ردپای دخالت

زهره فلاح‌زاده: قصه ناکامی ایران برابر ازبکستان بار دیگر تکرار شد تا تیم ما در ۲ تورنمنت اخیر قهرمانی را به ازبک‌ها تقدیم کند‌. البته دیدار شامگاه سه‌شنبه این ۲ تیم در امارات متفاوت‌تر از چند تقابل اخیرشان بود و ایران نه گل خورد و نه توپ و میدان را در اختیار حریفش گذاشت. حتی در موقعیت‌سازی تیم‌ ملی برتر از ازبکستانی‌ها بود و استون ارونوف، ستاره موفق آنها که یک تنه مقابل مصر و‌ صلاح خوش درخشید، در دیدار با ایران حرف خاصی برای گفتن نداشت و در تله دفاعی ما به دام افتاده و عملا از بازی محو شده بود.
اخراج بازیکن ازبک در نیمه دوم همه چیز را برای پیروزی ایران در ۹۰ دقیقه فراهم کرده بود اما مهاجمان بی‌دقت ما هیچ شباهتی به بازیکنانی که قرار است چند ماه دیگر در جام‌جهانی حاضر شوند، نداشتند. پاس‌های بی‌دقت، موقعیت‌هایی که به راحتی از دست می‌رفت و... گویی انتظار شنیدن سوت پایان از سوی داور را می‌کشیدند. هر چه امیر قلعه‌نویی با آوردن بازیکن رونده‌ای مثل علیرضا کوشکی که در ۹ دقیقه بخوبی دفاع ازبکستان را بهم ریخته بود، به دنبال گل زدن تیمش بود اما مهاجمان ایران او را با این تفکر همراهی نکردند.‌
از طرفی ازبک‌ها از زمان ۱۰ نفره شدن به دنبال کشاندن بازی به ضربات پنالتی بودند تا حداقل در ۹۰ دقیقه گلی دریافت نکنند و شانس‌شان را درست مثل جام کافا بار دیگر امتحان کنند.
در ضربات پنالتی ایران با ۲ اشتباه جام را تحویل ازبکستان داد. ضربات پنالتی‌ محمدمهدی محبی و میلاد محمدی آنقدر آماتور و ابتدایی به گل تبدیل نشد که با خشم سرمربی همراه شد. البته قرار بود مهدی طارمی پنالتی پنجم را روانه دروازه ازبکستان کند اما او از این امر سر باز ‌زده و توپ را به محمدی می‌دهد. ضربه محمدی هم بخوبی نشان می‌دهد آماده این تصمیم نبوده و به آرامی و راحتی هر چه تمام‌تر توپ را به آغوش دروازه‌بان ازبکستان فرستاد.
پس از این دیدار طارمی در مصاحبه با خبرنگاران اعتراف کرد او پنالتی‌زن را انتخاب کرده و حتی اذعان کرد قصد داشته مابقی بازیکنان هم تجربه پنالتی زدن را داشته باشند(!) جدا از اینکه مهاجم تیم‌ ملی چگونه در این شرایط خودش را به عنوان تصمیم‌گیرنده تیم‌ ملی می‌‌بیند، وی چگونه به خود اجازه داده یک جام را با رفتار خودسرانه از کشورش بگیرد؟ حتی اگر این دیدار دوستانه باشد و قهرمانی آن ارزش چندانی نداشته باشد اما حتماً طارمی و دیگر بازیکنان می‌دانند باخت مجدد به ازبکستان پیامدهای خوبی در پی ندارد!
البته طارمی در بخشی از صحبت‌هایش برای توجیه رفتار غیرمعقول خود دست به گلایه و اعتراض به نداشتن امکانات در فوتبال ایران‌ زده که ورزشگاه و چمن درستی نداریم ولی پنالتی نزدن طارمی نمی‌تواند ربطی به چمن ورزشگاه‌های ایران داشته باشد. طارمی در صحبت‌هایش گفته «از بالا دارند فوتبال را خراب می‌کنند». مهاجم ایران خیلی زود فراموش کرد رئیس‌جمهور هفته پیش به اردوی آنها رفت و با‌ آنها دقایقی گفت‌وگو و تمرین کرد. او یادش رفته همین بالایی که صحبت می‌کند برای صعود به جام‌جهانی قبل حواله‌های خودرویی تقدیم آنها کرد که مردم ایران چشم‌شان هنوز به دیدن چنین ماشین‌های لوکسی عادت ندارد! چگونه می‌شود بازیکن ایران از زدن یک پنالتی در یک بازی ساده و دوستانه سر باز زند و درباره ترس و دلهره بازیکنان تیمش صحبت کند؟ او می‌گوید بازیکن را کاری کردند که می‌ترسد پشت پنالتی بایستد! بازیکنی که بترسد یک پنالتی را بزند، جایش در تیم‌ ملی است؟! آنها برگزیدگانی هستند که مسافر جام‌جهانی می‌شوند و چه آرزویی بالاتر از اینکه یک بازیکن در جام‌جهانی دیده شود؟ اصلاً چه کسی ترس و دلهره به بازیکنان تزریق کرده است؟ آیا وقتی از تیم بزرگی مثل اینترمیلان ایتالیا به تیم کوچک المپیاکوس یونان رفت، بالایی‌ها تصمیم گرفتند؟ این توجیهات برای کسی که بازوبند کاپیتانی تیم‌ ملی ایران را بسته، بچگانه و غیر قابل پذیرش است.
به هر حال آن چیز که در تیم ایران بخوبی مشهود است؛ دخالت بازیکنان و عدم اتحاد بین آنهاست؛ تیمی که بازیکنانش جای سرمربی تصمیم می‌گیرند و حتی به نظرات او احترام نمی‌گذارند. اتفاقی که برای ایرانی‌ها آشناست؛ درست ۳ سال پیش هم در آستانه جام‌جهانی دخالت همین بازیکنان صدای اعتراض دراگان اسکوچیچ، سرمربی وقت تیم‌ ملی را درآورد و در نهایت هم کارلوس کی‌روش جایش را در جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر گرفت.
بی‌انگیزگی طارمی و رفقایش در نزدیکی جام‌جهانی نشانه خوبی نیست. تیمی که قرار است در تورنمنتی به عظمت جام‌جهانی بدرخشد، نیاز به انگیزه، اتحاد و همفکری بازیکنان و کادر فنی‌اش دارد. بازیکنان ایران باید جام‌جهانی قطر را به یاد بیاورند که کودتای آنها و تغییر سرمربی علاج درد نشد و قصه تلخ عدم صعود به مرحله حذفی تکرار شد.