هجو و هیجان

بهراد رشوند: ۱- دهمین فیلم پل توماس اندرسن به‌مثابه نقطه اوج یک سکانس اکشن شروع می‌شود اما در همان هاگیر و واگیر افتتاحیه و طرح مساله تبعیض‌های نژادی و اقلیتی، رگه‌هایی از نشانه‌های طنز را هم رو می‌کند، لحظات غافلگیرکننده‌اش را نشان‌مان می‌دهد، به‌نهایت سرعت می‌رسد، ۱۶ سال جلو می‌رود و چند لحظه‌ای متوقف می‌شود تا به‌شکلی زیرکانه تمام این جزئیات ریز با شدت و قدرت بیشتری تکرار شوند؛ جزئیاتی که از قبل به آن اشاره شده اما آنقدر فشرده و محدود بوده که در دیدار دوباره نفسگیر و ناگهانی ظاهر می‌شوند.
۲- «نبرد پشت نبرد» ابتدا گروهی از انقلابی‌های رادیکال تحت ‌عنوان فرنچ ۷۵ به رهبری زنی سیاه‌پوست به اسم پرفیدیا بورلی هیلز را معرفی می‌کند. انگیزه‌ آنها برای مقابله با سیستم و تقابل میان پرفیدیا و سرهنگ استیون جی لاکجا در دقایق ابتدایی پررنگ می‌شود تا شاید بیننده ابتدا اینگونه برداشت کند که صرفا با فیلمی با تِم انتقاد از سیاست، طغیان علیه قانون و شورش در برابر نظام مواجه است اما طولی نمی‌کشد که جنبه‌های انسانی و احساسی ماجرا با طنزی تلخ و خنده‌دار از راه می‌رسند که همین تِم را هم زیر سوال می‌برند تا جناب اندرسن، کلکسیونی ترکیبی از هجو و هیجان را با رویکردهایی مختلف و گسترده به تصویر بکشد.
۳- مخاطبی که آن حجم از صحنه‌های پر زدو‌خورد دقایق اول را دیده، بالطبع هر کجا که احساس کند کاراکترها قرار است با موقعیتی پرفرارونشیب و پرالتهاب دست‌و‌پنجه نرم کنند، انتظار همان لحظات اکشن اولیه را می‌کشد اما ابتکار هوشمندانه کارگردان جایی نمایان می‌شود که تصمیم می‌گیرد عوض تکرار همان صحنه‌ها و برخلاف حدس بیننده، شکلی ویژه از هجو و کمدی را رونمایی کند که از قبل دیده شده اما آنقدر سریع و کوتاه پیش رفته که حالا حضورش سرزده و غیرقابل پیش‌بینی جلوه می‌کند: این ترفند مبتکرانه، ساختمان فیلمی را شکل داده که در انتظار هیجان‌، خنده‌دار است و در اوج التهاب، دیوانه‌وار.
۴- مثلث قدرتمند فیلمبرداری، تدوین و موسیقی به کمک طرح و نقشه فیلمساز می‌آیند تا مخاطب را ذره‌ذره برای رسیدن به چشم‌گیرترین سکانس‌های فیلم آماده کنند: نت‌های پیانو مرموزانه نواخته می‌شوند، دوربین موقعیت را دنبال می‌کند و تدوینگر با سرعت پلان‌ها را به ‌هم می‌چسباند تا آنجا که فکرش را نمی‌کنیم بخندیم، آنجا که انتظارش را نداریم شوکه شویم و دست‌آخر نظاره‌گر فیلمی باشیم که تا انتها از آن چشم برنداریم.
۵- «نبرد پشت نبرد» از تماشایی‌ترین فیلم‌های امسال است که به ‌دقت طراحی شده و از جنبه‌های فراوانی قابل تحلیل است؛ البته که بازی دی‌کاپریو به‌ مانند همیشه دیدنی و با یکی از جذاب‌ترین اجراهای‌ شان پن همراه هستیم.