حسام آبنوس: «سگ‌سالی» رمان بلقیس سلیمانی است که داستانی را از سال‌های دهه 60 تا 84 و در یکی از استان‌های شرقی ایران توصیف می‌کند. قلندر، شخصیت اصلی رمان «سگ‌سالی»، از اعضای سازمان مجاهدین خلق است. مقارن با حوادث سال 60 از پخش و توزیع نشریات سازمان دست می‌کشد، تیغ موکت‌بری‌اش را در سطل آشغال خیابان هاشمی نافور می‌کند و به روستای خود، شمس‌آباد بازمی‌گردد. قلندر در طویله خانه پدری به مدت 24 سال جا خوش می‌کند. ظرف این مدت در معیت کک‌ها و شپش‌ها حوادث سیاسی را از طریق رادیو و اتفاقات زندگی خصوصی‌اش را از طریق سوراخی که در دیوار طویله کنده است، جزءبه‌جزء دنبال می‌کند. چشم‌هایش روزبه‌روز ضعیف‌تر می‌شود، ستون فقراتش قوز می‌کند، نامزدی‌اش با صنم، دختر عمویش به هم می‌خورد. حسینعلی، پسرعمویش به نیروهای انقلاب اسلامی و داو‌طلبان جنگ می‌پیوندد. در نهایت در سیر حوادث 24 ساله «سگ‌سالی»، نیروهای امنیتی قلندر را دستگیر می‌کنند و پس از طی مراحل اولیه، آزادش می‌کنند. بلقیس سلیمانی برای روایت «سگ‌سالی»، راوی دانای کل را برگزیده است. قلندر شبانه و به‌طور ناگهانی وارد روستای خود شده و خسته و ناتوان از تهران فرار کرده است. او از اعضای سازمان مجاهدین خلق بوده که در جریان حوادث سال 1360 این سازمان هدف خود را سرنگونی نظام جمهوری اسلامی ایران عنوان کرد. قلندر که در سر سودای سرنگونی و رسیدن به یک جامعه بی‌طبقه توحیدی را می‌پروراند به طویله خانه پدری پناه برده تا آب‌ها از آسیاب بیفتد و برای ادامه مبارزات و تشکیل حکومت خلق مبارز به صحنه بیاید ولی این پناه بردن از چند روز و چند ماه به 24 سال به طول می‌انجامد: «منتظربود، منتظر سقوط حکومت و یاری سازمان،...» ظرف این مدت از سازمان و اهدافش دل می‌کند. درمی‌یابد که همه تحلیل‌ها و وعده‌های رهبران سازمان پوچ از آب درآمده‌اند. او حتی از موضع‌گیری‌های سازمان در جریان 8 سال دفاع مقدس و هم‌پیمان شدن با صدام نیز سر درنمی‌آورد. سلیمانی دیدگاه‌های زنانه را به متن تحمیل کرده‌ یا اینکه شخصیتی را ساخته که شاید ویژگی‌های زنانه بیشتری را می‌توان در آن دید. شخصیت این داستان بشدت منفعل عمل می‌کند، این انفعال به اندازه‌ای است که مخاطب را ناراحت و حتی عصبانی می‌کند. قلندر حتی نمی‌تواند تصمیم درستی بگیرد و در قسمتی از داستان که دزد به طویله آمده تا گوسفندی با خود ببرد، نمی‌تواند برای دفاع از حریم خود برخیزد. (او و همپالگی‌هایش چگونه می‌خواستند از میهن دفاع کنند؟) شاید این اتفاق ناشی از این باشد که او پسر یکی یک دانه ماه‌سلطان و دادالله است و همین موجب شده وی کمی نازپرورده و لوس بار بیاید که این موضوع در قسمت‌هایی از داستان این ذهنیت را با تعارض روبه‌رو می‌کند. سلیمانی، زنی متولد دهه 40 شمسی است که با اتفاقات گوناگون انقلاب، دفاع مقدس و... از نزدیک روبه‌رو بوده و از همین رو با نسل‌های گوناگونی مواجه بوده است. او در این کتاب غیرمستقیم می‌خواهد رنج‌نامه‌ای از زنان ایران زمین به مخاطب عرضه کند. نویسنده با شرح سختی‌ها و مشکلاتی که در جامعه ایران قبل و پس از انقلاب بر زنان رفته بود، می‌خواهد به نوعی چهره‌ای مظلوم از زنان را در ذهن مخاطبان تصویر کند و انقلاب اسلامی را در دستیابی به اهدافش در حوزه زنان ناکام نشان دهد. ظلم تاریخی که بر زنان رفته در این رمان در مقاطع گوناگون مشهود است. سرنوشت شوم صنم نامزد ازدست‌رفته قلندر، ملیحه خواهر وی و سایر زنانی که دراین داستان به آنها اشاره شده به نوعی این تلقی را در ذهن ایجاد می‌کند که وضعیت زنان بعد از انقلاب اگر بدتر نشده باشد بهتر نشده است، وقتی در این باره موفقیتی حاصل نشده و با توجه به سایر موضوعاتی که مورد اشاره قرار خواهد گرفت، نویسنده انقلاب را در رسیدن به آرمان‌هایش ناکام نشان داده است. «جاده همان جاده آن سال‌ها بود. پُر از چاله و چوله...» او در بخشی از کتاب اینطور به انقلاب می‌زند: «تاریخ و انقلاب لِهش کرده بودند. تقدیر تاریخی او بود که له شود.» شخصیت‌پردازی‌ها در «سگ‌سالی» در بخش‌هایی خوب از آب درآمده و در بعضی از قسمت‌ها شخصیت‌ها تک‌بُعدی بوده و زوایای شخصیت داستان روشن نیست. قلندر یکی از این شخصیت‌هاست که در داستان خوب نشان داده نشده است. پسری که 24 سال در طویله و در کنار گوسفندان روزگار گذرانده و مدام در فکر و خیال و تصویرهای ساختگی زندگی کرده، می‌توانست پر از پیچیدگی باشد. قلندر در این داستان بیشتر به بلندگویی برای بیان برخی ناگفته‌های درونی سلیمانی شبیه است تا یک مبارز که  مبارزان انقلابی از هر طیفی، سرپرشوری داشته و به‌سادگی با شرایط کنار نمی‌آیند و وضع مطلوب را به وضع موجود ترجیح می‌دهند. از دیگر شخصیت‌های این داستان، شخصیت «حسین» پسرعموی قلندر است که در داستان و باز هم از زبان قلندر به پخمه بودن وی اشاره می‌شود اما گواهی بر صحت این تاکید قلندر در داستان نمی‌بینیم. حسین که در دوران کودکی و نوجوانی همیشه از قلندر عقب بود - به زعم قلندر - امروز توانسته به مراتب بالاتری دست یابد که البته این نیز باز از زاویه دید سلیمانی بیشتر تبدیل به یک نگاه ایدئولوژیک‌زده و سیاسی شده است. دادالله و ماه‌سلطان در این داستان نیز حکم زندانبان دارند تا پدر و مادر. به نظر می‌رسد این دو نفر فارق از هرگونه احساس پدرانه و مادرانه بوده، هیچ حسی نسبت به قلندر نداشته و برایشان اهمیتی ندارد که فرزند دلبندشان در طویله و در میان گوسفندان می‌خوابد و در خوابگاهش کنه و شپش موج می‌زند. رفتار مادر و پدری که در بی‌احساسی کامل بر محبوس ماندن فرزندشان تاکید می‌کنند، خلاف تصویری است که از پدر و مادر در ذهن داریم. مادر و پدر وقتی متوجه مشکل فرزندشان می‌شوند از هیچ تلاشی برای رهایی وی دریغ نمی‌کنند ولی خواننده در «سگ‌سالی» با پدر و مادری بی‌خیال روبه‌رو است که حتی غذای فرزندشان را نیز به اندازه ضرورت تامین می‌کنند تا اهالی به آنها شک نکنند. از دیگر نکاتی که در این کتاب جلب توجه می‌کند مساله گذر زمان است. در این رمان نه‌چندان بلند، قلندر شخصیت محوری داستان 24 سال به غار تنهایی طویله حیات پدری پناه برده، ولی دراین رمان گذر زمان به چشم نمی‌آید. هرچند شاید این داستان اینطور نوشته شده تا تکرار و روزمرگی را کنار بزند ولی گذر زمان آن هم 24 سال امری گریزناپذیر است که خواننده در متن داستان با آن روبه‌رو نمی‌شود. در صورتی که این رمان از جنس رمان‌های لازمان نیست، بلکه در بستر زمان شکل می‌گیرد و مخاطب در ابتدا بشدت با روایت‌های تاریخی روبه‌رو می‌شود ولی این روند در ادامه رمان کمرنگ شده و محو می‌شود. رمان «سگ‌سالی» به سیاهنمایی دوران انقلاب پرداخته، آن هم از نگاه فردی که خود را داخل یک طویله محبوس کرده و از مسیر رسانه‌های معاند انقلاب اسلامی چون رادیو بی‌بی‌سی، رادیو مجاهدین، رادیو عراق و... اطلاعات سیاسی خود را کسب می‌کند. «چه مرثیه‌ای می‌خواند رادیوی سازمان (منافقین) در رثای کشتگان. چقدر گریه کرده بود، گریه هم داشت. 4هزار نفر شاید هم بیشتر مُرده بودند.» نویسنده در بیان و جهت نامگذاری این رمان بی‌پرده اشاره داشته که منظور از «سگ‌سالی»، سال‌های سگی بود، نه یک سال سگی بلکه می‌خواستم بگویم که یک فرد 24 سال از عمرش را در یک فضای خاصی گذرانده و نویسنده این دوران از تاریخ انقلاب را به مجرد اینکه یک نفر از روی ترس ناشی از القای رسانه‌های معاند و بیگانه با انقلاب به حبس خودخواسته روی آورده، به سال‌های سگی تعبیر کرده است. نویسنده با گوشه و کنایه‌هایی که برخی تیز است اقدام به مخدوش کردن  چهره انقلابی و نونهادهای انقلابی نیز کرده است. «پسرعمویش با همین یک پا به سرعت برق از پله‌های ترقی بالا می‌رود. خدا رو چه دیدی، شاید زد و شد فرمانده سپاه گوران...» یا «حسینعلی خط اول جبهه هست، از اینایی نیستن که برن یه سر و گوشی آب بدن، بعد بیان قمپز در کنن...» شاید اگر بخواهیم نگاهی قلندر مآبانه به «سگ‌سالی» داشته باشیم، بتوانیم به‌سادگی از کنار تمام این موضوعات گذر کنیم، ولی اگر تنها کمی دقیق شویم، شاهد خواهیم بود که این رمان در نظردارد تا تصویری مبهم و مخدوش از انقلاب اسلامی را به خواننده نشان دهد. رمان «سگ‌سالی» در 142 صفحه و با شمارگان 1500 نسخه در زمستان 1392 برای اولین بار به قیمت 7000 تومان از سوی نشر زاوش منتشر شده است.
 

شبکه المیادین در برنامه «من الداخل» خود در گفت‌وگو با ابراهیم حاتمی‌کیا برای وی لقب «پدر سینمای دفاع مقدس» انتخاب کرده و از سینمای او و حواشی ساخت فیلم «چ» پرسیده است. به گزارش فارس، ابراهیم حاتمی‌کیا میهمان برنامه «من الداخل» در شبکه خبری المیادین با مجری‌گری زینـب الصفار بود. آنچه در پی خواهد آمد بخش‌هایی از این گفت و گو است.
***
  شما به عنوان پدر سینمای دفاع مقدس شناخته شده‌اید و نقش مهمی در آن داشته‌اید. از این مسیر برای ما بگویید.
بعضی‌ها از سینما به جنگ می‌آیند و بعضی‌ها از جنگ به سینما می‌آیند؛ من جزو نفراتی هستم که از جنگ به سینما آمدم. از وقتی که این جنگ آغاز شد تازه خودم را پیدا کردم می‌خواهم چکار بکنم و آمدم در حوزه‌ سینما و دوربین دست گرفتم یعنی اوایل که جنگ شروع شد من هم مثل بچه‌های آن وقت 19 سالم بود، دلم می‌خواست دفاع کنم و در این جنگ و دفاع از این کشور سهم داشته باشم اما احساس کردم تفنگ خیلی من را قانع نمی‌کند و وقتی با تفنگ قرار می‌گیرم آن استقلالی که دلم می‌خواهد رخ نمی‌دهد. از آنجا بود که دوربین دست گرفتم که دوربین‌های سوپر 8 آماتوری هم بود.
  بالاخره آن هم نوع دیگری از جنگ بود.
کاملاً؛ یعنی وقتی با بچه‌هایی که داشتند می‌جنگیدند و دفاع می‌کردند قرار می‌گرفتم یک حس کاملاً مشترک نسبت به آنچه داشت رخ می‌داد، با هم داشتیم.  
حرف انقلاب حرف تازه‌ای است که فهماندن آن کار آسانی نیست
  شما هم مرد پیچیده‌ای هستید!
می‌خواهم بگویم اینکه یک هنرمند وقتی دارد اثری خلق می‌کند آیا می‌تواند کاملاً اشراف داشته باشد که مخاطبانش را تعریف کند و بگوید با این مخاطبان سروکار دارم و اگر چنین کاری بکند ارزش هنری‌اش را کم نمی‌کند یا اینکه خودش باید در یک شوریدگی و در یک اثر، حس را منتقل کند؟ من جزو سینمایی هستم که سعی می‌کنم این احساس را منتقل کنم. در لحظه اول فکر نمی‌کنم که فیلم من را بچه‌ها ببینند، بزرگ‌ترها ببینند، خارجی‌ها ببینند، غیر فرهنگ ایران ببینند، برای من مهم است که آن لحظاتی که باید گفت را بگویم اما برای سینمایی که به نوعی اتصال دارد به جریان انقلاب که بعدش جنگ آغاز می‌شود و مؤلفه‌هایی که در جنگ مساله هست واقعیت این است که مؤلفه‌های تازه‌ای است، حرف، حرف تازه‌ای است.  فهماندن آن کار آسانی نیست؛ گفتن از شهید جمله پیچیده‌ای است. اصلاً شهید در بین مرزی است بین کسی که خودکشی کند یا. . . یعنی مرز بسیار ظریفی دارد. گذر از این و بازی کردنِ این مسائل در مفاهیم سینمایی سخت است و باید روی آن کار شود.  من سعی کردم به آن اندازه‌ای که خودم قدرتش را داشتم کار کنم اما اینکه آیا فیلم‌هایی از جنس فیلم‌های من خارج از ایران برای فرهنگ غیراسلامی قابل فهم است یا قابل فهم نیست؛ من آنقدر اتفاق خوبی برایم نیفتاده است و شهرتم و موفقیتم آنقدر که در محدوده‌های کسانی است که به این مفاهیم آشنا هستند خارج از آنها خیلی اتفاق خوبی نیفتاده است. البته بوده و من خارج از کشور به جشنواره‌ها رفته‌ام، نه به عنوان جشنواره مسابقه‌ای بلکه برای تبادل فرهنگی رفته‌ام.
  آخرین اثر شما «چ» است. درباره آن که در مورد شهید چمران ساخته شده برایمان بگویید؟
آرزوی من این بود که کاری درباره چمران بسازم چرا که سه دهه است در سینما هستم. تا الان که دارم صحبت می‌کنم در 18 فیلمی که ساختم شاید 17تای آن درباره هیچ شخصیت و شهید مشخصی فیلم نساختم و «چ» اولین فیلم من است که درباره یک شخصیت واقعی دارم صحبت می‌کنم و کار سختی هم بود.
دنبال شباهت «چ» و چه‌گوآرا نبودم
  چرا نام «چ» در خارج ما را به یاد چه‌گوآرا یا چیزی شبیه آن می‌‌اندازد؟
می‌تواند همه این ذهنیت‌ها را داشته باشد؛ واقعیت این است که شخصیتی مثل چمران یک چریکی است که یک نگاه بین‌المللی و جهان وطنی دارد و صرفاً برای یک محدوده جغرافیایی خاص کار نکرده و لبنان رفته و وقتی ذهنیت اینگونه دارد من احساس کردم که اگر این در ذهن مخاطب به عنوان «چ» قرار بگیرد می‌تواند مثلاً به چه‌گوآرا شبیه باشد. من به فکر شباهت نبودم بلکه معتقد بودم این آهنگ «چ» و اتفاقی که می‌افتد می‌تواند یک نگاه کلی‌تری داشته باشد که محدود نشوم به شخصیت صرفاً آقای چمران بلکه مفهوم کلی‌تر درباره چه‌گوآرا وجود داشته؛ اینکه آدم‌هایی هستند که همِ جهانی دارند و عدالت جهانی برایشان مساله است و همه جا وجود دارند.
  درباره نامه‌ای که از سوی سردار قاسم سلیمانی به شما رسید برای‌مان بگویید.
وقتی به من خبر دادند که چنین نامه‌ای نوشتند و برای من ارسال شد خیلی جا خوردم چون برای من آقای قاسم سلیمانی یک فرد ایده‌آل است. کسی است که در خاطره‌هایم و رویاهایم جا می‌گیرد به‌عنوان کسی که از جنس و نسل چمران است. کسی که باز محدود در جغرافیا نمی‌شود بلکه وسعت نظر دارد و می‌شود همه جا سایه‌اش را دید؛ طبیعتاً وقتی ایشان از «چ» تعریف می‌کند و «چ» را پسندیده بود، برای من مایه مباهات است و احساس می‌کنم به نوعی قاسم سلیمانی در ادامه امثال چمران‌ها هستند که این اتفاق برایشان ارزش دارد و برایشان مهم است که از آن حرف زدند.
وقتی ما برای ثبت جنگ به جنوب رفتیم فیلمسازانی به شمال رفتند
 ‌علت اختلاف بین شما و عباس کیارستمی چیست؟
من آقای کیارستمی را به عنوان یک استاد در حوزه سینما می‌شناسم و سبکی هم دارد. سبک رئالیستی دارد و جایگاه خودش را دارد اما آنچه نسبت به آن معترض بودم و همچنان هستم که به این راحتی‌ها هم قابل حل نیست بی‌اعتنایی جریانی است نسبت به آنچه در 8 سال در این کشور رخ داد. آنچه من گفته بودم این بود که وقتی در 1200 کیلومتر کشور جنگ آغاز شد و در جنوب و غرب ایران رخ داد، عده‌ای از فیلمسازها مثل ما به سمت جنوب رفتیم تا از این اتفاق و واقعه فیلم بسازیم، خب عده‌ای هم بودند به جای اینکه به سمت جنوب بروند به سمت شمال رفتند که هیچ خبری آنجا نبود. من به این نگاه اعتراض داشتم که چرا چنین اتفاقی رخ نداد.
شخص آقای کیارستمی مطرح نیست؛ کیارستمی جریان است
  البته معاون وزیر فرهنگ و رئیس سازمان سینمایی حجت‌الله ایوبی از کیارستمی دفاع کرد و گفت کیارستمی به قربانیان جنگ احترام می‌گذارد و به شیوه خودش فیلمسازی می‌کند.
من نه آقای ایوبی را دیدم و نه آقای کیارستمی را در جنگ؛ و خبری از این چیزها ندارم که حضورشان چه مفهومی دارد؛ ببینید! بحث من، احساسم نسبت به لبنان همین است. وقتی که در جنوب لبنان اتفاقی می‌افتد توقع می‌رود که شمال لبنان و مناطق دیگر نسبت به این نقطه حساس باشند و حرف‌ برای گفتن داشته باشند. یک نوع از مدیریت که هنوز هم همچنان در سینمای ایران متأسفانه وجود دارد که به نظر من یک نوع ویروس است، باعث می‌شود هنرمند به آنچه در کشور خودش رخ می‌دهد بی‌اعتنا شود و من نسبت به این معترض بودم. شخص آقای کیارستمی مطرح نیست؛ کیارستمی جریانی است که اتفاقاً در جهان بسیار مشهور است و جایگاه خودش را دارد ولی بحثی که برای من مطرح بود و اصرار داشتم و معتقدم باید درباره‌اش حرف بزنیم این است که چطور می‌شود کشوری درونش چنین اتفاقی رخ می‌دهد اما عده‌ای سهم‌شان را نسبت به این اتفاق ادا نمی‌کنند و می‌توانند بی‌اعتنا باشند.  وقتی آقای ایوبی سخن می‌گوید؛ ایشان قبلش در فرانسه بودند شاید هم آقای کیارستمی را بیشتر در پاریس دیده باشند تا من حاتمی‌کیا که در ایران بودم. ماها ارتباط چندانی با هم نداریم ولی این تفکر می‌تواند اتفاقش این باشد که بخشی از جامعه محروم بشود که کوچه‌هایش همچنان به اسم شهدایش است و اعتنا به آنها نشود که این خطرناک است و البته بگویم من اینها را اصلاً برای آقای کیارستمی نمی‌گویم بلکه برای تفکری که اعتنا به این موضوع نمی‌کند.
جشنواره‌های خارجی ما را به سمت بازاری می‌کشند که خودشان دوست دارند
درباره جشنواره، از کسانی هستم که در کشور مشهورم به اینکه بشدت علیه جشنواره‌های خارجی واکنش نشان می‌دهم؛ نه اینکه جشنواره‌ها چیز بدی هستند و این موقعیت‌ها بد است اما ناخودآگاه ما را به سمتی می‌کشند؛ به بازار و مارکتینگی که خودشان دوست دارند. آن مارکتینگ حرف‌هایی که در داخل ایران مطرح است برایش مساله نیست و یک چیز دیگر از من می‌خواهد؛ به جای مسائل فلسفی از من می‌خواهد موضوعات خیلی خیلی ساده و یک خطی شده‌ از یک موضوع بگویم. اگر اینها را بخواهم بگویم غرب من را می‌پذیرد و این برای کشور من و فرهنگ کشور من خطرناک است. الان ایران در اذهان مردم دنیا و اذهان حتی مردم خاورمیانه به نسبت اینکه وقتی می‌گوییم ایرانی و ایران چطور تعریف می‌شود؟ آیا سینمای ما همین را نشان می‌دهد؟ معتقدم نه! اصلاً هیچ ربطی ندارد، برای همین تعجب می‌کنم که چرا این اتفاق افتاده است.

محبوبه معراجی‌پور، نویسنده کتاب «عباس دست طلا» چند روز پیش دیداری با رهبر معظم انقلاب داشته است. به گزارش تسنیم، «عباس دست طلا» روایتگر فعالیت‌های عباس‌علی باقری معروف به «عباس دست طلا» یکی از چندین تعمیرکار اتومبیلی بود که در پشت جبهه‌ها، ماشین‌های جنگی را تعمیر می‌کرده است. تقریظ رهبر معظم انقلاب بر این کتاب، همزمان با دوره قبلی نمایشگاه کتاب تهران منتشر شد. محبوبه معراجی‌پور این نامه را قبل از این ملاقات نوشته است که در ادامه می‌خوانید:
سلام بر تو که روی تو روشنایی ماست
دیشب تا صبح آرام و قرار نداشتم. نمی‌دانستم آیا بالاخره چشمم به جمال آقا روشن می‌شود یا نه؟ با خودم واگویه می‌کنم، وقتی شما را ببینم، غم از دلم پر‌می‌کشد و بر جانم نشاط می‌نشیند. وقتی رهبر وارد اتاق شود، صدها گلستان در جانم شکفته خواهد شد. گره از جبین برمی‌گیرم. وقتی آقا بیاید، می‌گویم: جانم را در راهش فدا می‌کنم. چرا می‌گویی من؟ وقتش رسیده ما شویم، بگو ما. همه مریدان. وقتی آقا بیاید می‌گوییم که همه ما فرمانبردار شماییم. آقا، یوسف جانمان، شما را به زر ناسره نمی‌فروشیم. به یمن نگاه شما پایمردی از سر می‌گیریم. از پراکنده‌گویی حذر می‌کنیم. کعبه دل‌ها، دیگر شیشه تقوا بر سنگ نمی‌کوبیم. پرهیزگاری، پارسایی، تقوا، پاکدامنی و بزرگواری‌ها می‌کنیم تا دریادل شویم. آقاجان، در پیشگاهتان، سر می‌دهیم، جان می‌بازیم ولی از یاری شما پای پس نمی‌کشیم که ما عاشق شماییم. عاشق از نگاهش آرزو و تمنا می‌بارد، نگاهمان سرشارانه آرزوی سلامتی و طول عمر شماست. عاشق دلش مالامال از مروارید وفاست، سال‌هاست دل‌های ما در پی شماست. عاشق به خیره دل نمی‌بازد، به خیره دهان باز نمی‌کند. عهد می‌بندیم زین پس زبانمان جز به خیر و نیکویی باز نشود. عاشق عشق می‌ورزد، عشقمان به شما رنگ ندارد. عاشق از ملامت ملامت‌گویان نمی‌گریزد. سال‌هاست در برابر آنهایی که به خاطر عشق ورزیدن به شما ملامتمان کرده‌اند، ایستاده‌ایم. عاشق درد را به جان می‌خرد و جان در پای جانانه می‌ریزد. جان ناقابل ما نثار راهتان. عاشق لاف نمی‌زند. هستیم آقا. عاشق دل به دلدار می‌دهد. مولاجان این دل بیقرار ما تقدیم شما. سلام آقا. سلام مولا. التماس دعا. این نویسنده در ادامه روایت می‌کند: بارالها متشکرم که روز 27 بهمن‌ماه سال 93 را برایم مبارک گرداندی. متشکرم که با دیدن رهبر بی‌نظیرم درهای رحمتت را به رویم گشودی. کمکم کن تا از آقا برای کتابم امضا بگیرم؛ همه اطرافیان آقا می‌گویند شما باید کتابت را امضا کنی و به آقا هدیه بدهی. رسم این نیست که آقا امضا کنند؛ اما با سماجت بسیار و پس از درخواست‌های مکرر از اطرافیان، اجازه می‌دهند که با آقا صحبت کنم. می‌گویم من به امضای آقا نیاز دارم. موقع خداحافظی خودم را به آقا معرفی می‌کنم. محبوبه معراجی‌پور، نویسنده داستان، زندگینامه داستانی و همچنین کتاب «عباس دست‌طلا» هستم. آقا با نگاهی آمیخته به مهر به من می‌نگرند. می‌فرمایند کتاب شما را خواندم. خیلی خوب نوشتید. می‌گویم: آقا این کتاب را برایم امضا می‌کنید؟ به من گفتند که رسم نیست رهبر کتابی را امضا کنند. با این وجود این کتاب را امضا می‌کنید؟ آقا در کمال ناباوری حاضران و من می‌فرمایند: بله، امضا می‌کنم. من دیگر خودم را روی زمین احساس نمی‌کنم. گویی روی ابرها راه می‌روم. سراپا شور می‌شوم و شادمانی. آقا کتاب را امضا می‌کند. کتاب روی هوا دست به دست می‌شود تا به من می‌رسد. خیلی‌ها حسرت این امضا‌ را می‌برند. از امضای آقا، عکس و اسکن تهیه می‌کنند و بعد از آن است که خبرگزاری‌ها می‌آیند سراغم تا از حال و هوایم بپرسند. به علت ازدحام جمعیت، دیگر فرصت نیست تشکر کنم. آقا می‌روند. اینک با دیدن رهبر معنوی‌ام، با خودم عهدی تازه می‌بندم. از کم‌کاری‌ام شرمسار می‌شوم. تصمیم می‌گیرم روز و شب، دانش بیندوزم و بنویسم. الحق که دیدار بزرگان، روح‌نواز است. آن هم رهبری معنوی و اهل علم و دانش. با خودم می‌گویم: مسافر دنیا؛ فراموش نکن که  مسافری و باید روزی، دنیا را بگذاری و بگذری و سال‌های سال زیر خاک، آرام بگیری. پس تا در دنیا فرصت داری، تلاش کن. مبادا شعله‌های سرکش گناه، تو را از درون بسوزاند و خاکسترت کند. نفیر شیطان آز را به بانگ نماز خاموش کن. خدایا تو باید کمکم کنی تا خاک در چشم طمع بریزم. حرص را در زندان قناعت به بند کشم. مباد که دمدمی‌مزاج و ناآرام شوم. خدایا مرا از خشم، برهان و از دورنگی‌ها و دورویی‌ها رها ساز. آقاجان دیدن روی ماه و معنوی شما از نزدیک، بسیار دگرگونم ساخت که دیدار علما الحق معجزه می‌کند. آن هم عالمی ربانی و معنوی مانند شما که رهبر جهان اسلام هستید. آقاجان امروز به‌خاطر ازدحام جمعیت نشد برای امضایی که در کتابم مرقوم فرمودید از شما تشکر کنم. دُر نایاب، رهبر کبیرم. دست شما درد نکند. تا پایان عمر، خط و امضای زیبایتان را بر دیده خواهم گذاشت و توتیای چشم خواهم کرد. روشنی دیده‌ام است. متشکرم آقا. التماس دعا

حذف نام «داعش» شرط عجیب برای یک کار هنری
قطب‌الدین صادقی از بی‌توجهی برخی سازمان‌ها در حمایت از نمایش ضدداعشی «عزیز شنگال» و شکل‌گیری نوعی تئاتر شبه‌خارجی جعلی در ایران انتقاد کرد. به گزارش ایسنا، نویسنده و کارگردان تئاتر «عزیز شنگال» گفت: برای این کار نه قصد سودجویی داشتم و نه فروش. فقط می‌خواستم با این نمایش نسبت به مساله‌ای که از دغدغه‌های جامعه ماست واکنشی نشان داده باشم، چرا که اندیشه داعش بیخ گوش ماست و ما باید در آثارمان از محبت، مقاومت و... صحبت کنیم. صادقی درباره دلایل و انگیزه خود از نگارش و اجرای نمایش «عزیز شنگال» توضیح داد: پس از دیدن تصویری از یک شنگالی که صحنه‌های خشونت‌بار زیادی را از رفتار داعشی‌ها دیده و بر اثر فشار نمی‌توانست صحبت کند یا اشک بریزد، تصمیم گرفتم این نمایش را بنویسم چون کسی از ستمی که بر زنان و بچه‌ها به عنوان اولین قربانیان هر جنگی وارد می‌شود، حرفی نمی‌زند و این کودک برایم نماد مظلومیت در چنین جنگی بود. وی با اشاره به اینکه نمایش «عزیز شنگال» را براساس جنایات داعش نوشته و سعی کرده جنبه‌های گوناگون ستمی که به مردم منطقه می‌شود را نشان دهد، افزود: در نهایت روایت نمایش به «کوبانی» می‌رسد که دختران شیردل آنجا به مقابله با ظالمان می‌پردازند و دوست داشتم نمایش را با ستایش این دختران که بزرگ‌ترین سرشکستگی داعشی‌ها هم هستند، تمام کنم. صادقی درباره چگونگی اجرای این نمایش و هزینه‌های آن نیز توضیح داد: برخلاف رقم‌هایی که گفته شده، فقط 40 میلیون تومان کمک‌هزینه برای اجرای این نمایش گرفتیم و می‌خواستم تا پایان اسفندماه هم اجرا داشته باشیم که بتوانم دستمزد عوامل را بدهم، هر چند اگر نشود خودم آن را پرداخت می‌کنم اما نکته این است که به 6 سازمان مراجعه کردم و وقتی متن کار را خواندند به‌به کردند اما ریالی کمک نکردند. البته یک سازمان حاضر بود کمک کند اما به این شرط که نامی از داعش نبرم!

گیشه سینما رنگی تازه گرفت
با پایان یافتن سی‌وسومین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر، 4 فیلم سینمایی به گیشه سینمای ایران راه یافت. به گزارش مهر، با پایان یافتن سی‌وسومین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر، گیشه سینمای ایران رنگ فیلم‌های جدید را به خود دید. طی یک هفته گذشته 4 فیلم سینمایی اکران‌شده است که این فیلم‌ها شامل «همه چیز برای فروش» به کارگردانی امیرحسین ثقفی، «لامپ صد» به کارگردانی سعید آقاخانی، «تمشک» به کارگردانی سامان سالور و انیمیشن «جمشیدوخورشید» به کارگردانی بهروز یغماییان است. از میان فیلم‌های در حال اکران، فیلم‌هایی چون «لامپ صد» به کارگردانی سعید آقاخانی، «تمشک» به کارگردانی سامان سالور، «چند مترمکعب عشق» به کارگردانی جمشید محمودی، «ملبورن» به کارگردانی نیما جاویدی، «مجرد 40 ساله» به کارگردانی شاهین باباپور، «رستم و سهراب» به کارگردانی کیانوش دالوند و «گرداله و عمه غوله» به کارگردانی نادره ترکمانی علاوه بر تهران در شهرستان‌ها نیز در حال نمایش است.

«اتفاق یک» برنامه سال تحویل شبکه یک شد
فضل‌الله شریعت‌پناهی، مدیرگروه اجتماعی شبکه یک سیما گفت: نام برنامه سال تحویل شبکه «اتفاق یک» است که نوید محمودی تهیه‌کنندگی آن را برعهده دارد و اتفاق خوبی که در برنامه سال تحویل امسال شبکه رخ خواهد داد این است که میهمانان برنامه سال تحویل، با انتخاب بینندگان دعوت خواهند شد. به گزارش تسنیم، وی افزود: براساس برنامه‌ریزی‌های به‌عمل آمده قرار است بینندگان شبکه یک اتفاقاتی که در هشت حوزه سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، ورزشی، دین و معارف اسلامی، علمی و فناوری و حماسه و دفاع مقدس در سال 93 در کشور اسلامی ایران رخ داده است را از طریق پیامک به ما اعلام کنند و سپس ما افرادی را که در این 8 حوزه دخیل بودند به‌عنوان میهمان برنامه سال تحویل شبکه یک دعوت کنیم. او درباره نحوه مشارکت پیامکی بینندگان در نظرسنجی این 8 حوزه اظهار داشت: از روز 7 تا 15 اسفند هموطنان فرصت دارند تا با ارسال پیامکی که شماره آن بزودی از طریق یک برنامه ویژه اعلام خواهد شد، در برنامه سال تحویل شبکه یک مشارکت کنند.