حکایت خودسری

محمد رشوند: آنچه قرار بود یک فینال تدارکاتی آرام برای تیم ملی باشد، در نهایت با تصمیمی غیرمنتظره در لحظه تعیین‌کننده و عذرخواهی کاپیتان تیم ملی در رختکن پایان یافت. دیداری که برابر ازبکستان با تساوی بدون گل بسته شد اما در ضربات پنالتی، نه فقط جام که آرامش تیم را هم  گرفت.
پیش از آغاز ضربات، مثل همیشه ۲ حلقه جدا شکل گرفت؛ ازبک‌ها حول شاهمرادف حلقه زدند و ایرانی‌ها پیرامون طارمی. قلعه‌نویی نیز ابتدا در جمع بازیکنان حضور یافت اما خیلی زود کنار رفت تا نفرات داخل زمین خودشان درباره فهرست پنالتی‌زن‌ها تصمیم بگیرند. طارمی نقش اصلی را در این گفت‌وگو داشت؛ او از بازیکنان خواست داوطلبان مشخص شوند. علیپور گفت پادرد دارد و بهتر است پشت توپ نرود اما محمدمهدی محبی - که فقط 2 روز پیش به تیم اضافه شده بود - اعلام آمادگی کرد. فهرست ۵ نفر نهایی با نظر سرمربی بسته شد و طبق همان چیزی که در بازی با کیپ‌ورد دیده شده بود، قرار بود طارمی پنالتی پنجم را بزند.
اما یک اتفاق پیش‌بینی‌نشده همه چیز را تغییر داد. داور به دلیل اخراج یک بازیکن ازبک، اعلام کرد ایران نیز باید یک نفر را از فهرست خارج کند. شجاع خلیل‌زاده داوطلب حذف شد و کوشکی جای او را گرفت. تا اینجای کار، همه چیز منطقی جلو می‌رفت. ایران با ضربه نورافکن شروع کرد و بیرانوند نیز با مهار قدرتمند یک ضربه، وزنه جریان بازی را به سود تیم ملی سنگین‌تر کرد ولی همان‌قدر که این مهار می‌توانست پله صعود باشد، خراب شدن ضربه محبی دوباره همه چیز را مساوی کرد.
ورق اما با گلزنی سیدمجید حسینی کمی برگشت؛ مدافعی که در تمرینات همه ضرباتش را گل می‌کرد و با اعتمادبه‌نفس پشت توپ رفت. در سمت مقابل، بازیکنان تعویضی ازبک عملکرد قابل‌قبولی داشتند و گل‌هایی حیاتی زدند.
همه‌ چیز تا ضربه پنجم آرام پیش رفت تا اینکه صحنه غیرمنتظره رقم خورد: به‌جای طارمی، میلاد محمدی به سمت نقطه پنالتی رفت. خبرنگاران، نیمکت و حتی برخی بازیکنان داخل زمین متعجب شدند. هیچ‌کس انتظار نداشت محمدی که حتی در تمرینات نیز کمتر گزینه اصلی بود، به جای کاپیتان تیم پشت توپ قرار گیرد.
محمدی با مکثی طولانی و ضربه‌ای کم‌توان توپ را سمت راست خود زد؛ ضربه‌ای که نه قدرت داشت، نه طمانینه. توپ مهار شد و با گل بعدی ازبکستان، قهرمانی از دست رفت اما ماجرا تازه آغاز شد.
قلعه‌نویی بلافاصله پس از پایان بازی سمت محمدی رفت و دلیل این تصمیم را پرسید. محمدی با اشاره‌ای کوتاه پشت سر را نشان داد؛ اشاره‌ای که معنایی روشن داشت: «طارمی گفت بزنم». سرمربی سریع سراغ طارمی رفت اما پاسخ مشخصی نگرفت. سکوت کاپیتان به‌جای توضیح، اوضاع را پیچیده‌تر کرد.
در رختکن، فضا لحظاتی متشنج شد. چند بازیکن، از جمله طارمی، قدوس و یکی دو نفر دیگر بیرون ماندند و صحنه شادی ازبک‌ها را تماشا کردند تا کمی حرارت ماجرا فروکش کند. وقتی طارمی به داخل آمد، قلعه‌نویی با لحنی جدی از او سؤال کرد چرا مسؤولیت نواختن پنالتی را به دیگری سپرده است. طارمی عذرخواهی کرد و بحث در همان‌ جا جمع شد.
اما آنچه سرمربی تیم ملی را بیشتر خشمگین کرده بود، نه فقط تغییر نام پنالتی‌زن، بلکه نوع ضربه محمدی بود. از نگاه قلعه‌نویی، حتی اگر محمدی انتخاب نهایی بود، نباید با ضربه‌ای آنقدر بی‌رمق اقدام می‌کرد. این اتفاق، در کنار حواشی اعلام‌شده از سوی طارمی در میکسدزون پس از بازی، شبی پرتنش برای نیمکت ایران ساخت. حرف‌هایی بی‌ربط و غیرمنطقی که صدای همه را در آورد. حرف‌هایی که طارمی می‌خواست توجیهی بر خودسری و رفتار غیرحرفه‌ای‌اش باشد اما باعث شد همه بفهمند کاپیتان تیم‌ملی، تا چه اندازه اسیر غرور و خودسری شده که تیم‌ملی را قربانی منافع شخصی‌اش کرده است.
با این وجود، گفته می‌شود طارمی پس از بازگشت تیم به هتل، شخصاً به اتاق قلعه‌نویی رفته و بار دیگر بابت تصمیم اشتباهش عذرخواهی کرده است تا فضای بین ۲ طرف آرام شود.
اکنون تمرکز سرمربی تیم ملی روی اردوهای فروردین است؛ جایی که امید دارد ستاره‌های غایب به تیم برگردند تا چنین مشکلاتی در مسیر آماده‌سازی برای جام‌جهانی ۲۰۲۶ تکرار نشود. تورنمنت العین برای ما جام نداشت اما درسی بزرگ داشت: اینکه مهم‌ترین ضربه یک مسابقه، گاهی به جای نقطه پنالتی، با ناهماهنگی و تردید شکل می‌گیرد.