رئیس جبهه پیروان خط امام و رهبری می‌گوید دولتی‌ها می‌گویند ما از رکود عبور کردیم، بنده خواهشم از آنها این است که اگر از رکود عبور کردند مردم را نیز عبور دهند، چرا که رکود بسیار سنگین است. به گزارش تسنیم، محمدرضا باهنر در نشست خبری که صبح دیروز در تابناک برگزار شد به تعامل بین دولت و مجلس اشاره کرد و گفت: باید از اقدامات مثبت دولت حمایت شود، زیرا این یک تکلیف سیاسی و شرعی است اما در عین حال نیز نمایندگان باید دولت را رصد کنند. متأسفانه برخی پیش از ورود به مجلس نذر می‌کنند که با دولت مخالفت یا موافقت کنند که این موضوع منطقی نیست. وی به پیوست زدن رفع مشکلات با برجام و پسابرجام اشاره کرد و گفت: اگر دولت فکر می‌کند مشکلات اقتصادی با برجام و پسابرجام حل می‌شود دچار اشتباه است، زیرا تنها 30 درصد مشکلات کشور ناشی از تحریم‌هاست و مابقی مشکلات به دلیل عملکرد خود مسؤولان است.
 

روز گذشته کیفیت هوای تهران برای دومین روز متوالی در شرایط ناسالم برای گروه‌های حساس قرار گرفت. به گزارش «وطن امروز» براساس اطلاعات ایستگاه‌های سنجش آلودگی هوا، میزان غلظت آلاینده‌ها در هوای شهر تهران طی روز دوشنبه فراتر از حد مجاز اعلام شد و بر این اساس هوای تهران برای گروه‌های حساس در شرایط ناسالم قرار گرفته است. براساس این گزارش، میزان غلظت آلاینده‌های با قطر کمتر از 5/2 میکرون روی عدد 118 قرار گرفت که نشان‌دهنده شرایط ناسالم برای گروه‌های حساس است.
کردستان درشرایط بسیارناسالم
این در حالی است که ورود گردوخاک عربی به استان کردستان کیفیت هوای این استان را به وضعیت بسیار ناسالم رساند. ماهان رحیمی، رئیس اداره امور آزمایشگاه‌های اداره حفاظت از محیط‌زیست کردستان عنوان کرد: گرد و خاک عربی کل استان را فراگرفته و می‌توان وضعیت بسیار ناسالم که توسط ایستگاه‌های مستقر در سنندج و سقز گزارش شده را به کل استان تعمیم داد.
 

گروه بین‌الملل: عربستان برای برقراری روابط علنی با رژیم صهیونیستی بیش از پیش تلاش می‌کند. انور عشقی، دیپلمات سعودی که دلال روابط عربستان و اسرائیل است، پنجشنبه گذشته در مصاحبه با روزنامه اسرائیلی یدیعوت آحارونوت گفت: طرح صلح عربی (طرح پیشنهادی عربستان برای سازش اعراب با اسرائیل) امروز برخلاف گذشته فرصتی واقعی برای اجرایی شدن یافته است. عربستان نیز همچون دیگر کشورهای منطقه تغییراتی کرده است و پادشاه جدید عربستان بارها به اسرائیل پیام داده است که بیش از پیش در پی تحقق صلح (سازش اعراب با اسرائیل) است. عشقی از گره خوردن منافع عربستان به منافع اسرائیل پرده برداشت و گفت: ما منافع مشترکی داریم و به آسانی می‌توانیم دشمنان مشترک خود را تعیین کنیم. این دیپلمات سعودی که تصاویر دیدارش با مقامات اسرائیلی در رسانه‌های مختلف منتشر شده است، اعلام کرد: اگر نتانیاهو به وعده‌اش عمل کند، عربستان برای ترغیب کشورهای عربی به عادی‌سازی روابط با اسرائیل پیشقدم خواهد شد و متعاقباً روابط اسرائیل با مصر، اردن و دیگر کشورهای عربی بهتر خواهد شد و خود عربستان نیز بزودی پلی را برای اتصال آسیا به آفریقا خواهد ساخت و در تنگه تیران یک منطقه آزاد تجاری احداث خواهد کرد و اگر اسرائیل طرح صلح عربی را بپذیرد، ما از تل‌آویو خواهیم خواست که در بازار آزاد مشارکت کند و با این مشارکت می‌تواند سودهای کلان به دست بیاورد و شما بزودی مقامات سعودی و اسرائیلی را در اجلاس‌های علنی خواهید دید و از حضور مقامات سعودی در این اجلاس‌ها شگفت‌زده خواهید شد. ژنرال عشقی در پاسخ به پرسشی درباره امکان عقب‌نشینی اسرائیل از کرانه باختری رود اردن گفت: نتانیاهو اعلام می‌کند که طرح صلح عربی موارد مثبتی دارد لذا با استناد به گفته نتانیاهو می‌توان درباره مسائل اختلافی مذاکره کرد و به توافقات همه‌پسند رسید. عشقی از آمادگی عربستان برای مذاکره با اسرائیل خبر داد و تأکید کرد: عربستان امروز بر خلاف گذشته آماده مذاکره درباره درخواست اسرائیل مبنی بر تغییر برخی از مواد طرح صلح عربی است زیرا صلح با اسرائیل جزو منافع راهبردی ریاض است. در همین راستا، روزنامه رای‌الیوم در تحلیلی به دلایل اشتیاق سعودی‌ها برای عادی‌سازی روابط با صهیونیست‌ها پرداخت و نوشت: به نظر می‌رسد که دلال روابط اسرائیل و عربستان درصدد ایجاد ائتلافی میان 2 طرف در مقابله با ایران است. عربستان سعودی در نتیجه کاهش قیمت نفت و درآمدهای آن و شکست در جنگ‌های یمن و سوریه و احتمال شکایت از آن در دادگاه‌های آمریکا در ارتباط با حمایت از تروریسم و صدور قطعنامه سازمان ملل و دبیر کل آن درباره کشتار بیش از 500 کودک در یمن با بحران‌های مستمر روبه‌رو است، اما در صورتی که گمان کند نزدیکی با اسرائیل و عادی‌سازی روابط با آن، به این کشور در پشت سرگذاشتن این بحران کمک می‌کند سخت در اشتباه است، و حتی ممکن است که نتیجه عکس به دنبال داشته باشد، بویژه اینکه ممکن است موجب افزایش خشم مردم عربستان شود. تداوم دیدارها و اظهارات انور عشقی و پیش از آن شاهزاده ترکی الفیصل با اسرائیلی‌ها به نفع عادی‌سازی روابط با  رژیم اشغالگر خواهد بود. ناظران می‌گویند، منطقی نیست که عشقی بدون کسب اجازه از دولت عربستان و رهبری این کشور، با مسؤولان و کارشناسان اسرائیلی دیدار و اظهاراتی را مطرح کند که در آن بنیامین نتانیاهو و قدرت وی را بستاید. پیش‌تر نیز عادل الجبیر، وزیر خارجه عربستان سعودی در گفت‌وگویی خبری در پایان نشستی که فرانسه برای احیای روند صلح میان اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها برگزار کرد، عنوان داشت هیچ‌گونه اصلاحاتی در این طرح که در سال 2002 تدوین شد، صورت نگرفته است. وی تصریح کرد که در طرح صلح عربی تمام عناصر مطلوب برای سازش نهایی وجود دارد.

صادق امامی: درست در شرایطی که عده‌ای در ایران در دوران پسابرجام به دنبال برقراری کانال‌های ارتباطی بیشتر با آمریکا هستند، شبکه تلویزیونی بی‌بی‌سی که در زمان مذاکرات هسته‌ای حمایت آشکاری از توافق داشت، با انتشار بخشی از یک بولتن فاقد شماره سیا که مربوط به سال 1980 است، مدعی شد امام خمینی(ره) در آبان سال 1342 پیام‌هایی با دولت جان‌اف کندی رد و بدل کرده است.  رسانه دستگاه سلطنتی انگلیس این ادعا را در آستانه سالگرد رحلت بنیانگذار کبیر جمهوری اسلامی مطرح کرد تا بار دیگر خباثت انگلیسی‌ها نشان داده شود. اگرچه ماهیت خباثت‌آلود انگلیسی‌ها و نیز دروغ‌پردازی‌های آمریکا بویژه در قبال انقلاب اسلامی ایران واقعیتی غیرقابل کتمان است اما طی روزهای گذشته افراد مطلع، یاران امام خمینی(ره) و نیز برخی مورخان درباره این دروغ‌پردازی اطلاعات قابل تاملی ارائه کرده‌اند.
«وطن امروز» در این باره با جواد منصوری از مورخان سرشناس و معاون سابق مرکز اسناد انقلاب اسلامی به گفت‌وگو نشست. منصوری در این گفت‌وگو به موارد دروغ ادعای بی‌بی‌سی فارسی علیه بنیانگذار جمهوری اسلامی اشاره کرد.  
***
  رسانه انگلیسی بی‌بی‌سی فارسی اخیرا با استناد به اسنادی مدعی شده حضرت امام خمینی(ره) در ابتدای نهضت در سال 42 و همچنین در روزهای منتهی به پیروزی انقلاب، به طرف آمریکایی پیام داده است که با منافع آمریکا در ایران مشکلی ندارد؛ این ادعا چقدر با سیاست خارجی حضرت امام همخوانی دارد؟
اگر کسی با زندگی، شخصیت، افکار و عملکرد حضرت امام خمینی(ره) آشنا باشد، می‌داند ایشان قرآنی فکر و براساس سیره اهل بیت(ع) حرکت می‌کردند. چندین اعلامیه و سخنرانی‌های امام گواهی کاملی بر روحیه ضد استکباری و ضد‌سلطه ایشان دارد. حافظه ما از سال‌ 41 تا 68 چیزی جز موضع قاطع و سازش‌ناپذیر در برابر سلطه خارجی و استبداد داخلی به یاد نمی‌آورد. علاوه بر این، صدها سند برای اثبات این مساله وجود دارد. امام در دوران قیام و پس از آن جدا از اینکه احتیاجی به ارسال پیام برای آمریکایی‌ها نداشته است، بلکه حملات شدیدی علیه آمریکایی‌ها داشته است. جریان کاپیتولاسیون و موضع امام درباره آن، مشت نمونه خروار این ادعاست. بعد از همین موضع نیز آمریکایی‌ها دستور صریح می‌دهند که امام به ترکیه تبعید شوند.  حسین فردوست در خاطراتش می‌گوید آبان 43 در دربار میهمانی مفصلی بود و تعداد زیادی میهمان داخلی و خارجی حضور داشتند. در گوشه‌ای از سالن شاه با حسنعلی منصور مشغول صحبت گرمی بودند. از حالت هر دو طرف عصبانیت و ناراحتی را می‌شد دید. من کنجکاو شدم و خواستم تذکر بدهم که میهمان‌ها برای شما آمدند و شما بی‌توجهید. دیدم حسنعلی منصور به شاه می‌گوید حتما باید [امام] خمینی را به ترکیه تبعید کنید و ما چاره‌ای  جز این نداریم. شاه می‌گفت ما یک بار او را بازداشت کردیم و ماجرای 15 خرداد به وجود آمد. الان ممکن است بدترش به وجود بیاید. منصور پاسخ داد ما چاره‌ای نداریم و  تدابیر پیشگیرانه اتخاذ می‌کنیم.
  در واقع تبعید بعد از سخنرانی‌های استکبارستیزانه امام‌(ره) صورت گرفت.
از سال 41 تا آخرین روز حیات، امام به هیچ عنوان مداخلات خارجی در ایران را نپذیرفتند. اساسا تبعید امام به ترکیه، دقیقا به دلیل موضع ایشان درباره دخالت‌های آمریکا در ایران و مخالفت با رژیم صهیونیستی بود. شاه نیز چاره‌ای جز تسلیم شدن در برابر خواست آمریکا نداشت. جالب اینجاست که برخلاف عرف بین‌المللی و حقوقی دنیا، تبعه کشوری را به کشور دیگر تبعید کردند. در آن زمان ایران، ترکیه و پاکستان جزو حاکمیت آمریکا بودند و الا معمول این است که در صورت انجام جرم در کشوری بیگانه، اینترپل آن فرد را بازداشت کرده و برای ادامه رسیدگی قضایی به کشور خود می‌فرستد اما برای حضرت امام، این رویه برعکس اتفاق افتاد و ایشان را به کشوری دیگر تبعید کردند.  در طول مدت حضور ایشان در پاریس نامه‌هایی از مقامات کشورها به وسیله افراد برای امام ارسال شد. امام به این نامه‌ها پاسخ صریح دادند که در امور ایران دخالت نکنید؛ اگر دخالت نکنید افراد کمتری کشته می‌شوند. یا زمانی که در نجف بودند، صدام به امام پیغام داد که پس از قرارداد 1975، عراق با شاه وارد دوره دوستی شده  و دوران درگیری‌های تبلیغاتی تمام شده است بنابراین شما علیه  شاه ایران نمی‌توانید فعالیت کنید. امام در پاسخ فرمودند «شما نمی‌توانید مرا از  تکلیفم بازدارید.» لذا از عراق خارج شدند. از روزی هم که وارد ایران شدند در هیچ موردی برابر هیچ یک از دولت‌های بزرگ و کوچک دنیا به معنای تسلیم یا سازش یا خلاف اصول خود عمل نکردند. به‌عنوان مثال در قضیه حمله شوروی به افغانستان، امام صریح به سفیر شوروی گفتند «اشتباه کردید وارد افغانستان شدید. ملت مسلم افغان شما را قبول نمی‌کند و باید از این کشور عقب‌نشینی کنید.» بعدها گورباچف در یک سخنرانی به طور غیرمستقیم بدون اینکه نام امام را بیاورد، گفت: ما در جایی که وارد شدیم دیگر خارج نمی‌شویم. همچنین درباره مساله فلسطین موضع امام خیلی روشن است و تمام دنیا نظر امام را می‌دانند. در مورد متحدان و دست‌نشاندگان آمریکا، مصر، واترگیت و... می‌توان یک لیست بلندبالایی از مواضع صریح و قاطع امام جمع‌آوری کرد.
  براساس ادعای بی‌بی‌سی که مربوط به یک بولتن غیررسمی «سیا»ست، پیام امام از طریق فردی به‌نام حاج میرزا خلیل ‌کمره‌ای برای سفارت آمریکا در تهران ارسال شده است. شما چه شناختی نسبت به این فرد دارید؟
آقای خلیل کمره‌ای امام جماعت مسجد فخرالدوله بود که ارتباطاتی نیز با دربار داشت. اما برای پاسخ به این سوال، به اسم کار نداریم. شما فرض کنید آقای کمره‌ای نزدیک‌ترین فرد به امام بوده است. اساسا تصور چنین مساله‌ای از امام با واقعیت تطبیق دارد؟ خیر!  «سالبه به انتفای موضوع» است. امام یک هوشمندی و دقت سیاسی عجیبی در مسائل داشتند و به این سادگی به یک نفر نامه یا پیام شفاهی نمی‌دادند که به طرف آمریکایی بدهد. این ادعا با مجموعه نظرات امام هماهنگی و سنخیت ندارد. با فرض محال که چنین اقدامی از سوی امام انجام گرفته باشد، سوال این است که برای چه امام چنین پیامی به آمریکا داده است؟ امام از اینکه آمریکایی‌ها نسبت به ایشان نظر مثبت داشته باشند یا ایشان را دشمن خود ندانند، هیچ سودی نمی‌برد. ایشان به صراحت می‌گفت من خودم را برای دفاع از اسلام آماده کردم و تسلیم نمی‌شوم. در اعلامیه فروردین 42 ایشان که پس از قتل‌عام فیضیه منتشر شد امام آورده‌اند که من سینه‌ام را برای گلوله‌های شما آماده کرده‌ام و زیر بار حرف زورتان نمی‌روم.
  اساسا آیا امام پس پرده‌ای داشت که متفاوت از مواضع علنی‌شان باشد؟
نه! نیازی نمی‌دیدند. اگر ماموران وزارت امور خارجه یا مسؤولان کشور کاری می‌کردند شاید ولی خودشان اصلا این کار را نمی‌کردند.
  بسیاری از مورخان و سیاسیون داخلی و خارجی حتی برخی آمریکایی‌ها مثل گری سیک پس از انتشار گزارش بی‌بی‌سی، به ایرادهای اساسی صحت اسناد و همچنین تحریفات انتقاد کردند؛ شما نقاط ابهام این اسناد را در کجا می‌بینید؟
ما اصلی ثابت داریم که می‌گوید ادعای دشمن فاسق و فاسد را نباید پذیرفت و باید درباره آن تحقیق و بررسی کرد. این مورد هم جزو همین اصول است. نکته دیگر اینکه دشمنی انگلیس و آمریکا با ایران پدیده جدیدی نیست. اینها واقعا با ملت ایران دشمنی فوق‌العاده‌ای دارند و این دشمنی دقیقا دشمنی با اسلام است. آیا می‌توان به حرف دشمن این چنینی که شبانه‌روز علیه ما و مسلمانان تبلیغات و توطئه می‌کند اعتماد کرد؟ به نظر من نباید به این حرف اعتنا کنیم. اما اسناد ادعایی که بی‌بی‌سی فارسی به نقل از یک بولتن غیررسمی در آستانه سالروز رحلت بنیانگذار جمهوری اسلامی منتشر کرده است، از چند جنبه حائز اهمیت است؛ یک اینکه انتشار این اسناد دروغین نشان از حسن شهرت، نفوذ کلام، حیثیت و اعتبار روز به روز در حال افزایش امام دارد که این مساله حساسیت دولت‌های بزرگ را برانگیخته است. مورد دیگر این است که اگر این ادعاها سندیت داشته و در اختیار آمریکا بوده، چرا رسانه انگلیسی آن را منتشر کرده است؟ این نکته قابل توجهی است که دروغ اینها را آشکار می‌کند. اگر این ادعا مستند است خب! خود آمریکایی‌ها طی این سال‌ها آن را منتشر می‌کردند. نکته دیگر این است که اگر چنین سندی با این درجه از اهمیت وجود داشت، باید آمریکایی‌ها آن را زمان انقلاب منتشر می‌کردند تا مردم ایران درباره امام شناخت پیدا کنند. اینها ابهاماتی است که آنها نمی‌توانند به آن جواب بدهند. آیا مناسب‌ترین زمان انتشار چنین سندی در زمان انقلاب نبود؟ علاوه بر این مگر نمی‌توانستند پس از تصرف سفارت آمریکا که امام اینقدر محکم در برابر آمریکا ایستاد، این سندها را افشا کنند؟ نکته آخر هم این است که بی‌بی‌سی مدعی شده در آبان سال 42 حجت‌الاسلام کمره‌ای پیام‌رسان امام خمینی (ره) به سفارت آمریکا بوده است، این در حالی است که حضرت امام از خرداد 1342 تا فروردین 1343 محبوس بودند و شرایط برای اینکه از این قبیل پیام‌ها بدهند فراهم نبود. این هم یکی دیگر از دلایل دروغ بودن ادعای رسانه انگلیسی است. لذا این حرف بی‌بی‌سی را خودشان هم قبول نمی‌کنند و فقط  از باب تبلیغات این ادعا را مطرح کردند.
  البته مواضع صریح امام(ره) در سیاست خارجی که قابل تحریف نیست.
بله! این ادعا با تمام سخنان امام مغایرت دارد. ایشان صدها جمله علیه آمریکا دارند. اساسا شعار امام از ابتدای قیام، نه شرقی نه غربی بود. حتی یک بار از ایشان در پاریس سوال می‌کنند که شما فکر نمی‌کنید اگر این حکومت سرنگون شود، کمونیست‌ها روی کار می‌آیند و کشور در اختیار آنان قرار می‌گیرد؟ ایشان در جواب گفتند ما همانطور که ضد آمریکا هستیم، ضد شوروی هم هستیم. ما اجازه نمی‌دهیم حکومت دست آنها بیفتد. امام جمله معروفی دارند که «آمریکا از انگلیس بدتر، انگلیس از آمریکا بدتر، شوروی از هر دو بدتر، همه از هم بدتر، همه از هم پلید‌تر». همین یک جمله برای پاسخ به اسناد ادعایی انگلیس کفایت می‌کند. امام  به صراحت می‌گوید آمریکا پشتیبان اسرائیل است. توجیه باید زمینه داشته باشد این گزارش بی‌بی‌سی اصلا زمینه ندارد. من می‌گویم حتی اگر سندی به دست بیاید این سند اثبات‌کننده ارتباط و مذاکره نیست، زیرا راه و خط امام از ابتدا تا انتها مشخص بوده است. برای درک بهتر این مساله مثالی بزنم. در حال حاضر آقای روحانی رئیس‌جمهور فعلی می‌گوید آمریکا کدخداست و لذا در تمام حرف‌هایش این کدخدایی آمریکا نمود دارد. تاکید دارد که نباید با آمریکا تندی کنیم، نباید محکومش کنیم و.... تمام صحبت‌های ایشان اینطوری است ولی امام که اینطور نبود. خط امام روشن است و خط این آقایی که الان سر کار است روشن است. این آقا [روحانی] حاضر نشد یک کلام بگوید که ما آمریکا را به خاطر اینکه برجام را اجرا نمی‌کند محکوم می‌کنیم. اصلا نمی‌گوید و به روی خودش هم نمی‌آورد. از آن طرف آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای 14 خرداد در مرقد امام علیه آمریکا آنطور صحبت می‌کنند. آیا آقای روحانی می‌تواند مانند رهبر انقلاب اینطور صحبت کند؟ یا آقای هاشمی بعد از جنگ تحمیلی می‌تواند اینطور صحبت کند؟
  به نظر شما هدف بی‌بی‌سی از چنین گزارشی در آستانه سالروز ارتحال امام چه بود؟
معمولا دولت انگلستان هر چند وقت یکبار برای مقاصدش و برای اینکه نشان دهد اشراف و تسلط زیادی بر تمام صحنه‌های سیاسی دنیا دارد، اقداماتی را یا در قالب انتشار اسناد یا تفسیر‌ها و... انجام می‌دهد بنابراین من این را خیلی عادی می‌بینم و ارزش تحلیل برایش قائل نیستم. اگر 4 روز دیگر هم علیه مسؤول دیگری سندی منتشر کردند من تعجب نمی‌کنم همچنان که سال‌ها قبل درباره فراماسون بودن سیدجمال‌الدین اسدآبادی سند منتشر کردند. انگلیسی‌ها از سال 1270 که جنبش ضد انگلیسی تنباکو به وجود آمد، دست به انتشار اینگونه اسناد علیه علما زدند. در حال حاضر انقلاب اسلامی تثبیت شده و شخصیت امام در دنیا بسیار معتبر و با نفوذ است. به علاوه انگلستان وجاهتی ندارد که دیگران را زیر سوال ببرد. امام در قضیه سفارت گفت «با هیچ کسی مذاکره نمی‌کنیم» و نماینده آمریکا از استانبول مجبور به بازگشت شد.
  برخی یکی از دلایل کذب بودن اسناد گزارش بی‌بی‌سی را بازه مورد ادعای سال 42 می‌دانند. به اعتقاد آنان در آن زمان قیام مردم بتازگی شکل گرفته بود و امام خمینی(ره) همانند سال‌های منتهی به انقلاب، مرجعیت تام نبودند که بخواهند برای آینده با آمریکا ارتباط بگیرند. ضمن اینکه تصور پیروزی انقلاب نیز در آن زمان کمی بعید به نظر می‌رسید.
درست است. حتی تا سال 56 کسی باورش نمی‌شد انقلاب پیروز شود. من 10 سال زندان بودم و خداوکیلی تا مهر و آبان 57 هم امید به آزادی نداشتم بنابراین در سال 42 تصور اینکه انقلاب پیروز شود و اتفاقات پس از آن، توهمی بیش نبود. ما در آن موقع می‌گفتیم جنگیدن با رژیم شاه وظیفه است ولی شاید 2 نسل بعد از ما بتوانند رژیم را ساقط کنند بنابراین اینکه امام در آن برهه بخواهند پیامی بدهند، ادعایی است که با هیچ سریشی نمی‌چسبد. اگر در پس پرده چنین چیزی بود، چرا امام را تبعید کردند؟ یا زمانی که انقلاب پیروز شد چرا تمثال مبارک امام را در شکل هیتلر نشان دادند؟ مگر چنین چیزی می‌شود؟ مگر آمریکایی‌ها با بنی‌صدر، بازرگان و کاظم شریعتمداری این کار را کردند؟ این ادعا اصلا با واقعیت
جور درنمی‌آید.
 

علی خضریان: بر کسی پوشیده نیست که دانشگاه و دانشگاهیان از مؤثرترین نهادهای مرجع علمی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی بوده و تأثیرات بسزایی در مناسبات کلان کشور داشته‌اند.
با عنایت به این مهم، نهادهای مسؤول و متولی امر بویژه وزارت علوم از جایگاه مهمی در پیشبرد اهداف و راهبردهای مورد نظر جهت حفظ پویایی و حرکت صحیح دانشگاه در مسیر سیاست‌های کلان کشور برخوردارند و بر همین اساس نیز بدون شک همیشه مورد طمع دشمنان و تلاش آنان در جهت نفوذ در بدنه تصمیم‌گیر یا تأثیر بر مسؤولان آن بوده‌اند که طی سال‌های گذشته در برخی موارد توفیقاتی را نیز کسب کرده‌اند که خود می‌تواند هشداری برای مسؤولان امروزین
این وزارتخانه باشد.
هنوز پس از گذشت 17 سال از وقایع کوی دانشگاه تهران و نقش مستقیم و مؤثر برخی مسؤولان وقت وزارت علوم در پروژه‌ای که امروز کاملاً مشهود است که به دنبال براندازی نظام اسلامی بود، این موضوع قابل بررسی و دارای ارزش تحقیق و پژوهش است. هر چند با توجه به اینکه بنابر شواهد بخش مهمی از اسناد مربوط به این واقعه در پایان دولت اصلاحات از وزارت علوم خارج شد که خود ضمن تایید حضور جریان نفوذ در ساختمان این وزارتخانه، دلیلی بر اثبات مدعایی است که در ابتدا بیان شد.
اما شرایط سیاسی کشور و فضای حاکم بر رسانه‌ها طی ماه‌های گذشته به دلیل برگزاری
2 انتخابات مهم در هفتم اسفندماه سال گذشته و ادامه اخبار مربوط به ترکیب مجالس خبرگان و شورای اسلامی و ادعاهای مرتبط با پیروز انتخابات که تا همین روزهایی که گذشت نیز به عنوان سرتیتر خبرهای رسانه‌های رسمی و غیررسمی قرار داشت؛ تا حدودی افکار عمومی کشور را از برخی اتفاقات و رخدادهای مهم و قابل تأملی که در حیطه این وزارتخانه صورت گرفته به حاشیه رانده است که به نظر می‌رسد ضرورت دارد ضمن بازخوانی تعدادی از آنها، با کنار هم چیدن این رخدادها، افکار عمومی جامعه را متوجه تلاش برای پیشبرد پروژه نفوذ در این وزارتخانه کنیم.
1- یکی از مهم‌ترین موضوعاتی که طی سال‌های گذشته و با استقرار تیم فعلی در ساختمان وزارت علوم باعث بروز حاشیه‌های فراوانی شد، بحث دانشجویان بورسیه و ادعای غیرقانونی بودن
3000 بورسیه بود که آغاز این پروژه در فضای رسانه‌ای، 4 خردادماه سال 93 کلید خورد؛ زمانی که «مجتبی صدیقی» معاون وزیر علوم و رئیس سازمان امور دانشجویان در نشست خبری با رسانه‌ها از استقرار نهادهای نظارتی در این سازمان برای بررسی وضعیت بورسیه‌های دکترا در دولت گذشته خبر داد. از فردای این نشست، تعدادی از رسانه‌ها و روزنامه‌های اصلاح‌طلب و نزدیک به دولت، در حرکتی هماهنگ و با تیترهای مهیج و چشم پرکن از قبیل «بورسیه‌های چراغ خاموش»، «فهرست 3 هزار بورسیه غیرقانونی»، «سونامی بورسیه آقازاده‌ها» و «جزئیات تکان‌دهنده 3 هزار بورسیه غیرقانونی در دولت احمدی‌نژاد» تسویه‌حساب سیاسی با دولت قبل را آغاز کردند. سخنان صدیقی و انعکاس توپخانه رسانه‌ای بخوبی نشان می‌داد به جای پیگیری دقیق پرونده‌ها و برخورد با متخلفان در عین حفظ آبرو و منزلت دیگر دانشجویان بورسیه، قرار است در یک بازی رسانه‌ای ضمن حذف و تسویه بخشی از دانشجویان نخبه و متعهد کشور، زمینه انتقام‌گیری از دولت گذشته به قیمت بی‌آبرویی برای بدنه علمی کشور صورت گیرد که باد آن خیلی زود خوابید و با مشخص شدن ادعای دروغین 3000 بورسیه غیرقانونی در 26 مردادماه سال 93 بود که روابط عمومی وزارت علوم در خبری که بوی «فرار به جلو» از آن به مشام می‌رسید، خبر از طرح شکایتی داد که با هدف احقاق حق و اعاده حیثیت گروهی از دانشجویان نخبه کشور انجام می‌شد. در این اطلاعیه که تنها 2 روز پیش از استیضاح «رضا فرجی‌دانا» وزیر وقت علوم- به دلیل به‌کارگیری عوامل فتنه‌گر در آموزش عالی- منتشر شد، به موضوع بورسیه‌های غیرقانونی دکترا در دولت دهم و انتشار اسامی دانشجویانی که پرونده آنها در دست بررسی است، اشاره شد و ضمن اعلام برائت از این کار، تأکید شد انتشار این اسامی مورد تایید این وزارتخانه نیست و برای پیگیری هویت عاملان آن، در مرجع قضایی طرح شکایت شده است.
حالا اما نزدیک 2 سال از وعده وزارت علوم برای اعاده حیثیت تعداد زیادی از نخبگان علمی کشور می‌گذرد و در این مدت، یک سرپرست و یک وزیر سکان این وزارتخانه را برعهده گرفته‌اند اما نه از نتیجه شکایت مدیران آموزش عالی خبری شده و نه کسی از دل دانشجویانی که آبروی‌شان به تاراج سیاسی‌کاری رفت، خبر دارد و خبری که نمکی بر زخم دانشجویان نخبه این مملکت پاشید این بود که «احمد غلامی» مدیرکل سابق بورس و امور دانشجویان خارج وزارت علوم و یکی از عوامل اصلی این پرونده با اعزام تحت عنوان رایزن علمی جمهوری اسلامی ایران در روسیه از کشور خارج شده که با توجه به ابهامات فراوان درباره نقش این شخص در پروژه نفوذ دانشگاهی و انگیزه‌های وی جهت اقدام علیه دانشجویان نخبه و انقلابی به نوبه خود عجیب می‌نمود.
2- یکی دیگر از خبرهایی که در ماه‌های گذشته در فضای محدودی منتشر شد و کمترین بازخورد اجتماعی را فراهم کرد بازمی‌گردد به ماجرای حضور فردی به نام «س-‌ل»- که سابقه همکاری و ارتباطات با یکی از افراد مرتبط با نهادهای امنیتی آمریکا را دارد- در یکی از پست‌های کلیدی
 وزارت علوم!
بر اساس خبرهای منتشر شده، وی یکی از مهم‌ترین رابطان آمریکا در طراحی و پیشبرد دیپلماسی آمریکایی «مسیر دوم» در ایران است و از این فرد اسناد متعددی از همکاری و ارتباطات وی با نهادهای امنیتی آمریکا در قالب «مشاوره و مواضعه» موجود است.
وی که از  اساتید دانشگاه تهران بوده است، سال 2009 با فردی به نام «رامین عسگرد» دیدار کرده است. عسگرد در وزارت امور خارجه مدیریت بخش فارسی صدای آمریکا را عهده‌دار بوده و در کشورهای افغانستان، ترکیه، عربستان و اخیراً در دوبی پیش از «آلن ایر» بر جایگاه او تکیه زده بود.
«س-‌ل» در دیداری که در دوبی با رامین عسگرد داشته است، وضعیت دانشگاه تهران را برای وی تشریح کرده و برای گشودن راه دوم دیپلماسی رایزنی کرده است. میهمان ایرانی دفتر آمریکا در دوبی، اگرچه سمتی نداشته اما عضو هیات رئیسه‌ سازمان «پاگواش» بوده است.
جالب آنجاست که «س-ل» در حالی 15 بهمن 93 با حکم محمد فرهادی به ریاست یکی از مراکز بین‌المللی وزارت علوم منصوب شده است که علاوه بر ارائه مشاوره و همکاری با دفتر امنیتی آمریکا در دوبی، ارتباطات بسیار نزدیکی با سازمان ضدانقلابی «نایاک» و «تریتا پارسی» نیز دارد.
3- کمک به ایجاد تشکل‌های دولت‌ساخته و ارائه سرویس به نشست‌های غیرقانونی جریان‌هایی که از خارج از دانشگاه و با اهداف سیاسی تغذیه می‌شوند نیز از مواردی است که وزارت علوم این روزها به آن مشغول است به طوری که در یکی از این موارد، روز پنجشنبه 23 اردیبهشت ماه نشستی با سخنرانی «محمدرضا عارف» در سالن شورای ساختمان ریاست دانشگاه صنعتی امیرکبیر برگزار شد که از همان ابتدا با حرف و حدیث‌های مختلفی از جمله برگزاری بدون مجوز این مراسم در دانشگاه روبه‌رو شد و با گذشت حدود یک ماه، هنوز معلوم نیست چطور دانشگاه صنعتی امیرکبیر جهت برگزاری چنین نشستی بدون دارا بودن هرگونه مجوز قانونی از هیأت نظارت بر تشکل‌های این دانشگاه در اختیار جریان یادشده قرار گرفت و چه کس یا کسانی مسؤولان این دانشگاه را به انجام این امر غیرقانونی ملزم یا راضی کردند؟ آیا وزارت علوم، مسؤولان معاونت فرهنگی این وزارتخانه و شخص «سیدضیاء هاشمی» به‌عنوان معاون فرهنگی-اجتماعی این وزارتخانه از این اقدام غیرقانونی مطلع نشده‌اند تا مانع ادامه این روند شوند یا خود نیز از عوامل بیرونی سفارش‌کننده یا ملزم‌کننده دانشگاه صنعتی امیرکبیر در برگزاری نشست غیرقانونی یادشده بودند؟
هنوز پاسخ این سوالات مشخص نشده است که دوباره خبر رسید قرار بوده نشستی طی روزهای 6 و 7 خردادماه با حضور تعدادی از اعضای وابسته به شورای موسوم به احیا-که پس مانده‌های جریان رادیکال و مرتبط با سرحلقه‌های فراری طیف علامه در کنگره آمریکا هستند- این بار با کسب مجوز از وزارت علوم در پردیس کشاورزی دانشگاه تهران برگزار شود که به دلیل ممانعت مسؤولان این پردیس از حضور این افراد در دانشگاه، در ظاهر لغو شده هر چند با برخی رایزنی‌هایی که صورت گرفت این افراد در کوی دانشگاه تهران اسکان داده شدند و به نوعی به صورت غیررسمی هماهنگی‌هایی میان سرحلقه‌های این جریان صورت گرفت.
این اقدامات در حالی در وزارت علوم در حال انجام است که از سوی دیگر جریان اصیل دانشجویی به دلیل ماهیت منتقدش به مسؤولان دولتی، در یک مهجوریت مضاعف و کمبود منابع مالی و لغو پی‌درپی مراسمات و برخوردهای سلیقه‌ای و بعضاً غیرقانونی در تعاملاتش با دانشگاه به سر می‌برد که می‌تواند در ادامه راه این جریان مهم اجتماعی را با آسیب‌های جدی روبه‌رو کند.
4- در آخرین مورد نیز وزارت علوم هفته گذشته آیین‌نامه جدید شوراهای صنفی دانشجویان دانشگاه‌های کشور را که از سوی وزیر علوم به دانشگاه‌ها ابلاغ شده است، منتشر کرد؛ آیین‌نامه‌ای که نسبت به قوانین گذشته نکته‌ای قابل تأمل دارد. در این آیین‌نامه نسبت به قوانین قبلی تغییراتی به وجود آمده که یکی از تغییرات مربوط می‌شود به بخش انتخابات و شرایط اولیه کاندیداها که پیش از این «اعتقاد به نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و التزام عملی به ولایت مطلقه فقیه و قانون اساسی» از شرایط اصلی کاندیدا شدن در شوراهای صنفی بود که در آیین‌نامه جدید این بند حذف شده است و تاکنون مسؤولان وزارت علوم مواضع متناقضی در این باره گرفته‌اند به طوری که از سویی مدیرکل دفتر وزارتی وزارت علوم چنین مساله‌ای را غیرممکن می‌داند و از سوی دیگر، معاون دانشجویان داخل سازمان امور دانشجویان ضمن تایید این مساله و با بیان این دلیل که در این آیین‌نامه قید کردیم که دانشجویان و اعضای این شورا اجازه فعالیت سیاسی ندارند، در مغالطه‌ای عجیب می‌گوید: دانشجویان ما به طور کلی ملتزم به نظام جمهوری اسلامی و ولایت فقیه هستند و در ابتدای ورود به دانشگاه از این مراحل عبور می‌کنند که در صورت پذیرش این مهم باید از جناب معاون پرسید پس آن کسانی که از درون دانشگاه‌های این کشور طی سال‌های گذشته بویژه برهه دوم خرداد به ضدانقلاب پیوستند و در کنگره آمریکا علیه این کشور سخنرانی کردند، در کجای این استدلال قرار می‌گیرند!
این سخنان آنقدر شاذ و بی‌پایه بود که باعث شد تعدادی از انجمن‌های اسلامی دانشجویان ضمن قطع امید از وزارت علوم در نامه‌ای به دبیر شورایعالی انقلاب فرهنگی ضمن هشدار به بحث نفوذ، وظایف دبیرخانه این شورا را بنا بر بند هفتم ضوابط ناظر بر فعالیت‌های شوراهای صنفی دانشجویی دانشگاه‌ها یادآوری کنند و خواستار ورود «محمدرضا مخبردزفولی» به این ماجرا شوند که این مساله باعث شد به گفته دبیر شورایعالی انقلاب فرهنگی، وزیر علوم ضمن پذیرش اشتباه وزارتخانه متبوع خود اعلام کند این آیین‌نامه را اصلاح خواهد کرد.
تمام این مسائل درحالی رخ می‌دهد که طی 2 سال گذشته اخبار متفاوتی از نفوذ به درون دانشگاه‌ها منتشر شده است؛ «محسن رضایی» اوایل اسفندماه 94 بود که در دانشگاه امام حسین(ع) پرده از این موضوع برداشت.
وی در آن سخنرانی گفت: «رئیس سابق سازمان «سیا» که مسؤول نفوذ در ایران شده، خردادماه 94 به ایران آمده و از تمام دانشگاه‌های کشورمان بازدید داشته و آنها را شناسایی کرده است».
رضایی افزود: «در آینده هم این مسائل را افشا خواهیم کرد».

 محمدرضا کردلو: پرستارها در راهروی بیمارستان ایستاده و دارند جشن‌های 2500 ساله را از تلویزیون تماشا می‌کنند. روی تخت اما دخترکی یک دنیا درد را دارد روایت می‌کند. زینب دارد برای دکترمحمد قریب تعریف می‌کند که چگونه مادرش به خاطر فقر، نداری و گرسنگی اول به او و برادرش، علی به زور مرگ‌موش خورانده تا بمیرند و از این محنتکده خلاص شوند و بعد که همسایه‌ها نجات‌شان دادند دست برنداشته و بار دیگر برای خودکشی و فرزندکشی، خود و زینب و علی را به چاهی انداخته است... در حالی که هیچ چیز برای خوردن نداشتند. دریغ از تکه‌ای نان که نجات‌شان دهد. از این معرکه بلا اما زینب جان سالم به در برده است و روایتگر دردهای خود و خانواده و در حقیقت دردهای یک ملت است. دکتر قریب به این دردها گوش می‌کند. حالا زینب از هوش رفته است. دکتر قریب به راهرو می‌آید تا  از پرستاران پیگیر مداوای زینب شود، اما آنها هنوز دارند جشن‌های 2500 ساله را از تلویزیون تماشا می‌کنند و روایت اینجا تلخ‌تر می‌شود؛ جشن‌های 800 میلیون دلاری (سال 50) 2500 ساله در حالی برگزار می‌شد که  در همان تاریخ متجاوز از نیمی از جمعیت کشور در روستاها و حومه شهرهای بزرگ در فقر و فلاکت زندگی می‌کردند. جشن‌های 2500ساله برای نمایش یک امپراتوری بود، امپراتوری‌ای که مردمانش را به قربانگاه می‌فرستاد، آن هم نه در میان معرکه جنگ، نه در اثر بیماری‌های فراگیر و نه به دلیل بمباران موشک‌های دشمن، که فقط به خطر گرسنگی و نداری و بی‌چیزی!  و این چند خط تنها خلاصه چند دقیقه‌ای از روایت این فلاکت و محنت در سریال تحسین‌برانگیز «روزگار قریب» بود. روایت بخشی از تاریخ که امروز جوان‌ها از آن بی‌خبرند و نسل‌های جدید نسبت به آن آگاهی درستی ندارند در حالی که ماجرا برای روزگاران گذشته و سده‌های گذشته نیست، که ماجرای همین روزگار نزدیک و معاصر است و قصه روزگار «قریب».  و هنوز هستند کسانی که روایتگر آن محنت‌ها باشند. روایتگر روزهایی که به چشم خود دیده‌اند.  افسوس این نوشته اما آنجاست که تعداد سریال‌هایی مانند «روزگار قریب» به انگشت‌های یک دست هم نمی‌رسد. سینما که انگار اساسا بنای چنین کاری ندارد و تلویزیون نیز در روزهای بازگشت سن و سال گذشته‌ها، وقت ندارد به چنین موضوعاتی بپردازد.  این روزها و در حالی که پخش سریال روزگار قریب از شبکه «آی فیلم» رو به پایان است، مرور نام فیلم‌ها و سریال‌هایی که درباره تاریخ معاصر بویژه دوران تلخ پیش از 57 و با موضوع پرداختن به وضعیت اقتصادی و اجتماعی مردم در روزگار «دوپهلوی» ساخته شده‌اند، ما را به این نتیجه می‌رساند که به واقع کوتاهی‌های فراوانی در این‌باره صورت گرفته است.  در روزهایی که شبکه‌های ضد انقلاب با جعل اسناد و تقلب در واقعیت، روزگار «قریب» را تحریف می‌کنند و سال‌ها و دورانی را که یک ملت می‌توانند بر صداقت و سلامت آن شهادت و گواهی دهند، با دروغ درمی‌آمیزند و برای مدتی خوراک رسانه‌ای مجموعه پادوهای خبری مخالف جمهوری اسلامی را  مهیا می‌کنند، ارزش و اهمیت سریال‌های فاخری چون «روزگار قریب» بیش از پیش هویدا می‌شود. شاید از جنس این سریال‌ها، حتی در
12-10 سال گذشته، جز یکی، دو فیلم و سریال، اثری دیگر را نتوانیم به خاطر بیاوریم. اگرچه می‌توان به سریال‌های مناسبتی ایام دهه فجر که بیشتر با محوریت تاکید بر خفقان و نبود آزادی در دوران پهلوی ساخته شده‌اند، اشاره‌ای داشت اما نمایش دقیق وضعیت اقتصادی و اجتماعی مردم آن روزگار جز در یکی، دو فیلم و سریال در چند سال گذشته، مصداقی پیدا نمی‌کند. دیگر سریالی که در سال‌های اخیر با پرداخت به شرایط اقتصادی و اجتماعی مردم ساخته شده است و اخیرا و پیش از «روزگار قریب» در «آی فیلم» بازپخش شد، اثر فاخر و ارزشمند جعفری‌جوزانی با عنوان «درچشم باد» است. در این مجموعه نیز تلاش شده است روایت صادقانه‌ای از تاریخ معاصر به شکلی کاملا هنری و به دور از شعارزدگی به تصویر کشیده شود که آمیزه‌ای از ادبیات عامیانه مردم آن دوران و جلوه‌های بصری زحمت کشیده شده‌ای است که با نمادها سروکار دارد و یک درام نیز در بستر آن شکل گرفته است. به واقع حرف در دهان مردم گذاشته نمی‌شود و روایتی خالص و سالم است که از دل مردم بر می‌آید و بر دل نیز می‌نشیند. بیژن، شخصیت اصلی داستان در فرآیندی که طی می‌شود،  با قیاس میان دوره پهلوی و دوران تازه جمهوری اسلامی و با افتخار به جهاد رزمندگان برای دفاع از ناموس، اسلام و وطن،  پلشتی و بی‌غیرتی رژیم پهلوی را که در ماجرای خالی کردن پادگان‌ها در هنگام ورود متفقین به خاک ایران به تصویر کشیده شده است، مذمت می‌کند.  همان‌گونه که گفته شد، از این دست سریال‌ها کم ساخته شده‌ است. با این همه با تسامح می‌توان «گذر از رنج‌ها»ی فریدون حسن‌پور را نیز به این ردیف اضافه کرد، چرا که با رویکرد ملودرام اجتماعی لایه‌ای از وضعیت اقتصادی و اجتماعی دوران پهلوی را نیز به تصویر می‌کشد. داستان «دنیا» روایت دختری است رنج‌کشیده از طبقه روستایی که در دوران خفقان رضاخان و پهلوی دوم متحمل مرارت‌های بسیاری می‌شود. همه در یک نظم ناشی از بی‌سازمانی اجتماعی به او ظلم می‌کنند. سال‌های 1318 تا 1357 مقطعی از تاریخ پرفراز و نشیب ایران است که «گذر از رنج‌ها» روایتگر این سال‌هاست. اتصال یک زندگی خانوادگی به انقلاب و تحولات انقلابی که برخلاف عرف معمول در سریال‌ها این بار نه در مرکز شهرهای بزرگ و تهران بلکه در روستایی در گیلان روایت می‌شود، نقطه عطف ماجراست. «دنیا» دختری است که نماد مردم ظلم‌دیده و مستضعف است که چاره‌ای جز تسلیم در برابر مدیریت خان‌سالارانه و جبر سلاطینی دوره پهلوی ندارد؛ سال‌های سیاهی که برخی اصرار دارند فراموش شود. روزهایی که در نتیجه حکومت پهلوی 70 درصد مردم در روستاها از حداقل امکانات هم محروم بودند و در عوض تنها بخش کوچکی از تهران به عنوان نماد توسعه معرفی می‌شد و در همین حال خرج‌های کلان و فسادهای مستمر دربار هم چیزی برای ملت باقی نمی‌گذاشت و در نهایت در همین فضا و به‌رغم افزایش قیمت نفت و سود سرشار آن برای پهلوی، چیزی عاید مردم نمی‌شد. آنچه در پایان افسوس این نوشته را دوچندان می‌کند، این است که با وجود این همه سوژه و موضوع و روایت؛ «قحطی جنگ جهانی اول»، «حمله به مسجدگوهرشاد»، «ورود متفقین»، «پیشه‌وری و قحطی آذربایجان»، «کودتای 28مرداد»، «خفقان دوران تاریک 32تا 57»، «فقر و فلاکت سال‌های پهلوی» و در عین حال «برگزاری جشن‌های 2500 ساله»، «انقلاب سفید»، «کاپیتولاسیون» و چندین و چند موضوع و سوژه دیگر، به جای اینکه سینماگران و اهالی تلویزیون دست برتر در مواجهه رسانه‌ای با رسانه‌های چندده نفره را داشته باشند، اتفاقی که باید، رخ نمی‌دهد. حال آنکه حتی به اتفاق هم نباید بسنده کرد که باید کار ساخت و تولید کرد، چرا که در سال‌هایی که دشمن با قلب واقعیت و جعل اسناد تلاش می‌کند دوران فلاکت‌بار پهلوی را غیر از آنچه هست نشان دهد، شرایط باید به‌گونه‌ای باشد که ما در موضع سوال کردن پیرامون همه آن فلاکت‌ها و بدبختی‌ها باشیم، نه اینکه به پاسخ دادن به ادعاهای بی‌سروته و صدمن یک غاز رسانه‌ای تحقیرشده چون بی‌بی‌سی مشغول شویم.

 

گروه فرهنگ‌وهنر: ماه مبارک رمضان با همه شیرین‌کامی‌های معنوی که از سحر تا افطار برای روزه‌داران باقی می‌گذارد، فرارسیده و حالا فرصتی مناسب است تا تلویزیون در همجواری تغییرات صورت یافته در ارکان مدیریتی خود بتواند خودی نشان دهد و روزه‌داران را سیراب از برنامه‌های ارزنده و قابل تامل خود کند؛ برنامه‌هایی که در عین همسویی با ایام عرفانی این ماه گرانقدر باید بتوانند ساعاتی خوش را برای مخاطبان به ارمغان بیاورند و از این رو بخش مهمی از برنامه‌ها اختصاص به سریال‌هایی با نگاه طنازانه دارد.
سریال‌هایی با محوریت خانواده
 امسال تلویزیون برای این بخش مهم از برنامه‌ها نگاه خود را به 2 سریال تولیدی «پادری» و «برادر» از شبکه‌های اول و دوم دوخته و مینی‌سریال «کشیک قلب» هم در شب‌های لیالی قدر در فاصله بین چهارم تا هشتم تیر با مناسبت خاص موضوعی روی آنتن می‌رود. سریال‌هایی با محوریت خانواده که حال و هوای رمضانی هم دارد و البته در «پادری» براساس آنچه از گروه سازنده سراغ داریم، محوریت اثر بر جذاب بودن و سرگرم‌سازی بیننده است. همچنین مجموعه‌های تلویزیونی «زیرزمین» و «پنجمین خورشید» از اولین روز ماه مبارک رمضان هر روز به ترتیب ساعات ۱۱ و ۱۶ از شبکه 3 سیما بازپخش می‌شود. شبکه ‌آی‌‌فیلم هم بازپخش مجموعه‌های پُرمخاطبی همچون «خداحافظ بچه»، «پایتخت»، «فاخته»، «دردسرهای والدین»، «نبردی دیگر»، «ساعت صفر» و «تنهایی لیلا» را در برنامه دارد. موضوع سریال «برادر» براساس دیدگاهی ملودرام بنا شده و باید دید جواد افشار بعد از تجربه موفق «کیمیا» باز هم می‌تواند با «برادر» خود مخاطبانی بسیار را جذب کند. داستانی از حاج‌کاظم، پهلوان و مرد شناخته‌شده‌ای که تاجر برنج هم بوده و تنها جنس ایرانی را معامله می‌کند، از این رو سریال گوشه چشمی هم به موضوع مهم حمایت از تولید ملی دارد. حاج‌کاظم به همراه پسرش مسعود و دخترش مریم که یک روزنامه‌نگار پرجنب‌وجوش است، ضد واردات قاچاق برنج‌های تاریخ گذشته و مسموم به ایران مبارزه می‌‌کند و این اقدام باعث دشمنی دلالان و قاچاقچیان این تجارت با وی می‌شود تا دشمنان با اغفال ناصر پسر دیگر او، به تجارت سالم حاج کاظم خدشه وارد کنند و همین امر به وقوع ماجراهایی منجر می‌شود. اما سریال «پادری» با نام پیشین «دودکش» هم حکایتی دارد. سریالی به تهیه‌کنندگی نامی آشنا چون سیدمحمود رضوی که در آخرین روزها از باکس مجموعه‌های تلویزیون نوروز حذف شد و جای خود را به «بیمار استاندارد» داد و حالا محمدحسین لطیفی می‌خواهد با «پادری» خود لحظات شادی را برای مخاطب در ماه رمضان رقم بزند. سریالی که در 21 قسمت هر شب ساعت 22 در ایام ماه مبارک رمضان 1395 (جز شب‌های قدر) از شبکه یک سیما پخش می‌شود. ادامه داستان «دودکش»ی‌ها و قالیشویی مشتاق و انبوهی از فرش‌های نشسته!... مسابقه «ثانیه‌ها» هم با ساختاری متفاوت و متناسب با ماه رمضان در دستور کار شبکه 2 قرار گرفته که با حضور شرکت‌کنندگانی از اقشار مختلف و طراحی پرسش‌هایی همخوان با ایام ماه مبارک رمضان پخش می‌شود.
 ‌برنامه‌های افطار شبکه‌ها: وقت گشایش‌
یکی از مهم‌ترین ساعات برای روزه‌داران نزدیک شدن به زمان افطار و گشایش روزه‌هایی است که برای رضایت معبود و رسیدن به نگاهی شفاف گرفته می‌شود. شبکه یک سیما با «شهر باران» به دنبال بارانی‌ترین نگاه برای روزه‌داران است. برنامه‌ای که با ارائه آیتم‌هایی از سخنرانی تا ترکیبی از بخش‌های روح‌نواز هر روز بعد از خبر ساعت 19 آغاز شده و تا پیش از مشروح اخبار ساعت 21 ادامه خواهد داشت. محوریت برنامه با مسائل اجتماعی از قبیل ازدواج و تشکیل خانواده است و هر شب متناسب با موضوع، چند میهمان به این برنامه می‌آیند. اما امسال هم مخاطبان «ماه عسل» را در شبکه 3 سیما تجربه می‌کنند. برنامه‌ای در 30 قسمت 75 دقیقه‌ای که به صورت زنده روانه آنتن می‌شود. برنامه‌ای گفت‌وگومحور که با دعوت میهمانان سعی دارد فضایی درس‌آموز را برای بینندگان ایجاد کند. مخاطبان شبکه قرآن هم در ایام همجوار با افطار، میهمان «ضیافت» می‌شوند. ضیافتی با رویکرد معرفی سیره علما و ایجاد فضای معنوی در لحظات افطار که همه روزه از ساعت 19:30 تا 21 به صورت زنده و مستقیم میهمان سفره‌های مخاطبان قرآنی می‌شود. همچنین در این ماه فرخنده برنامه‌هایی ویژه با محوریت سبک زندگی هم از شبکه‌های مختلف سیما پخش می‌شود که از جمله آنها مجموعه فیلم‌های کوتاه «زندگی به سبک بندگی» است که در 30 قسمت 5 دقیقه‌ای در گروه آموزش شبکه قرآن سیما تهیه و پخش خواهد شد. شبکه افق هم هر روز ساعت 17:30 از مسجد گوهرشاد در حرم امام رضا(ع) تلاوت روزانه را به روح یکی از شهدای مدافع حرم هدیه می‌کند.
‌برنامه‌های سحر ماه مبارک: همسفر  «ماه خدا»
سحرگاه تا لحظات رسیدن به سپیده اذان صبح از جمله مهم‌ترین لحظات بیداری همسفران ماه خدا است و شبکه یک سیما با برنامه «ماه خدا» سعی دارد همدل با دعای سحرنشینان رمضان باشد. برنامه‌ای که امسال با اجرای حسن سلطانی از ساعت 2 بامداد با آیتم‌های گفت‌وگوی کارشناسی و مناجات‌خوانی توسط مناجات‌خوان‌های فارسی، گفت‌وگوی تلفنی با بزرگان و علما، دعای سحر، اذان صبح، پخش نماز صبح و در آخر قرائت یک جزء از قرآن کریم از شبکه یک سیما پخش خواهد شد. شبکه 2 سیما نیز با برنامه «نوسفران» ساعت 3 بامداد به مدت 60 دقیقه به تهیه‌کنندگی محمدمهدی ابهری و اجرای سیدجواد هاشمی با هدف توجه ویژه به نوجوانان در کلیت خانواده و انتقال باورهای دینی به نسل جدید، همراهی بزرگسالان با نوجوانان و کودکان در لحظه‌های معنوی سحر و احیای آیین‌های مذهبی و دینی روی آنتن می‌رود.  شبکه 3 سیما هم از مرکز سیمای «نور» در قم همراه با مردم است؛ با «سحرگاهان حرم» که هر نیمه‌شب از حرم حضرت معصومه سلام‌الله علیها به صورت زنده روی آنتن این شبکه می‌رود. «نسیم سحری» هم ویژه‌برنامه سحرگاهی شبکه قرآن سیما در ایام ماه مبارک رمضان است که با رویکرد ایجاد فضای معنوی براساس 3 محور شب زنده‌داری، توبه و عبودیت برای مخاطبان در نظر گرفته شده و با اجرای سیدکمال هاشم‌زاده همه روزه در ایام ماه مبارک رمضان از ساعت 2:30 پخش می‌شود. همچنین «سر سفره خدا» عنوان برنامه زنده ویژه سحرگاهی ماه مبارک رمضان شبکه کودک و نوجوان است که به کارگردانی و تهیه‌کنندگی حمیدرضا عطارد در کانال نهال شبکه کودک و نوجوان، در 30 قسمت 70 دقیقه‌ای ویژه کودکان روزه اولی پخش می‌شود. در ماه مبارک رمضان سخنرانی‌های مذهبی نیز با محوریت این ماه معنوی از شبکه‌های سیما توسط خطیبانی چون حضرت آیت‌الله جوادی‌آملی، حجت‌الاسلام والمسلمین انصاریان، حجت‌الاسلام والمسلمین سید محمد میرباقری، حجت‌الاسلام والمسلمین عالی، حجت‌الاسلام والمسلمین رفیعی، حجت‌الاسلام والمسلمین راشد یزدی، آیت‌الله ناصری و مرحوم آیت‌الله مجتبی تهرانی روی آنتن می‌رود.
 

محمد زعیم‌زاده: بعضی عبارات و جملات مهم و صحیح، گاهی اینقدر استفاده می‌شود که  ممکن است مخاطب  پس از مدتی کمتر به معنای آن توجه ‌کند. «یادمان نمی‌رود که چند سال قبل برای گرفتن یک ست از همین کره و چین و ژاپن جشن و پایکوبی راه می‌انداختیم و رقیبان ما در آسیا، هند و پاکستان و قطر بودند» یکی از همین جملات است که هر بار بعد از موفقیت‌های والیبال از مجریان سیما می‌شنویم و دیگر برای‌مان عادی شده اما شاید ایراد کار جای دیگری است، شاید چون عبارت‌های مشابه را درباره سایر رشته‌های ورزشی نمی‌شنویم مجبوریم این همه برای والیبال تکرار کنیم. قیاس موفقیت امروز با گذشته اتفاق شیرینی است که در سایر رشته‌های ورزشی و در حوزه‌هایی چون اقتصاد و فرهنگ و اخلاق و... کمتر  به شنیدن آن عادت داریم.
بله! والیبال موفق است و این موفقیت دلایل متعددی دارد. درباره علل فنی موفقیت والیبال صحبت بماند برای اهلش اما به نظر نگارنده چند دلیل جدی موفقیت والیبال  می‌تواند در سایر حوزه‌ها هم مورد الگوبرداری قرار گیرد.
شاید نکته اول دور بودن از حاشیه باشد، والیبال موفق است چون بازنمایی آن در رسانه‌ها حاشیه‌دار نیست، به عبارتی والیبال موفق است چون «نود» ندارد. برنامه‌ای والیبالی وجود ندارد که هر هفته در یک بازه زمانی نامحدود حاشیه‌ها را به متن بیاورد، فساد در ورزش را به فساد خوب و بد تقسیم کند و فساد خوب فسادی باشد که توسط دوستان صاحب رسانه افشا شود و اگر فردی غیر همسو با او سندی از فساد داشت اجازه طرح در رسانه را نداشته باشد، نوع نقد به موضوعات با نسبت دلبستگی مجری برنامه به دولت و وزارت ورزش وقت تنظیم شود و بعد از 17 سال هیچ نتیجه ایجابی مهمی برای آن رشته نداشته باشد. فرق نود نداشتن و نود داشتن دقیقا اندازه چهارم جهان شدن والیبال و چهارم شدن فوتبال در گروه مقدماتی جام‌جهانی است.
نکته دوم ثبات در مدیریت است، حدود 30 سال است 2 نفر در والیبال مدیرند؛ یزدانی خرم و داورزنی، البته صرف ثبات در مدیریت ارزش نیست اما زمان دادن به مدیر تحول‌آفرین و مدیریتی که در مسیر صحیح  و بدون حاشیه سعی در حل مسائل اصلی را دارد اقدامی عقلانی است. حدود 20 سال پیش که والیبال ایران تیم هفتم و هشتم آسیا بود و هنوز ملی‌پوشان ایرانی به تکنولوژی سرویس پرشی دست پیدا نکرده بودند و بهترین بازیکنانش اصطلاحا سرویس قابلمه‌ای می‌زدند و در هر ست نصف چشم‌بادامی‌ها امتیاز کسب می‌کردند، مدیریت وقت به سمت حل ریشه‌ای ماجرا رفت و سعی نکرد به سبک کلاسیک بسیاری از مدیران کشور با روش دوربرگردان‌سازی مشکلات را به دمی جلوتر پاس بدهد؛ چند مربی صاحب سبک و با تجربه خارجی را به کار گرفت و ضمن آموزش مربیان ایرانی به استعدادیابی از سراسر ایران پرداخت و امکانات حداقلی برای پرورش استعدادها را در سراسر ایران توزیع کرد. ماحصل کار تشکیل تیمی جوان و با استعداد از سراسر ایران بود که فدراسیون پای نتایج ضعیف و آزمون و خطایش هم ایستاد. تیمی که ستاره‌هایش محصول کار گلخانه‌ای نقطه‌ای نیستند بلکه ستاره‌هایی از گنبد و آمل و بابل تا کرج و همدان و کاشان و ارومیه هستند. کاری ریشه‌ای که ریشه‌هایش هم زایش دارد و مولد است. تیمی که امروز از نونهالش تا بزرگسالش موفق است.
نکته دیگر همکاری همه اجزای والیبال برای حل مسائل بود؛ در این پروسه بیست‌وچند ساله پیشرفت کسی برای زمین زدن رقیبش با منافع عمومی والیبال بازی نکرد و سعی نکرد مثلا برای اینکه مسؤول یکی از بخش‌ها رقیبش در انتخابات بعدی ریاست فدراسیون نشود بودجه‌اش را قطع کند، درست مثل متروی تهران! در مدیریت والیبال و حتی در اوج موفقیت‌ها و زمانی که این رشته از یک ورزش دانشگاهی محدود به یک رشته ملی و محبوب بدل شده بود، کسی سودای وزارت و وکالت و شورانشینی به سرش نزد، هیچ‌کس هم یک‌ شبه قرآن‌پژوه و متخصص فرهنگی و صاحبنظر حوزه نماز نشد، همه در محدوده تخصص خود متعهدانه ماندند و مشکلات و موضوعات را حل و فصل کردند.
والیبال نشان داد می‌شود و می‌توانیم، اگر همه چیز سر جای خودش باشد، اگر دنبال ژست نباشیم، دنبال آرزوهای محال نرویم و به نقاط خیالی دل نبندیم. اقتصاد، فرهنگ عمومی، اخلاق و البته ورزش... اینها بخشی از  یک لیست بلندبالاست که می‌توان گفت هنوز پس از 38 سال از پیروزی انقلاب اسلامی با تراز انقلاب فاصله طولانی دارند، چون به‌رغم تذکرها و توصیه‌ها  انقلابی و عقلانی مدیریت نشده‌اند.

گروه سیاسی: فرمانده نیروی دریایی سپاه از مواضع مشکوک و ادعاهای عجیب برخی مسؤولان درباره احتمال حمله نظامی به ایران در صورت نبود برجام انتقاد کرد و گفت: کسانی که این قبیل ادعاها را مطرح می‌کنند باید از این گفته خود توبه کنند.
به گزارش «وطن امروز»، پس از آشکار شدن بدعهدی آمریکایی‌ها درباره انجام تعهدات خود در برجام، بویژه در موضوع مانع‌تراشی بر سر از سرگیری تجارت بانک‌های معتبر دنیا با ایران، موضوعیت توافق هسته‌ای و ماهیت برجام در افکار عمومی ایران بشدت آسیب دید. با این حال اما مقامات دولت حسن روحانی این بار برای توجیه برجام یک ادعای عجیب مطرح کرده و مدعی شدند برجام باعث شد گزینه نظامی علیه ایران اعمال نشود. این اظهارات نخستین‌بار توسط مجید انصاری مطرح شد. کارشناسان نیز عنوان کردند این موضع‌گیری دولتی‌ها برای اعتبارتراشی برای برجام و توجیه این توافق است. با این حال اما حسن روحانی نیز در سخنرانی خود به مناسبت سالگرد ارتحال امام خمینی (ره) در حرم مطهر، این ادعا را تکرار کرد و مدعی شد برجام سایه جنگ را از سر ایران برداشت.
اما این ادعا‌ها با واکنش مقامات نظامی مواجه شد و فرمانده نیروی دریایی سپاه گفت: این افراد باید به خاطر کتمان واقعیات توبه کنند.
دریادار علی فدوی در گفت‌وگو با فارس گفت: یکی از موضوعات مهم امروز این است که یکسری از افراد کتمان حقیقت کردند و سعی در انحراف افکار عمومی و مردم داشتند، مبنی بر اینکه احتمال وقوع جنگ وجود دارد و سرمنشأ آن هم آمریکایی‌ها هستند. وی افزود: این موضوع کاملاً برعکس است و سال‌های طولانی است آمریکایی‌ها به شرایطی رسیده‌اند که مواظب‌ترین کشور برای اینکه تیری در خلیج‌فارس شلیک نشود هستند، چون آنها اطمینان دارند اگر تیری شلیک شود، ضرر و زیانش با منافع آن قابل مقایسه نیست. فدوی ادامه داد: یک ماه و چند روز پیش وزیر دفاع آمریکا در پایگاه ظفره امارات که در اختیار آمریکایی‌هاست، اعلام کرد «ما و متحدان بین‌المللی و منطقه‌ای‌مان به دنبال این هستیم که توانی ایجاد کنیم که مقابل توان ایران بازدارنده باشد.» این یک مطلب کلیدی و مهم است و خلاف حرف‌هایی بود که برخی افراد برای اهداف و غرایضی می‌زدند و می‌گفتند که ما فلان کار را کردیم که از جنگ جلوگیری کنیم، در حالی که اصلاً چنین چیزی نبود. وی گفت: نه‌تنها احتمال جنگ نبود، بلکه شرایط بازدارنده ما به‌نحوی بود که دشمن به ‌دنبال ایجاد بازدارندگی برای خود بود، لذا این افراد باید از این حرف و انحرافی که ایجاد کرده‌اند، توبه کنند. در دنیا کتمان واقعیت و دروغ و فریب افکار عمومی بزرگ‌ترین گناه است، هرچند مسلمان هم نیستند ولی این موضوع قبیح‌ترین و زشت‌ترین کار در یک کشور است که اگر مشخص شود فردی این‌کار را کرده، درکمتر از یک ساعت استعفا می‌دهد.
 

ضیاءالدین عمادی : مدتی است برخی مسؤولان وزارت نفت بویژه مسؤولان شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده‌های نفتی خرید بخشی از سهام یا مشارکت در ساخت پالایشگاه مشترک خارجی در کشورهایی مثل هند، یونان، آفریقای‌جنوبی و همچنین اندونزی، مالزی، برزیل و اسپانیا را مطرح می‌کنند. موافقان این ایده، آن را ابزار مناسبی برای کاهش حجم فشارهای بین‌المللی بر تولید نفت ایران و همچنین مقاومت برابر بازگشت احتمالی تحریم‌ها در آینده می‌دانند. عباس کاظمی، مدیرعامل شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده‌های نفتی که 19 آبان سال 94 در گفت‌وگو با خبرگزاری ایرنا گفته بود برای افزایش صادرات نفت باید در خارج از کشور تقاضا ایجاد کنیم تا از طریق آن، فروش بلندمدت نفت کشورمان تضمین شود، 17 فروردین 95 نیز در مصاحبه با همین خبرگزاری به شرح آخرین وضعیت مذاکره برای ساخت این پالایشگاه‌ها پرداخت و سرمایه‌گذاری در پالایشگاه‌های خارج از کشور را رایج‌ترین و مطمئن‌ترین روش برای افزایش صادرات نفت‌خام بیان کرد. ایران در سال 94 به‌طور میانگین 9 تا 5/9 میلیون لیتر در روز بنزین وارد کرد و حتی در صورت بهره‌برداری از پالایشگاه ستاره خلیج‌فارس تا سال آینده، پیش‌بینی مصرف حاکی از آن است که ایران فقط تا سال 1407 صادرکننده بنزین خواهد بود و در صورتی که تا آن موقع پالایشگاه جدیدی به بهره‌برداری نرسد دوباره واردکننده بنزین خواهد شد. قابل توجه است که از میان
7 پالایشگاهی که با عنوان «طرح هفت‌خواهران پالایشی» در اوایل دولت نهم مطرح شد، فقط پالایشگاه ستاره خلیج‌فارس پیشرفت فیزیکی داشت و مابقی آنها از جمله پالایشگاه‌های آناهیتا، پارس و هرمز هر کدام به ظرفیت 150، 120 و 300 هزار بشکه به دلیل کمبود منابع مالی در حد طرح باقی مانده‌اند.
 ساخت پالایشگاه در خارج از کشور شاید راه‌حل خوبی برای افزایش سطح تولید و صادرات نفت ایران در دوران پساتحریم باشد (که این اقدام را هم می‌توان تلاش برای خام‌فروشی بیشتر دانست) اما اگر تحریم‌ها مجددا بازگردند، پالایشگاه‌های خارجی تقریبا هیچ عوایدی برای ایران نخواهند داشت و مانع تحریم نفت ما نخواهند شد، زیرا آمریکا یک بار تا انتهای این مسیر را رفته است و تحریم مجدد ایران برایش آسان‌تر از مرتبه اول است. می‌توانیم بررسی کنیم که ابزارهای آمریکا برای تحریم نفت ایران چه بود؟ و آیا ساخت پالایشگاه در خارج از کشور خواهد توانست مانع تحریم نفت خام شود؟ یکی از راه‌های تحریم، جلوگیری از بیمه کشتی‌ها و نفتکش‌ها بود که مجددا کارآیی خود را برای آمریکا خواهد داشت. راه دیگر عدم سوخت‌رسانی، بانکرینگ و خدمات‌دهی به نفتکش‌های ایران در بنادر و خلیج‌ها بود. اتفاقا کشورهایی که تاکنون بیش از بقیه برای خرید سهام پالایشگاه مطرح شده‌اند کشورهای خیلی دور مثل برزیل، اسپانیا و تایلند هستند که کشتی‌های حامل نفت ایران، برای رسیدن به این مقاصد نیاز قطعی به بانکرینگ دارند. راه سوم بازگشت پول نفت به ایران بود که شاهد هستیم با گذشت چندین ماه از رفع تحریم‌ها هنوز هم این مشکل پابرجاست. تمام این روش‌ها در صورتی که ایران یک یا چند پالایشگاه خارجی حتی با تملک 100 درصد هم داشته باشد، برای تحریم مجدد نفت ایران قابل اجراست.
البته هیچ کشوری اجازه نخواهد داد ایران 100 درصد سهام یک پالایشگاه را در خاک آن کشور داشته باشد یا در صورت وضع مجدد تحریم‌ها، ایران بتواند قوانین گمرکی آن کشور را زیرپا بگذارد. شاید هیات‌مدیره و سهامداران پالایشگاه مذکور حتی در صورت تحریم ایران ابتدا در برابر پذیرش آن مقاومت کنند و تمایل داشته باشند نفت‌خام خود را از ایران تامین کنند اما مطمئنا اراده آنها برابر اعمال حاکمیت دولت آن کشور و فشارهای بین‌المللی آمریکا برای تحریم ایران کاری از پیش نخواهد برد. به عنوان مثال کشور یونان که یکی از خریداران سنتی نفت‌خام ایران بود و بخش قابل توجهی از نفت پالایشگاه‌های خود را از ایران تامین می‌کرد، جزو کشورهایی بود که تا مدتی برابر تحریم‌های آمریکا علیه ایران ایستادگی کرد و نفت ایران را به صورت غیرمستقیم خریداری کرد اما سرانجام مجبور به پذیرش تحریم نفت ایران شد.
آسان‌تر اینکه آمریکا براحتی می‌تواند پالایشگاه خارجی ایران را در لیست تحریم قرار دهد و فراتر از همه اینکه ایران پول نقد خود را به یکسری ماشین‌آلات و تجهیزات فلزی در کشورهای بیگانه تبدیل کند که حتی ممکن است روزگاری کل آنها توسط دشمنان ایران مصادره و اصل پول نیز از دست ایران خارج شود.
به همین دلیل به نظر می‌رسد راه جایگزین مناسب، توسعه روابط منطقه‌ای با اتکا بر ظرفیت منابع انرژی کشور از طریق ساخت پالایشگاه داخلی و تولید و صادرات فرآورده‌های نفتی به کشورهای همسایه است. در همسایگی ایران ظرفیت‌های خیلی مناسبی برای صادرات بنزین، گازوئیل، محصولات پتروشیمی و... وجود دارد. کشور عراق با وجود اینکه کشور نفت‌خیزی است ولی نیازمند سوخت خودرو است. کشورهای افغانستان، پاکستان، ترکمنستان، آذربایجان و حتی ترکیه نیز می‌توانند بازار صادراتی خوبی برای محصولات نفتی ایران باشند. این روش به
2 علت زیر راه‌حل مناسب‌تری نسبت به ساخت پالایشگاه خارجی برای خنثی کردن تحریم‌های احتمالی در آینده است:
1- در ساخت پالایشگاه خارجی، ایران مجبور است نفت‌خام را از اینجا تا کشور مقصد از طریق کشتی حمل کند که براحتی قابل ردیابی است.
2- کیفیت نفت‌خام ایران منحصربه‌فرد و به راحتی قابل شناسایی است در حالی که وقتی این نفت به فرآورده تبدیل شود کیفیت یکسان و استاندارد پیدا می‌کند و ردیابی صادرات آن سخت‌تر می‌شود.
آسان‌ترین راهی که ایران می‌تواند با برنامه‌ریزی بلندمدت آن، به مقاوم‌سازی پیکر اقتصاد، تجارت و صادرات خود بپردازد، وابسته کردن کشورهای همسایه به انرژی ایران است. این یعنی نقطه قوت کشور ما در برابر نقطه ضعف کشورهای همسایه. در این روش انتقال فرآورده‌ها معمولا از راه‌های غیردریایی و اصطلاحا از طریق «شبکه توزیع مویرگی» صورت می‌گیرد. در انتقال با خودروهای تانکر یا خط لوله، رصد مسیر حرکت حامل انرژی سخت‌تر است. ضمن اینکه برای برگشت پول براحتی می‌توان از پیمان‌های پولی دوجانبه یا حتی تهاتر پول نفت با کالاها و خدمات وارداتی از کشور همسایه استفاده کرد. این روش موجب اشتغالزایی و رونق اقتصادی و پرهیز از خام‌فروشی نیز می‌شود. همچنین دستیابی به یک دیپلماسی فعال و وابستگی کشورهای همسایه به انرژی ایران مهم‌ترین مزیت این روش است.
ساخت پالایشگاه مشارکتی در خارج از کشور یا خرید بخشی از سهام، بدون دست یافتن به لیسانس تکنولوژی آن، تجربه‌ای است که عربستان سعودی از سال‌ها پیش دنبال کرد و امروز می‌بینیم نتیجه‌ای جز فرو رفتن بیشتر در خام‌فروشی و وابسته شدن اقتصادش به نفت نداشته است. مضاف بر اینکه این روش با کل خط‌مشی سیاسی کشورهایی مثل عربستان که شریک سیاسی آمریکا محسوب می‌شوند همخوانی دارد اما برای ایران کارآیی چندانی نخواهد داشت.

امیر استکی: آیا بیش از این نیست که او فقط برادر رئیس‌جمهور است و موقعیتی که اکنون در آن قرار دارد مرهون نسبت خونی با ریاست‌جمهور ایران است؟ شاید سوال شود که اشاره به این موضوع بدیهی(اینکه حسین فریدون برادر حسن روحانی است) چه چیزی را روشن می‌کند و اصلا به چه درد می‌خورد؟ به نظر نگارنده توجه به همین نسبت‌های فامیلی بی‌شمار در میان نخبگان سیاسی کشور است که بهترین باب را برای بسیاری گفت‌وگوها درباره سیاست و حکمرانی در ایران می‌گشاید. از آن زمان‌هایی که تاریخ‌نویسان تاریخ  ایران را نوشته‌اند تا همین 4-3 دهه پیش همواره برادران و اقربای پادشاهان جلال، مکنت و قدرت داشته‌اند. یک نفر سلسله‌ای تشکیل می‌داد و یک عمر کسان و نزدیکانش منتفع می‌شدند و بسیار سخت و خارق عادت بود که کسی خارج از دایره خویشاوندی به مناصب اساسی و قدرت دست یابد. برای مثال در همین روزگار خودمان می‌توانیم به عربستان سعودی اشاره کنیم که همه چیز در قبضه قدرت خاندان سعودی، فرزندان و نوادگان عبدالعزیز است. وجود چنین شرایطی راه را برای مستعدان و لایقان مسدود خواهد کرد و چه شود که دست تقدیر همراه باشد و ایام مساعد که کسی خارج از دایره تعیین‌کننده نسبت خونی به جایی برسد.
انقلاب اسلامی ایران در سال 57 از جهتی تلاشی بود برای پایان دادن به این وضعیت و طلبی بود برای انهدام ساختار هزار فامیل و تمنایی بود برای برپایی قافله‌ای که اگر در آن مستعد، کوشا و عُرضه‌‌دار می‌بودی، ساربان شدنت هیچ سخت نبود. پس از انقلاب بسیار کسان که در ادوار شاهنشاهی پیشین هیچ امیدی به دسترسی به ساختارهای قدرت نداشتند، بر مرکب قدرت سوار شدند و قرار هم بر این بود که به نوبت پیاده شوند تا دیگران نیز در فرآیند توزیع منافع نقش داشته باشند. مردمسالاری دینی به سادگی یعنی همین دست به دست شدن قدرت در بستری دینی و همه سازوکارهای انتخاباتی پیش‌بینی شده در آن چنین هدفی را دنبال می‌کنند اما در عمل درصدی خطا در کارکرد این ساختار سیاسی وارد شد. خطا و انحراف درست از همان جایی آغاز شد که دوباره پیوندهای خونی و محفلی و دوستانه به فرآیند سیاسی کشور نفوذ کرد. این‌بار اما نه به عنوان بستر اصلی ولی به عنوان جریان حاشیه‌ای و تا حدود زیادی قدرتمند. علاوه بر این مساله و در کنار آن می‌شود به فریز شدن معیارهای صلاحیت و اهلیت در برهه آغازین انقلاب اشاره کرد. یعنی اگر کسی در آن روزهای ابتدایی حضور داشته باشد همواره خود را محق می‌داند که بدون در نظر گرفتن حال فعلی‌اش سنجیده شود. اینگونه بود که کم‌کم کاست هزار فامیل دوباره در حال سر برآوردن بود و این کاست قطعا با هر کسی که منافع و موجودیتش را به چالش می‌کشید به مخالفت برمی‌خاست حتی اگر آن شخص نماینده قانونی برآمده از رأی و خواست ملت باشد. سال 88 همین کاست و الیگارشی سیاسی بود که تاب تحمل نظر مردم را نداشت و براحتی همه چیز را زیر سوال برد. این جریان در آن ایام با قرار دادن خود در موقعیت تنها آلترناتیو موجود برای جمهوری اسلامی ایران با دشمنان خارجی همراه شد و به زعم خود وارد بازی 2 سر برد شد که در نهایت آن یا منتخب مردم جای خود را به نماینده آنان یعنی میرحسین موسوی می‌داد یا اینکه جمهوری اسلامی فرو می‌پاشید که در آن صورت هم در سیستم بعدی باز همان‌ها بودند که به عنوان تنها آلترناتیو موجود و بازیگران اصلی، قدرت را در دست می‌گرفتند. به هر حال در محاسبات آنها حالت دوم بسیار بهتر و عملیاتی‌تر بود، چرا که به‌زعم خود از دست نهادهای بالادستی ارزشی راحت می‌شدند و قادر بودند ساختار سیاسی جدید را در هماهنگی با نظام لیبرال ـ سرمایه‌داری حاکم بر جهان برای یک دوره ـ طولانی‌مدت استیلای سیاسی ـ شکل دهند. اما همان‌گونه که همگان دیدند دست الهی این بازی را بر هم زد و قاعدتا پس از شکست چنین هجمه گسترده قانون‌شکنانه‌ای چیزی جز مجازات توسط ساختارهای قانونی در انتظار آنها نبود. اگرچه این مجازات در سایه رأفت اسلامی نظام و همچنین مشی منافقانه و پنهانکارانه بسیاری بازیگران، بسیار آسان گرفته شد.
مصطفی تاجزاده نیز یکی از کسانی بود که در این کارزار براندازانه میدانداری می‌کرد و خود بدان مفتخر نیز بود و به همین جرم به زندان رفت و پس از آزادی از زندان کوتاه‌مدت خود به گرمی مورد استقبال هم‌مسلکان خود قرار گرفت که در این میان حضور دکتر عارف به عنوان یکی از مدعیان قانونگرایی و اعتدال و حسین فریدون به عنوان یکی از شریکان قافله بسیار تعجب‌برانگیز بود. کسانی که براساس ساختارهای سیاسی همان نظامی که امثال تاجزاده‌ها به‌دنبال براندازی‌اش بودند به قدرت رسیده‌اند، چگونه می‌شود که اینچنین گرم به دلجویی او می‌روند؟ آیا غیر از این است که اینان همه خود را از همان کاست سیاسی و همان جمع دوستان سابق و همان هزار فامیل جدید می‌دانند و امروز پس از سپری شدن دوران زندان تاجزاده به دلجویی از سپر بلای خود رفته‌اند؟ آیا نباید به امثال حسین فریدون‌ها حق داد که به آن چیزی که آنها را به قدرت، مکنت و امکان ثروت‌اندوزی رسانده پایبند باشند؟ آیا نباید به امثال عارف حق داد که در ورای ادعای اعتدال و قانونمداری، پاسبان ارزش‌های الیگارشیک هزار فامیل باشند؟ نگارنده به آنها حق می‌دهد، چرا که هیچ این رنگ و لعاب امروزی آنان را اصیل نمی‌داند و آنها را همان جمع دوستان و اعضای شبکه پیوسته هزار فامیل می‌داند که سال‌هاست به گفته خود بر سر سفره انقلاب نشسته‌اند
و هیچ چشم دیدن چهره‌های جدید را بر سر این سفره ندارند.