ترکیبی که جور نیست

زهره فلاح‌زاده: در شب سرد و آلوده ورزشگاه شهدای قدس، تنها دیر رسیدن اتوبوس تیم الوصل امارات به بازی کم بود که مسابقه این تیم برابر استقلال با یک ساعت تاخیر برگزار شود؛ دیداری که آبی‌ها به قصد انتقام ۷ گل خورده در دور رفت وارد زمین شدند، زود هم به گل رسیدند و چندین موقعیت گل دیگر هم با رهبری منیر حدادی خلق کردند. همه چیز بخوبی پیش می‌رفت؛ برخلاف دیدار قبل برابر الوحدات اردن. جانشین علیرضا کوشکی، «اسماعیل قلی‌زاده‌»ای شد که با حرکت زیبا و‌ انفرادی مدافع حریف را در 6 قدم دروازه دور زد و پاس گلی به نام خود ثبت کرد. با حضور قلی‌زاده مشخص بود الوصلی‌ها هیچ ‌شناختی از او ندارند و بازی او را آنالیز نکرده‌اند، چرا که تیم اماراتی یاسر آسانی، ستاره آلبانیایی این فصل استقلال را بخوبی شناسایی و او را مهار کرده بود. در ادامه استقلال از راست و‌ چپ و عمق بخوبی به قلب دفاع حریف نفوذ می‌کرد و حریفش را زمینگیر کرده بود اما این بازی روان و روی زمین تیم خیلی ادامه پیدا نکرد و ستاره مراکشی آبی‌ها خیلی زود ادامه بازی را به دلیل آسیب‌دیدگی از دست داد. مصدومیت منیر آب سردی بود بر پیکره هواداران استقلال، آن هم نه به دلیل تعویض در این دیدار، بلکه چشم ترسیده آنها برای غیبت احتمالی در داربی آخر این هفته.‌
زمانی که منیر با پای لنگان به بیرون زمین هدایت شد، روی بازیکنان و کادر فنی هم تاثیر منفی گذاشت. بازی طوری پیش می‌رفت که گویی استقلال یک یار کمتر در زمین دارد. آنها دیگر نه روحیه حمله کردن و نه تمرکز لازم برای جلوگیری از حملات حریف را نداشتند. یک بازی بی‌هدف و عدم اجرای وظایف درست بازیکنان مزید بر علت شد تا الوصل که نیمه اول حرفی برای گفتن نداشت، نیمه دوم از زمین استقلال پرس سنگین کند و با دور زدن هافبک‌ها و وینگرهای استقلال به ۱۸ قدم میزبان نزدیک شود. مدافعان استقلال یا جا می‌ماندند یا توپ را تقدیم حریف می‌کردند. جاگیری غلط و عدم هماهنگی بین مدافعان و دروازه‌بان هم به قدری واضح و آشکار بود که نمی‌توان از آن چشم‌پوشی کرد.
تیمی که تمام بازیکنانش تنها با یک گل به دفاع پناه می‌برند، سعی در حفظ نتیجه خفیف دارد، مدام مورد حمله قرار می‌گیرد و اشتباه مرتکب می‌شود، نمی‌تواند به مدت طولانی دفاع کند و گل نخورد؛ اتفاقی که با بازی بد استقلال و روان الوصل قابل پیش‌بینی شده بود و سرانجام اماراتی‌ها به گل مساوی رسیدند.
استقلال پس از گل خورده نه تعویض طلایی داشت و نه تاکتیک درستی. نه خبر از پرس بود و نه موقعیت گلی.
ساپینتو که داکنز نازون، مهاجم هاییتیایی خود را به علت مصدومیت در اختیار نداشت، تنها محمدرضا آزادی را روی نیمکت داشت. مهاجم بلندقامت استقلال که در این فصل عملکرد موفقی نداشته، گویی تنها چاره سرمربی برای تغییر روند بازی و رسیدن به گل برتری بود؛ هر چند آزادی نه موقعیتی به دست آورد و نه خودش را در موقعیتی قرار داد که بتوان امیدوار به گلزنی او شد. انگار آمده بود بدنش را با دویدن‌ در هوای سرد ورزشگاه گرم کند؛ اگرنه هیچ تغییری در روند بد بازی ایجاد نکرد. تعویض سحرخیزان با آزادی برای تیمی که به دنبال ۳ امتیاز است، بدون شک سودی ندارد. بازیکنی که می‌تواند دفاع حریف را در زمین خود نگه دارد، قطعاً آزادی نیست و او آنقدر بی‌آزار است که ترسی برای عقب‌نشینی تیم روبه‌رو ندارد. تعویض‌های بعد ساپینتو هم آنقدر دیرهنگام بود که آمدن رضاییان به زمین تاثیری نداشت و او فرصت چندانی هم نداشت که خود را از دفاع به حمله برساند و سانترهای موفقی داشته باشد. تیمی که به دلیل فشردگی شدید بازی‌هایش از دقیقه ۷۰ دیگر نای دویدن ندارد و به نظر می‌رسید ترجیح می‌دهد بازی را با همان نتیجه مساوی به پایان برساند.
درست است فاصله ۴ روزه بازی‌ها یک فرصت مناسب برای برگزاری مسابقه است و تیم‌های فوتبال دیگر کشورها هم هفته‌ای ۲ بار بازی انجام می‌دهند اما شرایط ایران کمی متفاوت است. فوتبال ما ورزشگاه‌های مناسبی ندارد که چمن زمین‌شان کیفیت بالایی داشته باشد و اغلب دلیل مصدومیت بازیکنان همین چمن مستطیل رنگ‌شده است.
استقلال ۵ روز پیش از دیدار با الوصل در زمین بی‌کیفیت و نامناسب ورزشگاه تختی ۱۵۰ دقیقه در جام حذفی بازی کرد و در دیدار با الوصل هم چمن ورزشگاه شهدای قدس به گفته بازیکنان تیم نسبت به ماه قبل شرایط بدتری پیدا کرده بود. آبی‌ها با بازی فشرده در ۲ زمین نامناسب ستاره تیم خود را از دست داده و ۴ روز بعد هم باید در همین چمن اصلاح نشده شهدای قدس برابر فولاد خوزستان صف‌آرایی کنند‌. دیدارهای فشرده در لیگی پاسخگوست که ورزشگاه‌های مناسبی هم داشته باشد، اگر نه می‌توان حتی در روستاها هم مسابقات را برگزار کرد.
به نظر می‌رسد برای مسؤولان فوتبال برگزاری مسابقه مهم‌تر از کیفیت بازی‌ها و سلامت بازیکنان است.