گروه بین‌الملل: آیا هیلاری کلینتون زنده به کاخ سفید می‌رسد؟ این پرسش مهمی است که بار دیگر پس از یک افشاگری جدید درباره مشکل مغزی نامزد دموکرات‌ها در افکار عمومی آمریکا پیچیده است.
در تازه‌ترین سری ایمیل‌هایی که ویکی‌لیکس از رئیس ستاد انتخاباتی کلینتون، «جان پودستا» افشا کرده است، دغدغه‌های اصلی حلقه پیرامون کلینتون‌ها با وضوح بیشتری آشکار می‌شود. در مهم‌ترین این رایانامه‌ها، هما عابدین، دستیار و مشاور اصلی  هیلاری در مکاتبه‌ای با پودستا که به یک سال و نیم پیش (21 آوریل 2015) بازمی‌گردد، نگرانی خود نسبت به وضعیت وخیم مغزی رئیسش را  انعکاس داده و می‌نویسد: «سر هیلاری تاکنون کاملاً خوب نشده است».
کمی بعد (سپتامبر 2015)  پودستا نیز از جنیفر پالمیری، مدیر روابط عمومی ستاد انتخاباتی کلینتون درباره بیماری رئیس‌شان می‌پرسد که پالمیری در جوابش می‌گوید: «چیزی نمی‌دانم». درز یافتن همین مکاتبات الکترونیکی کوتاه به معنای رسمیت یافتن رازی مهلک است که هیلاری و دموکرات‌ها به دروغ در تمام این مدت پنهان می‌کردند. البته پس از غش کردن او در مراسم سالگرد 11 سپتامبر، اطلاعات زیادی درباره کلکسیون بیماری‌های خطرناک او در رسانه‌های عمدتا غیرآمریکایی مطرح شد که از آن جمله بود گزارش «انجمن پزشکان آمریکا» درباره عارضه‌های
«لخته خونی- ترومبوز- سینوز مغزی» و «لخته خونی- ترومبوز- وریدی عمقی» این نامزد 68 ساله ریاست جمهوری. مشکلاتی که به بیماری‌های حاد دیگری چون سرفه‌های مکرر، رعشه، بیهوشی و عفونت خونی و مغزی انجامیده است. دکتر «جین اورینت» رئیس این انجمن نیز اعلام کرد هیلاری فاقد توان مغزی و جسمانی لازم برای ریاست‌جمهوری است اما ستاد کلینتون حتی با وجود بیهوشی او و غیبت چند روزه‌اش در کارزارهای انتخاباتی حاضر نشد این حقایق را تایید کند و تا امروز کماکان بر ذات‌الریه موقت او تاکید کرده است. این در حالی است که تصاویر بغل کردن هیلاری توسط همراهانش هنگام عبور از پلکان یا محافظی که همیشه سرنگ به دست در خدمت او است هنوز از اذهان عمومی پاک نشده ‌است. متعاقب آخرین افشاگری‌ها از رایانامه‌های رئیس ستاد کلینتون، واشنگتن‌پست نوشته ویکی‌لیکس از ناامیدی و نگرانی‌های داخل حلقه کلینتون‌ها پرده برداشته است. نیویورک تایمز از افتضاحی دیگر که در ایمیل‌های افشا شده پودستا منعکس شده خبر می‌دهد.
در حالی که باراک اوباما سال گذشته پس از رسوایی استفاده وزیر خارجه سابقش از ایمیل شخصی برای مکاتبات رسمی وزارتی اعلام کرده بود از این موضوع چیزی نمی‌دانسته و از آن درس می‌گیرد، ویکی‌لیکس فاش می‌کند رئیس‌جمهور خودش از کسانی بوده که با ایمیل شخصی هیلاری مکاتبه داشته است. جاش ارنست، سخنگوی وقت کاخ سفید برای رفع و رجوع دروغ اوباما گفته است رئیس‌جمهور این موضوع را به خود وزیر خارجه واگذار کرده است تا ببیند آیا استفاده از ایمیل شخصی برای کار دولتی با اصول سازگار است یا نه؟!
همچنین به گزارش آرتی، در یکی از رایانامه‌های قدیمی پودستا مربوط به نخستین کارزار انتخابات ریاست‌جمهوری کلینتون در سال 2008، یکی از نزدیکان هیلاری، او را به کنایه «روانی» خوانده است. نیرا تاندن در آن نامه درست 4 روز پیش از کنار کشیدن رئیسش به نفع باراک اوباما، تصمیم کلینتون برای ادامه دادن رقابت با دیگر نامزد دموکرات‌ها را تصمیمی «روانی» خوانده است.
در میان دیگر رایانامه‌های افشا شده ستاد کلینتون، توصیه‌ای دیده می‌شود از برنت بادووسکی، مقاله‌نویس نشریه هیل(ارگان کنگره) که در آن علنا به پودستا نصیحت می‌کند چگونه وزیر خارجه وقت، هیلاری کلینتون باید با مدیریت روابط و اظهارنظرهایش درباره داعش، سیاست رسمی کاخ سفید و اوباما را دور بزند.
در نهایت با برملا شدن مشکل مغزی هیلاری کلینتون و وخیم بودن حال او می‌توان با اطمینان گفت اوباما و دولت سایه واشنگتن قصد دارند پشت‌سر او به عنوان یک مترسک در کاخ سفید پنهان شده و سیاست‌های خود را اعمال کنند.

حسین قدیانی: چه دار و برگ رنگارنگی! چقدر ناز! خدا عالم است چقدر پزش را می‌دادیم! چقدر باعث افتخارمان بود! وای که چه باغ قشنگی داشتیم! پر از درخت! پر از میوه! میوه‌هایی که فقط مختص یک فصل سال نبود! باغ ما «باغ همیشه بهار» بود، از بس باغبان و بچه‌ها برایش زحمت کشیده بودند! چراغ باغ ما همیشه «روشن» بود اما خب! برای اینکه باغ سرپا بماند، حتی داغ هم دیدیم! چند تایی از بچه‌ها را زدند، با همان اسلحه کدخدا! کدخدای نامرد، این باغ را به چشم ما نمی‌دید! می‌گفت: «شما وقتی باغچه دارید، باغ می‌خواهید چه کار؟!» حتی به چاه باغ ما چشم طمع داشت! به همه آن میوه‌ها، همه آن ریشه‌ها، همه آن برگ‌ها! حتی چشم دیدن ریسه‌های باغ ما را نداشت که «نیمه شعبان»... آه! یک آن دلم گرفت! چه چراغانی خوشگلی! از این شاخه به آن شاخه! سمفونی لاله‌ها! لاله‌ها را که کدخدا زد، فکر می‌کرد باغ ما می‌خوابد! باغبان اما نگذاشت! پای باغ ایستاد! پای هر پر هر لاله‌ای ایستاد! پای هر میوه هر شاخه‌ای ایستاد! کدخدا گفت: «پس لااقل بیایید مذاکره!» باغبان گفت: «من که خوشبین نیستم ولی حالا که می‌خواهید بروید با کدخدا دور یک میز بنشینید «قهرمان» باشید»! ما هم تکرار کردیم پند باغبان را! برای طرف خودمان دست زدیم بلکه بیشتر امتیاز بگیرد! تماشاچی هوشیاری بودیم! تشویق می‌کردیم تیم‌مان را به حمله! و به زدن گل بیشتر! متهم شدیم اما به همصدایی با بدترین دشمن ما و صمیمی‌ترین دوست کدخدا!
با آن همه دفاع روشن از محصول سواد بچه‌ها، متهم شدیم به بی‌سوادی! بد می‌گفتیم که این باغ به هزینه جان شیرین ثمر داده است؛ ارزان نفروشید؟! بد می‌گفتیم که گرگ همیشه گرگ است، حتی وقتی که به جای زوزه، منت می‌کشد؟! تا اینکه روزی خبر آمد مذاکره به بار نشسته! از ما خواستند شادی کنیم! تقدیم دودستی باغ به دشمن اما شادی نمی‌خواست! گرفتن پول خودمان در ازای باغ خودمان شادی نمی‌خواست! تازه! ما خوشبین نبودیم که حتی این پول را هم به ما بدهند! ندادند! کدخدا بدتر شده بود که بهتر نشده بود! می‌رفت با تبر عکس سلفی می‌انداخت! و می‌فرستاد برای ما! با همان تبر آشنا! با همان تبر که افتاده بود به جان همه درختان باغ ما! چه برگ‌ریزانی! صبر نکردند پاییز شود، خود به خود این برگ‌ها بریزند! از ریشه می‌زدند نامردها! جماعت می‌گفتند؛ به دشمن نگویید نامرد! می‌گفتند؛ اصلا به کدخدا نگویید دشمن! می‌گفتند؛ همین که باغ ما را به رسمیت شناخته، خوب است! می‌گفتیم؛ باغ را به درختانش می‌شناسند! می‌گفتیم؛ حالا که با تبر، همه درختان باغ ما را زده؟! می‌گفتند؛ چاه را که با «سیمان» پر کنیم، حل است! و چاه را با سیمان پر کردند! حالا باغ ما، نه درختی داشت و نه حتی چاهی برای گرفتن آبی! باز هم اما حل نشد! و کدخدا هنوز مشکلش با ما حل نشده! خوش به حال قصه‌های قدیمی! چند تا یکی «افسانه» بود! ما اما «هزار و یک شب» واقعا غصه خوردیم! آهای آقای سه‌نقطه‌چین! مگر نگفتی باغ را که بدهیم، همه چیز حل است؟! من درختان باغ‌مان را می‌خواهم! همان که فروختی! مفت! و قطع کردی! با تبر بی‌رحم دیپلماسی! تا بروند با چوبش «روزنامه‌» دربیاورند؛ «صبح بدون تحریم»! قلم به دستان کلاش جناح گلابی! مثال می‌زنی‌ها! مگر بیل و کلنگ دستت گرفته بودی و مشغول ورز خاک بودی که حالا به ما می‌گویی صبر کنیم تا وقت محصول؟! مگر خودنویس دست پینه‌نبسته‌ات نبود؟! و مگر نگفتی که در همان روز دادن باغ، داغ تحریم تمام می‌شود؟! تو باغ را دادی رفت! با ما از کدام «سیب» سخن می‌گویی؟!  «سرِچشمه» چقدر گفتیم سیمان نریزید روی دسترنج مصطفی‌ها! چقدر گفتیم این شیطان قسم خورده که آدم نمی‌شود؟! آهای عالیجناب وعده! آقای حرف! باغ همانی بود که دادی رفت...

 

گروه اقتصادی: همان‌طور که انتظار می‌رفت وزیر صنعت با حضور در کمیسیون صنایع مجلس، نمایندگان را با پاسخ‌های خود پیچاند و از ارائه قراردادهای خودرویی به مجلسی‌ها خودداری کرد.
عضو کمیسیون صنایع مجلس با اعلام اینکه توضیحات وزیر صنعت درباره صنعت خودرو قانع‌کننده نبود، گفت: قرار بود قرارداد جدید را بیاورند اما وزیر با این استدلال که هنوز امضا نشده و پیش‌نویس است، آن را به مجلس نیاورد. سیدجواد حسینی‌کیا درباره جلسه کمیسیون صنایع که با حضور وزیر صنعت برگزار شده بود، اظهار داشت: در ابتدای این جلسه نمایندگان سوالات خود را از وزیر صنعت مطرح کردند و وزیر هم تا حدودی به سوالات پاسخ داد. وی با بیان اینکه سوال یکی از نمایندگان چرایی عدم ارائه شرح وظایف وزارت صنعت در 6 ماه گذشته بود، افزود: سوال دیگر یک نماینده علت عدم برخورد وزارت صنعت با حقوق‌بگیران نجومی فولاد مبارکه، مس، آلومینیوم و ذوب‌آهن بود. البته نماینده دیگری از وزیر درباره چرایی هزینه بالای 7 طرح فولادی سوالی مطرح کرد، زیرا هزینه تولید هر تن فولاد در اروپا  130 میلیون یورو است در حالی که در ایران هزینه هر تن 200 میلیون یورو تمام می‌شود که این هزینه بسیار بالاست. این عضو کمیسیون صنایع مجلس با اعلام اینکه چرایی ایجاد فروشگاه‌های کوروش در استان‌ها دیگر سوال نمایندگان بود که در آخر توضیحات وزیر درباره 3 پرسش نمایندگان قانع‌کننده نبود، گفت: قرار شد وزیر درباره هزینه‌های 7 طرح فولادی، حقوق‌های نجومی فولادی‌ها و دلایل ایجاد فروشگاه‌های کوروش بدون مجوز استان‌ها در صحن علنی مجلس توضیح دهد. حسینی‌کیا در ادامه درباره پرسش‌های نمایندگان درباره قراردادهای جدید خودرویی از وزیر صنعت، گفت: به اعتقاد نمایندگان قرارداد جدید رنو با ایدرو و مشارکت این شرکت با ایران‌خودرو و سایپا رقابتی را در بازار ایجاد نمی‌کند. البته نمایندگان تأکید داشتند وزیر درباره تعهداتی که طرف خارجی باید در این قراردادها اجرایی کند هم باید توضیحاتی دهد، چراکه هنوز مشخص نیست ما چه ضمانت‌هایی را از طرف خارجی برای الزام او به اجرای تعهدات گرفته‌ایم. همچنین این پرسش که آیا ما در این قراردادها همچنان مونتاژکاری محصولات خارجی را انجام می‌دهیم یا واقعا تکنولوژی هم وارد کشور می‌شد مطرح شد.
وی تصریح کرد: وزیر صنعت تأکید داشت قرارداد جدید رنو و ایدرو هنوز امضا نشده و پیش‌نویس است اما تمام دغدغه‌های نمایندگان درباره صنعت خودرو در قراردادهای جدید دیده شده و ما تأکید زیادی بر انتقال تکنولوژی داریم.
عضو کمیسیون صنایع مجلس با اعلام اینکه توضیحات وزیر صنعت درباره صنعت خودرو هم قانع‌کننده نبود، افزود: قرار بود متن قرارداد جدید را بیاورند اما وزیر با این استدلال که هنوز امضا نشده و پیش‌نویس است آن را به مجلس نیاورد. در مجموع قرار شد در جلسه دیگری این موضوع با حضور وزیر صنعت مورد ارزیابی بیشتری قرار گیرد. همچنین سخنگوی کمیسیون صنایع مجلس درباره جلسه با وزیر صنعت گفت: طبق اصل 44 قانون اساسی، وزارت صنعت نمی‌تواند بیش از 20 درصد در بازار خودرو سهم داشته باشد که باید مشخص شود میزان سهم وزارت صنعت در بازار خودرو با اجرایی شدن قرارداد جدید سازمان گسترش و رنو به چقدر خواهد رسید. وی ادامه داد: در جلسه اخیر، وزیر صنعت عنوان کرد هم‌اکنون سهم سازمان گسترش در بازار خودرو حدود 11 تا 12 درصد است که با احتساب سرمایه‌گذاری 40 درصدی ایدرو در توافق با رنو، سهم سازمان گسترش در بازار خودرو باز هم به 20 درصد نخواهد رسید.  وی تأکید کرد: قرار شد این موضوع نیز در جلسه وزارت صنعت مورد بررسی قرار گیرد.
پیگیری دریافت غرامت از پژو
باستانی همچنین با اشاره به مطرح شدن موضوع قرارداد جدید ایران‌‌خودرو و پژو، گفت:‌ در جلسه دیروز، اعضای کمیسیون صنایع عنوان کردند باید نوع تضمین‌های دریافتی از شرکت‌ پژو در قرارداد جدید مشخص باشد تا در صورت بروز اتفاقی مانند تحریم، دوباره شاهد رفتار نادرست فرانسوی‌ها نباشیم.  وی با اشاره به انعقاد قرارداد قبلی ایران‌خودرو با پژو در سال 2003 اظهار داشت: در آن قرارداد، ابهاماتی درباره انجام تعهدات پژو وجود دارد و هنوز مشخص نیست آیا این شرکت تعهدات خود را انجام داده یا خیر. باستانی افزود: برای جبران رفتار پژو در زمان تحریم‌ها قرار شد غرامتی از سوی این شرکت به ایران پرداخت شود که نمی‌دانیم تا چقدر عملی شده است، به همین دلیل این موضوع نیز برای بررسی بیشتر به جلسه‌ای که در وزارت صنعت برگزار خواهد شد، موکول شد. وی تصریح کرد: در جلسه دیروز از وزیر صنعت پرسیدیم چرا سازمان گسترش با شرکت رنو توافقنامه امضا کرده و چرا خودروسازان نسبت به این کار اقدام نکردند که به ما پاسخ دادند از شرکت‌های خودروساز خواسته بودیم با شرکت رنو قرارداد ببندند اما خودروسازان ایرانی نظر مثبتی نسبت به این موضوع نداشتند و در نهایت سازمان گسترش برای این کار اقدام کرد. وی اظهار داشت: همچنین موضوع حقوق‌های بالای پرداختی در شرکت‌های ذوب‌آهن اصفهان، فولاد مبارکه و شرکت‌های دیگری که به صورت غیرمستقیم زیرمجموعه وزارت صنعت محسوب می‌شوند، در جلسه دیروز مطرح شد که توضیحات وزیر، نمایندگان را قانع نکرد.  وی ادامه داد: از ابتدای مرداد امسال مصوبه‌ای صادر شد که طبق آن وزارت صنعت می‌تواند به این موضوع ورود پیدا کند و به همین دلیل این وزارتخانه باید توضیحاتی را درباره پرداخت‌های بالا در این شرکت‌ها ارائه می‌کرد.
 

حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای رهبر حکیم انقلاب اسلامی عصر دیروز چهارشنبه در دیدار آقای سائولی نینیستوو، رئیس‌جمهوری فنلاند با اشاره به پدیده تروریسم به‌عنوان یکی از مصائب دردناک جامعه بشری، کشتارهای دسته‌جمعی همچون کشتار مردم یمن را بدترین نوع تروریسم خواندند و تأکید کردند: مقابله با تروریسم نیازمند اراده جدی همه کسانی است که در قدرت‌های بین‌المللی نفوذ دارند و عقلای جهان و دولت‌ها و قدرتمندان باشرف دنیا باید برای علاج این پدیده، فکر و اقدام کنند.
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر مقام معظم رهبری، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، سخنان و اقدامات آمریکا و برخی دولت‌های دیگر را در مبارزه با تروریسم جدی ندانستند و افزودند: این دولت‌ها همه مسائل را براساس منافع خود محاسبه می‌کنند و به فکر ریشه‌کن کردن بیماری تروریسم چه در عراق و چه در سوریه نیستند. رهبر انقلاب اسلامی در بیان نمونه‌ای از نبود اراده جدی در مبارزه با تروریسم، به کشتار مردم یمن اشاره و خاطرنشان کردند: تروریسم فقط به معنای اقدامات تروریستی گروه‌های غیررسمی نیست، بلکه کشتارهای دسته‌جمعی مردم به‌دست برخی دولت‌ها مانند حمله سعودی به مردم در مجلس عزاداری در یمن با صدها کشته و زخمی نیز بدترین نوع تروریسم است که به‌رغم گذشت یک سال و 7 ماه از اینگونه اقدامات، هیچ اراده جدی‌ای برای مقابله با آن دیده نمی‌شود. رهبر انقلاب اسلامی موضع جمهوری اسلامی ایران برای حل مساله سوریه را نیز منطقی و بر پایه طرفداری از ملت و دولت قانونی این کشور خواندند و افزودند: آمریکا و برخی دولت‌های دیگر بر تغییر دولت سوریه پافشاری می‌کنند، در حالی‌که برای پایان دادن به جنگ، باید شروع‌کننده و عوامل جنگ‌افروزی مشخص شوند.
ایشان عدم توجه سازمان ملل به مساله آغازگر تهاجم در جنگ رژیم صدام با ایران را از عوامل طولانی شدن آن جنگ برشمردند و گفتند: البته چندین سال پس از پایان جنگ تحمیلی، دبیرکل وقت سازمان ملل که انسانی باوجدان و شجاع بود، صدام را به‌عنوان آغازگر جنگ معرفی کرد. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای از همین زاویه مواضع دبیرکل کنونی سازمان ملل را مورد انتقاد قرار دادند و افزودند: دبیرکل سازمان ملل به صراحت اعلام کرد به دلیل وابسته بودن این سازمان به پول دولت سعودی، امکان محکوم کردن کشتار کودکان یمنی وجود ندارد که این نشان‌دهنده وضع اخلاقی اسفبار سیاستمداران بین‌المللی است و امیدواریم دبیرکل بعدی سازمان ملل بتواند از استقلال این جایگاه حفاظت کند.
رهبر انقلاب اسلامی همچنین با استقبال از افزایش همکاری‌ها با دولت فنلاند، تأکید کردند: تفاهم‌های امضا شده بین 2 دولت باید عملیاتی شوند و اجرایی نشدن آنها بازتاب نامناسبی در ذهن مردم خواهد داشت.
در این دیدار که آقای روحانی رئیس‌جمهور نیز حضور داشت، آقای سائولی نینیستوو، رئیس‌جمهوری فنلاند با ابراز رضایت از گفت‌وگوهای خود در تهران گفت: امروز 4 یادداشت‌تفاهم در بخش‌های مختلف امضا و در مذاکرات هیات‌های تجاری 2 کشور نیز گام‌های خوبی برداشته شد.
آقای نینیستوو خاطرنشان کرد: مطمئناً این تفاهم‌ها روی کاغذ نخواهد ماند و با عملیاتی کردن آنها به دنبال نتایج ملموس هستیم، همچنان که جامعه بازرگانان و تجار فنلاندی مصمم به همکاری‌های جدی و مؤثر با ایران هستند. رئیس‌جمهور فنلاند با اشاره به تحولات ۱۰ سال اخیر جهان و گسترش تروریسم، وضعیت فعلی دنیا را پرآشوب دانست و گفت: تروریسم در ابعاد جدید و بزرگی ظهور کرده و موجب آوارگی بسیاری از انسان‌ها شده و امروز متأسفانه در سوریه، عراق و یمن کودکان و مادران زیادی به قتل می‌رسند. آقای نینیستوو با تایید نظرات رهبر انقلاب اسلامی درباره مساله تروریسم، خاطرنشان کرد: دولت‌ها و سازمان ملل در کنترل و مبارزه با تروریسم موفق نبوده‌اند. رئیس‌جمهور فنلاند با اشاره به جایگاه و نفوذ ایران در منطقه و نقش عمده آن در مبارزه با تروریسم، گفت: ایران نهایت تلاش خود را برای ریشه‌کن کردن تروریسم انجام داده و مطمئناً این کار را ادامه خواهد داد.
 

گروه اجتماعی: «رئیس‌جمهور توضیح دهد که چه افرادی در اختلاس و سوءاستفاده‌ها دست داشتند و چه کسانی حامی این افراد بودند که آنها منصوب شدند و چه اقداماتی برای برخورد با آنها صورت گرفته است».محمود فرشیدی، وزیر اسبق آموزش‌وپرورش با بیان این مطلب به فارس اظهار داشت: صندوق ذخیره فرهنگیان یک حرکت مثبتی بود تا درصدی از حقوق فرهنگیان کم شود و معادل همان را هم دولت بپردازد تا یکسری فعالیت اقتصادی صورت گیرد و کمبودهای مالی معلمان تا حدودی جبران شود. وی با بیان اینکه زمانی، ایجاد صندوق ذخیره فرهنگیان کار جدیدی بود، افزود: زمانی بانک‌های خصوصی یا نبود یا اینکه جزو اولین حرکت‌هایی بود که صندوق ذخیره فرهنگیان و بعد هم بانک سرمایه برای کمک به معلمان ایجاد شد. وزیر اسبق آموزش‌وپرورش گفت: بعدها که ما در صندوق ذخیره فرهنگیان و بانک سرمایه توفیق خدمت پیدا کردیم، دوستانی که منصوب کردیم، موضوعات مالی مورد اشکالی را مطرح کردند که استفاده‌ها یا سوءاستفاده‌هایی صورت گرفته بود؛ دوستانی هم که  بعد از ما آمدند فعالیت‌های خوبی انجام دادند و شاهد روند رو به رشد صندوق ذخیره فرهنگیان بودیم. حتی آقای امیدعلی هنگام تحویل مدیریت، گزارش خوبی ارائه داد.
فرشیدی ادامه داد: بعد از آمدن آقایان، یکسری مسائل پیش‌ آمد که جای سوال دارد؛ اولاً افرادی که منصوب شدند در دوره‌های قبل دارای سوابق مورد اشکال بودند یا حداقل این بود که در کمک به معلمان ناموفق بودند؛ مواردی مانند اینکه با سوءاستفاده شخصی و خویشاوندسالاری، اقوام خودشان را منصوب کردند که به صورت مستند محرز شد، پس چه دلیلی داشت همان افراد به صندوق بازگردند و چه هدفی از این قضیه وجود داشت. وی افزود: اکنون واقعیات تلخی روی داده و افرادی دستگیر شدند که پیش از این منکر هر نوع ماجرایی بودند و اینک اعتبارزدایی صورت گرفته نسبت به صندوق ذخیره که متعلق به فرهنگیان است که باید حل شود، بویژه که وزیر آموزش‌وپرورش در این زمینه اصرار داشتند که به سوالات نمایندگان مجلس پاسخ دهند و تحقیق، تفحص و استیضاح انجام شود. دبیرکل کانون تربیت اسلامی ادامه داد:  یکی از مهم‌ترین پرسش‌هایی که در استیضاح وزیر آموزش‌وپرورش مطرح می‌شد بحث صندوق ذخیره فرهنگیان بود اما به‌رغم اصرار وزیر آموزش‌وپرورش برای پاسخگویی، رئیس‌جمهور، وی را برکنار کرد و این موضوع این پرسش را مطرح می‌کند که چرا رئیس‌جمهور اجازه نداد آقای فانی به نمایندگان مجلس پاسخ دهد و قضایا شفاف شود. وی با بیان اینکه اتفاق ناگواری رخ داده و باید با خاطیان برخورد شود، افزود: برای انبوه پرسش‌هایی که برای معلمان ایجاد شده است، جا دارد رئیس‌جمهور به عنوان رئیس‌ دولت و اینکه این اتفاق در دولت وی رخ داده است، پاسخگو باشد. حالا که وزیر آموزش‌وپرورش نیست، رئیس‌جمهور مسؤولیت را بپذیرد و برای فرهنگیان توضیح دهد و شفاف‌‌سازی کند که چه اتفاقی افتاده است. فرشیدی اضافه کرد: رئیس‌جمهور توضیح دهد که چه افرادی در اختلاس و سوء‌استفاده‌ها دست داشتند و چه افرادی حامی این افراد بودند که آنها منصوب شدند و چه اقداماتی برای برخورد با آنها صورت گرفته است. وی ادامه داد: برخی از افرادی که در صندوق حضور داشتند، فعال سیاسی بودند و این پرسش مطرح می‌شود که آیا این انتصابات با هدف این بوده که سرمایه معلمان برای حزب خاصی استفاده شود و از آن حزب و گروه خاص حمایت شود و آیا این انتصابات هدف و قصد خاصی را دنبال کرده است؟ وزیر اسبق آموزش‌وپرورش تصریح کرد: در حال حاضر شخصی که رئیس‌جمهور به عنوان وزیر آموزش‌وپرورش به مجلس پیشنهاد داد، منسوب به همان طرز فکر، حزب و گروه سیاسی است و پرسشی مطرح است که چرا فرد بی‌طرفی را از نظر وابستگی به آن گروه، معرفی نکرد که به شفاف‌سازی پرونده صندوق ذخیره فرهنگیان کمک کند و برای احقاق حق معلمان تلاش کند.
دانش‌آموزان ابتدایی بدون متولی!
صندلی معاونت آموزش ابتدایی وزارت آموزش‌وپرورش در این وزارتخانه خالی است؛ محمد دیمه‌ور استعفا داده و هنوز کسی به عنوان جایگزین وی معرفی نشده است. این روزها و درحالی که وزارتخانه با سرپرست اداره می‌شود، خبرهای خوشایندی از وزارتخانه به گوش نمی‌رسد؛ مدرسه‌ای نوساز از دانش‌آموزان گرفته می‌شود، معاون ابتدایی وزارت آموزش‌وپرورش در محل کارش حضور ندارد، 7 میلیون دانش‌آموز ابتدایی متولی ندارند و تمام این حاشیه‌ها نشان از آشفتگی در وزارت آموزش‌وپرورش دارد که جز تشویش، نگرانی و سوءاستفاده‌های احتمالی از این آشفتگی چیزی به دنبال ندارد. دوازدهم مهرماه سال جاری نامه استعفای محمد دیمه‌ور در شبکه‌های اجتماعی و یکی از سایت‌ها منتشر شد. در این نامه آمده بود: «بنا به دلایل و مصالحی، افتخار ادامه همراهی در این مسیر نورانی و سعادت‌آفرین را ندارم». پس از انتشار این نامه خبرهایی از پذیرفته نشدن نامه استعفا توسط علی اصغر فانی، وزیر آموزش‌وپرورش سابق به گوش رسید. در همین ارتباط وزیر آموزش‌وپرورش وقت گفته بود: «به هیچ‌وجه خبر استعفای دیمه‌ور در ارتباط با استیضاح در مجلس صحیح نیست.
وی به بیماری دیابت مبتلاست و سال گذشته خانواده‌اش به بیرجند رفتند و به تنهایی در تهران زندگی می‌کرد که چند روز گذشته اعلام کرد با این وضعیت نمی‌تواند ادامه کار دهد و به هیچ عنوان استعفای وی مورد موافقت قرار نگرفت». اما بیست‌وهشتم آبان‌ماه، علی‌اصغر فانی، وزیر آموزش‌وپرورش با تصمیم حسن روحانی از سکانداری وزارت آموزش‌وپرورش کنار رفت و روز گذشته، خبر استعفای دیمه‌ور و جایگزینی صادق‌پور، مدیرکل آموزش ابتدایی به جای وی به گوش رسید. همچنین خبرهایی از سوی برخی افراد که در وزارت آموزش‌وپرورش حضور دارند و بیشتر در جریان امور هستند شنیده می‌شود که دیمه‌ور از یک ماه پیش رفته است. در همین ارتباط، صادق صادق‌پور گفته است: «بنده سرپرستی معاونت ابتدایی وزارت آموزش‌وپرورش را نپذیرفته‌ام». در حال حاضر نیز خبری رسمی از کناره‌گیری دیمه‌ور در پرتال وزارت آموزش و پرورش بارگذاری نشده است.
 

میکائیل دیانی: دکتر مهدی زریباف از جمله اساتید اقتصادی است که معتقد است جمهوری اسلامی امروز در یک پارادوکس قرار دارد، از منظر عقیدتی و سیاسی با نظام سلطه مشکل دارد اما مسؤولانش اقتصاد لیبرال را نسخه می‌پیچند. معتقد است تا زمانی که سیستم اداری و اقتصادی کشور هرمی باشد همه تلاش‌ها برای نفع آن یک درصد بالای هرم است در حالی که نظام اقتصادی اسلامی منظومه‌ای است و هرکس در مدار خود باید رقابت اقتصادی سالم داشته باشد. او حالا با یک جمعی مرکز مطالعات و مبانی مدل‌های اقتصادی را راه‌اندازی کرده است و به قول خود مخاطبانش بیشتر از داخل کشور، خارج ایران هستند که اقتصاد اسلامی و نظریه اقتصاد مقاومتی را به صورت ترجمه‌شده برای آنها می‌فرستند و آنها این نظریه را بازتولید می‌کنند و صحبت‌های آنها کمی افراد داخل را به فکر وامی‌دارد. متن زیر مصاحبه «وطن‌امروز» با وی است.
***
 جریان اقتصادی- سیاسی تکنوکرات امروز تقریبا در تمام شؤون اقتصاد سیاسی کشور حضور دارد اما رفتارها و نتایج این جریان نشان می‌دهد قرابتی با فکر و منش انقلابی ندارد، ریشه‌های این جریان از کجا به‌وجود آمده است؟
بعد از انقلاب توقع این وجود نداشت که ما تحت نگاه و جریان غالب جهان و استکبار عمل کنیم و قاعدتا پیام و شاکله تفکر اقتصادی نظام سلطه، لیبرالیسم اقتصادی بوده است، اما آیا انقلاب اسلامی می‌خواست با این جریان همراهی کند، قاعدتا نه، و الا انقلاب برای چه بود؟ اوایل انقلاب چون تفکر مارکسیسم را در فضای جامعه و البته دانشگاه‌ها داشتیم و به‌عنوان یک تفکر انقلابی مطرح می‌شد و یک نوع عقبه حکومتی قوی به عنوان نظام شوروی داشت، خیلی بحث‌ها تحت تاثیر لیبرالیسم قرار نمی‌گرفت اما در داخل که توقع می‌رفت با توجه به انقلاب اسلامی یک نظام اقتصادی اسلامی یا در واقع یک هژمونی و تفکر نوین اقتصادی برقرار بشود مثل خود ولایت فقیه در سیاست و حکومت‌داری [و البته یکسری تلاش‌هایی هم صورت گرفت] اما درگیری‌های شدید عملیاتی و مساله جنگ و... رفته‌رفته انگیزه‌ها را از بین برد و تحت تاثیر تفکرات سکولاری قرار گرفت که در دانشگاه‌ها تدریس می‌شد. ظاهر اسلامی شدن آمده بود اما خب! امور اقتصادی دست افرادی قرار گرفت که اسم‌شان را امروز می‌گذارند تکنوکرات! یا کسانی که من به آنها می‌گویم «مهندسان اقتصاد». نظام فکری فرهنگی و اجتماعی هم در مقابل آنها منفعل بود، توقعی هم نبود چون فشار جنگ آنقدر زیاد بود که همه می‌گفتند نان و آب مردم برسد بس است، بحث عدالت و توزیع ثروت و شکاف طبقاتی خیلی مطرح نمی‌شد، بویژه اینکه تحت تاثیر آن فرهنگ ایثار و شهادت و فداکاری دهه 60 قرار داشتیم. به‌طور طبیعی خیلی از مسائل هم به‌وجود نمی‌آمد؛ مثل مفاسد اقتصادی که حالا ما در برخورد با آنها چه بکنیم.
اما خب بعد از جنگ قصه یک مقدار متفاوت شد، هم فروپاشی شوروی را داشتیم که اثرگذاشت و از طرف دیگر هم ما در داخل هیچ مدلی را تولید نکرده بودیم، در حوزه اقتصاد ما مثلا جهاد سازندگی را داشتیم که تحت تفکر انقلابی بود اما باز در اختیار مهندسان اقتصادی بود، و نه در اختیار متفکران، ایده متفکرانه‌ای نبود! یک ایده‌ای بود که از زمان جنگ آمده بود جلو و فرهنگ خودش را هم با خودش آورده بود و نگاه مردمی و سازندگی داشت، خب! آن هم در نهادهای دیگر ادغام شد و آن هم خصلت‌های جهادی خودش را از دست داد. بقیه زمینه‌ها در اختیار دولت و حاکمیت قرار گرفت و ما بعد اندیشه‌ورزی در حوزه اقتصادی را بستیم و گفتیم اقتصاد علم است و علم هم اسلامی و غیراسلامی ندارد، شرقی و غربی ندارد و باید نگاه کنیم به دنیای پیشرفته و دنیای پیشرفته هم همان نظام سلطه‌ای بود که قرار بود از دست آن فرار کنیم اما برای فرار از آن به خودش پناه بردیم(!) این یک پارادوکس است که در نظام برای مصونیت از دلار به دلار برویم؛ برای ریشه‌کن کردن فقر تئوری‌های فقرزا را مد نظر قرار دادیم. کسی آن موقع که این تئوری‌ها را اجرا می‌کرد پاسخگو هم نبود! از بانکی که نماد شکاف طبقاتی و توزیع ناعادلانه ثروت است بخواهیم شکاف طبقاتی را حل بکند و از بانکی که تئوری‌هایش کشورهای دنیا را بدبخت کرده وام بگیریم و نسخه‌های تعدیل اقتصادی‌اش را پیاده کنیم. هیچ وقت هم حاضر نشدیم درباره‌اش فکر کنیم، عقبه دانشگاهی پیدا کرد، متون درسی و عقبه علمی هم به آن دادیم که دیگر خودمان هم جرأت نکنیم نقدش کنیم! حالا اینکه گناهش پای چه کسی است را کاری ندارم که همه مسؤولان ما گناهکارند اما این را می‌دانم که ما رفته‌رفته سیاست‌هایی را پیش گرفتیم که سیاست‌های بانک جهانی بود یا صندوق بین‌المللی پول! ما به اینها پناه بردیم! می‌خواستیم با نماد‌های اشرافیت و پول‌پرستی مقابله کنیم ولی مردم را پول‌پرست کردیم، سیاست‌های دولت آقای هاشمی به این سمت بود و حتی این را هم نمی‌شود گفت که ما تفکر لیبرالیسم اقتصادی اصیل را پیاده کردیم یا نه؟ سیاست‌های تولیدی لیبرال که نداشتیم و از طرفی می‌بینیم که رفتارهای اقتصادی غیرمنظم هم از سوی آنها صورت می‌گرفت.
در نهادها و ساختارهای اقتصادی یک مدل شترگاوپلنگی را داشتیم که نتایج مطلوبی هم نداشت.
 در دولت آقای هاشمی گرایشی وجود داشت که ما باید این لباس‌های کهنه و نامرتب را کنار بگذاریم، باید مانور تجمل بدهیم، اساسا تجمل بد هم نیست؛ نگاهی که انقلابی‌ها دارند، باید جدید شود، این چقدر تاثیر داشت که توجیه‌پذیر کنیم رفتن به سمت اقتصاد طبقاتی و اشرافی لیبرال را؟
اینکه انقلابیون لباس‌های کثیف دارند یا برویم به سمت تجمل، پوستین ماجرا بود. وقتی به عمق می‌رویم دولت کارگزاران و آقای هاشمی که گفتم خودش هم نمی‌داند مکتب فکری‌اش چیست به انبوه‌سازی ثروت فکر می‌کنند، اینها کنز ثروت و پول را می‌پرستند، گیریم تجمل بد نباشد و انباشت ثروت هم خوب باشد اما با چه روشی؟ به نفع چه کسی؟ لباس‌های‌مان را تمیز کنیم با چه تفکری؟ آیا برای تمیز شدن لباس‌های‌مان می‌صرفید نفت کشور به تاراج برود؟ هاشمی حداکثر از اقتصاد، کاسبی را می‌فهمید ولی به‌خاطر اینکه کاریزمای سیاسی داشت کار را دست گرفت و رجوع کرد به کسانی که اقتصاد را مهندسی می‌فهمیدند، با دودو تا چهارتا می‌خواستند آدم‌ها را هدایت کنند به سمت منظم شدن در حوزه اقتصادی، مثل قضیه نرخ ارز که می‌گفتند اگر ریال را ذبح کنیم به پای دلار، همه اقتصاد راه می‌افتد اما راه نیفتاد. دلیلی هم نداشت که راه بیفتد! همه اینها آن موقع می‌گفتند وقت فکر گذشته و وقت عمل است برای همین اساسا فکر نمی‌کردند که به چه نتیجه‌ای قرار است برسند.
 نخستین فسادی که در جمهوری اسلامی رخ داد فساد بانک صادرات و ماجرای فاضل خداداد بود، ما قبل از آن فسادی نداشتیم حتی در وصیتنامه شهدا هم توصیه‌ای به مفسدانه عمل نکردن نبود چون توقع این وجود نداشت که در جمهوری اسلامی هم فساد رخ دهد، آن فساد و فسادهای بعد از آن که امروز به امر متداولی بدل شده ناشی از همین تفکر بود؟
صد در صد! وقتی اباحی‌گری مالی و اقتصادی را ترویج کردی مطمئنا به فساد منجر می‌شود. وقتی فرد می‌بیند برای رسیدن به یک انباشت ثروتی در مسیر طبیعی باید 40 سال شب و روز تلاش کند که آن هم مشخصا معلوم نیست به آن حجم برسد یا خیر! ترجیح می‌دهد از میانبرهای فساد استفاده کند. فساد، میانبری برای پولدار شدن تازه به دوران رسیده‌هاست! شهرام جزایری، فاضل خداداد، بابک زنجانی و مهدی هاشمی اینها می‌شوند میوه‌های همین ریشه‌ای که کاشته شد. از یک طرف عقبه لیبرالیسم توسط کسانی که ظاهر اسلامی داشتند پیاده شد و نمی‌خواستند هم بفهمند! سوال این است: واقعا انقلاب قرار بود در حوزه اقتصاد به اینجا برسد؟
چرا رهبری انقلاب بعد 38 سال مجبورند اقتصاد اسلامی که از در بیرون شده را با رفتاری تقیه‌وار با اسم اقتصاد مقاومتی از پنجره بیاورند، چون ساختار سیاسی امروز اقتصاد اسلامی را برنمی‌تابد؛ چون نیازمند تغییر در بسیاری از ساختارهای اقتصادی است. به عنوان مثال عرض می‌کنم اگر قرار باشد یک تغییری ایجاد شود، تغییر در واردات است، آیت‌الله شهید سعیدی یکی از عمده‌ترین دلایل شهادتش، مخالفت با واردات کالاهای کمپانی‌های یهودی بود، حالا امروز اگر بخواهد تغییری ایجاد شود، باید جلوی ورود اینها گرفته شود؛ آیا می‌شود؟
ریشه همه اینها البته در زمان آقای هاشمی است. بعضی‌ها آن موقع به صراحت می‌گفتند جنگ شهید می‌دهد، توسعه هم شهید می‌خواهد، پس یک عده‌ای هم باید له بشوند، یا کرباسچی می‌گفت ما تهران را آنقدر شیک و گران می‌کنیم که دیگر هر کسی توان زندگی کردن در آن را نداشته باشد، واقعا این فکر دینی است؟ حضرت علی(ع) هم همین جور نگاه می‌کردند؟ ادعای اقتصاد اسلامی داشتن یک سری ملزوماتی هم دارد، مثلا آیه صریح است که ثروت نباید دست اغنیا بچرخد، آیا الان غیر از این است که ثروت دارد دست قشر
یک درصدی شمال تهران می‌چرخد و انباشته می‌شود؟ چه کسانی این تفکر را ترویج دادند که پول دست اغنیا بچرخد؟ اگر عالمانه است که خائن هستند، اگر جاهلانه است که باید بروند کنار، یک تفکر دینی بیاید کار را دست بگیرد.
 نتیجه‌های اجتماعی این تفکر چه بوده است؟
ببینید! مردم تصور می‌کنند حکومت اسلامی دارد تولید الگو و ارزش می‌کند، وقتی اشراف حاکم شدند یعنی اشرافیت ممدوح است در حالی که این عین ضدیت با دین است و از طرفی وقتی می‌خواهی جزو اشراف شوی باید هزینه بردگی را هم بدهی، آیا حاضری؟ بسم‌الله! آن وقت می‌روی در ساختار اقتصادی اداری هرمی که همواره باید با بردگی بالادستی، کار را جلو ببری. متأسفانه بانک‌های کشور عادت کرده‌اند با سودهای بی‌زحمت درآمدزایی کنند و با ساختار هرمی خود به جمع‌آوری منابع مشغول هستند که این ساختار به این سادگی حاضر به آزادسازی سپرده‌هایش نمی‌شود. نتیجه این تفکر وضعیت امروز جامعه است که شکاف طبقاتی هر روز بیشتر می‌شود، ضریب جینی بالا می‌رود و در یک مصیبت بزرگ‌تر فرهنگی مردم با مساله فساد سازگار می‌شوند، آنوقت هر کس به قدر دسترسی خود دست به فساد می‌زند و فساد را توجیه‌ می‌کند.
 لطفا درباره این سیستم اداری هرمی بیشتر توضیح دهید.
یعنی ما در نظام اداری یک هرمی را داریم که این هرم یک رأسی دارد و همه به ازای پذیرش اقتدار رأس هرم می‌توانند در این هرم رشد بکنند، در اقتصاد اصطلاحا می‌گویند ابتدا کیک اقتصاد را بزرگ کن تا سهم بزرگ‌تری به بقیه برسد اما اجازه نمی‌دهد سهم رده‌های بالا به نفع رده‌های پایین کاهش پیدا کند و سعی می‌کند افراد فرودست به نفع افراد فرادست فنا بشوند. یعنی سیستم محدود شده به وجود استعلا در نظام تصمیم‌گیری که با تفکر دینی و اسلامی منافات دارد. در تفکر اسلامی ما ساختار منظومه‌ای داریم یعنی هر شخصی برای خودش یک مداری دارد و در یک منظومه‌ای است و او در مدار خودش با مدار‌های دیگر رقابت سالم می‌کند. او یک نسبت‌های تعاملی هم با سایر مدارها و منظومه‌ها دارد. اما خودش است. این ساختار هرمی را در شرکت‌ها، سازمان‌ها و اداره‌های دولتی می‌بینیم، ما ظاهر اسلامی گرفتیم و اقتدار مظاهر سلطنتی را در حوزه سیاسی شکستیم اما ساختار را اسلامی نکردیم و در حوزه اداری و اقتصادی همچنان نظام هرمی حاکم است. نتیجه این شده: گره خوردن مافیای ثروت و قدرت. لقمه‌های حلال و حرام هم مخلوط شد. اینها دیگر نه‌تنها اجازه نمی‌دهند جوان مومن و انقلابی قدم از قدم بردارد؛ حتی اجازه ورود به معادلات سیاسی و اقتصادی هم به او نمی‌دهند در حالی که خود کسانی که در راس امورند بالای 60 سال سن دارند و در 27 سالگی هم وزیر بودند، چون آن موقع اول بازی بود ولی الان آخرهای بازی کس دیگری نباید وارد دستگاه هرمی «قدرت- ثروت» بشود و این خیلی به انقلاب صدمه می‌زند یعنی حوزه‌های تصمیم‌گیری و مدیریت ما بسته است لذا ایده جدید، فکر جدید، توان جدید و خلاقیت جدید مجال بروز ندارد و آن هم برای بقای خودش به طبقات پایین‌تر جامعه فشار می‌آورد. به هر حال به اصطلاح گذشتن از جان راحت است اما گذشتن از مال به این سادگی نیست، به هر حال حب ‌مال، همانطور که در قرآن بر آن تاکید شده یک مقداری در بشر ذاتی است منتها ما توقع‌مان از انقلاب اسلامی این بود که با ساختار‌های عادلانه با تنظیمات عادلانه حب مال را مدیریت کند. حضرت امام در حوزه اقتصاد می‌گویند جهت‌گیری به سمت رفع محدودیت‌ها و رفع فقر باشد؛ آیا جهت‌گیری‌ها امروز این است؟
حالا  ما از این زاویه نگاه کنیم که از زمان  آقای هاشمی تا امروز در این زمینه چه کار کرده‌ایم و رفع  فقر باید به شکل ساختاری باشد نه اینکه بیاییم مثلا یارانه بدهیم بگوییم فقیر‌ها فلان شدند، از آن طرف  تورم بیاید همه را از بین ببرد مثلا نمی‌گویم هیچ کار نشده کارها مسکنی بوده اگر هم کاری شده است یا داخل کانتکست‌های سرمایه‌داری که ریشه‌های تولید فقر بوده است بوده، در حالی که ما می‌خواستیم از آنها نتیجه معکوس بگیریم [که این خلاف عقل بوده] ما اگر می‌خواستیم تئوری فقرزدایی بدهیم پناه بردیم به مدل‌های مثلا  الگوهای کوزنتس، اینها که اصلا به مبانی ارزشی در حوزه رفع فقر اعتقادی نداشتند اصلا فقر تعریف نشده برای آنها که درمان و رسیدگی آن تعریف شده باشد.
ما بیراهه رفتیم و الان با نتایج و میوه‌هایش طرفیم و یک‌بار برای همیشه باید بازنگری کنیم تا بفهمیم نظام اقتصادی لیبرال کاری با ارزش‌های انسانی ندارد. اگر هم کاری داشته باشد باز در راستای افزایش ثروت رأس هرم به آن نگاه می‌کند، حتی اگر بحث سرمایه اجتماعی می‌کند برای این است که سود سرمایه‌دار را بیشتر ‌کند اما آیا جمهوری اسلامی هدفش صرفا حداکثری کردن ثروت است؟ اگر این است که همین نظام اقتصادی مافیایی بهترین ویژگی را دارد، هرکس به لوله نفت نزدیک‌تر باشد، بیشتر می‌برد.
امروز در حوزه اقتصاد نظام ارزشی را بهم ریخته‌اند. در همین دولت فعلی حجم نقدیندگی از 400 هزار میلیارد رسیده به هزاروصدهزار میلیارد تومان، تقریبا
3 برابر، بخش عظیمی از این، محصول خلق پول است، این پول مگر برای مردم نبوده است که دست بانک‌ها و بنگاه‌های مالی چرخیده است؟ خب! الان چرا سودش به دست مردم نمی‌رسد؟ در تفکر هرمی سرمایه‌داری این پول مال صاحبان بانک است اما در نظام اقتصادی اسلامی این باید برود در جیب مردم، آیا الان ساختار اقتصادی می‌تواند این را به جیب مردم برگرداند؟ در غیر این‌صورت جامعه شکاف طبقاتی پیدا می‌کند!
این نگاه که ما همه کارهای‌مان را با ملاک دستگاه اقتصاد بین‌الملل جلو ببریم پدر انقلاب را درمی‌آورد و اتفاقا هیچ عایدی‌ای هم برای مردم و مستضعفین نداشته است، هر بار سازمان‌های اقتصادی جهان وضع ایران را خوب تصویر کرده‌اند در حالی که دقیقا ما با انباشت ثروت دست متمولان و بی‌چیزی مستضعفان مواجه بوده‌ایم. این جریان تکنوکرات هم هضم شدن در آن نظام اقتصادی را می‌پسندد مثل اینکه استقلال را وابستگی معنا کنی و از آن خوشحال هم باشی! این خیلی خطرناک است که همه پیشرفت را در دنیاپرستی و تجمل تعبیر کنی یا لذت را در مصرف.
 این اتفاقات چقدر بر سرمایه اجتماعی جمهوری اسلامی تاثیر گذاشته است؟
من معتقدم مردم از نظام ناامید نیستند، هوشمندانه خود نظام، اصل ولایت فقیه و شخص رهبری، قانون اساسی و اینها را منفک می‌کنند از دولت‌ها و اینها را می‌پسندند و از رهبری به بعد این را هم می‌فهمند که این مدیران و مسؤولان با اصل خط انقلاب فاصله دارند، مردم می‌گویند توقع نیست مسؤول جمهوری اسلامی حقوق نجومی بگیرد و با عنوان حق فراغت اولاد آن را توجیه کند. بعد دولتی‌ها می‌گویند قانونی است، این حقیقتا مسخره است و مسخره کردن مردم است. این تفکر هرمی است و خطرناک است. ریشه فساد همین جاست که نسبت به منافع ملی حساس نیستند و اگر تعارضی بین منافع ملی و منافع فردی پیش بیاید منافع فردی را ذبح می‌کنند و این در نهایت منجر به ناامیدی سرمایه اجتماعی نظام می‌شود. حضرت امام هم می‌گویند کسی به نظام و انقلاب چک سفید امضا نداده یک روز زاغه‌نشین‌ها ممکن است علیه این انقلاب، انقلاب کنند، آن روزی است که مردم از این نظام قطع امید کنند. اما مسؤول محترم نگران آنها نیست، می‌گوید ما سوار اتوبوسیم، گور پدر آنکه سوار اتوبوس نیست!
 بعضی می‌گویند مساله مدلسازی را جدی نگرفته‌ایم، یعنی مدل اقتصاد اسلامی را.
بحث مدلسازی مهم است، نهادسازی مهم است، تفکر عمیق توسعه اسلامی مهم است. الان هیچ‌کس در جامعه تصمیم‌گیر ما  نه در مجلس، نه در قوه‌قضائیه و نه در دولت دیگر  بحث الگوی اسلامی نمی‌کند؛ چرا؟  جوان‌های ما سوال کنند بخواهند بگویند بحث اقتصاد مقاومتی کجا رفت؟ کی چه کار کرد؟ نقشه راهش کجا رفت؟ برنامه‌ریزی‌اش کجاست؟ عملش کو؟ هیچ! اینکه ما مدام تفسیر به رای کنیم همه چیز را بازی کنیم با این گفتمان‌های مقدس خیلی خیانت است. بحث مالکیت زمین در اسلام را کدام مرجعی اجازه  می‌دهد زمین بایر خرید و فروش شود؟ ما اصلا ککمان هم نمی‌گزد. در جمهوری اسلامی پروژه‌های زمین‌خواری هم داریم حداقل در بحث زمین‌خواری و مالکیت زمین رجوع کنیم به قانون انگلیس. ما که اغلب از  غرب الگو می‌گیریم حداقل از کار خوب آنها الگو بگیریم، چرا فقط بخش‌های خراب‌شان لذت‌بخش و زیباست؟ پدیده فرهنگی عجیبی است واقعا چرا  قانون زمین را از انگلیس یاد نمی‌گیریم، چرا زمانی که بحث ترافیک می‌شود قانون آنها را نمی‌آوریم همه‌اش قوانین آمریکایی آن هم معلوم نیست از چه نوعی؛ از نوع مصرفی رفاه‌زده بی‌هویت آن. هیچ‌کس نمی‌رود زیرساخت قوانین ما را بحث کند  اصلا نظام حقوقی داریم در چه چارچوب حقوقی‌ای مجلس ما قانون وضع می‌کند. چه جریانی را هدف‌گیری کرده چه ساختار اجتماعی‌ای را قوانین ما دارد هدف‌گیری می‌کند. هویتش کجاست اینکه بگوییم شورای نگهبان عدم  مغایرت این به منزله اینکه مطابقت با دین است چه سازوکاری برای تغییر آن فکر کردیم مجمع تشخیص مصلحت آن هم با همچین افرادی اینها بحث‌های جدی است واقعا باید عمیق‌تر فکر کنیم حتی صحبت‌های خوب آقا در عمل مستحیل و تبدیل به یک چیز دیگری می‌شود بحث اصولگرا   اصلاح‌طلب هم نیست. ماجرا این است که تفکر عمیق دینی در سازوکارها و نهاد‌های ما وجود ندارد در یک کلمه غرب‌زده‌ایم و شده‌ایم. حرام‌خواری هم لذت‌بخش شد دیگر بقیه‌اش توجیه است. حالا این دست آن را رو می‌کند آن دست این را رو می‌کند. رهبر انقلاب هم گفتند این مساله فیش‌های نجومی مردم را بی‌اعتماد می‌کند حالا شما ببینید دولت با مهم‌ترین مساله‌ای که ذهن جامعه را درگیر کرده چه می‌کند؟ ماستمالی و حالا هم می‌گوید طرف جزو ذخایر نظام بوده است. این تفکر یعنی گسترش تفکر پول‌پرستی، حداقل بگویید ما پول‌پرستیم!
 خب! آقای دکتر امروز چه باید کرد؟
اعتقاد دارم برای رسیدگی به مشکلات، اول اساتید و اهل فکر کشور که اعتقاد به تفکر بومی دارند به کار و فکر بیفتند و بعد کارشناسان و دیگران باید ورود کنند. تا زمانی که این اتفاق نیفتد کاری از پیش نخواهد رفت و مشکلات باقی می‌ماند. باید از نخبگان کشور بخواهیم دستگاه تحلیلی جدیدی را ابداع کنند و دنبال آن مفاهیم جدید تولید شود و رابطه مفاهیم و مبانی در آن معلوم و روش‌های تحلیلی، مشخص باشد. وقتی این اقدامات انجام شد حالا می‌توان به  مساله چارچوب مشخص داد و سپس آن را حل کرد. همه می‌گویند بحث اقتصاد مقاومتی را رهبری مطرح کرده‌اند؛ فقط همین! بله! درست است ایشان این بحث را مطرح و برخی مفاهیم آن را کارشناسانه‌تر و استاد‌تر از اساتید اقتصادی ایران بررسی و تبیین کرده‌اند. اما این دلیل نمی‌شود که بقیه بیکار باشند. اندیشه اقتصاد مقاومتی باید فهمیده و روشن شود تا بتوان وارد اجرا و اقدام شد. برای فهمیده شدن و ایجاد مفاهیم جدید هم باید اساتید و صاحبان فکر و اندیشه وارد شوند و راه دیگری وجود ندارد. ‌معضل دیگر در حوزه اقتصاد مقاومتی کم بودن افراد متفکر و خلاق و عدم تربیت این نیروها در نظام آموزشی است. در حال حاضر هرکسی از ظن خودش راجع به اقتصاد مقاومتی بحثی را مطرح می‌کند. همین فضا وجود دارد که هر بحث و ایده‌ و شعاری که از جانب رهبری مطرح می‌شود هیچ‌گاه به سرمنزل مقصود نمی‌رسد و به سمت دیگری کشیده می‌شود. همین امروز می‌بینیم اقتصاد مقاومتی را در دستگاه تحلیلی اقتصاد نئوکلاسیک می‌برند و مسلماً خروجی‌ای که به دست می‌آید مد‌نظر رهبری نخواهد بود و با منظومه فکری ایشان همسان نیست چون با فروض دیگری تحلیل شده است.
این خطر هم وجود دارد که عده‌ای امروز تلاش دارند اقتصاد مقاومتی و سایر ایده‌های رهبری را سکولاریزه کنند، مثلاً رهبری می‌گویند افزایش مشارکت‌پذیری مردم؛ بعد این را عده‌ای می‌برند ذیل رقابت تعریف می‌کنند. رهبری هم بحث مشارکت و هم بحث رقابت‌پذیری را مطرح می‌کنند. اما در چارچوب فکری اقتصاد سرمایه‌داری رقابت اصل می‌شود و مشارکت ذیل آن می‌آید. به همین سادگی اقتصاد مقاومتی هم سکولاریزه می‌شود. چقدر این خطرناک است و دقیقاً همان بلایی است که بر سر سایر طرح‌ها و ایده‌ها تا به امروز آمده است.
 برخی افراد مثل آقای غنی‌نژاد که همان تفکر لیبرال اقتصادی را دارند می‌گویند اقتصاد در قانون اساسی مارکسیستی منقح شده است و از این باب احساس نگرانی می‌کنند، نظر شما در این باره چیست؟
قانون اساسی نتیجه نظریات کسانی است که انقلاب اسلامی را به پیروزی رساندند. کسی باید درباره قانون اساسی اظهارنظر کند که اهلیت داشته باشد. اظهارنظر آقای غنی‌نژاد درباره قانون اساسی مثل نظریات یک دندانپزشک درباره حقوق بین‌الملل است! امثال آقای آخوندی و غنی‌نژاد که شاید خیلی هم مطالعه‌ای در باب مفاهیم اسلامی نداشته‌اند، حق ندارند درباره قانون اساسی سخن بگویند. آقای غنی‌نژاد باید تعریف خود از اقتصاد کمونیستی را مشخص کند بعد تطبیق آن را با مفاهیم اقتصادی قانون اساسی اثبات کند، جوسازی و ایجاد آشوب فکری در جامعه هنر نیست.
آقای غنی‌نژاد که 38 سال است نان این نظام را می‌خورد، چرا تاکنون درباره کمونیستی بودن قانون اساسی چیزی نگفته بود؟ آقای غنی‌نژاد از سال 72  از این حرف‌ها زیاد می‌زند و من خودم شاهد بودم علنا در کلاس‌های درس به دانشجویان می‌گفت تکنوکرات‌ها باید طوری عمل کنند که اسلامیت نظام برداشته شود. این نوع تفکر به دنبال روشنگری نیست و الا 35 سال وقت داشت تا درباره قانون اساسی اظهارنظر علمی کند. قانون اساسی ما چگونه براساس مفاهیم مارکسیستی و چپگرایانه نوشته شده در حالی که حق مالکیت را به رسمیت می‌شناسد و رقابت‌پذیری در اقتصاد را پذیرفته است؟ مگر با وجود مدیران لیبرال جمهوری اسلامی که نشات‌گرفته از تفکرات لیبرالی وی بوده چند درصد از قانون اساسی پیاده شده است؟ 10 درصد هم از قانون اساسی پیاده نشده و چیزی که در حال حاضر در اقتصاد ما وجود دارد، محصول تفکرات لیبرال‌ها و تکنوکرات‌هاست. وجود نهادهایی مانند سازمان حمایت یا شورای رقابت هیچ ارتباطی با قانون اساسی ندارد. شورای رقابت یک نهاد لیبرالیستی است که در غرب هم به عنوان مهد لیبرالیسم جهان نمونه آن وجود دارد. سازمان حمایت هم برگرفته از اندیشه‌های لیبرالیسم است بنابراین صحبت‌های آقای غنی‌نژاد فقط نوعی بهانه‌گیری بچگانه است. امثال آقای غنی‌نژاد در حال حاضر نقش ایدئولوگ را در دولت برعهده گرفته‌اند و دولت فعلی به دنبال هضم کردن اقتصاد کشور در نظام‌های بین‌المللی است اما با زیرکی، اسم این کار خود را استقلال جا می‌زند. آقای آخوندی هم حق ندارد سازمانی را غیرمسلمان خطاب کند، زیرا متفکر اقتصاد اسلامی نیست. کسانی باید درباره حدود اقتصاد در اسلام صحبت کنند که صلاحیت علمی خود را اثبات کرده باشند. در کشوری که رقابتی وجود ندارد و همه اقتصاد در انحصار است نظارت بر قیمت‌ها بحث مهم و حیاتی است، زیرا در صورت عدم وجود آن جامعه به سمت آنارشیسم و ظلم فاحشی خواهد رفت. برخی دولتمردان با طرح اینگونه مباحث به دنبال فروپاشی فکری و استقلال نظام هستند و پروژه نفوذ در اقتصاد را کلید می‌زنند. آخوندی الان مسؤولیت دارد؛ در شأن یک مسؤول سیاسی جمهوری اسلامی نیست که با انگ زدن و ترور فکری، حرف خود را به کرسی بنشاند.

اگر چه ساعاتی پس از تصویب قطعنامه پارلمان اروپا تحت عنوان راهبرد اتحادیه اروپایی در قبال ایران
پسا برجام، سخنگوی وزارت امور خارجه به استقبال این قطعنامه رفت و آن را «تلاش اروپا برای عادی‌سازی روابط بلندمدت با ایران» خواند اما واکنش بهرام قاسمی به بندهایی از آن نشان داد این قطعنامه، تنها تلاش برای عادی‌سازی روابط با ایران نیست و در پس آن اتحادیه اروپایی به دنبال مسائل دیگری است.  به گزارش «وطن امروز» در بخشی از این قطعنامه آمده است اتحادیه اروپا به دنبال تاسیس دفتری در تهران برای ارتباط با مدافعان حقوق بشر(!) و سازمان‌های مردم‌نهاد است؛ موضوعی که با واکنش دبیر ستاد حقوق بشر قوه قضائیه مواجه شد. محمدجواد لاریجانی با انتقاد شدید از این پیشنهاد گفت: دستگاه قضا اجازه نمی‌دهد چنین لانه فسادی تأسیس شود. محمدجواد لاریجانی در حاشیه پنجمین نشست مشترک پلیس بین‌الملل نیروی انتظامی با قضات و کارشناسان قضایی با تأکید بر اینکه ایران به هیچ‌وجه بیانیه پارلمان اروپا را قبول نداشته و آن را نخواهد پذیرفت، اظهار داشت: بیانیه پارلمان اروپا اگرچه دارای قدرت اجرایی نیست ولی بیانگر مقاصد این اتحادیه در تعاملات خود با ایران است. دبیر ستاد حقوق بشر افزود: این بیانیه در تمام حوزه‌ها تعاملات این اتحادیه با ایران را تعریف کرده، ما اشکالات زیادی می‌بینیم، چرا که حتی در حوزه تجاری نیز به کشورمان به‌عنوان محل فروش کالاهای اروپایی نگاه شده است. وی اضافه کرد: حتی در مساله هسته‌ای نیز در این بیانیه به‌صورت بی‌ادبانه عنوان شده است که ایران باید حواسش جمع باشد، چرا که در صورت کمترین تخلف تمام تحریم‌ها بازمی‌گردد و این پیام بی‌ادبی در حالی است که ایران به تمام تعهدات خود عمل کرده و به‌صورت یکجا آنها را اجرایی کرده است و ای‌کاش تعهداتمان را به‌صورت یکجا انجام نمی‌دادیم. لاریجانی افزود: در موضوع حقوق بشر هم همین‌طور است و آنها صلاحیت ندارند بگویند ما باید خودمان را اصلاح کنیم در حالی که آنها مملو از خشونت و نقض حقوق بشرند. دبیر ستاد حقوق بشر با انتقاد شدید از پیشنهاد غربی‌ها برای تأسیس دفتری در تهران گفت: این دفتر اگر برای پیگیری موضوعات تجاری باشد مشکلی نیست ولی آنها عنوان کردند به‌دنبال تأسیس این دفتر می‌خواهند با مدافعان حقوق بشر و NGOهای داخل کشورمان ارتباط نزدیک بگیرند تا از روند اجرای حقوق بشر در کشورمان اطمینان حاصل کنند لذا باید بدانند دستگاه قضا قطعاً اجازه نمی‌دهد چنین لانه فسادی در ایران تأسیس شود. به گزارش تسنیم، وی در بحث حقوق بشر و مذاکرات حقوق بشر نیز با تأکید بر ضرورت رعایت احترام متقابل در این مذاکرات گفت: ما از این جهت در موضوع حقوق بشر با آنها مذاکره می‌کنیم تا نشان دهیم جز حرف‌های آنها حرف‌های بسیار خوب دیگری در بحث حقوق بشر وجود دارد. لاریجانی در پاسخ به سوال یکی از خبرنگاران درباره شکایت یکی از اتباع ایرانی که در جریان تبادل جیسون رضاییان به آمریکا منتقل شد و درخواست وی برای غرامت 40 میلیون دلاری از ایران گفت: این هم یکی دیگر از فضاحت‌های سیستم قضایی آمریکاست که میلیاردها تومان از ثروت ایران را گرفته است. دبیر ستاد حقوق بشر اضافه کرد: متأسفانه اینها دزدهای سرگردنه هستند و تشکیلات قضایی آمریکا بسیار ناامیدکننده است. وی با بیان اینکه تابعیت اول این فرد کشور ایران است، درباره اثربخش بودن این شکایت گفت: اثربخش بودن این شکایت بستگی به میل سیاسی آمریکا دارد، چرا که این شکایت هیچ محمل محکمه‌پسندی نداشته و تنها به میل سیاسی کشور آمریکا
وابسته است.

رئیس‌جمهور فیلیپین آمریکا و منافع تاریخی‌اش در منطقه آسیا - پاسیفیک را چون ملعبه‌ای به بازی گرفته است. جالب اینکه مجمع‌الجزایر فیلیپین در جنوب شرقی دریای چین با بیش از 100 میلیون نفر جمعیت، از 115 سال پیش –جز یک دوره کوتاه سلطه ژاپنی‌ها در خلال جنگ دوم جهانی – در اشغال نظامی آمریکا قرار داشته است. اما امروز بازی فیلیپینی با آمریکا همه برنامه‌های کاخ سفید برای استقرار هژمونی نوینش در منطقه مابین شرق آسیا، اقیانوسیه و غرب قاره آمریکا را به هم ریخته است. آنچه امروز بین مانیل و واشنگتن می‌گذرد به بهترین شکل ممکن خوار و خفیف شدن دولتی را که ادعای رهبری جهان را داشت، در مستعمره سابق خودش عیان می‌کند. رودریگو دوترته، مردی که خود را چینی می‌داند و چندی پیش باراک اوباما را حرامزاده خوانده بود، دیروز در فاصله کمتر از یک هفته برای سومین‌بار تغییر جهت داد و دیگر بار اعلام کرد کشورش نظامیان آمریکایی را بیرون خواهد کرد. او که هفته گذشته در یک سفر بسیار مهم 4 روزه به چین در حضور مقامات میزبان قطع تمام روابط فیلیپین با آمریکا را اعلام کرده و از پیمان جدید با پکن خبر داده بود در بازگشت به مانیل موقتا تغییر موضع داده و آمریکا را شریک کشور خود دانست.  دلفین لورنزانا، وزیر دفاع فیلیپین هم که اواسط مهر ماه گذشته رزمایش نظامی مشترک با آمریکایی‌ها را لغو کرده بود تأکید کرده است کشورش حتی بدون کمک واشنگتن هم می‌تواند خود را اداره کند و در نظر دارد از کشورهای دیگر مانند چین و روسیه سلاح خریداری کند. این در حالی است که مانورهای دوترته علیه آمریکا تمامی ندارند و  اوباما را به سرگیجه انداخته‌اند به طوری که او حتی موفق شد کاخ سفید را بازی بدهد. سخنگوی کاخ سفید در آخرین واکنش خود به اظهارات هفته پیش دوترته در پکن، آن را نگران‌کننده خواند.  همچنین دنیل راسل، معاون وزیر خارجه آمریکا در امور شرق آسیا و اقیانوسیه، دوشنبه گذشته در اظهار نظری خشمگینانه گفت: «اظهارات دوترته نه فقط موجب بهت و حیرت من بلکه دولتمردان و همچنین نگرانی در میان دیگر جوامع و فیلیپینی‌های مقیم خارج شده است. این رویکرد مثبت تلقی نمی‌شود.»  اما در عین حال کاخ سفید مجبور شد برای کاستن از تنش‌ها، موضع مخالفت واشنگتن با سرکوب قاچاقچیان مواد مخدر توسط رئیس‌جمهور فیلیپین را کمی نرم‌تر و به حمایت ضمنی از این طرح تبدیل کند.اما پس از آنکه صدها تن از فعالان جناح چپ فیلیپین و شهروندان بومی در روز جمعه ضمن آتش زدن پرچم آمریکا در مانیل، خواهان خروج نیروهای آمریکایی از کشورشان شدند، دوترته نیز نتوانست بیشتر از چند روز در مقابل وسوسه تحقیر قدرت رو به افول واشنگتن در جهان مقاومت کند و دوباره حمله به یانکی‌ها را آغاز کرد. دوترته در آخرین سخنانش با اشاره به تنش اخیر میان فیلیپین و ایالات متحده، گفت: «من این نزاع را آغاز نکردم.» و بعد خطاب به واشنگتن ادامه داد: «با ما مانند سگی قلاده‌بسته رفتار نکنید.» او سپس حرف‌های هفته پیش را تکرار و اعلام کرد اگر برای مدت بیشتری در قدرت بماند، آمریکا می‌تواند توافق نظامی «ای‌دی‎سی‌آ» را به کلی به فراموشی بسپارد. این قرارداد همکاری دفاع پیشرفته در حقیقت سنگ بنای هژمونی نظامی نوین پنتاگون در منطقه منطقه آسیا - پاسیفیک بود که 2 سال پیش بین 2 کشور به امضا رسید. آمریکا در سال 1902، در پایان نخستین حمله خود به قاره آسیا، جزایر فیلیپین را از پادشاهی اسپانیا گرفت. اما از 1947 به دنبال بازپس گرفتن فیلیپین از ژاپن، ایالات متحده سلطه خود بر این پایگاه مهم در غرب اقیانوس آرام را که دروازه آبی آسیا خوانده می‌شد، در قالب استعمار نوین و توافق‌های نظامی برای ادامه اشغال نظامی این کشور پی گرفت. اوباما از سال 2011 میلادی راهبرد منطقه‌ای آمریکا را بر آسیا متمرکز کرده و معتقد است برای کسب منافع بلندمدت واشنگتن، هیچ منطقه‌ای مهم‌تر از آسیا نیست. براساس جدیدترین توافق نظامی با مانیل، آمریکا نیروهای خود را به فیلیپین گسیل می‎دارد و اجازه افزایش تجهیزات پایگاه‌های فیلیپین را برای استفاده نیروهای آمریکایی و بومی دارد. در این قرارداد به شکلی موذیانه ذکر شده‌ که آمریکا اجازه ایجاد پایگاه نظامی دائمی در فیلیپین ندارد اما نیروهای فیلیپینی می‎توانند از کشتی‌ها و هواپیماهای آمریکایی استفاده کنند. به عبارت دیگر اوباما می‌خواست به این شکل زنجیره‌ای از کشورهای متخاصم را همانند ژاپن و کره‌جنوبی در حاشیه دریای چین علیه پکن ایجاد کند تا اژدهای زرد را به محاصره درآورد. طبق طرح هیلاری کلینتون در دوران وزارت خارجه‌اش که اخیرا توسط ویکی‌لیکس افشا شد، آمریکا زنجیره‌ای از سامانه‌های موشکی را در منطقه شرق و جنوب شرقی آسیا در ژاپن، کره‌جنوبی، فیلیپین، ویتنام، مالزی و... به بهانه دفاع از این کشورها مقابل خطر توسعه چین مستقر می‌کرد تا بدون دخالت مسقیم در جنگ، این کشورها را به جان چینی‌ها بیندازد. اما چرخش هوشمندانه سیاسی در این منطقه بویژه در اندونزی، تایلند و حالا فیلیپین - و بزودی ویتنام -  در حقیقت نه بزرگی است از سوی این ملت‌ها به جنگی که کاخ سفید قصد به راه انداختنش را دارد. آمریکا برای ایجاد بحران در دریای چین جنوبی روی اختلافات فیلیپین و ویتنام  با چین درباره رژیم آبی منطقه حساب ویژه‌ای بازکرده بود. واشنگتن حتی در جریان دادخواهی فیلیپین درباره جزایر و مناطق مورد مناقشه با چین در دریای جنوبی چین، از خود مقامات این کشور نیز حساسیت بیشتری به خرج داد. سرانجام اگرچه دیوان لاهه علیه چین رای صادر کرد اما هوشیاری دوترته و بازی سیاسی او با آمریکا، تمام نقشه‌های اوباما را نقش بر آب کرد. سفر اخیر دوترته به چین در حقیقت به معنای پایان رویای هژمونیک آمریکا در دریای چین جنوبی است بویژه که ویتنامی‌ها هم بلافاصله از نزدیکی مانیل و پکن تبعیت کردند. این به معنای پیمان نظامی جدیدی است که بر مبنای آن ناوگان چین و روسیه هم می‌توانند از فیلیپین به عنوان پایگاه خود استفاده کنند و در حوزه نفوذ سنتی آمریکا در پاسیفیک جولان دهند. دستور 2 هفته پیش وزارت دفاع فیلیپین برای اخراج بیش از یکصد تفنگدار  آمریکایی از پایگاه‌های این کشور که  قرار بود در مانور مشترک عملیات نظارت بر پرواز هواپیماهای بدون سرنشین در جنوب کشور  حضور یابند، عملا به معنای تیرخلاص به حضور نظامی آمریکا در این منطقه بود. دهن‌کجی فیلیپینی‌ها به سیاست جنگ‌طلبانه آمریکا به قدری بر کاخ سفید گران آمده که به گفته جیمز جاتراس، تحلیلگر پیشین سیاست خارجی مجلس سنا از  توطئه اوباما و جانشین به احتمال زیاد دموکراتش در کاخ سفید برای «بی‌ثباتی یا جایگزینی» دوترته پرده بر می‌دارد.   اما کارشناس سابق سیا در عین حال از پشتوانه ملی دوترته خبر می‌دهد: «براساس اطلاعاتی که دارم بیشتر مردم فیلیپین از راهکاری که او (دوترته) اتخاذ کرده از جمله استقلال در حوزه سیاست خارجی حمایت می‌کنند. یکی از این سیاست‌ها این است که فیلیپین دیگر نمی‌خواهد مانند ابزاری برای اجرای سیاست خارجی آمریکا عمل کند  و بویژه سیاست رویارویی با چین را در پیش گیرد، چرا که (این مساله) به نفع فیلیپین نیست».
 

دکتر حجت‌الله عبدالملکی: براساس قانون بودجه سال 95، سازمان صداوسیما باید بیش از 60 درصد از هزینه‌های خود را از درآمدهای اختصاصی (که عمدتا شامل تبلیغات می‌شود) تامین کند. این رقم حدود 1200 میلیارد تومان خواهد بود اما وابستگی بودجه رسانه ملی (به عنوان بزرگ‌ترین رسانه و مهم‌ترین نهاد فرهنگ‌ساز جامعه) به تبلیغات بازرگانی، قطعا ضد اقتصاد مقاومتی ارزیابی می‌شود.
اولا - بخش عمده این تبلیغات متوجه محصولات خارجی است. با الزام رسانه ملی به کسب چنین درآمدی، این رسانه عملا به پایگاه تبلیغاتی کالاهای خارجی تبدیل می‌شود، کما اینکه هم‌اکنون اینگونه است!
ثانیا - یکی دیگر از روش‌های جذب درآمد، تولید برنامه‌های مشارکتی است، برنامه‌هایی که تامین کننده مالی (اسپانسر) گاهی خود را ذی‌حق می‌داند به هر قیمتی مخاطب جذب کند برای کسب درآمد. به همین منظور گاهی از آیتم‌ها و تکنیک‌هایی استفاده می‌شود که باعث تخریب فرهنگ اقتصادی جامعه می‌شود (از جمله مسابقاتی شبیه به بخت‌آزمایی و ترویج فرهنگ یک‌شبه پولدار شدن، تخریب فرهنگ کار و...). بماند که در بسیاری موارد اسپانسر می‌خواهد حتی در آیتم‌های هنری (مثل انتخاب بازیگر، شکل کارگردانی، سناریو و...) هم دخالت کند!
ثالثا - در تبلیغات محصولات داخلی نیز در بسیاری موارد اتفاقی که می‌افتد، ترویج مصرف‌گرایی‌های بی‌حد و حصر و القای ارزش مصرف زیاد است که این هم در تعارض با برنامه‌های اقتصاد مقاومتی قرار می‌گیرد.
3 مساله بالا سبب می‌شود اقتصاد مقاومتی و اهداف و منافع ملی صدمه جدی ببیند که جزئیات آن بماند برای بعد.
بدین ترتیب دولت با وابسته کردن بودجه این سازمان به تبلیغاتی که همه می‌دانند چقدر مخرب است، در ازای یک صرفه‌جویی حدودا 1200 میلیارد تومانی (که معادل تنها 3/0 درصد بودجه عمومی کشور است؛ یعنی کمتر از نیم درصد بودجه کل) خسارتی را به اقتصاد کشور وارد می‌کند که به اعتقاد بنده، بیش از 50 هزار میلیارد تومان در سال است!
(یعنی برای 3/0 درصد صرفه‌جویی در بودجه دولتی، خسارتی معادل 20 درصد کل بودجه کشور به اقتصاد ملی وارد می‌شود یعنی یک خسارت 60 برابری که کاملا غیرعاقلانه است). در سال‌هایی که درس «نظام اقتصادی صدر اسلام» را تدریس می‌کردم به خاطر دارم در اسناد تاریخی می‌خواندم
پیامبر اعظم(ص) با پرداخت حقوق مکفی به مبلغان دینی نمی‌گذاشتند قشر فرهنگ‌ساز جامعه وابسته به دیگرانی باشند که بخواهند «فرهنگ جامعه را بر مبنای سودشان تنظیم کنند...» بماند که اینجا مساله تسلط بیگانگان بر اقتصاد کشور اسلامی هم مضاعف است... لاجرم کل بودجه بزرگ‌ترین نهاد فرهنگساز کشور باید از بیت‌المال (بودجه عمومی کشور) تامین شود. و البته لزوم صرفه‌جویی در سازمان صداوسیما هم روشن است.