ردیف/ نام و نام‌خانوادگی/ تعداد رای/ وضعیت/ درصد

۱ سیدمحمود نبویان ۵۹۷۷۷۰ منتخب 38.08

۲ امیرحسین ثابت‌ منفرد ۴۸۷۹۸۲ منتخب 31.08

۳ حمید رسایی ۴۸۵۷۱۱ منتخب 30.94

۴ محمدباقر قالیباف ۴۴۷۹۰۵ منتخب 28.53

۵ رضا تقی‌پورانوری ۴۲۴۹۴۵ منتخب 27.07

۶ روح‌الله ایزدخواه ۴۰۷۳۰۳ منتخب 25.95

۷ مرتضی آقاطهرانی ۴۰۵۷۰۷ منتخب 25.84

۸ منوچهر متکی ۴۰۴۶۱۵ منتخب 25.77

۹ اسماعیل کوثری ۳۸۶۷۷۳ منتخب 24.64

۱۰ مهدی کوچک‌زاده ۳۶۶۲۱۶ منتخب 23.33

۱۱ سیدعلی یزدی‌خواه ۳۳۳۳۰۸ منتخب 21.23

۱۲ علی خضریان ۳۳۳۱۰۳ منتخب 21.22

۱۳ مالک شریعتی نیاسر ۳۳۱۵۱۰ منتخب 21.12

۱۴ کامران غضنفری ۳۱۶۳۷۴ منتخب 20.15

۱۵ احمد نادری ۳۰۲۵۹۰ نامزد مرحله دوم 19.28

۱۶ ابراهیم عزیزی ۲۸۷۴۲۴ نامزد مرحله دوم 18.31

۱۷ پیمان فلسفی ۲۷۶۰۴۱ نامزد مرحله دوم 17.58

۱۸ سمیه رفیعی ۲۷۰۷۴۶ نامزد مرحله دوم 17.25

۱۹ ابوالفضل ظهره‌وند ۲۶۹۲۵۷ نامزد مرحله دوم 17.15

۲۰ حسین نجابت ۲۶۷۸۹۵ نامزد مرحله دوم 17.06

۲۱ عبدالحسین روح‌الامینی‌نجف‌آبادی ۲۶۵۴۸۲ نامزد مرحله دوم 16.91

۲۲ محمد سراج ۲۶۳۱۷۰ نامزد مرحله دوم 16.76

۲۳ ابوالقاسم جراره ۲۶۲۹۲۵ نامزد مرحله دوم 16.75

۲۴ زهره‌سادات لاجوردی ۲۵۵۶۲۶ نامزد مرحله دوم 16.28

۲۵ زینب قیصری ۲۵۱۶۷۵ نامزد مرحله دوم 16.03

۲۶ علیرضا سلیمی ۲۴۴۷۸۸ نامزد مرحله دوم 15.59

۲۷ زهره طبیب‌زاده‌نوری ۲۴۲۰۶۷ نامزد مرحله دوم 15.42

۲۸ ریحانه اخلاقی ۲۴۰۹۲۷ نامزد مرحله دوم 15.35

۲۹ صالح اسکندری ۲۲۷۲۲۳ نامزد مرحله دوم 14.47

۳۰ محمدحسین حسین‌زاده‌بحرینی ۲۲۶۶۷۹ نامزد مرحله دوم 14.44

۳۱ سیدمرتضی محمودی ۲۲۱۳۳۳ نامزد مرحله دوم 14.1

۳۲ حسن خجسته‌باقرزاده ۲۱۶۱۵۱ نامزد مرحله دوم 13.77

۳۳ مهدی عسگری ۲۰۵۴۱۴ نامزد مرحله دوم 13.08

۳۴ مجتبی زارعی ۲۰۲۶۵۵ نامزد مرحله دوم 12.91

۳۵ بیژن نوباوه‌وطن ۱۹۷۳۲۶ نامزد مرحله دوم 12.57

۳۶ سمیه گل پورچمرکوهی ۱۹۳۰۱۶ نامزد مرحله دوم 12.3

۳۷ علی‌اصغر پورمحمدی ۱۹۱۵۹۰ نامزد مرحله دوم 12.2

۳۸ علی طهرانی‌مقدم ۱۸۷۹۵۴ نامزد مرحله دوم 11.97

۳۹ سیدنظام‌الدین موسوی ۱۸۴۴۷۶ نامزد مرحله دوم 11.75

۴۰ فاطمه قاسم‌پور ۱۷۶۱۵۹ نامزد مرحله دوم 11.22

۴۱ حسین صمصامی‌مزرعه‌آخوند ۱۷۵۳۷۳ نامزد مرحله دوم 11.17

۴۲ مجتبی رحمان‌دوست ۱۷۴۷۳۴ نامزد مرحله دوم 11.13

۴۳ عطا بهرامی ۱۷۳۹۲۵ نامزد مرحله دوم 11.08

۴۴ مهدی شریفیان ۱۷۲۳۵۱ نامزد مرحله دوم 10.98

۴۵ سعید آجورلو ۱۶۷۱۱۴ نامزد مرحله دوم 10.65

46 غلامحسین رضوانی 158216 نامزد مرحله دوم 10.08

مهدی گرگانی: انتخابات مجلس شورای اسلامی روز جمعه در حالی برگزار شد که نه تنها در داخل، بلکه برای بسیاری در منطقه و جهان نیز از اهمیت بالایی برخوردار بود و بسیاری از رسانه‌ها تحولات مربوط به روز رای‌گیری، مسائل امنیتی و نتایج انتخابات را لحظه به لحظه پوشش دادند. یکی از نکاتی که درباره انتخابات اخیر مجلس در کانون توجهات قرار داشت، میزان حضور مردم پای صندوق‌های رای و به عبارتی میزان مشارکت مردم برای انتخاب نمایندگان مورد نظر خود بود. در حالی ‌که به دلیل طولانی شدن شمارش آرا در برخی حوزه‌ها از جمله تهران وزارت کشور هنوز آمار نهایی میزان مشارکت را اعلام نکرده است اما آمارهای اولیه نشان می‌دهد 41 درصد مردم در انتخابات مشارکت داشته‌اند.

1-  حضور 41 درصدی پای صندوق‌های رای هرچند عدد پایینی به حساب نمی‌آید (در ادامه به آن اشاره خواهیم کرد) اما معاندان و رسانه‌های ضدانقلاب تلاش دارند آن را شکست حاکمیت در جلب آرای مردم قلمداد و برای ادامه هجمه‌های خود به جمهوری اسلامی ایران خوراک خبری و سیاسی جور کنند. اما در شرایطی 41 درصد مردم پای صندوق‌های رای آمدند که همین رسانه‌های ضدانقلاب از ۲ سال پیش بویژه بعد از اغتشاشات سال گذشته با خرج هزینه‌های هنگفت 

آمریکایی - صهیونیستی ۲۴ ساعته مشغول لجن‌پراکنی و تزریق ناامیدی به جامعه ایران بودند تا مردم را با هر نیرنگ و فریب از حضور در انتخابات بازدارند. البته پیش‌بینی آنها این بود که در نهایت ۱۰ تا ۱۵ درصد مردم در انتخابات مشارکت می‌کنند! اما حماسه حضور مردم پای صندوق‌های رای همه رشته‌های آنها را پنبه کرد.

2- کشورهای غربی به رهبری آمریکا و اتاق‌های فکر صهیونیست از سال‌ها پیش تشدید تحریم‌های اقتصادی و معیشتی را علیه ملت ایران در دستور کار قرار دادند و یکی از مهم‌ترین اولویت‌های آنها قرار دادن حاکمیت در مقابل مردم و از همه مهم‌تر عدم حضور در هر انتخاباتی با ایجاد نارضایتی مصنوعی در آحاد ملت ایران بود. در واقع باید اینگونه گفت که مشارکت 41 درصدی در انتخابات مجلس در حالی رقم خورد که شدیدترین تحریم‌های اقتصادی علیه ایران اعمال شده است. از سوی دیگر هرچند دولت کنونی تلاش‌های خود را برای بهبود وضع معیشتی مردم دوچندان کرده اما میزان عقب‌ماندگی ناشی از کم‌کاری‌های دولت‌های دهم، یازدهم و دوازدهم به قدری بوده که تلاش‌های دولت فعلی تاکنون خود را به طور ملموس نشان نداده است. این مساله را باید به عنوان یک متغیر در مشارکت‌های سیاسی مردم حتما مورد لحاظ قرار داد و مطمئنا در سال‌های آینده شرایط به کلی تغییر خواهد کرد. 

با این حال باید گفت حتی با در نظر گرفتن چنین شرایطی نیز این میزان مشارکت در یک انتخابات پارلمانی در هر جای جهان یک مشارکت معمول و مشروع تلقی می‌شود. 

گروه سیاسی: همزمان با پایان انتخابات دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی و ششمین دوره مجلس خبرگان رهبری، بسیاری از کارشناسان همچنان در حال تحلیل رفتار مشارکت‌کنندگان هستند. بر اساس آخرین اخبار اعلام‌شده از سوی وزارت کشور، شمارش صندوق‌های شهری و روستایی ۳۱ استان پایان ‌یافته و انتخابات در برخی حوزه‌ها به ‌دور دوم رفته است. تحلیل‌های بسیاری پیرامون نوع انتخاب‌گری مشارکت‌کنندگان وجود دارد و برخلاف تصور جریان‌های برانداز که مشارکت را بسیار پایین تخمین می‌زدند، 41 درصد واجدان شرایط در انتخابات اخیر شرکت کردند. ادعاهایی چون «شکاف اجتماعی»، «فروپاشی اجتماعی در ایران پس از حوادث 1401»، «بی‌اعتمادی گسترده» و «عبور از نظام سیاسی حاکم بر کشور» از جمله روایت‌هایی بود که بین رسانه‌های ضدانقلاب به طور پررنگ و جدی دنبال می‌شد. چنان که موسسه «گمان» که در چند سال اخیر نیز بسیار مورد استناد جریان برانداز بوده، در آخرین نظرسنجی خود (انجام‌شده در تاریخ ۹ اسفند ۱۴۰۲) مدعی شد میزان «مشارکت ایرانیان در انتخابات پیش رو»، بین ۲۵ تا ۳۰ درصد است. شاید در لایه نخست به نظر برسد نظرسنجی صرفا یک گمانه‌زنی روشمند از میزان مشارکت باشد اما واقعیت این است که بسیاری از تحلیلگران و کارشناسان با استناد به همین نظرسنجی‌ها سعی می‌کنند راهبرد خود را سامان بخشند. از جمله جریان ضدانقلاب در انتخابات اخیر کاملا منطبق با همین برآورد رفتار کرد. از جمله راهبردهایی که مستند به گمانه‌ها پیرامون مشارکت پایین در انتخابات روز جمعه، از سوی جریان ضدانقلاب مورد توجه قرار گرفت، «سکوت خبری درباره فرآیند انتخابات» بود. انتخابات ایران در حالی توسط بسیاری از رسانه‌های ضدانقلاب و گروه‌های سازماندهی‌شده توسط این جریان در فضای مجازی بایکوت شد که به نسبت مواجهه‌های پیشین بی‌سابقه بود. یعنی جریانی که همواره تلاش می‌کرد مسائل کلان ایران را زیر ضربه پروپاگاندای خود ببرد، در این انتخابات کاملا ساکت بود. اتاق فکر جریان ضدانقلاب چنین تحلیل می‌کرد که مادامی که این جریان و رسانه‌های تابع آن محتوایی را پیرامون یک مساله منتشر نکنند، آن مساله از سوی جامعه هم نادیده گرفته خواهد شد و جامعه هیچ کنش میدانی انجام نخواهد داد. بر اساس این تحلیل، راهبرد بی‌تفاوتی و بایکوت نسبت به انتخابات مجلس ایران از همان ابتدا پیگیری شد. جریان برانداز ذیل این استدلال که عدم ورود ما مانع شکل‌گیری دوقطبی در ایران خواهد شد، سیاست سکوت را در پیش گرفت تا فضا به سمت انتخاباتی شدن نرود یا اصطلاحا جامعه انتخاباتی نشود. 

در همان زمان «وطن امروز» در گزارشی با ‌عنوان «حساس شو عزیز!» تلاش کرد توجه رسانه‌ها و دستگاه‌های متولی را به موضوع راهبرد «بی‌تفاوتی» و «یخ‌زدگی فضای انتخاباتی» جلب کند و نسبت به شرایط ایجاد‌شده، تذکر دهد اما در آن روزها صلاحدید بر رسوایی جریان ضدانقلاب نبود، چراکه تحلیل ما شکست این جریان بود نه موفقیت آنها در این عرصه که در ادامه به چرایی آن خواهیم پرداخت.

همان‌طور که تأکید شد، راهبرد سکوت خبری پیرامون یک مساله کلیدی و سرنوشت‌ساز بر این محور تکیه دارد که هر کنشی توسط جریان ضدانقلاب موجب شکل‌گیری خط واکنشی در فضای رسانه‌های فعال در داخل ایران خواهد شد و این کنش و واکنش، موجب جلب‌توجه عمومی به مساله انتخابات می‌شود. بخشی از این جریان استدلال می‌کرد از آنجا که عمده رسانه‌های داخلی رفتار پدافندی نسبت به رسانه‌های جریان ضدانقلاب دارند و برای شرایط آفندی و حتی بالاتر از آن یعنی شرایط ایجابی و مسأله‌سازی آماده و متشکل نشده‌اند، در صورت سکوت خبری ضدانقلاب، این رسانه‌ها نیز کارکرد خود (یعنی پدافند) را از دست می‌دهند. لذا اگر کنشی رخ ندهد، واکنشی هم نخواهد بود و این راهبرد مانع جلب ‌توجه عمومی به مساله انتخابات می‌شود. استدلال دوم ضدانقلاب نیز این بود که هر نوع کنشی در فضای انتخابات به نفع نظام خواهد بود و این مساله زمینه مشارکت را فراهم خواهد کرد تا شرایط تحریم و کاهش مشارکت را. چراکه با سکوت خبری، جامعه نیز بی‌تفاوت خواهد ماند و از آنجا که نظام نخواهد توانست عامل خارجی (دیگری تعمیم‌یافته) برای ایجاد بسیج عمومی معرفی کند، مشارکت نیز کاهشی خواهد شد.

همان‌طور که در جدول زیر (بازه زمانی یکم تا 13 اسفند) قابل مشاهده است، رفتار کانال‌های تلگرامی رسانه‌های مطرح و نامدار ضدانقلاب مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است و به جز شبکه تروریستی «اینترنشنال» تمام رسانه‌های ضدانقلاب رویدادهای انتخاباتی در ایران را بایکوت کرده و کمترین محتوای ممکن را بازنشر کرده‌اند. در همین شرایط بر اساس رفتار رسانه‌های اصلاح‌طلب که در این مدت تلاش کردند از حضور ترامپ در انتخابات آمریکا، سایه‌ای برای برهم زدن نظم اقتصادی در ایران بسازند، رسانه‌های ضدانقلاب نیز بیش از انتخابات ایران به تحلیل حضور ترامپ در کارزار انتخاباتی آمریکا پرداختند و این خط از سوی آنها مورد توجه قرار گرفت. یعنی در واقع به حمایت از ترامپ مشغول شدند.

نکته جالب توجه آن است که رفتار جریان برانداز در روز انتخابات با مشاهده نشانه‌های حضور 25 میلیونی جامعه ایرانی پای صندوق‌های رای، کاملا دگرگون می‌شود و سکوت خبری ناگهان و به صورت پرفشار شکسته می‌شود و همه رسانه‌های ضدانقلاب به صورت جدی وارد فضاسازی منفی پیرامون انتخابات می‌شوند؛ رویکردی که در روزهای بعد از انتخابات به منظور جلوگیری از رسوایی تحلیل‌ها ادامه می‌یابد. چنان که این ادعای ما در جدول قابل مشاهده است. برای نمونه بی‌بی‌سی‌فارسی که تا روز انتخابات یعنی 11 اسفند نسبت به مساله انتخابات، سکوت قابل ملاحظه‌ای کرده بود، دقیقا در روز انتخابات سکوت خود را می‌شکند. 

این راهبرد همان طور که در جدول نیز مشخص است، توسط رادیو فردا، صدای آمریکا، ایندیپندنت، یورو نیوز، توانا، رادیو زمانه و منوتو نیز تکرار شده است. اما چرا این راهبرد که به نظر بسیار نیز هوشمندانه طراحی شده بود، کارکرد نداشت؟ جریان ضدانقلاب سال‌هاست از بدنه جامعه ایرانی فاصله گرفته و توانایی تجزیه‌و‌تحلیل بدنه جامعه ایرانی را از دست داده است. رسوایی عوامل آنها در حوادث 1401 نیز مزید بر آن شد که این جریان عمده منابع داخلی خود را نیز از دست بدهد و دچار توهم ‌شناختی شود. علاوه ‌بر آن این جریان به‌طورکلی فراموش کرده است که میدان عمل در دست دستگاه‌های اجرایی نظام قرار دارد و آنها می‌توانند در کمترین زمان ممکن در دورافتاده‌ترین نقاط ایران جریان‌سازی کنند، البته این جریان جداافتاده از بدنه عمومی ایران، دچار توهم‌های بسیار دیگری هم شده است، چنان که تشخیص معتبرترین مؤسسه آنها (یعنی مؤسسه گمان) بر این بوده است که 73.5 درصد ایرانی‌ها قصد شرکت در انتخابات را ندارند و همه این افرادی که قرار نیست در انتخابات شرکت کنند، میل به براندازی نظام دارند! این نشان‌دهنده خطای فاحش محاسباتی آنهاست. در گزارش «نسل جاودان در میدان» که فردای انتخابات در «وطن امروز» نوشته شد، تاکید کردیم «جریان ضدانقلاب بدنه مشارکت‌کننده احتمالی خود را از دست داده‌ و مشهود است که اغلب این جریان‌ها این نکته را کاملا نادیده می‌گیرند که بدنه احتمالی آنها به دلیل «عدم تجربه مشارکت» تنبل و ازکارافتاده شده است، در حالی که بدنه حامی انقلاب اسلامی طی دهه‌های مختلف راه‌های جذب عمومی را بخوبی آموخته و در موارد متعدد نیز از آن بهره برده است».

گروه سیاسی: ضدانقلاب خارج‌نشین که با شروع آشوب‌های خیابانی در سال 1401 برای خود کارویژه‌های زیادی تعریف کرده بود، هنوز از پا ننشسته و هر روز در حال ثبت رکوردی جدید در بی‌آبرویی است. این گروه در جدیدترین اقدام خود با توهین به پروفسور سمیعی و هتک حرمت وی، چهره جدیدی از خود را نمایان ساخت.

به گزارش «وطن امروز»، یک سال و نیم پیش در جریان مهم‌ترین تجمع خیابانی ضدانقلاب در برلین گروه‌های تروریستی تجزیه‌طلب با پرچم‌های خود حاضر شدند و تصویری نمادین از آرزوهای‌شان برای آینده ایران را به نمایش گذاشتند. این تجمع تا حدی باعث آبروریزی و عیان شدن مشی ایران‌ستیزانه نیروهای ضدانقلاب شد که تا ماه‌ها کلیدواژه «برلین» آلمان تبدیل به نمادی از همراهی ضدانقلاب با تجزیه‌طلبان شد.

حالا در جدیدترین مورد، این بار شهر «هانوفر» آلمان به صحنه نمایش بی‌وطنی ضدانقلاب تبدیل شد. 2 شب پیش در جریان برگزاری کنسرت یکی از خوانندگان سلطنت‌طلب، شرکت‌کنندگان در این کنسرت با هتک حرمت پروفسور مجید سمیعی به وی حمله‌ور شدند. ماجرا از این قرار است که ابراهیم حامدی با دعوت از پروفسور سمیعی، از وی درخواست می‌کند روی سن حاضر شود. حضور پروفسور سمیعی اما با سروصدای ممتد حاضران همراه می‌شود تا جایی که وی مجبور به تحویل میکروفن شده و از روی سن پایین می‌آید. حاضران که توهین‌های رکیکی به این پزشک و دانشمند نام‌آشنای کشورمان کرده بودند با شعار «زن زندگی آزادی» او را محکوم می‌کنند.

هر چند این حادثه در کارنامه ضدانقلاب امر بی‌سابقه‌ای نیست و آنها در یک سال‌ونیم گذشته رفتارهای زشت و زننده زیادی از خود به نمایش گذاشته‌اند اما این شیوه مواجهه با پروفسور سمیعی نشان از آن دارد که اپوزیسیون خارج‌نشین به جنون وطن‌ستیزی رسیده است. این بار دیگر خبری از تیم ‌ملی فوتبال یا یک نماینده رسمی کشورمان نبود و این وحوش با حمله به پروفسور سمیعی نشان دادند اساسا با هر شخصی که نمادی مثبت برای ایران باشد دشمنی دارند.

ضدانقلاب حتی اگر می‌خواست ژست وطن‌دوستی خود را حفظ کند باید از نابغه‌ای چون پروفسور سمیعی که مشهورترین و بلندآوازه‌ترین پزشک ایران در جهان است تمجید می‌کرد اما رفتاری که در هانوفر ثبت شد، حکایت از آن داشت که این جنون مانع آن می‌شود تا سلطنت‌طلبان و ضدانقلاب، حتی ژست ایران‌دوستی بگیرند.

* تصویر چهره‌ای غیرواقعی از ایران

پروفسور سمیعی از چهره‌های ماندگار ایران و یکی از مفاخر علمی عصر حاضر است. این استاد بزرگ و جراح سرشناس ایرانی به عنوان یکی از بهترین و متخصص‌ترین جراحان مغز و اعصاب دنیا شناخته می‌شود. از مجموعه رفتار‌های این نخبه ایرانی می‌توان فهمید که او از اتخاذ مواضع سیاسی اجتناب می‌کند؛ یک پزشک متخصص نجیب که مورد احترام همه مردم ایران و بسیاری از کشورهای دنیا است. خدمات او در حوزه درمان بیماری‌های مغز و اعصاب در دنیا بی‌نظیر است. بیمارستان مغز و اعصاب او در هانوفر یکی از مهم‌ترین مراکز درمان و پژوهش درباره بیماری‌های مغز و اعصاب است. بیماران مختلفی از همه دنیا نیز به مرکز درمانی وی مراجعه می‌کنند و مورد مداوا قرار می‌گیرند. 

اما چنین فرد ممتاز و چهره سرشناس و مورد احترامی چرا باید مورد هتاکی و بی‌احترامی و توهین قرار گیرد؟ اینکه در برهه‌ای این چهره سرشناس که ترجیح می‌دهد سراغ مواضع سیاسی نرود، از یک طیف پر سر و صدا و فحاش حمایت نکرده، آیا دلیل قانع‌کننده‌ای است که در مقابل چشم مردم هانوفر که پروفسور سمیعی یکی از مورد احترام‌ترین ساکنان این شهر و از مفاخر ساکن این شهر است، عده‌ای به ظاهر همزبان، او را مورد توهین، تهمت و فحاشی قرار دهند؟