دانلود تمام صفحات این نسخه
|
|
|
هراس ضدانقلاب از چند دقیقه «کلیپ»
از «ارغوان» ما تا ارغوان آنها
مرتضی اسماعیل‌دوست: از «ارغوان» ما تا ارغوان آنها فاصله‌ای بسیار است؛ اینجا «نغمه ناخوانده» می‌خوانند و آنجا «شب ظلمانی» برقرار است. اینجا نشان عشق از پس حریم زینبی می‌جویند و آنجا صداهای تاریکی پشت درهای رسوایی به گوش می‌رسد! نماهنگ «ارغوان» در ایران به پاسداشت سلحشورانی از جنس حبیب بن‌مظاهر به تصویر درآمد و بچه‌هایی تشنه از معرفت حسینی به ایفای نقش در آن پرداختند و در آن سوی مرزها و در شبکه غیراخلاقی «من‌وتو» با نام جعلی آکادمی هنر، ارغوان‌هایی را به صحن توجه رساندند که لباس بیگانه‌پرستی هویتی دور و گمگشته برای آنها ساخته است. اینجا سروده نشان از «به قصد حفظ حریم حرم به پا خیزم» دارد و ارغوان خشکیده در معرکه لندن از «مهتاب» می‌خواند و «افسوس رفت و آن دوران گذشت» و چه مضحکانه که آنها به فکر بچه‌های ایران‌زمین می‌افتند و سایت شبکه «من‌وتو» در گزارشی درباره نماهنگ «ارغوان» به طعنه سخن می‌گوید، در حالی که سال‌هاست بساط انواع خیره‌سری‌های اخلاقی را در پشت زرق و برق جهانی افسونگر با عروسکان عاریه گرفته از قمار انسانیت نمایان می‌کند. چند روزی از پخش نماهنگ «ارغوان» که به مناسبت وفات حضرت زینب(س) و برای شهدای مدافع حرم تولید شده، می‌گذرد و از ارادت مردم تا ابراز توجه رهبر فرصتی برای نگریستن به ارغوان بلندبالایی است که سرخی وجودش وامدار حرم زینبی بوده و صدایی که می‌خواند «حکم دفاع از حرم شاه نجف» دارد. در میان همه شور و نور و روشنی که از پخش نماهنگ «ارغوان» رخ داد باز هم کینه‌جویان معاند با اندیشه‌های ناب مقاومت در اقدامی هماهنگ از طریق رسانه‌های خود اقدام به مقابله با حرکتی جهادی و مردمی کرده و با زیر سوال بردن اندیشه‌های دفاع از آرمان‌هایی ماندگار به نقد نماهنگی پرداختند که می‌خواند: «مسیرم از حلب است، قدس را هدف دارم»؛ همان مسیری که رهبر انقلاب چندی پیش بدان اشاره داشتند و پیمایش جهادها و مقاومت‌ها را به توجه کشانده بودند. نماهنگ «ارغوان» به کارگردانی مهدیار عقابی و براساس شعری از سیدضیا محسنی توسط خانه موسیقی بسیج تهیه شده است و در آن امیرحسین، فرزند شهید تقی ارغوانی یکی از شهدای گرانقدر مدافع حرم به همراه جمعی از نوجوانان حضور دارند و همین بهانه‌ای شد برای انواع تحلیل‌های همیشه فریبنده رسانه‌های غرب تا «اسکای‌نیوز» در نمایشی دروغ‌پردازانه عنوان کند: «ایران نماهنگی پخش کرده است که کودکان را برای دفاع از همپیمان خود بشار اسد در سوریه و همچنین جنگیدن در عراق تشویق و دعوت می‌کند». و «جروزالم‌پست» روزنامه انگلیسی‌زبان رژیم صهیونیستی در ادامه موضع‌گیری‌های خصمانه خود و در یادداشتی که می‌توان هراسی بسیار را از پشت واژه‌هایش خواند، به دنبال تخطئه جهان ذهنی مردمان معتقد ایرانی و نسل‌های برآمده از نگاه حسینی برآمده و عنوان دارد: «ایران از پسران نوجوان می‌خواهد سلاح در دست گرفته و در جنگ سوریه شرکت کنند...» آنها به خوبی می‌دانند فرزندان خمینی در پی رسیدن به حرم حسینی شکوفاتر از همیشه از راه می‌رسند و آینده اسرائیل غاصب حالا بیش از پیش در خطر قرار دارد. فرزندانی ارغوانی همچون «امیرحسین ارغوانی» که عطر و معنای دفاع را از پدر به یادگار گرفته‌اند و پشت مرزهای عاشقی به استوارترین شکل ممکن خواهند ایستاد. نماهنگ «ارغوان» تنها در چند دقیقه محدود هراسی بسیار در وجود مستکبران و دژخیمان افکنده است، چرا که می‌دانند نسل‌های تازه‌ای با مدد جستن از نور ولایت به سمت فتح مرزهای عاشقی به پا خاسته‌اند. از سویی تولید چنین اثر هوشیارانه‌ای درسی بزرگ به بسیاری از سازندگان آثار سینمایی و تلویزیونی است تا بدانند چگونه می‌توان با کمترین امکانات ابزاری به شکلی بسیجی‌وار، قلب معناهایی عمیق از مقاومت، ایثار و جانفشانی را نشانه گرفت و وحشتی دهشتناک را بر چشمان دیوصفتان روزگار منتقل کرد. مساله‌ای که نیاز به نگاهی دغدغه‌مند و دلی شیدایی دارد، آنجا که «عشق است بال پریدن همان که من دارم» تا بتوان خواند و نمایش داد: «به سرم جز زیارت حسین فاطمه نیست». ارسال به دوستان
اخبار
معرفی نامزدهای بخش مسابقه جشنواره فیلم «مدافعان‌حرم» ارسال به دوستان
اروپایی‌ها با اشاره به فیلم‌های کیارستمی و جعفر پناهی:
ایرانی که می‌بینیم با آنچه نشان دادند، متفاوت است
گروه فرهنگ و هنر: چالش این روزهای سینمای ایران، کن و حاشیه‌های آن است. محمدتقی فهیم، منتقد سینما و تلویزیون در یادداشتی به این موضوع پرداخته است. به گزارش فارس، فهیم در بخشی از این یادداشت پیرامون چرایی سرمایه‌گذاری در تولیدات مشترک، نوشته است: بی‌تردید تولید مشترک فیلم نیز مانند بسیاری از پدیده‌های دیگر فرصتی است که در صورت مدیریت شدن از موضع منافع ملی و اقتدار لازم، می‌تواند در خدمت کشور قرار گیرد ولی وقتی شاهدیم که از میان 10 فیلم برنده جوایز مهم اغلب‌شان با سرمایه خارجی تولید شده و حدود 15 پروژه سینمایی تحت عنوان تولید مشترک در سال‌های پس از انقلاب، محتوایی مغایر با ارزش‌های انقلاب و ایران دارند، دم خروس بیشتر نمایان می‌شود. این گرایش را نمی‌توان معمولی ارزیابی کرد چرا که در سال‌های گذشته همواره سرمایه‌گذاری در ایران در دیگر حوزه‌ها دارای مانع و عدم امنیت معرفی شده و سرمایه‌داران با همین استدلال از ورود به ایران اجتناب می‌کردند ولی در سینما سرمایه‌گذاران خارجی با دست و دل بازی پروژه‌های مورد نظرشان را حمایت کردند. چرا در دیگر عرصه‌ها ایران ناامن بوده و هیچ سرمایه‌داری ریسک سرمایه‌گذاری در ایران را به خود راه نمی‌داده ولی همین سرمایه‌داران بدون نگرانی روی فلان آدم و فیلمش سرمایه‌گذاری کرده و می‌کنند؟ آیا جز این است که فیلم‌هایی از این دست دقیقا ایران را در بن‌بست، بحران‌زده و ناامن نشان داده و می‌دهند. به عبارت روشن در اینجا سرمایه‌داری برخلاف نفس خود و قاعده بازی عمل می‌کند اما واقعیت این است که در اینجا هم سرمایه‌گذاری به سود می‌رسد و منافعش غلبه فرهنگی است. فهیم در بخش پایانی یادداشتش با نقل یک خاطره می‌نویسد: بخش بین‌الملل جشنواره فیلم فجر ماقبل گذشته به مدیریت رضاداد، میهمانانی اروپایی داشت که منتقد معروف مجله اشپیگل هم از جمله آنها بود. اینان در کنفرانس خبری و نیز در گفتوگو با نگارنده گفتند: «ما ایران را قبلا از طریق فیلم‌های کیارستمی، پناهی و... می‌شناختیم ولی ایرانی که این روزها داریم می‌بینیم اساسا با آنچه در آن فیلم‌ها نمایش داده می‌شد، متفاوت است». ارسال به دوستان
گزارشی از 3سالگی برنامه رادیویی سینما معیار
باید به «نقد» برگردیم
گروه فرهنگ و هنر: برنامه این هفته سینمامعیار با موضوع «جشن 3 سالگی سینمامعیار» با حضور کارشناسان سینما جبار آذین، محمدرضا رضاپور، مرتضی اسماعیل‌دوست، محمود سالاری، مازیار وکیلی، محمدرضا وحیدزاده، امیرعباس صباغ، سیدسعید هاشم‌زاده، مهدی مافی، سجاد اسلامیان، احسان رستگار، داوود زادمهر، آریان گل‌صورت، آریا قریشی، کسری ولایی و با حضور علی درستکار مجری رسانه ملی، دانش اقباشاوی کارگردان، سیدجمال ساداتیان تهیه‌کننده، حمید نعمت‌الله کارگردان سینما و با اجرای سیدامیر جاوید و مسعود فروتن برگزار شد. در ابتدای برنامه، مسعود فروتن مجری با سابقه تلویزیون که به طور افتخاری اجرای برنامه را برعهده داشت درباره ویژگی‌های یک برنامه سینمایی در رادیو گفتوگو گفت: در رادیو بیشتر صدا و کلام است که جذب می‌کند ولی باید سعی کنیم طولانی و معلم‌وار صحبت و نصیحت نکنیم، سینمامعیار می‌تواند درباره سینما اطلاعات دهد و راهنمایی کند که چه فیلمی را ببینیم و چگونه ببینیم و چه فیلمی می‌تواند مورد تایید باشد و هر برنامه رادیویی یک رفیق برای شنونده باشد. همچنین کارشناسان برنامه هم به بیان دیدگاه‌های خود در قبال نقادی در جامعه و میان رسانه‌ها پرداختند که جبار آذین در پاسخ به این سوال که آیا رادیو اینقدر مؤثر است که شنونده را به سینما بکشاند یا خیر؟ اظهار داشت: رادیو عموماً گفت‌وگومحور است و اگر مخاطب به درستی اقناع و اطلاعات لازم به او داده شود بدیهی است جذب گفت‌وگوها و برنامه شود و این زمینه‌ای را فراهم کند که اگر علاقه‌مند به هنر و سینماست به تماشای اثر سینمایی بنشیند و با سینما بیشتر آشنا شود. سپس سالاری در ارتباط با زبان منتقد در رادیو به صحبت پرداخت و گفت: رادیو کلاس درس نیست اما به معنای پرتاب واژگان در اتمسفری بی‌مخاطب هم نیست، نخستین ویژگی منتقد باید این باشد که ادبیات جامعه را بشناسد و دایره واژگانی مخاطب را درک کند. سپس رضاپور در پاسخ به این سوال که «یک نقد در مجله چقدر می‌تواند در موفقیت فیلم مؤثر باشد» اظهار داشت: با وضعیت فعلی مطبوعات سینمایی و استقبال پایین مردم، این تأثیر خیلی کم است. مازیار وکیلی نیز دیدگاه خود را در همین رابطه بیان کرد و گفت: گویا مطبوعات هم دیگر پذیرفته‌اند که تا حدودی قافیه را به فضای مجازی باخته‌اند و فضای اولیه خود را از دست داده‌اند. منتقد هم جایگاهی عجیب دارد و گویا عامل اختلال است. چون نه سینماگر دوستش دارد نه مردم! مرتضی اسماعیل‌دوست دلیل اختلاف تماشاگر، منتقد و کارگردان را نقدناپذیری دانست و گفت: عدم توجه به مقوله نقد، از طرفی به فضای تاریک مطالعه در کشورمان بازمی‌گردد و از طرف دیگر رسانه قابلیت لازم را برای جذب مخاطب ندارد و باید رجعت دوباره‌ای به مساله نقد و رسانه صورت بگیرد. برنامه رادیویی سینمامعیار پنجشنبه‌ها ساعت 14:30 از رادیو گفتوگو پخش می‌شود که ضمن پرداختن به مسائل اساسی سینمای ایران سطح آگاهی مخاطب از فیلم‌های روی پرده را بالا ببرد. ارسال به دوستان
توضیحات فراستی درباره نقد پرحاشیه‌اش به فیلم کمال تبریزی
فیلم‌های وطن فروش مصداق دیاثت فرهنگی هستند
گروه فرهنگ و هنر: نقد اخیر مسعود فراستی به فیلم «دونده زمین» ساخته کمال تبریزی، این روزها با حاشیه‌های فراوانی همراه شده است. فراستی در مصاحبه‌ای با ارائه توضیحاتی می‌گوید: چیزی که من در هفت گفتم به دقت بر مبنای صحبت آقای جوادی‌آملی بود که از دیاثت سیاسی و اقتصادی حرف زده بودند و آن جمله فوق‌العاده‌شان که گفته بودند اصطلاح دیاثت درباره کسانی است که راه نفوذ بیگانگان را در فضای اقتصادی یا سیاسی روی کشور می‌گشایند. یک جمله‌ای هم دفتر ایشان بعدا در توضیح این سخن ایشان منتشر کرد که خیلی خوب است. گفتند که در فرهنگ قرآنی غیرت را معرفت، هویت و غیرزدایی تشکیل می‌دهد. غیرزدایی هم معناش این است که اولا اجازه ندهیم بیگانه به حریم ما نفوذ کند و ثانیا خودمان هم در کار دیگران تجسس نکنیم. بیگانه را در حریم خود راه دادن و وارد حریم غیر شدن با غیرت سازگار نیست. آقای جوادی یک جمله دیگر هم دارند که اصطلاح دیاثت در دانش فقه و اخلاق با واژه عرفی آن تفاوت زیادی دارد. فراستی درباره چرایی انتساب دیاثت فرهنگی به فیلم «دونده زمین» نیز معتقد است: به نظرم فیلم «دونده زمین» چنان علیه مردم و در راستای فروش مردم به بیگانه است که مصداق دیاثت فرهنگی و هنری است، همان چیزی که در هفت گفتم. یعنی فیلم به جای آنکه واقعا بین مردم و دولت تفاوت قائل بشود، چون می‌گوید من می‌خواستم دولت آن زمان را نقد کنم که خودش جای بحث مفصلی دارد، دارد مردم را می‌زند. «دونده زمین» مردم را تبدیل می‌کند به یک آلت دست که همه منفعل و خواب‌آلودند و دارند برفک می‌بینند در تلویزیون؛ حالا یک ژاپنی منجی این مردم می‌شود. فیلم متاسفانه این مساله را به کل مردم هم تعمیم می‌دهد. نکته جالب بعدی اینکه یک ژاپنی که اساسا در دنیا معروفند به اینکه خندیدن بلد نیستند به مردم ایران خندیدن یاد می‌دهد و آنها کم‌کم به زندگی نرمال خود بازمی‌گردند و آدم می‌شوند. وی می‌افزاید: گفتم که این واژه اساسا فحش نیست و با عرف تفاوت دارد. آقای آملی هم به دقت ریشه و معنای واژه را توضیح می‌دهد. من فقط گفتم همانطور که می‌شود بر مبنای صحبت یک عالم دیاثت سیاسی و اقتصادی داشت، پس می‌شود دیاثت فرهنگی هم داشت که یکی از مثال‌هایش همین فیلم است. این کلمه را به خیلی از فیلم‌های وطن‌فروش که جایزه جشنواره‌ها را گدایی می‌کنند می‌شود تعمیم داد. حتما فیلم «یک خانواده محترم» مصداق این بحث است. حتما فیلم‌های قبادی و مخملباف هم مصداق این بحث هستند و بسیاری از فیلم‌هایی که وطن را می‌فروشند تا جایزه بگیرند. فراستی همچنین با اعلام اینکه خطابش به کارگردان نبوده و صرفا به نقد فیلم پرداخته، گفته است: من که از سازنده فیلم دفاع کردم و گفتم که فیلم خوب «لیلی با من است» را دارد و بعد پرسیدم این فیلم بد که با سرمایه خارجی و برای تبلیغ آنها ساخته شده دیگر چیست؟ گفتنی است، فراستی در آخرین برنامه هفت، با اشاره به فیلم «دونده زمین» گفته بود: «کارگردان و تهیه‌کننده محترم در جایی گفته‌اند این فیلم نقدی بر وضعیت دولت قبل است. فیلم ابدا علیه دولت قبل نیست. فیلم علیه مردم است. فیلم بشدت بی‌غیرت است. همان بی‌غیرتی که اخیرا آقای جوادی‌آملی بر آن اشاره کردند که فروش خانه و مملکت به بیگانه مصداق کامل بی‌غیرتی است. ما دیاثت فرهنگی و هنری هم داریم که متاسفانه فیلم، چنین دیاثت و فروش غیرتی دارد». ارسال به دوستان
رویدادها
«من سالوادور نیستم» ارسال به دوستان
|
|
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
|
