مهدی طاهرخانی: 1- همه چیز از آلمان شروع شد؛ یورگن کلینزمن به تازگی سکان هدایت بایرن‌مونیخ را به‌دست گرفته بود و همین موضوع بهانه‌ای بود برای باز شدن سر صحبت بین 2 همکار که جدیدا با یکدیگر آشنا شده بودند. حسین جوادی نیروی تازه‌وارد ورزش جهان روزنامه «وطن امروز» بود و شیفته کلاس ژرمن‌ها. اگرچه طرفدار سرسخت رئال‌مادرید به حساب می‌آمد اما هرگاه رئال با یکی از تیم‌های آلمانی مصاف داشت با یک ترس خاصی می‌گفت؛ باید از این مردم ترسید. بشدت کار ژرمن‌ها را تحسین می‌کرد و رقابت با آنها را سخت می‌دانست. تیم فوتبال آلمان سال 1990 را که به همراه بکن باوئر قهرمان جام‌جهانی شده بود بشدت دوست داشت و همین عشق بزرگ سبب شده بود سال‌ها به دنبال پیراهن آن تیم باشد؛ یک طرح به شدت زیبا و فوق‌العاده نوستالژیک برای اهالی فوتبال.
2- یک بار در پارک چیتگر با سرعت تمام به سمت یک پسر جوان دوید تا از او سوال کند این پیراهن آلمان سال 90 را از کجا خریدی اما نوع دویدن و شوقش به گونه‌ای بود که آن پسرک قبل از شروع مکالمه چند قدم به عقب گذاشت و قصد فرار داشت. به توصیه آن غریبه، خیابان گمرک را یک هفته تمام بالا پایین کرد تا بلکه به لباس دلخواهش برسد اما این جست‌وجو به گفته خودش، نزدیک به 20 سال بی‌فایده ماند تا اینکه دست آخر در زمستان 93 به یک تولیدی سفارش داد آن طرح را روی یک تی‌شرت سفید برایش بزنند. حیف که تنها 3 ماه فرصت داشت تا با گمشده چندین ساله‌اش باشد. با آنکه تمامش فیک و ساختگی بود اما چون یک عشق قدیمی لای تار و پود آن پیراهن شابلونی بود، با افتخار آن را می‌پوشید، چرا که برایش یادآور یک دوره همیشه شیرین بود.
3- همیشه پای یک آلمان در میان بود. یک بار یک مطلب علیه خانم صدراعظم نوشت و عکسی از آنگلا مرکل را پای آن کار کرد که شبیه هیتلر او را درست کرده بودند. با تیتری با این مضمون؛ خانم هیتلر. دقیقا بهانه آن نوشته را که مرتبط با فوتبال و ورزش بود به خاطر ندارم اما پس از انتشار آن صفحه ناگهان یک هول و هراس خنده‌دار به درون دلش افتاد؛ شاید سفارت آلمان با من لج کند و هرگز ویزای این کشور را به من ندهد؛ یک دل‌نگرانی کاملا بچگانه و بیهوده که کاش راست بود. کاش منشی مرکل او را صدا می‌زد و ترجمه مقاله حسین را پیش رویش می‌گذاشت و به او می‌گفت یک روزنامه‌نگار ایرانی با چاپ این عکس به او لقب هیتلر داده است. کاش و هزاران افسوس که حسین جوادی در بلک‌لیست ژرمن‌ها نبود؛ نه آنها که در لیست سیاه هیچ‌کسی جا نداشت، چرا که خوبی‌هایش آنقدر بود که نشود او را بد قلمداد کرد و به سیاهی تبعیدش کرد.
4- چند هفته قبل بود که باز هم آلمان‌ها بلای جان او شدند؛ شب بازی رئال‌مادرید و شالکه. بازی رفت را قوهای سپید مادرید با نتیجه 2 بر صفر به سود خود به پایان رسانده بودند و در نبرد برگشت که قرار بود در برنابئو برگزار شود هیچ هواداری از قماش رئال، نگران نبود. خیلی‌ها در انتظار جشنواره گل بودند همانند فصل قبل. رونالدو چند گل می‌زند؟ این پرسش طرفداران رئال از یکدیگر بود اما حسین برای من یک ساعت مانده به آغاز مسابقه یک پیامک عجیب زد؛ من از نتیجه بازی امشب می‌ترسم؛ این آلمان‌ها قابل پیش‌بینی نیستند و هرگز به سادگی تسلیم نمی‌شوند. اما تجربه نبردهای سابق با شالکه عکس این دل‌نگرانی را به ذهن یکی مثل من متبادر می‌کرد. شالکه مثلا قرار است چه کند؟ نبرد که آغاز شد نگرانی حسین برایم رنگ و معنا گرفت. رونالدو دو بار موفق به فتح دروازه شالکه شد اما آلمان‌ها 4 بار کاسیاس را تسلیم کردند. اگرچه شالکه در نهایت به خاطر تفاضل گل حذف شد اما آنها بودند که با نتیجه 4 بر 3 رئال را در خانه شکست دادند. هواداران رئال در 10 دقیقه انتهایی این پیکار، سخت‌ترین عذاب ممکن را تحمل کردند. تنها یک گل دیگر کافی بود تا رئال ناباورانه از گردونه رقابت‌های لیگ قهرمانان حذف شود! هنوز آرشیو پیامک‌های دوستم  را دارم؛ رئال باخت اما صعود کرد ولی او مدام نگرانی قبل از آغاز نبرد را به من یادآوری می‌کرد و می‌گفت؛ «دیدی آلمان‌ها چه نژادی هستند؟ دیدی چگونه جان به لبمان کردند؟» پاسخی برایش نداشتم و به عنوان طرفدار بارسا فقط برایش نوشتم؛ باز هم مثل همیشه خوش‌شانس بودید. کاش نوستر آداموس آن لحظه کنارم بود و برای حسین می‌نوشتم؛ حالا زمان باقی مانده تا ببینی این نژاد چه سورپرایزی برای تو و ما در آستینش دارد.
5- سرانجام لحظه موعود فرارسید؛ قصه حسین و آلمان و بزرگ‌ترین تراژدی تاریخ هوایی اروپا. پرواز شماره ۹۵۲۵ ژرمن‌وینگز، از بندر بارسلون به  مقصد دوسلدورف آلمان. حسین جوادی و میلاد اسلامی ساعت‌ها در فرودگاه بارسلون منتظر پرواز به آلمان بودند تا از آنجا به وین بروند و به اردوی تیم ملی فوتبال کشورمان برای تهیه گزارش ملحق شوند. نه من و نه هیچ دوست دیگری کنار این دو عزیز نبود اما اگر بر فرض محال یک لحظه تنها یک لحظه، بیم سقوط هواپیما به دل حسین جوادی می‌افتاد او قبل از اینکه سوار آن تابوت سیار مرگ شود به بلیت نگاه می‌کرد و دیدن نام کشور آلمان دلش را قرص می‌کرد. با طرح این پرسش از خویشتن؛ مگر می‌شود لوفت‌هانزا و آلمان کارشان به سقوط بکشد؟ اصلا آخرین باری که لوفتهانزا و ژرمن‌ها سقوط کردند چه زمانی بود؟ آنها با خیال آسوده سوار آن هواپیما شدند. لبخند زدند و لابد نگاهشان به آن دانش‌آموزان پرتعداد آلمانی بود که یکی، دو هفته به بارسلون آمده بودند تا درس زندگی در کشور غریب را تجربه کنند؛ چه درس تلخی و چه تجربه گرانبهایی. چه بی‌رحمانه بود این کلاس.
6- صبح روز سه‌شنبه 4 فروردین‌ماه سال 1394 نقطه پایان قصه حسین و آلمان بود. لباس طرح‌دار تیم ملی آلمان غربی در سال 1990 را بر تن نداشت، در آن لحظه یاد یورگن کلینزمن نبود، قطعا نه یاد شالکه افتاده بود و نه قهرمانی ژرمن‌ها در جام‌جهانی 2014 را در ذهنش مرور می‌کرد. او با دلی قرص و خیالی مطمئن سوار ایرباس ژرمن‌ها شد، به هر چیزی فکر می‌کرد جز اینهایی که ذکرش رفت اما یک نفر، همنام زننده گل تیم ملی آلمان با آن لباس تاریخی در فینال جام‌جهانی 1990 ایتالیا در آن هواپیمای لعنتی بود. آن هم در چه جایی؛ درست در کابین خلبان. 25 سال قبل در رم، آندریاس برمه از روی نقطه پنالتی دروازه «گویی گوچه‌آ»ی آرژانتینی را باز کرد تا آلمان با آن لباس بی‌همتایش قهرمان جهان شود. آن روز که آن آندریاس باعث تفاخر آلمان‌ها در جای جای جهان شد آندریاس لوبیتز تنها 4 سال داشت. حسین جوادی 10 ساله در کوچه شکوفه، در خیابان سلسبیل تهران در اواخر شب به وقت ایران شادمانانه فریاد فتح سر داد اما آندریاس لوبیتز 3 ساله که کشورش برای سومین‌بار قهرمان جهان شده بود نه فوتبال را می‌فهمید و نه برایش آن گل همنامش معنا داد. آن شب گذشت تا بعد از 25 سال این دو به هم برسند. حسین جوادی خبرنگار شد و در آخرین پستش در اینستاگرام صریحا نوشت که پس از دیدن و شنیدن فحاشی‌های طرفداران بارسا و رئال به یکدیگر پشیمان است که چرا این همه سال وقت برای یاد گرفتن زبان اسپانیایی‌ گذاشته، کاش می‌رفت آلمانی یاد می‌گرفت. در همین آخرین پست هم او مجددا به نیکی از ژرمن‌ها یاد کرد اما پاسخ این همه دلگرمی و اطمینان و عشق چه بود؟
7- آندریاس لوبیتز عاری از هر گونه عشق، خالی از هر نوع عاطفه، دم را غنیمت شمرد و با راه ندادن خلبان به کابین و قفل کردن اتاق فرماندهی هواپیما آن را به سوی کوهپایه‌های آلپ برد. تلاش‌ها بی‌ثمر بود و حالا روزنامه بیلد با به دست آوردن یک فیلم ناب از آخرین دقایق زندگی مسافران این پرواز لعنتی، نوشته است آنها تنها نام خدا را فریاد می‌زدند؛ به هر زبانی. این تنها خدا بود که در آن ثانیه‌های کشنده به یاد بندگانش می‌آمد. نه قدرت لوفت‌هانزا، نه مدیریت بی‌نظیر ژرمن‌ها و نه هیچ چیز دیگر از آلمان‌ها در یاد کسی نبود. اینجا ته خط بود، غول هوایی لوفتهانزا، ماشین به ظاهر شکست نخوردنی آلمان‌ها و همه آن ظواهر پرزرق و برق دنیوی را همه فراموش کردند، یک قصاب انسان، یک دیوانه، یک انسان‌نما، یک موجود که هیچ کلمه‌ای در وصفش در دایره واژگان آدمیت وجود ندارد 150 نفر را به کام مرگ فرستاد تا حسین جوادی 35 ساله به همراه میلاد اسلامی، در چند دقیقه پایانی زندگی‌شان پی به حقیقت محض ببرند؛ اگر انسانیت سقوط کند اگر هیچ ارتباطی ولو شکننده بین خدا و مخلوقش نباشد به قدرتمندترین ساخته بشر هم اعتمادی نیست.
8- حسین جان! حالا با آسودگی در دامنه کوه آلپ بخواب. حق با تو بود، آلمان‌ها غیرقابل پیش‌بینی هستند و نشان به این نشان که حالا من برای نخستین بار برای دوستدارانت این حقیقت بهت‌آور را به نقل از یک منبع بسیار نزدیک به سفارت آلمان می‌نویسم. چند ساعت پس از سقوط هواپیما، همین ژرمن‌ها که تو اینگونه دوست‌شان داشتی، هنگام تجزیه و تحلیل اتفاق، چند گمانه‌زنی را در اتاق مدیریت بحران‌شان روی تخته سپید نوشتند؛ یکی از آنها حمله تروریستی بود، چرا که به‌زعم آنان دو عرب در هواپیما حضور داشتند به نام‌های حسین جوادی و میلاد حجت‌الاسلامی. در همان ساعات اولیه که ماشین اطلاعاتی اروپایی‌ها گنگ بود و در حالت هنگ به سر می‌برد تنها به‌خاطر نامتان شما را مظنون دانستند اما این شک احمقانه خیلی زود برطرف شد وقتی متوجه شدند ملیت‌تان ایرانی است و تنها خبرنگار ورزشی هستید اما وقتی پس از 72 ساعت برای همه مسجل شد آندریاس لوبیتز عامدانه باعث سقوط ایرباس شد، خیلی دیر و پس از آن همه شک- تنها به‌خاطر نامتان- فهمیدند از یک خودی ضربه جبران‌ناپذیر را خوردند. چون نامش آندریاس بود اصلا ثانیه‌ای به ترور هم فکر نکردند اما بیمار آنها حتی ایدئولوژی تروریست‌ها را هم نداشت؛ او بی‌بهانه انسان کشت و چه خفتی بالاتر از اینکه هیمنه ژرمن‌ها اینگونه تلخ برابر چشمانت شکست.
9- خداحافظ بچه‌های کوه آلپ. خداحافظ رفیق نیمه راه همه ما. دیدی آلمان‌ها آنگونه هم که تو فکر می‌کردی کارشان درست نیست؟ دیدی تو از آنها غول ساختی؟ آنها بسادگی بازیچه دست یک کمک‌خلبان انسان‌نما شدند. هرجا هستی روحت شاد، سلام مرا به بچه‌های بهشت برسان اما آنجا دنبال یک لباس دیگر بگرد، آلمان غربی و آندریاس‌هایش را هم فراموش کن؛ آنها حتی لیاقت نفرین تو را هم ندارند چه رسد به عشق 25 ساله.
 

علیرضا محرمی: سخت است. نوشتن درباره دوست نه، نوشتن در فراق دوست کاری بسیار سخت است. رنگین‌کمان رویایی را دیدن، رفتن به نوکمپ، نهایت لذت فوتبال را بردن، رسیدن به آرزوها و بعد یک سقوط ناگهانی که نه سقوطی از پیش طراحی‌شده، رنگین‌کمان رویایی را تبدیل به یک توده سیاه رنگ می‌کند. توده سیاهی که میلاد حجت‌الاسلامی و حسین جوادی را با خود برد، نه به انتهای دره کوه‌های آلپ بلکه این توده سیاه کمانی شد تا دوستان‌مان را مانند تیری به آغوش خداوند شلیک کند. خداوند، میلاد و حسین را در آغوش کشید اما رفتن آنها و کنار آمدن با این مساله سخت است. حالا
نه تنها خانواده این دو عزیز اسیر این غم شده‌اند، نه اینکه فقط جامعه رسانه‌ای در فراغ این دو دوست خوب داغدار شده باشند، نه فقط ملت ایران ناراحت شده باشند بلکه سخن از ناراحتی میلیون‌ها نفر از مردم دنیاست. مردمی که حالا از مظلومیت چهره حسین و معصومیت نگاه میلاد سخن می‌گویند. دوستی با میلاد زندگی بود اما حالا زندگی نیست. روز 4 فروردین‌ماه در آغاز سال نو، قبل از پرواز لعنتی ایرباس A320 بود. روی گوشی تماسی از یک دوست ثبت شد، یک دوست واقعی، یک همراه نه یک همکار و این تماس اولین تماس کاری سال نو بود. چند دقیقه بعد یعنی ساعت 10:48 اینترنت قطع می‌شود، وایبر میلاد آفلاین و شما از همه جا بی‌خبر. مسافران سوار هواپیما شده بودند. مقصد دوسلدورف آلمان و بعد وین اتریش بود. پیام‌هایی که ارسال شد و خوانده، نه! خوانده نشد. خوانده نشدن پیام‌ها که جای نگرانی ندارد اما وقتی ساعت 6 بعدازظهر است و خبر می‌رسد که پرواز بارسلون به دوسلدورف در کوه‌های آلپ سقوط کرده تمام تن و بدنت را می‌لرزاند. امکان ندارد میلاد و حسین در این هواپیما بوده باشند. این اولین حرفی است که به ذهن می‌آید اما آفلاین بودن آنها نگرانت می‌کند. نگرانی که شب اجازه خوابیدن نمی‌دهد و صبح فردا هم دلهره‌ات را بیشتر می‌کند. دلهره‌ای که دست آخر دست می‌اندازد دور گلو و راه نفس کشیدن را می‌بنندد. 24 ساعت از آخرین تماس گذشته و حالا تلفنت زنگ می‌خورد. این بار هم تماس از دوست است اما یک دوست دیگر. خبر حضور میلاد و حسین در هواپیمای ژرمن وینگز را می‌دهد و این یعنی ریختن آوار دنیا روی سرت؛ یعنی تمام و یعنی... حالا 11 روز است که دلتنگی به انتهای خود رسیده و نمی‌دانی چگونه با این دلتنگی کنار بیایی. خنده‌های میلاد، صمیمیت در دوستی و راهنما بودن در کار و حالا محروم بودن از تمام آنها با هیچ چیز پر نمی‌شود و این مساله‌ای است که با خنده‌ها، صمیمیت در دوستی و راهنما بودن هیچکس دیگری جبران نمی‌شود. دوستی با حسین کوتاه اما شیرین بود. با اخلاقی خاص اما خنده‌هایی دلنشین. حسین جوادی سختی‌هایی کشید، تلاش‌هایی کرد و فعالیت‌های زیادی داشت تا در راه پیشرفت قدم بردارد. این مسائلی بود که خیلی‌ها بعد از رفتن او متوجه شدند اما با مشیت خدا نمی‌توان کاری کرد. رفتن آنها پایان نیست بلکه تازه آغاز راه است، آغاز راهی برای همیشه ماندن آنها و قول می‌دهیم نام میلاد و حسین را برای همیشه زنده نگه داریم.

محسن معتمدکیا: بین دو نیمه ال‌کلاسیکوی لعنتی، میلاد به من زنگ می‌زند. از من برای تسنیم خبر می‌خواهد. با لحن همیشگی با هم شوخی می‌کنیم. صدای قاشق و چنگال می‌آید. می‌گویم میلاد کجایید؟ با خنده می‌گوید در ورزشگاهیم. بعد صدای خنده جفتشان می‌آید. حسین می‌گوید: «آقا معتمد (حسین با وجود اینکه از من بزرگ‌تر بود معمولا مرا اینطور صدا می‌زد، البته با لحنی خاص) داخل ورزشگاه راه‌مان ندادند». میلاد هم پشت حرف حسین می‌آید و می‌گوید: «اول رفتیم داخل ورزشگاه اما چون بلیت نداشتیم بیرون آمدیم تا مشکلی ایجاد نشود. الان هم آمده‌ایم در رستورانی در نزدیکی ورزشگاه». حسین هم می‌گوید: «ای کاش بارسلون نیامده بودیم. اینجا هواداران فوتبال خیلی بی‌فرهنگ هستند». بعد بازی دوباره با هم حرف می‌زنیم. میلاد می‌گوید بلیت مستقیم گیرشان نیامده و از بارسلون به فرانکفورت می‌روند تا بعد از آن در وین به ما اضافه شوند. این آخرین مکالمه من با حسین و میلاد بود، 10 ساعت پیش از قتل دسته‌جمعی توسط آن آلمانی دیوانه. صبح، پدر میلاد به من زنگ می‌زند و از میلاد و حسین می‌پرسد. جریان مکالمه دیشب‌مان را به آقای اسلامی می‌گویم و او هم در جواب می‌گوید: «آقا محسن! نگرانم». به او اطمینان دادم میلاد و حسین در آن پرواز نیستند چون میلاد گفت مقصد اولیه‌مان فرانکفورت است نه دوسلدورف. با این حال خودم هم نگران می‌شوم. از رسپشن هتل تیم‌ملی در وین می‌خواهم شماره تلفن شرکت جرمن وینگز را برای من بگیرد. بعد از چند دقیقه تماس برقرار می‌شود. اپراتور آلمانی اسامی میلاد و حسین را می‌خواهد. اطلاعات کامل را به او می‌دهم. بعد از چند دقیقه می‌گوید شما نسبت‌تان با این دو چیست که من هم خودم را «دوست» میلاد و حسین معرفی می‌کنم. او هم با لحن خشن و آلمانی‌اش می‌گوید ما تنها می‌توانیم به فامیل کسانی که تماس می‌گیرند اطلاعات بدهیم. بعد هم تلفن را قطع کرد. او به من نگفت میلاد و حسین هم جزو قربانیان بوده‌اند یا خیر اما جواب او حس بدی به من داد. با این حال شماره شرکت آلمانی را به پدر میلاد عزیز می‌دهم. بعد از چند دقیقه در آخرین ساعات یکشنبه‌شب با تماس پدر میلاد آوار روی سرم خراب شد. او گریه می‌کرد و می‌گفت: «آقا محسن بدبخت شدم. آقا محسن بی‌پسر شدم. به مادرش چه بگویم». شب را در سکوت دیوانه‌کننده وین هر طور بود به صبح رساندم. با محمدرضا آخوندی در لندن تماس می‌گیرم و از او می‌خواهم به شرکت آلمانی زنگ بزند و خودش را برادر حسین معرفی کند. پاسخی که اپراتور شرکت جرمن وینگز به آخوندی داد، تا حدودی آرامم کرد. او گفته بود در لیست اولیه مسافران از ایران کسی دیده نمی‌شود. با این حال مادر میلاد چند دقیقه بعد با من تماس گرفت و گفت: «آقا محسن! این خبرهایی که در تهران پیچیده چیست؟ اینها چه می‌گویند؟» دیگر طاقتم طاق شد. دیگر نمی‌دانستم باید چه کنم. گوشی را ناخودآگاه قطع کردم. شنیدن ضجه‌های مادر میلاد برایم غیرقابل تحمل بود. چند دقیقه بعد برادر حسین به من زنگ زد. فریاد می‌زد: «معتمد جان! بدبخت شدم. معتمد جان! بگو چه کنم». نمی‌فهمیدم از من چه می‌خواهد. نمی‌دانستم دیگر باید چه کنم. چطور می‌توانستم باور کنم مرگ دو دوستم را؛ آنهایی که در سخت‌ترین شرایط زندگی کنار من و خانواده‌ام بودند. گذشت چند روز از این اتفاق هنوز آرامم نکرده است. در کنار تیم‌ملی باید مثل مرد کار می‌کردم. خودخوری می‌کردم تا کسی اشک‌هایم را نبیند اما تلاشم بی‌فایده بود. در اتوبوس تیم‌ملی، در هتل محل اقامت تیم‌ملی هر وقت به میلاد و حسین فکر می‌کردم و خاطراتم را با این دو یادآوری می‌کردم، ناخودآگاه اشک‌هایم سرازیر می‌شد و وقتی بازیکنان و کادر فنی تیم‌ملی این غم بزرگ را در چهره‌ام می‌دیدند، دلداریم می‌دادند. از کی‌روش تا نکونام؛ همه کنارم بودند. بازی ایران و شیلی که تمام شد، در زمین چمن رو به دو دسته گلی که در جایگاه خبرنگاران به یاد میلاد و حسین گذاشته بودیم، بغضم ترکید و باز هم در غیاب خانواده و دوستانم در تهران، این بازیکنان و کادر فنی بودند که آرامم کردند اما حالا چند ساعت مانده به بازگشت به ایران، با خودم فکر می‌کنم که چگونه باید با جای خالی میلاد و حسین در پرواز استکهلم به تهران کنار بیایم. چگونه باید با مادر حسین روبه‌رو شوم. نمی‌دانم باید چطور به پدر میلاد تسلیت بگویم. اما یک حدیث نبوی آرامم می‌کند، آنجا که رسول‌الله(ص) می‌فرمایند: «نه تو و نه آنها برای خانه نیستی آفریده نشده‌اید بلکه برای خانه بقا آفریده شده‌اید و با مرگ از خانه‌ای به خانه دیگر انتقال می‌یابید». میلاد و حسین جاودانه شدند و این آرزویشان بود.

امیر نریمانی: برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
دو سال و اندی پیش برایم نوشتی، با همان حرارت و شوری که از تو سراغ داشتم و امسال و در کمال ناباوری برایت می‌نویسم که فقدانت دردناک است.
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
از حرم حضرت شاهچراغ و دیار حافظ تا سرزمین شهریار یاد و نامت را با خود بردم تا باور کنم که در آلپ ماندگار شدی ولی باور نکردم.
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
یاد ایام تعطیلی روزنامه بخیر که هر روز با چه انرژی و حرارتی مسیر خانه تا دفتر روزنامه را طی می‌کردی برای نوشتن و آماده کردن مطالب، ظاهرا تو از همه ما امیدوارتر بودی برای بازگشایی، برای فرصتی دوباره برای عشق‌بازی‌هایی که با کلمات داشتی.
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
تعصب و علاقه‌ای که به صفحه ورزشی و مطالبت داشتی قابل تحسین بود و عصبانیتت بامزه بود وقتی درباره تیم و مربی مورد علاقه‌ات بحث می‌کردی.
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
شهادت می‌دهم که انسان بودی؛ چه آنچه به چشم خود از تو دیده بودم و چه آنچه از دوستانت سراغ گرفتم و نقل شد.
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
صدایت دلنشین بود و قلبت به شوق حسین علیه‌السلام می‌تپید. این شوق را وقتی پشت دوربین به چشمانت زل زده بودم دیدم؛ بدون ریا، سرشار از شوق و علاقه.
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
مصمم بودی و جدی، مهربان و دوست‌داشتنی، اهل رفاقت و از بامرام‌های پایین شهر که همه کار برای رفاقت‌شان می‌کنند.
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
صدای خندهایت هنوز در اتاقت هست، در راه‌پله‌هایی که هر روزِ روز با اشتیاق برای به بازی گرفتن کلمات پشت سر گذاشتی تا صفحه‌ای ماندگار، متنی زیبا و تیتری متفاوت داشته باشی.
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
از تیم فوتبال روزنامه بگویم که شاید یک دقیقه بازی نکردی و چنان با علاقه تشویق می‌کردی آن هم در روزهایی که دیگر روزنامه‌ای در کار نبود، انگار بازی فینال جام‌جهانی است.
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
حسین اعتراف می‌کنم سردرگمم، ساعت‌ها کلنجار رفته‌ام تا متنی درخور تو بنویسم اما من کجا و عشق‌بازی تو با کلمات کجا.
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
حسین باور کن سلسبیل بسته شده بود روزی که دوستانت به یادت یا حسین گفتند و مرثیه وداع برایت خواندند، همه بودند؛ همه.
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
حسین! از مادرت چه بگویم که صدای ناله‌هایش تنم را لرزاند و هیچ نتوانستم بگویم و گوشه‌ای بی‌حرکت ماندم و زمان و مسیر خانه را یکجا گم کردم.
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
حسین، از عشقت برای آینده، از امیدت و پشتکارت و حرف‌هایت کدام را بگویم تا راحت شوم از این بغض در گلو.
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
حسین! همیشه وطن را بهترین روزنامه می‌دانستی؛ باور کن وقتی در آغوش کشیدن همکارانت را می‌دیدم وقتی چشمان اشک‌آلود و نگاه‌های بهت‌زده دوستانت را می‌دیدم تازه می‌فهمیدم که چه گفتی...
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
«آره آقا جون» سردرگمم و پریشان و باور ندارم نبودنت را و سخت است بچه محل بودن با تو و اینکه مجبور باشم هر روز از جلوی حجله و بن‌بست «خمسه» رد شوم.
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
«ببین داداش» یاد و خاطرت، خندهایت، مرامت و تکیه‌کلام‌هایت با آن حالت خاص خودت برای دوستانت و کسانی که تو را می‌شناختند، ابدی و ماندگار شد.
برایم نوشتی؛ برایت می‌نویسم
«حسین آقا جوادی» حالمان خوب نیست، نه من و نه دوستانت در این روزنامه، مانده‌ایم نوروز را تبریک بگوییم یا فراقت را تسلیت.