سعید قاسمی: فیلم متاخر توماس اندرسون، اقتباسی وفادارانه از رمان مشهور تامس پینچون با نام «فساد ذاتی» است. اصطلاح فساد ذاتی، به از بین رفتن اشیا به واسطه ناپایداری مواد به کار رفته در آنها گفته می‌شود و این اصطلاح در فیلم، به شخصیت‌ها، مردم و شهرهای آمریکای دهه 70 اشاره دارد.  فیلم «فساد ذاتی» به برهه‌ای از تاریخ آمریکا اشاره دارد که قطار آمریکای آرمانی، از ریل خارج می‌شود و ایده‌آل‌گرایی دهه 60، در این زمان جای خود را به بی‌تفاوتی و بحران در زندگی آمریکایی می‌دهد. فیلم از جایی آغاز می‌شود که معشوقه سابق داک، شاستا فی هپوورث (کاترین واترسون) که اکنون معشوقه یک ملاک محلی به نام میکی وولفمن (اریک رابرتز) است به دیدن او می‌آید. او از داک (خواکین فونیکس) می‌خواهد نقشه‌های همسر میکی را نقش بر آب کرده و کاری کند که میکی روانه بیمارستان روانی نشود. زمانی که داک تحقیقات خود را آغاز می‌کند، شاستا و میکی هر دو ناپدید می‌شوند.  «فساد ذاتی» از همان ابتدا خود را به‌عنوان یک فیلم نوآر معرفی می‌کند اما با گذشت مدتی از فیلم، مخاطب در می‌یابد که با یک فیلم نوآر نامتعارف مواجه خواهد بود. قهرمان فیلم، یک کارآگاه خصوصی معتاد به علف معرفی می‌شود که شمایل اشخاص هیپی دهه هفتاد را دارد. از نظر شخصیت‌پردازی و روایتگری فیلم، می‌توان «فساد ذاتی» را با فیلم موفق «خداحافظی طولانی» رابرت آلتمن مقایسه کرد.  گروهی از منتقدان، فیلم‌های «باگی نایت» و «ماگنولیا» را نشان از تاثیرپذیری اندرسون از آلتمن می‌دانند اما سخنی گزاف نخواهد بود اگر بگوییم «فساد ذاتی» به مراتب بیش از این دو فیلم، نشان از تاثیر شگرف آلتمن بر اندرسون دارد. اندرسون در عین وفاداری به کتاب، در ترسیم فضای دهه 70 آمریکا به طرز چشمگیری موفق عمل می‌کند. اگر اندرسون در فیلم قبلی‌اش با نام «استاد»، آمریکایی‌های خوشبخت دهه پنجاه را در جست‌وجوی معنای زندگی نمایش می‌داد؛ اینجا در «فساد ذاتی» نشان می‌دهد چطور تمام آن خوشبختی و خوش‌بینی با موج ضدفرهنگی دهه 60 به باد رفت.  داستان فیلم «فساد ذاتی» درست از اوایل دهه 70 آغاز می‌شود. زمانی که ریچارد نیکسون به ریاست‌جمهوری ایالات متحده رسیده است و آمریکا در بحبوحه جنگ ویتنام قرار دارد. از سوی دیگر ظهور خانواده منسون، نئونازی‌ها، سرمایه‌دارهای لس‌آنجلسی و وقوع اتفاقاتی دیگر از این قسم، نشان از حال و هوا و اتمسفر بحرانی آن زمان دارد. زمانی که باورهای قدیمی از بین رفتند، چارلی منسون تبدیل به قدیس دوره‌ای جدید در فرهنگ آمریکا شد و این جامعه‌ای است که پینچون و اندرسون ترسیم می‌کنند. جامعه‌ای که به تعبیر یکی از منتقدان آمریکایی، در آن  هیپی‌ها همانند قارچ در حال رشد بودند و در منوی سالن‌های ماساژ گزینه‌های غیراخلاقی با قیمت 14 دلار عرضه می‌شد!  اندرسون با هوشیاری، پیوند قابل توجهی بین اوضاع آشفته فرهنگی، اجتماعی و اوضاع سیاسی که حاصل از اعمال ذهنیت محدود نیکسون بر جامعه است، برقرار می‌کند. این اوضاع آشفته معلول همان فساد ذاتی است که بالقوه در وجود انسان‌ها قرار دارد که اکنون چه در عرصه سیاسی و چه در عرصه اجتماعی و فردی بروز می‌کند.  همانطور که مصرف علف بین عده‌ای از اهالی کالیفرنیا نهادینه شده است، کشور آمریکا هم به موازات مردمش درگیر اعتیاد است. اعتیادی که به‌زعم فیلمساز نوعی اعتیاد به جنگ‌افروزی‌های بی‌دلیل آمریکا است. دیالوگی که بین کوی هارلینگن (اوئِن ویلسون) و داک رد و بدل می‌شود نه‌تنها گواهی بر این مدعاست، بلکه تیغ تند انتقاد را هم به سمت سیاست‌های خارجی ایالات متحده می‌گیرد.  زمانی که کوی آمریکا را به یک مادر تشبیه می‌کند و سپس خطاب به داک می‌گوید: «با وجود جنگ ویتنام، درست یا غلط، اوضاع کشور من داغونه» و همینطور در ادامه می‌گوید: «آمریکا به فرستادن بی‌هدف مردمش به جنگل‌های ویتنام برای جنگ اعتیاد داره». بنابراین فیلمساز با تشبیه آمریکا به مادری معتاد، پیوندی عمیق و یک رابطه دال و مدلولی بین مردم و کشور آمریکا برقرار می‌کند. علاوه براین، اندرسون اگر چه در لحظات بسیار زیادی لحنی کمیک را بر روایت خود حاکم می‌کند و از این نظر فیلم را در کنار «لبوفسکی بزرگ» برادران کوئن قرار می‌دهد اما نمی‌توان چشم پوشید از اینکه «فساد ذاتی» در اصل مرثیه‌ای است برای از دست رفتن رویایی که آمریکا در راستای تحقق آن حرکت می‌کرد.  اندرسون از طرفی با هوشیاری از غرق شدن فیلم در لحن کمیک خودداری می‌کند و از سوی دیگر فیلم را در تفکرات و توهمات داک غرق می‌کند. حالات ذهنی داک و توهمات او می‌توانست به خلق لحظات کمیک منجر شود اما اندرسون به جای تمسخر داک، ترجیح می‌دهد با او همدردی کند.
داستان فیلم «فساد ذاتی» در یک منطقه خیالی در لس‌آنجلس  با نام ساحل گوردیتا اتفاق می‌افتد که البته شاید این منطقه هم تنها در ذهن داک  وجود داشته باشد. جایی که داک در کنار ساحل سکنی گرفته است و شاید در انتظار لحظه رهایی به سر می‌برد. داک هم مانند فیلیپ مارلو (قهرمان داستان‌های ریموند چندلر) تمام طبقه‌های اجتماعی لس‌آنجلس را سیر می‌کند اما تمام تلاش‌های او بیهوده به نظر می‌رسد.
فیلم اگرچه با یک پیرنگ اصلی آغاز می‌شود اما با گذشت زمان روایت خود را عامدانه، معطوف به خرده‌پیرنگ‌هایی می‌کند که در مسیر تلاش‌های داک قرار می‌گیرند. به عبارت دیگر هرچه به پایان نزدیک می‌شویم از اهمیت گره‌گشایی اصلی داستان کاسته می‌شود. تحت چنین شرایطی اصل پیش‌برنده فیلم، نه خط پیرنگ یا داستان بلکه شخصیت داک و کنش‌ها و مشاهدات او است. اگر چه میزان ارتباط خرده‌پیرنگ‌های داستان با یکدیگر کاملا مبهم است، با این حال نمی‌توان این موضوع را ایرادی در بافت روایی فیلم قلمداد کرد، چرا که فیلمساز، عامدانه ابهام موجود را در فیلم نهادینه می‌کند و از اهمیت آن می‌کاهد. به بیان دیگر شروع و پایان فیلم اهمیتی ندارد بلکه مسیری که داک طی می‌کند تا مخاطب را به  پروسه‌ای شبیه به یک کشف و شهود (اگر چه مبهم و غریب) دعوت کند، همان اصلی است که از اهمیت برخوردار است اما زیبایی‌های فیلم به همین مسائل خلاصه نمی‌شود.
دستاوردهای بصری اندرسون به طرز عجیبی در فیلم خودنمایی می‌کنند. اندرسون توانسته به خوبی لحن سوررئال و پست مدرن پینچون را در فیلم بگنجاند. یکی از عناصری که به این موضوع کمک کرده فیلمبرداری رابرت الزویت است که مشابه با فیلمبرداری‌های دهه 70 از ریزه‌کاری‌های زیادی برخوردار است. سبک و سیاق نماهای فیلم با ماده مخدری که داک مصرف می‌کند همخوانی دارد و عمدتا از برداشت‌های آرام و زوم‌هایی که به کندی پیش می‌روند استفاده شده است. اندرسون برخلاف فیلم‌های «خون به پا خواهد شد» و «استاد» اینجا بیشتر از نماهای بسته و رنگ‌های تند استفاده کرده است که حس نشئگی داک را به مخاطب انتقال می‌دهد.  در مجموع باید اذعان کرد «فساد ذاتی» در عین شایستگی به طرز عجیبی در جوایز اسکار از چشم مسؤولان آکادمی اسکار پنهان ماند و البته از جایزه اهدایی اهالی سیاست‌پیشه اسکار انتظاری بیش از این نیست و آنها فیلم‌هایی خاص را از ابتدای سال و شاید کمی دورتر و از زمان پیش‌تولید اثر انتخاب می‌کنند! اما کمتر فیلمی را در سال‌های اخیر می‌توان مشاهده کرد که از غنا و زیبایی شگفت‌انگیز «فساد ذاتی» برخوردار بوده و اینچنین بی‌پروا و جسورانه، موج ضدفرهنگی  آمریکایی را به باد انتقاد گرفته باشد.

مراسم بزرگداشت بیست‌وسومین سالگرد شهادت سیدمرتضی آوینی با حضور رئیس سابق سازمان صداوسیما و دوستان و همرزمان این شهید بزرگوار برگزار شد. در این مراسم عزت‌الله ضرغامی، رئیس سابق صدا‌وسیما درباره شخصیت شهید آوینی بیان داشت: شهید آوینی چون خیلی به دوره ما نزدیک بوده است، جریان‌های مختلف و هنرمندان متفاوت تلاش می‌کنند هرکدام از منظر خود او را توصیف کنند. اگر قرار است برای هنر مردمی این هنرمند متعهد و هنرهای ملی‌اش الگو قرار بگیرد جا دارد آوینی و تفکرات او به راستی شناخته و معرفی شود. چنانکه برخی سعی می‌کنند پارادوکس‌هایی را درباره آوینی و فلسفه و تفکرات او مطرح کنند و شبهه‌هایی در این‌باره ایجاد کنند و برای پاسخگویی به این شبهات و پارادوکس‌های مطرح شده باید شهید را به طور کامل بشناسیم. وی افزود: آوینی بدون روایت فتح  به لحاظ شناخته شدن تفکراتش، مفهومی ندارد و روایت فتح نیز بدون آوینی شناخته نخواهد شد چون در تک‌تک پلان‌های این مستند آوینی است که خودنمایی می‌کند. نگاه، قلم و گفتار- متن او به این مستند محتوا بخشیده است. رئیس سابق صداوسیما تصریح کرد: شهید آوینی بخشی از سابقه‌اش به دهه 50 و بخش دیگر سابقه‌اش به دهه 60  بازمی‌گردد. بیشتر روش نظریه‌پردازی و مسائل نظری است که مربوط به اوست و این روزها مورد بحث قرار می‌گیرد. سیدمرتضی آوینی یک روشنفکر است اما پیش از توضیح بیشتر باید بگویم روشنفکرها 2 دسته‌اند، یک دسته از متن مردم هستند و دسته دوم بریده از مردم. شهید آوینی از متن مردم بود که به پرتو افکنی مشغول بود و دغدغه‌های مردم و متن آنها را انعکاس می‌داد. وی ادامه داد: آوینی با انقلاب تحول و تولد جدیدی یافت. ققنوس‌وار از خاکستر انفعال و رخوتی که دامن روشنفکری را در دهه 50 در کشور گرفته بود، بیرون آمد. لذا خودش هم از آن حرف می‌زند و مظاهر آن را به آتش می‌کشد. در این مراسم خسروشاهی دوست و همرزم شهید آوینی طی سخنانی در واکنش به برخی موضع‌گیری‌ها درباره شهید آوینی گفت: این روزها نکاتی درباره شهید آوینی بیان می‌شود که غبار غم را روی دل‌های‌مان می‌نشاند. شهید آوینی را  انسانی مذبذب، دم‌دمی‌مزاج و احساساتی معرفی می‌کنند، در حالی که ایشان یک انقلابی به تمام معنا بود. شهید آوینی انسان تراز اول انقلاب اسلامی، بر دوش هنر انقلاب سوار بود. او ادبیات، هنر نمایشی، نویسندگی و... را در جمع‌های مختلف روشنفکری و ضد روشنفکری آموخته بود و بر آن تسلط داشت. اما وقتی نفخه‌ انقلاب از سوی امام دمیده‌ شد، تفکرات و حالات ایشان جهت دیگری به خود گرفت و نامه‌ ایشان به برادرش در آن روزها ما را به یاد جملات آخر بی‌سیم شهید باکری به همرزمانش می‌اندازد. وی افزود: شهید آوینی براساس یک احساس صرف یا یک توفان ناگهانی به انقلاب نیل پیدا نکرد، او یک انسان تراز اول انقلاب و مادب شده به ادب امام خمینی بود. از همان آغاز هم در خط مقدمی که باید می‌بود حضور پیدا کرد. او کسی بود که 143 برنامه تلویزیونی برای تلویزیون ساخت، 80 برنامه دیگر غیرتلویزیونی تهیه کرد و همیشه پاسخگوی داعیه‌داران درگیری با امام بود. چنین کسی از سر احساس به سمت انقلاب نیامده است، آوینی اولین کسی بود که در سوسنگرد، هویزه، خرمشهر و خوزستان سطح خون را ساخت. دوست و همرزم شهید آوینی در ادامه صحبت‌هایش عنوان داشت: شهید آوینی نوع جدیدی از مستند را به نام مستند سینمای اشراقی پایه‌گذاری کرد، در صورتی که هنوز سینماگران روشنفکر ما که قدمی برای سینمای دفاع‌مقدس بر نداشته‌اند آن را نشناخته‌اند اما نمونه‌های بسیاری از این نوع مستند در هالیوود و در خارج از کشور شناخته شده است. شهید آوینی خون خود را به عنوان یک مهر تایید بر زمین فکه ریخت؛ اینکه بخواهیم این روزها از این حرف بزنیم که او چه زمانی انقلابی بوده و چه زمانی انقلابی نبوده است جز خیانت به این شهید و راهش چیزی در بر ندارد. وی تصریح کرد: ممکن است برخی شهید آوینی را یک انسان انقلابی بسیجی بدانند که صرفا در حوزه مستند و سینما مثل بقیه کارهایی انجام داده است که این تفکر اشتباه است، او کسی بود که ادبیات داستانی قبل از انقلاب و هنرهای تجسمی قبل از انقلاب را بخوبی می‌شناخت، اگر می‌خواست ادای روشنفکری در بیاورد از همه روشنفکران آن زمان بالاتر بود، اینکه محصولات دوران گذشته خود را می‌سوزانند یک نوع خرقه سوزی عارف در حین وصول به حق است. شهید آوینی هنرمندی بود که با امام خمینی(ره) حیات تازه‌ای را آغاز کرد.

این روزها همزمان با سالروز شهادت سیدمرتضی آوینی بسیاری از دوستداران و ارادتمندان هنر آسمانی و نگاه والای سید شهیدان اهل قلم نوشته‌ها و گفته‌هایی را به انعکاس درمی‌آورند و البته برخی‌ها نیز اقدام به مصادره پهنای معرفتی آوینی به نفع تفکر کوچک خود می‌کنند! در این میان سیدمهدی شجاعی چندی پیش متنی دلسپارانه و عمیق برای شهید آوینی و فضای امروز رخ داده نوشت و حال صادق کرمیار، نویسنده رمان ارزنده «نامیرا» در ادامه نگاه نویسنده و در واکنش به یادداشت نگاشته شده توسط سیدمهدی شجاعی دلنوشته‌ای را به رشته تحریر درآورده و عنوان داشته است:
 «سلام سیدجان! یادداشت شما را درباره شهید آوینی خواندم و بسیار تلاش کردم تا مانند بسیاری از یادداشت‌ها بگذرم اما نشد. بسیار کوشیدم که چیزی ننویسم اما نشد. من سیدمرتضی آوینی را نمی‌شناسم و هرگز او را ندیدم زیرا زمانی که شما، آوینی، قیصر، حسن حسینی و دیگران در حوزه‌ هنری شب و روز در کانکس‌هایی که هنوز تبدیل به بتون نشده بود، تلاش می‌کردید تا از مسیر هنر و ادبیات شاکله‌ فرهنگ، سیاست و اقتصاد را پایه‌ریزی کنید، من، سهیل محمودی و موسی بیدج در روزنامه اطلاعات مشغول کار بودیم و گاه به این همه تلاش شما به دیده‌ شک و آب در هاون کوبیدن می‌نگریستیم...
بگذریم که در آن دوران بیشتر وقت من در جبهه‌ها سپری می‌شد و در آنجا صدای 2 نفر وقتی از بلندگوهای بوقی یگان‌ها برمی‌خاست، نیروها را از خود بیخود می‌کرد؛ یکی صوت حاج‌صادق آهنگران و دیگری روایت فتح آوینی؛ و این تنها شناخت من از شهید آوینی بود. اینها را گفتم تا عرض کنم که اگر مرتضی آوینی هم مثل شما بود، من دوستش می‌داشتم. یقین دارم که اگر آوینی الان در میان ما بود همچنان مانند شما آب در هاون می‌کوبید و نه به نتیجه که فقط به تکلیف می‌اندیشید. حتماً آوینی هم قوطی پلاستیکی قرص‌های رنگارنگ در جیب داشت و هرازگاه نگاهی به ساعت می‌انداخت و در قوطی را باز می‌کرد و قرص صورتی را می‌خورد تا ساعتی بعد که نوبت به قرص آبی و بعد قرمز و سفید می‌رسید. حتماً آوینی هم از حضور در جمع پرهیز می‌کرد و گوشه می‌گرفت، چرا که اگر جمع آن طرفی بود، بسیار گرامی‌اش می‌داشتند و بر صدر می‌نشاندند و بعد در گوش هم می‌گفتند؛ مراقب باشید که او با ولایت است. و اگر جمع طرف دیگر بود، سر و شانه‌اش را می‌بوسیدند و او را بالا می‌نشاندند و در گوش هم می‌گفتند؛ مراقب باشید که دل ولایت از دست او خون است. اما یقین دارم که اگر سخن می‌گفت، بدون لکنت می‌گفت چنانکه شما در یادداشت خود گفتی و بعد در قوطی پلاستیکی را باز کردی و قرص صورتی را خوردی و دوباره تکرار آب و دوباره هاون و دوباره...».
 

معرفی نامزدهای نهایی چهره سال هنر انقلاب اسلامی
معاون هنری حوزه هنری از مشخص شدن ۶ نامزد نهایی چهره هنر سال انقلاب اسلامی خبر داد. فاضل نظری درباره چگونگی روند جمع‌آوری آرا برای انتخاب چهره سال انقلاب اسلامی، گفت: ابتدا از میان همه کسانی که در سالی که گذشت، آثار شاخص در حوزه هنر انقلاب عرضه کرده بودند، در یک گروه کانونی ١٩ نفر انتخاب شدند که در فرآیند انتخاب مرحله به مرحله براساس رای حدود ٦ نفر از نخبگان و خبرگان هنری تعداد نامزدها به ٩ نفر رسید و بالاخره براساس اجماع این خبرگان تعداد نامزدهای نهایی به دلیل نزدیکی آرا به یکدیگر به 6 نفر محدود شد که اسامی آنها به ترتیب حروف الفبا عبارت است از؛ آقایان جواد افشار، پرویز پرستویی، عبدالحمید قدیریان، مجید مجیدی، هادی محمدیان و خانم بهناز ضرابی‌زاده. وی در توضیح نحوه و شرایط انتخاب‌ها افزود: ملاک ما برای انتخاب هنرمند برتر سال 1394، ارائه و عرضه عمومی اثر او بوده و نه سال تولید اثر و ما علاوه بر بررسی آثار هنرمندان، به فعالیت فرهنگی - هنری آنها هم توجه کردیم و میزان حضور آنها در فعالیت‌های گسترده اجتماعی در حوزه انقلاب اسلامی، برای‌مان حائز اهمیت بود. قرار است در جشن هنر انقلاب اسلامی چهره برتر هنر انقلاب در سال 1394 معرفی شود و حوزه‌های مراکز استان هم هنرمندان انقلابی سال خود را معرفی و از آنها تجلیل می‌کنند.

انتقاد مدرس تئاتر در مراسم گرامیداشت
روز هنر انقلاب اسلامی:
وزارت ارشاد مدیریت ندارد
نشست محمود صلاحی، رئیس سازمان فرهنگی- هنری شهرداری تهران به مناسبت گرامیداشت روز هنر انقلاب اسلامی با حضور جمعی از هنرمندان کشور در محل باغ موزه هنرهای ایرانی برگزار شد. در این مراسم نمایندگان حوزه‌های مختلف هنری به ایراد سخنرانی پرداخته و دغدغه‌های خود را درباره معضلات و مسائل موجود بیان داشتند.  در این میان قطب‌الدین صادقی، مدرس هنرهای نمایشی و نماینده حوزه تئاتر عنوان داشت: در زمینه هنر ما کم آورده‌ایم. چطور است که وزارت ارشاد در این شهر 11 میلیونی فقط 7 سالن نمایش دارد؟! مگر می‌شود یک همچین چیزی؟ این در حالی است که شهر قاهره 140 سالن نمایش دارد.  صادقی تصریح کرد: ما چرا مدیر مناسب و از آن مهم‌تر تولید مناسب نداریم؟ موقعی که ما در بحران تولید قرار می‌گیریم خلائی ایجاد می‌شود برای سریال‌های مزخرف کشورهایی که می‌دانیم با چه نیاتی این کارها را تولید می‌کنند.  صادقی ادامه داد: شهرداری حافظ و صاحب روح مردم تهران بوده و نهادی مردمی است. امروز 11 میلیون نفر بی‌برنامه هستند و پای آشغال‌های ماهواره‌ای می‌نشینند. وزارت ارشاد پول ندارد، مدیریت ندارد و کارهایی را که باید نمی‌کند، زیرا اگر می‌خواست بکند تا به حال انجام می‌داد. در این 34 سال فقط 2 سالن اضافه کرده است.

روایتی از زندگی شهید آیت‌الله صدر در جشنواره جهانی فیلم فجر
فیلم سینمایی «شهید» محصول کشور عراق که به زندگی و مبارزات شهید آیت‌الله محمدباقر صدر می‌پردازد، در جشنواره جهانی فیلم فجر برای نخستین بار روی پرده می‌رود. به گزارش ستاد خبری جشنواره، جشنواره جهانی فیلم فجر در سی‌وچهارمین دوره خود میزبان نخستین نمایش فیلمی است به نام «شهید» از کشور عراق که بخشی از زندگی شهید آیت‌الله محمدباقر صدر را روایت می‌کند. این فیلم مبارزه شهید صدر علیه رژیم صدام را به تصویر می‌کشد و حمایت او از انقلاب اسلامی و مردم ایران را روایت می‌کند.  حضور 2 فیلم از عراق که سال‌هاست به دلیل مشکلات و جنگ‌های طولانی درگیر محرومیت فرهنگی است در جشنواره جهانی فیلم فجر، احترام به تلاش سینماگران این سرزمین برای پیدا کردن زبانی هنرمندانه برای روایت تاریخ و حفظ هویت اسلامی و ملی است.

بازگشت دن‌کیشوت
تری گیلیام که از ۱۷ سال پیش قصد ساخت فیلم سینمایی «مردی که دن‌کیشوت را به قتل رساند» را داشت، سرانجام این پروژه سینمایی را کلید می‌زند. این فیلم سینمایی براساس اثر مشهور میگل سروانتس ساآودرا، نویسنده اسپانیایی ساخته می‌شود و قرار است جک اوکانل و جان هرت به جای جانی دپ و ژان روشه‌فورت ایفاگر کاراکترهای اصلی فیلم باشند. فیلمبرداری پروژه سینمایی «مردی که دن‌کیشوت را به قتل رساند» با بودجه‌ای بالغ بر 16 میلیون یورو، از ماه سپتامبر آغاز خواهد شد.

انتشار برجسته‌ترین مواضع رهبر انقلاب در «من انقلابی‌ام»
کتاب «من انقلابی‌ام» که بازخوانی برجسته‌ترین مواضع انقلابی رهبر معظم انقلاب است، توسط نشر ساقی منتشر می‌شود. مرتضی مهدوی این کتاب را در 2 فصل و 8 بخش گردآوری و تدوین کرده است و در فصل اول به مواردی چون  موضع رهبری در قبال کشورهای غربی (آمریکا و اروپا)، رژیم اشغالگر قدس و حمایت از جریان مقاومت، چالش انرژی هسته‌ای و بیداری اسلامی پرداخته شده است.  فصل دوم شامل مواضع رهبری در بعد سیاست داخلی همچون فتنه 18 تیرماه سال 1378، فتنه سال 1388، مواضع انقلابی رهبری در قبال مسائل فرهنگی و اهتمام رهبری به تعمیم انقلابی‌گری در همه ارکان و شئون نظام است.  گفتنی است، عنوان کتاب براساس سخنرانی معروف رهبر انقلاب در دیدار فرماندهان و جمعی از کارکنان نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در بهمن‌ماه 1391 اقتباس شده است. ایشان در بیانات خود فرمودند: «من دیپلمات نیستم،‌ من انقلابی‌ام. حرف را صریح و صادقانه می‌گویم. دیپلمات یک کلمه‌ای را می‌گوید، معنای دیگری را اراده می‌کند. ما صریح و صادقانه حرف خودمان را می‌زنیم، ما قاطع و جازم حرف خودمان را می‌زنیم».

سردار جعفری:
پیام اصلی «بادیگارد»  حفاظت از ارزش‌هاست
سردار جعفری بعد از تماشای فیلم «بادیگارد» درباره اثر تازه ابراهیم حاتمی‌کیا گفت: پیام اصلی فیلم سینمایی «بادیگارد» این است که پاسداری که وظیفه حفاظت را برعهده دارد به دنبال حفاظت از ارزش‌هاست. سرلشکر جعفری بعد از تماشای فیلم «بادیگارد»، این اثر سینمایی را خوب عنوان کرده است و گفت: پیام اصلی فیلم سینمایی «بادیگارد» این است که پاسداری که وظیفه حفاظت را برعهده دارد به دنبال حفاظت از ارزش‌هاست.

«ایستاده در غبار» از اکران دوم نوروز خارج شد
در حالی که عنوان شده بود فیلم «ایستاده در غبار» از روز اول اردیبهشت در اکران دوم نوروز روی پرده می‌رود اما با توجه به شرایط خاص اکران فیلم‌های نوروزی، دست‌اندرکاران و پخش‌کننده فیلم تصمیم گرفتند اکران را به زمان دیگری موکول کنند. به گزارش «وطن امروز»، فیلم سینمایی «ایستاده در غبار» که عنوان بهترین اثر جشنواره فیلم فجر سی‌وچهارم را دارد، به گفته کارگردان فیلم قرار بود در گروه آزاد توسط موسسه پخش فیلمیران اکران شود و مقدمات اکران و تبلیغات آن در دست انجام بود که طی تصمیم جدید اتخاذشده این مساله فعلا منتفی شد. علی سرتیپی، مدیرعامل شرکت فیلمیران درباره این مساله بیان داشت: «فعلا تصمیم گرفتیم این فیلم در اکران دوم نوروزی اکران نشود. البته این اکران هم کاملا قطعی نشده بود و یک احتمال بود و حالا قرار است این فیلم را در شرایط بهتری اکران کنیم و با توجه به اینکه فیلم «بادیگارد» نیز در اکران قرار دارد و این فیلم و «ایستاده در غبار» از بعضی لحاظ به یکدیگر نزدیک هستند، اکران همزمان آنها تمهید درستی نیست و در نتیجه تصمیم گرفتیم فیلم «ایستاده در غبار» را در شرایط مناسب‌تری اکران کنیم.» با این حال محمدحسین مهدویان، کارگردان جوان و کاربلد این فیلم با نوشتن یادداشتی کوتاه در صفحه اجتماعی عنوان داشت: «همیشه اوضاع آنطور که دوست‌داری پیش نمی‌رود. غم‌انگیزتر اینکه کاری هم از دستم ساخته نیست. خلاصه فعلا منتظر اکران نباشید‌. خودم و فیلمم را به خدا سپردم. الخیر فی ما وقع.».

تلاش برای ساخت سریال «حضرت موسی(ع)»
رئیس مرکز گسترش فیلمنامه‌نویسی آخرین جزئیات ساخت سریال «حضرت موسی(ع)» را بیان کرد. به گزارش تسنیم، امین صدیقی در این‌باره گفت: در حال حاضر برای ساخت مجموعه
«حضرت موسی(ع)» هماهنگی‌هایی در حال انجام است تا پیش‌تولید آن انجام شود. وی درباره کارگردانی این سریال هم توضیح داد: جمال شورجه که مشاور کار است تا به امروز به عنوان پیگیری‌کننده کارها، دنبال ساخت اثر بود. همچنین آقای شورجه به عنوان تهیه‌کننده در این پروژه قرارداد دارند و این مساله قطعی است و کارگردانی وی در این کار هنوز قطعی نشده است. صدیقی اضافه کرد: به دنبال این هستیم تیم تهیه و تولید سریال «حضرت موسی(ع)» به چه شکل باید باشد تا مقدمات کار پیش‌تولید این اثر در سال 95 شروع شود.