گروه سیاسی: آنان که در روزهای عملیات‌های تروریستی داعش در پاریس، مقابل سفارت فرانسه در تهران نمایش‌های سوگواری برای «قدبلندهای چشم آبی» برگزار کردند، آیا خبر دارند امسال نیز به رسم چندین سال گذشته، پاریس میزبان تجمع تروریست‌های گروهک رجوی است؟ و آیا خبر دارند همین تروریست‌هایی که آنها «مجاهدین» خطاب‌شان می‌کنند؛ 17 هزار ایرانی از جمله رئیس‌جمهور و نخست‌وزیر ما را به شهادت رسانده‌اند؟! دنیا بی‌شرم شده است. بالماسکه ترور برگزار می‌کنند! از گزینه معاون اولی دونالد ترامپ تا هیات‌های پارلمانی اروپا و برخی کشورهای عربی و سران آل‌سعود کثیف، نشست تروریست‌های منافق را به کمپین تروریسم دولتی علیه ایران تبدیل کردند! کمپینی که در آن اعانه‌های غرب و اعراب برای قدردانی از کشتار ایرانی‌ها و ادامه توطئه علیه مردم ایران در آن جمع شد تا هزینه‌های یک سال تروریست‌های رجوی برای ادامه خرابکاری علیه ایران تامین شود. اما نشست امسال تروریست‌ها در دامن مادر دموکراسی غرب، یک تفاوت ویژه با سال‌های قبل داشت. تروریست‌ها که به لطف آمریکا و اتحادیه اروپایی چند سالی است از لیست گروه‌های ترور درآمده‌ و مورد حمایت‌های امنیتی- اطلاعاتی و مالی غرب هستند، امسال شاهد حضور پررنگ‌تر آل‌سعود و اعراب مرتجع منطقه در همایش خود بودند. گویا برنامه‌های جدید این کمپین ترور علیه ایران، باعث شده آل‌سعود و ارتجاع عرب، نقاب برداشته و حمایت خود از منافقین را علنی کنند. نشست امسال تفاوتی فاحش با سال‌های گذشته داشت و آن توجه ویژه عربستان به منافقین و حمایت مالی و رسانه‌ای آل‌سعود از آنان است.در نشست امسال، هیأت‌های متعددی از مجلس نمایندگان آمریکا، پارلمان اروپا، کشورهای عربی و برخی شخصیت‌های غیررسمی از آسیا مانند هند و شماری هم از آفریقا حاضر بودند با این حال اما حضور هیأت‌های عربی که در محور عربستان‌سعودی هستند، پررنگ بود.  هیأت عربستان شاهد حضور «ترکی الفیصل» رئیس سابق استخبارات عربستان بود. علاوه بر این «ادریانوس میلکرت» رئیس پیشین حزب کار هلند و فرستاده ویژه بانکی در عراق، جولیو ترزی وزیر سابق خارجه ایتالیا، هیأت‌هایی از کشورهای الجزایر (احمد غزالی نخست‌وزیر سابق) و اردن (صالح القلاب وزیر فرهنگ اسبق)، مصر (هیأت پارلمانی)، مغرب، بحرین (هیأت پارلمانی)، کویت، لبنان (جناح وابسته به عربستان)، یمن (جناح وابسته به عربستان)، تونس، امارات و عربستان در این نشست حضور داشتند.هیأت مصر یکی از رسمی‌ترین هیأت‌های عربی بود. روزنامه سعودی «الشرق‌الاوسط»، گزارش داد سلیمان وهدان قائم مقام پارلمان مصر در رأس یک هیأت بلندپایه مصری در این نشست شرکت کرده و پیام مخالفت قاهره با آنچه سیاست‌های مداخله‌جویانه ایران در منطقه نامیده شده را اعلام کرده است.وهدان در سخنرانی کوتاهی که در این نشست داشت از مردم ایران خواسته به دنبال آزادی باشند و مدعی شده با توجه به تجمعی که از «منافقان» دیده، صبر مردم ایران بزودی به نتیجه می‌رسد. «نیوت گینگریچ» رئیس سابق مجلس نمایندگان آمریکا که حالا از وی به عنوان یکی از گزینه‌های جدی معاونت دونالد ترامپ نامزد جمهوری‌خواه انتخابات ریاست‌جمهوری یاد می‌شود نیز در نشست منافقین حضور داشت.
از آغوش صدام به آغوش سلمان!
آل‌سعود که طی سال‌های اخیر همکاری‌های پنهان با منافقین را آغاز کرد و برخی منابع از حضور سرکرده منافقین در عربستان نیز خبر داده‌اند؛ امسال سطح حضور خود در نشست منافقین را ارتقا داد و ترکی فیصل، رئیس پیشین دستگاه اطلاعاتی خود را به نشست تروریست‌های منافق فرستاد.  برخی کارشناسان معتقدند این اقدام سعودی‌ها نشان می‌دهد آنها تلاش می‌کنند با اعلام حمایت از گروهک رجوی، یک شبکه گسترده تروریستی علیه ایران را در منطقه عملیاتی کنند. نکته قابل تامل اینکه ترکی فیصل در سخنرانی خود در میان منافقین، 2 بار از مسعود رجوی به عنوان «درگذشته» یاد کرد.  به گزارش فارس، درحالی‌ که رسانه‌های سعودی چون «العربیه»، «الاخباریه» و «سعودی گزت» در اقدامی هماهنگ به پوشش خبری این مراسم پرداخته‌اند، ترکی الفیصل در این نشست سخنرانی تندی علیه ایران کرد و ضمن نسبت دادن تهمت‌های متعدد به ایران اعلام کرد او نیز مانند منافقین خواستار ساقط شدن نظام اسلامی ایران است. الفیصل در سخنان خود مدعی شد هنرمندان ایران در سفر به خارج از کشور با مشکلات عدیده‌ای رو‌به‌رو هستند! وی در بخشی دیگر از لفاظی‌های خود مدعی شد با گذشت 30 سال، واقعیت وجودی ایران متفاوت از آنچه است که قرار بوده باشد. وی در بخشی دیگر از سخنان خود گفت، اجازه نمی‌دهیم ایران در امور داخلی اعراب دخالت کند. الفیصل ایران را متهم به حمایت از گروه‌های افراطی جهت جنگ‌های فرقه‌ای در منطقه کرد و گفت: «اصل صدور انقلاب ایران موجب درگیری‌های گسترده در منطقه شده است». سفیر پیشین عربستان در انگلیس و آمریکا در جایی دیگر خطاب به مریم رجوی اظهار داشت: «خواسته مخالفان نظام ایران و من که سرنگونی این حکومت است، بزودی محقق می‌شود». «جان بولتون» سفیر سابق آمریکا در سازمان ملل متحد که سابقه ضد ایرانی طولانی دارد نیز در این مراسم حضور داشت. ترکی الفیصل در بخشی از سخنان خود خطاب به مریم رجوی، سرکرده‌ فعلی گروهک منافقین از «مسعود رجوی» به‌عنوان «درگذشته» یاد کرد.رئیس پیشین استخبارات عربستان از سرکرده منافقین به‌عنوان «المرحوم» یاد کرد. این در حالی است که پیش از این گفته می‌شد پس از ناامن شدن عراق برای منافقین، رجوی به آل‌سعود پناه برده است. البته با توجه به تکذیبیه‌ای که منافقین پس از صحبت‌های فیصل درباره مرگ رجوی منتشر کرده‌اند، این گمان می‌رود که آنها درباره سرکرده خود برنامه‌هایی دارند که تا حدود زیادی می‌تواند با توافقات آنها با آل‌سعود برای تحرکات جدید علیه ایران ارتباط داشته باشد. البته تمرکز ویژه آل‌سعود بر منافقین در حالی است که آنها پیش‌تر بر نفرت عمومی مردم ایران از منافقین و ناکارآمدی آنان علیه ایران اذعان کرده بودند. سندی که در جریان افشای هزاران فایل وزارت خارجه عربستان از سوی سایت ویکی‌لیکس در دسترس عموم قرار گرفت، نشان می‌دهد ریاض به نفرت مردم ایران از این گروه و ناکارآمدی آنها اذعان دارد.  در این سند که سال 2012 نوشته شده است، استخبارات عربستان- که ریاست وقت آن برعهده ترکی فیصل بوده است- از منافقین با عنوان گروهی که هیچ‌کس در ایران آن را قبول ندارد، یاد شده است. سرویس اطلاعاتی عربستان تأکید کرده است عدم مقبولیت این گروهک در ایران موجب شده منافقین، نفوذی در ایران نداشته باشند. در این سند همچنین عنوان شده است تهران بر فعالیت‌های این گروهک اشراف کامل اطلاعاتی دارد.
سکوت ظریف مقابل «برادران سعودی»!
در ایران شاید افکار عمومی دیگر امیدشان را نسبت به دولت روحانی از دست داده‌اند! طی 3 سال گذشته مردم ایران شاهد انفعال غیرعادی دولت روحانی و وزارت امور خارجه محمدجواد ظریف در مقابل آل‌سعود بوده‌اند؛ در فرودگاه جده به نوجوانان ایرانی تعرض کردند، از دولت روحانی و وزارت امور خارجه ظریف چه واکنشی مشاهده شد؟ به سفارت ایران در بیروت توسط افسر اطلاعاتی آل‌سعود سوء قصد شد؛ جواد ظریف بلافاصله در فرودگاه بیروت خواستار عالی‌ترین سطح روابط با آل‌سعود شد! از همه این رفتارها تاسف‌آورتر، ماجرای فاجعه مناست که آنچه از سوی وزیر امور خارجه ایران مشاهده نشد، همدردی واقعی با خانواده‌های قربانیان ایرانی و ملت عزادار ایران بود! او کمی بعد از فاجعه منا، آل‌سعود را «برادران سعودی» خود نامید تا خشم خانواده‌های قربانی فاجعه منا را برانگیزند. حالا تنها چند روز پس از آنکه حسن روحانی خواستار مجازات سریع جوانان عامل حمله به سفارت سعودی در تهران شد، برادران سعودی محمدجواد ظریف با حضور برجسته در نشست منافقین، نشان دادند در مسیر دشمنی با ملت ایران هیچ حد و مرزی نمی‌شناسند. آنها نشان دادند حتی اگر ظریف، حسین امیرعبداللهیان را نیز برکنار کند، این موضوع مانع تشدید دشمنی آنها با ایران نخواهد شد!  ماجرای سکوت و انفعال دولت و وزارت امور خارجه ایران در مقابل آل‌سعود به یک معما برای مردم ایران تبدیل شده است! در همین ماجرای نشست منافقین و حضور آل‌سعود در این نشست نیز انفعال وزارت خارجه بسیار محسوس بوده است! چرا سر جواد ظریف در مقابل آل‌سعود پایین است؟ آنها درباره قضاوت تاریخی مردم ایران درباره عملکرد خود نگرانی ندارند؟
واکنش امیرعبداللهیان به ترکی فیصل
معاون سابق عربی و آفریقای وزارت امور خارجه کشورمان با اشاره به اظهارات رئیس سابق دستگاه اطلاعات عربستان گفت: نباید در روابط گسترده دستگاه امنیتی سعودی با منافقین بویژه در سال‌های اخیر تردیدی به خود راه داد. حسین امیرعبداللهیان گفت: اظهارات فیصل تایید می‌کند حمایت‌های گسترده مالی و امنیتی عربستان‌سعودی از تروریسم در همه اشکال آن همواره در دستور کار ریاض بوده است.  وی ادامه داد: من موضوع تروریسم را در آخرین دیدارم با سعود الفیصل، وزیر خارجه عربستان قبل از مرگ وی و در نخستین دیدارم با عادل الجبیر، وزیر خارجه سعودی در حاشیه نشست وزرای خارجه سازمان همکاری اسلامی در جده با زبانی دیپلماتیک بیان و اضافه کردم که امنیت مقوله‌ای بهم پیوسته و متعلق به کل منطقه است و نمی‌توان با استفاده ابزاری از تروریست‌ها کشورهای منطقه را ناامن کرد و عربستان را امن نگه‌داشت.  کارشناس مسائل منطقه تاکید کرد: خطای راهبردی ریاض مبنی بر کاربرد تروریسم در تحولات منطقه، ریاض و همه ما را در منطقه با خسارات جبران‌ناپذیری مواجه می‌کند. وی افزود: عربستان باید رویکرد نظامی و امنیتی خود را در منطقه تغییر دهد و با تمرکز بر راهکار سیاسی و توقف حمایت آشکار و پنهان از تروریسم نقش سازنده در منطقه ایفا کند.  
 

گروه بین‌الملل: در فرهنگ سیاسی گاهی یک اظهارنظر سلبی می‌تواند به معنای پرهیز گوینده‌اش از اشاره به خطری بزرگ باشد. این همان حالتی است که درباره اظهارات داخلی باراک اوباما در حاشیه نشست 2016 سران ناتو در لهستان صدق می‌کند. رئیس‌جمهور آمریکا قرار بود در سالن‌ کنفرانس پیرامون سکوهای ورزشگاه ملی ورشو که محل برگزاری مهم‌ترین اجلاس پیمان نظامی آتلانتیک شمالی بود، از موضع قدرت راجع به چشم‌انداز آینده اروپا اظهار نظر کند اما عود کردن بحران نژادپرستی در کشور خودش که برخی رسانه‌ها آن را یک جنگ داخلی از نوع آمریکایی‌اش دانسته‌اند، باعث شد اوباما با یک عقب‌نشینی آشکار به سست شدن جامعه کشوری که بزرگ‌ترین حامی ناتو و حتی به تنهایی خود آن تصور می‌شود اعتراف کند. جمله‌ای تاریخی که اوباما در سخنرانی پایانی‌اش در ورشو به زبان آورد اگرچه مثل تمام دیگر شعارهای دهان پرکن او در این 8 سال ظاهری امیدوارانه داشت اما با کمی تعمق در بطن آن متوجه می‌شویم این نومیدانه‌ترین و منفی‌ترین واکنش یک سردمدار کاخ سفید درباره حال و آینده جامعه یانکی‌هاست. در حالی که خیابان‌های بسیاری از شهرهای ایالات متحده از واشنگتن پایتخت گرفته تا دالاس، قتلگاه بزرگ پلیس‌های فدرال، به صحنه تضادهای اجتماعی و سیاسی جامعه 320 میلیونی آمریکا حتی تا سطح انتقام‌جویی‌های مسلحانه تبدیل شده‌، اوباما نمی‌توانست این آشوب بزرگ را که پشت پای سفرش به اروپا به راه افتاده است انکار کند پس سعی کرد سیاستمدارانه آن را خفیف‌تر از آن چیزی جلوه دهد که به نظر می‌رسد اما این به معنای تن دادن به تناقض‌گویی بود.  رئیس‌جمهور آمریکا در حالی در نخستین واکنش خود به پلیس‌کشی یک کهنه‌سرباز تیره‌پوست ارتش در خیابان‌های دالاس، آن را حمله‌ای برنامه‌ریزی شده دانست که مقامات امنیتی و پلیس فدرال در تمام اظهارنظرهای‌شان حرف او را نقض کرده‌اند و هرگونه ارتباط تشکیلاتی «مایکا خاویرجانسون» عامل حمله را با جنبش‌های مسلحانه سیاهان رد کرده‌اند، حتی اگر او حامی سرسخت سازمان شبه‌نظامی زیرزمینی «لیگ دفاعی آفریقایی‌تباران آمریکا» بوده باشد و حتی اگر بلافاصله سلسله حملات مسلحانه سیاهان خشمگین به پلیس از تگزاس به ایالات دیگر سرایت کرده باشد.  اوباما در ورشو با اینکه به هفته سخت آمریکا اشاره کرد اما سعی کرد وجه مثبت حوادث اخیر را ببیند. برای همین تنش‌های نژادی و تظاهرات سراسری و حملات مسلحانه به پلیس در روز‌های اخیر را با اعتراضات دهه 1960 مقایسه کرد و نتیجه گرفت: «ایالات متحده آنچنان که تصور می‌شود دوپاره نیست!» اما تا پیش از این هیچ رئیس‌جمهور آمریکا درباره دوپاره بودن جامعه صحبت نکرده بود و این گافی است که به نام اوباما ثبت شد. همچنین او ساده‌دلانه گفت ورای «اندوه، خشم و گیجی جامعه درباره قدم‌های آینده‌اش، اتحاد می‌بیند!»  اما خود این اظهار نظر نشانه گیجی اوباماست نسبت به آینده کشوری که دیگر شباهتی به کشوری که  او هفته پیش ترکش کرد ندارد. اغلب دیدگاه‌های مخالف در آمریکا در یک مورد اتفاق نظر دارند و آن اینکه موج جدید اعتراضات در ایالات متحده، طبقه حاکم یعنی اساس سلطه سفیدهای سرمایه‌دار را بر آن به چالش می‌کشد نه فقط نظام  سیاسی و اقتصادی حاکم را. به همین دلیل همه‌چیز رنگ نژادی به خود گرفته است؛ چه سرکوب‌ها، چه تظاهرات و چه انتقام‌گیری‌ها. این در حالی است که برخی جامعه‌شناسان، صدارت 8 ساله اوباما را با همه ژست‌های مثبتش عامل پر رنگ شدن شکاف نژادی سیاه- سفید در جامعه‌ای از بیخ و بن نژادپرست می‌دانند، چرا که پس از راهیابی اوباما به کاخ سفید دیگر اقلیت
15 درصدی همرنگ او حاضر نیست جایگاه اجتماعی نازل فعلی خود را بپذیرد. در عین حال اکثریت سفید اروپایی نیز نسبت به از دست دادن حق حاکمیت سنتی خود وحشت کرده است و این زمینه را برای نفرت روزافزون 2 طرف و افزایش  برخوردهای ناگزیری که شاهدش هستیم فراهم می‌آورد. این به معنای به چالش کشیدن وحدتی است که اساس تشکیل کشور آمریکا توسط دولت‌ها یا همان ایالات متحده بوده است. اما مساله دیگری که اقتدار و اقتصاد آمریکا را به عنوان دیگر عوامل کلیدی ثبات ایالات متحده تا امروز به چالش می‌کشد در خارج آن و تحولات شتاب‌آلود جهانی نهفته است. اوباما در سفر اخیرش به اروپا به درستی در گفت‌وگو با روزنامه ال‌پائیس اعتراف می‌کند: «کاملا روشن است که در شرایط کنونی هیچ کشوری حتی اگر به اندازه آمریکا قدرتمند باشد، نمی‌تواند این چالش‌های بزرگ بین‌المللی را به تنهایی حل‌وفصل کند. ایالات متحده قادر نیست به تنهایی امنیت و رفاه را در سراسر جهان تامین کند. آمریکا نمی‌تواند همه چالش‌های جهانی مثل مقابله با داعش و روند صلح سوریه را حل و فصل کند.
 

گروه بین‌الملل:‌ همزمان با برگزاری نشست ناتو در ورشو، پایتخت لهستان، آخرین رئیس‌جمهور شوروی ناتو را به تلاش برای آماده شدن برای یک جنگ واقعی متهم کرد. با افزایش متناوب کشمکش‌های دیپلماتیک و مانورهای نظامی، تنش‌ها میان روسیه و کشورهای عضو ناتو بویژه آمریکا نیز در حال افزایش است.  میخائیل گورباچف گفت: تصمیمات و اظهارات سران ناتو در نشست ورشو نشان می‌دهد که آنان درصدد انتقال از مرحله «جنگ سرد» به یک «جنگ واقعی» هستند.  وی افزود: مسؤولان ناتو درآستانه اعلام جنگ علیه روسیه هستند. آنها در ظاهر فقط از دفاع حرف می‌زنند اما در واقع برای حمله آماده می‌شوند.  گورباچف در گفت‌وگو با خبرگزاری اینترفاکس روسیه با بیان اینکه تصمیم اتخاذ شده در ورشو، روسیه را به سمت رویارویی فزاینده با ناتو پیش می‌برد، گفت: اعضای ناتو تلاش می‌کنند تظاهر کنند که از هیچ چیز هراسی ندارند و این بسیار مشکوک است زیرا تلاش می‌کنند ما و همه دنیا را به سوی رویارویی بیشتر سوق دهند.  وی افزود: همه ملت‌ها، سازمان ملل و شورای امنیت باید با قاطعیت برای جلوگیری از پیش رفتن اوضاع به سمت جنگ سخت و پیچیده‌تر شدن وضعیت فعلی وارد عمل شوند و همکاری و همراهی سیاستمداران خبره و نظامیان می‌تواند در این زمینه مثمرثمر باشد.  گورباچف با بیان اینکه تصمیمات اتخاذ شده در ناتو، نشان‌دهنده بحران سیاسی در ناتو است، تصریح کرد: در واقع نشست سران ناتو نشان‌دهنده بحران داخلی در این سازمان و نیز بحران نزد شرکای سابق ماست؛ زیرا اعضای ناتو برای پیچیده کردن وضعیت بین‌المللی تحریک می‌شوند و در همین حال، تلاش‌هایی برای تحریک روسیه به سمت اتخاذ تصمیمات خطرناک و سخت صورت می‌گیرد.  وی همچنین از مسکو خواست به این اقدامات تحریک‌آمیز پاسخ ندهد و در عوض به پای میز مذاکرات بیاید.  گورباچف تاکید کرد: در شرایط کنونی تمام نیروهای سیاسی، اقتصادی، دیپلماتیک و مذهبی باید در آرام کردن جهان مشارکت کنند. این را هم بگویم جنگ بعدی آخرین جنگ خواهد بود. بر این اساس، ینس استولتنبرگ، دبیرکل ناتو، روز جمعه گفته بود: امروز گام‌های بعدی‌مان را برداشتیم و تصمیم گرفتیم که با استقرار 4 گردان در لهستان، استونی، لاتویا و لیتوانی حضور نظامی خود را در بخش‌های شرقی ناتو تقویت کنیم. نشست مشترک ناتو و اتحادیه اروپایی روز جمعه در ورشو، پایتخت لهستان آغاز شده و سران کشورهای عضو ناتو در آن حضور یافته‌اند.
مشاور پوتین ناتو را تهدید کرد
همزمان با نشست ناتو در ورشو، سرگئی کاراگانوو یکی از مشاوران پرنفوذ ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه، ناتو را تهدید کرد.  کاراگانوو با اشاره به برنامه‌های ناتو برای استقرار 4 هزار سرباز نظامی در مرزهای شرقی اروپا، این اقدام پیمان نظامی غرب را تحریک‌آمیز خواند و گفت: سخنان برخی مقامات ناتو مبنی بر اینکه روسیه قصد حمله به بالتیک را دارد، احمقانه است. اما اگر بحرانی به وجود‌ آید، تمام سلاح‌هایی که از سوی ناتو در شرق بالتیک مستقر شده است، نابود خواهد شد.  کاراگانوو تاکید کرد: روسیه هرگز در زمین خود دیگر جنگ نخواهد کرد و نمی‌گذارد که دشمن وارد سرزمین‌هایش شود. اگر ناتو یک حمله تهاجمی علیه یک قدرت اتمی یعنی روسیه کند، ما آنها را تنبیه خواهیم کرد.  مشاور پوتین ادامه داد: معتقدم رابطه کنونی روسیه با غرب همانند دهه 70 میلادی بسیار پرتنش است البته اروپا در حال حاضر قادر نیست خود را با چالش‌های دنیای جدید تطبیق دهد اما روسیه نسبت به گذشته باهوش‌تر، قوی‌تر و مصمم‌تر شده است. این در حالی است که در خود ایالات متحده حدود 200 نفر از شهروندان نیویورک همزمان با نشست رهبران ناتو در شهر ورشو، پایتخت لهستان با تجمع در میدان تایمز با گسترش سازمان پیمان آتلانتیک شمالی ناتو مخالفت کردند. جو لمبارد، رئیس ائتلاف ضد جنگ موسوم به «یوان‌ای‌سی» در این تجمع گفت: «نشست ناتو در ورشو با هدف گسترش این سازمان بوده است، در حالی که دیگر هیچ نیازی به گسترش ناتو وجود ندارد. ناتو برای مقابله با اتحاد جماهیر شوروی سابق تشکیل شد ولی شوروی سابق مدت زمان زیادی است از بین رفته». تظاهرات‌کنندگان در این تجمع اعتراض‌آمیز، پارچه‌نوشته‌هایی در مخالفت با سیاست‌های ناتو و جنگ در جهان در دست داشتند. قرار است تظاهرات ضدجنگ در سایر شهرهای آمریکا از جمله لس‌آنجلس، سانفرانسیسکو و مینه‌سوتا نیز برگزار شود.
مرگ 2 خلبان روسی با موشک آمریکایی
وزارت دفاع روسیه اعلام کرد تروریست‌های گروه داعش، جمعه یک فروند بالگرد «ام‌ای 25» این کشور را در تدمر سوریه هدف قرار دادند. در بیانیه وزارت دفاع روسیه آمده است گروه زیادی از افراد مسلح گروه داعش به مواضع نیروهای دولتی سوریه در شرق شهر تدمر حمله کردند که در صورت پیروزی می‌توانستند بلندی‌های راهبردی این منطقه را به کنترل خود درآورند اما این 2 خلبان با هجوم به تروریست‌ها حمله آنها را ناکام گذاشتند. زمانی که این بالگرد قصد بازگشت داشت هدف اصابت گلوله تروریست‌ها قرار گرفت و در منطقه‌ای تحت کنترل ارتش سوریه سقوط کرد و 2 خلبان آن نیز کشته شدند. گزارش‌‌ها حاکی ا‌ست که تروریست‌ها با موشک آمریکایی ضدتانک تاو، بالگرد روسی را ساقط کرده‌اند.

روسیه 2 دیپلمات آمریکایی را اخراج کرد
گروه بین‌الملل: روسیه در واکنش به اقدام واشنگتن مبنی بر اخراج 2 دیپلمات روس از آمریکا، به 2 کارمند سفارت این کشور در مسکو دستور داد خاک روسیه را ترک کنند. تنش دیپلماتیک بین 2 کشور از ماه گذشته پس از اعلام درگیری یک دیپلمات آمریکایی - که توسط روسیه و رسانه‌ها جاسوس سیا معرفی شده - با پلیس نگهبان سفارت آمریکا در مسکو آغاز شده است. آمریکا  روز جمعه دستور اخراج دیپلمات‌ها را صادر کرد.  وزارت خارجه روسیه در بیانیه شنبه خود اعلام کرد، ادامه تشدید تنش‌ها در روابط با آمریکا از جانب مسکو بی‌پاسخ نمی‌ماند. در ادامه بیانیه آمده است: واشنگتن بدون اینکه اتهامی علیه 2 دیپلمات روس مطرح کند، دستور اخراج را صادر کرده است. براساس اطلاعات انتشار یافته، یک فرد که درصدد بود شبانه وارد ساختمان سفارت آمریکا در مسکو شود، پس از درخواست نگهبان برای ارائه مدارک هویت، مامور را با ضربه محکم دست پرت کرد و وزارت خارجه روسیه نیز به این اقدام اعتراض کرده است. وزارت خارجه روسیه پیش‌تر درباره این واقعه اعلام کرده بود: شخص ضارب که خود را دیپلمات خوانده جاسوس بوده و از گذرنامه آمریکایی برای پوشش استفاده می‌کرده است. جاسوس آمریکایی پس از این اقدام و ضرب و شتم نگهبان روس سفارت، با استفاده از عنوان دیپلماتیک روسیه را ترک کرده است.
 

سیدیاسر جبرائیلی: وزارت صنعت، معدن و تجارت دولت یازدهم در حال برگزاری مذاکرات فشرده‌ای برای پیوستن ایران به سازمان تجارت جهانی است که می‌توان آن را بخشی از برنامه جامع دولت آقای روحانی برای ادغام در نظم موجود جهانی دانست. دوستان ما در دولت به سبب نگاه آرمانگرایانه‌ای که به محیط بین‌الملل دارند، تصورشان بر این است که اصل در این محیط دوستی، و دشمنی یک استثنای ناشی از سوءتفاهم است؛ نهادهای بین‌المللی برای حداکثرسازی منافع همه کشورها و برقراری صلح و عدالت جهانی تشکیل شده‌اند و می‌توان با اندکی رایزنی و چانه‌زنی دیپلماتیک و در نهایت، پذیرش برخی شروط و اعتمادسازی، موانع موجود بر سر بهره‌مندی کشور از مواهب این نهادها را رفع کرد و وارد یک بازی «برد- برد» با بازیگران جهانی شد. به این نگاه آرمانگرایانه در سیاست خارجی، یک نگاه آرمانگرایانه اقتصادی را نیز باید افزود که می‌توان آن را در 2 استدلال اصلی و پایه‌ای خلاصه کرد که حامیان پیوستن به سازمان تجارت جهانی ارائه می‌کنند:
1- پیشرفت صنایع در شرایط رقابتی اتفاق می‌افتد. اگر ما مرزهای تجاری را کمرنگ کرده و تعرفه‌های واردات را پایین بیاوریم، این فرصت رقابت برای صنایع داخلی به وجود می‌آید. در نتیجه از یک سو به دلیل ارزان‌تر شدن کالای باکیفیت خارجی و از سوی دیگر به دلیل ارتقای کیفیت تولیدات داخلی در نتیجه رقابت، مصرف‌کنندگان کالای  ارزان و باکیفیت مصرف خواهند کرد.
2- یکی از مشکلات کنونی ما این است که به دلیل عضو نبودن در WTO امکان صادرات به بسیاری از کشورها از جمله اروپا و آمریکا را نداریم و نمی‌توانیم از ظرفیت بازار آنها استفاده کنیم. نمونه اخیر و روشن این است که در برجام تحریم صادرات پسته به آمریکا لغو شد اما آمریکایی‌ها با وضع تعرفه 300 درصدی عملا این تحریم را بازگرداندند؛ در صورتی که اگر عضو WTO بودیم، نمی‌توانستند چنین کاری کنند. فارغ از تجربه گرانسنگ و پرخسارتی که در پی برجام عاید دولتمردان یازدهم شد تا تصورات ایده‌آلیستی خود را درباره محیط بین‌الملل کنار گذاشته و براساس واقعیات آن برنامه‌ریزی کنند، درباره نفس تلاش برای عضویت در WTO و استدلال‌های فنی حامیان این روند، ملاحظات بسیار مهمی وجود دارد که در این مجال به برخی از آنها می‌پردازیم.
آقای مهندس نعمت‌زاده، وزیر محترم صنعت که متولی مذاکرات الحاق ایران به WTO هستند، اخیرا تصریح کرده‌اند دلیل اصلی عدم الحاق ایران به WTO فنی نیست بلکه «عمده دلایل آن سیاسی است و هر زمان این موضوع مطرح شده، آمریکایی‌ها به مخالفت با آن پرداخته‌اند».1 نکته مهم و قابل تامل در این اظهار نظر، برجسته‌سازی محوریت آمریکا توسط وزیر صنعت دولت یازدهم است، چراکه پیش از این، لیبرال‌های ایرانی الحاق به WTO را از کانال مذاکره با اروپایی‌ها پیگیری می‌کردند.
در دوران ریاست‌جمهوری محمد خاتمی از سال 1377 تا خرداد 1382، دولت اصلاحات با کشورهای اروپایی 11 دور مذاکره بی‌حاصل برگزار کرد تا در قبال ارائه برخی امتیازات سیاسی، اروپایی‌ها از عضویت ایران در WTO حمایت کنند اما در نهایت به بهانه‌هایی چون حقوق بشر و تروریسم و مساله هسته‌ای، این مذاکرات را ترک کردند. اکنون که آقای نعمت‌زاده سخنی از ادامه مذاکرات گذشته با اروپایی‌ها به میان نیاورده و از محوریت آمریکا سخن می‌گوید، این احتمال بسیار قوی وجود دارد که همچون پرونده هسته‌ای، وزارت صنعت دولت یازدهم نیز به فرموده جناب حجت‌الاسلام روحانی قائل به این شده باشند که «مذاکره با آمریکا راحت‌تر از مذاکره با اروپاست، چرا که اروپایی‌ها به دنبال آقا اجازه از آمریکا هستند. آمریکایی‌ها کدخدای ده هستند و با کدخدا بستن راحت‌تر است».2 لذا بیم آن می‌رود یک برجام جدید با روندها و نتایجی که امروز با کلیدواژه «تقریبا هیچ» پیش چشم ما است، با ظاهری اقتصادی اما واقعیتی سیاسی، در جریان باشد و روشن نیست دولت یازدهم کدام امتیازات سیاسی را برای جلب حمایت آمریکا در پیوستن به WTO روی میز گذاشته است. امروز نیز سخن از وساطت عمان و ناراحتی سعودی و تلاش دولت اوباما برای رسیدن به یک توافق است.3
توافق هسته‌ای با بحث الحاق به WTO یک تفاوت اساسی دارد و آن اینکه در قبال عقب‌نشینی هسته‌ای و امنیتی در برجام، یک وعده روشن داده شده بود و آن لغو تحریم‌ها بود که اگر اتفاق می‌افتاد- که نیفتاد- منافع مشخصی برای کشور داشت. اما درباره پیوستن به WTO دوستان دولت هرچند مفروضاتی در ذهن دارند اما نمی‌توانند مدعی شوند این الحاق، باعث افزایش اضافه رفاه مصرف‌کننده ایرانی و پیشرفت کشور در حوزه‌های اقتصادی و فناوری خواهد شد، بلکه شواهد متعدد و مثال‌های نقض فراوانی وجود دارد که خلاف چنان ادعایی را ثابت می‌کند.
1- بررسی سابقه کشورهای عقب‌مانده یا در حال پیشرفتی که به WTO پیوسته‌اند به ما می‌گوید کارکرد این رژیم حفظ و نهادینه کردن وضع موجود اقتصاد جهانی به نفع کشورهای ثروتمند بوده است. به گونه‌ای که با آزادسازی تجاری، شرکت‌های بزرگ خارجی بر بازار کشورهای عقب‌مانده و در حال پیشرفت مسلط شده و امکان استفاده از ظرفیت بازار داخلی را از صنایع داخلی آنها گرفته‌اند. در نتیجه مزیت کشورهای مذکور در محصولات غیرمصنوع-یا با فناوری ساده- و منابع طبیعی، محصور، منحصر و تثبیت شده است.
نخستین نیاز صنعت نوپای داخلی، بازار مناسب برای فروش تولیدات و انباشت سرمایه برای پیشرفت است. عضویت در WTO اما اولا بازار این کشورها را در اختیار غول‌های خارجی قرار می‌دهد، چون صنایع نوپای آنها توان رقابت با خارجی‌ها را ندارند یا اساسا ظهور نیافته‌اند یا به تعطیلی و ورشکستگی کشیده شده‌اند. ثانیا و طبیعتا گشوده بودن در بازارهای خارجی به روی این کشورها، به دلیل نداشتن صنایع قابل توجه و قادر به رقابت، عملا سودی به حال آنها نداشته است. عربستان‌سعودی یک تجربه گرانبها دارد. این کشور از 11 دسامبر 2005 عضو WTO شده است اما براساس گزارش اکتبر 2015 صندوق بین‌المللی پول(IMF)، یک دهه پس از عضویت در WTO، همچنان 90 درصد درآمدهای دولت ریاض از محل نفت است4 و وابستگی آن به نفت کاهش قابل اعتنایی نیافته است. از سوی دیگر آنچه از عضویت در WTO انتظار می‌رود یعنی پیشرفت صنعتی، اتفاق نیفتاده و نرخ رشد تولید صنعتی سعودی با یک شیب ملایم، روندی کاهنده را پیموده است، به نحوی که از 6 درصد در سال 2004 به 8/2 درصد در سال 2015 رسیده است.5 عربستان تنها نیست و می‌توان لیست قابل توجهی از کشورهایی با وضعیت مشابه تهیه کرد. کشورهایی که منابعی چون نفت ندارند وضعیت‌شان بدتر است. سنگال سال 1963 عضو گات شده و از سال 1995 به WTO پیوسته است اما درآمد سرانه آن (GDP per capita) از 873 دلار در سال 1961 به 809 دلار در سال 2014 (53 سال بعد!) کاهش یافته است. این است که پتک واقعیت باید بر فرق این توهم که پیوستن به WTO باعث پیشرفت صنایع داخلی و افزایش رفاه ملی خواهد شد، فرود‌ آید.
2-یک بحث نظری مهم درباره آزادسازی تجاری، بحث اضافه رفاه مصرف‌کننده است که در استدلال‌های طرفداران پیوستن به WTO نیز دیده می‌شود. دومینیک سالواتوره در کتاب تجارت بین‌الملل خود سعی دارد ثابت کند در شرایط تجارت آزاد، اضافه رفاه مصرف‌کننده افزایش می‌یابد؛ به عبارت روشن‌تر می‌گوید در شرایط تجارت آزاد به دلیل از میان رفتن اثر تعرفه، قیمت کالا کاهش می‌یابد، لذا اولا افراد بیشتری می‌توانند آن کالا را مصرف کنند و ثانیا مبلغ کمتری از درآمد خانوار به آن اختصاص می‌یابد و امکان مصرف در حوزه‌های جدید فراهم می‌شود.
سالواتوره یک اعتراف بسیار مهم اما می‌کند و آن این است که در نتیجه واردات، تولید داخلی کاهش می‌یابد و متناسب با آن، مشاغل داخلی نیز از بین می‌رود.6 پرسش مهمی که لیبرال‌ها دوست نمی‌دارند در این میان مطرح شود این است: منابع مالی این واردات و همچنین منابع مالی مصرف خانوار از کدام محل تامین خواهد شد؟ ارزی که باید صرف این واردات و مصرف ارزان شود، از کجا به دست آمده است؟ و خانواری که می‌خواهد جنس ارزان خارجی را مصرف کند محل درآمدش کجاست؟
وقتی تولید داخلی از واردات آسیب می‌بیند و از انباشت سرمایه لازم برای افزایش مقیاس تولید، ارتقای فناوری و... بازمی‌ماند، چگونه خواهد توانست دست به صادرات زده و برای کشور ارزآوری کند تا به وسیله آن ارز، واردات انجام شود؟ و هنگامی که خانوار داخلی به سبب از دست رفتن شغل سرپرست اساسا درآمد خود را از دست می‌دهد، چگونه خواهد توانست همان جنس ارزان خارجی را خریداری کند؟ وضعیت امروز کشور ما که در نتیجه قاچاق و کاهش پله‌ای میانگین و طبقات تعرفه توسط دولتمردان قائل به لیبرالیسم، عملا به صورت یکجانبه در حال اجرای مقررات WTO هستیم، شاهد زنده‌ای بر غلط بودن فرضیه افزایش رفاه در نتیجه آزادسازی تجاری است. قاچاق، واردات ارزان و واگذاری پروژه‌های مهم به شرکت‌های خارجی، سهم مهمی از بازار 80 میلیونی ایران را از صنایع نوپای داخلی گرفته و باعث رکود شده است. در نتیجه این رکود، درآمد شرکت‌های داخلی متوقف شده و پس از چندین ماه ناتوانی در پرداخت حقوق کارگران، شرکت‌ها تصمیم به تعطیلی و اعلام ورشکستگی می‌گیرند. طرفداران تجارت آزاد پاسخی به این پرسش ندارند که کارگران بیکار شده شرکت‌های تعطیل شده، با صرف کدام منابع مالی خواهند توانست جنس ارزان و باکیفیت خارجی را مصرف کنند؟
3- هم در سطح بین‌المللی و هم در داخل ایران، ادبیات معتنابهی تولید شده است که ادعا می‌کند پیشرفت کشورهای غربی در نتیجه آزادسازی تجاری اتفاق افتاده است. این گزاره، هم واقعیت ندارد و هم دارد. واقعیت ندارد به این دلیل که بررسی تاریخ اقتصاد سیاسی کشورهای پیشرفته نشان می‌دهد تمام آنها در دوران رشد و بلوغ اقتصادی خود، شدیدترین حمایت‌ها را از صنایع داخلی انجام داده‌اند و حتی پس از برافراشتن پرچم تجارت آزاد و تشکیل گات و سازمان تجارت جهانی، هر آنجا که لازم بوده، دست به حمایت‌های غیرتعرفه‌ای زده‌اند. و واقعیت دارد، از آن جهت که تجارت آزاد را می‌توان آخرین مرحله حمایت هوشمند از تولید داخلی دانست و این کشورها پس از اینکه خود را در عرصه‌های بین‌المللی بلامنازع یا حداقل کم‌رقیب یافته‌اند، برای بهره‌مندی از مزایای فراوان گسترش جغرافیایی بازار از جمله صرفه‌های ناشی از مقیاس، درصدد تولید ادبیات علمی برای توجیه و ایجاد رژیم‌های بین‌المللی برای تحمیل قواعد تجارت آزاد برآمده‌اند. آکسفام در گزارش سال 2002 خود با عنوان «قوانین معیوب و استانداردهای دوگانه» با استناد به آمارهای رسمی، اتحادیه اروپایی را در صدر آنچه «لیست ریاکاری» درباره «جانبداری از تجارت آزاد» نامیده قرار داده و جایگاه دوم این فهرست را نیز به ایالات متحده آمریکا اختصاص داده است.7 آمارهای گردآوری شده توسط آکسفام حکایت از آن دارند که از سال 1995 به بعد بر اثر اعمال محدودیت‌های غیرتعرفه‌ای گوناگون، دسترسی اکثر تولیدکنندگان جهان سومی به بازارهای اروپایی و آمریکایی به‌رغم کاهش ظاهری تعرفه‌ها نه فقط ساده‌تر از قبل نشده بلکه 76درصد دشوارتر از گذشته شده است.
 منافع ملی ایجاب می‌کند جمهوری اسلامی ایران نیز پس از دستیابی به برتری در میدان رقابت، نه تنها پیوستن به سازمان تجارت جهانی را در دستور کار قرار دهد، بلکه به ترتیباتی فراتر از آن نیز بیندیشد. چین و روسیه تا زمانی که این توان را در خود ندیدند که بتوانند اولا در داخل خاک خود با محصولات خارجی رقابت کنند، ثانیا در بازارهای خارجی قدرت رقابت داشته باشند، ثالثا زیرساخت‌های مطمئنی برای اعمال حمایت‌های غیرتعرفه‌ای و مقابله با حمایت‌های غیرتعرفه‌ای در موارد لازم داشته باشند، از عضویت در WTO‌ اجتناب کردند. پرسش مهمی که دولتمردان یازدهم باید به آن پاسخ گویند این است: آیا این شرایط هم اکنون برای ایران فراهم است؟‌
4-یکی از مفروضات غلط حاکم بر تفکر لیبرال‌های ایرانی این است که صرفا با عضویت در سازمان تجارت جهانی می‌توان به تجارت آسان پرداخت و اگر ایران عضو WTO‌ بود، تحریم آن برای غرب سخت می‌شد. وجود صدها توافقنامه تجاری دوجانبه (BTA) و توافقنامه‌های تجاری منطقه‌ای (RTA) که فارغ از عضویت اعضا در سازمان تجارت جهانی به امضا رسیده‌اند، نشان می‌دهد امروز پیوستن به WTO یک شرط لازم برای بهره‌مندی از مزایای تجارت نیست. وجود توافقنامه‌هایی چون نفتا و تلاش برای انعقاد توافقنامه همکاری تجاری دوسوی اقیانوس آرام (TPP) نشان می‌دهد WTO پاسخگوی نیاز کشورهای غربی نیز نبوده و آنها ترتیبات محدود چندجانبه با قواعدی متفاوت از قواعد سازمان تجارت جهانی را برای تسهیل تجارت مناسب‌تر یافته‌اند.
شکست مذاکرات دور دوحه بسیاری از صاحبنظران را به این نتیجه رسانده است که ترتیبات تجاری منطقه‌ای باعث شده تمایل کشورها برای پیگیری منافع تجاری تحت سازمان تجارت جهانی کاهش یابد. تحریم‌های غرب علیه روسیه به‌رغم عضویت آن در WTO نیز یک شاهد عینی است که خط بطلان بر این توهم می‌کشد که اعضای WTO‌ نمی‌توانند دست به تحریم اقتصادی یکدیگر بزنند.
این مساله جای بحث فنی فراوان دارد و آنچه بیان شد تنها بخشی از شواهد و استدلال‌هایی است که به ما می‌گوید اولا سازمان تجارت جهانی در موقعیت تعیین‌کننده‌ای قرار ندارد که جمهوری اسلامی ایران بخواهد برای پیوستن به آن امتیاز سیاسی به غرب و آمریکا بدهد. ثانیا این تصور باید کنار گذاشته شود که در صورت پیوستن به WTO‌ در بازارهای جهانی در به روی ما گشوده شده و محصولات ما بر اثر رقابت ارتقا خواهد یافت. ثالثا در مقطع کنونی آزادسازی تجاری و توقف حمایت از تولید داخلی باعث پیشرفت و افزایش رفاه ملی نخواهد شد. رابعا اگر صنایع ایرانی به موقعیتی دست یافته‌اند که قدرت رقابت با تعدادی از کشورها را یافته‌اند،‌ می‌توان با انعقاد موافقتنامه‌های تجاری دو و چندجانبه فارغ از محیط WTO اقدام به برقراری این رابطه تجاری کرد.
.....................................................................................
پی‌نوشت
1-http://www.dolat.ir/NSite/FullStory/News/?Serv=0&Id=278746
2-http://www.mehrnews.com/news/2054218/
3-   http://www.wsj.com/articles/u-s-encourages-firms-to-make-deals-with-iran-in-bid-to-cement-nuclear-deal-1466727183
4-ttps://www.imf.org/external/pubs/ft/scr/2015/cr15286.pdf
5-  http://www.ereport.ru/en/stat.php?razdel=country&count=sarabia&table=ipecia
 6- دومینیک سالواتوره، اقتصاد بین‌الملل: تجارت بین‌الملل، ترجمه حمیدرضا ارباب، تهران، نشر نی، 1392، صص 372-353
7-  Evans-Pritchard, Ambrose (The Telegraph, 12 Apr 2002): “EU is ‘most protectionist trade bloc in the world’”. Available (Friday 24 August 2012 – 1391/06/04) at:
http://www.telegraph.co.uk/finance/2759451/EU-is-most-protectionist-trade-bloc-in-the-world.html
 

گروه اقتصادی: 40 روز زمان احتیاج بود تا یک مسؤول بابت حقوق‌های نجومی مدیران از مردم عذرخواهی کند. به گزارش «وطن‌امروز»، عذرخواهی وزیر اقتصاد که روز گذشته در نمایشگاه بورس و بانک و بیمه انجام شد در حالی است که روحانی چهارم تیرماه گفته بود: «اگر خطایی صورت پذیرد دولت از عذرخواهی لکنت زبان نخواهد داشت اما در عین حال متوقع نباشید که فسادهای گذشته را نیز برای مردم تبیین نکنیم». بدین‌ترتیب عذرخواهی
طیب‌نیا- آن هم بدون لکنت- را باید اعتراف دولت به انجام خطا در زیرمجموعه خود تعبیر کنیم. فیش‌ها و حقوق‌های نجومی مدت‌هاست که در افکار عمومی مطرح است و همه مسؤولان قول برخورد با آن را داده‌اند اما تنها مدیرعامل چند بانک و رئیس‌کل بیمه مرکزی برکنار شده‌اند و خبری از برخورد با سایر متخلفان نیست.  با این وجود عذرخواهی طیب‌نیا می‌تواند آغاز یک حرکت عملی برای مقابله با حقوق‌های نجومی باشد. وزیر امور اقتصادی و دارایی در نمایشگاه بورس، بانک و بیمه که دیروز بیستم تیرماه در محل نمایشگاه بین‌المللی آغاز به کار کرد، ضمن تشریح آنچه تاکنون وزارت اقتصاد در زمینه‌ برخورد با موضوع فیش‌های حقوقی انجام داده، اظهار کرد: من به عنوان عضوی از دولت در زمینه فیش‌های حقوقی که منجر به رنجش مردم شده است عذرخواهی می‌کنم و به حساسیت مردم ارج نهاده و ابایی از عذرخواهی بابت قصوری که در جریان ارائه خدمت به مردم رخ داده است ندارم. وی همچنین درباره‌ موضوع فیش‌های حقوقی اظهار کرد: چالش‌های اخیر مربوط به فیش‌های حقوقی نشان‌دهنده آن است که کاستی‌هایی در نظام دستمزد کشور وجود داشته که نه سیستم پرداختی و نه مدیریت کشور دیگر تداوم این کاستی‌ها را نمی‌پذیرد و این چالش منجر به اقداماتی از سوی دولت و وزارت اقتصاد برای ساماندهی نظام پرداخت در ایران شد. طیب‌نیا از جمله این اقدامات به تدوین پیش‌نویس آیین‌نامه ساماندهی دستمزد بانک‌ها و بیمه‌ها و شرکت‌های دولتی اشاره کرد و گفت: این پیش‌نویس در مردادماه سال گذشته به هیات وزیران ارائه و تصویب شده بود و در فروردین‌ماه برای اجرا به سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور ارسال و از آن طریق به دستگاه‌ها ابلاغ شد. همچنین تدوین ضوابط اجرایی ماده ۴۱ بودجه ۱۳۹۵ درباره پرداخت‌ها به شرکت‌های بیمه‌ای و دولتی انجام گرفت و اقدام دیگر ما تعیین سقف برای دریافتی‌های مستمر و غیرمستمری‌های شرکت‌های دولتی بود. وزیر اقتصاد اضافه کرد: ما وظیفه داشتیم با کسانی که تخلف کرده‌اند قاطعانه برخورد کنیم، این برخورد در قالب معرفی به مراجع مربوطه و واریز وجوهی که خارج از ضوابط دریافت شده بود به خزانه انجام گرفت و طبق فرمان رئیس‌جمهوری اقدام به تغییر مدیرانی کردیم که دریافت‌های غیرمتعارف داشتند. وی ادامه داد: برخورد قاطعانه با تخلفات نشان‌دهنده عزم دولت برای زدودن ابهام و حمایت از مدیران خدوم است. طیب‌نیا در ادامه تاکید کرد: هم به دلیل اعتقادات دینی خود و هم به دلیل مسؤولیت در دولت، نسبت به قضیه ماجراهای فیش‌های حقوقی حساسم و ابایی از عذرخواهی از مردم ندارم. وزیر اقتصاد در بخشی از سخنانش در نمایشگاه بورس، بانک و بیمه اظهار کرد: بورس، بانک و بیمه به عنوان 3 رکن اصلی بازار مالی در نظام تامین مالی کشور‌های مختلف جهان ایفای نقش می‌کنند و بدون تامین مالی کارآمد امکان دسترسی به رشد اقتصادی بالا ممکن نیست. آسیب‌شناسی عملکرد اقتصادی کشور در سال‌های گذشته نشان می‌دهد ما در این 3 رکن با مشکل روبه‌رو بوده‌ایم. طیب‌نیا در بخشی از سخنانش گفت: دولت در سیاست‌های کلی اقتصادی خود که در چارچوب اقتصاد مقاومتی تدوین شده است پس از خروج کشور از شرایط رکود تورمی که گرفتار آن شده بود، رسیدن به رشد اقتصادی مستمر و فراگیر را مد نظر قرار داده است. او اظهارکرد: هدف کوتاه‌مدت ما رسیدن به رشد اقتصادی به‌رغم کاهش قیمت نفت است، همچنان که در شرایط پسابرجام چشم‌انداز مناسبی برای تحقق رشد اقتصادی وجود دارد. او تصریح کرد: در بالا بردن رشد اقتصادی مهم است که دستاورد‌های مهار تورم از بین نرود و به رشد اقتصادی دست یابیم که فراگیر باشد و آحاد مردم از آن بهره‌مند شوند. همچنین هدف میان‌مدت ما رسیدن به رشد اقتصادی ۸ درصدی در طول برنامه ششم توسعه است. اگر نتوانیم به رشد اقتصادی ۸ درصدی دست پیدا کنیم از رقبا عقب می‌مانیم و به نیاز‌های شغلی و رفاهی جوانان نمی‌توانیم پاسخ دهیم، این در حالی است که کشور ظرفیت رسیدن به رشد اقتصادی مورد نظر را دارد که لازمه آن اصلاحات ساختاری و نهادی است و در این راه نباید بگذاریم وفاق ملی به وجود آمده برای رسیدن به رشد اقتصادی بالا تحت‌الشعاع مسائل حاشیه‌ای هرچند مهم قرار گیرد.
مقابله با حقوق‌های نجومی و اخراج کارکنان؟
این روزها علاوه بر اخبار متعدد حقوق‌های نجومی مدیران، شعرهای رنگارنگ مقابله با فیش‌های نجومی هم سر داده می‌شود اما اخراج کسانی که فیش‌های نجومی را منتشر کرده‌اند قطعا نمی‌تواند به پایان دریافت حقوق‌های نجومی کمک کند. دولتی‌ها در مصاحبه‌های متعدد عنوان کرده‌اند که از انتشار فیش‌های نجومی و افشای حقیقت خوشحالند اما اگر خبر اخراج کارکنان چند بانک که اقدام به افشای فیش حقوقی مدیران خود کرده‌اند- و خبر آن را فارس منتشر کرده- صحت داشته باشد، باید بگوییم دولت راه را دوباره اشتباه رفته و به جای مقابله با مدیران به مقابله با کارمندان پرداخته است. اقدام عملی برای مقابله با حقوق‌های نجومی شناسایی مدیران متخلف و برکناری آنهاست نه برکناری کارمندان آنها.

گروه اقتصادی: پتروشیمی بوعلی ماهشهر در حالی در آتش سوخت و خسارت 60 میلیون یورویی را به کشور تحمیل کرد که اعضای هیات مدیره آن نه تنها پاداش 350 میلیون تومانی دریافت کرده‌اند، بلکه در 2 سال گذشته تقریبا به ازای حضور در هر جلسه 650 هزار تومان در فیش حقوقی آنها لحاظ شده است! به گزارش «وطن امروز» پس از آنکه آتش‌سوزی پتروشیمی بوعلی سینا خودبه‌خود خاموش شد، مدیران ارشد دولتی به تقدیر و تشکر از یکدیگر مشغول شدند تا به افکار عمومی القا کنند که این یک دستاورد بزرگ است که بعد از 3 روز آتش‌سوزی حاصل شد؛ آتشی که ارزشمندترین و کمیاب‌ترین فرآورده‌های نفتی را دود کرد و آنقدر ادامه داشت تا دیگر چیزی برای سوختن باقی نماند.
وزیر نفت که در بازدید خود از محل حادثه، اظهار امیدواری کرده بود با تمام شدن مواد اشتعالزا، شعله‌های آتش فروکش کند، حالا به این تصور و یقین رسیده که مهار آتش، هنر وزارت نفت و نهادهای دولتی بوده است. به عبارت دیگر، بیژن نامدار زنگنه 2 روز قبل اعلام کرده بود «عملیات مهار آتش فرمانده ندارد» اما او ناگهان و بی‌آنکه انتظار داشته باشد، پیام تقدیر و تشکر حسن روحانی، رئیس‌جمهور را دریافت می‌کند!  به نظر می‌رسد آنچه موجب تغییر موضع و ایجاد توهم در مدیریت ارشد وزارت نفت درباره مهار آتش‌سوزی شده، حاصل همین پیام تشکر است که کمتر کسی انتظار آن را داشت، چراکه رسانه‌ها و افکار عمومی منتظر توبیخ و برکناری مدیران ارشد نفتی و پالایشگاهی بودند و تقدیر و تشکر در حقیقت یک فرار به جلو است.
 وارونه‌سازی، چشم در چشم مردم!
مرضیه شاهدایی، مدیرعامل شرکت صنایع ملی پتروشیمی از جمله افرادی بود که انتظار می‌رفت با وی برخورد شود، چراکه او تا 2 روز بعد از آغاز آتش‌سوزی در محل حادثه حضور نیافته بود اما وی نه تنها توبیخ نمی‌شود، بلکه با تریبون‌ها و فرصت‌هایی که در اختیار او گذاشته می‌شود به تشریح و توجیه حادثه و علت‌های آن می‌پردازد.  شاهدایی که بتازگی با حکم زنگنه عهده‌دار این مسؤولیت شده است، در یک برنامه تلویزیونی بی‌آنکه به خاطر غیبت 2 روزه خود از مردم عذرخواهی کند، تدابیر مدیریتی را در مهار آتش‌سوزی موثر می‌داند و می‌گوید: «با تدابیر مدیریتی مهندسی در نهایت خاموش کردن آتش و مهارسازی حادثه پتروشیمی بوعلی بخوبی انجام شد!» جالب‌تر و عجیب‌تر این است که خانم مدیر، غیبت خود را اینچنین توجیه می‌کند: «پیشامد چنین حوادثی اجتناب‌ناپذیر است و ضرورتی ندارد برای هر حادثه‌ای من و وزیر نفت در منطقه حاضر شویم!» البته هاشم بالدی، مدیرکل مدیریت بحران استان خوزستان در همان برنامه پاسخ تقریبا شایسته‌ای به مرضیه شاهدایی می‌دهد و می‌گوید: «در شب نخست حادثه آنچه به چشم می‌خورد ناهماهنگی میان واحد‌های حاضر بود. نداشتن برنامه‌ای از پیش تعیین شده برای مهار حوادث اینچنین، شناسایی نکردن امکانات و نبود اطلاعات لازم در واحدهای پتروشیمی و پالایشی، تعطیلی جلسات مدیریت‌های بحران در منطقه و ناهماهنگی میان واحدهای امدادی و مدیریت بحران منطقه ویژه اقتصادی پتروشیمی جنوب کشور  در وقوع این حادثه تاثیر داشته است».
 پاداش و مزایای مقصران اصلی!
در شرایطی که برخورد با مقصران اصلی این حادثه و توبیخ و برکناری آنها، کمترین انتظار جامعه از مدیران ارشد وزارت نفت است، این افراد نه تنها همچنان در پست‌های خود حضور دارند بلکه در 2 سال گذشته به ازای حضور در هر جلسه، 650 هزار تومان دریافت کرده‌اند! خبرگزاری بسیج در این باره نوشته است: با توجه به احتمال سوءمدیریت در بروز آتش‌سوزی خسارتبار در پتروشیمی بوعلی، پاداش ۳۵۰ میلیونی و حق جلسه ۶۵۰ هزار تومانی برای حضور در هر جلسه هیات مدیره آن، در نوع خود جالب است! پتروشیمی بوعلی برای سال 94 بالغ بر 350 میلیون تومان پاداش میان اعضای هیات مدیره تقسیم کرد. اعضای هیات مدیره این شرکت بابت هر جلسه 650 هزار تومان حق جلسه دریافت می‌کنند. این در حالی است که 70 درصد شرکت پتروشیمی بوعلی در اختیار شرکت صنایع پتروشیمی خلیج‌فارس و 30 درصد آن در اختیار سهام عدالت است. بدین ترتیب این شرکت به طور غیرمستقیم همچنان یک شرکت دولتی محسوب می‌شود. البته حادثه بندر ماهشهر برای کاستن از حجم انتقادات، یک قربانی مدیریتی هم داشت، چراکه پس از خاموش شدن آتش، رئیس تعمیرات پتروشیمی بوعلی سینا عزل شد. بنا به اعلام وزیر نفت، حادثه پتروشیمی بوعلی به دلیل مسائل فنی بوده است.
مدیریت بحران: فرماندهی حادثه ضعیف بود
از جمله نکات قابل تامل حادثه بندر ماهشهر این است که به رغم اذعان وزیر نفت به ضعف مدیریتی و فرماندهی آتش‌سوزی، حسن روحانی از دست‌اندرکاران مهار آتش تشکر و قدردانی می‌کند و این در حالی است که اسماعیل نجار، رئیس سازمان مدیریت بحران کشور دیروز در یک نشست خبری، در پاسخ به پرسشی مبنی بر اینکه نقاط ضعف و قوت حادثه آتش‌سوزی ماهشهر چه بوده است،‌ به ضعف مدیریتی اشاره کرد و اظهار داشت: در پتروشیمی‌ها و پالایشگاه‌ها واحدهای HFC فعال هستند و برای اطفای حریق امکانات خوبی نیز دارند و در حادثه اخیر در ماهشهر مدیریت بحران بنا به درخواست و نیاز پالایشگاه در محل حادثه حضور پیدا کرد و در مرحله نخست بالگرد و هواپیما برای اطفای حریق در اختیار آنها قرار داد. تمام آتش‌نشانی‌ها غیر از مناطق نفت‌خیز برای اطفای حریق ماهشهر حضور پیدا کردند اما مسؤولیت اصلی با مدیران پالایشگاه و پتروشیمی بوده است. ضریب ایمنی در پالایشگاه‌ها بویژه هنگام تعمیرات باید افزایش یابد و ضرورت دارد در مناطق نفت‌خیز وسایل اطفای حریق مجهز و به‌روزی داشته باشیم که هر زمان حادثه‌ای پیش آمد اقدامات لازم انجام شود. به گفته وی، یکی از نقاط ضعف حادثه ماهشهر مدیریت و فرماندهی اطفای حریق در استان بود که از شب نخست تصمیم گرفته شد مسؤول HFC مناطق نفت‌خیز عهده‌دار این مسؤولیت شود.

گروه سیاسی: به‌رغم هشدار فرماندهان نظامی ایران به اقلیم کردستان برای پایبندی به تعهداتش در ممانعت از ورود تروریست‌های مستقر در این اقلیم به داخل خاک ایران، برای چندمین بار در هفته‌های گذشته است که یک گروهک تروریستی وارد خاک ایران می‌شود. هر چند در دفعات پیشین این گروهک‌ها پیش از انجام عملیات منهدم می‌شدند اما روز گذشته یکی از این گروهک‌ها توانست در منطقه مرزی دست به انجام عملیات تروریستی بزند. در این عملیات که عصر دیروز (یکشنبه) صورت گرفت، اعضای گروهک تروریستی پژاک به اتومبیل حامل مسؤولان محلی کرمانشاه که قصد بازدید از منطقه مرزی ریجاب را داشتند، حمله کرده و اتومبیل‌های آنان را به رگبار بستند. فرماندار اسلام‌آباد غرب، حشمت‌الله فلاحت‌پیشه عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس شورای اسلامی و چند تن از مسؤولان محلی افرادی بودند که در منطقه مرزی مورد حمله تروریست‌ها قرار گرفتند.
حمد صفری، نماینده مردم کرمانشاه در مجلس شورای اسلامی در گفت‌وگو با میزان در تشریح این حادثه تروریستی اظهار کرد: خوشبختانه هیچ آسیبی به آقای فلاحت‌پیشه نرسیده و تنها بخشی از ابروی وی خراشیده شده است. وی تصریح کرد: متاسفانه در این حادثه تروریستی راننده فرماندار به همراه مسؤول دامپزشکی اسلام‌آباد به دست گروه‌های تروریستی به شهادت رسیدند. صفری با اشاره به اینکه عامل این حادثه تروریستی گروه پژاک بوده است، گفت: عوامل این حادثه تروریستی متاسفانه به جنگل‌های کرمانشاه متواری شدند. منابع محلی گزارش دادند تروریست‌های پژاک پس از به آتش کشیدن خودرویی که با آن مسیر مسؤولان محلی را سد کردند، به سمت مرزها متواری شده‌اند. فلاحت‌پیشه که در این اقدام تروریستی دچار جراحت سطحی شد، در گفت‌وگو با تسنیم به تشریح جزئیات سوءقصد به خود و مدیران کرمانشاه پرداخت و گفت: این حوادث هرگز در گذشته رخ نداده و احتمال دارد از بیرون مرزها سازماندهی شده باشد. عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی افزود: پس از برگزاری نشست شورای اداری دالاهو عازم منطقه ریجاب بودیم که در کمین تروریستی گرفتار شدیم و 2 تن از دوستان ما نیز شهید شدند؛ همچنین راننده فرماندار و رئیس دامپزشکی منطقه در این حمله تروریستی جان‌باخته و فرماندار دالاهو و مدیرکل شیلات استان کرمانشاه بشدت آسیب دیدند. فلاحت‌پیشه با تاکید بر اینکه هرگز مسلح به منطقه نمی‌رویم و چنین مواردی نیز هرگز در این منطقه نداشتیم، خاطرنشان کرد: امیدواریم نیروهای امنیتی بسیار سریع عاملان این حمله تروریستی را شناسایی کنند. گفتنی است در این عملیات تروریستی غلام کرمی مسؤول دفتر فرماندار دالاهو به شهادت رسید. همچنین نیک عزم معاون مدیرکل دامپزشکی استان کرمانشاه حین انتقال به بیمارستان به فیض شهادت نائل آمد و افضلی مدیرکل شیلات استان نیز از ناحیه مچ و پاشنه پا آسیب دید.

آرمان علوی: آبان‌ماه68، دولت حجت‌الاسلام و‌المسلمین هاشمی‌رفسنجانی در ابتدای راه است. رئیس‌جمهور به نماز جمعه تهران می‌آید و در خطبه‌هایش می‌گوید: «اظهار فقر و بیچارگی کافی است. این رفتارهای درویش‌مسلکانه وجهه جمهوری اسلامی را نزد جهانیان تخریب کرده است. زمان آن رسیده که مسؤولان ما به «مانور تجمل» روی آورند. از امروز به خاطر اسلام و انقلاب مسؤولان وظیفه دارند مرتب و با‌وقار باشند. هرچند ما فقیر باشیم و اقتصادمان بسامان نباشد اما برای آنکه در دیدگان سایر ملل مسلمان و غیرمسلمان «ملتی مفلوک» جلوه نکنیم لازم است «جلوه‌هایی از تجمل» در چهره کشور و مسؤولان حاکمیتی رویت شود». انحرافی که امروز به شکل فیش‌های نجومی فوران کرده است، از همان لحظه شروع شد.
دولت دلش می‌خواست خودنمایی کند، بگوید ما فقیر و مفلوک نیستیم. اتفاقا خیلی هم وضع‌مان خوب است. به مسؤولان دستور داده شد مرتب و باوقار باشند. یعنی قبل از آن اینگونه نبودند؟ مثلا از پیروزی انقلاب تا آن موقع، مسؤولان کشور با لباس شلخته و پاره در انظار حاضر می‌شدند؟ اینگونه نبود. بلکه رئیس دولت سازندگی مایل بود طبقه‌ای ثروتمند بسازد که خانه‌ها و ماشین‌ها و تجملات شیک و گرانقیمت‌شان را بتوان نشان خارجی‌ها داد و مدعی شد ما «مفلوک و فقیر نیستیم». جامعه هدف برای ساختن چنین طبقه‌ای هم مسؤولان کشوری بودند. اما مشکل اینجا بود که بسیاری از ما واقعا مفلوک و فقیر بودیم. حدود یک دهه از انقلابی می‌گذشت که یکی از اهداف اصلی آن برچیدن تبعیض و زدودن فقر از چهره جامعه و یاری مستضعفان بود؛ مستضعفانی که بعد از انقلاب، بلافاصله درگیر یک جنگ 8 ساله شده بودند و آنچنان که باید حال‌شان رو به بهبود نرفته بود. حالا بلافاصله بعد از اتمام جنگ، دولت اعلام می‌کرد قصد مانور تجمل دارد و می‌خواهد چهره کشور را برای خارجی‌ها بزک کند.
کشور 2 نگاه متفاوت از شهریاری را تجربه می‌کرد. نگاه علوی که می‌گفت اگرچه ساده زندگی کردن حاکم و همپایه تنگدستان بودن او، فقر فقرا را بر طرف نمی‌کند، ولی حداقل تحمل این فقر را بر ضعفا ساده‌تر می‌کند که «امام مسلمین همچون ما می‌خورد و می‌پوشد»، و نگاه دولت وقت که در حالی که بسیاری درون کشور از امکانات اولیه محروم بودند، به دنبال ثروتمند جلوه دادن‌مان در برابر خارجی‌ها بود. تقابل 2 دیدگاه، یکی با نگاهی به درون و دیگری  به دنبال راضی کردن بیرون! آن که به دنبال ساختن درون بود، نگاه بیرونی‌ها برایش اهمیتی نداشت وقتی رعایایش نان شب نداشته باشند. و آن که به دنبال خیره کردن چشم خارجی‌ها بود، ناچار باید در اقتصاد نابسامانش از شکم فرودستان می‌زد تا ظاهر مدیرانش را بسامان کند.
آن‌که به دنبال بزک کردن و مانور تجمل بود، خیلی زود فهمید نمی‌شود میان عامه مردم ماند و تجملات را به رخ کشید. متوجه شد نمی‌شود در پایین یا مرکز شهر اقامت کرد و پز ثروتمند بودن داد. خیلی زود وصله ناجور بودنش به چشم می‌آمد. همه، حتی آن خارجی‌ها که قرار بود چند روزی میهمان‌تان باشند و در این چند روز فکر کنند شما ثروتمندید، متوجه کاریکاتوری بودن سعادتمندی‌تان می‌شدند. و از همین‌جا کوچ دسته‌جمعی مدیران دولتی به شمال شهر آغاز شد. تجریش به بالا شد اقامتگاه خیل کثیر مدیران دولتی. صورت مساله در زندگی شخصی دولتمردان پاک شد. اما هنوز فقرا در صورت مساله کشور باقی بودند. چه کار باید کرد؟
بهتر است فراموش‌شان کنیم. اگر به یادشان بیاوریم که نقض غرض است. ما می‌خواهیم به جهانیان نشان دهیم مفلوک و فقیر نیستیم. پس کسی نباید فلک‌زدگان و فقرای‌مان را ببیند. اگر هم یک روز مجید مجیدی و سیدمهدی شجاعی پیدا شدند و رفتند و «بدوک» را درباره وضعیت اسفبار سیستان و کودکان کار و قاچاق‌بر‌های خردسال و فروش دخترکان به شیوخ عرب در این گوشه کشور ساختند، دستور می‌دهیم زود از پرده‌های سینما پایین بیاورندش. دستور می‌دهیم اجازه حضور در جشنواره‌های خارجی را به فیلم ندهند. حتی رئیس‌جمهور وقت به کارگردان نامه‌ای 11 بندی می‌نویسد و توضیح می‌خواهد. در بند اول نامه‌اش هم می‌گوید «ما این همه سد و سیلو ساختیم، این همه آبادانی... چرا راجع به اینها فیلم نساختید؟»
و ما چه می‌دانیم قصه پرغصه این همه آبادانی را؟ هیچکس نتوانسته است بهتر از خود هاشمی‌رفسنجانی این داستان را شرح دهد: «اینقدر بحث از اختلاس و دزدی نکنید و روحیه مردم را خراب نکنید. وقتی‌که ما یک سدی را می‌سازیم و مثلاً 10 میلیارد خرج می‌کنیم، ممکن است از قِبَل آن، 500 میلیون هم اختلاس شود اما این سد برای کشور می‌ماند و هیچکس نمی‌تواند از این سد اختلاس یا دزدی کند». سازندگی‌هایی که یک تیر و دو نشان کارگزاران بود. سازندگی کشور بود و از قِبَل آن کمک شایان ذکری هم به «طبقه‌ مامور به مانور تجمل» می‌شد. اما همیشه نمی‌شد به قشر مستضعف بی‌توجهی کرد. آنها بودند و دیده می‌شدند. برای همین خیلی‌ها ترجیح می‌دادند این گروه ناقض تجملات کشور و زشت‌کننده چهره شهر را حذف کنند. می‌گفتند باید زیر چرخ‌های توسعه له شوند. شهردار وقت تهران می‌فرمود: «شهروندانی که کمتر از 100 هزار تومان درآمد دارند نباید در تهران زندگی کنند». اینها چهره شهر را به هم می‌ریختند. واقعیت تلخ را یادمان می‌آوردند که «هنوز بسیاری از ما مفلوک و فقیریم». اما نشد که بشود. مستضعفان له نشدند و از بین نرفتند. وعده صادق خداست که بنی‌اسرائیل زیر سنگ‌های اهرام فرعونیان هم زنده بمانند.
ولی طبقه مامور به وظیفه مقدس «مانور تجمل» دیگر آنقدر از ضعفا فاصله گرفته بود که خاطرشان آزرده نشود. طبقه‌ای از اشراف شکل گرفت که انقلاب و کشور را ملک طلق خودش می‌داند. طبقه‌ای که انقلاب را به شکل سفره گسترده می‌بیند که باید سهم خودش از این سفره را مطالبه کند. طبقه‌ای که می‌پندارد فلسفه وجودی دیگر اقشار اجتماع این است که کار کنند و رنج برند و دم نزنند و زندگی ایشان را متجمل‌تر و زیبا‌تر از پیش کنند. تا نقش ایشان از پیکره اجتماع، «لبخند تصنعی جامعه به دیگران» باشد. طبقه‌ای که حالا فهمیده است زندگی کردن در بالای شهر و متجمل بودن، تا چه میزان هزینه‌بر است. فرزندانی که در خارج از کشور تحصیل می‌کنند و خانه‌های میلیاردی و ماشین‌های مد روز و لباس و مراسم آنچنانی که حقوق 7 برابر حقوق کارگر هیچ‌گاه کفافش را نمی‌دهد. ولی از سبک زندگی که به آن عادت کرده‌ایم هم نمی‌توان دل برید. راه‌حلش این است که لقمه خود را از سفره‌ انقلاب چرب‌تر برداریم. بهانه هم می‌تواند عیدانه اعیاد و حق اوقات فراغت اولاد در فیش حقوقی باشد.
این طبقه اشرافی امروز و دیروز در این کشور شکل نگرفته است. تا وقتی هم عنان مدیریت کشور را در دست داشته باشد،‌ آش همین‌ آش است و کاسه همین کاسه. بهانه و راهی برای لقمه برداشتن از سفره انقلاب پیدا خواهد کرد. ترک عادت موجب مرض است. بشنوید و باور نکنید که مدیرانی که قریب به 30 سال است خود و خانواده‌شان را در نقش نازدانه‌هایی می‌بینند که ملت موظفند محرومیت بکشند تا آنها مانور تجمل بدهند و حتی حق دارند اگر لازم شد از وقت خانه ملت برای پاسخگویی به مسائل شخصی استفاده کنند، از این پس به حقوق عادی‌شان اکتفا کنند. خوی اشرافی‌گری و بطون مملو از مال حرام، اجازه نخواهد داد.