گروه اقتصادی: بعد از اینکه مسؤولان بارها موضوع برداشت از صندوق توسعه ملی را تکذیب کردند اسنادی منتشر شد که نشان می‌داد ادعای مسؤولان مبنی بر دروغ بودن خبر برداشت کذب است. پس از آن دولتی‌ها تصمیم گرفتند که بگویند این برداشت اشتباهی بوده و دیروز هم اعلام شد که یک حسابدار مسؤول این اشتباه بوده است. این بدان معناست که دولتی‌ها توقع دارند باور کنیم. یک حسابدار در بالاترین جایگاه پولی و بانکی کشور می‌تواند اشتباه کند و اشتباه او باعث افزایش پایه پولی کشور شود. یک حسابدار می‌تواند اشتباه کند و دولت و مدیرانش زیر بار اشتباه نروند. یک حسابدار سر یک ریال و ۲ ریال اشتباه نکرده بلکه 1/4 میلیارد دلار پول را اشتباهی جابه‌جا کرده است. جالب اینکه مسؤولان بارها و بارها اعلام کردند دولت مبلغ 1/4 میلیارد دلار از صندوق توسعه ملی برداشت نکرده و حتی کار به جایی رسید که به رسانه‌ها هشدار دادند خبر دادن درباره این برداشت دیگر بس است. مگر مبلغ قبض آب، برق، تلفن یا گاز بود که اینگونه اشتباه شود؟‌ و البته مقاومت در برابر این موضوع که دولت چنین برداشتی نکرده تا آنجا پیش رفت که دادستان دیوان محاسبات در یک نشست خبری با به نمایش در آوردن سند برداشت غیرقانونی اظهار داشت رقم 4 میلیارد و 105 میلیون و 419 هزار و 136 دلار از صندوق برداشت شده اما دولت برای لاپوشانی تخلف خود، سند معکوس صادر کرده است.  با وجود همه این واقعیت‌ها اما روز گذشته قائم‌مقام بانک مرکزی بار دیگر به این موضوع پرداخت و درباره برداشت دولت از صندوق توسعه ملی، آن را اشتباه یک حسابدار اعلام کرد. اکبر کمیجانی که در جمع خبرنگاران سخن می‌گفت درباره برداشت 1/4 میلیارد دلار از صندوق توسعه ملی گفت: «این پولی بود که جزو درآمدهای حاصل از فروش نفت و مربوط به دولت بود؛ در آن زمان اشتباه تفسیر حسابداری صورت گرفت و شاید 24 ساعت به طول نینجامید. هرگاه در عملیات حسابداری اشتباهی صورت گیرد، برگشت‌پذیر است نه‌تنها 24 ساعت بلکه یک سال وقت دارند که به‌طور قانونی این اصلاح را انجام دهند». کمیجانی با بیان اینکه اشتباهی که از برداشت اولیه صورت گرفت، اصلاح شد، ادامه داد: «اما چون روزهای پایانی سال عملیاتی شد، فرصت زمانی در اختیار بانک مرکزی برای تخصیص ارز درآمدهای نفتی کم بود و همین باعث شد پایه پولی از خالص دارایی‌های خارجی بانک مرکزی بالا برود و این به افزایش پایه پولی دامن زد». وی در پاسخ به اینکه آیا برداشت دولت از بانک مرکزی تسویه شد؟ گفت: «این عمل روتینی بود اما چون پایان سال معامله صورت گرفته بود بیشتر خود را در صورت دارایی‌های خارجی بانک مرکزی نشان داد». وی درباره تأثیر افزایش قیمت جهانی طلا بر ذخایر طلای ایران، تصریح کرد: «موجودی طلای کشور دستخوش تغییر نشده است بلکه نوسانات روزمره قیمت جهانی طلا می‌تواند اثراتی را داشته باشد اما در بلندمدت و میان‌مدت در طول سال میانگین قیمت جهانی طلا را
باید ارزیابی کرد».
کلیدی که غیرقانونی چرخید
ماجرا از آنجا آغاز شد که فروردین امسال از سوی سیدمسعود میرکاظمی، رئیس وقت کمیسیون انرژی مجلس خبر برداشت 1/4 میلیارد دلاری دولت یازدهم از صندوق توسعه ملی منتشر شد. ناصر موسوی‌لارگانی، عضو هیات امنای صندوق توسعه ملی نیز در این‌باره گفت: تا آنجایی که اطلاع دارم این مبلغ برداشت شده و مجوز آن را نیز ستاد تدابیر ویژه صادر کرده است. موضوع اینگونه بیان شد که آخر سال 92 مقداری از درآمد فروش نفت را دولت نتوانسته بموقع دریافت کند و این پول را از صندوق توسعه قرض گرفته تا سپس پول را به صندوق بازگرداند. این عضو هیات امنا ادامه داد: اطلاع دارم اساسنامه صندوق چنین اجازه‌‌ای را نداده است، چنانکه در دولت قبل نیز چنین تصمیمی گرفته شده بود اما به نتیجه نرسید. به هر حال این برداشت از صندوق توسعه ملی، غیرقانونی بوده و مسؤولان باید پاسخگو باشند. پس از انتشار این اخبار سخنگوی دولت و تیم اقتصادی دولت بشدت آن را تکذیب کردند اما سرانجام دیوان محاسبات  نیز پس از ماه‌ها تایید کرد دولت از صندوق توسعه ملی برداشت غیرقانونی کرده است. دیوان محاسبات هم با ارائه سند اعلام کرد دولت از صندوق برداشت غیرقانونی کرد. همچنین کمیسیون برنامه و بودجه گزارش مفصلی در 17 آذر از برداشت از صندوق منتشر و غیر قانونی بودن این برداشت را تایید کرد.  محمدباقر نوبخت، سخنگوی دولت در واکنش به تایید برداشت غیرقانونی دولت از صندوق توسعه ملی آن را یک حرف غیرواقعی دانست. نوبخت تصریح کرد: ما سال گذشته از صندوق توسعه چیزی را برداشت نکردیم و به هیچ‌وجه برداشتی نداشته‌ایم. به‌تأکید وی 1/4 میلیارد دلار از منابع درآمدی دولت که ناشی از فروش نفت بود در یک شرکت اماراتی بوده و به دلیل تحریم‌ها به حساب بانک مرکزی واریز نشد. نامه‌‌های پی‌درپی و پیگیری احمد توکلی، نماینده مردم تهران و عضو کمیسیون برنامه و بودجه درباره برداشت غیرقانونی دولت از صندوق توسعه ملی بالاخره دولت را وادار به پذیرفتن این موضوع کرد اما این پایان ماجرا نبود؛ چه در زمانی‌که همه به برداشت 1/4 میلیارد دلاری می‌پرداختند، الیاس نادران، دیگر عضو کمیسیون برنامه و بودجه با بیان این مطلب که دولت مجلس را تهدید می‌کند، از رئیس مجلس خواست گزارش تخلف 1/4 میلیارد دلاری دولت را در صحن علنی مجلس قرائت کند.  نادران تاکید کرد: به 2 دلیل خواستار قرائت این گزارش در صحن علنی مجلس هستیم؛ اول تهدیداتی که دولتی‌ها کرده‌اند و دوم تکرار این کار. به گفته نادران دولت دوباره در سال 93، 2/1 میلیارد دلار با همین سازوکار و بدتر از آن از صندوق توسعه برداشت کرده است. گزارش 18 میلیارد دلاری هم داریم که هنوز نسبت به ابعاد آن روشن نیستیم. علی لاریجانی، رئیس مجلس شورای اسلامی نیز در این‌باره گفت: دیوان محاسبات و مجلس درست عمل کرده‌اند و تخلفی نداشته‌اند.  تجربه نشان داده با وجود تاکید چندین‌باره مسؤولان قوه‌قضائیه و مقننه باز هم دولتی‌ها موضوع برداشت غیرقانونی از صندوق را نمی‌پذیرند! حتی انتشار اسناد متقن دادستان دیوان محاسبات نیز موجب نشد دولتی‌ها حقیقت را قبول کنند و تاکید می‌کنند سند برداشت 1/4 میلیارد دلاری از صندوق اشتباهی زده شده و یک نفر به جای عبارت مثلا «صندوق ارزی بانک مرکزی» عبارت «صندوق توسعه ملی» را تایپ کرده است! البته هنوز دولتی‌ها به این پرسش که چرا اصلا این 1/4 میلیارد دلار را برداشت کرده‌اند پاسخی نمی‌دهند، چرا که اصل برداشت این مبلغ از هر منبعی (چه صندوق توسعه چه بانک مرکزی) توجیحی ندارد. سخنگوی دولت ادعا می‌کند این مبلغ طلب ایران از شرکت نفت نیکو بابت فروش نفت بوده اما جالب است بدانید اصلا این شرکت طلب خود را پرداخت نکرده و دولت خیال کرده طلب پرداخت شده است! به عبارت بهتر دولت از بانک مرکزی استقراض کرده اما مسؤولان اصلا دوست ندارند کلمه استقراض مطرح شود به همین علت بسیار گنگ و پر ابهام سخن می‌گویند. حالا دولت باید بابت 2 برداشت 2/1 میلیارد دلاری و 18 میلیارد دلاری دیگر که نادران مطرح کرد پاسخگو باشد.

حسین قرایی: چند روز قبل از درگذشت مرحوم  استاد عباس کی‌منش (مشفق‌کاشانی) که برای گفت‌وگو با ایشان خدمت‌شان رسیدیم، مشتاقانه و مشفقانه ما را پذیرفت و از سهراب سپهری تا علیرضا قزوه سخن راند. استاد از دوستان دیرینش گفت؛ از مهرداد اوستا، محمود شاهرخی، شهریار و... و مدام می‌گفت حق اوستا ادا نشده است. از من قول گرفت دوـ سه جای صحبت‌هایش را در مصاحبه نیاورم و به قولم وفا کردم ولی همین خوش‌قولی‌ام باعث شد بخش‌هایی از مصاحبه منسجم نباشد. استاد مشفق‌کاشانی چند روز پس از این گفت‌وگو، شامگاه یکشنبه 28 دی 93 در 89 سالگی دعوت حق را لبیک گفت.

 استاد چند برش طلایی از زندگانی شاعرانه شما هست که فکر می‌کنم شنیدن آنها قابل توجه و سراسر شیرینی است؛ یکی از آنها آشنایی سهراب سپهری با شماست. در مصاحبه‌هایی کوتاه از شما راجع به این اتفاق‌ها مطالبی شنیده‌ایم ولی دوست داریم این داستان را مفصل روایت کنید.
با سهراب سپهری از نظر خانوادگی در کاشان ارتباط داشتیم. سهراب سپهری از خانواده «لسان‌الملک» مورخ تاریخ قاجاریه است. به قول سعدی: «همه قبیله من عالمان دین بودند/ مرا معلم عشق تو شاعری آموخت». او بعد از اینکه دوره دانش‌سرای مقدماتی را تمام کرد طبق قوانین آن روز، باید 5 سال را در جایی که خود وزارتخانه تعیین می‌کرد به تدریس می‌پرداخت منتها سهراب، کاشان را انتخاب کرد و چون از شاگردان بسیار بااستعداد بود، به اختیار خودش گذاشتند تا مکان را خود انتخاب کند. من در شهر کاشان، معاون اداره فرهنگ بودم. از نظر سنی هم 4 سال از سهراب سپهری بزرگ‌تر بودم.
 استاد! قبل از مصاحبه فرمودید مدرک سوم متوسطه را داشتید که معاون اداره فرهنگ شدید. چگونه با سوم متوسطه معاون اداره بودید؟!
ما در کاشان چند روزنامه داشتیم؛ روزنامه عصر امید، کیهان و... حزب توده تبلیغات عجیبی می‌کرد، یکی از شعبه‌های حزب هم در کاشان مستقر بود؛ «نان برای همه، آب برای همه، کار برای همه» اینها هم شعارهای مردم‌پسند بود و مردم هم نمی‌دانستند اینها چه آدم‌های نابکاری هستند که در حزب مشغولند. مثلا یکی از ملاکان بزرگ کاشان، دبیرکل حزب توده در کاشان شده بود [خنده].
همان موقع من دبیر هم بودم و گفتم اگر همه راست بگویند تو دروغ می‌گویی، یک‌سوم زمین‌های اطراف کاشان برای تو است، تو برای چه کسی دلت می‌سوزد. نمی‌دانی اگر حزب توده مسلط شود دیگر زمینی برای تو نمی‌ماند!
 در این نشریه‌هایی که نامشان را بیان کردید فعالیت داشتید؟
شعر‌های ما که بار طنز داشت در آن نشریات چاپ می‌شد؛ درباره سرمایه‌داران کاشان که قالیباف‌ها را به بیگاری می‌کشیدند. فرش‌های خوبی را این زن‌های بیچاره با یک حقوق بخور و نمیر می‌بافتند. بیشتر دخترهای 8-7 ساله کاشانی که اینگونه قالی می‌بافتند، لگن خاصره‌شان مشکل پیدا می‌کرد و وقتی ازدواج می‌کردند و حامله می‌شدند، می‌مردند. همه اینها ماجراهای عجیبی دارد، این چله‌هایی را که بافندگان در دست می‌گرفتند برای بافتن قالی‌ها، وقتی به بیرون می‌کشیدند پوست دست آنها را می‌برد. من هم در این باره قطعه‌ای را به نام «رنگ آینه» سرودم، به‌خاطر همین موضوع من به معاونت کاشان آمدم. بله! در آن نشریه‌ها شعر طنز می‌نوشتم.
 شما در آن زمان در فضای اداری کار می‌کردید یا مشغول تدریس شدید؟
روزی که هواپیماهای متفقین به ایران تجاوز کردند، یعنی 16 شهریور 1320من در اداره فرهنگ کاشان استخدام شدم. تازه وارد 18 سالگی شده بودم که به‌عنوان آموزگار به اداره فرهنگ کاشان آمدم و مدتی در مدارس کاشان تدریس کردم. رئیس اداره فرهنگ کاشان آقای اسحاق نفیسی بود که اصالتش کرمانی بود. ایشان وقتی خط مرا دید، از من خواست به اداره بیایم، از آن زمان بود که ترقی من کم‌کم شروع شد.
 استاد در آن زمان قطعا شعر هم می‌سرودید. به‌صورت مبتدی شعر می‌سرودید یا در فضای حرفه‌ای قلم می‌زدید؟
من شعر را از سال‌های ابتدایی شروع کردم. در آن سال معلمی به نام حسن فریدی داشتیم که با استاد جلال همایی همدوره بود. ایشان از نظر دانش از اعجوبه‌های روزگار بود، خداوند روح ایشان را غریق رحمت خود کند که هر چه دارم از ایشان است.
 در فنون فصاحت و بلاغت جلال همایی خیلی نکته‌ها نهفته است. اگر قرار باشد ایشان را با سهراب سپهری مقایسه کنید، از لحاظ دانش چقدر با استاد همایی مشابهت داشت؟
ایشان در ادب و عرفان خیلی بالا بود. دلیل این حرفم این است که استاد همایی در دیوانش «ماده تاریخ»ی نوشته و از ایشان در آنجا نام برده است.
 چگونه از کاشان مهاجرت کرد و به سمت تهران کشیده شد؟
وقتی سهراب به کاشان آمد، در کاشان 2 دایی به نام‌های سیف‌الله‌خان و اسدالله‌خان داشت. یکی از اینها معاون اداره پست و تلگراف کاشان بود و دیگری معاون اداره دارایی. همانگونه که عرض کردم ما با خانواده سهراب ارتباط خانوادگی داشتیم. یک روز یکی از اینها نزد من آمد و گفت سهراب دیگر حوصله تدریس ندارد. البته سهراب، از همان ابتدا دارای شخصیت خاصی مثل در خود فرورفتن و گوشه‌گیری بود. من هم پذیرفتم و ایشان را به اداره فرهنگ انتقال دادم. از آنجا ارتباط من با سهراب سپهری بیشتر شد، سهراب شعرهایی را که من می‌نوشتم و در جراید به چاپ می‌رساندم، می‌دید.
یک روز به سهراب گفتم: تو به شعر علاقه‌مندی؟ چون به یادداشت‌های من و اشعارم خیلی توجه می‌کنی.
بعد از این سوال بود که با سهراب راجع به ادبیات صحبت‌هایی کردم، آنجا بود که فهمیدم سهراب تسلط عجیبی بر ادبیات دارد. ایشان ادبیات کلاسیک را کاملا خوانده بود و این نکته‌ای است که جوانان امروز باید بدانند. در جاهای دیگر گفته‌ام همین‌طور نمی‌شود شاعر شد؛ شاعری که می‌خواهد رشد و ترقی در شعر داشته باشد باید حتما ادبیات کلاسیک را تجربه کرده و خوانده باشد. دلیل بارز این حرف‌های من زندگی بارز زنده‌یاد «نیما یوشیج» است که 40 سال در ادبیات کلاسیک مطالعه داشت. وقتی من تسلط سهراب را بر ادبیات کلاسیک مشاهده کردم روز به روز به او علاقه‌مندتر شدم.
یک روزی هم به سهراب گفتم شعر هم می‌گویی؟ سهراب به من لبخندی زد و بعد چند شعرش را برایم خواند. اشعاری را که برایم خواند، در قالب کلاسیک سروده شده بود و واقعا اشعار استواری بود، یعنی از نظر وزن و بدایع شعری کامل بود. در همان لحظه سهراب را بوسیدم و گفتم چرا از اول به من نگفتی؟! بعد از آن بود که سهراب همگام با ما در روزنامه‌ها مثل روزنامه عصر امید و... اشعارش چاپ می‌شد. من و سهراب مدت 2 سال در کاشان با یکدیگر بودیم.
سهراب می‌گفت قصد سرودن عاشقانه‌هایی را دارم که «آرامگاه عشق» و «در کنار چمن» را سرود. آنها را برای او چاپ کردم و مقدمه‌ای هم بر آن نوشتم. به یاد دارم بر آن مقدمه نوشته بودم: سهراب از چهره‌های درخشان آینده شعر ایران خواهد شد. در آن زمان من مثنوی‌ای را به نام «شباهنگ» سروده بودم که عاشقانه و تقریبا بچگانه بود.
 پس سهراب علی‌الدوام از تشویق‌های شما شاد بود!
بله! یک روز به من گفت می‌خواهد در کنکور رشته هنر شرکت کند. گفتم تعهد 5ساله‌ات را چه کار می‌کنی؟ گفت: بالاخره یک طوری خواهد شد. سهراب به تهران رفت و در امتحان قبول شد. وقتی خبر قبولی‌اش را به من داد دوری از سهراب خیلی برایم ناراحت‌کننده بود. سهراب در طول مدتی که تهران بود، با نوپردازها دم‌خور شد.
جالب است که از طریق سهراب با نیما یوشیج، مهدی اخوان‌ثالث و منوچهر آتشی آشنا شدم.
سهراب وقتی به تهران آمد شعر کلاسیک را کنار گذاشت، ابتدا دوبیتی‌های پیوسته می‌سرود و بعد از آن شروع به سرایش شعر نو کرد. یکی از کارهای کلاسیک او «خیال پدر» است که در جلد اول «خلوت انس» با خط خود سهراب آن را به چاپ رساندم. من در سال‌های بعد از انقلاب سهراب سپهری را به جامعه معرفی کردم؛ جوان‌ها باید بدانند سهراب همین‌طور 8 کتاب را نساخته، او سال‌ها در شعر کلاسیک زحمت کشیده است. نمونه کامل آن همین قطعه‌ای است که برای پدرش سروده است که در «آذرخش، به رنگ آینه» و «سرگذشت یادها» آن را منتشر کردم.
 «سرگذشت یادها» که آقای بیگی آن را به چاپ رساند؟
بله! با حمایت وزارتخانه چاپ شد.
 بعد از آن به «رنگ آینه» چاپ شد؟
بله! البته یک مقدار در چاپ این کتاب عجله کردند. به هر حال از ایشان تشکر می‌کنم که ظرف یک هفته یک کتاب 700 صفحه‌ای را به چاپ رساندند.
 استاد مشفق! وقتی سهراب به تهران آمد، ارتباط شما با ایشان چگونه بود؟
سهراب وقتی به تهران رفت مکاتباتش را با من قطع نکرد. حدود 70 نامه و شعرهای شاعران نوپرداز را برای من فرستاد.
 نامه‌های سهراب هنوز نزد خود شماست؟
[آهی می‌کشد] یکی از دوستانم، نامه‌ها را گرفت تا مطالعه کند و بازگرداند. نامه‌ها را به ایشان دادم، بعد از مدتی سراغ نامه‌ها را گرفتم که متوجه شدم به آمریکا سفر کرده است! پیغام‌های زیادی فرستادم تا نامه‌ها را برای چاپ بازگرداند، متاسفانه این اتفاق نیفتاد. یک مجموعه شعر به نام «خاطرات» دارم که آن را در کاشان به چاپ رساندم. این مجموعه به‌خاطر سهراب سپهری نوشته شده است که برای خرید آن نزد من آمدند و خیلی سال پیش تا 2 میلیون تومان را که پول زیادی بود هم پیشنهاد دادند که ندادم. اصلا فکر فروشش را نکردم، البته این مجموعه را در کتابخانه‌ام دارم.
 تا چه زمانی با سهراب ارتباط داشتید؟
آذر ماه سال 33، یک سال بعد از کودتای ننگین 28 مرداد با تلاش زیاد و صحبت زیاد به تهران منتقل شدم. در دانشکده علوم اداری که به تازگی تاسیس شده بود، جزو اولین دانشجویان این دانشکده بودم. این دانشکده کنکور نمی‌خواست و فقط باید نامه‌ای از اداره‌ای که در آن مشغول به کار بودیم برای دانشکده ارسال می‌شد و دانشگاه با ارسال این یادداشت ما را می‌پذیرفت. کلاس‌های این دانشگاه به وسیله اساتید ایرانی و آمریکایی تدریس می‌شد، البته در آن کلاس‌ها هیچ چیزی از آن حضرات آمریکایی یاد نگرفتیم. بعدها با مدرک بودجه و حسابداری از دانشگاه فارغ‌التحصیل شدم که این مدرک به هیچ‌وجه با طبع من سازگار نبود. من با سهراب تا روزهای آخر عمرش ارتباط داشتم، هنگامی که سهراب در بیمارستان پارس بستری شد صبح‌ها به ملاقاتش می‌رفتم.
 سهراب در آن بیمارستان بستری شده بود؟
بله! خاطرات آن روزها خیلی برای من دردناک است. بیماری، سهراب را بشدت ضعیف و لاغر کرده بود. سرطان خون گرفته بود، آن روزها هم هنوز شیمی‌درمانی وجود نداشت. سهراب وصیت کرد او را در «گلستانه» دفن کنند.
 شعری هم دارد در این باره که می‌گوید: «در گلستانه چه بوی علفی می‌آید...».
همین‌طور است! ولی باید سهراب را در صحن سلطان محمدباقر(ع) دفن می‌کردند. او را در قسمت پایین امامزاده و در جای خیلی دوری نسبت به امامزاده دفن کردند. حتی سنگی را هم که برایش تهیه کرده‌اند که مرحوم مافی روی آن با خط زیبایی نوشته بود: «به سراغ من اگر می‌آیید نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من»، به مرور زمان شکسته شد و بعد سنگ دیگری جایش گذاشتند.
این در حالی بود که نظر خود سهراب این بود که در گلستانه دفن شود یا اگر می‌خواهند در خود امامزاده دفن کنند در قسمت بالای امامزاده که آرامگاه زیبای سلطان امام محمدباقر(ع) پسر امام محمدباقر(ع) است دفن کنند.
 استاد مشفق! مدت زمانی پس از پیروزی انقلاب حوزه هنری تاسیس شد و جماعتی از شعرای ما مثل دکتر قیصر امین‌پور، دکتر سیدحسن حسینی و... در آنجا فعالیت کردند. در آن سال‌ها شما با حوزه هنری ارتباط داشتید؟
نه! من فقط 2 مرتبه با مرحوم استاد اوستا به حوزه رفتم و در آنجا با برخی افراد آشنا شدم ولی به طور مرتب در جلسات حوزه شرکت نمی‌کردم.
 شاعرانی که در جبهه حضور داشتند، شما را می‌شناختند؟
اکثرا به بنده اظهار لطف می‌کردند. البته باید این را هم خدمت‌تان عرض کنم که بهترین دوستان من از همین حوزه بودند. دکتر امین‌پور، علیرضا قزوه، بیگی، عبدالملکیان و... همگی از دوستان خوب من بوده و هستند که در حوزه هم فعالیت می‌کردند.
 راجع به استاد مهرداد اوستا و استاد محمود شاهرخی که شما به این دو بزرگوار ارادت زیادی داشتید برای‌مان بیشتر بگویید. قطعا این دو استاد به همراه شما بار سنگینی را برای جریان شعر انقلاب اسلامی به دوش کشیدند.
از جمله شاعران پیشتاز انقلابی همین دو بزرگوار بودند، مخصوصا استاد مهرداد اوستا. او قبل از انقلاب در مجموعه نثر ادبی «تیرانا» از حضرت امام خمینی(ره) یاد کرده است. به همین خاطر این کتاب و مجموعه شعر «شراب خانگی محتسب خورده» بعدها توقیف شد!
 مرحوم اوستا در «تیرانا» راجع به فضای ادبیات آن زمان نیز نقدهایی ارائه کرده است.
مرحوم زرین‌کوب راجع به نثر ایشان می‌گوید اگر جوهر، احساس شعر است، نثر اوستا هم جزو شعر قرار می‌گیرد. خیلی‌ها در یادنامه مرحوم اوستا مثل استاد محمدرضا حکیمی راجع به ایشان مطالبی نوشته‌اند. استاد شاهرخی از لحاظ معلومات حوزوی از اوستا خبره‌تر بودند. ایشان سال‌ها در کربلا و نجف به تحصیل علوم دینی پرداخته بودند. از ابتدای زندگی‌اش ارادت عجیبی به ائمه اطهار علیهم السلام داشت و انقلاب هم که شد این ارادت مضاعف شد.
 ایشان کتابی به نام «خلوتگه راز» دارد که در استقبال از «گنجینه‌الاسرار» عمان سامانی سروده است و از این نظرگاه می‌توان سخن عالمانه را بهتر درک کرد.
اشعار آیینی مرحوم استاد محمود شاهرخی نسبت به سایر آثارش برتری دارد. البته آثاری که درباره انقلاب، امام خمینی و دفاع مقدس نوشته است در اوج قرار دارند. ایشان با شعر نو زیاد مانوس نبود و بیشتر کلاسیک می‌سرود. خود نیما هم در جایی بیان می‌کند در هر قالبی که احساس می‌کنی حرفت را بزن و شعرت را بسرای. استاد شاهرخی هم در قالب کلاسیک می‌سرود.
 رابطه شما با استاد حمید سبزواری چطور بود؟
خیلی خوب! از ابتدای انقلاب در همان شب‌های التهاب ورود حضرت امام(ره)، در شبی مرحوم اوستا، گلشن کردستانی و مصطفی مژده در همین خانه جمع شدیم و دلهره‌ای نیز نسبت به ورود امام(ره) به کشور داشتیم. در همان زمان بختیار اعلام کرده بود هواپیمای حامل امام(ره) را مورد هدف قرار خواهد داد. من پیشنهاد کردم به آن جمع که تفألی به حافظ بزنیم تا تسکینی شود بر دلهره‌ای که داشتیم.
بیتی که آمد این بود:
«بار غمی که خاطر ما خسته کرده بود
عیسی دمی که خدا بفرستاد و برگرفت»
بعد از خواندن این شعر به دوستان گفتم حضرت امام(ره) حتما خواهند آمد. اسم حضرت امام مانند حضرت عیسی «روح‌الله» بود و من در این بیت عیسی‌دم را حضرت امام تلقی کردم. همان شب این شعر را تضمین کردم بعد آقای سبزواری شعر را از من گرفت و هر روز این شعر از رادیو پخش می‌شد.
 این جلساتی که با آقای سبزواری و سایر دوستان داشتید مداوم بود؟
سال 60 شبی منزل مرحوم ابراهیم ستوده میهمان بودم. در آن زمان آقای ارگانی رئیس رادیو بود. در آن مجلس به ما گفتند شعر بخوانید که من مرثیه‌ای را که برای شهید مطهری ساخته بودم خواندم و گلشن کردستانی نیز سروده‌ای را خواند. در انتهای جلسه آقای ارگانی به من گفت شما روز شنبه بیا پیش من؛ بعدها وقتی پیش ایشان رفتم فهمیدم آقای سبزواری مرا جهت واحد ویرایش رادیو به ایشان معرفی کرده است. رئیس این واحد استاد ستوده بود که بسیار مرد شریفی بود.
 پسر ایشان در حال حاضر عضو شورای شعر است.
بله! صدرالدین ستوده. ستوده سنی عاشق ائمه اطهار بود. وقتی از ائمه صحبت می‌کردی اشک در چشمانش جمع می‌شد. از آن روز در طبقه دوم رادیو در میدان ارگ واحد ویرایش رادیو را تشکیل دادیم.
 اعضای این واحد چه کسانی بودند؟
من، استاد شاهرخی و آقایان اوستا، سبزواری و رمضانی. ریاست این واحد نیز برعهده استاد ستوده بود. ما 12 سال در رادیو کار کردیم. بعد از ریاست آقای ارگانی، آقایان هاشمی‌نژاد و واعظی ریاست رادیو را عهده‌دار شدند. بعدها که سازمان صدا به خیابان ولی‌عصر منتقل شد، واحد ویرایش به ریاست آقای فیروزان به‌صورت گسترده‌تری تشکیل شد و ما دیگر به‌صورت مستمر به این واحد نمی‌رفتیم.
 در دوران جنگ تصاویر شما را دیده‌ام که همراه استاد علی معلم‌دامغانی، نصرالله مردانی، سپیده کاشانی و سیمیندخت وحیدی در جبهه‌ها حضور پیدا می‌کردید. از فضای آن سال‌ها نیز برایمان صحبت می‌کنید؟
سال 60 بنا به احتیاجی که وجود داشت، شورای شعر وزارت ارشاد که در حال حاضر نیز بنده مسؤولیت آن را برعهده دارم، تشکیل شد. اعضای این شورا عبارت بودند از: استاد سبزواری، ستوده، علی معلم، شاهرخی، سپیده کاشانی، محمدعلی مردانی، چایچیان، اوستا، ضیاء الدین ترابی، گلشن کردستانی و چند نفر دیگر که یادم نمی‌آید. این شورا در ابتدای جنگ تشکیل شد. علت تشکیل آن هم این بود که فضای آن روز جامعه به سرودهای حماسی جهت تهییج و تقویت جبهه‌ها احتیاج داشت. ما در این شورا سالانه از بین شعرهایی که به وزارت ارشاد می‌رسید، حدود 500 شعر را تایید می‌کردیم. فعال‌ترین شاعر در مورد سرودهای دفاع مقدس در آن زمان آقای دکتر موسوی گرمارودی، استاد محمود شاهرخی و سپیده کاشانی بودند که البته ما هم سروده‌هایی داشتیم. ریاست این شورا برعهده مرحوم اوستا بود. مرحوم اوستا روزی در شورای شعر، مجموعه شعری از یک شاعر جوان کرمانشاهی را مطالعه می‌کرد که در همان حین جان به جان‌آفرین تسلیم کرد.
 خب! الحمدلله شما  مبسوط به سوال‌ها پاسخ می‌گویید؛ بعدها شما با این جماعت شعرا در جبهه‌ها حضور پیدا کردید.
بله! من هر موقعی که لازم می‌شد و به ما اطلاع داده می‌شد نیاز است، به جبهه می‌رفتم. یکدفعه ما به خط اول جبهه رفته بودیم و مرحوم اوستا در آن جا به بالای تپه‌ها رفت. ما به ایشان گفتیم آقای اوستا! این کار خطرناک است و ممکن است عراقی‌ها شما را بزنند ولی او انسان نترسی بود و می‌گفت: عیبی ندارد، ما هم لیاقت شهادت را پیدا می‌کنیم. البته در حق مرحوم اوستا خیلی ظلم شد. نه در زمان حیات ایشان و نه پس از مرگش هیچ یادی از او نشد، این در حالی بود که اوستا تمام هستی‌اش را خرج انقلاب اسلامی کرد.
 استاد! از جنگ برایمان می‌گفتید...
بله! من با نصرالله مردانی، محمدعلی مردانی، استاد شاهرخی و استاد سبزواری بارها در جبهه‌ها حاضر می‌شدم البته از شهرستان‌ها هم شاعران زیادی به جبهه‌ها می‌آمدند. حبیب‌الله معلمی که برای جناب آهنگران شعر می‌سرود از آن افراد بود که انسان بسیار مخلصی هم بود. آدم وقتی به جبهه‌ها می‌رفت حالت دیگری پیدا می‌کرد و حضور در آنجا مثل این بود که آدمی در جهان دیگری گام نهاده است. در جبهه‌ها تا صبح صدای گلوله می‌پیچید ولی من هیچ‌گونه ترسی را در دل‌های جوانان این وطن احساس نمی‌کردم.
 من وقتی کتاب «کهکشان آبی» شما را ورق می‌زدم، در پاورقی آن اشعار، مطلبی را دیدم که به مرحوم دکتر قیصر امین‌پور اشاره کرده و با یک عشقی هم از ایشان نام برده بودید. می‌دانیم که جناب امین‌پور در آن سال‌ها ارادت ویژه‌ای نسبت به شما داشتند. می‌خواهیم از زبان شما درباره قیصر امین‌پور بیشتر بشنویم.
قیصر، انسان خیلی والایی بود. انسانی که ذره‌ای کینه و حسادت در وجود او دیده نمی‌شد. شخصیت او پر از احساس بود. قیصر آدمی بود که اگر جوانی برای راهنمایی به سراغ او می‌رفت با روی باز ساعت‌ها او را راهنمایی می‌کرد. قیصر در کتاب «دستور زبان عشق» شعری را برای من سروده که در آن نوشته: «تقدیم به شاعر استاد و استاد شعر، مشفق». او وقتی این کتاب را به من داد، گفت استاد این آخرین ترانه من است. ما یکدیگر را روزهای سه‌شنبه هر هفته در انجمن شاعران می‌دیدیم و واقعا از محضر شیرین او بهره‌ها می‌بردیم. قیصر جهانی بود که در گوشه‌ای نشسته بود.
«در خواب شبی شهاب پیدا کردم
 در رقص سراب، آب پیدا کردم
این دفتر پرترانه را هم روزی
در کوچه آفتاب پیدا کردم».
 قیصر در حوزه شعر و علی‌الخصوص رباعی چه طرح تازه‌ای ریخت؟
یکی از شاهکارهای مرحوم دکتر قیصر امین‌پور همیشه رباعیات ایشان بود. قیصر جان تازه‌ای را به رباعی بخشید یعنی او روح نوآوری را در قالب رباعی پیدا کرد. تمام رباعیات قیصر در مصراع چهارم ضربه خود را می‌زنند. در هر حال گل‌ها عمر درازی ندارند، عمر قیصر هم عمر گل بود.
«تا هستم ‌ای رفیق ندانی که کیستم/ روزی سراغ وقت من آیی که نیستم
پیداست از گلاب سرشکم که همچو گل/ یک لحظه خنده کردم و عمری گریستم».
 من یک بار با قیصر صحبت می‌کردم و به ایشان گفتم شما رباعی‌ای را سروده‌اید که در آن می‌گویید:
«در خواب شبی شهاب پیدا کردم/ در رقص سراب، آب پیدا کردم
این دفتر پرترانه را هم روزی/ در کوچه آفتاب پیدا کردم»
من از ایشان پرسیدم دکتر امین‌پور! کوچه آفتاب کجاست؟ ایشان فرمود: «انقلاب اسلامی». قیصر به واقع دلداده انقلاب اسلامی بود.
بله! واقعاً عاشق انقلاب اسلامی بود.
 استاد! رابطه‌تان با استاد شهریار چگونه بود؟
استاد شهریار؟
 بله!
من با تمام شاعرانی که در این 70 سال در ایران بوده‌اند آشنایی داشته‌ام. در سال 1363 برای استاد شهریار مراسم بزرگداشتی در دانشگاه تبریز برگزار شد. از شهریور 1320 به بعد مکاتباتی را با استاد شهریار داشتم. به یاد دارم در یکی از نامه‌هایم برای او نوشتم: استاد! آیا زمان آن نرسیده که یک تحول و نوآوری را در غزل ایجاد کنیم؟ ایشان وقتی به تهران آمد، مرا در منزل بیژن ترقی دید و به من گفت: مشفق! این حرف تو اثر عجیبی در من گذاشت. به واقع ما نباید مضامین سایرین را تکرار کنیم. ما باید با مضامین امروزی غزل‌هایی را بسراییم و خود مرحوم شهریار آغازکننده این راه بود. من در آن سال یک قصیده‌ای برای شهریار در 70 بیت ساختم. وقتی ما به همراه استاد اوستا، گلشن کردستانی، قدسی مشهدی و خانم سپیده کاشانی به تبریز رسیدیم، یک روز قبل از بزرگداشت برای دیدار استاد شهریار به منزل ایشان رفتیم. در آن دیدار فردی به نام دکتر شیرازی نیز از طرف حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر بزرگوار انقلاب که در آن زمان رئیس‌جمهور بودند همراه ما بود. در آن دیدار ما اشعارمان را برای ایشان خواندیم. اول خانم سپیده کاشانی شعرش را خواند سپس مرحوم اوستا و بعد مرحوم استاد شاهرخی. بعد از اینها نوبت من رسید. وقتی قصیده‌ام را که درباره شخصیت والای شهریار سروده بودم خواندم، اشک از چشمان او جاری شد. من این قصیده را درشت‌تر به چاپ رسانده‌ام. بعد از من آقای گلشن، شعرش را خواند. او پس از خواندن شعر به استاد شهریار گفت من این شعر را دو، سه روز پیش برای شما سروده‌ام. استاد شهریار به او گفت: آقای گلشن! شما فکر می‌کنی چون من پیر شده‌ام، حافظه‌ام را نیز از دست داده‌ام. شما 25 سال پیش این شعر را برای من سرودی، حالا دوباره می‌خوانی و می‌گویی من این شعر را 2 روز پیش برای شما سرودم (خنده). گلشن گفت: استاد می‌بخشید، من چند بیتی را به آن ابیات اضافه کرده‌ام که موجب خنده همه حاضران شد. در دانشگاه تبریز برای بزرگداشت شهریار آنقدر جمعیت آمده بود که شیشه‌های سالن شکست. بدون اغراق دو، سه هزار نفر جمعیت برای پاسداشت استاد شهریار آمده بودند. در آن مراسم استاد شهریار به آقای نظمی، شاعر تبریزی دستور داد شعر مرا با خط زیبایی بنویسند و آن را تکثیر و بین حضار پخش کنند. البته این کار مورد پسند برخی دوستانمان واقع نشد.
 استاد! بین شاعران انقلاب اسلامی جایگاه علیرضا قزوه را در حوزه شعر آیینی، انقلاب و اعتراض چگونه می‌بینید؟
آقای قزوه از مفاخر شعر معاصر ما هستند. ایشان دارای ویژگی‌هایی هستند که در سایر شعرای ما کمتر دیده می‌شود. آقای قزوه بارها به خود من محبت‌هایی را کرده‌اند که اصلا نمی‌توانم آنها را جبران کنم و واقعا مدیون ایشان هستم. من نسبت به ایشان ارادت خاصی دارم و به قول کاشی‌ها آقای قزوه آدم دست و پا به خیری هستند. ایشان دست خیلی‌ها را گرفته‌اند. ایشان همچنین یکی از شاعرانی هستند که در غزل معاصر تحول ایجاد کرده است.
 استاد! من ابیاتی را از یکی از غزلیات معروف شما می‌خوانم، راجع به آن چند کلمه توضیح دهید.
«بر این کبود غریبانه زیستم چون ابر/ تمام هستی خود را گریستم چون ابر
ز بام مهر فروریختم ستاره به خاک/ که من به سایه خورشید زیستم چون ابر
زمین سترون و در وی نشان رویش نیست/ فراز ریگ روان چند ایستم چون ابر...»
شما هم خیلی خوب شعر می‌خوانید. این غزلی است که چند نفر از شاعران ما با اشعارشان به استقبال این غزل رفته‌اند.
 از دیدارتان با حضرت آقا که سال گذشته صورت گرفت نیز برای‌مان می‌گویید؟
بله! پارسال تابستان بود که با عده‌ای از دوستان به دیدار ایشان رفتیم و من در آن دیدار غزلی را خواندم. آقا در آنجا به حاضران گفتند اشعار جناب مشفق را بخوانید. ایشان در آن جلسه اظهار محبت زیادی نسبت به بنده روا داشتند.
 استاد! آینده ادبیات انقلاب را چگونه می‌بینید؟
من نسبت به این جریان امید بسیاری دارم. برای شما مثالی می‌زنم مثلا ما در جمعی 4 نفره می‌نشینیم و خود را به‌عنوان شاعر تلقی می‌کنیم و در برخی روزنامه‌ها نیز اشعاری را از خودمان و دوستانمان به چاپ می‌رسانیم. اگر از روستاهای نیشابور فردی غزلی را بفرستد که به غزل‌های سعدی و حافظ پهلو بزند، ما آن غزل را پاره کرده و دور می‌ریزیم. این روش غلط است. کسانی که در جمع‌های خودشان می‌گویند فلانی بهترین غزلسرای کشور است، اشتباه می‌کنند. آیا شما که این سخن را می‌گویید تمام شاعران این مملکت را دیده‌اید یا از جانب خودتان بهترین غزلسرا را انتخاب می‌کنید؟! وزارت ارشاد باید به جای برگزاری صرفاً متمرکز جشنواره شعر فجر، از ادارات خود در شهرستان‌ها و استان‌ها بخواهد ماموران‌شان را به دورترین نقاط این مملکت بفرستند تا شاعران را شناسایی کرده و شورای شعر استان‌ها بهترین آنها را انتخاب کنند و برای جشنواره شعر فجر بفرستند. آن وقت است که شعر ما شکوفا می‌شود و الا با نشستن در تهران و فراخوان جهت ارسال شعر ما به جایی نمی‌رسیم. بنده شاعری را می‌شناسم که یکی، دو تا شعر دارد که در تمام فراخوان‌ها این اشعار را می‌فرستد و برنده هم می‌شود. البته من داوری هیچ جشنواره‌ای را نداشته‌ام چون داورهای ما ناسزاهای زیادی را می‌شنوند.
 

علی کاشف‌الغطاء: این روزها برخی شبکه‌های خبری جهان با حزن و اندوه به مخابره خبر مرگ عبدالله سعودی مشغول بودند و «مجلس عزای» ملک ارهابیون را از ژاپن تا آمریکا گسترده می‌خواندند. آنچه به حکم سانسور از سرخط خبرها حذف شد موجی از شادی در میان مردم ایران و ملت‌های مسلمان و رنجدیده منطقه بود. مروری کوتاه بر مطالب، تصاویر و طرح‌های گرافیکی جوانان لبنانی، سوری، عراقی، بحرینی و حتی برخی گروه‌های مصری و فلسطینی و مجاهدان یمن و نیجریه و  اردن و مراکش، حتی شهروندان بخش‌هایی از سرزمین حجاز در فضای شبکه‌های اجتماعی و وبلاگ‌ها و صفحات شخصی منتشر شده حکایت از آن دارد که واکنش بخش بزرگی از ملت‌های جهان با مانور عزای حاکمان و شیوخ عرب و اروپایی و آمریکایی تفاوت زیادی داشته است اما چرا درگذشت کسی که خود را «خادم حرم خدا» می‌دانست با چنین واکنش سردی میان ملت‌های مسلمان مواجه شد و اتفاقا موجبات شادی مومنان را هم فراهم ساخت؟
کلید رمزگشایی از این ماجرا در کیفیت اسلامی است که آل‌سعود مروج آن بوده و هست. این قاعده فراماسون‌های انگلیسی است که برای نابود کردن یک تفکر یا ایدئولوژی به جای مبارزه مستقیم، به درون آن نفوذ کرده و شکل جنگ را دگرگون می‌سازند. سیاست‌پیشگان هوشمند منویات درونی خود را به‌سادگی آشکار نمی‌سازند و کارهای پست همچون آدمکشی و قتل و غارت و تخریب وجهه دشمن را به عوامل خود واگذار می‌کنند. از این جهت نسبت آل‌سعود به ائمه اروپایی– آمریکایی جبهه کفر مشابه نسبت اسرائیل است به لیبرال‌سرمایه‌داری! سعودی‌ها به واسطه ابداع اسلام‌شناسان انگلیس، فرقه حاکم بر سرزمین حجاز - زادگاه اسلام - شدند.
بنای اسلام سعودی بر «تفرقه» میان مسلمانان گذارده شده و به همین جهت است که پادشاهش، ملک همه تروریست‌های آدمکشی است که به حکم وهابیت با فریاد «الله اکبر» سر از تن مردان و کودکان مسلمان جدا می‌کنند و زنان و دختران مسلمان را براساس اجتهادات مفتی‌های اعظم وهابی به بردگی می‌فروشند و آزار می‌دهند. وهابیون، پیروان همه فرق اسلامی را کافر خطاب می‌کنند و حتی پیش از گردن زدن سایر مسلمانان از آنان می‌خواهند که «شهادتین» بر زبان جاری کنند.
آل‌سعود، صهیونیسم درون‌گروهی اسلام است که همچون دیگر غده سرطانی برون‌ساخته منطقه، قابل جدا کردن از بدنه اسلام است.  از همین رو است که امام خمینی رحمه..‌الله علیه با «خائن‌الحرمین» خواندن ملک آل‌سعود گفتند: «اگر ما از مساله قدس بگذریم، اگر ما از صدام بگذریم، اگر ما از همه کسانى که به ما بدى کردند بگذریم، نمى‌توانیم از مساله حجاز بگذریم».
در اولین خوانش جمله امام(ره) شاید برخی گمان کردند ایشان از حادثه کشتار مسلمانان ایرانی در حرم امن الهی عصبانی هستند و به همین جهت عبور از مساله قدس را ممکن اما فراموشی مساله حجاز را ناممکن دانسته‌اند. تفسیر این ماجرا در نسبت آل‌سعود و اسرائیل با اسلام است. اسرائیل همواره به عنوان یک غده سرطانی «دشمن‌ساخته» شناخته شده است اما آل‌سعود حکم ویروس درونی بدنه اسلام را دارد. تاریخ چرخید و امروز ما می‌دانیم که پیوند اسرائیل و آل‌سعود، چه خسارت عظیمی به بدنه امت اسلامی وارد ساخته است.
«اسلام آمریکایی» سعودی به حکم ملک عبدالله، خانزاد خانواده بوش، سران کشورهای اسلامی را در قالب «برنامه صلح»(!) برای به‌رسمیت شناختن اسرائیل به نام یافتن راهکار «پایان دادن به خشونت‌ها»(!) فرا می‌خواند و تحت لوای اسلام، خرج صدها اندیشکده اسلام‌ستیز انگلیسی – آمریکایی را یکجا متقبل می‌شود! آیا راز «اندوه شدید» دیوید کامرون، ملکه انگلیس و اوباما پس از شنیدن خبر مرگ پادشاه تخریبگر اسلام ناب محمدی، همین است؟
برای ثبت در تاریخ مسلمین واجب است بدانیم که درآمد نفتی مسلمانان سعودی به حکم ملک، خرج تئوری‌پردازی «شیعه‌شناسان» و «اسلام‌شناسان» دانشگاه علوم انسانی MI6 انگلیس – سوآس- می‌شود! تصویر وهابی که در تشابهی غیرقابل انکار با  جهادگران راه مبارزه با شوالیه تروریست لیبرال‌سرمایه‌داری- صهیونیسم - با زمزمه ذکر خدا، خانه امت اسلام را به آشوب می‌کشد، ابتدا به هزینه عبدالله سعودی، در سوآس و اتاق جنگ آمریکا تمرین شد.
ولی اسلام اشرافیت، اسلام ابوسفیان، اسلام ملاهای کثیف درباری، اسلام مقدس‌نماهای بی‌شعور، اسلام نکبت و ذلت، اسلام پول و زور، اسلام فریب و سازش و اسارت، اسلام حاکمیت سرمایه و سرمایه‌داران بر مظلومان و پابرهنه‌ها  پس از سال‌ها خدمت به بارگاه شیطان، دنیای فانی را بالاجبار ترک گفت. شادی از چنین مرگی حق کودکان فلسطینی است حتی اگر ندانند پادشاه سعودی از حمله به باریکه غزه برای درهم شکستن حماس و جهاد اسلامی حمایت کرده است و دیدارهای محرمانه متعددی با شیمون پرز داشته است.
قند در دل سوری‌های آواره و جنگزده از چنین واقعه‌ای آب می‌شود با اینکه دقیقا نمی‌دانند چه مقدار از هزینه تجهیز نظامی جبهه النصره و داعش را دربار آل‌سعود پرداخت کرده است و نقش فتاوا و جزوات مفتی‌های وهابی سعودی در شکنجه ملت‌شان چه اندازه بوده است. لبنانی چه بداند و چه نداند در دایره امنیت آل‌سعود جنس درجه 3 هم محسوب نمی‌شود چون نجات اسرائیل از بن‌بست منطقه‌ای بر ملک عبدالله فرض بود و هر آنچه در توان داشت برای نابودی این کشور در جنگ‌های قدیم و جدید تاریخ منطقه، هزینه کرد. استیون هارپر، نخست‌وزیر کانادا، به همین دلیل عبدالله سعودی را «مدافع قوی صلح» نامیده‌است.
هر کس نداند، ایرانی‌ها خوب سعودی را شناخته‌اند و می‌دانند پادشاهش بارها خواستار حمله نظامیِ  آمریکا به ایران شده بود و نقش مهمی در گسترش «ایران‌هراسی» در منطقه و جهان داشت. یک نقل تاریخی‌اش این است که او در آوریل ۲۰۰۸ به رایان کروکر، سفیر ایالات متحده در عراق و ژنرال پترائوس، مدیر سابق سیا گفته بود «سر افعی را قطع کنید»! سفیر عربستان در واشنگتن، عادل الجبیر، هم از توصیه‌های مکرر ملک‌عبدالله به آمریکا درباره حمله نظامی به ایران و متوقف کردن برنامه هسته‌ای ما یاد کرده است. همان که سناریوی هالیوودی حمله سپاه به سفارت عربستان در آمریکا را چند سال پیش روی پرده برد تا جرقه جنگ‌افروزی سعودی بر ضد ایران را از خاک آمریکا آغاز کند.
دست ملک تروریست‌ها آغشته به خون رهبران آزادیخواه جهان هم هست کما اینکه تاکنون بارها دستور ترور سیدحسن نصرالله به قول خودشان «رافضی» را صادر کرده است. کیست که نداند «بهار عربی» ملت مصر و اردن و حجاز و لیبی و تونس و یمن، با دلارهای نفتی سعودی‌ها در هم شکسته شد و اسلام آمریکایی سکولاریستی را سوار بر پشت ملت‌های منطقه کرد؟ مبارک مصری باید هم از خبر مرگ شیخ‌الرئیسش، جامه بدرد و اشک بریزد!
عراقی خوب می‌داند که نتیجه وحدت حزب بعث و افسران سعودی چگونه با راه افتادن جوی خون در خیابان‌های بغداد تضمین شد و رخت عزا به تن هزاران هزار مسلمان شیعه و سنی و کرد پوشاند. تو بگو چرا امروز شاد نباشد از عزای مشترک آل بعث و سعود؟!
ساجده بحرینی چند روز بیشتر نداشت که گازهای شیمیایی آل‌سعود در منامه جانش را گرفت و امروز حق ملت شجاع بحرین است که به نام خدا خواهان آزادی شیخ‌سلمان و جزیره شوند. دست حق به همراه ساکنان شهید داده قطیف است که شیخ نمر را از حبس برهانند و سعودی را دوباره «حجاز» نامگذاری کنند.
امام ما قریب به 30 سال پیش از این گفت که «آنها می‌دانند که امروز حرم، حرم است، اما نه برای ناس، که برای آمریکا و کسی که به آمریکا لبیک نگوید و به خدای کعبه رو آورد سزاوار انتقام خواهد شد. منطق استکبار جهانی هر که بخواهد برائت از کفر و شرک را پیاده کند متهم به شرک خواهد شد و مفتی‌ها و مفتی‌زادگان، این نوادگان بلعم باعوراها، به قتل و کفر او حکم خواهند داد». مبادا که 30 سال بعد کسی بگوید ایرانی با بانیان ترویج اسلام بدلی از شق تروریستی وهابی‌اش گرفته تا نوع بی‌یال و اشکم رحمانی- لندنی، به خاطر سوء‌تفاهم قیمت نفت درگیرند و منشا نفرت مقدس‌شان از فرزندان ابوجهل و ابی‌لهب و ابوسفیان، از جنس دغدغه‌های سرمایه‌داری است!
جنگ ما جنگ عقیده است و در میانه درگیری حق و باطل تبسم از فروپاشی عن قریب پایگاه کفر منطقه حقی غیرقابل انکار است. مرگ سعودی ضربه‌ای است که جبران آن برای سران کفر فرامنطقه‌ای از آمریکا گرفته تا اروپا، گران تمام خواهد شد و مخاطره اصلی آن آزادی حجاز از چنگال بت‌های سرمایه‌داری است. ایام شادی حق‌طلبان ماندگار!

حسین قدیانی: انقلاب اسلامی صرف‌نظر از دست‌فرمان بعضا غلط دولت‌ها با قدرت مشغول طی طریق است. اداره‌های اینجا و آنجا، خواه به انقلاب اسلامی کمک کنند، خواه چوب لای چرخ بگذارند، اراده‌های انقلابی، انقلاب را تنها نخواهند گذاشت. شهیدان شهریاری، احمدی‌روشن و... دست روی دست نگذاشتند تا ببینند کدام دولتمرد با هسته‌ای موافق است و کدام نه! کار خویش انجام دادند. صد البته بهتر است اداره‌های دولتی به وظیفه خود عمل کنند اما نکنند هم، اندک خللی در عزم جوانان انقلابی صاحب اراده به وجود نخواهد آمد. پس انقلاب پیش رفته است. ما منکر ضعف هیچ دولتی از دولت‌های پس از انقلاب نیستیم لیکن حرکت رو به جلوی انقلاب اسلامی در همه آرمان‌های زمینی و آسمانی کاملا مشهود است. با ملاک آرمان‌ها، همان اندازه که انقلاب اسلامی پیشرفت داشته، دشمن و بویژه آمریکا عقب‌نشینی آن به آن داشته. فی‌المثل در آرمان سران کاخ سفید، هرگز این نبود که عمر با برکت انقلاب اسلامی به بهار سی و ششم برسد، با آن همه تهدید و تحریم و ترور و جنگ و چه و چه که علیه ملت ما روا داشتند. حال ایران، هسته‌ای هم شده! در سخنان امام خامنه‌ای دقت کنید. گویی همان خمینی بت‌شکن است، لیکن قیاس کنید رفتار و گفتار سران 30 سال پیش کاخ سفید را با سران روسیاه امروزش. نقشه‌های ریگان برای خلیج‌فارس را یادتان هست؟ واقعیت آن است که این گزینه بامزه نظامی روی میز آقای اوباما، سالیانی پیش برای خودش ارج و قربی داشت، نقطه هدفی داشت، سوختی داشت! در همان سالیان یعنی نزدیک 30 سال پیش بنا به اقتضای روزگار، ولی‌فقیه به یکی از 2 قطب آن روز دنیا نامه‌ای نوشتند و نکات مهمی را متذکر شدند و پیش‌بینی کردند... و همه محقق شد.
اینک 30 سال از آن دوران گذشته و هم او دست برتر در منطقه را دارد که در جغرافیای مقاومت، سیدحسن و حاج‌قاسم را در آستین دارد. اینک لازم نیست ولی‌فقیه به آقای اوباما نامه بنویسد، بل این اوباما است که در ضمن نامه، منت ژنرال‌های سپاه انقلاب اسلامی را می‌کشد. اینک ولی‌فقیه، نامه هم بخواهد بنویسد به جوانان غربی می‌نویسد، چرا که آمریکا دیگر ابرقدرت و کدخدای جهان کنونی نیست که لازم باشد ولی‌فقیه به او نامه بنویسد و آینده را پیش‌بینی کند. آینده معلوم است! آن روزی که آمریکا، حرف اول و آخر را در دنیا می‌زد، روزگاری بود که مثلا اراده می‌کرد فلانی در فلان جا رئیس‌جمهور نباشد، فی‌الفور همین اتفاق می‌افتاد اما من فردایی را می‌بینم که بشار اسد با رای مردم شام همچنان رئیس‌جمهور سوریه است و آن روز، اوباما دیگر رئیس‌جمهور آمریکا نیست! همانطور که امروز اسد هست و ملک عبدالله نیست! خامنه‌ای هم دهه 60 ولی‌فقیه بود حتما به گورباچف نامه می‌نوشت و خمینی هم امروز اگر در میان ما بود  ـ دقیقا عین آقا ـ محلی به اوباما نمی‌گذاشت و نامه به قلوب ذاتا پاک جوانان دیار غرب می‌نوشت، بلکه اسلام را بی‌واسطه رسانه‌های شیطانی دریابند. فلذا خامنه‌ای همان خمینی است اما آنچه عوض شده، نوع آرایش جبهه حق و باطل است. در این آرایش جدید، دست برتر از آن جبهه حق است و این رئیس‌جمهور آمریکا است که لاجرم باید نامه به بزرگان بنویسد. آقای اوباما لابد دوست می‌داشت بزرگان نامه او را محلی بگذارند، بیچاره نمی‌دانست که امروزه روز برای جانشین خمینی، جوانان غربی، بیشتر از سران غرب موضوعیت دارند! من واقعا دلم برای سران غرب و در راس‌شان این آقای اوباما می‌سوزد. بیچارگانی هستند که برای ادامه حیات، یک روز متوسل به ابوبکر البغدادی می‌شوند، دگر روز به «خبر مرگش»! این هم آخر شد ابرقدرت؟! امام اگر به گورباچف نامه نوشت، این هم بود که رئیس‌جمهور شوروی برای ادامه حیات خود، لااقل آدمکش و تروریست از جای جای عالم اجیر نمی‌کرد و یک حد و حدودی از پرنسیب و پرستیژ برای خودش قائل بود. خب! دقیقا در این منظومه است که بعضی پیاده‌روی‌ها، نه فقط اقتصاد را علاج نمی‌کند که در حکم پیاده‌روی روی مخ منافع ملی و غرور ملی معنی می‌یابد. وقتی در جنگ آرمان‌ها، دست برتر از آن انقلاب اسلامی ملت ایران است، بیشتر باید مراقب برند بهمن ۵۷ بود. بعضی‌ها بدانند اگر این نبود که در جمهوری اسلامی صاحب مسؤولیت هستند، ملت هرگز این همه در رفتار و گفتار ایشان دقیق نمی‌شد. ادعا می‌شود که ما اگر در برابر دشمن علی‌الدوام کوتاه بیاییم، در صورت عدم توافق، افکار عمومی همه دنیا حق را به جمهوری اسلامی می‌دهد، نه آمریکا. من حتی اگر با این ادعا موافق باشم، سوال می‌پرسم که در برابر دشمن اساسا تا کی و تا کجا باید کوتاه بیاییم؟ و براستی خط قرمز این بساط کجاست؟ درباره ادعای یادشده ضمن اشاره به چند نکته پرونده این متن را می‌بندم و خواننده را به تامل و تدبر بیشتر دعوت می‌کنم.
یک ـ اساس این تفکر که افکار عمومی دنیا در قضیه هسته‌ای، حق را به 1+5 می‌دهد، نه ایران، اشتباه و ناشی از یک ذهن مرعوب است.
دو ـ اما گیرم لازم باشد برای اقناع بیشتر جهانیان، از چیزهایی کوتاه بیاییم. گمانم آنچه در این یک سال و نیم اخیر انجام شده، کافی باشد.
سه ـ کوتاه آمدن بیش از این، اصلا و ابدا به اقناع بیشتر جهانیان منجر نخواهد شد بلکه دنیا اتفاقا از خود خواهد پرسید این همه کشور مسلمان سفیر فرانسه را اخراج کردند، چرا جمهوری اسلامی در بین‌شان نیست؟ این چه وقت سفر وزیر امور خارجه ایران به پاریس بود؟ ایران که در میدان مسابقه، با عناصری چون قاسم سلیمانی و سیدحسن نصرالله به‌خوبی از پس نقشه‌های شوم آمریکا و اسرائیل برآمده، چرا در زمین دیپلماسی متوجه برند خود نیست؟!
چهار ـ اگر ادعای مورد بحث را قبول کنیم آیا ممکن نیست در نهایت به اینجا برسیم که انقلاب اسلامی را دودستی تقدیم دشمن کنیم تا دنیا نه فقط پی به حقانیت ما ببرد بلکه ملتفت مظلومیت ما هم بشود؟! آیا مضحک‌تر از این هم چیزی پیدا می‌شود؟!
پنج ـ صدالبته طراحی رفتار و گفتار به‌گونه‌ای که دست آخر، دنیا بیش از پیش متوجه ذات پلید و درست‌نشدنی شیطان بزرگ شود بلامانع است، منتها دقت باید کرد در این طراحی به منافع ملی و اقتدار ملی ظلم نشود.
شش ـ این یک اصل است؛ آدمی که از خود ضعف نشان دهد بیش از آنکه محق بودن خود را ثابت کرده باشد، ذلیل بودن خود را به کرسی نشانده... و دنیا به آدم ذلیل هیچ حقی در هیچ قضیه‌ای نمی‌دهد.
هفت ـ اتفاقا اگر قضاوت جهانیان برای ما ملاک است، در عالم دیپلماسی، بسی بیش از اینها باید روی موضع حق خود پافشاری کنیم. زیادی که کوتاه بیاییم، دنیا لابد با خود خواهد گفت ایران که خودش هم روی مواضع خود محکم نیست و خودش هم خود را چندان محق نمی‌داند که روی این حق ایستادگی کند، ما چرا حق را به او بدهیم؟
هشت ـ افکار عمومی دنیا بماند؛ بعضی‌ها در همین ایران خودمان به جای آنکه منبعث از این بساط یک‌سال و نیم، متنبه راه غلط خود شوند، تازه می‌گویند «سیاست باید به اقتصاد یارانه بدهد»! علاوه بر پیاده‌روی با اجنبی و سفر به پاریس در بدترین زمان ممکن، دقیقا باید تا کجا در برابر دشمن خم شویم که شاخک‌های فهم بعضی‌ها تکانکی بخورد؟ آمدیم و این جماعت اصلا نخواست موضوع را بفهمد، آیا ما مسؤول فهم اینها هم هستیم یا کمی این وسط باید دلمان برای برند انقلاب اسلامی بسوزد؟ انقلابی که امام آن، نه لزومی به نامه نوشتن به اوباما می‌بیند، نه حتی جواب دادن به نامه او، آیا اندازه فهم بعضی‌ها ارزش ندارد؟
نه ـ خنده به دشمن، تحریم را برنمی‌دارد. دیگر این یک سال‌ و نیم اخیر همه ‌گونه به دشمن لبخند زده شد اما تحریم به قوت خود باقی است بعضا تحقیر هم می‌کنند. تحریم وقتی از بین می‌رود که دشمن ببیند تحریم او بی‌اثر است اما تحریم دشمن چگونه بی‌اثر می‌شود؟
ده ـ نگاه به درون، به اقتصاد، به عزم ملی، به جوانان وطن خود، اثر تحریم را از بین می‌برد یا آنچه در این یک سال و نیم اخیر عمل شد؟ برای از بین بردن اثر تحریم، من که رد خون شهریاری شهید را می‌گیرم تا خنده‌های جناب ظریف! این انتخاب سرنوشت‌ساز، امتحان خود را پس داده است! غنی‌سازی 20درصد و چرخش سانتریفیوژها، خود نوعی فراعمل اقتصادی و ناظر بر افق‌های آینده جهان است. آنچه نمی‌گذارد چرخ کارخانه‌ها بچرخد، لباس بدون جلیقه ضدگلوله حاج‌قاسم سلیمانی نیست، مردمک چشم «علیرضا» نیست، پری نقاشی «آرمیتا» نیست، سیدحسن نصرالله نیست، تحولات یمن نیست، «خبرمرگش» نیست، قطرات خون سردار شهید سپاه قدس نیست، تذکرات آیت‌الله جوادی‌آملی نیست؛ در یک کلام خلاصه کنم بی‌تدبیری است! آقایان! قند در دل دشمن آب کردن، برای اقتصاد این ملت، نان نمی‌شود. بفهمید!

 

اسدالله خسروی: بالاخره پس از کش و قوس‌های فراوان درباره چگونگی اخذ کارمزد از کارتخوان‌ها، رئیس‌کل بانک مرکزی دیروز اعلام کرد مردم باید هزینه کارمزد دستگاه‌های کارتخوان را بپردازند. به گزارش «وطن‌امروز»، تصمیم بانک مرکزی برای گرفتن پول زور از مردم ابتدا اینگونه مطرح شد که قرار بود این پول از فروشگاه‌ها اخذ شود با این وجود اصناف و فروشندگان با شنیدن خبر اخذ کارمزد از کارتخوان‌ها بشدت واکنش نشان دادند و اعلام کردند در صورت اجرای چنین تصمیمی تمام دستگاه‌های کارتخوان مستقر در فروشگاه‌ها را به بانک‌ها عودت خواهند داد چرا که آنها معتقدند هم‌اکنون نیز بانک‌ها بابت رسوب پولی که از این طریق در فروشگاه‌ها از خریداران گرفته شده و به حسابشان واریز می‌شود و پس از 24 ساعت قابل برداشت است،  سودهای کلانی را به جیب می‌زنند. اما بانک مرکزی قرار است این بار مردم بی‌دفاع را هدف قرار دهد تا در این شرایط سخت اقتصادی علاوه بر دریافت 8 درصد مالیات بر ارزش افزوده با گرفتن پول کارمزد دستگاه‌های کارتخوان باز شوکی را به مردم وارد کند این در حالی است که مطابق اعلام مسؤولان بانک مرکزی سالانه بیش از 12 میلیارد تراکنش بانکی صورت می‌گیرد که از این طریق روزانه میلیاردها تومان پول از جیب مردم نصیب دولت می‌شود. رئیس‌کل بانک مرکزی دیروز از اخذ هزینه کارمزد در دوره جدید تصمیم‌گیری این بانک خبر داد و گفت: در گذشته این خدمات رایگان یا با هزینه بسیار کم بوده است اما اکنون مردم باید هزینه کارمزد  کارتخوان‌ها را بدهند. ولی‌الله سیف در چهارمین همایش سالانه بانکداری الکترونیک و نظام‌های پرداخت با بیان اینکه نظام بانکی 2 نقش مشخص به عهده دارد، اضافه کرد: واسطه‌گری وجوه و ارائه خدمات بانکی از جمله این دو نقش اساسی است. وی ادامه داد: متاسفانه تمرکز جدی برای کسب درآمد در نظام بانکی ما بر واسطه‌گری وجوه متمرکز بوده است که این مساله باعث ایجاد رقابت برای جذب سپرده‌ها و در نتیجه افزایش مستمر نرخ سپرده‌ها شده است. سیف افزود: افزایش مستمر نرخ سپرده‌های بانکی باعث افزایش مستمر نرخ تسهیلات و در نتیجه منجر به این شده است که منابع مالی که در اختیار بخش‌های تولیدی و خدمات قرار می‌گیرد روز به روز افزایش پیدا ‌کند. وی گفت: در بخش ارائه خدمات بانکی نیاز به سرمایه‌های سنگین وجود دارد تا بانک‌ها خدماتشان را به‌روز کنند. در سال‌های گذشته این خدمات به صورت رایگان یا با هزینه بسیار کم ارائه شده است که بانک‌ها برای تامین هزینه‌های این بخش نیز به سودهایی که از طریق واسطه‌گری به دست می‌آمده متکی شده‌اند. رئیس‌کل بانک مرکزی تصریح کرد: یکی از سیاست‌های اصلی بانک مرکزی در دوره جدید این است که هزینه استفاده از خدمات بویژه خدمات فناورانه در نظام بانکی و استفاده از آن را تقبل کند. وی گفت: باید تعادل مناسبی بین هزینه و سرمایه‌گذاری برای بانک‌ها و ارائه خدمات جدید انجام شود و مجریان این طرح‌ها باید شهامت و جرات لازم را برای دریافت این هزینه‌ها از استفاده‌کنندگان داشته باشند. سیف در ادامه از افتتاح طرح چکاوک در 22 بهمن‌ماه سال جاری خبر داد و گفت: این طرح تاکنون به صورت پایلوت اجرا شده است اما به صورت رسمی در 22 بهمن به بهره‌برداری می‌رسد. رئیس‌کل بانک مرکزی افزود: متاسفانه به دلیل انعکاس نادرست ابعاد این طرح در رسانه حساسیت نسبت به این موضوع افزایش یافته است.
۱۲ میلیارد تراکنش بانکی در یک سال
دبیرکل بانک مرکزی از ۱۲ میلیارد تراکنش بانکی در یک سال و آمادگی بانک‌ها برای تراکنش ۱۰۰ میلیونی شب عید خبر داد و گفت: بانک مرکزی ۲ سال است دخالتی در حوزه نقد بانک‌ها نداشته است. محمود احمدی دبیرکل بانک مرکزی در حاشیه این همایش اظهار داشت: بانک مرکزی برنامه‌ای 10 ساله را برای انجام راهبردهای جدید خود در دستور کار دارد که براساس آن تدوین چندین برنامه الزام‌آور بود. دبیرکل بانک مرکزی تحول نظام بانکی و بانک مرکزی را 2 بال اصلی این نقشه راه دانست و افزود: بانک مرکزی برای دستیابی به اهداف خود با حوزه‌های مرتبط همانند وزارت اقتصاد و زیرمجموعه‌های این وزارتخانه و اپراتورها مذاکراتی را انجام داده است. وی با بیان اینکه موضوع پرداخت سیار از پروژه‌های دارای اولویت بانک مرکزی است، گفت: در حوزه پرداخت همراه بیش از 93 درصد پوشش داریم، البته بانک مرکزی مباحث حقوقی و سایر حوزه‌های مرتبط را در کنار این مسائل دیده است و رویایی به این موضوع نگاه نکردیم. احمدی با تاکید براینکه استقرار حاکمیت مطلوب را نقشه راه بانک مرکزی دنبال می‌کند، افزود: تمهیدات تصمیم‌سازی، روابط کاری با سایر قوا، منابع بانک مرکزی، پاسخگویی و شفافیت، ‌ریسک و مدیریت انتصاب‌ها از مواردی است که در نقشه راه دیده شده است. دبیرکل بانک مرکزی بر ضرورت توجه به مدیریت ریسک در این بانک تأکید و تصریح کرد: سیاست‌های پولی و ارزی در نقشه راه جدید با تغییراتی نسبت به قبل انجام شده است،‌ در ثبات مالی و نظارت هم باید نظارت مبتنی بر ریسک باشد، همچنین باید قوانین یکپارچه‌سازی شود. وی با بیان اینکه در حوزه نظام‌های پرداخت در منطقه حرف برای گفتن داریم، افزود: سیستم بانکی 12 میلیارد تراکنش را در سال جاری مدیریت کرده است و به سمت و سویی می‌رویم که در پایان سال 100 میلیون تراکنش را فقط از طریق 2 سامانه انجام دهیم ولی باز باید به استانداردهای بین‌المللی نزدیک شویم.
ضرورت آزادسازی نظام بانکی
وزیر اقتصاد گفت: برای تحقق بانکداری اسلامی باید آزادسازی نظام بانکی از قیود تحمیلی و تسهیلات تکلیفی انجام شود. علی طیب‌نیا در این همایش اظهار داشت: تسهیلات تکلیفی مختلف بر نظام بانکی حاکم است و آزادسازی بانکی به طور کامل انجام نشده است، چراکه بانکداری الکترونیک را نیمه‌کاره شروع کردیم. طیب‌نیا ادامه داد: از یک سو باید تلاش شود آزادسازی بانکی به صورت کامل در کشور انجام شود و این همان چیزی است که با نظام بانکی اسلامی سازگار است. در بانکداری اسلامی بانک‌ها وکیل سپرده‌گذاران هستند و حق انجام کاری برخلاف منافع سپرده‌گذاران را ندارند از همین رو برای تحقق بانکداری اسلامی باید آزادسازی نظام بانکی از قیود تحمیلی را انجام دهیم و از سوی دیگر بانکداری الکترونیک را کامل انجام دهیم. وی با اشاره به تحولات حوزه اصلاحات نظام بانکی و فناوری اطلاعات و ارتباطات، تصریح کرد: نسبت اسکناس و مسکوک دست مردم به کل نقدینگی روند نزولی قابل ملاحظه‌ای را طی کرده و از 3/8 درصد سال 91 به 5/4 درصد در شهریور 93 رسیده است. این روند نشان‌دهنده اعتماد مردم به نظام بانکی و استفاده بیشتر از بانکداری الکترونیک است. وی با بیان اینکه کماکان در سرکوب مالی هستیم، گفت: البته وضعیتی که الان داریم خیلی بهتر از قبل شده است؛ تسهیلات تکلیفی قبلاً به صورت رسمی در نظام بانکی حضور داشت ولی الان دیگر به آن شکل نیست.

دوران سکون مشتریان بانک‌ها تمام شده است
رئیس پژوهشکده پولی و بانکی با بیان اینکه دوران سکون مشتریان بانک‌ها تمام شده است،‌گفت: بانکداری الکترونیک در ایران به عنوان صنعتی پویا و متمکن وارد دوران بلوغ خود شده است. فرهاد نیلی در چهارمین همایش سالانه بانکداری الکترونیک و نظام‌های پرداخت با بیان اینکه نکته کلیدی اینجاست که دوران سکون مشتری به اتمام رسیده است، اظهار داشت: بانک باید بداند مشتری او کجاست، چه می‌کند و چه می‌خواهد تا خدمت مورد درخواست وی را در زمان و مکان مدنظر و با کیفیت مورد انتظار به وی ارائه دهد. اکنون خوشبختانه این مهم در حوزه خدمات پرداخت با کیفیتی مناسب محقق شده‌ است. وی با تأکید براینکه نوبت آن رسیده تا بتوانیم بدنه لَخت خدمات بانکی را از این گردنه عبور دهیم، افزود: ارائه کارت اعتباری، مهم‌ترین آزمون پیش روی نظام بانکی در تحقق این مهم است. رئیس پژوهشکده پولی و بانکی ادامه داد: از مزیت‌های همایش امسال، بهره‌گیری از ظرفیت بالای گفت‌وگوی  مسؤولان و کارشناسان در پنل‌های تخصصی است.

حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای رهبر حکیم انقلاب اسلامی در دیدار آقای احمد جبرئیل دبیرکل «جبهه مردمی برای آزادی فلسطین (فرماندهی کل)»، مساله‌ فلسطین را در رأس مسائل دنیای اسلام خواندند و تأکید کردند: جمهوری اسلامی ایران تا روزی که آرمان فلسطین به ثمر برسد، مصمم خواهد ایستاد و آن روز را جوانان قطعاً خواهند دید. به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر مقام معظم رهبری، حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای با تجلیل از خدمات و تلاش‌های آقای احمد جبرئیل در مسیر تحقق آرمان فلسطین، گفتند: امروز یقیناً یکی از پایه‌ها و ارکان قضیه‌ فلسطین شما هستید و امیدواریم که با حفظ همین روحیه، مقاومت را تا پیروزی نهایی ادامه دهید. در این دیدار، آقای احمد جبرئیل نیز با اظهار خرسندی از ملاقات با رهبر معظم انقلاب، گفت: انقلاب اسلامی، ایران را به یک کشور مؤثر در صحنه بین‌الملل تبدیل کرد و پیشرفت‌های کنونی جمهوری اسلامی در سایه حکمت و درایت جنابعالی است. وی همچنین از مواضع اصولی و ثابت جمهوری اسلامی در زمینه احقاق حقوق ملت فلسطین تشکر کرد.
 

گروه سیاسی: زمانی که جواد ظریف در شورای روابط خارجی آمریکا علنا و آشکارا منافع مشترک جریان اصلاحات و آمریکا و غرب را یادآوری کرد و خواستار کمک آمریکایی‌ها برای پیروزی اصلاح‌طلبان و دولت مستقر در انتخابات سال آینده مجلس شورای اسلامی شد، همان زمان در داخل کشور فریاد زده شد که این اظهارات ظریف، استقلال کشور را مخدوش می‌کند، چراکه وزیر امور خارجه ایران علنا خواستار اثرگذاری یک اراده خارجی در انتخابات داخلی ایران شده است. ظریف پیش‌تر هم این قبیل مواضع را داشت. او در حاشیه نشست هسته‌ای سعدآباد در دولت اصلاحات، هم از البرادعی خواسته بود در تعریف خود از تعلیق، ملاحظات انتخاباتی اصلاح‌طلبان را در نظر بگیرد. او در همین مذاکرات هسته‌ای اخیر نیز در چند نوبت تلویحا درباره تبعات شکست مذاکرات به طرف غربی هشدار داد و گفت در صورت شکست مذاکرات، غرب‌ستیزها در ایران بر سر کار خواهند آمد اما او در شورای روابط خارجی آمریکا علنا و صراحتا این موضوع را بیان کرد. چه آقای ظریف قبول کند چه نه، این اظهارات او در شورای روابط خارجی آمریکا، استقلال ایران را مخدوش کرد. ظریف در آن جلسه، در پاسخ به هاله اسفندیاری، موضوع هسته‌ای را به انتخابات مجلس شورای اسلامی در سال 1394 وصل کرد! از همان زمان در ایران این موضوع مطرح شد که طرح مباحث حزبی و گروهی در مذاکرات ملی چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟ در مختصات ذهنی ظریف، موضوع هسته‌ای می‌تواند به انتخابات کمک کند یا انتخابات می‌تواند گره هسته‌ای را باز کند؟
به هر حال موضوع انتخابات مجلس ایران و لحاظ کردن منافع حزبی در دیپلماسی هسته‌ای در دوران وزارت آقای ظریف به صورت برجسته مطرح و همانطور که گفته شد مهم‌ترین قربانی طرح این موضوع، استقلال کشور است.
به گزارش «وطن امروز»، اگر روز یکشنبه خانم کلودیا روث، نایب‌رئیس مجلس قانونگذاری آلمان به دیدار عارف رفت و در گفت‌وگو با او درباره انتخابات آتی مجلس و وضعیت اصلاح‌طلبان در آن انتخابات گفت و نسبت به سازوکار شورای نگهبان در انتخابات ایران ابراز نگرانی کرد؛ این موضوع جای تعجب ندارد! واکنش‌های فراوانی به این رفتار توهین‌آمیز و دخالت گستاخانه یک اجنبی در امور ایران صورت گرفت و انتقادات قابل تاملی مطرح شد. همه این انتقادات بجاست اما اگر این خانم اجنبی اینگونه صریح درباره آرزوی موفقیت دوستان خود در انتخابات آتی مجلس شورای اسلامی سخن می‌گوید، نباید چندان تعجب کرد چراکه این رفتار در ادامه همان اظهارات آقای ظریف در شورای روابط خارجی آمریکا قابل ارزیابی است. جواد ظریف با گره زدن مذاکرات هسته‌ای و انتخابات مجلس آینده، عملا دیپلماسی انتخاباتی را در سطحی مشخص کلید زد. شاید آقای ظریف از قبل برنامه و طرحی برای مطرح کردن دیپلماسی انتخاباتی نداشت اما به هر حال او در اظهاراتش انتخابات مجلس ایران را به‌عنوان یک مولفه اثرگذار در روند مذاکرات هسته‌ای و نیز در روند مناسبات دیپلماتیک میان ایران و 1+5 جا انداخت! آنچه خانم کلودیا روث در دیدار محمدرضا عارف گفت نیز در همین راستا بود. او در همان فضا و در راستای دیپلماسی انتخاباتی با عارف گفت‌وگو کرد. در واقع او با عارف یک گفت‌وگوی انتخاباتی داشت.  فراهم شدن این شرایط همانگونه که بارها گفته شد؛ مخدوش شدن استقلال کشور است. امکان دخالت اجنبی در امور داخلی ایران هزینه‌های فراوانی به دنبال دارد. طی یک سال و نیم گذشته در موارد دیگری نیز هیات‌های غربی که به هر بهانه‌ای امکان حضور در ایران را یافتند؛ با برخی اظهارنظرها و دیدارها با مجرمان امنیتی، علنا در امور ایران دخالت کردند. ماجرای هیات پارلمان اروپایی و دیدارهای آنها با مجرمان امنیتی و نیز برخی شیطنت‌های دخالت‌آمیز کاترین اشتون در سفر به ایران، آیا با واکنش درخور از سوی وزارت امور خارجه و به‌طور کلی دولت ایران مواجه شد؟ خیر! دولت واکنش شایسته‌ای به این دخالت‌ها نداشت. به عبارتی وزارت امور خارجه طی یک‌سال و نیم اخیر نه‌تنها نسبت به برخی گستاخی‌ها و دخالت‌های افراد اجنبی در امور ایران واکنش درخوری نشان نداده است بلکه شخص وزیر امور خارجه هم با رفتار و مواضع خود، موضوع ورود اجانب به امور داخلی ایران بویژه انتخابات آتی مجلس را تقویت کرده است.  قطعا اجانب طی این مدت شرایط را برای دخالت علنی خود در امور ایران فراهم دیده‌اند. شاید آنها این روزها به دنبال مطالعه خاطرات اسلاف خود از نحوه مراودات سیاسی با ایران در دوران
قاجاریه هستند.

گروه سیاسی: اندیشکده‌های غربی و تحلیلگران مسائل ایران در آمریکا مدت‌های زیادی است به این نتیجه رسیده‌اند که تحریم‌ها علیه ایران راه به جایی نخواهد برد. مدت زمان استفاده اوباما از راهکار تحریم برای کشاندن ایران به پای میز مذاکره یا عقب‌نشینی ایران از مواضع و خط قرمز‌هایش در برنامه‌ هسته‌‌ای کشورمان به پایان رسیده است به همین دلیل درست در شرایطی که ایران و آمریکا آماده برگزاری دورهای بعدی گفت‌وگوهای هسته‌ای برای رسیدن به اولتیماتوم زمانی ماه مارس میلادی می‌شوند، تحلیلگران غربی به دنبال افزایش فشار‌ها بر کشورمان هستند. این بار فشار‌ها نه از طریق تحریم و تهدید به حمله نظامی، بلکه از طریق تهدید به از بین بردن قدرت منطقه‌ای ایران دنبال می‌شود. دنیس راس، مشاور پیشین اوباما چند روز پیش به خوبی در مقاله مشترک خود به همراه «اریک ادلمن» محقق برجسته در مرکز تحقیقات امور استراتژیک و بودجه و «ری تکیه» محقق ارشد شورای روابط خارجی آمریکا به این مساله اشاره کرده است.
مشاور سابق اوباما و 2 تحلیلگر ارشد آمریکایی در یادداشت خود در مجله «پولتیکو» با توجه به چند نکته اصلی و پیش‌فرض‌های خود درباره چگونگی مواجهه اوباما با ایران در مذاکرات هسته‌ای پیشنهاداتی را طرح کرده‌اند که برای پیش‌بینی رفتار آمریکا در دور بعدی مذاکرات هسته‌ای بسیار مفید است. از جمله پیش‌فرض‌های این افراد این است که رئیس‌جمهور دموکرات آمریکا، باراک اوباما بیشتر از ایران به فکر رسیدن به توافق هسته‌ای با دولت روحانی است و به همین دلیل تنها به دنبال رسیدن به توافق است و نه توافق خوب. از نظر این افراد رسیدن به توافق خوب با ایران از اهمیتی به مراتب بالا‌تر از رسیدن به توافق صرف وجود دارد و در این راه چندین پیشنهاد مهم به دولت اوباما ارائه شده است. در عین حال دنیس راس و همکارانش در اندیشکده بنیاد واشنگتن، بر این عقیده‌اند که مذاکرات هسته‌ای دولت اوباما با نمایندگان ایران به بن‌بست رسیده‌ است.  در این یادداشت آمده است: بن‌بست در مذاکرات هسته‌ای در حالی صورت گرفته که ایران با حمایت از تحولات یمن، بشار اسد در سوریه، ‌ عراق و توطئه به همراه حزب‌الله ضد اسرائیل به پیشروی و اقداماتش در خاورمیانه ادامه داده است».  از نظر دنیس راس و دیگر همکارانش، حالا زمان آن فرا رسیده که محور تهاجم غرب علیه ایران از مساله تحریم‌ها به سمت دیپلماسی خارجی ایران چرخیده و پیروزی‌های مکرر ایران در منطقه، همکاری‌ آن با سوریه در از بین بردن تروریست‌ها، انقلاب یمن، حمایت از مردم بحرین، حمایت از حزب‌الله و عراق و فلسطین بشدت مورد توجه قرار گرفته و با هر اقدامی که ایران را تبدیل به ابرقدرت منطقه کرده است مقابله صورت گیرد. در یادداشت این سه تحلیلگر ارشد کنونی آمریکا آمده است: «این دو تحول همزمان (بن‌بست در مذاکرات و اقدامات ایران در منطقه) تصادفی نیست و این دو بسیار به هم مرتبط هستند و این باید برای رئیس‌جمهور اوباما درسی باشد که «بن‌بست هسته‌ای بدون توجه و اشتغال دوباره واشنگتن به موضوعات منطقه قابل حل نیست»، بویژه اکنون که یمن آسیب‌پذیر بوده و خانواده آل‌سعود هم به دنبال مرگ ملک‌عبدالله در آشوب و هرج و مرج است».  در این یادداشت ادعا شده است: «باید کاری کرد که ایران ببیند ما (آمریکا و غرب) آنچنان نگران حصول توافق هسته‌ای نیستیم. باید با اقدام جدی توازن قدرت را در سوریه عوض کنیم. باید مانع تسلط ایران بر عراق شده و در مسائل مربوط به کشورهای خلیج‌فارس، زمان آن است که واشنگتن و ریاض ایران را در این منطقه منزوی کنند».  3 تحلیلگر ارشد آمریکایی خواستار انجام اقداماتی برای ایجاد نارضایتی در میان مردم ایران در قبال تحریم‌ها شدند و ادعا کردند: «آمریکا باید جنگی سیاسی علیه تهران راه بیندازد، تا مکملی باشد برای تحریم‌های اعمال‌شده علیه ایران. دولت آمریکا و سرویس‌های رسانه‌ای آن باید توجهات را به ذات ناخوشایند این رژیم تئوکراتیک و رفتارهای سرکوبگر آن جلب کنند».
سرنوشت محتوم ایران و آمریکا
 «سرنوشت ایران و آمریکا این است که دشمن باقی بمانند». این یکی از مهم‌ترین و قابل توجه‌ترین جملاتی است که در یادداشت مشترک این سه تحلیلگر ارشد آمریکایی آمده است. آنها مذاکرات را بدون نتیجه و البته منفی ارزیابی می‌کنند. آنها معتقدند در هر صورت ایران و آمریکا نمی‌توانند به نتیجه‌ای از مذاکرات برسند که بتواند تمام منافع آمریکا را تامین کند. از نظر آنها دیگر وقت آن رسیده که کاخ سفید رویه شکست خورده خود در مذاکره با ایران را تغییر داده و به کنگره توجه بیشتری نشان داده و با رویکردی «عاقلانه» به درخواست‌های کنگره درباره مبارزه با نفوذ و تاثیرگذاری ایران در منطقه توجه نشان دهد.  به گفته این نویسندگان، «امروز نظام متحدان آمریکا زخم خورده و آسیب دیده است در حالی که دوستان واشنگتن در منطقه بر این باورند که ایران و جبهه مقاومتش دارند منطقه را چهار نعل زیر پا می‌گذارند».  نویسندگان مقاله به رئیس‌جمهور آمریکا پیشنهاد می‌دهند 2 چیز را هدف بگیرد که بیش از همه برای تهران عزیز است: نفوذش در خاورمیانه و موقعیتش در داخل کشور. آنها می‌گویند اوباما باید «جنگ سیاسی» علیه ایران راه بیندازد.
در پایان این یادداشت آمده است: «سرنوشت آمریکا و ایران این است که دشمن باقی بمانند البته بین 2 دشمن امکان مذاکره برای تعامل کنترل تسلیحات ممکن است اما مسیر ایجاد چنین توافقی از راه دادن امتیازات بیشتر توسط گروه 1+5 نیست».
این نوشته به سرعت مورد توجه جمهوریخواهان در کنگره قرار گرفت. جنیفر روبینز، خبرنگار حوزه حزب جمهوریخواه در روزنامه واشنگتن‌پست با اشاره به این یادداشت، روز گذشته در مقاله‌ خود به دیگر مسائلی اشاره کرد که می‌تواند ریشه اصلی درخواست‌ها برای تغییر رویه اوباما در قبال ایران را مشخص کند. به نوشته واشنگتن‌پست، دنیس راس هفته گذشته در جلسه گروه حامی اسرائیل «جینسا» نیز از دولت اوباما درخواست کرد از تلاش‌های خود برای رسیدن به توافق با ایران دست بردارد. او در این باره گفت: «سوال من این است که چه اتفاقی قرار است در ماه‌های آینده با رسیدن به توافق با ایران به وجود آید؟ این مساله کاملا واضح است که اوباما بیشتر از ایرانیان به دنبال رسیدن به توافق هسته‌ای است. اگر آمریکا و گروه 1+5 خواهان رسیدن به توافق با ایران باشند، باید انعطاف‌پذیری بسیار بالایی از خود نشان دهند. بنابراین مهم‌ترین مساله در شرایط کنونی این است که ایرانیان باور کنند ما بیشتر از آنها به دنبال رسیدن به توافق نیستیم و آنها هستند که باید بشدت به دنبال رسیدن به توافق باشند. ما به این نتیجه نمی‌رسیم مگر اینکه هزینه نرسیدن به توافق را بشدت برای ایران بالا ببریم.  دنیس راس در این جلسه به تلاش‌های کنگره برای فشار بر ایران و تهدید اوباما به وتو کردن تصمیمات کنگره اشاره کرد و گفت: «تنها راه برای فشار بر ایران تحریم‌های جدید نیست. ما راه‌های قوی‌تر دیگر را هم بررسی کنیم. ما باید جلوی کمک‌های ایران به حوثی‌ها در یمن یا حزب‌الله و حماس را بگیریم. این برای دولت نیز راهکاری هوشمندانه است که در این مسیر از کمک‌های کنگره نیز بهره ببرد. اگر ایران با آمریکا به توافق هم برسد باز هم می‌توان از طریق این راهکار‌ها به این نتیجه رسید که ایران هیچگاه نمی‌تواند توافق را زیر پا بگذارد. پس از این راه می‌توان در صورت به توافق رسیدن هم استفاده کرد. این راهکار می‌تواند با ادامه یافتن مذاکرات هم باشد، این بهترین راه است که به ایران نشان داده شود چه در صورت رسیدن به توافق و چه در صورت نرسیدن به توافق، نتیجه تقلب و رویارویی با خواست غرب چیست.  راس در ادامه خاطرنشان کرده است: این مساله برای ما روشن است که باید چگونه با ایران رفتار کرد و تهدید‌ها را همچنان روی میز نگه داشت اما اوباما تنها به توافق فکر می‌کند و از اینکه با کشور مسلمان دیگری وارد جنگ یا منازعه شود هراس دارد به همین دلیل هم ایران هیچ ترسی از آمریکا و هزینه‌ای که در صورت نرسیدن به توافق باید بپردازد، حس نمی‌کند.  جنیفر روبینز در ادامه این گزارش به شکست‌های اوباما در عرصه سیاست خارجی‌اش اشاره می‌کند و از یمن، سوریه و عراق به عنوان بزرگ‌ترین شکست‌های اوباما یاد می‌کند که توانسته ایران را به قدرت بسیار بالایی در منطقه برساند. وی در این گزارش آورده است: «اوباما در مورد یمن به کنگره اطمینان داد هیچ اتفاقی برای دولت این کشور نمی‌افتد اما حوثی‌ها که از حمایت ایران برخوردارند، ‌توانسته‌اند بسیاری از امور را در دست بگیرند. در عین حال در عراق و سوریه نیز عنوان کرد با نیروهای ائتلاف می‌تواند بدون پیاده کردن هیج نیروی زمینی، کار را برای همیشه در مبارزه با داعش تمام کند اما این ایران است که در این راه به یاری عراق شتافته و بر میزان نفوذ خود در عراق و سوریه افزوده است».

معاون اجرایی رئیس‌جمهور با تاکید بر اینکه بودجه ۹۴ بودجه‌ای انضباطی است، گفت: دولت در زمینه کاهش قیمت نفت، هیچ نگرانی ندارد و می‌تواند از طریق کم‌کردن بخشی از منابع متکی به بودجه عمومی نفت، مقتدرانه کشور را اداره کند. به گزارش تسنیم، محمد شریعتمداری با بیان اینکه با وجود کاهش قیمت نفت و محدودیت‌های وابستگی بودجه عمومی به درآمد نفتی، هیچ نگرانی در اداره کشور نداریم، خاطرنشان کرد: دولت مقتدرانه و توانمند با وجود کاهش یافتن بخشی از منابع در اختیار خود در حوزه درآمدهای نفتی می‌تواند کشور را در مسیر توسعه پیش ببرد. وی ادامه داد: براساس برنامه‌ریزی‌های صورت گرفته بودجه سال آینده کشور انضباطی است و اصل انضباط مالی در تمام بندها و ردیف‌های آن اعمال می‌شود. معاون اجرایی رئیس‌جمهور در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به روند مذاکرات هسته‌ای ایران و 1+5 اظهار داشت: دولت به ادامه مذاکرات هسته‌ای خوشبین است، چراکه کشور در صورت دستیابی به موفقیت در این امر به طور قطع از شرایط بهتری در عرصه‌های گوناگون برخوردار می‌شود. شریعتمداری در ادامه سخنانش با اشاره به تحریم‌های غرب علیه نظام جمهوری اسلامی گفت: به طور واضح و شفاف می‌توان اعلام کرد که هیچ تحریمی علیه ایران برداشته نشده و این تحریم‌ها همچنان مانند زنجیره‌هایی بر پای توسعه کشور ادامه دارد. وی با بیان اینکه ملت ایران از تهدیدات کشورهای غربی نمی‌ترسد و علاوه بر تقویت روحیه ایستادگی، توانایی این را دارد که در اوج تحریم‌ها برای خود فرصت ایجاد کند، خاطرنشان کرد: ملت ما در مقابل هیچ قدرتی به خاطر تحریم‌ها سرخم نمی‌کند زیرا مطمئنیم که تحریم‌ها کارساز نبوده و نخواهد بود. معاون اجرایی رئیس‌جمهور تصریح کرد: مسیری که ایران اسلامی در مذاکرات طی کرده بر پایه عقل، منطق و دیپلماسی با روش‌های مطلوب و نوین بین‌المللی است؛ این همان راهی است که ما را به نتیجه نهایی می‌رساند زیرا دولت متکی به مقاومت ملت ایران است. شریعتمداری تاکید کرد: دولت در اوج وجود تورم و تحریم توانست با اتخاذ سیاست‌های متین، اعمال روش‌های عاقلانه در اداره دولت، ایجاد امید و نشاط در مردم، جلوگیری از احتکار خانگی و رانتخواری، نرخ تورم را به نحو مطلوب کاهش دهد و جلوی رکود را بگیرد.

گروه بین‌الملل: فعال عربستانی که به دلیل افشای مسائل پشت پرده خاندان حاکم در عربستان‌سعودی از طریق توئیتر با نام مستعار «مجتهد» شهرت یافته و هواداران بسیاری را کسب کرده است از بازداشت رئیس دفتر ملک عبدالله، شاه سابق سعودی خبر داد. براساس این گزارش، ملک‌سلمان بن عبدالعزیز که یکشنبه گذشته با صدور فرمانی دستور داده بود خالد التویجری از سمت ریاست دربار پادشاهی عربستان‌سعودی برکنار و به 10 سال ریاست وی بر دربار پادشاهی عربستان‌سعودی پایان داده شود، دیروز دوشنبه وی را بازداشت کرد. به گفته تحلیلگران سعودی، التویجری با توجه به بیماری و ضعف پادشاه عربستان طی 10 سال گذشته، بانفوذترین شخصیت سیاسی در این کشور بوده است. مجتهد در تازه‌ترین پست توئیتری خود با اشاره به بازداشت التویجری نوشت: وی به علت تلاش برای خروج از عربستان، بازداشت شده است. وی می‌افزاید: التویجری پیش از این به من (مجتهد) اطلاع داده بود که می‌خواهد از کشور خارج شود اما گویا در آخرین لحظات، جلوی خروج وی گرفته و بازداشت شده است. مجتهد می‌گوید: اصلی‌ترین درخواست التویجری در حال حاضر، صدور مجوز خروج از عربستان است. وی می‌افزاید: از جمله تأثیراتی که برکناری التویجری بر این کشور خواهد داشت، تغییر سفرا، وزرا، علما، مسؤولان نهادهای دینی و فرمانداران است و ممکن است الجبیر، عادل الفقیه، عبداللطیف آل‌الشیخ و شاید خالد الفیصل هم عزل شوند. وی تاکید کرد از فرزندان عبدالعزیز فقط عبدالاله و ممدح با پادشاه جدید بیعت کردند و هنوز بزرگان آل سعود چون بندر، مشعل، عبدالرحمن، متعب، طلال، ترکی الثانی، نواف، احمد و مشهور دیگر فرزندان زنده عبدالعزیز با سلمان بن عبدالعزیز، پادشاه جدید بیعت نکرده‌اند. مجتهد با اشاره به اینکه احتمال دورکردن مقرن بن عبدالعزیز از ولایتعهدی و متعب، پسر شاه سابق از فرماندهی گارد ویژه نیز وجود دارد، نوشت: تغییر فرمانداران مناطق مختلف نیز در دستور کار است و صحبت‌هایی درباره احتمال عزل امیر منطقه مکه، ریاض و منطقه شمالی نیز شنیده می‌شود. وی افزوده است: در حوزه سیاست خارجی نیز نزدیک‌شدن به قطر، دور شدن از امارات، توقف حمایت از السیسی (به علت کمبود بودجه نفتی) و تغییرات ساختاری دیگری از جمله تفقد از اسلامگرایان در دستور کار قرار خواهد گرفت.
اختلاف عمیق بین 2 جناح قدرت در عربستان
 ملک‌سلمان بلافاصله پس از مرگ عبدالله بن عبدالعزیز صفحه‌ای برای خود در توئیتر با نام خادم‌الحرمین‌الشریفین باز کرد و نخستین مطالبش را منتشر کرد. قبل از اینکه جنازه سلفش به خاک سپرده شود وی در اقدامی بی‌سابقه حکم‌هایی صادر کرد و فرزندش محمد را به‌عنوان وزیر دفاع و رئیس دربار پادشاهی منصوب کرد و برادرزاده‌اش، محمد بن نایف را به عنوان جانشین ولیعهد برگزید و خالد التویجری را از ریاست دربار و گارد پادشاهی برکنار کرد و مطمئنا این عزل و نصب‌ها همچنان ادامه خواهد داشت. طبعا تصمیمات پادشاه جدید آنی اتخاذ نشده بلکه این تصمیمات از قبل گرفته شده و در انتظار مرگ عبدالله بوده است. این امر نشان‌دهنده اختلاف عمیق بین 2 جناح حاکم یعنی جناح عبدالله (شمّری) و جناح سدیری است که این اختلاف نمایان نمی‌شد مگر اینکه اوامر متضادی صادر می‌شد. امروز پادشاه جدید تلاش می‌کند شکاف‌هایی که به ساختار جناح سدیری وارد شد، با صدور احکام جدید ترمیم کند. روزنامه الاخبار در مقاله‌ای در این‌باره نوشت سلمان دوره‌اش را با پاکسازی میراث عبدالله آغاز کرد و شواهد اولیه نشان می‌دهد وی نقش تخریبی اما سریع اعمال می‌کند تا سلطه‌اش را بر کشور بدون مشکل محقق کند. این بازی بیشتر به بازی شطرنج شبیه است. پادشاه جدید بسته‌ای از دشمنی با ملک عبدالله را انبار کرد به‌گونه‌ای که در انتظار این لحظه بود. انتقامجویی سلمان داغ، زودهنگام و قابل توجه بود. وی حتی منتظر نماند سلفش دفن شود و یک تسویه‌حساب فوری را بر ضد جناح ملک‌عبدالله آغاز کرد. این نکته باید مطرح شود که سلمان یک ذره از روش عبدالله برای تکیه بر قواعد درگیری عقب‌نشینی نکرد حتی در روشی که در تعامل با دشمنانش در پیش گرفته است. پادشاه جدید از راهکارهایی استفاده می‌کند که ملک عبدالله برای کنار زدن رقبایش استفاده می‌کرد و شاید به هیات بیعت که ملک عبدالله تعیین کرده بود تا از تعیین امیر محمد بن نایف در منصب معاون دوم جلوگیری کند، متوسل شود تا ساختار قدرت را باز ترسیم کند و شاید مقرن بن عبدالعزیز، ولیعهد جدید را کنار بزند و احمد بن عبدالعزیز (وزیر کشور سابق) را از طریق همین ساز‌وکار بازگرداند. شاید نیاز به ائتلاف‌های جدیدی باشد و در اینجا نقش جناح‌های به حاشیه رانده شده از اهمیت بیشتری برخوردار می‌شود، زیرا 2 جناح قدرت به این ائتلاف‌ها در میدان کشمکش‌ها بر سر قدرت نیاز دارند. به هر حال پادشاه جدید در مقابل میراث سنگینی از اختلافات و تغییرات قرار دارد و ماموریت پاکسازی این میراث را فوری و قاطع انجام خواهد داد. تصمیمات پادشاه جدید جای هیچگونه تردیدی باقی نگذاشته است که نزاع جناح‌ها در داخل خانواده پادشاهی گذرا نیست و شاید اظهارات اخیر شاهزاده طلال بن عبدالعزیز بخش خطرناک این نزاع را آشکار کرده است. وی معتقد است اختلافات داخل خانواده شاید سبب فروپاشی شود. شاهزاده‌های دیگر نیز در پایگاه‌های اینترنتی اختلافات خانواده پادشاهی را مطرح کردند. برای نخستین بار در تاریخ عربستان‌سعودی برخی شاهزاده‌های آل‌سعود با صراحت از اختلافاتشان حرف می‌زنند بنابراین شیخ خالد التویجری هدف قرار گرفت که صرفا سرپوش گمراه‌کننده‌ای باشد تا اصل اختلاف در داخل کاخ‌های شاهزاده‌ها را مخفی نگاه دارند. بدیهی است جنگ بر سر قدرت شکل دوجانبه (عبدالله و سلمان) به خود گرفته است و بقیه شاهزاده‌های فعال ثانویه هستند یا اینکه بین برندگان و بازندگان تقسیم شده‌اند. از جناح سدیری امروز فقط 3 نفر ماندند: سلمان، امیر احمد (وزیر کشور سابق) و امیر عبدالرحمن بن عبدالعزیز که خارج از معادله قدرت قرار دارد و احتمال قوی وجود دارد که احمد به معادله قدرت بازگردد، زیرا وی در داخل جناح سدیری از جایگاهی برخوردار است و با برخی قبایل متحد با آل‌سعود روابطی دارد. برخی‌ها وی را برای ولایتعهدی لایق‌تر از برادر ناتنی‌اش مقرن می‌دانند بنابراین سناریوی کنار زدن مقرن از ولایتعهدی به قوت خود باقی است. به هر حال ماندن مقرن در ولایتعهدی برای مدتی سبب بحث نامحدود در داخل خانواده سعودی خواهد بود، زیرا نمی‌توان بدون ائتلاف محکم در خانواده وی را نگاه داشت و تکیه وی بر امیر متعب، وزیر گارد ملی فعلی برای مقابله با بقیه جناح‌ها از جمله جناح سدیری به رهبری ملک‌سلمان، کافی نیست. برخی‌ها ممکن است بگویند کنار زدن مقرن به هر دلیلی اعلام جنگ به متعب و برادرانش است، زیرا این امر آنها را برای همیشه از قدرت کنار می‌زند. بنابراین از دیدگاه جناح متعب اگر قرار باشد عقب‌نشینی کنند شخصیت جایگزین احمد نخواهد بود بلکه متعب از وی سزاوارتر است. در واقع هر نوع ساز‌وکاری در خانواده سعودی اگر حق متعب را در این میراث در نظر نگیرد، نزاع بین جناح‌ها به حد انفجار می‌رسد. این را نیز باید در نظر گرفت رابطه پادشاه جدید با ولیعهدش امیر مقرن دوستانه نیست و مقرن نیز احساس می‌کند سلمان بنا به دلایلی چندان احترامی برای وی قائل نیست. یکی از دلایلش این است که وی فرزند یک کنیز است و جناح ملک‌عبدالله نیز از وی سوءاستفاده کرد تا متعب بن عبدالله را به تخت برساند. تعیین امیر مقرن به‌عنوان ولیعهد برای پادشاه جدید الزامی بود، زیرا این امر براساس فرمان پادشاهی بود که 10 ماه قبل صادر شد و تصریح می‌کند در صورتی که منصب ولایتعهدی خالی شود با مقرن باید به‌عنوان ولیعهد بیعت شود. تحلیلگران از مضمون این حکم پادشاهی پی بردند این امر صرفا نزاع جناح‌ها بر سر قدرت نیست بلکه هموار کردن راه است تا متعب از طریق مقرن به تخت برسد و پس از سلمان پادشاه شود. در مقابل تصمیم سلمان برای برکناری خالد التویجری از مناصبش به‌عنوان رئیس دربار پادشاهی، گارد ملی و دبیر هیات بیعت قبل از مرگ عبدالله انتظار می‌رفت. حمله تبلیغاتی که طرفداران جناح سدیری در پایگاه‌های اینترنتی اجتماعی بر ضد خالد التویجری در ماه‌های اخیر به راه انداختند نشان می‌دهد هنگام مرگ ملک‌عبدالله یک تصمیم انتقامجویانه‌ در انتظارش
خواهد بود.
احتمال کودتای سدیری علیه ولیعهد
جنگ قدرت در عربستان با مرگ عبدالله با شدت هر چه تمام‌تر آغاز شده است. یک طرف این جنگ سدیری‌ها هستند و طرف مقابل جناح پادشاه مرده یا شِمِّری‌‌ها. در این میان با آنکه امیر متعب، پسر عبدالله هنوز گارد ریاست‌جمهوری را که از آن عزل شده به پسر سلمان شاه جدید تحویل نداده، هر لحظه احتمال کودتا از سوی سدیری‌ها علیه متحد او یعنی امیر مقرن، ولیعهد جدید وجود دارد.  سدیری‌ها یا سدیری هفت‌گانه متشکل از 7 پسر ملک عبدالعزیز، بنیانگذار عربستان و از جمله بانفوذترین شاهزادگان عربستان هستند و در مقابل این جناح، شِمِّری‌ها یا دیگر شاهزادگان قرار دارند که نماینده آنها عبدالله بود.  عبدالله سعی داشت در سال‌های گذشته ائتلافی از شاهزادگان غیرسدیری و تکنوکرات‌ها ایجاد کند تا موقعیت فرزندان خود را تقویت کند. به همین جهت بود که او مقام جانشین ولیعهد را ابداع کرد تا مقرن، آخرین پسر ملک عبدالعزیز را ولیعهد سلمان کند. این تمهیدی بود از سوی او تا اگر چه به ولیعهدی یک سدیری تن داده اما آینده سلطنت در دست این طایفه نماند و قدرت بعد از سلمان به دست مقرن غیرسدیری بیفتد. از سوی دیگر، ملک‌عبدالله در اواخر ماه مه ‌گذشته تغییرات وسیعی انجام داد تا پسران خود را به مقام‌های کلیدی بگمارد و حتی برخی رایزنی‌ها حکایت از آن دارد که مقام جانشین ولیعهد برای مقرن برای حفظ موقعیت پسران او بویژه متعب بود تا آنکه مقرن راه را برای رسیدن متعب به پادشاهی هموار کند.  حالا همه چیز تغییر کرده و سلمان با کنار گذاشتن پسران پادشاه سابق، محمد بن نایف را کاندیدای آینده مقام سلطنت کرده و علاوه بر این پسر خود، محمد بن سلمان، را به مقام حساس وزارت دفاع و ریاست دربار گماشته است. این تغییر به معنای بازگشت سدیری‌ها به قدرت و حذف رقبایی است که در دوره ملک‌عبدالله قدرت گرفته بودند و اگر خبرها درباره احمد بن عبدالعزیز درست باشد، باید گفت این تغییر شکل کامل یک کودتا را به خود خواهد گرفت.  احمد بن عبدالعزیز از جمله آن 7 سدیری است که 6 ماه قبل مورد غضب ملک‌عبدالله قرار گرفت و از مقام وزارت کشور کنار گذاشته شد اما با مرگ ملک‌عبدالله به عربستان بازگشته و احتمال دارد در یک مرحله دیگر از این تغییرات یا به تعبیری کودتا، مقرن از مقام ولیعهدی کنار گذاشته شود تا احمد جانشین برادر تنی و شاه فعلی شود. در هر صورت، تغییرات آنقدر سریع اتفاق افتاده که امکان واکنش برای طیف غیرسدیری بسیار کم باشد اما باید دید بعد از این چه اتفاقی می‌افتد و بویژه مقرن سکوت می‌کند یا آنکه در برابر این تغییرات مقاومت خواهد کرد.