مجتبی اصغری: کمی آن طرف‌تر از تریبونی که رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس از آن «حماسه خودکار» سیدعباس عراقچی و «دیپلماسی زبان بدن» ظریف، مذاکره‌کنندگان کشورمان تعریف می‌کرد؛ یک مقدار دورتر از جایگاه رئیس مجلس و محل بحث درباره میزان اهمیت و اعتبار «سگ یک سیاستمدار سابق»، جبهه انقلاب اشکالات حقوقی برجام و قطعنامه و گره‌های ضمائم پیچیده و تخصصی آن را با هدف اطلاع از وضعیت امنیت ملی کشور، جست‌وجو می‌کرد.
براساس متون بررسی شده، از برنامه هسته‌ای کشورمان به واقع همان باقی خواهد ماند که پیش از این هشدارش را بارها داده بودیم؛ برنامه هسته‌ای سمبلیک ایران! با غنی‌سازی کمتر از 5/3 درصد دست‌کم برای 15 سال! هر چند پس از آن هم بدون کسب توافقی دیگر، امکانی برای تصمیم‌گیری مستقل وجود نخواهد داشت. «افریم هالووی»، رئیس سابق موساد در تایید اهمیت تن دادن ایران به چنین شروطی می‌گوید: «در خاورمیانه پذیرش یک دهه محدودیت حکم ابدیت را دارد!»  اشاره‌اش به سرعت بالای تغییرات ژئوپلیتیک منطقه و جا ماندن از جنگ بقا به واسطه خلع ید از ابزارهای قدرت است. او که از مدیران صهیونیست ارشد برنامه «ایران پروجکت» به شمار می‌رود، در ادامه برای همراه ساختن جامعه نظامی اسرائیل با توافق می‌گوید: «باید ببینید تا باور کنید ایران به یک رژیم نظارت تهاجمی و منحصر به فرد که بی‌نظیر در سراسر جهان است، رضایت داده!
این شرایط ما را  قادر می‌کند تا حتی از سایت‌های نظامی که رهبر ایران اعلام کرد اجازه بازرسی از آنها را نخواهد داد، اطلاعات کسب کنیم. ما موفق به ایجاد رویه‌ای شدیم که حتی بدون کسب رضایت روسیه و چین یک اجماع جهانی برای بازگرداندن تحریم‌های مجدد علیه ایران شکل یابد و اینها فقط لیستی محدود از امتیازات پیچیده اما روشنی است که به دست آورده‌ایم»!
کمی از سرزمین‌های اشغالی فاصله می‌گیریم... اینجا کنگره آمریکاست! یک نماینده در بحبوحه تعطیلی‌های پی‌درپی مجلس کشورمان، بر سر جان کری و تیمش فریاد می‌زند که چرا هنوز توافق محرمانه ایران و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را به آنها تقدیم نکرده‌اند! جان کری برای حفظ ظاهر هم که شده می‌گوید: «این توافق میان ایران و آژانس است و هیچ کشوری حق دسترسی به چنین مفاد محرمانه‌ای را ندارد». نماینده دوباره فریاد می‌زند که «سوزان رایس» پیش از این به مفاد توافق محرمانه آژانس دسترسی پیدا کرده پس باید متن به کنگره آمریکا نیز ارائه شود! نتیجه اینکه «مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی»، همان کسی که تیم مذاکره‌کننده کشورمان همه تخم‌مرغ‌های آرزومندی را در سبد قضاوت عادلانه‌اش چیده، برای ادای توضیحات به کنگره می‌رود!
دوباره بازگردیم به ایران... مجلس شورای اسلامی متن ترجمه برجام و قطعنامه را به وزارت امور خارجه بازپس فرستاده چون پراشکال و غیرحقیقی ارزیابی شده است... کمی آن طرف‌تر یک نماینده اصلاح‌طلب بی‌اعتنا به منافع ملی با پوزخند می‌گوید: «دلواپسان متن انگلیسی برجام را بخوانند تا خیال‌شان راحت شود؛ البته اگر می‌توانند!» رسما دعوت به «خواب خرگوشی» می‌کنند. خوشحالند که اوباما دلواپس آینده انتخاباتی‌شان است و «تامین امنیت حزبی» را کافی و وافی می‌دانند.
اما حامیان منافع ملی هنوز با مدعیان دولتی درگیرند چون هنوز مصوبه به مجلس نرسیده و عده‌ای به دروغ «مصلحت خویش» را «مصلحت نظام» می‌خوانند! اینجا بچه‌های انقلاب به زبان انگلیسی روضه مکشوفه امنیت ملی می‌خوانند! یک کارشناس چند روز پیش در ‌«وطن امروز» فاش کرد که «مکانیسم دسترسی و بازرسی مندرج در متون برجام و قطعنامه 2231، بسیار فراتر از میزانی است که صرفا برای کنترل برنامه هسته‌ای ایران یا مطمئن شدن از پایبندی ایران به تعهداتش طبق برجام نیاز است. در واقع این مکانیسم کیلومترها فراتر از پروتکل الحاقی است و چتری از نظارت بر فراز ایران می‌گسترد که خروجی آن به کنترل درآوردن همه فعالیت‌های علمی، تحقیقاتی، ساخت‌وساز و تحقیق و توسعه مرتبط با برنامه‌های امنیت ملی ایران در حوزه‌های علمی، صنعتی، فناوری‌های نوین، نظامی، فناوری‌های پیشرفته و... است».
خبری در دست نیست که نمایندگان مجلس شورای اسلامی در بررسی‌های‌شان به سند
INFCIRC/254 و فهرست اقلام و اجناس و تجهیزات و نرم‌افزارهایی که من‌بعد قرار است توسط «گروه تامین‌کنندگان تجهیزات هسته‌ای» تعیین شود که به ایران وارد شوند یا نشوند و رژیم بازرسی‌های حاکم بر این روند، رسیده‌اند یا نه! اطلاع نداریم لیست محدودیت‌های نظامی و تکنولوژیک تحمیلی به ایران و ارتباط آن با امنیت ملی و استقلال کشور توجیه‌پذیر ارزیابی شده یا خیر! هر چه هست «یوزی اِوِن» استاد بزرگ فیزیک هسته‌ای دانشگاه تل‌آویو و دانشمند رآکتور دیمونا را مجاب کرده در دفاع از توافق هسته‌ای ایران و 6 کشور بگوید: «این توافق دست‌کم برنامه هسته‌ای ایران را بیش از 15 سال به تاخیر می‌اندازد. از نظر من و کارشناسان هسته‌ای اسرائیل، مهم نیست ایرانیان پس از اعلام توافق در خیابان‌ها جشن گرفته‌اند، بلکه اهمیت ماجرا در این است که آنها بدون اینکه اجازه داده باشند زهر در کام خود ریخته‌اند»!
درگیری در کنگره آمریکا همچنان با سر و صدای بسیار جریان دارد. «جک لو»، وزیر خزانه‌داری آمریکا از رژیم تحریم‌ها علیه ایران دفاع می‌کند و می‌گوید: «یکپارچگی علیه ایران در این تحریم‌ها باعث تغییر رفتار هسته‌ای ایران شد»! او تاکید دارد در صورت لغو تحریم‌ها عملا در حدود ۵۰ میلیارد دلار از دارایی‌های مسدود شده ایران به کشور بازمی‌گردد و بقیه (از کل ۱۱۰ میلیارد دلار) صرف تعهدات خواهد شد.
نوبت به جان کری می‌رسد... اینجا هیچ خبری از تعطیلات تابستانی نیست! یک نماینده خشمگین از جان کری سوال دارد: چگونه می‌توانید مانع دستیابی ژنرال قاسم سلیمانی و سپاه به دارایی‌های آزاد‌شده ایران شوید؟ پاسخ در همان ضمیمه‌های کذایی است که با جزئیات خسته‌کننده بسیار تخصصی از نامحرمان حفاظت شده‌اند... پول به چه کار قاسم سلیمانی که افتخار همه ایرانی‌ها و ملت‌های منطقه است، می‌آید. ساده‌اش این می‌شود که یا مستقیم هزینه جنگ با داعش و تروریست‌های فرامنطقه‌ای می‌شود تا مجبور به جنگ در خانه نشویم که با توجه به تاکید آمریکایی‌ها بر عدم لغو «تحریم‌های غیرهسته‌ای»، طبیعتا چنین امکانی کماکان به صورت عادی فراهم نیست. یک راه دیگر، تبدیل پول به ادوات و تجهیزات نظامی از مسیر واردات سلاح است که به لطف مذاکره‌کنندگان کشورمان به‌رغم تعجب شدید چین و روسیه، تلاشی برای رفع «تحریم تسلیحاتی» صورت نگرفته است! می‌ماند مسیر «خودکفایی» که آن هم به واسطه قطعنامه 2231 مسدود شده است! بدون موشک‌های دوربرد مجبور به جنگ با داعش در خانه خواهیم شد چون با ژ3 نمی‌توان فلوجه را هدف گرفت! چه بسا سعودی‌ها یا حتی خود صهیونیست‌ها نیز تصمیم بگیرند به جای یمن و غزه، مستقیم ایران خلع‌سلاح شده را هدف قرار دهند چون پشتیبانی لجستیکی از هیچ‌کدام از متحدان منطقه‌ای کشورمان به واسطه مفاد قطعنامه، اسناد و ضمایم برجام دیگر مقدور نیست!
رسانه‌های منفعت‌طلب تاکید دارند بگویند: «ظریف بارها در مذاکرات چه خصوصی با کری، چه در یکی از جلسات وزرای 1+5 در دور آخر، حمایت‌های شدید و قاطعی از سپاه پاسداران انجام داده است». حمایت از سپاه، ارتش و ژنرال‌ها به حکم «خلع سلاح» با کدام اصل دیپلماسی ملی می‌خواند؟! عزت؟ حکمت یا مصلحت؟ شیرین هانتر آمریکایی می‌گوید موگرینی، فابیوس و باقی غریبه‌ها از ایران انتظار دارند در نقش جدید منطقه‌ای، حزب‌الله را مهار کند و حماس را وادار به صلح با اسرائیل! اطمینان عربستان را جلب، اسد را در سوریه سرنگون و نماینده 14 مارس را رئیس‌جمهور لبنان و عراق را هم در جنگ با داعش رها کند! به قول خود هانتر هر چه آمریکا و متحدانش می‌خواهند در حوزه «امنیت ملی ایرانی‌ها» است!  آیا کمیسیون امنیت ملی مجلس شورای اسلامی به دیپلماسی طراحان آمریکایی-اروپایی برجام و قطعنامه با هدف «تامین امنیت اسرائیل» واقف است؟ بی‌شک «دیپلماسی زبان بدن» در دفاع از متون قطعنامه فصل هفتمی و برجام خلع سلاح کارگر نیست.

 

جناب آقای دکتر صادق زیباکلام
استاد محترم دانشگاه تهران و ...
سلام
و اما بعد
از اولین باری که شنیدم روی کرسی دانشگاه از رضاخان دفاع کرده‌اید چند سالی می‌گذرد. آنجا در دفاع از «پهلوی بی‌سواد چکمه‌پوش» گفته بودید: اگر رضاخان نبود باید در زمین دانشگاه تهران چغندر می‌کاشتیم! و یکی از دانشجویان روی سن آمده بود و در پاسخ به حضرتعالی گفته بود: دانشگاهی که می‌خواهد اساتیدی چون شما، ایضا بی‌استدلال، لیبرال و واداده و عاشق آمریکا تربیت کند، همان بهتر که زمینش را شخم بزنند و چغندر بکارند! آنجا در جواب همه وطن‌فروشی‌ها و مملکت به یغمادهی‌های رضاخان یک و حتی یک پاسخ نیاوردید و بی‌استدلال در دفاع از قلدر قزاق کم نگذاشتید.
حالا چند سالی می‌گذرد. شما هستید و هنوز در بعضی جراید و بعضی وقت‌ها در صدا و سیما از رضاخان به نحوی که می‌دانید دفاع می‌کنید. استاد تاریخ خوانده علوم سیاسی مختار است آنچه را که از تاریخ و سیاست می‌فهمد تحویل دانشجو دهد! البته هنوز درست نمی‌دانم مختار هست یا نیست؟ می‌تواند حتی آنچه را که اشتباه فهمیده تحویل دهد یا خیر؟ اما بگذریم که بحث‌های مهم‌تری نیز  جز «دفاع از رضاخان» در مطبوعات و مشروحات‌تان دارید، نوشته‌ها دارید، سخنرانی‌ها دارید و حتی اخیرا دیدم درباره سینما هم حرف زده‌اید. ‌ای والله به این همه وسعت نظر در مجموعه مسائل. بد نیست دستی هم در علوم غریبه ببرید. استعدادش را دارید. آنچه نگارنده کوچک‌تر بنا دارد به استحضار حضرت مستطاب آقای زیباکلام برساند این است که به واقع تا چه اندازه یک استاد دانشگاه حق دارد، «سطحی‌پرداز» باشد؟ در ابتدا آیا این حق را دارد؟ در ثانی برای خود من سوال است که این توانایی برای یک استاد دانشگاه چگونه محقق می‌شود که «عقب‌ماندگی» و «ما نمی‌توانیم» تجویز کند؟
چندی قبل به قاعده واپسگرایی در جلسه‌ای که مشارکتی‌های دانشگاه ترتیب داده بودند، چندگام عقب‌تر رفتید از رضاقلدر و پهلوی و رسیدید به قاجار.
 به مانند استدلال شاه ضعیف‌النفس قاجاری که درباره نفت می‌گفت: «این ماده‌ بدبوی عَفِن را می‌خواهیم چه‌کار کنیم، بگذارید بردارند ببرند»! نتیجه‌گیری کرده‌اید که «آنقدر که هسته‌ای به ما ضرر زده است جنگ نزده است»!
طنز تلخ روزگار است که همه این عجایب‌الاظهارات و نظرات محیرالعقول را در «دانشگاه» داشته‌اید و روزنامه‌های «توافق به هر قیمتی»، روزنامه‌های «پرواز مستقیم تهران - نیویورک» و روزنامه‌های عاشق «سلفی اوباما با میدان آزادی» برای‌تان کف و سوت زده‌اند. و البته بی‌خیال مردم که پول آب می‌دهند، پول برق را جدا!
در همه این 2 سال که مهم‌ترین پرونده ملی ایرانیان در قرن اخیر، در حال رقم خوردن بود، در ستون نوشته‌های‌تان در روزنامه‌های زنجیره‌ای یک بار متن توافق را نگاه نکردید و ننوشتید چه دادیم و چه گرفتیم! در همه این روزها فقط به فکر چیزهای دیگری بودید. مردم را پس از بیانیه لوزان در نامه‌ای سرگشاده نواختید که چرا به خیابان نمی‌ریزند و شادی نمی‌کنند؟
برادر زیباکلام!
 من در سالن برنامه‌ای که در آن گفته بودید «مدیون چکمه‌های رضاخان هستیم» نبودم. رفقایم تعریف می‌کنند که در ادامه هم گفته بودید: « ایران مدیون 2 نفر است؛ یکی شمشیر آغا‌محمدخان و دیگری چکمه رضاخان». عجیب نیست که ایران را مدیون خون شهدا نمی‌دانید، مدیون حضرت امام(ره) نمی‌دانید، آنهایی که یک وجب خاک به دشمن ندادند را نمی‌بینید و در حالی که هم در زمان رضاخان و هم در دوره قاجار کیلومتر‌ها کیلومتر از خاک و دارایی ایران به یغمای غارتگران رفته است، ایران را مدیون بی‌سواد‌های قجری و پهلوی می‌خوانید!
مدرنیته تبلیغی توسط حضرتعالی و باقی زعمای اصلاح‌طلب که برای رضاخانش سینه ‌چاک می‌کنید، زور نداشت؟ فاجعه گوهرشاد نداشت؟ کلاه پهلوی نداشت؟ رضاخان نمی‌گفت مجلس و عدلیه و دولت تعارف است؟
چند روز پیش داشتم برای بار چندم «کمال‌الملک» علی حاتمی را نگاه می‌کردم. خدایش بیامرزد، هم کمال‌الملک را که رضاخان می‌خواست پدرش را با دگنک در بیاورد و هم علی حاتمی را که با دیالوگ‌های پرداخته‌اش بدجور توی دهن روشنفکرنماهای واپسگرای طرفدار رضاخان میرپنج، زد.  
آقای دکتر!
روز دیگری را یادم هست که دوباره روی کرسی دانشگاه، معترضان وال‌استریت در آمریکا را یاغی و اغتشاشگر خواندید و من از شما پرسیدم «شما که اینقدر در دفاع از دموکراسی می‌نویسید و حرف می‌زنید، چگونه اعتراض معترضان را آن هم در آمریکا یاغیگری می‌خوانید! آقای دموکرات! آنها حق ندارند ولو یک درصد باشند اعتراض کنند؟» باید یادتان باشد چه پاسخی دادید! یکبار دیگر دیدم که گفته‌اید فرمانده ناو وینسنس مجبور بود هواپیمای مسافری ما را بزند و وقتی سوال کرده‌اند که پس چرا بعدش به فرمانده کودک‌کش ناو وینسنس مدال داده‌اند، پاسخ داده‌اید: زدن ایرباس ایرانی چی هست که به انجام‌دهنده آن مدال بدهند.
(اجازه می‌گیرم در خلال نامه یک خط خطاب به آمریکایی‌ها بنویسم: حقا و انصافا چقدر باید تلاش و برنامه‌ریزی کنید تا یک نفر به این «توپی» از اشتباه شما دفاع کند. چه می‌خواهید بهتر از این؟!)
اخیرا هم در اعتراض به اعتراض‌های مردم به سفر اولین واردکننده ایدز به ایران، صادرات خون‌های آلوده به ایران را در مقاله‌ای آنگونه که می‌دانید، توجیه کرده‌اید. نمی‌گویم فاین تذهبون؟ چرا که می‌دانم به کدام سو می‌روید!
روز دیگری در دانشگاه گفته‌اید اسرائیل را به رسمیت می‌شناسید، روز دیگر حرف دیگری زدید و حرف‌های دیگری که از حوصله این نامه خارج است.
استاد محترم!
از آنجا که شما را نماینده محترمی برای جریان «توافق به هر قیمتی» می‌شناسم که به صراحت حتی مکنونات قلبی این جماعت را نیز بیان می‌کنید و در نوشته و در سخنرانی و غیره و ذلک می‌آورید، درخواست می‌کنم کمی هم برای خدا به منافع ملی فکر کنید. فکر کردن جریان شما به انتخابات طبیعی است، فکر کردن به آمریکا طبیعی است، ترویج تطبیق‌های تاریخی از صلح امام حسن(ع) تا قطعنامه 598 برای «توافق به هر قیمتی» و سازش طبیعی است، فکر کردن به گشودن سفارت آمریکا برای شما حضرات محترم عادی است و هیچ از شما انتظار دیگری نیست اما کمی هم به منافع ملی فکر کنید، به تاریخ و آیندگان. انتظار از جریان واپسگرا داشتن سخت است که «از نوک پا تا فرق سر فرنگی شدن» را تبلیغ نکنند، لکن هنوز این امید و انتظار هست، ملی‌گرا باشند لااقل!
آقای زیباکلام!
ماشاءالله شما زیاد حرف می‌زنید، زیاد! آنقدری که بعضی وقت‌ها برای من سوال می‌شود برای نوشتن 3 ستون در 3 روزنامه اصلاح‌طلب و مصاحبه با 4 روزنامه زنجیره‌ای دیگر و چند هفته‌نامه و ماهنامه و سایت‌های محلی و نامه‌نگاری هفتگی به 4ـ 3 نفر در هر صنف و مسؤولیتی در کشور  و  در کنار اینها برای سخنرانی در دانشگاه، چقدر فکر می‌کنید؟! تازه! قدرت خدا چند وقت یکبار هم کتاب تازه‌ای چاپ می‌کنید. حالا چند سالی می‌گذرد که شما را می‌شناسم. شما بیشتر از قبل و هنوز با پشتکار درباره مسائل مختلف حرف می‌زنید.
همیشه به دوستان گفته‌ام که پشتکار این آقا باید برای ما الگو باشد.
والسلام
روز و روزگارتان در معیت رؤیای ارتباط با آمریکا خوش
یکی از آحاد دانشجویان ایران
محمدرضا کردلو

 

دبیرکل جمعیت رهپویان انقلاب اسلامی با اشاره به محدودیت اعمال‌شده درباره تعداد سانتریفیوژهای ایران در برجام گفت: ۵۰ درصد سانتریفیوژها در زمان برچیده شدن و ۳۰ درصد در زمان جابه‌جایی نابود می‌شود.
به گزارش فارس، علیرضا زاکانی، نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی دیروز در جمع تعدادی از اساتید دانشگاه در مرکز فناوری پژوهشگاه شاخص‌پژوه با اشاره به مولفه‌های قدرت در جمهوری اسلامی،‌ جایگاه مردم در این مولفه‌ها را مورد تاکید قرار داد و گفت: انقلاب اسلامی قابلیت‌های مردم را به نمایش گذاشت و همین مردم و دیگر مردم ملتزم به جمهوری اسلامی در منطقه عمق استراتژیک ما هستند. وی گفت: این قابلیتی که در منطقه مشاهده می‌کنیم از فکر و اندیشه‌ای است که به کشوری مثل لبنان رفته و در آنجا جوانه زده و یک ملت بزدل را که می‌گفتند تنها به ما غذا بدهید تا نمیریم و هر کاری می‌خواهید با ما بکنید، به یک ملت سرآمد تبدیل می‌کند.
زاکانی با اشاره به محل‌های نزاع جمهوری اسلامی ایران و غرب گفت: ما ده‌ها محل نزاع با غرب داریم که یکی از آنها موضوع هسته‌ای است و به عنوان مثال در حوزه جریان بیداری اسلامی که محل نزاع ما با غرب است هر کسی که عمق استراتژیک بیشتر و حرف بهتر داشته باشد می‌تواند حرف آخر را بزند.
نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی ادامه داد: برای همین است که می‌بینید همه دنیای غرب و حاکمان منطقه جمع شدند و با ایران در موضوع سوریه مچ انداختند ولی حریف ما نشدند.
وی ادامه داد: آمریکا به عنوان یک ابرقدرت اعلام کرد در فلان روز سوریه را خواهد زد اما این کار را انجام نداد و پس از آن سیدحسن نصرالله، 4 عامل از جمله بیانات رهبر انقلاب و صحبت‌های فرمانده سپاه و اقدامات سرلشکر سلیمانی را دلیل این عدم حمله عنوان کرد.
زاکانی چالش هسته‌ای ایران و غرب را مدنظر قرار داد و اظهار داشت: در موضوع هسته‌ای به عنوان یکی از ابعادی که ملت ما توانسته شکوفایی را بر پایه دانش بومی خود ایجاد کند با این حرف طرف مقابل مواجه می‌شویم که شما نباید این تکنولوژی را داشته باشید، در حالی که ما می‌گوییم طبق NPT شما باید به ما این تکنولوژی را می‌دادید. نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی افزود: اصل دعوا این است که آنها می‌گویند کشوری که 35 سال نباید می‌بوده در مقایسه با کشور دیگری مانند مصر که همزمان با آن کار را شروع کرده، هم‌اکنون در جایگاه بالایی قرار دارد و ما از نظر غرب در این مسیری که هستیم نباید می‌بودیم و حالا با این مساله مواجهند که ما یک حق را مبتنی بر دانش خود کسب کرده‌ایم.
وی تصریح کرد: یکی از ابعادی که غرب در نقشه راه خود دنبال می‌کند این است که ایران را از یک حوزه فعال به موضع انفعال بکشاند و می‌خواهند در مقوله علم در کشور انسداد ایجاد کرده و مانع رشد علمی کشور شوند، چون می‌دانند اگر رشد علمی ایران ادامه پیدا کند، کشور به یک قدرت منطقه‌ای و در آینده‌ای دورتر جهانی تبدیل می‌شود.
زاکانی با اشاره به متن برجام و بیان اینکه این متن دارای ابعاد مختلف اقتصادی و سیاسی است، گفت: در بعد اقتصادی آن چیزی که ما دنبال کردیم و به آن رسیدیم این است که تحریم‌ها برداشته نخواهد شد و به عنوان مثال سوئیفت که در سال 91 اروپا آن را بست و به ما ضربه زد 8 سال دیگر برداشته می‌شود و در بخش دیگر بحث عادی شدن معاملات دلاری ایران 8 سال دیگر صورت می‌گیرد و در تحریم‌ها ما را همانطور نگه داشتند.
نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی موضوع فناوری دفاعی ایران پس از برجام را مورد اشاره قرار داد و اظهار داشت: در حوزه دفاعی و در برجام برای ما آسیب‌پذیری ایجاد کردند و در حوزه علم و فناوری نیز محدودیت‌های وحشتناکی ایجاد کرده و تلاش کردند کلاه بزرگی را بر سر ما بگذارند. وی ادامه داد: رآکتور آب سنگین برای کشورهایی است که توانایی غنی‌سازی ندارند و از رآکتور قدرت که نیازی به اورانیوم غنی‌شده ندارد و می‌توان اورانیوم خام در آن استفاده کرد، بهره‌برداری می‌کنند.
زاکانی با بیان اینکه در حوزه تحقیق و توسعه محدودیت‌های وحشتناکی را در برجام شاهد هستیم گفت: ما تا 10 سال حق ساختن سانتریفیوژ نداریم.
نماینده مردم تهران تعهد ایران در جمع کردن آبشارهای سانتریفیوژ را مدنظر قرار داد و تصریح کرد: آقای صالحی می‌گفت ما در زمان خاموش کردن سانتریفیوژها با 50 درصد خرابی مواجه می‌شویم و حدودا 50 درصد در زمان خاموش کردن از بین می‌رود و اگر خیلی خوب در زمان جابه‌جایی عمل کنیم 30 درصد نیز در زمان جا‌به‌جایی از بین خواهد رفت؛ یعنی در مجموع 80 درصد سانتریفیوژهای جمع‌شده از بین می‌رود.
وی ادامه داد: ما تا 8 سال حق نداریم درجات بالاتر سانتریفیوژ را داشته باشیم و بعد از 8 سال به ما اجازه می‌دهند 30 زنجیره بسازیم و بعد از آن سالی 200 عدد می‌توانیم بسازیم و در مجموع آنچه در حوزه علم و فناوری به ما دادند به اندازه یک رآکتور 30 مگاواتی اراک است.
زاکانی محدودیت‌های اعمال‌شده در زمینه خرید مواد با قابلیت مصرف دوگانه را یادآور شد و ادامه داد: در این حوزه برای ما محدودیت گذاشتند که باید اینگونه مواد از کانالی خاص خریداری شود و فروشنده و مواد مورد معامله و همه چیز باید برای آنها معلوم باشد؛ درواقع گلوگاهی گذاشتند که هیچ‌کس جرات نکند در حوزه «های‌تک» به ما کمک کند.
نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه در حوزه تحقیق و توسعه برای ما مانع‌تراشی کرده و پاشنه آشیل درست کردند، گفت: آقای صالحی در مجلس به ما می‌گفت بروید دعا کنید که این توافق به هم بخورد. وی با انتقاد از عدم بیان حرف راست در زمینه توافق به مردم از سوی برخی افراد اظهار داشت: ما در حوزه برجام آسیب‌های جدی خواهیم خورد که اگر به آن توجه نکنیم با رکود علمی مواجه می‌شویم.
زاکانی یکی از آفت‌های کشور را مواجهه نگاه سیاسی با منافع ملی خواند و افزود: مثلا کسی حس کرده ممکن است از سوی طرف مقابل یک پیروزی به دست بیاید و وقتی این را می‌بیند چوب لای چرخ آن فرد می‌گذارد؛ همین نگاه را متاسفانه برخی امروز دارند.
نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی با تاکید بر اینکه منافع کشور ما بالاتر از چپ و راست است، افزود: معتقدم در حوزه علم و دانش آنچه مصلحت کشور ما در این حوزه است در توافق مورد مصلحت‌سنجی‌های لازم قرار نگرفته است.
وی تصریح کرد: من هیچ‌کس را متهم به خیانت نکرده و از این حرف‌های سخیف نمی‌زنم ولی معتقدم زور تیم مذاکره‌کننده به آنها نرسیده است و ما باید کمک کنیم بروند زورشان را بیشتر کرده و سطح توافق را بالاتر ببرند.
زاکانی با اشاره به برخی مسائل از سوی مسؤولان سازمان انرژی اتمی درباره توافق هسته‌ای گفت: متاسفانه برخی صحبت‌های آقای صالحی علمی نیست و ایشان حرف نادرست می‌زند.
نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی ادامه داد: به عنوان مثال فرق فردو با نطنز این است که فردو 40 متر زیر زمین بوده و روی آن هم 90 متر کوه آتشفشانی قرار دارد و ‌آمریکا هیچ سلاحی ندارد که بخواهد آن را مورد هدف قرار دهد اما همین آقای صالحی در سال 89 فردو را جمع و به یک مرکز تحقیقاتی تبدیل کرد.
وی ادامه داد: کجای جهان به یک مرکز در 130 متری زیر زمین می‌روند و آنجا کار تحقیقاتی می‌کنند؛ وقتی به آقای صالحی می‌گوییم در این‌باره جوابی نداشته و می‌گوید می‌خواهیم در آنجا یک مرکز تحقیقاتی پیشرفته درست کنیم.
زاکانی با انتقاد از برخی اقدامات جناحی صورت‌گرفته در زمینه فناوری‌ هسته‌ای گفت: کسی که 5/3 درصد را برای ما ایجاد کرد الان در آب و فاضلاب کار می‌کند و او را از صنعت هسته‌ای بیرون کردند؛ در واقع کسانی که در سال 84 در زمینه هسته‌ای مدال گرفتند هیچ دخلی به پیشرفت‌های هسته‌ای ما نداشتند.
نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه کم‌کم برخی حقایق باز خواهد شد، ادامه داد: مهرماه سال 92 آقای صالحی در فردو گفت باید این مرکز جمع شده و به یک محیط علمی تبدیل شود.
وی ادامه داد: آقای صالحی حساب می‌کند که غنی‌سازی برای ما 3 برابر قیمت درمی‌آید ولی ما می‌گوییم اگر غنی‌سازی را نداشته باشیم به ما اورانیوم غنی‌شده نخواهند فروخت اما ایشان قبول نمی‌کند؛ حرف ما این است که ما در یک جنگ تمام‌عیار هستیم و آنها چنین چیز با ارزشی را به ما نمی‌دهند و ساختن چنین چرخه‌ای هم قیمت را کاهش می‌دهد؛ هم می‌توانیم از آنها بخریم.
نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی با اشاره به موضوع کرسنت ادامه داد: مساله کرسنت در زمان وزارت همین وزیر نفت فعلی رخ داده که یک فاجعه ملی است.
وی اضافه کرد: هم‌اکنون شرکت ترکیه‌ای 8/2 میلیارد دلار از ما درخواست غرامت کرده و دوباره برای گرفتن غرامت نامه زده است و ما در این قضیه محکوم شدیم. از وزیر فرهنگ در مجلس سوال کردیم که چرا اجازه نمی‌دهید در مورد کرسنت حرف بزنیم و ایشان پاسخ داد چون ما 14 میلیارد دلار ضرر کرده‌ایم. البته یک رقم حدودی از سوی وزیر فرهنگ عنوان شد و ضرر ما بین 14 تا 30 میلیارد دلار پیش‌بینی می‌شود.
زاکانی ادامه داد: یکی از علل مخالفت من با وزیر نفت این بود که ما می‌گفتیم اگر منصوب شوی ما در این قضیه محکوم می‌شویم، زیرا معاون شما این قرارداد را امضا کرده است.
نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی با اشاره به نطق 10 دقیقه‌ای خود در مخالفت با وزارت زنگنه تصریح کرد: وزیر تنها حرفی که زد این بود که من حاکمیت سرزمینی را لغو نکردم. من به جایگاه هیأت‌رئیسه رفتم و گفتم سند این موضوع را دارم و آقای زنگنه دروغ می‌گوید ولی آقای لاریجانی برخلاف قانون اجازه صحبت کردن نداد و گفت اگر تو حرف بزنی مجلس به هم می‌ریزد.

هوارد لافرانچی: بعد از حملات تروریستی 11 سپتامبر 2001/ 20 شهریور 80،  «جورج دبلیو بوش» رئیس‌جمهوری سابق آمریکا نقش دیپلماسی را در مقابل منزوی کردن و اقدام نظامی- حتی اگر لازم بود، اقدام نظامی یکجانبه - کاهش داد تا بتواند با این شیوه با برخی دولت‌های شرور مثل ایران و عراق برخورد کند. این رویکرد، هرگز با حمایت گسترده قدرت‌های جهانی مواجه نشد و در مقابل، به جای اینکه از آمریکا حمایت شود، این کشور را در انزوا و انتقاد شدید قرار داد؛ با وجود اینکه آمریکا، رژیم صدام را هدف قرار داده بود. برخی کارشناسان سیاست خارجی می‌گویند: «هنگامی که بوش در سال 2003 دستور حمله به عراق را صادر کرد، آمریکا به طور قابل ملاحظه‌ای در این میدان تنها ماند. بیش از یک دهه بعد، آمریکا توانست یک بار دیگر، جایگاه خودش در جهان را پیدا کند و اگر بعد از سال‌ها مذاکرات طاقت‌فرسا با قدرت‌های جهانی، توافق هسته‌ای ایران رد شود، آمریکا بار دیگر در انزوا قرار خواهد گرفت».
«روبرت لیتویک» (Robert Litwak)، مدیر مرکز مطالعات امنیتی بین‌المللی در مرکز بین‌المللی اندیشمندان موسسه «وودرو ویلسون» در واشنگتن گفت: «بعد از حمله عراق، آمریکا به موضوعی در روابط بین‌الملل تبدیل شد و حال اگر توافق هسته‌ای را بعد از پذیرش آن در سراسر جهان به عنوان توافقی عادلانه رد کند، این بار هم آمریکاست که موضوع روابط بین‌الملل خواهد بود و نه ایران. این احتمال برای آمریکا که بار دیگر خود را در یک موضوع مربوط به امنیت بین‌المللی تنها ببیند، می‌تواند تاثیر ژرفی در افکار عمومی آمریکا داشته باشد». آن طور که نظرسنجی‌ها همواره نشان می‌دهد آمریکایی‌ها دوست ندارند یک کشور منفور در امور بین‌الملل باشند و دوست دارند به جای اینکه وارد یک حمله نظامی بدون حامی باشند، سردمدار دیپلماسی در جهان باشند. این ممکن است بتواند تبیین کند که چرا مخالفان توافق هسته‌ای تاکید می‌کنند آنها یک توافق بهتر می‌خواهند، نه اینکه اصلا هیچ توافقی نخواهند.
مقامات دولت اوباما توانسته‌اند بحث مربوط به انزوای آمریکا را کنترل کنند و این موضع آمریکا نیز با نشانه‌هایی از دیگر قدرت‌های جهانی درگیر در مذاکرات، یعنی قدرت‌های اروپایی، روسیه و چین حمایت شده است و در حال حاضر این رویکرد بر این فرضیه بنا شده است که توافق هسته‌ای انجام شده و تحریم‌ها علیه ایران تا پاییز برداشته می‌شود. «لوران فابیوس» وزیر خارجه فرانسه به تهران رفت و تجار اروپاپی به سمت ایران سرازیر هستند تا بتوانند سهمی از بازار پررونق ایران را به دست آورند و بتوانند در طرح‌های عظیم با دولت ایران همکاری کنند.  «جان کری» وزیر خارجه آمریکا بر همین اساس به سرعت درباره تهدید انزوای آمریکا هشدار داد و در خلال روزهای امضای توافق در وین در چهاردهم ژوئیه/ بیست‌وسوم تیر استدلال کرد اگر کنگره بخواهد به این توافق رای مخالف بدهد، دوستان ما در این اقدام ما را رها خواهند کرد.  کری افزود: «جامعه بین‌الملل، آمریکا را مقصر شکست توافق هسته‌ای خواهد دانست و تحریم‌های خود علیه ایران را برخواهد داشت و ایران، هم از تحریم‌ها آزاد خواهد شد و هم از محدودیت‌ها بر برنامه هسته‌ای خود رها می‌شود».
برخی کارشناسان خاورمیانه نگران این هستند که مخالفت با این توافق، آمریکا و اسرائیل را هم در منطقه و هم در سطح بین‌المللی در انزوا قرار دهد. این مساله بویژه از آن جهت می‌تواند درست باشد که به نظر می‌رسد برخی کشورهای حاشیه خلیج‌فارس بخواهند با حمایت از توافق هسته‌ای ایران، امتیازاتی از آمریکا بگیرند، بویژه در پرتو حمایت از استراتژی تقویت‌شده آمریکا که دولت متعهد شده است در صورت جسور شدن ایران در منطقه به آنها کمک کند.
لیتیویک از مرکز ویلسون می‌گوید: «‌انزوای آمریکا به دنبال رد توافق توسط کنگره همه را قوی‌تر خواهد کرد، چرا که برای جامعه بین‌المللی این تصور به وجود خواهد آمد که آمریکا به دوره بعد از 11 سپتامبر بازگشته است که تنها راه برای برخورد با دولت‌های یاغی را تغییر رژیم می‌دانست».  او ادامه می‌دهد: «غالب تفکرات بعد از حوادث 11 سپتامبر، مبتنی بر این بود که اصلاح رفتار نمی‌تواند نتیجه‌ای داشته باشد و تنها راه برخورد با رژیم‌های یاغی، تغییر رژیم است».
لیتیویک در ادامه می‌گوید: «اوباما مفهوم دولت یاغی را برای برخورد با کشورهایی نظیر ایران کنار گذاشت و به جای آن، ایران را یک دولت مطرود در حقوق بین‌الملل توصیف کرد؛ رویکردی که جامعه بین‌الملل آن را بیشتر می‌پسندید».
ولی منتقدان این توافق می‌گویند اوباما در واقع همان کسی است که دیدگاه خود درباره تغییر رژیم را با پیشبرد توافقی مطرح می‌کند که در آن روی دگرگونی حکومت در ایران طی چند دهه آینده حساب کرده است.  «مارک دوبوویتز» (Mark Dubowitz)، مدیر اجرایی دفاع از دموکراسی‌ها در واشنگتن می‌گوید: «شما توافق هسته‌ای با ایران را بدون باور به اینکه در یک دهه آینده تغییر رژیم در تهران اتفاق می‌افتد، نمی‌توانید بفهمید».  وی در ادامه افزود: «همان محور شرارت در دولت بوش که هدفش تغییر رژیم در ایران بود، اکنون در قالب توافقی جای داده شده است که البته شکل و ظاهر قابل قبول‌تری برای جهانیان دارد».
کریستین ساینس مانیتور
 

مقامات رسمی آمریکا و ترکیه از توافق 2 کشور درباره طرح کلی آنچه عملا یک «منطقه امن‌» در امتداد مرز ترکیه و سوریه خواهد بود، خبر دادند. انتظار می‌رود مفاد این توافق به طور چشمگیری دامنه و سرعت جنگ هوایی تحت رهبری آمریکا ضدداعش را در شمال سوریه افزایش دهد. این توافق شامل طرحی است که داعش را از ناحیه‌ای به مساحت 68 مایل در غرب رودخانه فرات بیرون می‌راند و تا استان حلب ادامه می‌یابد که متعاقبا تحت کنترل جناح مخالف سوریه قرار می‌گیرد. چنانچه این طرح به طور کامل اجرا شود، هواپیماهای آمریکایی نیز در نزدیکی پایگاه‌ها، هواپیماها و سامانه‌های دفاع هوایی دولت سوریه قرار می‌گیرند که مستقیما به نفع شورشیان در جنگ با «بشار اسد» رئیس‌جمهور سوریه خواهد بود.
عملیات در ناحیه مورد نظر درخواست‌های درازمدت ترکیه را برای ایجاد یک منطقه وسیع پرواز ممنوع محقق نمی‌کند اما این ناحیه در نهایت به مامنی برای حدود 2میلیون غیرنظامی سوری تبدیل می‌شود که به سوی ترکیه متواری شده‌اند.
اولین بار که ترکیه از موافقت با استفاده هواپیماهای نظامی آمریکا از پایگاه اینجرلیک خبر داد، طرح چنین توافقی مطرح شد. جت‌های ترکیه ماموریت‌هایی در شمال سوریه را آغاز کرده‌اند.
به گفته مقامات رسمی- که خواستند نامشان فاش نشود- جزئیات بیشتر این توافق از جمله ترکیب نیروهای مخالف سوری برای حفظ ناحیه حفاظت‌شده هنوز در دست بررسی است.
وزیر خارجه ترکیه به گزارشگران گفته بود با پاکسازی نواحی شمال سوریه از تهدید داعش طبیعتا مناطق امن شکل خواهد گرفت و آوارگان می‌توانند در آن نواحی امن جای گیرند.
مقامات آمریکایی بدون هیچ بحثی درباره این اظهارات گفتند پوشش هوایی آمریکا و نیروهای ائتلاف عملا به طور مرتب در جایی که اهداف داعش مستقر است، وجود خواهد داشت اما آمریکا آن ناحیه- حدود 40 مایلی عمق سوریه در امتداد 68 مایل از منطقه مرزی- را رسما ناحیه حفاظت‌شده اعلام نمی‌کند.
یک مقام عالیرتبه دولت اوباما- که خواست نامش فاش نشود- گفت: «هر تلاش نظامی مشترکی» با ترکیه «اعمال یک منطقه پرواز ممنوع را شامل نخواهد شد».
وی در بیانیه‌ای افزود:‌ «مذاکرات ما با ترکیه به همکاری برای حمایت از شرکای زمینی‌مان در شمال سوریه در مقابله با داعش مربوط می‌شود. هدف ایجاد یک منطقه عاری از داعش و تضمین امنیت و ثبات وسیع‌تر در امتداد مرز ترکیه با سوریه است».
دولت اوباما مدت‌هاست در برابر ایجاد مناطق امن در سوریه، تحت حمایت نیروی هوایی آمریکا و ائتلاف،‌ مقاومت کرده و گفته است عملیات هوایی آن فقط داعش را هدف قرار می‌دهد. پنتاگون معتقد است هدف قرار دادن مناطق غرب سوریه در نزدیکی مناطقی که دولت سوریه با گرو‌ه‌های متعدد شبه‌نظامی و شورشی در جنگ است، می‌تواند به فعال شدن سامانه دفاع هوایی سوریه بینجامد که در آن ناحیه متمرکز است. ترکیه قبلا با استفاده از پایگاه اینجرلیک برای حملات هوایی آمریکا مخالفت و آن را به موافقت آمریکا با ایجاد یک منطقه مرزی حفاظت‌شده مشروط کرده بود.
اما از اواخر سال گذشته که این مساله برای اولین بار رسما مطرح شد، برخی ابعاد جنگ برای هر 2 دولت تغییر کرده است.
معلوم نیست آیا دولت اوباما به دولت سوریه درباره عملیات جدیدش در شمال غرب این کشور اطلاع داده است یا نه. دولت آمریکا به طور غیرمستقیم به اسد هشدار داده است در حملات هوایی آن ضدداعش که ماه سپتامبر در شمال، مرکز و شرق سوریه آغاز شد، مداخله نکند اما آن حملات مشکلی قلمداد نمی‌شود چون دولت سوریه در اصل آن نواحی را به شبه‌نظامیان واگذار کرده بود و عملیات چندانی در آنجا انجام نداده است.
طبق طرح توافق‌شده، به محض پاکسازی آن ناحیه کنترل آن به گروه‌های شورشی سوری میانه‌رو که هنوز مشخص نشده‌اند، واگذار می‌شود. آمریکا و ترکیه تفاسیر متفاوتی از گروه‌های «میانه‌رو» دارند.
متعاقبا غیرنظامیان آواره می‌توانند در آن ناحیه پناه گیرند که تا حد زیادی هدف ترکیه را برای کاستن از مشکل آوارگان در ترکیه محقق می‌کند.
بیرون راندن داعش از ناحیه مورد نظر یک ضربه راهبردی مهم به این گروه خواهد بود و این شبه‌نظامیان را از آخرین نقاط دسترسی‌شان به جهان خارج محروم می‌کند.
این توافق همچنین روند تحولات در سایر بخش‌های شمال سوریه را به شیوه‌ای تحت تاثیر قرار خواهد داد که به نفع ترکیه خواهد بود. ترکیه همواره نگران سود بردن کردهای سوریه از حملات هوایی آمریکا در شرق فرات بوده است. رئیس گروه کردی که از حملات هوایی آمریکا سود برده است، ابراز نگرانی کرد طرح ایجاد منطقه امن در نهایت منجر به ورود نیروهای ترکیه به آن ناحیه شود.
واشنگتن‌پست

مایکل گرین و گابریل شینمان: «زیگموند فروید» گفته است: «قیاس کردن هیچ فایده‌ای ندارد، جز اینکه خیال انسان را آسوده‌تر می‌کند».  «باراک اوباما» رئیس‌جمهور آمریکا پیروزی دیپلماتیک خود بر ایران را با گشایش «ریچارد نیکسون» رئیس‌جمهور پیشین آمریکا در قبال چین در سال 1972 مقایسه می‌کند. نیکسون چهاردهم ژوئیه همان سال در مصاحبه با «توماس فریدمن» ستون‌نویس روزنامه «نیویورک تایمز» گفت می‌دانست احتمال این وجود دارد که «چین مسیر متفاوتی را در پیش گیرد که بسیار به نفع آمریکا خواهد بود.»- «فرید زکریا» و دیگران نیز در مقاله‌های خود به این سخنان نیکسون اشاره کرده‌اند- در عین حال، «فیل گوردون» از مقامات سابق شورای امنیت ملی آمریکا پیشرفت رئیس‌جمهور در دیپلماسی در قبال ایران را با رویکرد «جورج دبلیو بوش» رئیس‌جمهور سابق آمریکا در قبال کره شمالی - رد اتخاذ دیپلماسی در قبال این کشور - در تضاد کامل دانست. وی گفت: «پیونگ‌یانگ به این دلیل سلاح هسته‌ای تولید کرد که بوش با اجرای چارچوب خلع سلاح هسته‌ای -که «بیل کلینتون» رئیس‌جمهور پیشین درباره آن مذاکره کرده بود- مخالفت کرد». با این همه، مقایسه بین دولت‌ها نشان می‌دهد چرا توافقنامه هسته‌ای ایران تا حد زیادی با خطر همراه است. نیکسون تصمیم درستی گرفت که از چینی‌ها به عنوان برگ برنده علیه شوروی سابق در سال 1971 استفاده کرد اما این امر به دلایل متعدد درباره گشایش در برابر ایران صدق نمی‌کند. نخست اینکه در سال 1971 چین به سلاح هسته‌ای دست پیدا کرده بود و نیکسون هرگز از «مائو» نخواست دست از تولید سلاح هسته‌ای بردارد. دوم، تهدید شوروی سابق علیه واشنگتن و پکن- که در نهایت این دو کشور را به یکدیگر نزدیک کرد- بسیار شدیدتر از تهدید ناشی از داعش علیه ایران یا آمریکا بود (رئیس‌جمهور و «سوزان رایس» مشاور امنیت ملی آمریکا داعش را تهدیدی برای موجودیت آمریکا نمی‌دانند، بنابراین شاید خود آنها هم به مقایسه بین گشایش در برابر ایران با گشایش نیکسون در برابر چین باور نداشته باشند.) سومین دلیل این است که کشور چین از وجود جناح شبه‌نظامی که طرفدار شوروی سابق بود و «لین بیائو» ریاست آن را بر عهده داشت تا سال 1971 کاملاً پاکسازی شد، در حالی که قدرت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران و نیروی قدس، رو به افزایش است و در واقع در نتیجه لغو تحریم‌ها و خارج شدن اسامی آنها از فهرست سیاه، به میلیاردها دلار وجوه دسترسی خواهند یافت. دلیل چهارم این است که تا سال 1971، چین دیگر تهدیدی برای موجودیت متحدان اصلی آمریکا در آسیا (ژاپن- این کشور با اینکه نخست از گشایش نیکسون در برابر چین حیرت‌زده شد اما فوراً اقدام به عادی‌سازی روابط با پکن کرد) نبود، در حالی که ایران موجودیت اسرائیل و متحدان عربی آمریکا در حوزه خلیج‌فارس را تهدید می‌کند؛ متحدانی که ترجیح می‌دهند از خود در برابر اعتبار از دست رفته آمریکا دفاع کنند تا اینکه اقدام به عادی‌سازی روابط با کشوری انضمام‌طلب و تهدیدکننده مانند ایران کنند. با گشایش نیکسون در برابر چین، تایوان بزرگ‌ترین بازنده راهبردی بود و با ادامه تنش‌زایی در دو سوی تنگه تایوان تلاش کرد ثابت کند راهبرد نیکسون عاری از خطر نیست. با وجود این، به طور کلی، اقدام جسورانه نیکسون از منطق ژئواستراتژیک قوی برخوردار بود که سیاست اوباما در قبال ایران فاقد آن است.
استفاده از «چارچوب توافق‌شده» در سال 1994 به عنوان نمونه مثبت دیپلماسی در قبال یک کشور مطرود در حال هسته‌ای شدن (کره شمالی)، نمونه خوبی برای حامیان توافق هسته‌ای ایران نیست. پیش از همه باید گفت، آنگونه که گوردون ادعا کرده است، دولت جورج دبلیو بوش، رئیس‌جمهور سابق آمریکا به قدرت نرسید تا «چارچوب توافق‌شده» با پیونگ‌یانگ در دوره ریاست کلینتون را رد کند. در دوره کلینتون هم تردیدهای زیادی درباره این توافقنامه وجود داشت اما کاخ سفید ژوئن 2001 اعلام کرد به اجرای این توافقنامه هسته‌ای تا زمانی که کره شمالی این کار را کند، ادامه خواهد داد. کاخ سفید همچنین اکتبر 2002 هیاتی را به پیونگ‌یانگ اعزام کرد تا دستور کار توافق 2 کشور را گسترش دهند و مسائلی همچون حقوق بشر، رفتار بی‌ثبات‌کننده منطقه‌ای و موشک‌ها را در این دستور کار بگنجانند- این مسائل در توافقنامه موسوم به «چارچوب توافق‌شده» بین کلینتون و کره شمالی عنوان نشده بود- چیزی که موجب بر هم زدن این توافق شد، اجماع جامعه اطلاعاتی در سال 2002 - و اذعان متعاقب پیونگ‌یانگ- در این باره بود که کره شمالی تقریباً از همان آغاز اجرای توافقنامه، با فعالیت مخفیانه برای تولید سلاح هسته‌ای از طریق غنی‌سازی اورانیوم، توافقنامه را نقض کرده است.
«هوانگ جانگ یوپ» بلندپایه‌ترین مقام سابق کره شمالی که از این کشور فرار کرده است، اکتبر سال 2003 به کاخ سفید گفت وی به طور مستقیم در نشست‌های مقامات بلندپایه کشورش حضور داشته است. وی افزود مذاکره‌کننده اصلی کره شمالی- در مذاکراتی که به امضای توافقنامه «چارچوب توافق‌شده» منجر شد- در این نشست‌ها راهبرد رژیم را تشریح کرد و گفت راهبرد ما، طفره رفتن از بازرسی از تاسیسات هسته‌ای بین 5 تا 10 سال و پس از آن «رویارویی با آمریکایی‌ها با بازدارندگی بیشتر خواهد بود.» آنها همین کار را هم کردند، فرصت‌هایی که ایران برای جلوگیری از بازرسی‌ها همزمان با ادامه غنی‌سازی اورانیوم و فعالیت‌های موشکی در چارچوب توافق هسته‌ای خواهد داشت، هشداردهنده است.
شاید استدلال‌های خوبی برای تعامل دیپلماتیک با ایران ارائه شود اما مقایسه این توافق با موارد مشابه در دولت‌های قبلی دستاویزی برای قبولاندن این توافق به مخالفان است.
 پایگاه اینترنتی فارین پالیسی

تیراندازی‌های مرگبار در آمریکا در سال‌های اخیر موجب تضعیف توانایی کنگره در پاسخ مناسب به چالش‌های مربوط به امنیت داخلی شده است. به علاوه، «باراک اوباما» رئیس‌جمهور آمریکا پیش‌تر اصلاحات قانون کنترل اسلحه را بعید دانسته بود. اوباما گفت: «متاسفانه، تسلط انجمن کنترل اسلحه بر کنگره بسیار زیاد است و فکر نمی‌کنم هیچ اقدام قانونی در این کنگره صورت گیرد. همچنین فکر نمی‌کنم تا زمانی که افکار عمومی در آمریکا به قدر کافی احساس ضرورت و فوریت نکرده ‌است، هیچ اقدام واقعی صورت پذیرد.» به نظر می‌رسد اوباما از تصویب هرگونه اصلاحات قانون کنترل اسلحه بشدت ناامید شده است بنابراین گویا کسی وجود ندارد که مسؤولیت قتل شهروندان بیگناه را در تیراندازی‌هایی که گاه و بیگاه در این کشور صورت می‌گیرد، برعهده گیرد. چگونه است که کشور پیشرفته‌ای مانند آمریکا از قوانین مؤثر کنترل اسلحه بی‌بهره است و با تیراندازی‌های مرگبار غیرنظامیان در دوران صلح روبه‌روست؟ آیا زمان اصلاحات قوانین کنترل اسلحه در این کشور فرانرسیده است؟ چرا چنین صحنه‌های خونینی که در سطحی هشداردهنده همچنان در این کشور شاهد آن هستیم، مورد بررسی و موشکافی چندانی قرار نگرفته است؟
1- اقدام به تیراندازی‌های جمعی افرادی که از اختلالات روانی رنج می‌برند به امری رایج در آمریکا تبدیل شده است
سازمان خبری غیرانتفاعی «مادر جونز» (Mother Jones) آمار تکان‌دهنده‌ای منتشر کرده است. به موجب این آمار، «دست کم 61 مورد قتل گروهی با استفاده از اسلحه گرم در نقاط مختلف آمریکا صورت گرفته است. این تیراندازی‌های گروهی در 30 ایالت آمریکا از ماساچوست گرفته تا هاوایی صورت گرفته است». بررسی پلیس فدرال آمریکا (FBI) نشان می‌دهد از سال 2000 تا 2013 دست‌کم 160 مورد تیراندازی صورت گرفته است که در مجموع بالغ بر هزار و 43 قربانی داشته است. اف‌بی‌آی این بررسی را سال 2014 در واکنش به کشته شدن شهروندان بیگناه در این تیراندازی‌ها و ارائه آمار به نهادهای فدرال و ایالتی مجری قانون آغاز کرد. به موجب این آمار، به طور میانگین 4/11 درصد این تیراندازی‌ها سالانه صورت می‌گیرد و 70 درصد این رویدادها یا در اماکن تجاری رخ داده است یا در محیط‌های آموزشی.
2- تناقض موجود در گزارش‌های مربوط به قتل‌های گروهی
با وجود این، یواس‌ای تودی مدعی شد بیش از 200 کشتار جمعی از سال 2006 در آمریکا صورت گرفته است. شمار تلفات این تیراندازی‌ها بار دیگر رو به افزایش است و تقریباً هر 14 روز یک بار، 40 ایالت از 50 ایالت آمریکا صحنه تیراندازی است. یو‌اس‌ای تودی نوشت: در این میان بسیاری از موارد تیراندازی ثبت نشده است یا پلیس محلی گزارش اشتباه درباره آنها به اف‌بی‌آی داده است.
3- آمار بالای قتل افراد توسط اعضای خانواده خود
اعضای خانواده عاملان تیراندازی بیشترین شمار قربانیان تیراندازی‌ها را تشکیل می‌دهند  مانند آنچه به تازگی در تولسا واقع در حومه اوکلاهما رخ داد. در این تیراندازی «دیوید بور» همسر و 3 فرزندش به ضرب چاقوی 2 پسر نوجوان وی کشته شدند.
4- آمریکا از جنگ دوم جهانی تاکنون بیش از دیگر کشورهای جهان صحنه خشونت‌های ناشی از حمل سلاح بوده است
همانطور که «کاران هیلی» استاد دانشگاه دوک اعلام کرد، آمریکا در مقایسه با دیگر کشورهای عضو سازمان توسعه و همکاری اقتصادی در سال 2012 از نظر شمار افرادی که در این کشور به قتل رسیدند (یک نفر از هر 100هزار آمریکایی) پرخشونت‌ترین کشور قلمداد شد.
هیلی در گزارش خود تصریح کرد: «قابل توجه‌ترین جنبه این آمار این است که 1- خشونت در آمریکا در مقایسه با دیگر کشورهای عضو سازمان توسعه و همکاری اقتصادی (شاید به جز استونی و مکزیک) تا چه حد بیشتر است، و 2- روند تغییر این خشونت‌ها در آمریکا چگونه بوده است.»
اوباما نیز در سخنرانی خود پس از تیراندازی در چارلستون به 9 سیاهپوست در کلیسا گفت: «ما باید این واقعیت را در نظر داشته باشیم که این نوع خشونت جمعی در دیگر کشورهای پیشرفته رخ نمی‌دهد. این خشونت‌ها با این میزان بالا در کشورهای دیگر رخ نمی‌دهد.»
5- خشونت در جنوب آمریکا
اگر شما در بخش جنوبی آمریکا زندگی کنید، شاید بیشتر درباره خشونت‌ها و قتل‌های گروهی بشنوید. هیلی با بررسی آمار شمار قتل‌ها در ایالت‌های مختلف آمریکا به این نتیجه رسید که جنوب این کشور بیشتر از نقاط دیگر آمریکا صحنه خشونت است.
6- دسترسی به اسلحه یکی از عوامل ارتکاب قتل در آمریکاست
مرکز تحقیق کنترل آسیب‌های «هاروارد» گزارشی ارائه کرد مبنی بر اینکه «میزان قتل، بویژه با استفاده از اسلحه گرم در ایالت‌هایی که دسترسی بهتری به اسلحه وجود دارد، افزایش یافته است.»
7- بین شمار قتل‌ها و نگهداری اسلحه ارتباط تنگاتنگ وجود دارد
شمار تلفات ناشی از جرائم مربوط به حمل اسلحه در ایالت‌هایی که قوانین
سختگیرانه‌تری در این باره دارند، نسبت به ایالت‌های دیگر پایین‌تر است. حدود 4 سال پیش، «ریچارد فلوریدا» کارشناس برجسته اقتصادی، تحقیقی درباره ارتباط قتل افراد با ایالتی که قتل در آن صورت گرفته است انجام داد. وی اعلام کرد: «احتمال بروز خشونت ناشی از حمل اسلحه که به قتل افراد منجر شود، در ایالت‌های ثروتمندتر که قوانین سختگیرانه‌تری درباره حمل اسلحه دارند و شمار افراد تحصیلکرده در آنها بیشتر است، کمتر است.» وی اینطور نتیجه‌گیری کرد که «عواملی چون اعتیاد به مواد مخدر، فشار عصبی و بیماری‌های روانی بسیار کمتر از آنچه تصور می‌شود، در ارتکاب افراد به قتل مؤثر بوده است.»
8- نظرسنجی‌ها حاکی از نگرش مبهم آمریکایی‌ها درباره مالکیت اسلحه است
بین مردم آمریکا درباره قوانین تشدید کنترل اسلحه اختلاف نظر وجود دارد. پایگاه اینترنتی پولینگ ریپورت Polling Report با انتشار نتایج نظرسنجی خود اعلام کرد 49 درصد مردم آمریکا از قوانین تشدید کنترل اسلحه حمایت می‌کنند و بقیه مردم مخالف این اقدام هستند. در این میان یک درصد هم اعلام کردند نمی‌دانند کدام یک از این دو گزینه بهتر است. نامزدهای ریاست‌جمهوری انتخابات سال 2016 آمریکا نیز موجب تشدید این دودستگی درباره تصویب یا تصویب نکردن قوانین تشدید کنترل اسلحه شده‌اند. برای مثال، «برنی ساندرز» نامزد دموکرات معتقد است هیچ قانونی نمی‌تواند از کشتارهای جمعی در آمریکا جلوگیری کند. وی این سخنان را در پی تیراندازی سال 2012 در مدرسه‌ای در نیوتاون ایالت کنکتیکت بیان کرد. به نظر می‌رسد مقامات آمریکایی تاکنون درباره کنترل اسلحه فقط حرف زده‌اند و هیچ اقدام مؤثری صورت نگرفته است. حل این معضل رایج در سال‌های آینده، از اهمیت اساسی برای این کشور برخوردار است.موضوع خشونت ناشی از حمل اسلحه در آمریکا تفرقه‌انگیز شده است، چرا که براساس اصلاحیه دوم قانون اساسی، نگهداری و حمل اسلحه حق اساسی شهروندان است.
 خبرگزاری اسپوتنیک