برانکو خسته

پس از شکست تلخ پرسپولیس در خرم‌آباد و کنار رفتن رضا درویش از مدیریت، باشگاه در میانه‌ بحرانی بی‌نقشه ایستاده است. هیأت‌مدیره جلسه‌ای فوری ترتیب داده تا تکلیف نیمکت را روشن کند اما در میان اسامی پرطمطراق، همه دوباره به نامی قدیمی برگشته‌اند؛ همان مربی‌ای که زمانی ۳ جام پیاپی را به باشگاه آورد و با نظم، انضباط و لبخند، فوتبال ایران را درس داد.
اما دوران رؤیا به سر آمده است.
در تماس کوتاهی که از سوی مدیر تازه‌ منصوب‌شده‌ پرسپولیس با او گرفته شد، برانکو با لحنی آرام و بی‌هیجان پاسخ داد: «در موقعیتی نیستم که بخواهم دوباره وارد باشگاه‌ها شوم. سال‌ها درگیر این هیاهو بوده‌ام و حالا ترجیح می‌دهم یا در سطح ملی کار کنم یا شاید اصلاً از مربیگری فاصله بگیرم».
این جمله ساده، مهر پایانی بود بر تمام شایعاتی که در رسانه‌ها پیچیده بود. مرد کروات، همانقدر که در زمین سخت‌گیر است، در تصمیم‌گیری نیز قاطع است. او حالا در ۷۲ سالگی در مرز بازنشستگی از نیمکت ایستاده؛ مردی که  به نقطه‌ای رسیده که شور رقابت در او کم‌ شده است. خودش می‌گوید سال‌ها در چمدانش جز پیراهن قرمز و دفتر تمرین چیزی نداشت اما امروز به سکوت و آرامش خانه‌اش در زاگرب بیش از فریاد تماشاگران نیاز دارد.
برای هواداران پرسپولیس، این خبر شبیه شنیدن وداع یک قهرمان است. هنوز وقتی نامش برده می‌شود، تصویر جشن قهرمانی در ذهن‌ها زنده می‌شود؛ روزهایی که پرسپولیس نظم داشت، نظم از نوع برانکویی اما فوتبال بی‌رحم‌تر از آن است که برای خاطره‌ها صبر کند. اکنون هیأت‌مدیره باید نیمکتی را پر کند که دیگر جای خالی‌اش فقط با یک نام پر نمی‌شود، بلکه با فلسفه‌ای که از بین رفته است، باید پر شود.
در محافل فوتبالی گفته می‌شود برانکو ۲ پیشنهاد ملی دارد و به احتمال زیاد به جای باشگاه‌داری، آخرین سال‌های عمر حرفه‌ای‌اش را کنار تیم‌های ملی خواهد گذراند. شاید همین تغییر مسیر دلیل آرامش صدایش در پاسخ به پرسش خبرنگاران بود؛ آرامشی که سال‌ها پیش روی خط طولی آزادی هم با همان وقار نشان می‌داد.
پرسپولیس در بزنگاه تصمیمی تازه است اما بدون برانکو. مردی که رفت تا ثابت کند بعضی‌ها برای برگشتن ساخته نشده‌اند. هواداران اما هنوز باور ندارند قهرمان‌شان دیگر بازنخواهد گشت.
شاید حق با آنها باشد؛ قهرمانان هرگز واقعاً نمی‌روند، فقط در سکوت ادامه می‌دهند.