علی دارایی: فینال مسابقات فوتسال همبستگی کشورهای اسلامی در ریاض باید در تاریخ فوتسال ایران ثبت شود؛ شبی که سالنی‌بازان وحید شمسایی نه فقط بازی را بردند، بلکه تصویری تازه از هویت و قدرت خود ارائه دادند. در برابر مراکش تیمی که چند سال پیش اشک یک نسل را در جام‌جهانی سرازیر کرده بود، ایران این‌بار نه در نقش تیمی خسته و درگیر روزهای پرتنش، بلکه با چهره‌ای سرشار از اعتمادبه‌نفس و تمرکز ایستاد. نتیجه نه یک پیروزی معمولی، بلکه تحقیر کامل رقیب بود: ۵ گل، بدون پاسخ در یک فینال بین‌المللی.
داستان این بازی از همان دقیقه اول شکل گرفت. تیم ایران به زمین نیامده بود تا جریان بازی را بسنجد یا برای فرصت مناسب صبر کند. تیمی که شمسایی ساخت، تیمی است که می‌خواهد از ثانیه نخست به حریف بفهماند این زمین، قلمرو فرماندهی اوست. پرس شدید، جاگیری‌های هماهنگ و اعتماد به گردش سریع توپ باعث شد مراکش همان ابتدا در لاک دفاعی فروبرود و حتی فرصت برنامه‌ریزی برای حمله نداشته باشد.
گل نخست، نتیجه همین فشار بود. توپ برگشتی شوت مهدی کریمی در دهانه دروازه افتاد و امیرحسین غلامی با خونسردی، ضربه‌اش را تبدیل به گل کرد. شادی پس از گل نشان می‌داد این تنها شروع کار است. ایران چیزی بیشتر از نتیجه می‌خواست. تیم آمده بود برتری فنی و روانی‌اش را به رخ بکشد.
وقتی دومین گل به ثمر رسید، جریان مسابقه کاملاً به نفع ایران چرخید. کریمی که در طول بازی با تفکر و تحرک مداوم، ریتم حمله را تنظیم می‌کرد، با ضربه‌ای نرم و زیرکانه توپ را از بین پاهای دروازه‌بان مراکش عبور داد؛ حرکتی که نه فقط گل بود، بلکه نوعی ضربه روحی برای حریف به‌حساب می‌آمد. مراکش که به فیزیک، بازی مستقیم و سرعت در انتقال حمله تکیه دارد، حالا مقابل تیمی ایستاده بود که هم تکنیک داشت، هم طرح، هم هماهنگی.
اما گل سوم شاید مهم‌ترین لحظه نیمه اول بود. کرنری که ارسال شد، با شوت کوبنده و تماشایی حسین طیبی به تور چسبید. این ضربه، امضا و مُهر کاپیتان بود؛ یادآوری این نکته که ستاره بودن فقط در زدن گل نیست، بلکه در تسلط بر لحظه است. با این گل، ایران نه فقط نتیجه، بلکه صحنه را هم مالک شد. تلویزیون، تماشاگران و حتی بازیکنان مراکش چند لحظه مات ماندند.
نیمه دوم، قصه دیگری داشت. مراکش که چاره‌ای جز ریسک نداشت، بازی پاورپلی را آغاز کرد. اینجا بود که نقش باقر محمدی، دروازه‌بان ایران، به قهرمانی مستقل شباهت پیدا کرد. واکنش‌های او، آرامش در ارسال‌ها و حضور ذهن برای آغاز ضدحمله، پایه‌های استحکام ایران در نیمه دوم بود. گاهی یک دروازه‌بان خوب، نه فقط گل نمی‌خورد، بلکه اعتمادبه‌نفس را به کل تیم تزریق می‌کند.
سرانجام، در لحظه‌ای که مراکش همچنان با ۵ بازیکن در زمین ایران تور می‌بافت، قطع توپ درست در زمان صحیح رخ داد. پاس تند و دقیق درخشانی، طیبی را در موقعیت دروازه خالی قرار داد. کاپیتان با ضربه‌ای آرام اما مطمئن، توپ را وارد دروازه کرد و چهارمین گل تیم ملی را زد. این گل، آخرین تیر نبود اما جمله پایانی مسابقه را گفت: برتری ایران نه اتفاقی است و نه لحظه‌ای؛ این برتری حاصل برنامه، تمرین و همدلی است.
در دقایق پایانی، غلامی بار دیگر درخشش خود را به رخ کشید و با ثبت گل پنجم، تأکید کرد حد و مرز این پیروزی فقط عدد نیست، بلکه معناست. ایران با ۵ گل، نه فقط مراکش را برد، بلکه یک روایت تازه درباره فوتسال خود ساخت: تیمی منسجم، شجاع، سخت‌کوش و تشنه اثبات.
در پایان این بازی، موضوع فقط انتقام از مراکش نبود. این پیروزی، پیام داشت. پیامی برای آسیا و جهان: تیم ملی فوتسال ایران نه یک نام قدیمی، بلکه یک قدرت زنده است. تیمی که اگر در جام‌جهانی گذشته زمین خورد، حالا یاد گرفته چگونه بلند شود؛ محکم‌تر و مصمم‌تر.
شمسایی، با چشم‌هایی که همیشه چیزی بزرگ‌تر از نتیجه می‌بیند، نشان داد ساختن یک تیم بزرگ با شعار ممکن نیست؛ باید روح تیمی ساخته شود. و این شب، شب همان روح بود.
فوتسال ایران دوباره گفت: ما هنوز اینجاییم؛ این‌بار قوی‌تر از همیشه.
دومین برد مهم و ماندگار فوتسال ایران
رفت در قلب تاریخ
فینال مسابقات کشورهای اسلامی در ریاض تنها یک مسابقه ساده نبود؛ میدان برخورد ۲ تیمی بود که در چند سال اخیر مسیر فوتسال جهان را تغییر داده‌اند. مراکش با داشتن عنوان بهترین تیم سال ۲۰۲۳ و پیروزی‌های بزرگ مقابل اسپانیا و پرتغال، به این دیدار آمده بود تا برتری خود را تثبیت کند. از سوی دیگر ایران، تیمی با اعتبار تاریخی و تجربه‌ای عمیق در بازی‌های بزرگ، به دنبال فرصتی برای بازتعریف جایگاه خود بود؛ فرصتی که با پیروزی قاطع ۵ بر صفر به دست آمد.
این مسابقه از همان ابتدا معنایی جدی داشت. ایران سال‌ها پیش در جام‌جهانی ۲۰۱۶ با شکست برزیل، یکی از تاریخی‌ترین نتایج فوتسال جهان را رقم زده بود اما بعد از آن، مسیر تیم‌ملی فراز و نشیب‌های بسیاری داشت و پیروزی برابر یک تیم تراز اول جهان کمتر اتفاق افتاده بود. اکنون اما تیم وحید شمسایی، در شبی که اهمیتش فراتر از یک فینال معمولی بود، موفق شد مراکش را شکست دهد؛ تیمی که پس از جام‌جهانی گذشته، گام‌به‌گام در حال نزدیک شدن به قله‌های قدرت بود. اهمیت این نتیجه تنها در عدد «۵-۰» خلاصه نمی‌شود. مراکش در سال‌های اخیر نه‌تنها قهرمان آفریقا بوده، بلکه در رقابت‌های جهانی نیز نمایش‌های درخشانی داشت. آنها ایران را در جام‌جهانی حذف کرده بودند و طی ۴ دیدار اخیر برابر تیم‌های تحت هدایت شمسایی شکست نخورده بودند. بنابراین این مسابقه، نبردی نمادین بود؛ تقابل غرور، هویت و حافظه‌ای که در ذهن فوتسال‌دوستان ایرانی زنده مانده بود.
از نظر فنی، ایران بازی‌ای منسجم، هجومی و حساب‌شده ارائه داد. گل‌هایی که توسط غلامی، کریمی و حسین طیبی به ثمر رسیدند، هر کدام محصول هماهنگی و فهم دقیق لحظه بودند. برتری در مالکیت، پرس هوشمندانه و دفاع در برابر پاورپلی مراکش، تصویری از یک تیم بالغ را نشان داد؛ تیمی که نه فقط بر احساس که بر ساختار و اندیشه تکیه دارد.
این پیروزی از نظر جایگاه جهانی نیز تأثیرگذار است. مراکش در رده ششم جهان و نزدیک‌ترین تعقیب‌کننده ایران بود. با این نتیجه، فاصله امتیازی حفظ و جایگاه ایران تثبیت شد؛ مساله‌ای که می‌تواند در قرعه‌کشی‌ها و رقابت‌های آینده اهمیت جدی پیدا کند.
این شب، شبی معمولی نبود.
این پیروزی فقط یک نتیجه نبود.
این بازگشت اعتبار بود.