تئاتر ملی، تئاتری است که در سرشت و ساختار و گوهر آن، ملی بودن را باز می‌شناسیم. یعنی تئاتر ملی در شیوه ساختاری‌اش، باید نمایشی باشد که هر کس در هر جای جهان آن را ببیند بی‌هیچ نشانه آشکار بیرونی بتواند درک کند که این تئاتر از آن یک ایرانی است. برای نزدیک شدن به تئاتر ملی، باید ضمن پذیرفتن وجه ملی بودن این هنر دست به خلق آثاری بزنیم که بتواند با بومی‌سازی مفاهیم و قصه‌ها، شاخصه مهم سرگرم‌کنندگی و جذب‌کنندگی را در خود داشته باشد. متاسفانه ویروس گرته‌برداری از آثار غیروطنی و نمایشنامه‌های وارداتی که فاصله‌ای بسیار با ماهیت و فرهنگ اصیل این مرز و بوم دارد و نادیده‌گیری پتانسیل‌های بسیار تئاتر ملی و ایرانی ما معضلی برجسته در نگاه شبه‌مدرن هنرمندان این دیار بوده است. اما نمایش «مضحکه‌ شبیه قتل» که چندی پیش در تئاتر شهر به اجرا درآمد، نشانه‌هایی از ایرانی بودن داشته که با زبانی کمیک به تمسخر و نقد دوران قجری می‌پرداخت. دنیای قجرها و بویژه عصر ناصر‌الدین‌شاه که اغلب دستمایه آثار تصویری و نمایشی بوده است در اینجا نیز تاریخ اثر را تشکیل می‌دهد. ناصرالدین‌شاه ترور شده و در بلبشوی پس از مرگش
2 بیوه او تصمیم به برگزاری 2 نوع مراسم برای مرگش می‌گیرند. یکی می‌خواهد شبیه‌خوانی برای شاه راه بیندازد و دیگری قصد دارد مضحکه‌ای برای او به پا کند. از اینجا کمدی نمایش پررنگ‌تر می‌شود و تلاقی این 2 موقعیت وضعیت مضحکی را در صحنه خلق می‌کند. به گزارش «ایران تئاتر»، اجرای دوباره‌ نمایش «مضحکه شبیه قتل» پس از 12 سال یادآور دوره‌ خاطره‌انگیزی از تئاتر ایران است. نمایش «مضحکه‌ شبیه قتل» یکی از بهترین نمونه‌های تلفیق شیوه‌های نمایش ایرانی است که علاوه بر خنداندن مخاطب، باری از اندوه تاریخی را به دوش او می‌کشد؛ آمیزه‌ای شیرین و سرگرم‌کننده از حضور تیپ‌های سرشناس نمایش ایرانی از ارباب و نوکر و زن حاجی گرفته تا سیاه و زن‌پوش و نقشخوان. این همان مسیری است که حسین کیانی، کارگردان نمایش در چند نمایش از پس هم  پی گرفت، مسیری که توسط دیگران و در مقاطع مختلف دیگری هم به بار نشست و ثمر داد. برگ برنده «مضحکه‌ شبیه قتل» وجه کمیک آن است. کمدی، آن‌هم از نوع ایرانی‌اش چیزی است که این روزها نایاب است. فضای طنزآلود نمایش به ‌واسطه دیالوگ‌های بامزه و درگیری‌های لفظی کاراکترها و خرده‌اشعار محاوره‌ای (که درست در تشابه با نوع نمایش‌های مطربی و شادی‌آور ایرانی شکل گرفته) پیش می‌رود و با نیم‌نگاهی به خنده مخاطب، گاهی پا را فراتر می‌گذارد و لودگی هم می‌کند. از طرفی دوگانگی از ویژگی‌های بارز این نمایش است. از تقابل مضحکه و شبیه گرفته تا تقابل شخصیت‌های نمایش که در قالب 2 بیوه‌ شاه‌بابا متجلی می‌شود. این دوگانگی در نمایشی که همه چیزش نمادین است نمادی از وضعیت دوگانه مملکتی بی‌صاحب در آن دوران است که درست در بزنگاه مرگ شاه موقعیت خنده‌آورش رخ نمایانده و دعوای سنت و مدرنیته به‌شکلی مبتذل در آن سر برآورده است.  در اینجا همیشه کمدی بهانه‌ای است برای طرح حرف‌های جدی‌تر و جز این باشد باید به آن به چشم لودگی و فکاهی نگاه کرد. بنابراین تصور اینکه نویسنده چنین قصه طنزآلودی را بی‌آنکه در بطنش حرف دیگری برای گفتن داشته باشد رها کند، از اساس اشتباه است. حسین کیانی علاوه بر اینکه با تشریح موقعیت شخصیت‌های نمایش، داستان سرراستی را واگویه می‌کند به دنبال طرح یک گلایه شخصی در بطن داستان نیز هست. شاید چیزی بیش از یک گلایه و در واقع تلاشی برای ترسیم موقعیت هنرمند از نگاه خودش. ولی نکته‌ای که در اینجا هست این است که قدرت کمدی در اینجا می‌توانست زخم بزرگ‌تری بزند. این یکی از آن لحظه‌هاست که به‌نظر می‌رسد با توجه به شرایط زمانه بد نبود کارگردان به بازنویسی صحنه پایانی و اتخاذ موضعی متفاوت دست می‌زد. شخصیت عجیبی در نمایش هست به نام حوری که 40 سال پیش مرده و مدام در خواب و خیال هرکی‌باش‌خان ظاهر می‌شود. همچنین «اختر مقوا» که کاراکتر مستقلی است و نوع کمدی‌اش با بقیه متفاوت است همسر هرکی‌باش‌خان و دختر رئیس تجار بازار است. او مستراح‌دار است و در عین بیچارگی و فقر بسیار خسیس و مادی است. از ابتدای نمایش او در چاهک مستراح به دنبال یک «شاهی» می‌گردد. اختر محملی برای وسط کشیدن پای بازار به میانه این میدان است. می‌شود گفت حسین کیانی فقط خودزنی نکرده، بلکه بازار و تجارت را هم زده است. یکی به هنرمندزده و یکی به بازار، یکی به مردم‌زده و یکی به شاه بی‌هویت قاجاری. شاهی (واحد پول قجر) را کنایه‌ای از شاه گرفته که افتاده ته چاهک مستراح و به هیچ حیلتی بالا نمی‌آید. در پایان نمایش که اسلحه‌ای می‌افتد توی چاهک و تیری از آن در می‌شود، اختر این 2 تا را کنار هم می‌گذارد و تصویری استعاری از مرگ شاه عرضه می‌کند. با اینکه نمایش بامزگی‌های فراوانی دارد و مخاطب را با خودش همراه می‌کند اما 2 عامل اجرایی وجود دارد که به اجرا لطمه زده است. یکی مکان اجراست و دیگری مدت‌زمان آن. مدت زمان اجرای نمایش طولانی است و رفت‌و‌آمدهای مکرر بازیگران روی صحنه و صحنه‌های فراوان از پی هم به تدریج کسل‌کننده می‌شود. حتی با این‌همه شوخی و خنده هم نمی‌شود تماشاگر را برای مدت نزدیک به
130 دقیقه در سالن نگه داشت. بویژه که در برخی صحنه‌ها نمایش از ریتم می‌افتد و این خود نقیصه‌ای برای نمایش است. تالار اصلی هم به‌رغم امکاناتی که به گروه اجرایی می‌دهد و فضای مناسبی که برای تماشاگر دارد برای اجرای این نمایش انتخاب مناسبی به‌نظر نمی‌رسد بویژه که نمایش با توجه به سیاق سنتی‌اش اصلا نیازی به دکور چندان حجیمی هم ندارد. این نمایش در یک صحنه کوچک‌تر و حتی در یک بلک باکس می‌توانست به اجرای موفق‌تری برسد. در حال حاضر هنگام اجرای نمایش در صحنه تالار اصلی نور قسمت تماشاگران زیاد است و زیبایی‌شناسی صحنه نمایش را تحت‌الشعاع قرار داده است. به‌عنوان نکته پایانی می‌خواهم به صحنه امضای قباله طلاق یکی از  بیوه‌های شاه (که رؤیا میرعلمی نقشش را بازی می‌کند) اشاره کنم. این صحنه که تقریبا جزو صحنه‌های پایانی است ریتم فوق‌العاده‌ای دارد و تماشاگر را سر ذوق می‌آورد. در دو سوی صحنه، بازی در جریان است و دویدن‌های رؤیا میرعلمی میان دوسوی صحنه و مدیریت 2 رخداد نمایشی یکی با مردک جان (شهرام حقیقت‌دوست) و دیگری با هر‌کی‌باش‌خان (حبیب دهقان‌نسب) شوری به نمایش داده است.
 

پوریا میرآخورلی: پانزدهمین نشست نمایش فیلم موسسه فرهنگی- هنری اوج در حالی یکشنبه 17 آبان ماه 1394 برگزار شد که این موسسه از این هفته تصمیم به نمایش فیلم‌های کوتاه داستانی به جای مستند گرفته است. نوای عزاداری تمام فضای طبقه‌ ششم را پر کرده است. هرکس، هرچند برای بار اول باشد که وارد این طبقه می‌شود، صدا او را به سالن نمایش فیلم هدایت می‌کند. ساعت از 16گذشته است و اندک اندک مخاطبان در حال ورود به سالن نمایش هستند. سالن با چراغ‌های روشن کلیپ‌هایی را همراه با نوای مرتبط با عزاداری سید و سالار شهیدان پخش می‌کند. بعد از تمام شدن کلیپ‌ها و مستقر شدن مخاطبان، مجری روی سن می‌رود و موجز و مختصر حضار را دعوت به دیدن 2 فیلم کوتاه داستانی «هوادار» به نویسندگی و کارگردانی علی دلکاری و «فندک انگلیسی» به کارگردانی مصطفی معارف‌وند و نویسندگی احمد کاوری می‌کند. نکته‌ مشترک هر دو فیلم، علاوه بر کوتاه و داستانی بودن آن، مشارکت خانه فیلم انقلاب اسلامی و تهیه‌کنندگی محمد قانع‌فرد است. بلافاصله چراغ‌ها خاموش می‌شود و «به نام خدا» روی صفحه نقش می‌بندد. فیلم کوتاه «هوادار» با تصویر بسته‌ یک آنتن تلویزیون آغاز می‌شود. در نماهای بعدی به کشمکش میان پیرزن و آنتنی که تصویر را خوب پخش نمی‌کند، می‌پردازد. پیرزن برنامه‌ پخش مسابقات فوتبال‌ را دارد و در ساعات پخش آنها با تلویزیون 14 اینچ سیاه و سفیدی سعی در دیدن فوتبال دارد که تصاویر برفکی است. پیرزن در دهی تقریبا خالی از سکنه زندگی می‌کند که هیچ‌کس نمی‌تواند به او در حل مشکلش کمک کند. سرانجام پیرزن راهی شهر می‌شود تا چاره‌ کار را یاد بگیرد. تا بدین‌جا همه چیز غیرواقعی می‌نماید؛ چه اینکه پیرزنی سنتی تا به این حد علاقه‌مند به فوتبال، تضاد بالایی را به وجود آورده است که آن را از باورپذیری دور می‌کند اما ضربه‌ فیلم در غافلگیری پایانی آن است که این تضاد را برطرف می‌کند. در پایان مشخص می‌شود که پیرزن تمام این تکاپوها را برای پسر معلول خود انجام می‌دهد تا او بتواند فوتبال نگاه کند. «هوادار» با خست در اطلاعات‌دهی به مخاطب و با پنهانکاری سعی می‌کند مخاطب را غافلگیر کند و تمام ایرادها و خرده‌هایی را که مخاطب به باورپذیری فیلمنامه می‌گیرد، خنثی می‌کند. در بحث کارگردانی این فیلم از قاب‌بندی‌های زیبایی سود می‌برد که لوکیشن این فیلم که در یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است، این امکان را فراهم آورده است. علاوه بر آن استفاده از قاب در قاب از نکات بارز دکوپاژهای این فیلم به حساب می‌آید. زمان فیلم تقریبا 15دقیقه است. بعد از اتمام فیلم «هوادار»، بدون وقفه فیلم «فندک انگلیسی» به نمایش درآمد. فیلم فضای تاریکی دارد که موسیقی نیز به تشدید این فضا کمک می‌کند. در نگاه اول، حرکت سریع دوربین(Fast motion)  در بعضی نماها و کات روی ضرباهنگ‌های موسیقی جلب توجه می‌کند. مکان فیلم در موزه عبرت است و لباس‌ها دهه 50 را تداعی می‌کند. ماجرای فیلم درباره شکنجه‌گری (احمد کاوری) است که با یک تفنگ فندکی که پدرش از هند برای او آورده است، سیگارهایش را روشن می‌کند. حین یکی از بازجویی‌ها پیرمرد خدمتکار زندان، جای سلاح واقعی او را با تفنگ فندکی‌اش عوض می‌کند و خب نتیجه‌اش طبیعتاً مشخص است. فیلم در یک لوکیشن برگزار می‌شود و صدای آه و ناله‌ زندانیان به صورت آمبیانس در طول فیلم شنیده می‌شود که این مورد از ظرافت‌های این فیلم به شمار می‌رود. پس از پایان فیلم «فندک انگلیسی» چراغ‌های سالن نمایش روشن می‌شود و مجری از محمد قانع‌فرد دعوت می‌کند روی سن بیاید تا مراسم تقدیر و تشکر از کارگردان‌های این دو فیلم انجام شود. مجری از مصطفی معارف‌وند، کارگردان فیلم «فندک انگلیسی» دعوت می‌کند تا لوح تقدیر خود را از دست تهیه‌کننده‌ کار بگیرد. حضار با صلوات او را مشایعت می‌کنند و بعد از گرفتن لوح‌تقدیر، شاخه گل و یک جعبه‌ خاتم‌کاری شده از او تقاضا می‌شود تا چند کلمه‌ای صحبت کند. مصطفی معارف‌وند می‌گوید: «هرکسی هدفی را دنبال می‌کند و هدف من از ساخت فیلم، خدمت است و اگر توفیق داشته باشم و خدا حمایتم کند، این راه را که قدم اول بود ادامه دهم». مجری از حضار می‌خواهد که اگر کسی سوالی دارد بپرسد. یکی از خانم‌های حاضر در جلسه به غیرواقعی بودن این فیلم و اینکه چنین موضوعی را نشنیده‌ایم که اتفاق افتاده باشد، اشاره می‌کند. کارگردان در جواب می‌گوید: «ظلم پایدار نیست و با این سفارش این فیلمنامه نوشته شد. فیلم بی‌زمان و بی‌مکان است و با توجه به لوکیشنی که در اختیارمان قرار گرفت به رژیم ستم‌شاهی مربوطش کردم. یک‌خطی‌اش که ظلم پایدار نیست، مهم بود». در ادامه یکی از افراد حاضر در جلسه در تایید حرف کارگردان، از عدم لزوم واقعی بودن فیلم‌های داستانی می‌گوید. مجری از عدم حضور نویسنده و کارگردان فیلم «هوادار» می‌گوید که نتوانست در این جلسه حضور داشته باشد و لوح تقدیر و هدیه‌ علی دلکاری به رسم امانت به آقای پارسا سپرده می‌شود. بعد از تحویل لوح تقدیر به ایشان و سوال نداشتن حضار، مجری می‌گوید: «کار آنقدر خوب بود، سوالی وجود ندارد». در آخر از محمد قانع‌فرد، تهیه‌کننده هر دو فیلم نیز تقدیر می‌شود.
در پایان پانزدهمین نشست نمایش فیلم موسسه فرهنگی- هنری اوج فرصتی دست داد تا با مصطفی معارف‌وند، کارگردان فیلم «فندک انگلیسی» گفت‌وگوی کوتاهی انجام دهیم.
 شما در جلسه گفتید که می‌خواستید فیلمی بی‌زمان و بی‌مکان بسازید اما لباس‌ها، آکسسوارها، لوکیشن و دیالوگ‌هایی که در فیلم بیان می‌شد، مشخصاً به دوران رژیم ستمشاهی ارجاع داشت. این قضیه با حرف شما در تضاد نیست؟
با بازدید از موزه عبرت و خواندن اسناد به این نتیجه رسیدم که این اتفاق خیلی فجیع‌تر رخ داده است. در کل، خواستیم فیلمی بسازیم به این مضمون که ظلم پایدار نیست. سفارش کار به آقای کاوری داده و فیلمنامه‌ای با این مضمون نوشته شد.
 بعد از بازدید از موزه‌ عبرت، تغییراتی در فیلمنامه ایجاد شد یا بعد از بازدید سفارش این فیلمنامه را دادید؟
من در گذشته از موزه عبرت بازدید کرده بودم و دوست داشتم فیلمی با چنین مضمونی بسازم. فرصتی دست داد با آقای کاوری صحبت کنیم که فیلمنامه‌ای با این مضمون بسازیم.
 برای کار بعدی چه برنامه‌ای دارید؟ می‌خواهید همین سبک و مضمون را ادامه دهید؟
تمام انگیزه من برای فیلمسازی، تحصیل در کارگردانی و... هدفم خدمتم به مردم است و این خدمت شاید در دستیاری اثر فرد دیگری باشد. فرقی نمی‌کند به چه شکلی باشد. من این خدمت را به مردم می‌کنم.
 نکته‌ جالبی که در کار شما دیده می‌شود این است که برای حرفه‌ نویسندگی و تخصص فیلمنامه‌نویسی احترام قائل شده‌اید و به سندروم امروز سینمای ایران که کارگردان، فیلمنامه را هم می‌نویسد دچار نشده‌اید. این در کارهای بعدی هم ادامه خواهد داشت؟
 به نظر من کارگردان باید به فیلمنامه‌نویسی آگاهی داشته و دوره‌ای را گذرانده باشد اما من برای کار بعدی‌ام به حرفه‌ نویسندگی احترام می‌گذارم و یک نویسنده استخدام می‌کنم. من یک کارگردانم.
 کاری را در دست تولید دارید؟
کار داستانی نیست. یک اثر مستند است که یکی از دوستان فیلمنامه‌اش را نوشته است، طرح ارائه شده و قرارداد بسته شده است.

اجرای نمایش «اروند خون» در یادبود شهدای غواص
اثر نمایشی «اروند خون» نوشته ایوب آقاخانی به کارگردانی کورش زارعی برای یادواره شهدای غواص، از اوایل آذرماه در سالن شهید آوینی فرهنگسرای بهمن روی صحنه خواهد رفت. این اثر تولید معاونت هنری سازمان فرهنگی - هنری شهرداری تهران بوده و در راستای حمایت از نمایش‌های فاخر به مدت ۳۰ شب اجرا خواهد داشت.  درونمایه این اثر با دستمایه قرار دادن موضوع شهدای غواص و در برقراری پیوند با واقعه کربلاست. نمایش «اروند خون» در سالن شهید آوینی فرهنگسرای بهمن روی صحنه می‌رود.
 
اعلام آمار هفتگی تماشاگران تئاتر
آمار هفتگی تماشاگران تئاتر تا 15 آبان اعلام شد و در این باره نمایش «متاستاز» با 4 اجرا طی هفته گذشته در سالن 122 نفره چهارسو 393 تماشاگر داشت و 54 میلیون و 900 هزار ریال فروخت. نمایش «موش توی پیت حلبی» به کارگردانی علی هاشمی نیز که در سالن 60 نفره سایه روی صحنه است در 18 اجرای خود میزبان 1230 تماشاگر بود. فروش این نمایش تا 15 آبان‌ماه جاری 111 میلیون و 675 هزار ریال اعلام شده است. نمایش «باغ آلبالو» به کارگردانی آتیلا پسیانی نیز که در سالن چهارسو روی صحنه است طی 17 اجرا 3581 تماشاگر داشت. فروش این نمایش 601 میلیون و 100 هزار ریال اعلام شده است. تماشاخانه سنگلج نیز که این روزها شاهد اجرای نمایش «بیضایی» نوشته و کار محمد مساوات است نیز در هفته گذشته برای 670 تماشاگر روی صحنه رفته و 48 میلیون و 84 هزار ریال فروش داشت اما در تالار هنر 2 نمایش «پادشاهی که 3 پسر داشت و پادشاه دیگری که 3 پسر نداشت» کار سعید تاجیک و «جشن بزرگ بزرگ بزرگ» کار راحله شمس‌آبادی روی صحنه هستند که نمایش «پادشاهی که 3 پسر داشت و...» در هفته گذشته 245 تماشاگر داشت و 17 میلیون و 325 هزار ریال فروخت. نمایش «جشن بزرگ بزرگ بزرگ» نیز 508 تماشاگر داشت که در مجموع 36 میلیون و 425 هزار ریال فروخت.

اجرای نمایش عاشورایی
«دل آخته» در فرهنگسرای ارسباران
گروه «ترنم صبح» نمایش عاشورایی «دل‌آخته» را در فرهنگسرای ارسباران روی صحنه می‌برد. به گزارش تسنیم، «دل‌آخته» را محسن جسور به نگارش درآورده و در خلاصه داستان آن آمده است: روز
6 محرم است و بازار آهنگران کوفه جهت تجهیز سپاه برای جنگ با امام حسین(ع) رونق گرفته است. سعید بحرالعلومی، امیر رونقی، حسین میرزاییان و مسعود بهارلو بازیگران این نمایش هستند. گروه در حال حاضر مشغول تمرین برای شروع اجرا است و مراحل ساخت دکور هم در سالن فرهنگسرای ارسباران آغاز شده است. «دل‌آخته» از 21 تا 29 آبان‌ماه هر شب ساعت 20 در فرهنگسرای ارسباران روی صحنه می‌رود.

تماشاخانه‌ «ایران» در پایتخت افتتاح می‌شود
محمد حاتمی، بازیگر تئاتر و سینما خبر داد که تماشاخانه «ایران» 25 آبان‌ماه با حضور تعدادی از مدیران و اهالی تئاتر، با اجرای 3 نمایش رسماً افتتاح خواهد شد. این هنرمند که مشاوره این پروژه را به عهده دارد با بیان این مطلب ادامه داد: هدف از این کار کمک به تولید تئاتر است، در شرایطی که حمایت کافی وجود ندارد، ناگزیر این کار توسط بخش خصوصی اتفاق می‌افتد. وی درباره‌ ویژگی‌های این مکان اظهار کرد: این سالن 80 نفر ظرفیت دارد و برای اجرای نمایش‌های چند پرسوناژ و نمایشنامه‌خوانی و کارگاه‌های بازیگری مناسب است.

کتاب «هفت روز آخر» بایرامی روی صحنه نمایش
نویسنده و کارگردان نمایش «خط و خاطره» گفت: این نمایش براساس کتاب «هفت روز آخر» محمدرضا بایرامی روی صحنه رفته است. به گزارش تسنیم، حسن خلیلی‌فر، نویسنده و کارگردان نمایش «خط و خاطره» گفت: این نمایش براساس کتاب «هفت روز آخر» محمدرضا بایرامی روی صحنه رفته و کاملا خط داستانی این نمایش را دنبال می‌کند، البته تغییراتی در شخصیت‌پردازی‌ها داریم و نکته، تغییر در پایان ماجراست. وی در پایان گفت: نمایش «خط و خاطره» با بازی اصغر شیرزاد و محسن ابوالفتحی تا 4 آذرماه هر روز ساعت 18 روی صحنه می‌رود.

وحید نفر، کارگردان نمایش «ایستاده در موقعیت» این اثر را نبض زندگی در جنگ می‌داند و معتقد است برای انتقال بهتر مفهوم توجه به آکسسوار صحنه اهمیت دارد. به گزارش مهر، کارگردان نمایش «ایستاده در موقعیت» افزود: زمانی نزدیک به ۷ ماه طول کشید تا اولین اجرای این نمایش در جشنواره ایثار رقم بخورد که دلیل این تاخیر هم این بود که جشنواره بنا به دلایلی به تعویق افتاد ولی در نهایت اثر ما در همان جشنواره روی صحنه رفت و توانست جوایزی را هم از آن خود کند. وی با اشاره به اینکه بعد از آن به پیشنهاد انجمن تئاتر انقلاب و دفاع‌مقدس و حمایت آنها «ایستاده در موقعیت» برای اجرای صحنه‌ای آماده شد، بیان کرد: خوشحالم از اینکه قبل از آغاز اجرا پیش‌فروش بلیت‌ها راضی‌کننده است و لطف دوستان و مخاطبان شامل حال من شد. «ایستاده در موقعیت» نبض زندگی در جنگ است. جنگ همیشه یک مساله بزرگ و تکان‌دهنده است که قطعا زندگی انسان‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد و عواقب آن اجتناب‌ناپذیر است اما زندگی کردن را نباید فراموش کرد. وحید نفر اظهار کرد: زندگی در شرایط جنگ موضوعی است که باید هم در زمان خود و هم بعد از آن مورد توجه قرار بگیرد و آنچه در «ایستاده در موقعیت» مد نظر داشتم نمایش ارزش زندگی و انسان‌ها در موقعیتی چون جنگ بود و تمام تلاشم را کردم تا نشان دهم حتی در بدترین شرایط هم نباید از این مهم غافل شد. این کارگردان با اشاره به اینکه بسیاری از نمایش‌های صحنه‌ای به خاطر کمی بودجه بازیگرمحور شده‌اند، گفت: اغلب اجراهای روی صحنه بر پایه دیالوگ‌ها و موقعیت بازیگر شکل می‌گیرد و البته این خلاقیت دوستان ما را نشان می‌دهد که با کمترین امکانات بهترین فضا را به مخاطب نشان می‌دهند ولی ما تلاش کردیم در این نمایش کمی از این مسیر فاصله بگیریم و به آکسسوار صحنه هم توجه کنیم.

حسین میرزائیان، نویسنده و بازیگر تئاتر:
سیاست‌های غلط مدیران، معیشت تئاتری‌ها را دچار مشکل کرده است
حسین میرزائیان، نویسنده و بازیگر فعال تئاتر گفت: بسیاری از هنرمندان تئاتر امروز به دلیل برخی سیاست‌های غلط با عنوان اقتصاد هنر، تئاتر خصوصی و هر عنوانی که دوستان نامش را می‌گذارند در معیشت خود دچار مشکلات شدید و حتی خانوادگی شده‌اند. به گزارش تسنیم، میرزائیان درباره فعالیت‌های اخیر خود افزود: این روزها در 2 نمایش «دل آخته» و «آوای آب» به عنوان بازیگر حضور دارم. نمایش «دل‌آخته» روایتی از روز ششم محرم است که در فرهنگسرای ارسباران روی صحنه می‌رود. وی تصریح کرد: در نمایش «آوای آب» نیز که این روزها در تالار محراب روی صحنه است در نقش زعیم ایفای نقش می‌کنم، این نمایش هم اثری قابل احترام و متفاوت در رابطه با شمشیرسازی است که در کربلا حضور دارد و در تمام جنگ یک تیر بیشتر رها نمی‌کند که آن تیر هم به مشک حضرت عباس (ع) اثابت می‌کند.

عذرخواهی سرافراز برای سهل‌انگاری فیتیله‌ای‌‌ها
رئیس رسانه ملی گفت: رسانه از خطای به ‌وجود آمده در برنامه «فیتیله‌‌» پوزش می‌طلبد و در ایفای وظایف خود در تحکیم وحدت اقوام و انسجام ملی با همتی مضاعف تلاش خواهد کرد. محمد سرافراز، رئیس رسانه ملی با ابراز تأسف عمیق از خطا و سهل‌انگاری غیرقابل گذشت در بخشی از برنامه «فیتیله‌‌» در روز جمعه 15 آبان گفت: با مدیران و عناصر دخیل در این مساله تأسف‌بار که موجب رنجش‌خاطر هموطنان عزیز آذری‌زبان شده است، برخورد جدی و رسیدگی کامل می‌شود. سرافراز با اشاره به برکناری و توبیخ 2 نفر از مدیران شبکه 2 سیما و چند نفر از عناصر و عوامل تولید و نظارت این برنامه افزود: رسانه از خطای به‌وجود آمده پوزش می‌طلبد و در ایفای وظایف خود در تحکیم وحدت اقوام و انسجام ملی با همتی مضاعف تلاش خواهد کرد.

نمایش «مونس»
به دنبال روایتی از جنگ
نمایش «مونس» به کارگردانی مهرداد کورش‌نیا از ۵ آبان‌ماه در تالار حافظ به صحنه رفته است. کارگردان این نمایش درباره ویژگی‌های تازه‌ترین اثرش گفت: این اثر نمایشی کاملا زنانه است و نمایش لاین‌تک است، یعنی کل نمایش در یک صحنه واحد و یک رفت و آمد نوری در
75 دقیقه اتفاق می‌افتد. کورش‌نیا در پاسخ به این سوال که رویکردش در این اجرا به مساله جنگ چگونه است، عنوان کرد: به مقوله جنگ از این جهت نگاه می‌شود که اگر مردان در میدان‌های نبرد هستند، زنان در آن دوران و بعد از آن چگونه بوده‌اند و می‌اندیشیده‌اند. در واقع پدیده جنگ چه تاثیری بر آنها داشته است. زنان سازنده کانون خانواده‌اند و بخش عمده‌ای از سرمایه‌ اجتماعی ما در جامعه بر دوش آنهاست. حال باید دید جنگ چه تاثیری بر آنها می‌گذارد و واکنش آنها چیست؟ افرادی که با وجود تمام دغدغه‌ها و مسائلی که بر سر راهشان وجود دارد، دست از امید برنمی‌دارند و سعی می‌کنند گامی به جلو بردارند. کورش‌نیا خاطرنشان کرد: تالار حافظ ایراداتی دارد، مثلا نسبت به صحنه، ارتفاع و جای بازیگران خوب طراحی نشده است. این مساله در اجرای نمایش «مونس» قابل تحمل است اما برای کارهای دیگر امکان دارد مناسب نباشد.

معرفی تالارهای نمایشی پانزدهمین جشنواره تئاتر مقاومت
مکان‌های برگزاری و تالارهای نمایشی پانزدهمین جشنواره سراسری تئاتر مقاومت معرفی شدند. طبق اعلام دبیرخانه این جشنواره ۱۵ تالار و تماشاخانه از ۲۸ آبان الی ۷ آذرماه پانزدهمین جشنواره سراسری تئاتر مقاومت را همراهی خواهند کرد. به این ترتیب تالار سایه و پلاتو مجموعه تئاترشهر، تالار اندیشه و مهر حوزه هنری، تماشاخانه سرو، برج آزادی، تالار حافظ، تماشاخانه باران، تالار هنر، تالار محراب، سالن اسوه، تماشاخانه مشایخی، استودیو نمایش روایت، پلاتو نمایش دانشکده سینما، تئاتر و خانه نمایش اداره تئاتر میزبان آثار شرکت‌کننده در جشنواره مقاومت خواهند بود. پانزدهمین جشنواره سراسری تئاتر مقاومت به همت انجمن تئاتر انقلاب و دفاع‌مقدس و بنیاد فرهنگی روایت با دبیری حسین پارسایی در قالب اجرای عمومی آثار منتخب تهران و سایر شهرهای ایران از ۳۱ شهریورماه تا ۷ آذرماه ۹۴ در حال برگزاری است.