گواردیولا صدای غزه

بنیا فرید: تیم ملی فوتبال فلسطین این روزها میهمان  اسپانیاست؛ سفری که نه با معیارهای مرسوم فوتبال، بلکه با بار سنگین یک روایت انسانی تعریف می‌شود. 
برنامه سفر از ابتدا روشن بود: ۲ دیدار دوستانه در ۲ نقطه تأثیرگذار جغرافیای اسپانیا. نخست، تقابل با منتخب باسک - شنبه پانزدهم نوامبر در سن‌مامس بیلبائو - و سپس دیداری دیگر در روز سه‌شنبه برابر منتخب کاتالونیا در ورزشگاه المپیک مونتجوئیک بارسلونا. این ۲ ایستگاه، بهانه‌ای شده‌ برای رساندن فریادی که مدت‌هاست در غرب آسیا محصور مانده است.
روز جمعه، یعنی ۲۴ ساعت پیش از بازی اول (شامگاه دیروز شنبه)، ایهاب ابو‌جزر، سرمربی تیم فلسطین، در نشست خبری پیش از مسابقه حرف‌هایی زد که از دل یک تیم ورزشی فراتر می‌رفت. او پشت میکروفن ننشست تا درباره‌ سیستم یا برنامه حمله توضیح بدهد؛ آمده بود تصویری از روزگار ملتی بدهد که حتی در لحظه خروج از خانه‌های خود، امنیتی برای‌شان باقی نمانده: «مردم ما هنوز در چادر زندگی می‌کنند. جنگ به پایان نرسیده، فقط شکلش عوض شده». این جمله‌ او تبدیل شد به نماد سفری که فلسفه‌اش با نتیجه مسابقه‌ یکی نبود. ابو‌جزر حتی اشاره کرد خانه خودش هم یک ماه پیش با خاک یکسان شده و حالا وظیفه‌ بازیکنانش را رساندن فریاد فروخورده مردمش می‌داند.
در کنار او یاسر حامد، مدافع فلسطین و متولد اسپانیا، ایستاده بود؛ بازیکنی که این دیدار برایش طعمی آمیخته از خاطره و مسؤولیت داشت. حامد گفت استقبال بیلبائو در نخستین قدم سفر چنان پررنگ بوده که بازیکنان از همان لحظه ورود فهمیده‌اند بازی شنبه فقط یک تجربه فوتبالی نیست. او آرزو کرد مسابقه‌ای رقم بخورد که «به حافظه فوتبال اروپا بچسبد» و شاید بتواند صدای مردم غزه را به گوش کسانی برساند که تنها اخبار را مرور می‌کنند، نه درد واقعی را.
دیروز شنبه، در روز بازی، سن‌مامس حال و هوایی شبیه یک آیین همبستگی داشت. مسابقه زیر سایه حمایت پزشکان بدون مرز برگزار و قرار شد تمام عوایدش به کمک‌های پزشکی و انسانی برای مردم غزه اختصاص پیدا کند. میکل لاباکا، مربی منتخب باسک، بعد از شنیدن حرف‌های روز قبل فلسطینی‌ها، حتی نتوانست درباره فوتبال صحبت کند. وی گفت: «بعد از این همه رنج، حرف زدن از تاکتیک خجالت‌آور است». او از بازیکنان باسک تشکر کرد که با وجود فصل فشرده، دعوت به این دیدار را پذیرفتند تا سهمی در این تلاش جمعی داشته باشند.
* پیام پپ برای مردم کاتالونیا
اما مرحله بعد سفر تیم ملی فوتبال فلسطین به اسپانیا هنوز باقی مانده؛ سه‌شنبه، مونتجوئیک بارسلونا. جایی که پپ گواردیولا با پیامی ویدئویی از همه خواست سکوها را پر کنند. او گفت بارسلون «خانه صلح» است و این دیدار فقط بازی نیست؛ مراسمی است برای یادآوری قتل بیش از ۴۰۰ ورزشکار فلسطینی طی ۲ سال جنگ. دعوت او مستقیم، بی‌پیرایه و شبیه فراخوانی عمومی بود: «چرا صندلی خالی بگذاریم؟» حالا یکشنبه است و فاصله تا دومین مسابقه تنها ۲ روز. سفری که با نبض انسانیت آغاز شد، سه‌شنبه در بارسلونا ادامه پیدا می‌کند؛ جایی که فوتبال، برای چند ساعت، قرار است نقش زبان مردمی را بازی کند که صدای‌ش4ان هنوز از زیر آوار شنیده می‌شود. هر گاه اسم فلسطین و توپ در اخبار کنار هم قرار بگیرد، بعدش صحبت از کشته شدن ۷۰ هزار انسان بی‌گناه در ۲ سال جنگ از جمله صدها ورزشکار است اما این بار عوض توپ جنگی صحبت توپ کروی فوتبال است؛ صحبت از زندگی و‌ ارزش‌های آن است نه نسل‌کشی مدرن و‌ سازمان‌یافته علیه یک ملت که کشورشان غصب شده است.