
سیدعلی موسوی: کنسرت بهنام بانی در سالن Peacock Theater لسآنجلس که (۲۱ سپتامبر/ ۳۰ شهریور) با حضور بیش از ۶ هزار نفر برگزار شد، به صحنهای برای نمایش شکافهای عمیق میان ایرانیان خارج از کشور تبدیل شد. این رویداد که همزمان با سالگرد شورش تروریستی «زن، زندگی، آزادی» برگزار شد، از سوی برخی چهرههای اپوزیسیون – بویژه سلطنتطلبان هوادار رضا پهلوی و خوانندگان لسآنجلسی مانند حمید طالبزاده – به عنوان «خیانت به خون کشتهشدگان» محکوم شد. طالبزاده در ویدئویی جنجالی، بانی را «نماینده جمهوری اسلامی» خواند و مخاطبان را به کنسرتهای جایگزین مانند سامی بیگی دعوت کرد؛ اقدامی که حامیانش آن را «کودتا علیه مافیای لسآنجلس» نامیدند. این رویکرد تفرقهافکنانه سلطنتطلبان که به جای تقویت همبستگی، به ایجاد نفرت و دوقطبیسازی دامن زد، بار دیگر نشان داد این گروه بیش از پیش درگیر منافع شخصی و نمایش قدرت است تا حمایت واقعی از آرمانهای به اصطلاح آزادیخواهانه.
این حمله، عمدتاً در فضای دیجیتال و رسانههای ماهوارهای اپوزیسیون شکل گرفت. در پلتفرم ایکس، هشتگهای تحریم وایرال شد و اکانتهایی مانند «حافظه تاریخی» با بازنشر ویدئوهای قدیمی بانی (مانند حمایت از «مدافعان حرم») تلاش کردند او را به عنوان «همکار رژیم» قاببندی کنند. تلویزیونهایی مانند منوتو و اینترنشنال نیز با گزارشهای جهتدار، روایت «شادی در زمان عزاداری» را تقویت کردند که به تهدیدهای شخصی علیه شرکتکنندگان منجر شد. علیرضا امیرقاسمی، مجری شناختهشده، خشم خود را از این «تلاشهای ناکام» ابراز کرد و حتی عماد طالبزاده، برادر حمید، به ویدئوی او واکنش نشان داد. رفتارهای تند و غیراخلاقی سلطنتطلبان حتی به حملات شخصی علیه چهرههایی مانند بهروز وثوقی و فائقه آتشین (گوگوش) گسترش یافت که نشاندهنده عمق کینهتوزی و تنگنظری این گروه است. از منظر رسانهای، این کمپین نمونهای از «جنگ هیبریدی» بود: ترکیبی از ویرالمارکتینگ در شبکههای اجتماعی و پوشش سنتی برای بسیج عاطفی اما نتیجه کاملاً معکوس بود؛ بلیتها پیش از موعد فروخته شد و کنسرت به یکی از پرمخاطبترین رویدادهای اخیر ایرانیان در آمریکا تبدیل شد. این شکست نهتنها به اصطلاح «مافیای لسآنجلس» را تضعیف نکرد، بلکه چهره سلطنتطلبان را به عنوان گروهی متعصب، تفرقهافکن و دور از واقعیت در برابر افکار عمومی ایرانیان خارج از کشور تخریب کرد. این گروه که ادعای رهبری اپوزیسیون را دارد، با این اقدامات نشان داد بیش از وحدت و همدلی، به دنبال خودنمایی و حذف رقباست.