حمایت فرانسه از منافقین
بلافاصله پس از جلسه با ظریف

مصطفی صاحبی
یک بار شنیدم که حکیمی  می‏گفت
هستند برای پول و قدرت، پا جفت
همواره به دنبال منافع هستند
از دید فرانسه، صُلح یعنی زِر مفت


فرمانده سپاه در جواب به کنایه‏های دولت:
برای مردم جان می‏دهیم، تحمل زخم زبان‏ها که کاری نیست

محمد ایوبی نیا
من دشمن جهالت و مکر و تباهی‏ام
منشور عزت و شرف و دادخواهی‏ام
شیخا چرا به سنگر خود سنگ می‏زنی!؟
من را زِ زخم طعنه مَترسان، سپاهی‏ام


نرخ بیکاری دوباره بالا رفت

حسین جعفری
دادند خبر، مرکز آماری‌ها ‏
از حال و هوای کار بازاری‌ها ‏
اعلام نموده‏اند در فصل بهار ‏
بالاست دوباره نرخ بیکاری‌ها ‏


70 درصد پوشاک کشور، قاچاق است

محمدحسین مهدویان
در کشور ما سوزن و سنجاق نبود
حتی هنر دوختن فاق نبود
از برکت تدبیر مدیران، اصلاً
پوشاک نبود اگر که قاچاق نبود


مدیریت فاز 11 پارس جنوبی
 به توتال فرانسه واگذار شد

سیدمحمد حسینی
از منتقدان اگرچه عاصی هستیم
ما در پی یک کار اساسی هستیم
با دشمن خونیِ شما دوست شدیم
زیرا که خدای دیپلماسی هستیم

 

بهزاد توفیق‏فر
فقط نیم‏ساعت طول کشید تا برای خانم بوقلمون‏نژاد توضیح بدهم، بدون جیغ بنفش هم می‏شود حرف زد. ناخنش شکسته بود، منظورم را نفهمید. دکتر بنی‏سرد که داشت روزنامه می‏خواند با دکلمه گفت: نشکنید قلم‏ها را!
شهرآویز: نخیر دکتر! هم قلم‏ها را باید شکست، هم دست‏ها را، هم چندجای دیگر را! ترسوهای دلواگرا!
فیلبادی: دُرستش دلواپسِ مهندس! ضمناً وزیر فرهنگ گفته مطبوعات مورد تکریم دولت هستند.
بنی‏سرد: شما در فهم واژه «تکریم» مشکل داری فیلبادی جان! تکریم را دولت فعلی با پاسپورت ایرانی کرد در حد جیبوتی!
بوقلمون‏نژاد: دولت جیگر عربستان هم ایرانی‏ها رو دوسه‏بار تکریم کرده ها، الانم...
شهرآویز: این سعودی‏ها که از وقتی داماد رجوی شدن، دستشون به سیانور بیشتر میره تا تکریم!
بنی‏سرد: اولاً به کسی که شوهر زنِ کسی شده، داماد نمی‏گویند، دوماً استاد تکریم کردن، همین فرانسه است که در آنِ‏واحد هم ظریف را تکریم کرد هم تروریست‌های خواهرمریم را.
بوقلمون‏نژاد: پس چرا جزایر سائوتومه و پرنسیب به من ویزا نمی‏ده؟!
فیلبادی: پیشنهاد می‏کنم همگی به احترام این دیپلماسی بایستیم.
شهرآویز: خواهش می‏کنم آقا! از اون دفعه که ایستادیم هنوز جای بخیه‏ها خوب نشده.
بوقلمون‏نژاد: بخیه چی جناب شهرآویز؟!!
سرم را از روی جدول روزنامه بلند کردم و برای اینکه شهرآویز یکهو خر نشود و جای بخیه‏ها را نشان دهد، سوال چهارم افقی را بلند خواندم: نام شرکت بزرگ نفتی فرانسوی حامی صدّام، رشوه‏دهنده به یک مقام ایرانی و واگذارکننده سهم ایران در پارس‏جنوبی به قطر. پنج حرفه، حرف اولش هم «ت» دراومده...
بوقلمون‏نژاد: تحریم‏های جدید ضدایرانی اتحادیه اروپا!

دکتر بادرنجبویه

واژه پیتلماسی(Pitlomacy) از دو واژه کهن پارسی ریشه گرفته است. اول، پیت
(Peet / Pite) به معنای ظرف بی‏ارزش، جنس نامرغوب و دم‏دستی یا ابزار زاغارت و دیگری لماسی یا لمسی (Lomacia) به معنای بی‏حس و حال، فلج کامل. این واژه اولین بار در دوره قاجاریان و از طب قدیم، وارد ادبیات سیاسی گردید و برای بیان نوعی روش در سیاست خارجی استفاده می‏شد.
پیتلماسی، برساخته از سه رکن اصلی است: اول، اعتقاد به فلج و ناتوانی ملت در حد لولهنگ(1)، دوم، اصرار به دادن به بیگانگان از خاک کشور گرفته تا امتیازات و انحصارات و سوم آنکه با هر بیگانه‏ای تا صد سال - بلکه بیشتر- باید مدارا کرد.
به اعتقاد برخی اندیشمندان سیاست خارجی، «همین پیتلماسی موجب شد سلسله قاجار به یکی از موفق‏ترین و درخشان‏ترین در تمام دنیا شناخته شود» (Mahd-E-Olya, 18). آن اندک ناکامی‏ها و عدم دستیابی به اهداف نیز نتیجه نافرمانی برخی عناصر سودجو و خودخواه – اغلب بی‏شناسنامه – مانند قائم‏مقام فراهانی، میرزاتقی‏خان امیرکبیر و یا عباس‏میرزا بود. چنانکه نقل است وقتی مأمور آمار بر در خانه میرزاتقی‏خان، شناسنامه وی را طلب کرد، وی پاسخ درستی نداد و شد آنچه شد.
باید گفت که پیتلماسی اول‏بار توسط حاج ابراهیم‏خان کلانتر – وزیر لطفعلی خان زند – ابداع شد. وی برای رفع محاصره و خاتمه جنگ، دروازه‏های شهر را به روی آغامحمدخان گشود و آغامحمدخان هم با لبخند، هفتادهزارنفر را کور کرد و جان و مال و ناموس اهالی شهر را تا اطلاع ثانوی برای لشکریانش آزاد اعلام نمود. همین تجربه موفق(!) موجب شد که در ادوار بعدی، برای رفع سایه جنگ، شکستن محاصره و حل و فصل دشواری‏های پیش‏آمده میان ایران و کشورهای
دیگر – بخصوص اروپاییان که چشم‏آبی و پوست‏صورتی بودند – از همین روش استفاده نمایند. برای نمونه می‏توان به واگذاری امتیاز کشف، استخراج و بُردن(2) نفت به ویلیام ناکس دارسی(1901 میلادی) توسط وزیر باتدبیر مظفرالدین شاه، میرزاآغاسی اشاره کرد. قراردادهای درخشان دیگری مانند ترکمانچای، گلستان، معاهده پاریس، 1919 و... نیز براساس همین استراتژی امضا شده‏اند. حتی تاریخ‏نگارانی چون پَری‏بلنده(1979 – 1945.م) معتقدند واگذاری بحرین، حراج نفت و سایر کانی‏های بدبو و بدشکل، ارتش و فرهنگ در دوره پهلوی دوم، به تأسی از همین سیاست بوده است.
متأسفانه با پیروزی انقلاب، این شیوه مُجرب در سیاست خارجی منسوخ شد و بعید نیست که اگر مسؤولان دولت تدبیروامید به این شیوه کهن توجه نموده، آن را الگوی سیاست خارجی خویش قراردهند، دیوار تحریم‏های چهل ساله برای بار دهم فروبریزد و برای چندمین بار از رکود عبور کنیم. سایه‏جنگ و اینها هم که روی شاخش است.

1- لولهنگ= آفتابه، من‏شور، اصلِ‏کاری
2- اصطلاح بُرد-بُرد از این زمان وارد ادبیات سیاسی جهان نشد. چون قبلاً شده بود.

ناهید رفیعی
فدایِ یار چشمِ آبی بورم
فدایِ دلبر شیرینِ شورم
خدا داند پریشان تو بودم
اگرچه خیلی آروم و شکورم

سی وچند ساله که چشمام به راهه
اگر چه هم کرم، هم لال وکورم
چه آن وقتی که با صدّام بودی...
چه حالا که شدی سنگ صبورم

می‏گن با خونای آلوده‏ تو
یکی مُرده توی فامیلِ دورم
چه خوبه که منافق پروری تو
دلِ من با توئه تا پای گورم

و حالا پیش چشم فامیلامون
تو اینجایی و من مست غرورم
هزارتا چاه نفت دورِ سرتو...
بِگرده خوشگلِ گوگور مگورم

ترورها ناز شستت، یار شیرین
ببخشا بنده را در هر قصورم
توتال آورده‏ای سامون بگیره
سرای خلوت و سرد و نمورم

برای این همه چیزای خوبه...
که با یار فرنگی جفت وجورم!!
 

دولت تکریم می‏کند!
علی سلیمیان رها
باب است در این زمانه، تکریم شدن!
در موضع انتقاد، سین جیم شدن!
تکریم به معنای جدیدش یعنی
فیلتر، تخته، پلمب، تحریم شدن!


شغل ریالی!
زهرا آراسته نیا
بی کار رود عمر جوان رو به زوال
قاچاق شده وبال تولید، وبال
آن بسته‌ هفتصدهزاری از شغل
من معتقدم که بوده نرخش به ریال!


مرکز آمار تدبیر!
سیدمحمد حسینی
تا سرکار است رعیت، کار می‏خواهد چه کار؟
دولت ما، ملتی هوشیار می خواهد چه کار؟
تا که با تدبیر خود، آمارسازی می‏کنیم
کشور ما مرکز آمار می‏خواهد چه کار؟!


جاست آمار!
ملیحه خوشحال
هرچه می‌خواهی به غیر از کار، از دولت بخواه
وعده‏ تو خالی بسیار، از دولت بخواه
شغل‏ها ایجاد کرده دولت محبوبمان
طی هر هفته فقط آمار، از دولت بخواه


فحش نده!
علی سلیمیان رها
من: دولت ناکام!     حسن: فحش نده!
من: نقطه ابهام!     حسن: فحش نده!
من: عزت پاسپورت کجا رفت؟ کجا؟  
کو حاصل برجام؟     حسن: فحش نده!

افشار جابری
روزی میرزا قصد جهانگردی کرد. مریدان گفتند: چرا؟ گفت: به قصد جهان‌بینی. گفتند: یا میرزا، ماهواره بخر. گفت: حرف نباشه. پس توشه‌ای مهیا کرد و شیر گاز را بست و عازم سفر شد. هنوز پایش را از شهر بیرون نگذاشته بود که نظمیه کشور بغلی جلویش را گرفت و گفت: کجا؟ میرزا گفت: قصد جهان دارم. نظمیه گفت: سجلّ و گذرنامه‌تو بده ببینم. میرزا داد. دید و خندید و گفت: هه، این گذرنامه که ایرانی است، با این ته تهش خیلی شانس بیاوری تا همین مشهد خودتان بیشتر نمی‌توانی بروی، به علاوه یک جزیره در حاشیه شمالی ماداگاسکار که پر آدمخوار است. میرزا گفت: قرار بود اعتبارش برگردد که؟! نظمیه گفت: قرار بود! میرزا بد درماند. گفت: الان چه کنم؟ از قضا یکی از مریدان میرزا حاضر بود. گفت: خودم ردت می‌کنم، تضمینی، ارزان، بدون بازگشت! میرزا گفت: چطور؟ گفت: سوار یک قایق می‌شوی شش هفته در موتورخانه می‌خوابی، تا آنور آب. میرزا گفت: خب بعدش چه؟
 گفت: بعدش را راستش هنوز کسی زنده نرسیده که بدانم چه می‌شود ولی نگران نباش بچه‌ها هستند، حله. میرزا بر بخت کوتاهش لعنتی حواله کرد و به خانه برگشت و پشت دستش را داغ کرد که دیگر هوای سفر به سرش نزند. به مریدان هم گفت استیکشان خام بود، خوشم نیامد برگشتم.
فقط مانده بود چطور به آنها بگوید ماهواره می‌خواهد؟!

رضا عیوضی

حسن روحانی: در حقوق بشر هم می‏شود مذاکره کرد.
- تیتر روزنامه‌های زنجیره‌ای فردای مذاکرات: صبح بدون بشر!

رئیس سازمان فضایی: ماهواره مصباح به موزه منتقل خواهد شد.
- اینطور که داره پیش میره، بهتر نیست خود سازمان فضایی به موزه منتقل بشه؟

وزیر ارتباطات: اینکه گفته شد این ماهواره به موزه فرستاده می‌شود حرف نادرستی بود.
- و درست آن، انتقال خود سازمان به موزه است!

جراید: اسناد جدید درباره تحصیل رانتی حسین فریدون
- نوبخت: این نشان‌دهنده علاقه بیش از حد آقای رئیس‌جمهور و برادر عزیزشان به ساحت مقدس علم است.

کرباسچی:دولت منتخب حرف‌های گزنده نزند.
- اگرهم خواست بزند حق کمیسیون ما فراموش نشود.

مهدی سلیمان نژاد
حسن روحانی: در سه ماهه اول امسال، 700 هزارشغل ایجاد کردیم.
O:じヘプビ:Oじジ:)ペプｼビ:))じ:-*ベ:-[シジヘプビプ:-(ペプビベじ
ترجمه: دروغ میگه! شغل بیشتری ایجاد شده، این 700هزارتا فقط مال چینه! فرانسه و... چی؟!
 

ابراهیم کاظمی
یکی از افتخاراتم توی زندگی رتبه کنکورمه!
نه چون پایینه، از بس رُنده: (100000)
...معاوضه با ملک شخصی
 

علی عموکاظمی
من دوست دارم در آینده، «دیپلماسی سفت» بشوم! زیرا پدر ما یک کارمند است. او می‌گفت اگر صاحبخانه‌مان، بازهم کرایه را اضافه کند، دیگر نداریم که بدهیم. یک روز برادرمان به پدرمان گفت اگر از دیپلماسی نرم استفاده کنیم، دیگر صاحبخانه اجاره را اضافه نمی‌کند که هیچ، بلکه پول پیش را هم کم می‌کند!
قرار شد از آن روز به بعد، دیپلماسی نرم بکنیم! پسر صاحبخانه به خانه ما آمد و گلدانمان را ‌شکست. مادرمان می‌خواست دمپایی را در حلقش فرو کند اما برادرمان ‌گفت:دیپلماسی نرم! دختر صاحبخانه زُل زد به چشم‌های خواهرمان ‌و گفت: نمی‏خواهی خرطومت را عمل کنی؟! خواهرمان خواست فحش بدهد که برادرمان ‌گفت: دیپلماسی نرم! همسر صاحبخانه از مجسمه عتیقه ما خوشش آمد، برادرمان بوفه را باز کرد و مجسمه را به او داد و بعد به مادرمان چشمک زد و ‌گفت: دیپلماسی نرم! بنزین ماشین صاحبخانه تمام شد، شیلنگ را بر‌داشت و از باک ماشین ما هورت کشید. برادرمان گفت: ایول دیپلماسی نرم!
اما سرِ سال که شد، صاحبخانه گفت:یا دو میلیون می‌گذارید روی اجاره یا می‌خواهم پسرم زن بگیرد!
 پدر ما که پول نداشت، یک خانه‌ کوچک در زیر پونز نقشه اجاره کرد. برادرمان گفت:خداروشکر که دیپلماسی نرم بودیم اگرنه الان آب و برق نداشتیم. پدرمان، برادرمان را از خانه بیرون انداخت و او را از ارث محروم کرد. مادرمان هم شیرش را حلال برادرمان نکرد. من هم تصمیم گرفتم که در آینده، دیپلماسی سفت شوم تا مثل برادرمان انگل جامعه نشوم!