بنیا فرید: شنبه شب به وقت تهران، فوتبال برای ایرانیها فقط یک خبر نداشت؛ یک رؤیا محقق شد. خبری که خیلیها از پایان مراسم قرعهکشی منتظرش بودند، بالاخره روی سایت فیفا نشست و میلیونها نگاه را به صفحه قفل کرد. بعد از تمام گمانهزنیها درباره زمین و ساعت بازیها، اعلام رسمی منتشر شد و یک جمله مثل برق در شبکهها پیچید: ایران تمام بازیهای مرحله گروهی را در آمریکا برگزار میکند و درست همان جا بود که واژهای قدیمی دوباره جان گرفت: تهرانجلس.
برنامه رسمی میگوید تیم ملی در ۳ زمان متفاوت، ۳ نبرد مهم خواهد داشت.
- ۴:۳۰ بامداد مقابل نیوزیلند
- ۲۲:۳۰ شب برابر بلژیک
- ۶:۳۰ صبح در مصاف با مصر
۲ مسابقه در ساعتی برگزار میشود که هواداران باید قهوه دم کنند و چشمها را تا دم آفتاب باز نگه دارند اما دیدار برابر بلژیک درست در ساعت طلایی تماشای فوتبال است؛ شبی که احتمالاً خیابانها بوق میخورند و کافهها جا برای نشستن ندارند. اما اصل ماجرا فقط زمان نیست؛ مکان است. هر ۳ بازی در خاک آمریکا، ۲ مسابقه نخست در لسآنجلس و سومی در سیاتل. لسآنجلس شهری است که نامش برای ما دیوار ساده جغرافیا نیست. بیش از ۳۰۰ هزار ایرانی در آن شهر زندگی میکنند. خیابانهایی که غذای ایرانی میفروشند، پرچم ایران در ویترین مغازههاست، رادیوها فارسی پخش میکنند و محلهای به نام وستوود سالهاست لقب «تهرانجلس» دارد.
حالا تصور کنید جامجهانی به همان خیابانها سر میزند. تیم ملی در شهری بازی میکند که هزاران نفرش به زبان مادری ما حرف میزنند. لسآنجلس در این ۲ مسابقه فقط میزبان نیست؛ خانه است. این یعنی ایران در ۲ بازی نخست نه در غربت، بلکه با نفس هموطنانش بازی میکند. فوتبال گاهی با یک شعار، یک پرچم، حتی با بغضِ هنگام سرود ملی میچرخد. جو استادیوم میتواند بازی را تغییر دهد و این بار وزنه تشویق سمت ما سنگینتر است.
ورزشگاه سوفای استادیوم محل برگزاری ۲ بازی اولمان خواهد بود؛ غول مدرن کالیفرنیا با ظرفیت ۷۰ هزار نفر. اما باشناختی که از جامعه ایرانی آمریکا داریم، شاید روز مسابقه سقف تشویقها از این عدد هم عبور کند. قبلاً هم چنین صحنهای را دیدهایم؛ بازی دوستانه ۱۳۷۸ ایران - آمریکا در رزبول، همان روزی که مهدویکیا گل زد و بیش از ۱۰۰ هزار ایرانی ورزشگاه را پر کردند. رزبول ۹۲ هزار صندلی داشت اما جمعیت ایرانی از خط ظرفیت گذشت. آن روز آمریکا میزبان بود اما زمین حس ایران میداد. حالا پس از سالها، این تصویر دارد تکرار میشود؛ با ستارههای تازه، پیراهنهای نسل جدید و رؤیای بزرگتر.
دیدار سوم ایران مقابل مصر در سیاتل خواهد بود؛ شهری بارانی، سرد اما زنده. سیاتل هم ایرانی کم ندارد و همین، امکان تکرار جو بازیهای لسآنجلس را بالا میبرد. درست است جمعیت عرب و مصری هم در این منطقه پررنگ است اما با توجه به موج هواداران ایران در آمریکا و شوق سفر از ایالتهای دیگر، احتمالش کم نیست که بار دیگر رنگ سکوها سرخ - سفید - سبز باشد.
این بار جامجهانی زمین بیطرف ندارد، زمین فرصت دارد. اگر ایران از گروه بالا برود - چه دوم چه حتی سوم در شرایط محتمل - باز هم مسیر بازیها در آمریکا ادامه پیدا میکند. یعنی تیم ملی حتی بعد از مرحله گروهی هم احتمالاً خاک را عوض نمیکند. کم پیش میآید کشوری در مسابقات جامجهانی خارج از خانه، چنین مزایایی داشته باشد. ایران در قطر نسبتاً صاحب تماشاگر بود اما اینجا ماجرا متفاوت است؛ ایران در آمریکا در مرز میزبانی است.
البته نگرانیها هم کنار خوشیها هست. مساله صدور ویزا برای اعضای تیم ملی و همراهان هنوز کامل حل نشده. برای مراسم قرعهکشی تنها ۳ نفر توانستند وارد آمریکا شوند. فیفا قول داده همه چیز برای تیم ملی حل خواهد شد اما قول روی کاغذ است و باید دید در عمل چه میشود. جامجهانی جای آزمون اداری نیست؛ باید از هفتهها قبل همه چیز آماده باشد. وقتی جام شروع شود، وقت تعارف نیست.
افتتاحیه این دوره ۲۱ خرداد در مکزیکوسیتی بین مکزیک و آفریقای جنوبی برگزار میشود. بعد از آن، نگاهها میچرخد سمت لسآنجلس، همان شهری که ایرانیها روزهای زیادی در آن کار کردهاند، زندگی کردهاند و حالا میخواهند جشن صعود بگیرند.
میشود تصور کرد: ساعت ۴ صبح چای روی سماور، چشمهای قرمز، صدای گزارشگر.
۲ بازی بعد، کافههای پر، بوق زدنهای شبانه، شور سکو.
پرچمها روی دوش نوجوانانی که جامجهانی قبل را فقط از تلویزیون دیدهاند.
و اگر نتیجه بیاید؟
اتوبانها تا صبح شلوغ میشود.
وستوود چراغانی میشود.
جام جهانی قبل در خاک آمریکا را فقط به عنوان خاطره از ۱۹۹۴ میشناسیم. آن روزها ایران مشتری تورنمنت نبود. این بار داستان برعکس شده؛ ما میهمان ویژهایم،
نه تماشاگر از دور.
برنامه رسمی ایران به وقت تهران از این قرار است:
۲۵ خرداد| ۴:۳۰ بامداد
ایران - نیوزیلند| لسآنجلس
۳۱ خرداد| ۱۰:۳۰ شب
ایران - بلژیک| لسآنجلس
۵ تیر| ۶:۳۰ صبح
ایران - مصر| سیاتل
۳ شب متفاوت، ۳ فرصت بزرگ. آمریکا میزبان است اما اگر ببریم، جهان میهمان ما میشود.
بررسی محل بازیهای ایران در جام جهانی 2026
لسآنجلس صحنه ما است
ارسال نظر
پربیننده
تازه ها