سعید غلامحسینی: کاروان جوانان ایران در بحرین، تصویری از فردای روشن ورزش کشور ترسیم کرد. نام این کاروان را «سفیران امید» گذاشتند و چه درست، چرا که در زمین و سالن، امید، جسارت و آینده را در یک قاب واحد به نمایش گذاشتند. آنچه در بحرین رخ داد تنها جمعآوری مدال نبود، بلکه نشانهای از یک تحول زیربنایی در ورزش پایه ایران بود.
با پایان سومین دوره بازیهای آسیایی جوانان، ایران در رتبه چهارم جدول مدالها ایستاد. عددها خود سخن میگویند: ۲۲ مدال طلا، ۱۸ نقره و ۳۶ برنز؛ یعنی ۷۶ بار به اهتزاز درآمدن پرچم ایران اما آنچه ارزش این آمار را چند برابر میکند، رشد چشمگیر نسبت به ۲ دوره پیشین است؛ جایی که در سنگاپور و نانجینگ، ایران تنها در چند رشته صاحب مدال شده بود، حالا بحرین شاهد شکوفایی نسلی تازه بود؛ نسلی که بدون تکیه بر نامهای بزرگ، با اتکا به نظم، انگیزه و کار گروهی تاریخ نوشت.
* بازنویسی تاریخ از سنگاپور تا بحرین
وقتی نخستینبار در سال ۲۰۰۹ ایران با تیمی کوچک به بازیهای جوانان آسیا رفت، کمتر کسی تصور میکرد روزی این رویداد به سکوی جهش بدل شود. در آن زمان تنها ۶ مدال در کارنامه ثبت شد. ۴ سال بعد، در ۲۰۱۳، ایران با نفرات بیشتری حضور یافت اما نتیجه ضعیفتر شد؛ نه طلایی، نه درخشش خاصی، فقط چند نقره و برنز پراکنده. آن ۲ تجربه بهظاهر شکستخورده، پایه درسهایی شد که امروز ثمر داده است.
بحرین اما ورق را برگرداند. حضور در ۲۲ رشته، با ترکیبی جوان، منسجم و پرانگیزه، نشان داد زیر پوست ورزش ایران اتفاقی تازه در جریان است. فدراسیونها این بار با برنامه آمده بودند، استعدادیابی هدفمند شده بود و مربیان در ردههای پایه با نگاه علمی کار میکردند. حاصل این تلاش، جهشی ۱۶ پلهای در جدول مدالها و تولد قهرمانانی بود که نامشان شاید تازه شنیده میشود اما آیندهای درخشان در پیش دارند.
* والیبال و هندبال؛ بانوان پرچمدار
اگر بخواهیم از نقطهای آغاز کنیم، باید به والیبال اشاره کرد. جایی که دختران زیر ۱۸ سال ایران با هدایت مربی کرهای خود، نخستین طلای تاریخشان را به دست آوردند. تیم پسران هم بینقص ظاهر شد و با اقتدار بر بام آسیا ایستاد. همزمان، در هندبال دختران تاریخ نوشتند؛ طلایی شدند و از پسران هم پیشی گرفتند. تیم پسران هندبال با وجود شایستگی، با یک گل اختلاف از قهرمانی بازماند اما همان بازیها نشان داد ایران در هر ۲ رشته توپ و تور، به نسلی تازه از بازیکنان سختکوش دست یافته است.
در فوتسال، داستان مشابهی تکرار شد. دختران با بازیهایی چشمنواز، بر سکوی نخست ایستادند و پسران در فینال برابر افغانستان مغلوب شدند تا به نقره بسنده کنند. این بار دختران بودند که نماد پیشرفت شدند.
* کشتی؛ تکرار شکوه با نسل جدید
در میدان کشتی، همچنان صدای ایران طنینانداز بود. نوجوانان آزادکار با ۳ طلا، یک نقره و ۲ برنز بازگشتند و کشتی ساحلی هم با ۲ طلا و ۲ نقره درخشید. گوششکستههای جوانی که در سکوت سالنها رشد کردهاند، حالا به نماد تداوم افتخار بدل شدهاند. این نتایج تنها عدد نیست، بلکه نشان میدهد پشتوانه فنی کشتی ایران در مسیر درستی حرکت میکند.
* شنا؛ طلوع از عمق آب
از دل آب هم خبر خوش آمد. تیم شنای ایران که همیشه در سایه بود، این بار تاریخساز شد. محمدمهدی غلامی در ۲ ماده پروانه، ۲ مدال طلا گرفت و نامش را به عنوان نخستین قهرمان آسیایی شنا در رده جوانان ثبت کرد. او نماد پویایی نسل تازهای است که در رشتههای مغفول، حالا چراغ امید را روشن کردهاند.
* رزمیها؛ ستونهای مدالآور
در بخش رزمی، تیمهای ایران مثل همیشه بار مدالآوری را به دوش کشیدند. در مویتای، MMA و تکواندو، حاصل کار ۹ طلا، نقره و برنز بود. باران جانی طلایی شد، ایلیا واحدی هم تا سکوی نخست رفت اما با اعتراض حریف تاجیک مدالش نقره شد. تکواندوکاران با مدالهای رنگارنگشان عنوان دوم آسیا را به دست آوردند و بانوان جودوکار با طلای مهسا شکیبایی چهرهای تازه از قدرت زنان ایران روی تاتامی نشان دادند.
در بوکس، برای نخستین بار دختران ایران به میدان بینالمللی قدم گذاشتند و با ۲ برنز برگشتند. شاید رنگ مدالها هنوز طلایی نباشد اما حضورشان خودِ پیروزی است؛ حرکتی که مسیر آینده بوکس بانوان را میسازد.
* وزنهبرداری و دوچرخهسواری؛ تلخی و تجربه
در وزنهبرداری، سهم ایران یک طلا بود که حسین یزدانی در فوقسنگین با مهار وزنه ۲۰۱ کیلویی گرفت. باقی تیم اگرچه روی سکو رفت اما فاصله با قدرتهای آسیایی هنوز محسوس است. در دوچرخهسواری نیز اشتباهی در مسیر مسابقه باعث حذف تیم شد؛ خطایی کوچک که در مسابقهای بزرگ به بهای سنگینی تمام شد. با این حال همین لغزشها یادآور ضرورت مدیریت دقیقتر در اعزامهای بعدی است.
* بحرین؛ آغاز مسیر جدید
تمام این نتایج، چه طلایی و چه تلخ، تصویری جامع از آینده ورزش ایران ترسیم میکند. بحرین نقطه پایان نبود، بلکه شروع دورهای تازه است؛ دورهای که در آن دختران سهم واقعی دارند، استعدادهای شهرستانی دیده میشوند و موفقیت دیگر به چند رشته خاص محدود نیست.
اما موفقیت اگر قرار است پایدار بماند، نیازمند سیاستی مداوم و حمایتی بیوقفه است. این نوجوانان، قهرمانان یکروزه نیستند؛ بذرهاییاند که اگر رها شوند، خشک خواهند شد. باید برنامهریزی علمی، آموزش روانی، پشتیبانی مالی و مسیر رشد بینالمللی برایشان فراهم شود تا «سفیران امید» تنها یک شعار نباشد.
ایران در بحرین نشان داد میتواند در سطح قاره رقابت کند اما چالش اصلی تازه آغاز شده است: حفظ انگیزه این نسل طلایی و رساندنشان به قلههای بزرگتر. اگر مسیر حمایت و تربیت ادامه یابد، مدالهای امروز در آینده به پرچمهایی بدل میشوند که در المپیک به اهتزاز درمیآیند.
درخشش جوانان ایران در بحرین، وعده فردایی پایدار
طلوع نسل فردا
ارسال نظر
پربیننده
تازه ها