مرتضی اسماعیل‌دوست: جشنواره تئاتر فجر به روز پایانی رسید و رویه ابتدایی خود را مبنی بر تاخیر در اجرای نمایش‌ها تا پایان حفظ کرد. انگار مفهوم زمان در برنامه‌ریزی برگزارکنندگان جشنواره هیچ جایگاهی نداشت و مدیریت منسجمی برای پیگیری اتلاف وقت مخاطبان و تذکر به عوامل هماهنگ کننده سالن یا گروه اجرایی بابت بی‌توجهی در اجرای منظم برنامه‌ها دیده نشد.
نکته جالب این بوده که اگر هم نمایشی بدون تاخیر چشمگیری آماده برای اجرا می‌بود، عوامل دست‌اندرکار سالن و ستاد برگزاری جشنواره سر موعد مقرر زنگ  حضور تماشاگران را به صدا درمی‌آوردند و نمی‌دانستند که پروسه استقرار تماشاگران حداقل 15 دقیقه زمان خواهد برد و نیاز است این مدت پیش از ساعت تعیین شده برای اجرای نمایش در نظر گرفته شود، نه پس از آن! آخرین دلیل تاخیر در نمایش‌ها هم انتظار برای حضور داوران عنوان شد که البته این هم از موارد نادیده انگاشته شد در برنامه‌ریزی اولیه از سوی دبیرخانه جشنواره تلقی خواهد شد.
«مرگ کسب و کار من است» با اجرای پیمان کریمی
پخش فیلمی ویدئویی با تصویر سایه‌زنی روی پرده مماس شده و پیوند به جسد مُرده‌ای می‌یابد؛ طراحی اولیه خلاقانه‌ای برای روایت داستان‌هایی موازی از زنانی که زندگی و مرگ آنها به هم متصل است. پریوشی که آرزوی مرگ داشته و زهره‌ای که در آستانه مرگ است و در این میان رابطی چون زن مرده‌شور با نام بتول رباط ترقی وجود دارد که جای آنها را هنگام کفن‌پوشی تغییر می‌دهد تا در ادامه کابوس گناه و حسرتِ نادیدگی برای هر سه آنها رخ دهد.
شروع نمایش «مرگ کسب و کار من است» همراه با انتقال حس روایتی وحشت‌زا برای مخاطب از طریق داده‌های بصری و صداسازی متناسب و نورپردازی قابل قبول است اما در ادامه حضور تحقیرگرایانه 2 مامور بازپرس با شیوه‌ای ناراستا با شاکله روایت که اصلا راز تنهایی‌ها و انعکاس رویاهای سرکوب‌شده‌شان هیچ ارتباطی با هسته اصلی نمایش ندارد، شمایلی شعارگونه و بی‌منطق به اثر بخشیده و مسیری غیرهنری به سیمای قابل قبول «مرگ کسب و کار من است» می‌دهد. از سویی باز هم عدم توجه به طراحی صحنه در این نمایش هم وجود دارد، چنانکه مانند برخی دیگر از آثار به اجرا درآمده در این جشنواره، شاهد آبی جمع شده در کف صحنه هستیم که تنها تداعی‌گر غسالخانه بوده و کاربردی در روایت نمی‌یابد.
انگار به کارگیری متعدد آب در طراحی صحنه آثار مختلف به‌عنوان مُد صحنه‌آرایی(!) در این دوره قلمداد می‌شود. این در حالی است که معماری خلق فضا در آثار نمایشی، عنصر مهمی به شمار رفته و به جای دیالوگ می‌توان از طریق هنر چیدمان یا اینستالیشن آرت به انتقال درونگاه اثر به برونگاه مخاطب دست یافت.
نمایش «مرگ کسب و کار من است» به دنبال طرح مساله جبر یا اختیار بوده و چند بار صدای خواندن آیات 15 و 16 سوره قاف را می‌شنویم که
«مگر در آفرینش نخستین عاجزیم (تا از باز آفریدن شما در رستاخیز ناتوان باشیم)، بلکه آنان از آفرینش جدید در اشتباه و تردیدند و همانا ما انسان را آفریده‌ایم و هر چه را که نفسش او را وسوسه می‌‏کند می‌‏دانیم و ما از شریان و رگ گردن به او نزدیک‌تریم.» در این میان بسیاری از تفکرات مناسب اثر به دلیل عدم وجود عمق در نمایشنامه «مرگ کسب و کار من است» تنها در حد طرح باقی می‌ماند.
نمایش «خانه‌ای در آسیا» به کارگردانی آگروپاسیون سنور سرانو از اسپانیا
تجربه تماشای نمایش «خانه‌ای در آسیا» برای مخاطبان ایرانی پیوست به جهانی گسترده از پدیده هنر بوده و نشان‌دهنده این است که چگونه می‌توان با استفاده از معماری خلاقیت به پیوند انگاره‌های ذهنی با جهان معنا دست یافت. گروه اسپانیایی حاضر در جشنواره سی و چهارم تئاتر فجر به کارگردانی آگروپاسیون سنور سرانو با ارائه ویدئو آرتی متفاوت، نگاهی مبهوت از تلفیق هنرها را برای تماشاگران به جا گذاشت و جدا از مفهوم صلح‌طلبانه اثر که بر پایه انعکاس‌ها شکل گرفته است، طراحی فضای صحنه و پیوند به پخش فیلم از طریق اشیایی ساده چون عروسک‌های بسیار کوچک، نمایشی جذاب را رقم زد به نحوی که با فیلمبرداری همزمان 2 نفر از عوامل نمایش از اشیای روی صحنه و انعکاس تصاویر روی پرده تماشا و همراهی باند صوتی گسترده شاهد پیوند هنر نمایش با سینما بوده و حس وهم‌گونه روایت و انعکاس نگره جنگ‌طلبانه قدرت خواهان در نقاط مختلف جهان از طریق تصاویر آرشیوی، حس توامانی از نفرت و طنز موقعیت حادث‌شده را به بیننده منتقل کرد. چنانکه تصاویر آنتونی کوئین با زبان عربی بیان می‌شود و انعکاس تصور مضحکانه برادران مارکس در برابر آینه، واکنشی به تصمیمات جنگ‌افروزانه قدرت‌ها است که در بازه‌ای تکراری، دامن کشورهای مختلف را گرفته است. حس طنازانه اثر در کنار ایده استفاده از انعکاس رویا یا غارتگری، «خانه‌ای در آسیا» را تبدیل به اثری جسورانه در تصویرنمایی از طریق نشانه‌هایی قابل لمس کرده است.
نمایش زندگی به هم ریخته مردمان در خانه‌هایی در نقاط مختلف جهان از 50 کیلومتری اسلام‌آباد پاکستان تا کارولینای شمالی و قلب اردن که با هجوم جنایتکاران، تصویر روشن زندگی‌شان تبدیل به تکه‌هایی از یک آینه شکسته شد.
 «وانیک» به کارگردانی سهراب سلیمی
سهراب سلیمی که پیش از این هم نمایش وانیک را به شکل تریلوژی و در قالب بخش‌های «احضار»، «گشایش» و «اعتراف» به صحنه برده بود، امسال پس از 11 سال با حذف «اعتراف» به اجرای نمایشنامه شناخته‌شده واتسلاو هاول دست زد و باز اجرایی از این اثر در جشنواره سی‌وچهارم تئاتر فجر صورت گرفت.
«وانیک» که درامی سیاسی برگرفته از زندگی هاول بوده حکایت نویسنده‌ای در تبعید تفکر است که به دلیل شرایط نامناسب جامعه مجبور به کاری مغایر با اندیشه‌ها و آرزوهایش می‌شود.
داستانی از زندگی پوچ مردمان عصر مدرنیته که سودای هوس‌خواهی و قدرتنمایی و عشوه‌گرایی‌شان با سراب تباهی پیوند یافت. از کاراکتر هوس‌آلود در بخش «گشایش» تا خانواده بورژوازی بخش «احضار» برداشت‌های نهیلیستی و سیاسی بسیاری می‌توان صورت داد. اما اجرای سهراب سلیمی از این نمایشنامه بدون هرگونه خلاقیت و براساس دریافتی سطحی از عمق پوچ‌گرایی روایت شده و با حداقل اکسسوار و بدون پیچش هرگونه نگاه عمیق بیان می‌شود و تماشای آن با شوخی‌های سطحی کاراکترها و اجرایی دم‌دستی چیزی عاید مخاطبی آگاه نمی‌کند.
 « قطع دست در اسپوکن» به کارگردانی سیاوش بهادری‌‌راد
مارتین مک دونا در سال‌های اخیر برای فعالان و علاقه‌مندان در عرصه تئاتر به نامی شناخته شده و پرطرفدار تبدیل شده است. نگاه سرخوشانه نمایشنامه‌هایش که در عین حال قابلیت برداشت‌های قابل تاویلی از شکاف‌های ذهنی کاراکترها می‌دهد، امکان اجراهای جذابی را رقم زده است و « قطع دست در اسپوکن» هم چنین ویژگی‌هایی دارد که موجب به صحنه بردن آن توسط کارگردانان‌ بسیاری چون دانیال خجسته شده است.
سیاوش بهادری‌‌راد هم در اجرای جشنواره‌ای تئاتر فجر با تکیه بر نمایشنامه مک دونا سعی کرد اثری قابل قبول را به صحنه ببرد و دراماتورژی استادانه هنرمند ایرلندی- بریتانیایی در اجرایش تا حدی متجلی شده است. داستان قاتلی روان‌پریش به نام کارمایکل که 27 سال به دنبال دست چپ قطع‌شده‌اش می‌گردد.
جذابیت دیالوگ‌ها و موقعیت‌های غافلگیرکننده و حس طنز درونی در نمایشنامه « قطع دست در اسپوکن»، اثری تماشایی را به انتظار می‌کشید که برخلاف آثار گذشته به اجرا درآمده از سوی بهادری‌راد مانند «آنسفالیت»، با اجرایی محتاطانه و بدون خلاقیت همراه بود.

در تئاتر و سینما استفاده از حوادث و سوژه‌های مستند بسیار رایج و نشانگر ابتکار ذهنی نویسنده است و به طور همزمان مسؤولیت انسانی او را هم نشان می‌دهد. به گزارش هنرآنلاین، این رویکرد و اقدام هنرمندانه شرایط و الزاماتی را طلب می‌کند که تعریف مستندگونگی تئاتری یا سینمایی را «تعریفی خاص» جلوه می‌دهد؛ این به آن دلیل است که اساسا این دو مدیوم هنری نوع کارکردها و کاربردها و الزامات هنری و مدیومی خود را نیز در چگونگی نشان دادن موضوع، حوادث و موقعیت‌های مستند دخالت می‌دهند اگرنه روایت یا نشان دادن چیزی که اتفاق افتاده برای تئاتر و سینما وجاهت زیبایی‌شناختی هنری ندارد و روزنامه‌ها و دیگر رسانه‌ها چنین موضوعاتی را به شکل مطلوب خود می‌نویسند و به توصیف درمی‌آورند. در نمایش «شرم و دغدغه» به نویسندگی، طراحی و کارگردانی سیدجواد اشکذری که روز هفتم بهمن‌ماه در سالن مولوی اجرا شد، نویسنده یا همان کارگردان، موضوعش را براساس یک رویداد مستند و واقعی انتخاب کرده و در قالب یک متن اجرایی برای نمایش‌دهی روی صحنه طراحی کرده است. در اجرای این نمایش، اولین چیزی که جلب توجه می‌کند طراحی نمایشی و شسته‌ و رفته صحنه است که ثابت می‌کند کارگردان همه تأکیداتش را به انعکاس‌دهی موضوع اختصاص داده و از دکور و شلوغی زیاد اجتناب ورزیده است. در این صحنه نسبتا خلوت فقط یک میز هست که قابلیت تقسیم به میزهای کوچک‌تری را دارد؛ در نتیجه، انعطاف لازم برای کاربردی و کارکردی شدن طرح نمایشی اجرا و ضمنا فضای لازم برای بازی و مانور بازیگران فراهم شده است. اما انعکاس‌دهی تصاویر «ویدئو پروجکشن» روی سطح افقی میز، آن را به شکل یک تلویزیون روشن، واژگون و روبه سقف سالن درآورده است. به همین دلیل تصاویرش کاربری دراماتیک ندارند و عملا چیزهایی را از محتوای نمایش کم و حذف کرده است. محتوای نمایش «شرم و دغدغه» صرفا «گزاره‌ای» کردن حادثه و اطلاع‌رسانی به زبان صحنه است و سیدجواد اشکذری به شروط الزامی که قبلا به آن اشاره شد، توجه نکرده است؛ یعنی اجرای مورد نظر تحلیلی یا تأویلی نیست. در نمایش برای کشتن تعدادی از افراد خانواده توسط یکی از پسران، علت‌های قانع‌کننده و باورپذیری ارائه نشده و تماشاگر فقط از واقعه و فاجعه با خبر می‌شود اما واقعیت آن است که سیدجواد اشکذری در زمینه دیالوگ‌نویسی و طراحی بیرونی موضوع تاحدی موفق است: «یه دردهایی هست که همیشه رو دلت سنگینی می‌کنه، این دردها را نمی‌شه به هیچ‌کس گفت»، «می‌خوام این قدر بخوابم که وقتی بیدار شم، ببینم همه چیز تغییر کرده»، «می‌خوام تا آخر عمرم منتظر بمونم»، «حالا می‌فهمم فاصله خوشبختی و بدبختی چه قدر کمه»، «اگه تو کمی شرم داشتی، من این قدر دغدغه نداشتم»، «دوری و دوستی، دوری و دشمنی» و... در نمایش «شرم و دغدغه» به نویسندگی، طراحی و کارگردانی سیدجواد اشکذری موضوع با بیان یک راوی گزارشگر فصل‌بندی و بخش‌بندی شده و این نکته اجرا را آسان‌تر کرده و جلوه‌های نمایشی صحنه عملا موجز و طراحی‌شده از کار درآمده‌اند. اشکذری در رابطه با اجرا و مخصوصا در طراحی صحنه و میزانسن‌دهی بازیگران موفق است. بازیگران هم بازی‌های خوبی ارائه می‌دهند. فقط یک ضعف اساسی در اجرا برجسته شده است؛ بازیگران بسیار آهسته حرف می‌زنند و بزرگی سالن و فاصله خود با تماشاگران را در عمل از یاد می‌برند؛ در نتیجه، اکثر تماشاگران دیالوگ‌ها را خوب نمی‌شنوند و کاملا درنمی‌یابند و نمایش برایشان گنگ و بی‌سرانجام به نظر می‌رسد. برای رفع این عارضه باید سالن کوچک‌تری انتخاب می‌شد یا بازیگران از قواعدی که در تئاتر برای این کار وجود دارد استفاده می‌کردند؛ در نمایش، اگر منظور از آهسته حرف زدن ذهنیت و ترفندی صرفا صوری، ظاهری و رفتاری نباشد، حتما باید تماشاگر آنچه را که بر زبان بازیگران جاری می‌شود بشنود، زیرا جزو دراماتورژی اجراست. سیدجواد اشکذری در انتخاب متن و موضوع، رویکردی هنرمندانه داشته است اما متن به دلیل تحلیلی نشدنش ضعف‌هایی دارد. در عوض، اجرای نمایش در رابطه با میزانسن‌دهی، کارگردانی و طراحی نسبتا خوب و قابل تأمل و حتی در جاهایی که بازیگران با هم حرف می‌زنند ولی رو به سوی دیگری دارند، تأویل‌آمیز هم است. بازی بازیگران زیباست و متناسب با اقتضائات اجرا، مقبولیت نمایشی پیدا کرده و کاربری نورها، نور موضعی و نیز همراهی موسیقی با اجرا، جملگی حساب‌شده و هماهنگ از کار درآمده است.

کتاب «خائن‌الحرمین» به بررسی علل و عوامل فاجعه منا و دیدگاه اندیشمندان شیعه و اهل سنت در این رابطه پرداخته است. به گزارش فارس، کتاب «خائن‌الحرمین» با واکاوی تحلیلی پیشینه اندیشه و عملکرد آل‌سعود اثر حجت‌الاسلام حبیب عباسی به بازار کتاب عرضه شد.‌ این کتاب اولین اثر علمی پس از فاجعه منا است که به بررسی علل و عوامل و دیدگاه اندیشمندان شیعه و اهل سنت در این رابطه پرداخته است. کتاب «خائن‌الحرمین» با هدف به تصویر کشیدن چهره واقعی آل‌سعود به رشته تحریر در آمده است، زیرا با اندک تأملی در اوضاع و احوال کنونی دنیای اسلام و حوادث کشورهای اسلامی، به روشنی مشخص است که یکی از مصیبت‌های اصلی دوران ما، وجود فرقه‌ای غارتگر، ویرانگر و انسان‌کش به نام «وهابیت» است، گروهی که خون، مال و ناموس مسلمانان را مباح کرده و بی‌هیچ ترس و واهمه‌ای خون انسان‌ها و مسلمانان جهان را بر زمین می‌ریزند. کتاب «خائن‌الحرمین» دارای 8 بخش است که بخش اول آن به طرح گزیده‌ای از تاریخ وهابیت پرداخته است که در آن، به صورت خلاصه به تاریخ وهابیت از زمان ابن تیمیه حرانی بنیانگذار فکری این فرقه تا محمد بن عبدالوهاب به عنوان مؤسس جریان نوین تکفیری و همچنین تاریخ حکومت آل‌سعود پرداخته است. نقش استعمار در شکل‌گیری و قدرت یافتن وهابیت در بخش دوم بیان شده که اسناد مهمی از کتاب‌های غربی و وهابی درباره پیوند محکم و حمایت همه‌جانبه استعمار از تأسیس و استمرار این فرقه ارائه شده است. در بخش سوم با بررسی اسناد و منابع معتبر، آن روی چهره پلید این گروه بررسی و فساد در وهابیت، دوری پیروانش از موازین عقلی و شرعی در موارد متعدد و اشخاص گوناگون و نهادینه شدن انواع فساد حتی در میان علمای این فرقه مطرح شده است. در بخش چهارم با نام ریشه‌های یهودی آل‌سعود به بررسی روابط محکم و عمیق رژیم جنایتکار صهیونیستی با وهابیت و آل‌سعود و همچنین بررسی نسب آل‌سعود نگاه شده که در نهایت در این بخش ثابت شده که نسب این خاندان به یهود می‌رسد. وهابیت، خوارج آخرالزمان عنوان بخش پنجم را به خود اختصاص داده است، در این بخش به بررسی روایات پیشگویی پیامبر اسلام(ص) درباره آشکار شدن شاخ شیطان از شهر نجد و تطبیق آن بر وهابیت و همچنین دیدگاه علمای بزرگ اهل سنت که وهابی‌ها را خوارج دوران معرفی کرده‌اند، پرداخته شده است. در بخش ششم جنایات وهابیت در حجاز که برخی از آنها مهم یا کمتر بیان شده، به رشته تحریر در آمده است، وهابیت و لیاقت کلیدداری خانه خدا هم عنوان بخش هفتم است که در این قسمت با توجه به حوادث پیش آمده در حج در طول سال‌های گذشته و بویژه حوادث سال 1394 شمسی همچون سقوط جرثقیل بر سر حجاج حاضر در مسجدالحرام و فاجعه منا، صلاحیت آل‌سعود برای کلیدداری این مکان مقدس، بررسی شده است. در بخش هشتم با توجه به اهمیت فاجعه منا و کشتار هزاران حاجی بی‌گناه و مظلوم از کشورهای گوناگون اسلامی و همچنین واکنش‌ها و زوایای فراوان و پنهان این جنایت، به بررسی ویژه فاجعه منا پرداخته شده است.
 

سیمرغ‌های سی‌وچهارمین دوره جشنواره فیلم فجر به پرواز درآمدند
سی‌وچهارمین دوره جشنواره فیلم فجر با برگزاری مراسم افتتاحیه در تالار وحدت آغاز شد و سیمرغ‌های جشنواره فیلم فجر با نمایش فیلم‌ها در سالن‌های سینمای رسانه‌ها و هنرمندان و نیز در سطح شهر به پرواز درآمد. عصر یکشنبه افتتاحیه جشنواره به شکلی متفاوت و روی سن گردان و دکور بزرگ با حضور 3 مجری اجرا شد که در ابتدای مراسم سخنرانی حجت‌الله ایوبی رئیس سازمان سینمایی و محمد حیدری دبیر سی‌وچهارمین جشنواره فیلم فجر به‌عنوان میزبانان این مراسم انجام و بعد از آن جوایز بخش تبلیغات سینمای ایران با معرفی نامزدها و اهدای سیمرغ بلورین به برندگان بهترین پوستر، عکس، تیزر و آنونس اهدا شد.  بخش سوم مراسم افتتاحیه که هنرمندان و مسؤولان بسیاری در آن حاضر بودند، با پخش ویدئوهایی از 4 هنرمندی همراه شد که در این دوره مورد تقدیر قرار گرفتند. سی‌وچهارمین دوره جشنواره فیلم فجر از 12 تا 22 بهمن‌ماه در سالن سینمای برج میلاد برای رسانه‌ها و سالن‌های سینمایی شهر تهران برگزار خواهد شد.

آهنگساز سرود انقلابی
«خمینی ‌ای‌امام» تجلیل می‌شود
حمید شاهنگیان، آهنگساز و خالق قطعه موسیقایی «خمینی‌ ای‌امام» همزمان با سی‌وهفتمین سالگرد انقلاب اسلامی تقدیر می‌شود. در مراسمی که روز دوشنبه 12 بهمن ماه در مکان فرودگاه مهرآباد همزمان با سالگرد ورود امام خمینی(ره) به تهران برگزار می‌شود از حمید شاهنگیان آهنگساز سرودهای انقلابی تجلیل می‌شود.  به گزارش تسنیم، این آهنگساز درباره شکل‌گیری این سرود گفت: تولید و اجرای این سرود در زمان طاغوت اقدامی بسیار خطرناک و دشوار بود. به سبب ارادتی که به حضرت امام(ره) داشتم این کار را ضبط کردم و راز ماندگاری این اثر نیز به خاطر همان عشق بود. وی افزود: امام خمینی(ره) غیر از اینکه یک عالم فقیه برجسته و مرجع تقلید بودند؛ رهبر فکری و سمبل انقلاب نیز به شمار می‌رفتند و بر همین اساس نیز در آن زمان اگر فردی اسم این بزرگوار را بر زبان جاری می‌ساخت؛ مورد اتهام قرار می‌گرفت.  شاهنگیان افزود: متاسفانه طی سالیان گذشته این نقش موسیقی را فراموش کرده‌ایم و کمتر به موسیقی‌های آیینی، انقلابی، عاشورایی، سنتی و ... پرداخته شده است. به نظر من حمایت نکردن و بها ندادن به این هنرها هم‌اکنون سبب شکل‌گیری موسیقی‌های شده که همخوانی کمتر با جامعه ما دارد.

اعلام ویژه‌برنامه‌های شبکه یک سیما در دهه مبارک فجر
سرپرست شبکه یک سیما از پخش ویژه‌برنامه «ثریا» در دهه مبارک فجر خبر داد. فضل‌الله شریعت‌پناهی گفت: این ویژه‌برنامه که قرار است به پیشرفت‌های ایران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بپردازد، از 11 بهمن و قبل از اخبار ساعت 21 هر شب روی آنتن می‌رود. او افزود: هر برنامه مرتبط با یک حوزه است که در هر حوزه چند میهمان که کارهای بزرگ در سطح ملی انجام داده‌اند به برنامه می‌آیند. سرپرست شبکه یک ادامه داد: این برنامه حدود70 دقیقه است که به صورت زنده و به تهیه‌کنندگی و اجرای محسن مقصودی پخش خواهد شد و به امید خدا در یک دکور جدید روی آنتن می‌رود.  شریعت‌پناهی همچنین از پخش مستندهای میان‌برنامه مناسبتی در دهه فجر خبر داد و افزود: ما در این دهه جشنواره فیلم‌های سینمایی نیز خواهیم داشت که هر شب ساعت یک بامداد فیلم‌های مرتبط با دوران پیروزی انقلاب روی آنتن می‌رود.  

«ببخشید یک لحظه» کلید خورد
مجموعه ۳۰ قسمتی با عنوان «ببخشید یک لحظه» به منظور ارائه جلوه‌های بدیع از هنر در قالب موشن‌گرافیک و در خدمت ارزش‌های متعالی کلید خورد.  به گزارش معاونت تعلیم و تربیت سپاه تهران بزرگ، میثم لطیفی، مجری طرح این مجموعه با اعلام این خبر افزود: این مجموعه فاخر برای اولین بار در حوزه مفاهیم ارزشی همچون امر به معروف و نهی از منکر در ۳۰ قسمت ۲ دقیقه‌ای به تهیه‌کنندگی آقای علی شاهی و با همکاری شورای امر به معروف و نهی از منکر سازمان صداوسیما در مرحله تولید و ساخت قرار دارد. لطیفی در ادامه عنوان کرد: این مجموعه بعد از پایان ساخت از شبکه‌های مختلف صداوسیما پخش خواهد شد.
 

«فداییان خمینی» به کتابفروشی‌ها می‌آید
مجموعه «فداییان خمینی» از سوی نشر یازهرا(س) روانه بازار کتاب می‌شود. نشر یازهرا(س) در نظر دارد عناوین جدیدی را در قالب مجموعه «فداییان خمینی» روانه بازار کتاب کند. از جمله این آثار، کتابی است با عنوان «تنهای تنها» که به زندگی شهید علی بلورچی می‌پردازد. این اثر اولین جلد از مجموعه حاضر به شمار می‌آید. همچنین قرار است از این مجموعه خاطرات شهید حسین‌علی نوری، از شهدای استان همدان و اثری دیگر شامل 14 خاطره طنز از شهدا نیز منتشر شود و در اختیار علاقه‌مندان قرار گیرد.

تجلیل از 2 شهید هنرمند در اختتامیه جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر
در آیین پایانی سی‌وچهارمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر از مقام شامخ 2 شهید هنرمند تئاتر با حضور خانواده‌های ایشان تجلیل به عمل می‌آید.  به گزارش ستاد خبری روابط عمومی سی‌وچهارمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر، طلبه شهید سیدحسن حسینی و شهید سیدجواد خلیلی 2 شهید هنرمند تئاتری هستند که در بخش ویژه‌ای از آیین پایانی سی‌وچهارمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر از مقام شامخ ایشان با حضور خانواده‌های این دوشهید دفاع‌مقدس تقدیر و تجلیل به عمل می‌آید.  مراسم اختتامیه جشنواره تئاتر فجر ساعت 18:30 امروز در تالار وحدت برگزار خواهد شد. نیما دهقان، کارگردان آیین پایانی سی‌وچهارمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر از همکاری یک گروه طراح 20 نفره برای طراحی سه‌بعدی و ویدئوگرافیک صحنه در این مراسم خبر داد. طبق گفته این کارگردان قرار است شیوه اجرایی نوینی برای مراسم اختتامیه جشنواره اجرا شود و صحنه به صورت یک فضای سه‌بعدی و ویدئوگرافیک طراحی شده است. همچنین در مراسم اختتامیه سی‌وچهارمین جشنواره تئاتر فجر و در بخش بزرگداشت، از منیژه محامدی، بهزاد قادری و ایرج صغیری تقدیر به عمل خواهد آمد.

   پیام دبیر سی‌وچهارمین جشنواره فیلم فجر به مناسبت گشایش جشنواره
محمد حیدری، دبیر سی‌وچهارمین جشنواره فیلم فجر به مناسبت آغاز این رویداد سینمایی پیامی را منتشر کرد. در متن پیام آمده است:
« به نام همو که عادل است و زیبا و هنردوست
از زمان ورود قطار به ایستگاه در نخستین تصاویر برادران لومیر تاکنون که بیش از یک قرن از عمر سینما می‌گذرد، می‌توان گفت دهه‌ای در این قرن نبوده که سینما به تناسب زمانه و اقتضائات آن تغییر نکرده باشد. از ویژگی هنری این رسانه تا محتوای ناظر به زمانه‌اش دچار تحول شده است. سینمای ایران اگرچه به دلیل تعریف بومی‌اش در مقطعی از رشد و پوست انداختن آن از بسیاری جهات در معادلات جهانی رایج ارزیابی نشده و همین کمی قائم به ذات جلوه‌اش داده اما بدیهی است که آرمان آن همسویی و توازن با استانداردهای جهانی و موقعیت افتخارآمیزش با توجه به ارزش‌های ملی و بومی‌اش است. امروز توجه به زمانه و نیاز روز و استانداردهای منطقی قابل حصول یک ضرورت است، حتی اگر رسیدن به این استانداردها صرف هزینه، زمان و صبر بطلبد. حرکت به سمت نوگرایی، احراز استانداردهای سینمایی در حد مقدورات و توجه به فیلمنامه به عنوان مبانی حرکت به سمت آرمان‌ها ضرورت‌هایی هستند که ذکر و مرور آن را به مثابه وظیفه در این مکتوب مختصر لازم دانستم. سینمای ایران سینمای پرفخری است که فخر و وزنش با تلاش همسو و مجدانه و همدلی نسل پویا و جویای جوان که با اقتدار آمده‌اند، در کنار احترام ویژه به گذشتگان این «هنر-صنعت» و دستاوردهای‌شان ده چندان خواهد شد. این آرزوی بزرگی نیست. دست به دعا برداریم که برآورده شود و برگی شود از دفتر افتخارات ملی این سرزمین همیشه سربلند».