کلوزآپ آتش

بهراد رشوند: ۱- اتوبوس گمشده بی‌آنکه بیش از اندازه روی مصالح دراماتیکش مانور دهد و بی‌آنکه در تعریف خرده‌ اتفاقات داستانش مکث داشته باشد، با تمرکز بر سوژه اصلی، دیگر عناصر فرعی را به آن گره می‌زند تا تجربه‌ای مهیج، پراضطراب و نفس‌گیر را برای مخاطبش رقم بزند.
۲- داستان بر اساس ماجرایی واقعی از نجات ۲۲ کودک به ‌دست کوین مک‌کی (راننده سرویس مدرسه) و مری لودویگ (معلم مدرسه) از آتش‌سوزی مرگبار کمپ فایر کالیفرنیا روایت شده. 
۳- در ابتدا با کوین همراه می‌شویم تا اطلاعاتی از کم و کیف زندگی او، شغلش، شخصیتش، رابطه‌اش با مادر، پسر و همسر سابقش دستگیرمان شود. نقطه قوت فیلم آنجاست که فیلمساز با پرهیز از اضافه‌گویی درباره مشکلات شخصی این کاراکتر، ترجیح می‌دهد مسیر درام را به حادثه اصلی پیوند بزند.
۴- پس کمی بعد از آشنایی با کوین، با نخستین موج آتش‌سوزی مواجه می‌شویم و حالا به‌ صورت موازی هم شاهد تلاش‌های نیروهای امداد برای کنترل اوضاع و فرار مردم از آن مهلکه هستیم و هم کوین را پشت فرمان در حال انجام کار با همه دغدغه‌های فکری و مشکلاتش دنبال می‌کنیم تا در نهایت برسیم به نقطه‌ اتصال این 2 موقعیت. درست همین‌جاست که هنر دست و ضرب شست فیلمساز به چشم می‌آید: از دوربین روی دست، فیلمبرداری پرحرکت و فوران نماهای درشت گرفته تا تمهیدات فیلم‌های جنگی، زوم‌های ناگهانی و برش‌های سرعتی، لحظاتی قابل تحسین و هیجان‌انگیز‌ را در دل دود و آتش به تصویر می‌کشند.
۵- «اتوبوس گمشده» فیلمی است با بیشترین شگردهای فنی و خلاقیت‌های سبکی. سرشار از پلان‌های پرزحمت و سکانس‌های خوش ساخت برای تماشاگری که تشنه صحنه‌های اکشن است و البته پر از صحنه‌های سخت و طاقت‌فرسا برای بیننده‌ای که آن وضعیت دردناک را تجربه کرده است.