نیاز به حرکت برای برکت

قرعه جام‌جهانی ۲۰۲۶ که مشخص شد، خیلی‌ها لبخند زدند. درست هم هست؛ گروهی که می‌شود با وزن فوتبال ایران در آن ایستاد. نه مرگبار است نه حتی خیلی دشوار. بلژیک از سید اول، مصر از سید سوم و نیوزیلند از سید چهارم. یعنی همان ترکیبی که روی کاغذ می‌گوید: «اگر می‌خواهی تاریخ را عوض کنی، از همین‌جا شروع کن».
بازی نخست برابر نیوزیلند مثل یک سکوی پرش است؛ امتیازی که اگر گرفته شود، مسیر تورنمنت هموار می‌شود اما اینکه قرعه خوب است، الزاماً یعنی صعود؟ نه! فوتبال دفتر نقاشی نیست که با مداد رنگی نتیجه را از قبل بکشیم. ایران امروز با ایرانِ روی تابلوی ذهن فرق دارد.
مساله روشن است: برای جام‌جهانی باید تکان بخوریم. این تیم با فرم فعلی، حتی با قرعه‌ مناسب هم راه آسانی ندارد. در ماه‌های اخیر فوتبال ملی از تیزی، تنش مثبت و اجرای مطمئن فاصله گرفته. مصدومیت‌ها، افت تاکتیکی و نوسان در انتخاب‌ها، همه‌ چیز را شکننده کرده. جام‌جهانی رفاقت‌نامه نیست که با دعا و امید اداره شود؛ میلیون‌ها نفر پشت این تیم ایستاده‌اند و حق دارند فوتبال از جنس برنامه ببینند.
امیر قلعه‌نویی گفته 4 بازی تدارکاتی بزرگ می‌خواهد. عالی! اما فقط مسابقه کافی نیست؛ تفکر باید تغییر کند. نسل تازه‌نفس می‌خواهد میدان ببیند، سیستم نیاز به پوست‌اندازی دارد. تکیه بر گذشته، دیدن همان چهره‌ها و انتظار معجزه، نسخه‌ای قدیمی‌ است. جام‌جهانی آینده‌فروشی نمی‌پذیرد. کسی که آینده را می‌خواهد، باید آن را بسازد.
تیم ملی اردو، امکانات و تجربه می‌خواهد؛ نه به شکل نمادین، بلکه واقعی و هدفمند. مسابقات دوستانه باید با تیم‌هایی باشد که دندان دارند، نه برای آمار. نتیجه مهم نیست، رشد مهم است. هر بازی تدارکاتی باید یک پازل تاکتیکی را حل کند، نه فقط یک سفر خارجی باشد.
قرعه روی کاغذ خوب است اما کاغذ گل نمی‌زند. فرصت اگر رها شود، فردا حسرت می‌شود. این‌بار باید سقف آرزو را بالاتر ببریم؛ نه فقط صعود از گروه، بلکه لااقل رسیدن به جمع ۱۶ تیم. قلعه‌نویی گفته اگر نمایش خوبی اجرا کنیم، کشور یک هفته جشن می‌گیرد. خب آقای سرمربی! اگر قرار است خیابان‌ها چراغانی شود، باید از حالا چراغ فکر را روشن کرد.
این قرعه پاداش نیست؛ اخطار محترمانه‌ فوتبال است: «اگر بخواهی، می‌توانی… اما باید نخست تغییر کنی».