به امید تکرار حماسه ۸ آذر

روایت یک هشتم آذر دیگر طلایی؛ شبی که می‌تواند تاریخ را از نو بنویسد. ۸ آذر، در حافظه فوتبال ایران همیشه با بوی نفسگیر صعود، اضطرابِ دقایق پایانی و جادوی لحظه‌هایی همراه بوده که سال ۷۶ مقابل استرالیا از مرز ناممکن عبور کرد. حالا تقویم از نو ورق خورده و زنان فوتسال ایران در جام‌جهانی ۲۰۲۵ ایستاده‌اند روی پرتگاهی که می‌تواند آن خاطره قدیمی را با رنگی تازه بازنویسی کند؛ با توپ‌هایی کوچک‌تر، زمینی محدودتر اما رویایی بسیار بزرگ‌تر. این بار ماجرا نه در ملبورن است و نه با آن همه هیاهو؛ صحنه این‌ بار سانتیاگو است و نقش اولش دخترانی که تا همین چند سال پیش حتی فرصت دیده‌ شدن نداشتند.
تیم ملی ایران بعد از ۲ بازی پرفراز و نشیب، اکنون در آستانه دیداری قرار گرفته که هیچ شباهتی به ۲ تجربه قبل ندارد. نه مثل شکست تلخ مقابل برزیل می‌توان از اختلاف سطح حرف زد و نه مثل پیروزی برابر پاناما می‌توان با خیال راحت به زمین رفت. این بار حریف، تیمی است از اروپا با برنامه‌ریزی مشخص، با ساختار حرفه‌ای و البته با تفاضل گلی که مثل شمشیر بالای سر ایران آویزان است. ایتالیا دروازه پاناما را به رگبار بست ولی از برزیل زخم عمیقی خورد اما در هر ۲ حالتی که باشند، یک چیز را ثابت کرده‌اند؛ آنها تیمی نیستند که به آسانی تسلیم شوند.
در زمین اما داستانی دیگر جریان دارد. به ظاهر همه‌ چیز روشن است: ایتالیا با تساوی هم صعود می‌کند و ایران تنها در صورت پیروزی. این یعنی تکلیف روشن‌تر از همیشه است؛ یا خلق یک شگفتی باشکوه یا وداعی که تا مدت‌ها در ذهن می‌ماند اما فوتبال و فوتسال زنان ایران بارها نشان داده وقتی پای روزهای بزرگ در میان باشد، می‌تواند بیش از حد معمول بجنگد و بیش از حد تصور برخیزد.
* نقشه راه صعود؛ مسیر پیچیده ۴ گروه و ۵ بلیت قطعی
مرحله گروهی نخستین دوره جام‌جهانی فوتسال زنان، درست مثل نخستین تجربه‌ها در هر رشته‌ای، پر از اتفاقات غیرقابل پیش‌بینی بوده است. از شمال آفریقا تا آمریکای جنوبی، از آسیا تا اروپا، هر گروه ترکیبی از قدرت‌های قدیمی و تازه‌واردهای بلندپرواز بوده و برخی نتایج چنان غیرمنتظره رقم خورده که هنوز تحلیلگران درگیر توضیح‌شان هستند.
گروه اول نمونه بارزی از همین آشفتگی شیرین است. مراکش - تیمی با رتبه‌ای دور از ذهن در رده‌بندی جهانی - در مقابل لهستانی که سال‌هاست در فوتسال زنان سرمایه‌گذاری کرده، ایستاد و آنها را کنار زد. آرژانتین با بازی کمتر، بالای جدول ایستاده و فیلیپین با وجود میزبانی، از ابتدا درگیر شرایط دشوار بود و این گروه عملاً صعودکنندگانش را شناخته. در گروه دوم، اسپانیا بدون لرزش به دور بعد رفته و تایلند و کلمبیا منتظر نبردی هستند که می‌تواند معادلات را زیر و رو کند. گروه سوم هم داستانی مشابه دارد؛ پرتغال کارش را تمام کرده و ژاپن و تانزانیا برای زنده‌ ماندن خواهند جنگید.
در گروه ایران اما همه‌چیز تحت سلطه برزیل بوده؛ تیمی که نه‌تنها ایران، بلکه ایتالیا را هم با اقتدار از پیش رو برداشت و حالا با خیال راحت نشسته تا ببیند کدام‌یک از ایران یا ایتالیا حریف بعد پرتغال خواهند بود.
* میان واقعیت امروز و رؤیای فردا
شاگردان شهرزاد مظفر اگرچه مقابل برزیل شکست را تجربه کردند اما چند روز بعد با انگیزه‌ای متفاوت وارد زمین شدند و برابر پاناما نمایشی ارائه دادند که می‌توانست پرگل‌تر از آنچه شد باشد اما مشکل اصلی درست همان‌ است: ناتوانی در تبدیل موقعیت‌ها به گل، مساله‌ای که ممکن است مقابل تیمی مثل ایتالیا هزینه‌ای سنگین داشته باشد. ایتالیا با همان برد سنگین برابر پاناما، اکنون در جدول در موقعیتی بهتر از ایران ایستاده و همین یک عامل کافی است تا دختران ایرانی بدانند قرار نیست حتی یک بار اجازه اشتباه داشته باشند. باید از همان آغاز ضرباهنگ بازی را در دست گرفت؛ باید پرس شدید، پاس‌های حساب‌شده و شوت‌هایی با ریسک بالا را امتحان کرد. این بازی از آن نبردهایی نیست که بتوان‌ روی اشتباه حریف شرط بست. برای بردن ایتالیا، باید بهترین نسخه خود را در زمین گذاشت. در میان همه این تحلیل‌های فنی اما یک نکته مهم‌تر از همه است: روحیه. فوتسال زنان ایران بارها در بزنگاه‌هایی که هیچ‌کس انتظار نداشت، دست به کاری‌ زده که خارج از چارچوب پیش‌بینی‌ها بوده. این نسل بارها در آسیا قهرمان شده، بارها موانع فنی را پشت سر گذاشته و حالا در مرحله‌ای ایستاده که می‌تواند آنها را برای همیشه در حافظه فوتسال جهان ثبت کند.
* ۸ آذر؛ فرصت دوباره تاریخ‌سازی
۸ آذر برای فوتبال‌دوستان ایرانی اسم یک روز عادی نیست. همان روزی که لبخند یک ملت با گل خداداد عزیزی در استرالیا به اوج رسید، همان روزی که صعودی فراموش‌نشدنی به جام‌جهانی ۹۸ رقم خورد.
اکنون زنان فوتسال ایران روی همان تاریخ قدم گذاشته‌اند؛ نه برای تکرار، بلکه برای ساختن روایتی تازه.
اگر امروز شنبه ۸ آذر ایران، ایتالیا را از پیش رو بردارد، به جمع ۸ تیم برتر جهان می‌رسد؛ جایی که تا همین چند سال پیش حتی تصورش هم عجیب بود. آن‌وقت ۴ روز بعد با پرتغال ملاقات خواهد کرد؛ تیمی که در اروپا ریشه دارد و سبک بازی‌اش تلفیقی از نظم و سرعت است اما رسیدن به آن بازی تنها یک شرط دارد: پیروزی؛ فقط پیروزی.
در پایان باید گفت این تیم نه با شگفتی و معجزه، بلکه با اراده و مبارزه می‌تواند صفحه‌ای جدید در تاریخ فوتبال زنان ایران رقم بزند. شاید فردا شب، دوباره ۸ آذر بهانه‌ای شود برای گریه از خوشحالی. شاید یک بار دیگر، قلب فوتبال ایران با ضربان دخترانی بتپد که آمده‌اند ثابت کنند هیچ‌ چیز در این دنیا، برای همیشه غیرممکن نیست.