سازمان اوقاف: «آ» شانه تخم‌مرغی و ر است

با توجه به پایان یافتن چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر، سازمان اوقاف و امور خیریه ضمن محکوم کردن محتوای فیلم «آنتیک»، بیانیه‌ای در این زمینه صادر کرد. به گزارش تسنیم، در متن این بیانیه آمده است:

تقریباً هفته‌ای نیست که توسط عوامل ساخت یک فیلم سینمایی یا یک مجموعه تلویزیونی، از روابط عمومی سازمان اوقاف و امور خیریه درخواست مجوز فیلمبرداری در فضای معنوی و معماری ایرانی ـ اسلامی چشمگیر یکی از امامزادگان و بقاع متبرکه نشود. این در حالی است که انتخاب فضای کالبدی امامزادگان به عنوان لوکیشن یا مکان فیلمبرداری به صورت کاملا خودجوش از سوی فیلمسازان پیگیری می‌شود و سازمان اوقاف و امور خیریه هیچ مشوق یا تبلیغ خاصی در این زمینه در نظر نگرفته است. بنابراین رابطه نزدیک امامزادگان به عنوان یکی از پایگاه‌های معنوی، فرهنگی و اجتماعی با سینمای کشور رابطه‌ای دیرینه، ریشه‌دار و پرمعنا است و نشان از آن است که فیلمسازان برای روایت یک داستان که در بطن جامعه اتفاق می‌افتد به‌درستی مکانی را برمی‌گزینند که ملجا و پناهگاه مردمان این مرز بوم است. به قول سعدی، خرم آن بقعه که آرامگه یار آنجاست/ راحت جان و شفای دل بیمار آنجاست.

اما چندی است که با اکران فیلم سینمایی «آنتیک» در جشنواره فیلم فجر، بحث‌هایی در زمینه داستان این فیلم و توهین به اصالت امامزادگان در فضای مجازی و رسانه‌ای کشور مطرح شده است که سازمان اوقاف و امور خیریه بر خود لازم می‌داند اجمالا چند نکته مهم را در این زمینه گوشزد کند: 

اولاً، جای تاسف است که فیلمی تا این حد سطحی و بی‌ارزش ساخته می‌شود که نه‌تنها بر رونق سینمای ایران نمی‌افزاید، بلکه با برهم زدن جو هنری و فرهنگی جامعه باعث ریزش مخاطبان آن هم می‌شود. از نظر ما فیلم سینمایی «آنتیک» که به اذعان همه منتقدان فیلمی شانه تخم‌مرغی پر از لودگی و فقر طنز با داستانی تقلیدی و کاملا بی‌ارزش و ملغمه‌ای از سخافت و رکاکت است، توهین به شعور مردم ایران محسوب می‌شود. مردم فهیم خاصه قشر مذهبی کشور آنقدر ساده نیستند که اصالت چنارهای چندصد ساله کنار امامزادگان را با نهالک‌های هرزه و جعلی بی‌برگ و بار هر بی‌سر و پایی یکسان بیانگارند.

ثانیاً، حکایت محبوبیت و مرجعیت و زیارت امامزادگان و بقاع متبرکه در بین مردم ایران مربوط به امروز و دیروز نیست، بلکه ریشه در قرن‌ها پیش دارد و همین ریشه‌دار بودن آداب زیارت و این انس و الفت دیرینه است که به رغم همه تلاش‌های دشمنان، دور معنوی بقاع متبرکه در همه ادوار تاریخ بعد از اسلام بدون هیچ تزلزلی همواره در تسلسل بوده است. حضور میلیونی و روزافزون مردم در لیالی قدر، در ایام محرم، در لحظات تحویل سال و سایر مناسبت‌های ملی و مذهبی مطلبی نیست که بر کسی پوشیده باشد. آمار امدادها و دستگیری از فقرا و نیازمندان و کمک به حادثه‌دیدگان سیل و کرونا و حوادث غیرمترقبه دیگر که به طفیلی وجود پربرکت امامزادگان در همین چند سال اخیر انجام شده از فرط فراوانی قابل احصا نیست. گزارش دیگر فعالیت‌های فرهنگی، اجتماعی و قرآنی امامزادگان نیز شرحی مبسوط دارد و در این مقال نمی‌گنجد.

ثالثاً، سازمان اوقاف و امور خیریه ضمن محکوم کردن محتوای موهن فیلم «آنتیک» حق پیگیری قضایی و شکایت از سازندگان این فیلم را برای خود محفوظ می‌داند. ضمناً شناسنامه و اطلاعات تمام امامزادگان در پایگاه جامع امامزادگان و بقاع متبرکه ایران اسلامی به نشانی اینترنتی http://www.emamzadegan.ir/default.aspx  موجود و در دسترس همگان است.

حمیدرضا مقدم‌فر*: قیمت دلار که در بازار غیررسمی – که شاید بهتر باشد آن را با همان اصطلاح «بازار سیاه» بخوانیم - حدود 90 هزار تومان درج می‌شد و قیمت طلا و سکه که بالا می‌رفت، شاید برخی تصور می‌کردند 22 بهمن امسال، متفاوت از سال‌های گذشته و به طور مشخص، کم‌رمق برگزار شود، بویژه اینکه این تلاطم‌های بازار، دقیقاً در همین روزهای منتهی به 22 بهمن رخ می‌داد و همین مساله، در یک سو نگرانی‌ و البته در سوی ضدانقلاب، امیدواری‌هایی را برای‌شان رقم می‌زد؛ هرچند آنها که نگاه واقع‌بینانه‌تری نسبت به مردم داشتند، به‌رغم افسوس خوردن بابت این تلاطم اقتصادی‌، به ملت هم کاملاً مؤمن بودند. 

به هر حال، جشن راهپیمایی گرامیداشت 22 بهمن امسال نیز برگزار شد و جمعیت حاضر در خیابان‌ها به‌رغم سردی قابل ملاحظه هوا و آشفتگی بازار دلار و طلا، نه تنها کمتر نشد، بلکه به اذعان بسیاری، نسبت به سال گذشته در بسیاری از شهرها افزایش هم داشت.

درباره‌ این ملت که هم «ماهیت» ممتاز و هم «عقلانیت» عالی خود را باز هم به نمایش گذاشت، چند نکته را به اختصار می‌توان گفت.  

نخست، تاکید مجدد بر همان جمله‌ مشهور امام خمینی(ره) که فرمود: این ملت از ملت حجاز در عصر رسول‌الله(ص) هم بهترند. آن زمانی که امام(ره) این نکته را بیان کردند، شاید بیشتر به عنوان یک اغراق یا تشویق معطوف به تحرک‌بخشی به جامعه به آن نگاه می‌شد اما کوران‌ و دوران‌های مختلف در جمهوری اسلامی نشان داد این مردم به حقیقت همان هستند که امام(ره) توصیف و تبیین کرده بود. ملتی که به‌رغم شرایط نامطلوب اقتصادی، آرمان و واقعیت را فدای توهم و ضدآرمان نمی‌کند و پای آزادی و استقلال خود می‌ایستد و می‌داند همان اراده‌ای که 46 سال پیش کرد - یعنی تشکیل یک جمهوری بر مبنای اسلامیتی که ایمان و عقیده مردم آن است - تنها راه دستیابی به یک وضعیت مطلوب است. 22 بهمن امسال هم نشان داد «شکایت» این مردم از مشکلات، مغایر و منافی «شُکر»شان از اصل انقلاب اسلامی نیست؛ آنها می‌دانند مشکل اقتصادی را نباید انکار کرد اما حل این مشکل نیز به دست همین مردم است؛ مردم می‌دانند جیره‌خواران ترامپ‌ها و بایدن‌ها، اگر طبیب بودند، امروز بر سر نخواستن‌شان در خود هیات حاکمه آمریکا دعوا نبود و بر سر سرکوفت زدن به آنها و به رخ کشیدن بی‌خاصیتی‌شان رقابت شکل نمی‌گرفت. خود آمریکایی‌ها هم فهمیده‌اند تریبون‌های آشوب‌شان -که ویترینی از یک پشت پرده پلشت پول‌پرست ضدایران هستند - خودشان را هم نمی‌توانند اداره کنند، چه رسد به اینکه بخواهند در نقش منجی یک ملت ظاهر شوند. 22 بهمن نشان داد مردم می‌دانند عامل و بانی مشکلات، اصل و آرمان انقلاب اسلامی نیست، بلکه انحرافات و مشکلات و بی‌تجربگی‌هایی است که در اجرا وجود دارد. ملت آنقدر عمیق است که ضعف در «اجرا» را از نقص در «آرمان» تشخیص می‌دهد؛ برای حل مشکل، به جای آنکه «از آرمان» بازگردد، به بازگشت و رجوع همیشگی «به آرمان» تاکید می‌کند و اصرار دارد مجریان باید به همان وعده‌های انقلاب اسلامی 57 باور داشته و متعهد و عامل باشند، نه اینکه دزدی را که از در بیرون کرده‌اند، از پنجره دوباره به خانه بکشانند. 22 بهمن نشان داد این مردمی که در خیابان هستند، اگرچه خیلی‌های‌شان در فضای مجازی پرسر و صدا نیستند و کمتر دیده می‌شوند اما همواره در صحنه‌اند؛ اتفاقاً بیش از بسیاری از این اهالی هیاهو، در مشقت و سختی‌اند اما شرافت و عقلانیت خود را همچون عده بسیار قلیلی از صاحبان قدرت و ثروت، به اربابان شارون‌ها و نتانیاهوها و... نمی‌فروشند. 22 بهمن نشان داد برای تحلیل انقلاب اسلامی، هم باید مشکلات را دید و هم سرمایه‌ها را؛ هم باید شکایت‌ها را شنید و هم شکرها را دید؛ هم باید تفاوت‌ها و تکثرها را دید و هم اتحاد و حضور برای پایبندی‌ به آرمان‌ها را. 

22 بهمن باز هم نشان داد جمهوری اسلامی از نظر داشتن یک پایگاه مردمی کاملاً منحصر به فرد و پای ‌کار، در جهان ممتاز و نمونه است و تا زمانی که این پایگاه مردمی وجود دارد، ایران، به تکرار استعمار تن نخواهد داد.

اما 22 بهمن امسال غیر از نمایش بزرگ جمهور، به واسطه سخنرانی بسیار خوب رئیس‌‌جمهور هم ماندگار بود؛ آقای پزشکیان با تاکید بر پیروی از سیاست‌های حکیمانه رهبر معظم انقلاب، نیز با پاسخ شرافتمندانه‌ای که به ترامپ داد، وفاقی عمل کرد؛ وفاقی که هم پیروی از رهنمودهای امام را مدنظر داشت و هم پیگیری منافع ملت را؛ و البته اصل مفهوم وفاق اینگونه است که به دیده تیزبین بفهمیم که هرجا پس از انقلاب اسلامی، رهنمود امامین انقلاب پیگیری شد، دقیقاً همانجا منفع ملت حاصل شد و هرجا بالعکس بود، ملت صدمه دید.

از سخنان آقای رئیس‌جمهور در راهپیمایی 22 بهمن اینطور برمی‌آید که اولاً ایشان می‌خواهد مجدداً بیان کند بر رکن اصلی شعار وفاق خود در انتخابات که پیگیری سیاست‌های کلان مقام معظم رهبری برای تامین منافع ملی بود، تاکید دارد و ثانیاً اگر برخی رادیکال‌های «شکارچی شنبه‌» پس از انتخابات بگذارند، او نمی‌خواهد مصداق گزیده شدن دوباره‌ مومن از یک سوراخ باشد و تجربیات تلخ یک مسیر غلط را دوباره تکرار کند؛ تجربه‌ای که در دهه 90 شمسی، بر مبنای خوش‌بینی غلط به دشمن شکل گرفت و این دوران را به یک دهه از دست‌رفته خسارت‌بار برای کشور تبدیل کرد. 

محمد رستم‌پور: وقت تبادل، گویی اصلاً بیش از 470 روز در خط مقدم نبرد سهمگین و فرساینده‌ نبوده‌اند. چهره خندان، پاکت‌های هدیه در دست، گردن‌آویز‌های شناسایی بر گردن و فرو رفته در لباس‌های اتو کشیده سبز سیر نظامی که رو به دوربین زبان تشکر باز می‌کنند به تمجید از حماس که از آنها در برابر بمباران اسرائیل حفاظت کرده است؛ تصویری از 3 اسیر زن اسرائیلی که مقامات رژیم صهیونیستی را خشمگین کرد. فردای آتش‌بس اسرائیل و فلسطین، گویی ناگهان مقاومت از زیر زمین جوشید. سلحشوران سر تا پا سیاه و مشکی، سوار بر خودروهای بدون پلاک، جلوی ساختمان‌های دولتی حماس، سکو و سن بر پا کردند تا برای تبادل اسرای دو سوی میدان، مراسم بگیرند. با اسلحه به غنیمت گرفته از سربازان اسرائیلی که شاید 48 ساعت از خروج‌شان از همان حوالی نمی‌گذشت. حماس فکر همه جا را کرده بود. حتی به اسرا، «گواهی خروج از غزه»، «کارنامه قرائت عربی» و «نقشه فلسطین» هدیه داده بود. تو گویی مدت‌هاست برای این روز آماده است! اما آمادگی و تدارکی در کار نبود. حماس از ساعت نخست توفان ‌الاقصی دوربین را کنار آر‌پی‌جی و اسلحه وارد نبرد کرد. تصویر اتفاق با خود اتفاق فاصله چندانی نداشت و چه بسا می‌شد شکستن دیوار یک میلیارد دلاری اطراف نواز غزه را به صورت زنده روی آنتن تلویزیون‌های ماهواره‌ای جهان فرستاد. ساعتی از حمله نگذشته بود که حماس بیانیه مکتوب داد و در تمام مدت جنگ سخن گفت. کوتاه و صریح، بی‌آنکه عقب بنشیند؛ صادق و شفاف، بی‌آنکه چیزی را مخفی کند و البته سخنگو و نماد هم ساخت. فرماندهانش نمی‌توانستند جلوی دوربین بیایند و رجز بخوانند اما ابوعبیده‌ای بود که صدای زنده ماندن حماس شد. ابوعبیده هیچ‌گاه صدایش نلرزید و انگشت اشاره‌اش پایین نیامد. حتی در لحظات تلخ بمباران‌های بیمارستان‌ها که همه جنایت جنگی به شمار می‌آیند. تحقیر اسرائیل برنامه و تدبیر نیاز داشت. او هر روایت و خبر و گزارشی از میان خرابه‌های غزه را تحریف و کار فلسطین را تمام‌شده تصویر می‌کرد اما برگزاری نشست خبری وسط انبوهی از پیکرهای شهدا در حیاط بیمارستان المعمدانی 10 روز پس از آغاز تجاوز به غزه بی‌دفاع نشان داد مقاومت بیش از حجم پیام، به عمق پیام توجه دارد. سخت است جنایت را مخابره کنی اما ترس و بغض و نفرتی که پیدا کرده‌ای، ضعیف نشانت ندهد. 

برای چنین هدفی باید نماد طراحی کنی. لازم نیست همیشه حرف بزنی. مثلث قرمز الاعلام العسکری مقاومت روی ویدئوهای حمله به سربازان و تانک‌های اسرائیلی که با تدوین و موسیقی منحصربه‌فردی همراه بود، مهم‌ترین نماد زندگی و موفقیت مقاومت شد، حتی وقتی اخبار تلخ ترور فرماندهان مقاومت در لبنان و فلسطین و سوریه و ایران به تیتر یک رسانه‌های جهان تبدیل می‌شد. ویدئوهای حیرت‌انگیز مثلث قرمز، صدای نفس نفس مجاهدی را که راکت‌انداز ضدتانک یاسین را به دوش می‌کشد و از این ویرانه به آن خرابه در خیابان‌ها و کوچه‌‎های غزه می‌دود، حذف نکرده.