروه داعش ممکن است در این میان نفع بیشتری ببرد، چرا که می‌تواند اردن را به اختصاص منابع بلندمدت و بیشتر از جمله اعزام نیروی زمینی علیه این گروه وادارد. این امر می‌تواند آمریکا را به هیجان آورد و احتمالا موجب خرسندی عربستان‌سعودی شود، چرا که این دو کشور خواستار مقابله با گروه داعش بدون استفاده از نیروی زمینی خود هستند.
البته گروه داعش نیز به خوبی از این موضوع مطلع است اما ممکن است از بروز جنگ زمینی محدود در برابر نیروهای اردن در ازای تبدیل شدنش به یک بازیگر منطقه‌ای معتبر و دائمی استقبال کند.
در این صورت نمی‌توان گفت ماجرا تمام شده است بلکه تا جایی که به اردن و گروه داعش مرتبط می‌شود باید گفت این تازه سرآغاز ماجراست.
پایگاه اینترنتی بلومبرگ

آری‌یل بن سولومون: وضع یمن از مدتی قبل شبیه وضع سوریه شده است و یمن به میدانی برای یک جنگ فرقه‌ای تبدیل خواهد شد و میلیون‌ها نفر از جنگجویان خارجی با منابع مالی خارجی وارد این کشور خواهند شد؛ همان وضعی که در جنگ داخلی سوریه ایجاد شده است. احتمالا کشورهای عربی حمایت‌های خود را از سنی‌های یمن افزایش خواهند داد. این کشورها در عین حال کمک‌های خود را به نیروهای جهادی و دیگر گروه‌های اسلامگرا متوقف نخواهند کرد. در این وضع ایران و همپیمانان منطقه‌ای آن سکوت نخواهند کرد.
در عین حال باید گفت قدرت‌های جهانی در یمن هم مانند سوریه مداخله خواهند کرد بویژه که علاقه آمریکا به محور شیعه در منطقه به رهبری ایران هم در حال افزایش است و آمریکا به هیچ‌وجه خواهان آن نیست که مذاکرات هسته‌ای را با ایران متوقف کند. آمریکا در عین حال می‌خواهد از ایران برای مقابله با جهادگران سنی مانند گروه داعش و القاعده استفاده کند. گزارش‌های اخیر نشان می‌دهد آمریکا با حوثی‌های یمن هم برای هدف قرار دادن القاعده در شبه‌جزیره عرب همکاری می‌کند.
بان‌کی‌مون، دبیرکل سازمان ملل انتقال مسالمت‌آمیز قدرت در یمن را بعد از اقدام اخیر حوثی‌ها مبنی بر انحلال پارلمان این کشور خواستار شد.
عبدربه منصور هادی هم گفت در پی آنکه گروه حوثی‌ها قدرت را در یمن در دست گرفته است وضع این کشور بشدت بحرانی و یمن دچار خلأ قدرت شده است. باید مشروعیت رئیس‌جمهور در یمن بار دیگر بازگردانده شود. شورای همکاری خلیج‌فارس، شبه‌نظامیان شیعه حوثی را به کودتا در یمن متهم کرده است. مخالفت شورای همکاری خلیج‌فارس که از 6 کشور ثروتمند حاشیه خلیج‌فارس تشکیل می‌شود باعث خواهد شد کشور فقیر یمن بیش از پیش منزوی شود. موضع اعضای شورای همکاری خلیج‌فارس در قبال تحولات یمن در عین حال نشان‌دهنده خصومت آنها با حوثی‌های یمن است که مورد حمایت ایران هستند. شورای همکاری خلیج‌فارس اعلام کرد کودتای حوثی‌ها اقدامی خطرناک است که به هیچ وجه قابل قبول نیست.  «اوزی رابی» کارشناس امور یمن در مرکز مطالعات خاورمیانه گفت: وضع یمن مشابه وضع سوریه شده است. دولت یمن دولتی شکست خورده است و بحران در این کشور حتی قبل از بهار عربی در سال 2011 در منطقه شروع شده بود. وی گفت: کودتای اخیر حوثی‌ها بحران یمن را تشدید کرد.  این کارشناس اسرائیلی گفت: جنگ شیعیان و سنی‌ها در یمن از خارج کنترل می‌شود. در یک طرف این جنگ عربستان‌سعودی قرار دارد و در طرف دیگر ایران ایستاده است. وی گفت: یمن در عین حال دروازه‌ای به سمت آفریقا و مرکز تروریست‌های افراطی است.
اوزی رابی گفت: ایران خود را قدرتی نوظهور در منطقه می‌داند و مقامات سپاه پاسداران گفته‌اند ایران اکنون 4 پایتخت خاورمیانه یعنی صنعا، بیروت، بغداد و دمشق را کنترل می‌کند.
این کارشناس اسرائیلی گفت: جنگ و تنش در یمن در آینده‌ای نزدیک پایان نخواهد یافت.
«دیوید اندرو وینبرگ» تحلیلگر امور خلیج‌فارس و کارشناس ارشد موسسه دفاع دموکراسی‌ها گفت: کشورهای پادشاهی حاشیه خلیج‌فارس بشدت از تحولات یمن مرعوب شده‌اند و ممکن است در چارچوب واکنش به این تحولات در یمن مداخله نظامی انجام دهند. عربستان‌سعودی در سال 2009، شروع جنگ با حوثی‌های یمن را آزمود اما شکست سنگینی را متحمل شد، زیرا بیش از 100 نیروی عربستان در درگیری با حوثی‌ها کشته شدند. این افتضاح شاهزاده خالد بن سلطان را به‌عنوان یکی از مقامات امنیتی ارشد عربستان در آن زمان به ورطه نابودی کشاند.
سلمان پادشاه عربستان هم گفته است می‌خواهد میراث خود را درباره یمن حفظ کند. وی گفته است القاعده در شبه‌جزیره عرب و حوثی‌ها در مقایسه با سال‌های گذشته بشدت قدرتمند شده‌اند.
وینبرگ گفت: سعودی‌ها که از مدتی قبل اعطای کمک به دولت یمن را قطع کرده‌اند، اکنون راه‌های دیگری را ‌جز راهکار نظامی برای تغییر وضع در یمن بررسی می‌کنند از جمله اینکه عربستان تلاش می‌کند با تقویت نیروهای وابسته به خود وضع را در یمن به نفع خود تغییر دهد.
برخی کارشناسان معتقدند کشورهای عرب حاشیه خلیج‌فارس حتی ممکن است تقسیم دوباره یمن به 2 بخش شمالی و جنوبی را مطرح کنند، چون حوثی‌ها در مناطق جنوبی یمن بسیار ضعیف هستند. البته این طرح معایب و نواقصی هم دارد. کشورهای پادشاهی حاشیه خلیج‌فارس تابستان گذشته، وقتی به علت اقدامات گروه داعش در عراق شوکه شده بودند ناگهان با تحرکات حوثی‌ها مواجه شدند. در پاییز گذشته هم آنها توجه خود را بر حل اختلافات خود با قطر متمرکز کردند. همان زمان بخش عمده‌ای از یمن به‌دست نیروهای افراطی مورد حمایت ایران افتاد. این نیروها از کشورهای عرب حاشیه خلیج‌فارس، آمریکا، اسرائیل و یهودی‌ها بیزار هستند. وضع یمن این روزها بد است و این خبر بدی  است.
جروزالم پست