حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای، رهبر حکیم انقلاب اسلامی بعدازظهر دیروز در دیدار وزیر، معاونان و مدیران وزارت اطلاعات، این وزارتخانه را «سنگری بسیار مهم و حساس» و «چشم بینا و بیدار نظام اسلامی» خواندند و تأکید کردند: وزارت اطلاعات، پوسته‌ سخت نظام است و به هیچ‌وجه نباید آسیب‌پذیر شود. به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر مقام معظم رهبری، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با تشکر از زحمات مؤمنانه و شبانه‌روزی بخش‌های مختلف وزارت اطلاعات، پیروزی و بقای انقلاب اسلامی را در گرو حفظ ایمان دانستند و افزودند: ناکامی استکبار جهانی در مقابل نظام اسلامی با وجود انبوه توطئه‌ها و شگردهای گوناگونی که از روز اول علیه انقلاب به کار گرفتند، جز با پشتوانه‌ «ایمان»، ممکن نبود. رهبر انقلاب، هر اقدامی در تضعیف ایمان مردم و مسؤولان را «خیانت» خواندند و گفتند: آن نیروی دفاعی که کشور را در همه این سال‌ها حفظ کرده، نیروی ایمان است و اگر این سلاح قوی و کارآمد تضعیف شود، آفات فراوانی به دنبال خواهد داشت.
ایشان از همین زاویه، تقویت جنبه‌های معنوی و ایمانی را در وزارت اطلاعات مورد تأکید قرار دادند و خاطرنشان کردند: وزارت اطلاعات، پوسته‌ سخت نظام است که به هیچ‌وجه نباید آسیب‌پذیر شود، بنابراین تقویت عناصر مهمی همچون ایمان و معنویت در این وزارتخانه باید بیش از هر دستگاه دیگری مورد توجه قرار گیرد.
رهبر انقلاب با اشاره به ظرفیت غنی وزارت اطلاعات در برخورداری از نیروها و جوانان مؤمن و انقلابی تأکید کردند: نسل جدید وزارت اطلاعات را همچون گذشته، ارزشی و انقلابی رشد و ارتقا دهید.
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، وزارت اطلاعات را چشم بینا و بیدار نظام اسلامی خواندند و افزودند: مبانی و جهت‌گیری‌های انقلاب اسلامی باید به طور کامل در وزارت اطلاعات حفظ شود.
ایشان، مبانی انقلاب اسلامی را آثار و بیانات صریح امام خمینی(ره) خواندند و تأکید کردند: ایجاد خط فاصل با رأس جریان استکبار یعنی آمریکا از مهم‌ترین مبانی قطعی امام بزرگوار ما است و این مساله جای هیچگونه مسامحه و سهل‌انگاری ندارد. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای خاطرنشان کردند: وزارت اطلاعات در هر بخشی که می‌تواند پایگاهی برای کمین دشمن و ضربه زدن به نظام اسلامی قرار بگیرد، باید حضور داشته باشد و آن بخش را حوزه کاری خود بداند.
«نقش وزارت اطلاعات در تحقق اقتصاد مقاومتی» نکته دیگری بود که رهبر انقلاب مورد تأکید قرار دادند و گفتند: علاج برون‌رفت از مشکلات کشور، اقتصاد مقاومتی است که کارهایی نیز در این زمینه آغاز شده اما باید نتیجه کارها در عمل دیده شود.
ایشان، همچنین بر نقش وزارت اطلاعات در برخورد و پیشگیری از مفاسد اقتصادی تأکید کردند. پیش از سخنان رهبر انقلاب اسلامی، حجت‌الاسلام والمسلمین علوی، وزیر اطلاعات گزارش جامعی از برنامه‌ها و فعالیت‌های این وزارتخانه بیان کرد.
 

دکتر زهرا طباخی: زمان تحریم به یک عده باید باج می‌دادیم تا اجازه بدهند یواشکی تحریم‌ها را در خاک آنها دور بزنیم و امروز نیز به یک عده دیگر باج چند برابر می‌دهیم تا اجازه بدهند «توافق»  اجرا و دایره تحریم‌ها یک کم گشاد بشود! این صحبت‌های راننده تاکسی‌ای است که بنا نبود حقی برای اظهارنظر درباره «سیاست خارجی» ایران داشته باشد. اما چه می‌شود کرد... عصبانی است! معتقد است دولت همین سرمایه اندک آزاد‌شده خودمان در پسابرجام را هم خرج غربی‌ها می‌کند که «برجام» در امان بماند و کدخدا و نوچه‌هایش از ما راضی شوند. حاج‌مرتضی می‌گوید: «اینطوری باج سبیل غربی‌ها 2 برابر هم شده!» 2 پسر فارغ‌التحصیل بیکار دارد و به زبان تخصصی از «اقتصاد سیاسی» که خرج مشکلات سیاست خارجی منفعل را می‌دهد، بیزار است.
   آزاداندیشی ملی
تجربه «توافق هسته‌ای با آمریکا» را فارغ از اینکه شما خواننده گرامی چه استنباطی از اهداف محقق‌شده و خواسته‌های برآورده‌نشده آن دارید، باید با خرد و منطق جمعی موشکافانه بررسی کنیم. این مسیری است که در صورت کنترل احساسات و سلایق شخصی و حزبی، به توسعه تفکر ایرانیان می‌انجامد و چراغ راه تصمیم‌سازی‌های آینده خواهد شد.
بحث اول می‌تواند حول این محور باشد که «ما از توافق با آمریکا» چه می‌خواستیم؟ قطعا «برداشته شدن تحریم‌ها»، «آزاد شدن اموال مسدود‌شده ایرانیان»، «ارتباط سالم اقتصادی و سیاسی با اروپا و اعضای بلوک غرب» و
«به رسمیت شناخته شدن حق و حقوق هسته‌ای کشورمان» از مهم‌ترین...
سرفصل‌های اولیه بود که تقریبا همه اعضای جامعه بر سر اهمیت حصول آنها با یکدیگر متحد هستند.
منصفانه اگر بخواهیم قضاوت کنیم، نمایش قدرت چانه‌زنی ایران بر سر میز دیپلماسی، در فضای جهانی به نفع ایران تمام شد و بخشی از صحنه‌سازی‌ها ذیل نقشه «ایران‌هراسی» را نقش بر آب کرد. اما هنوز تحریم‌ها با قدرت پابرجاست و صرفا بخشی کوچک از اموال بلوکه ایرانیان با ضرب و زور آزاد شده است. تبادلات بانکی برقرار نشده و برای تحقق هر بخش از مفاد توافق‌شده در برجام، هنوز آمریکایی‌ها «چانه می‌زنند»، «دبه درمی‌آورند» و پیش‌شرط و باج مضاعف طلب می‌کنند.
آب به آسیاب غرب!
بحث دوم این است که «پول و امکانات و سرمایه» احتمالی حاصل از این توافق را بنا بود چگونه مدیریت و در کجا هزینه کنیم؟ نشست و برخاست با اقشار مختلف جامعه نشان می‌دهد «نیاز جامعه» در سرفصل‌های اولویت‌دار مهمی همچون «اشتغال»، «ازدواج» و «رونق تولید و کسب‌وکار» جمع‌بندی می‌شود. سرفصل‌هایی که به نظر می‌رسد با اولویت‌بندی دولت محترم حسن روحانی، تفاوتی شگرف دارد اما با نیازهای جامعه غربی همراهی قابل توجهی از خود نشان می‌دهد.
دولت ما بخشی از اموال بلوکه که در آینده نه‌چندان دور «احتمالا» به واسطه برجام آزاد خواهند شد و آنها را که به جیبش واریز شد در قرارداد با شرکت‌های حمل‌ونقل، اتومبیل‌سازی، جامعه هتل‌سازان، راه‌آهن، شرکت‌های هواپیماسازی و موارد مشابه هزینه کرد. در حالی که کشاورزان برای دریافت پول گندم خرید تضمینی دولت، چند ماه است در صف ایستاده‌اند و بیکاری جوانان ایرانی، برخلاف شهروندان اروپایی در پسابرجام بیشتر هم شده است. پروژه «مسکن‌مهر» برخلاف قول‌های ارائه‌شده توسط دولت نه اصلاح شد و نه به «مسکن اجتماعی» و «مسکن کارگری» وعده شده تبدیل شد. طرح‌های مهمی که اگر دولت یازدهم به شیوه مورد قبول خود نیز به آنها عمل می‌کرد، به علت کاهش 70 درصدی هزینه خانوار، رونقی قابل توجه در زندگی دهک‌های میانی و پایین‌دست جامعه ایجاد می‌کرد.
مزخرف چاره‌ساز؟
 به این ترتیب پدر خانواده می‌توانست به دلیل برطرف شدن نیاز مسکن، به آموزش و سلامت و بهداشت روانی اعضای خانواده خود توجه کرده و دعای خیری نیز نثار برنامه‌ریزی و تعقل و دوراندیشی دولت کند. محاسبه اینکه عمل به همین یک وعده دولت یعنی تامین «مسکن اجتماعی و کارگری» چقدر می‌توانست در بهبود شاخص‌های فقر به واسطه اشتغال‌آفرینی و رونق تولید در کشور موثر باشد را به آقایان آخوندی، ربیعی و طیب‌نیا واگذار می‌کنیم.
انعقاد قرارداد تولید مسکن انبوه با تولیدکنندگان داخلی دست‌کم 3 میلیون ایرانی را به صورت مستقیم و 13 میلیون نفر دیگر را در صنایع وابسته به شکل غیرمستقیم به کار می‌گرفت. محاسبه کنید اگر این 16 میلیون شاغل هر کدام 3 «نان‌خور» در خانه داشته باشند، تصمیم پسابرجامی روحانی چه رونقی در جامعه ایجاد می‌کرد.
یک مقایسه تلخ
در مقابل ما با پول‌های بلوکه خودمان تصمیم گرفتیم سفارش ساخت بیش از 100 «هواپیما» به آمریکا و فرانسه بدهیم تا شاید در سال‌های آینده در صورت موافقت خزانه‌داری آمریکا، تحویل شوند و به همین مناسبت قول هزینه‌کرد 27 میلیارد دلاری به بلوک غرب دادیم! قولی که 280 میلیون دلار حق دلالی نصیب «توماس پیکرینگ» دیپلمات ارشد تیم مذاکره‌کننده آمریکا کرد و سهام بوئینگ را قریب به 2 درصد در بورس جهانی بالا برد! کنگره آمریکا را به سبب رشوه‌خواری دیپلمات ارشد به هم ریخت و فرانسه را از ترس ورود به معامله کثیف به وحشت انداخت! همه این ماجراها در حالی صورت گرفت که کمتر از 10 درصد مردم کشورمان از توان تامین هزینه رفت‌وآمد با هواپیما برخوردارند و از میان همین 10 درصد نیز بخش قابل توجهی از کسادی بازار و رکود و تورم خسارت دیده‌اند و اصولا سفر با هواپیمای لوکس یا همان زهوار در رفته‌های قدیمی تاثیر شگرفی در آینده تجارت آنها ایجاد نخواهد کرد. بامزه اینجاست که کل ناوگان هوایی کشور همسایه ایران، ترکیه که بیش از 27 میلیون توریست را سالانه پذیرایی می‌کند، متشکل از 300 هواپیماست و ایران با خرید 118 هواپیما ناوگان خود را بنا به گزارش بلومبرگ به ترکیه نزدیک می‌کند! با این احتساب فارغ از نقص در اولویت‌بندی، بوی اقتصاد سیاسی از معامله بوئینگ و ایرباس بلند است.
حساب و کتاب عوامانه
اینجا کشوری است که کشاورزش از یارانه ناچیز دولتی برخوردار است و دامدارش با دریافت 5 میلیون تومان وام می‌تواند میزان تولید خود را 2 برابر کند اما این تصمیم‌سازی‌ها امید مردم به توزیع عادلانه ثروت در پسابرجام را بیش از پیش کاهش داده و  به تدبیر پایتخت‌نشین‌ها بدبین کرده است.  اکنون وقت نصیحت کردن دولتمردانی است که با خودروی خارجی لوکس از کارگران شرکت عظیم و موفق «مپنا» سان می‌بینند اما قرارداد ساخت نیروگاه برق با ارزش تقریبی 4 میلیارد دلار را به شرکتی گمنام از ترکیه واگذار می‌کنند! اگر هزینه تولید هر شغل در حوزه فناوری اطلاعات در کشورمان را که هزاران جوان تحصیلکرده‌اش در رشته‌های مهندسی از بیکاری رنج می‌برند 8 هزار دلار در نظر بگیریم، با سرمایه‌گذاری 4 میلیارد دلاری می‌توانستیم 500 هزار شغل برای ایرانیان ایجاد کنیم. اگر بنا بود به هر جوان ایرانی تنها 10 میلیون تومان وام کمک‌هزینه ازدواج اعطا کنیم، با 4 میلیارد دلار می‌شد یک‌میلیون و 330 هزار زوج را راهی خانه بخت کرد! حساب کنید سر و سامان گرفتن 2 میلیون و 600 هزار دختر و پسر ایرانی یا رهایی 500 هزار نفر از رنج و درد بیکاری، تا چه میزان در کاهش هزینه‌های مبارزه با آسیب‌های اجتماعی موثر بود.
جیب بی‌برکت برجام
کشاورزی و دامداری ایران نیازمند مدرنیزاسیون و حمایت یارانه‌ای دولت است تا دست‌مان برای «غذا» دراز نباشد و با انواع و اقسام حملات بیوتروریستی و تحریم و تهدید به واسطه واردات غذا دست و پنجه نرم نکنیم. برای مبارزه با معضلات اجتماعی باید برای جوانان ایرانی شغل و مسکن و امکان ازدواج فراهم کنیم. تولیدکننده ایرانی از مهندسی بازار در دوره پسابرجام به واسطه واردات هنگفت و ادامه کارشکنی خارجی در مسیر صادرات به واسطه برداشته نشدن تحریم‌ها، صدمه می‌خورد و صدالبته برای رفع همه این مشکلات نیازمند «تدبیر و برنامه‌ریزی» هستیم.
حال اگر برنامه‌ریزی‌ها با دغدغه‌های جامعه ایرانی همساز نیست و اقتصاد ملی را با نوای سیاست خارجی کوک می‌کند، از هزاران توافق بین‌المللی نیز ایرانیان «هیچ» کاسب نخواهند شد. همه این مشکلات را می‌توان به سیاستی نسبت داد که مطلعش بر این پایه استوار است که برای ترغیب غرب به عمل به توافقات برجام، باید به کشورهای عضو در بلوک غرب «باج اقتصادی» بدهیم. به همین دلیل خرج پول‌های آزاده شده و آنها را که وعده آزادی‌شان به گوش رسیده در ایتالیا، فرانسه، ترکیه و آمریکا به جای مازندران، تهران، سمنان، کرمان، ایلام، کهگیلویه و بویراحمد، هرمزگان و سیستان توجیه می‌کنند. این اقتصاد ما است که پای سیاست خارجی پسابرجامی هزینه می‌شود و برای تصحیح این رویه، باید دور هم بنشینیم و از عبرت‌های برجام و پسابرجام بگوییم و بشنویم و تجربه «کاسبی پسابرجامی» غرب را جدی بگیریم!

 

حسین علوی: این موضوع بارها مطرح شده و بارها هم مقامات دولتی از زیر بار توضیح مستقیم آن به مردم فرار کرده‌اند. موضوع در قالب یک سوال مطرح می‌شود: «در پسابرجام، کدام بانک‌های معتبر دنیا با ما همکاری می‌کنند؟» دولتی‌ها روایت‌های مختلفی در پاسخ به این سوال مطرح کرده‌اند و متاسفانه شخص حسن روحانی نیز در گفت‌وگوی اخیر تلویزیونی درباره همکاری بانک‌های معتبر با ایران توضیح شفافی نداد.
به گزارش «وطن امروز»، موضوع همکاری بانک‌های معتبر دنیا با ایران از آن جهت قابل توجه است که در دوران پسابرجام، براساس تعهدات طرف مقابل، امکان نقل‌وانتقال ارزی میان ایران و دنیا باید برقرار باشد. این موضوع در واقع برداشته شدن تحریم بانکی است. در صورت برداشته شدن این تحریم، ایران امکان نقل‌وانتقال پول با بانک‌های معتبر دنیا را در اختیار خواهد داشت. در واقع به غیر از عادی شدن مسیر تجارت در بخش‌های غیردولتی و امکان رونق گرفتن تولید، آنچه با برداشته شدن تحریم بانکی می‌تواند برای دولت مفید واقع شود، امکان نقل‌وانتقال درآمدهای ناشی از فروش نفت است. طی چند ماه اخیر مقامات دولتی بارها در توضیح فواید و اثرات برجام، از افزایش میزان فروش نفت خبر می‌دهند. براساس اظهارات مقامات دولتی فروش نفت ایران در پسابرجام به بیش از 2 میلیون بشکه در روز رسیده است. این میزان فروش در جای خود می‌تواند یک دستاورد برای کشور باشد اما نکته مهم‌تر از میزان فروش نفت، این است که آیا درآمد حاصل از فروش نفت به ایران منتقل می‌شود یا خیر؟ این همان نکته مهم ماجراست که متاسفانه پاسخ دقیقی به آن داده نمی‌شود. چه‌بسا اگر دولتی‌ها در این‌باره به صورت شفاف و دقیق اطلاع‌رسانی کنند، آن وقت پاسخ سوال نخست این گزارش یعنی تعداد بانک‌های معتبر دنیا که در پسابرجام با ایران مراودات بین بانکی انجام می‌دهند، مشخص می‌شود. البته اکنون با گذشت 6 ماه از اجرای تعهدات طرف مقابل در برجام، تقریبا واقعیت‌های مربوط به وضعیت همکاری بانک‌های بزرگ دنیا با ایران و نیز وضعیت ورود پول حاصل از فروش نفت به درون کشور، مشخص شده است. بخشی از این واقعیات از لابه‌لای اظهارات مقامات دولتی مشخص شده است. قبل از ورود به این موضوع، 2 نکته باید مورد توجه قرار گیرد. در موضوع مربوط به همکاری‌های بانکی میان ایران و بانک‌های معتبر و بزرگ دنیا، موضوع ممنوعیت تجارت با دلار در نظر گرفته نمی‌شود. براساس اظهارات مقامات آمریکایی و نیز اعترافات تیم مذاکره‌کننده ایرانی، موضوع لغو تحریم دلار محقق نشده است و کماکان در پسابرجام، این تحریم پابرجا خواهد بود. آنچه درباره همکاری‌های بانک‌های بزرگ دنیا با ایران مطرح می‌شود؛ مربوط به تجارت با ارزهایی غیر از دلار است. نکته دوم نیز اهمیت تجارت با بانک‌های معتبر و بزرگ دنیاست. یکی از دلایل اهمیت تجارت با بانک‌های معتبر دنیا، میزان و حجم نقل‌وانتقالات بین بانکی است. میزان اعتبار در بانک‌های بزرگ نیز قابل تامل است و در معاملات بزرگ، پوشش بانک‌های بزرگ و معتبر دنیا، براحتی می‌تواند در انجام معاملات و تسریع آنها اثرگذار باشد. این موارد در تجارت با بانک‌های کوچک یا امکانپذیر نیست یا اینکه یک معامله بزرگ باید از طریق چندین بانک و با اتلاف هزینه بیشتر رخ دهد.
بیش از 400 بانک!
آنگونه که حسن روحانی در گفت‌وگوی تلویزیونی اخیر خود مطرح کرد 400 بانک در دنیا با ایران همکاری می‌کنند.
حسن روحانی در این‌باره گفت: وزیر نفت اعلام کرد هر نفتی را که ما می‌فروشیم به یورو می‌فروشیم و می‌گوییم همین مقدار یورو به حسابی که ما تعیین می‌کنیم واریز شود. در گذشته این طور نبود، زیرا حسابی نبود که بخواهیم واریز کنیم. امروز بیش از 400 بانک خارجی با ما در ارتباط هستند که آمار آن روز به روز بالاتر می‌رود و ما پول نفت‌مان را می‌توانیم به شعبات خودمان که در خارج داریم، شعبات بانک‌های مختلف که در زمان تحریم فعال نبودند، واریز کنیم و می‌توانیم از آن استفاده کنیم. روحانی یادآور شد: در دوران برجام یک فرصت خوبی ایجاد شده است؛ این فرصت نه‌تنها برای فروش نفت و دسترسی به اموال ما بلکه برای مساله بیمه و کشتیرانی ایجاد شده است. وی افزود: کشتیرانی ما در تحریم بود، کشتی‌های بزرگ در بنادر ما پهلو نمی‌گرفتند، بلکه می‌رفتند در بنادر کشورهای دیگر و بعد باید با لنج، کالاها را حمل می‌کردیم و مخارج اضافه برای ما بود.
400 بانک! روحانی می‌گوید بیش از 400 بانک در پسابرجام تجارت با ایران را از سر گرفته‌اند اما این 400 بانک کدامند؟ چه تعدادی از بانک‌های معتبر دنیا در فهرست این 400 بانک موردنظر روحانی وجود دارند؟ کسی در این‌باره توضیحی نمی‌دهد. فهرست بانک‌های معتبر و بزرگ دنیا در دسترس است و براحتی می‌توان اسامی آنها را عنوان کرد. بنابراین دولتی‌ها می‌توانند با اعلام اسامی بانک‌های معتبری که در پسابرجام تجارت با آنها از سر گرفته شده، درباره این ابهامات شفاف‌سازی کنند.
در سرزمین لی‌لی‌پوت!
اینکه از 400 بانکی که حسن روحانی از آنها به عنوان بانک‌های طرف تجارت با ایران در پسابرجام نام می‌برد چه تعداد در زمره بانک‌های بزرگ و معتبر هستند، چندان پنهان نیست و در واقع مشخص است. واقعیت این است که بانک‌های بزرگ و معتبر دنیا همچنان از همکاری با ایران سر باز می‌زنند. روز گذشته علی‌اکبر صالحی، رئیس سازمان انرژی اتمی بار دیگر به این موضوع یعنی عدم همکاری بانک‌های معتبر و بزرگ دنیا با ایران در پسابرجام اذعان کرد. رئیس سازمان انرژی اتمی در دومین مراسم کانون حرفه‌ای رسانه تصریح کرد: بانک‌های بزرگ اروپایی با فشار آمریکا فعلاً‌ با ما کار نمی‌کنند. این اظهارنظر صالحی البته پیش از این از زبان مدیران ارشد بانک‌های بزرگ دنیا مطرح شده‌ بود. چندی پیش مدیران ارشد بانک‌های معتبر اروپایی پس از دیدار با جان کری اعلام کردند وزیر خارجه آمریکا برای از سرگیری تجارت با ایران به آنها تضمین نداده است. البته مقامات ارشد دولتی در اروپا نیز اذعان کرده‌اند از ناحیه آمریکا تحت فشار هستند تا بانک‌های بزرگ این کشورها تجارت با ایران را از سر نگیرند.  مقامات انگلیسی چندی پیش گفتند بانک‌های این کشور همچنان برای تأمین مالی مبادلات تجاری با ایران اکراه دارند و نگرانند همچنان هدف تحریم‌های موجود دولت آمریکا قرار بگیرند. این تحریم‌ها مانع ورود مجدد تهران به بازارهای جهانی پس از سال‌ها تحریم شده است. نورمن لامونت، وزیر سابق دارایی و مسؤول ویژه تجارت با ایران در دولت انگلیس می‌گوید: «این مشکلی است که من نگرانم حل آن اندکی زمان ببرد». وی که در کنفرانس مالی «سیتی‌ اند فایننشال ایران ترید» سخن می‌گفت، افزود: «می‌توان درک کرد چرا آنها (بانک‌ها) بسیار محتاط هستند. آنها قبلاً میلیاردها دلار جریمه شده‌اند». الکساندرا رنیسون، کارشناس انستیتوی مدیران انگلیس نیز گفت، بانک‌های کوچک‌تر اروپایی در حال آغاز ارائه خدمات مالی تجارت با ایران هستند اما بانک‌های انگلیسی «مطلقاً تمایلی برای پذیرش ریسک ندارند». وی افزود: «هر بانکی در انگلیس که واقعاً منافعی در آمریکا دارد... هیچ حرکتی نمی‌کند». روزنامه آلمانی «دویچه‌ ویرتشافت ناخریشتن» نیز هفته گذشته در گزارشی نوشت بانک‌های آلمانی با توجه به قوانین آمریکا از مبادلات اقتصادی با ایران خودداری می‌کنند. این در شرایطی است که دولت آلمان می‌خواهد روابط اقتصادی میان این کشور و ایران به صورت قدرتمند پیگیری شود. اینها واقعیاتی است که البته همین هفته علی طیب‌نیا، وزیر اقتصاد به آنها اذعان کرد. طیب‌نیا در این‌باره گفت: ما با بانک‌های کوچک و متوسط هیچ مشکلی نداریم و انواع تعاملات ما با آنها در حال انجام است اما با بانک‌های بزرگ دچار مشکل هستیم. وی در ادامه افزود: انتظار ما این بود که بعد از برجام بتوانیم با بانک‌های بزرگ هم کار کنیم اما به دلایل مختلف از جمله صورت‌های مالی بانک‌های ما و بهانه‌ پولشویی و تامین مالی تروریسم ما هنوز نتوانسته‌ایم با این بانک‌ها کار کنیم. البته برخی محدودیت‌ها رفع شده، به‌طور مثال ما پیش از این جزو لیست سیاه عدم مبارزه با پولشویی بودیم که از این لیست خارج شده‌ایم. وزیر اقتصاد خاطرنشان کرد: ما اکنون برای وصول پول نفت مشکلی نداریم. پیش از این هزینه‌ زیادی بابت دریافت پول نفت پرداخت می‌کردیم اما اکنون بدون هزینه اضافی از منابع حاصل از فروش نفت بهره می‌بریم.
 البته درباره وصول پول نفت نیز یک ابهام جدی و اساسی وجود دارد که متاسفانه در این‌باره نیز مقامات دولتی ترجیح داده‌اند شفاف‌سازی نکنند. اینکه ایران پس از برجام توانسته است پول فروش نفت خود را «وصول کند» مشخص است اما هم در اظهارات حسن روحانی در گفت‌وگوی زنده تلویزیونی و هم در اظهارات وزیر اقتصاد به صورت مشخص توضیح داده نشده که آیا این درآمدهای حاصل از فروش نفت، به ایران نیز منتقل شده‌اند یا خیر. آنگونه که حسن روحانی گفته است، این پول‌ها به شعبات ایران در خارج از کشور واریز می‌شود اما همانگونه که گفته شد نکته اساسی این است که آیا این پول فروش نفت، به ایران نیز منتقل شده است؟ یعنی آیا تاکنون پول فروش نفت به خزانه بانک مرکزی رسیده است یا خیر؟ به نظر می‌رسد این مسائل نکات اصلی درباره وضعیت بانکی و نیز نفتی ایران در پسابرجام تا این زمان است. نکاتی که بسیار بهتر است مقامات دولتی به صورت شفاف درباره آنها توضیح دهند. اگرنه با گذر زمان، این واقعیات علیه دولت، برای مردم فاش خواهد شد.

گروه اجتماعی: رئیس سازمان حج و زیارت درباره ادعای عربستان مبنی بر پرداخت دیه شهدای حادثه مسجدالحرام و برنامه‌ریزی‌های صورت گرفته درباره راهپیمایی اربعین توضیحاتی ارائه داد. به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، سعید اوحدی، رئیس سازمان حج و زیارت درباره پرداخت دیه به خانواده شهدای منا از سوی کشور عربستان گفت: عربستان حتی دیه شرعی شهدای منا را به هیچ کشوری پرداخت نکرده است و به جای اینکه مسؤولیت این حوادث را بپذیرد و صادقانه اعلام کند در این باره مقصر بوده است دست به کارهای تبلیغاتی می‌زند و حتی ادعا کرده‌اند دیه شهدای حادثه مسجدالحرام پرداخت شده است، در حالی که اینگونه نیست و به خانواده‌های بیش از 6 هزار شهید فاجعه منا، ریالی پرداخت نشده است. رئیس سازمان حج  و زیارت با اشاره به برنامه‌ریزی‌های انجام شده درباره راهپیمایی اربعین امسال خاطرنشان کرد: پس از 2 روز فعالیت سامانه سماح، بیش از
21 هزار نفر برای شرکت در راهپیمایی اربعین در این سامانه ثبت‌نام کرده‌اند.
وی افزود: امیدواریم صدور ویزا از اول شهریور در 4 کنسولگری آغاز شود و از ابتدای مهر در 20 نقطه کشور کنسولگری عراق را داشته باشیم. اوحدی خاطرنشان کرد: سامانه سماح تا 15 صفر فعال است و هیچ محدودیتی برای ثبت‌نام مشتاقان و متقاضیان راهپیمایی اربعین وجود ندارد و با توجه به استقبال خوب مردم پیش‌بینی می‌شود 5/2میلیون نفر در راهپیمایی امسال حضور داشته باشند.

گروه بین‌الملل: رئیس‌جمهور ترکیه کمتر از یک ماه پس از کودتای نافرجام 25 تیر، در نخستین سفر خارجی‌اش وارد سنت‌پترزبورگ، پایتخت فرهنگی روسیه شد و در کاخ کنستانتین در حومه این شهر با همتایش ولادیمیر پوتین دیدار کرد؛ دیداری که بسیاری از رسانه‌های غربی آن را به نقطه عطف چرخش ترکیه از غرب به سوی شرق برمی‌شمرند. اردوغان 6 ماه پس از قطع روابط رسمی با روسیه به خاطر حادثه سقوط سوخو در مرز با سوریه، پوتین را دوست خود خطاب کرده بود حال آنکه روابط ترکیه پس از کودتا با آمریکا و اروپا در بحرانی‌ترین شرایط خود پس از جنگ اول جهانی قرار دارد. رجب طیب اردوغان دیروز به زبان روسی به خاطر امکان دیدار با ولادیمیر پوتین و حمایت مسکو از او حین وقوع کودتا در ترکیه سپاسگزاری کرد. اردوغان گفت: «می‌خواهم به خاطر پیدا کردن وقت و پذیرایی از ما سپاسگزاری کنم. به خاطر پیدا شدن چنین فرصتی و بودن با شما بار دیگر سپاسگزاری می‌کنم». او سپس با اشاره به تماس پوتین به عنوان نخستین رهبر خارجی با خود در فردای روز کودتا، گفت: «واقعا تماس تلفنی شما بلافاصله پس از تلاش کودتا، من، همکاران و ملت ترکیه را بسیار خوشحال کرد». او که پیش از این سفر گفته بود می‌خواهد روابط  2 کشور را به شکلی جدید و از نو بنا کند، دیروز نیز تاکید کرد ساخت روابط روسیه و ترکیه وارد مسیر مثبتی شده است. اما اردوغان در سنت‌پترزبورگ فقط درباره غرامت جنگنده سوخو 24 سرنگون شده روسیه صحبت نمی‌کند بلکه آینده سوریه که او ترسیم  آن را بدون روسیه غیرممکن توصیف کرده، موضوع داغ بحث‌های او و پوتین خواهد بود آن هم در شرایطی که اوضاع سوریه برخلاف میل آنکارا و شرکای غربی و عربی‌اش پیش می‌رود. عملیات پرتلفات تروریست‌ها برای شکست حصر حلب بدون نتیجه مانده و در لاذقیه و ادلب هم تکفیری‌ها در حال قلع و قمع شدن هستند. در نتیجه پوتین دست بالاتر را درباره سوریه دارد. اما آنچه بیش از تسلیم شدن رجب پاشا در عرصه سوریه غربی‌ها را نگران کرده و حتی جان کری را به ترکیه کشانده است، چرخش ترکیه به شرق است.  نکته اینجاست که سفر اردوغان به سنت‌پترزبورگ از یک سال پیش برنامه‌ریزی شده بود و از همان زمان برنامه یک سفر مفصل یک هفته‌ای به روسیه ترتیب داده شده بود اما به خاطر غائله پس از سرنگونی سوخو‌ی روسی از ۱۵ دسامبر پارسال به ۹ آگوست امسال به تعویق افتاد یعنی درست در اوج روزهای آمریکایی‌ستیزی ترک‌ها. همچنین انتخاب سنت‌پترزبورگ پایتخت تزارها و حجم برنامه‌هایی که خیلی قبل از کودتا در این سفر گنجانده شده- از جمله دیدار با پوتین در کاخ کنسانتین که نام خود را از قسطنطنیه یا همان نام سابق استانبول گرفته یا بازدید از مقبره پتر (قلعه پتر و پل) که یادآور روابط دوران اوج روسیه تزاری و عثمانی است- نشان می‌دهد اردوغان از قبل چشم‌اندازی جدی برای احیای روابط با روسیه داشته و احتمالا به همین خاطر هدف کودتایی آمریکایی قرار گرفته است. در اینکه ترکیه پس از کودتا و جنگ داخلی به روسیه به خاطر سیل توریست‌ها، نفت و گاز و چتر امنیتی‌اش در مقابل تهدیدات جدید غربی نیاز دارد شکی نیست اما نمی‌توان این حقیقت را نادیده گرفت که اردوغان در ذهن متوهمش، خود را وارث سلطان احمد و سلطان مصطفای اول عثمانی، معاصران پتر کبیر می‌داند و پوتین را هم وارث تزارها. به همین دلیل او از ساخت رابطه‌ای جدید با روسیه صحبت کرده است.
 

گروه اجتماعی: تعدادی از پزشکان با ارسال نامه‌ای خطاب به وزیر بهداشت از این موضوع که در وزارت بهداشت نام کنترل جمعیت به سلامت باروری تغییر کرده است و تشویق‌ها برای تحدید نسل همچنان پابرجاست،
انتقاد کردند.
جمعی از پزشکان در نامه‌ای خطاب به وزیر بهداشت اعلام کردند 20 تیر 95 نامه‌ای را منتشر و در آن به مواردی از مغایرت سیاست‌های جمعیتی اعمالی وزارت بهداشت با سیاست‌های کلی جمعیت اشاره کرده‌اند و پس از آن، جوابیه‌ای از سوی وزارت‌ بهداشت منتشر شد که عمده موارد تخلفات مطروحه را رد ‌کرد اما در این نامه نکاتی متقن و غیرقابل انکار در این باره ارائه می‌شود.  به گزارش تسنیم، در بخش‌هایی از این نامه آمده است: ما پزشکانی که در حال حاضر در خانه‌ها و مراکز بهداشتی درمانی حضور داریم و از نزدیک در حال ارائه خدمات بهداشتی و درمانی هستیم، اعلام می‌کنیم در وزارت بهداشت و درمان نام کنترل جمعیت به سلامت باروری تغییر کرده است. سیاست‌های جمعیتی که هم‌اکنون در عمل اجرا می‌شود، در قاطبه مناطق کشور همان سیاست‌های کنترل جمعیت است؛ موضوعی که متأسفانه از عوامل مهم منفی شدن نرخ رشد موالید کشور در 4 ماه نخست سال جاری نیز به حساب می‌آید.
کم‌کاری در پیگیری سیاست‌های جمعیتی
همچنین در ادامه این نامه خطاب به وزیر بهداشت عنوان شده است که همه پرسنل بهداشتی، این روزها شاهدند که در راه‌اندازی طرح‌هایی که وزارت بهداشت اهتمام به اجرای آنها در مراکز بهداشتی دارد به ارسال چند بخشنامه اکتفا نشده است و به قدری فشار، پیگیری‌ مستمر، نظارت بر اجرا، جلسات متعدد توجیهی و آموزشی برای پرسنل، کارانه‌های تشویقی و تنبیه‌های لفظی و مالی از سوی مدیران شبکه‌ها اعمال شده که طی یک دوره‌ کوتاه چند ماهه طرح‌های مزبور اجرایی شده‌اند اما با گذشت بیش از 3 سال از مدت مسؤولیت شما و در شرایطی که کشور با افت شدید نرخ باروری و کاهش جمعیت جوان و پویای کشور در آینده‌ای نزدیک روبه‌رو است، این سوال همچنان باقی است که چرا هیچ حرکت مؤثری در تغییر سیاست‌های وزارتخانه صورت نگرفته است؟ آیا با تعدادی بخشنامه‌ شعاری و بدون دستورالعمل و ضمانت اجرایی، می‌توان بر بحران جمعیت
 فائق آمد؟
ارجاع افراد برای عقیم‌سازی
این در حالی است که درباره بحث عقیم‌سازی نیز در این نامه تاکید شده است که لیستی قابل تامل به عنوان موارد قابل ارجاع برای توبکتومی (عقیم‌سازی دائمی در زنان) از سوی وزارتخانه منتشر شده است تا پرسنل مراکز بهداشت افراد را براساس آن، برای عقیم‌سازی و کنترل جمعیت ارجاع دهند. از جمله این موارد می‌توان به زنان 40 سال به بالا و افرادی که برای بار سوم سزارین می‌شوند، اشاره کرد.
اما آیا این موارد براساس منابع علمی برای سلامت مادر تنظیم شده یا بر اساس سیاست‌های کنترل جمعیت؟
تشویق‌ها برای تحدید نسل
علاوه بر این در بخش دیگری از نامه پزشکان آمده است: باید متذکر شد که در حال حاضر بر خلاف سال‌های کنترل جمعیت، هیچگونه سیاست تشویقی در راستای سیاست‌های جدید جمعیتی وجود ندارد و به هیچ یک از مراقبان سلامت، پاداشی در قبال مشاوره‌ فرزندآوری تعلق نمی‌گیرد. این در حالی است که پاداش‌های گذاشتن IUD و ارجاع برای توبکتومی همچنان به حساب پرسنل بهداشتی ارائه‌دهنده این امور واریز می‌شود.
مشاهدات عینی نشان می‌دهد عقیم‌سازی دائمی زنان ارجاع شده توسط مراکز بهداشت، به صورت  رایگان انجام می‌شود. از سوی دیگر بر خلاف کلاس‌های مشاوره تنظیم خانواده که برای پرسنل مراکز بهداشتی هم‌اکنون نیز برگزار می‌شود، هیچ‌گونه کلاس آموزشی در راستای تشویق فرزندآوری برای پرسنل بهداشتی وجود ندارد و هم اکنون نیز عمده پرسنل وزارت بهداشت، به مضرات تک‌فرزندی آگاه نبوده و حتی آگاهی مناسبی از وضعیت بحرانی جمعیت کشور ندارند. همچنین در ادامه این نامه عنوان شده است: کتب مرجع و مستندات علمی می‌گوید که درصد اندکی از زنان باردار، نیاز به غربالگری دوران بارداری دارند در حالی که در کشور ما این غربالگری‌ها بی‌هیچ دلیل علمی، برای تمام زنان باردار تجویز می‌شود. این تجویزهای بی‌مورد نیز به دلیل اشتباهات مرسوم و فراوان در تشخیص، در موارد زیادی به سقط اشتباهی جنین می‌انجامد. از سوی دیگر اکنون بین متخصصان، پزشکان خانواده و مراقبان بهداشت شایعه‌ای رواج دارد که اگر فرزند ناقصی متولد شود، پزشک مربوط که غربالگری را برای وی تجویز نکرده است، محکوم به پرداخت تمام هزینه‌های آن بچه‌ ناقص خواهد شد. بنابراین بیشتر زنان باردار حتی بدون وجود هیچ عامل خطری، برای غربالگری‌های پرهزینه و بی‌فایده معرفی می‌شوند. از این رو از شما تقاضا
می‌شود برای معقول کردن روند تجویز غربالگری‌ها، نسبت به مسائل موجود، به عموم مردم
و پزشکان اطلاع‌رسانی کرده و با نظارت صحیح، مانع قتل نفوس از طریق سقط‌های غیرقانونی و تحمیل هزینه‌های هنگفت مالی و روانی به خانواده‌ها شوید.

محمدرضا کردلو: بیش از 5سال از تراژدی سوریه و هجوم سراسری تروریست‌ها به منطقه می‌گذرد. در این 5سال رسانه‌ها حرف‌های بسیاری درباره سوریه، عراق، بحرین، یمن و پدیده تکفیری‌ها و داعش منتشر کرده‌اند اما ناگفته‌ها فراوان است. ناگفته‌هایی که رسانه‌های خودجوش گاهی حتی با یک دوربین دستی ساده تلاش کرده‌اند به بازنمایی آنها بپردازند. روح‌الله رفیعی، مستندساز و فعال رسانه‌ای از جمله کسانی است که در میان این چالش‌ها مستندهای مورد توجه و تحسین شده‌ای تولید کرده است. با او درباره چالش‌های فضای رسانه‌ای و خبرنگاری جنگ و حضور میدانی رسانه در منطقه و مساله محوری «مدافعان حرم» گفت‌وگو کرده‌ایم.  
***
 به‌عنوان یک مستندساز که آثار مورد توجهی با خط سیر داستانی و همچنین گزارشی در حوزه مدافعان حرم تولید کرده‌اید، برخی فعالیت‌های رسانه‌ای را که گاهی حتی بدون تجربه در این فضا اتفاق می‌افتد چگونه تحلیل می‌کنید؟
وضعیت امروز حوزه رسانه، شبیه حوادث ابتدای دوران دفاع‌مقدس است. دشمن با تمام توان آمده و می‌خواهد خرمشهر را بگیرد. در این میان یک عده جوان هستند که می‌گویند: «مگر ما مرده‌ایم که دشمن بیاید؟!» حالا از این جوان‌هایی که مانده‌اند چه تعدادشان آموزش دیده‌اند و آمادگی کسب کرده‌اند؟ جز اندکی، هیچ کدام! اما چون اهل غیرت بودند و دفاع و مقاومت برای‌شان مهم بود، ماندند و اسلحه به دست گرفتند، جنگیدند و ایستادند. ماجرای امروز هم همین است. دوستانی که امروز پا به این عرصه گذاشته‌اند از سر غیرت و دفاع از مظلوم وارد شده‌اند. شرایط امروز ما از شرایط روزهای آغازین دفاع‌مقدس خیلی بهتر است اما از ایده‌آل فاصله داریم. از سال‌های
80-79 این برآوردها وجود داشت که جنگ بعدی ما جنگ رسانه است و اولویت تاثیرگذاری در همه حوزه‌ها با رسانه خواهد بود. ما و گروه‌های دیگر همان موقع نوشتیم و درباره این موضوع هشدار دادیم. آن موقع مسؤولان مربوط اهمیت ندادند و نوشته‌ها را به بایگانی فرستادند. تا اینکه ماجرای فتنه 88 اتفاق افتاد. باز خیال کردند در ابتدای فتنه مغلوب فضای مجازی شده‌ایم و نه رسانه! و اگر حرکت‌های رسانه‌ای خودجوش مردمی در آشکارسازی فتنه نبود قطعا فتنه به درازا می‌کشید. بعد از آن ماجرای سوریه پیش آمد، تلویزیون ما تا 6 ماه بعد از قضیه هنوز تکلیف خودش را درباره مساله سوریه نمی‌دانست. نمی‌دانست اینها اقلیت معترض هستند یا اکثریت مردم، معارض‌اند یا مسلح، مخالف سیاسی‌اند یا تکفیری‌؟ شناخت نداشتند و هربار یک چیزی می‌گفتند. اتحادیه رادیو و تلویزیون‌های اسلامی هم به‌رغم تلاش‌هایی که در این حوزه داشت تاثیر جدی در داخل کشور نمی‌دیدیم. در حالی که ما به‌عنوان حامی اصلی جریان مقاومت باید اول مردم خودمان را اقناع می‌کردیم تا از حداکثر پشتوانه مردمی استفاده کنیم. آن اتفاقات افتاد و خبری نشد. با اینکه رهبری هر روز هشدار می‌دادند که این جنگ، جنگ سیاسی یا مذهبی بین شیعه و اهل سنت نیست اما کاری درخور تبیین دیده نمی‌شد.  
 این مستندها گاهی قوت لازم را نداشتند، این به خاطر فضا بود یا خود افرادی که این تولیدات را صورت می‌دادند؟ مشکل اصلی چه بود!
کسی که به منطقه جنگی می‌رود، اصولا باید دارای مهارت‌های ویژه باشد که عموم بچه‌هایی که امروز می‌روند، کمتر این مهارت‌ها را دارند. تجربه حزب‌الله در جنگ‌هایی که تا الان داشته، از اشغال بیروت، اشغال جنوب لبنان و جنگ 33 روزه نشان می‌دهد حزب‌الله بخش مهمی از موفقیتش را از رسانه‌ای به نام المنار دارد. به خاطر اینکه خوب عمل کردند. اگر روزی با یک کلیپ صدای سران رژیم صهیونیستی درمی‌آمد اثر رسانه‌ای بود که حزب‌الله به آن ایمان داشت و بخوبی عمل می‌کرد. در کنار یگان‌های نظامی واحدی به نام اعلام الحربی هم ایجاد کرده بود. این اعلام الحربی یکسری ضابطه و شاخصه دارد که توانست بخوبی بین رسانه و عملیات نظامی رابطه ارگانیک ایجاد کند.
متاسفانه ما به‌رغم داشتن نیروهای زبده و آماده از این فرآیند فاصله داریم. یک نیروی نظامی، منِ مستندساز را به‌عنوان مُخل کار خودش می‌بیند. حق هم دارد چون احتمال نشت اطلاعات وجود دارد. اما یک سوال وجود دارد؟ آیا در معرکه جنگ این امکان وجود ندارد که یک فرمانده یا نیروی عادی اسیر شود یا به شهادت برسد و اطلاعاتش به دست دشمن بیفتد؟ برای جلوگیری از این ماجرا حفاظت اطلاعات را در قالب کد و رمز و... در عملیات نظامی ایجاد کردند. خب! آن شرایطی که ما از آن گفتیم شبیه به همین اصول حفاظت اطلاعات است، پس می‌شود یک عنصر رسانه‌ای هم با انجام اصول تعریف شده در کنار یک عناصر نظامی قرار بگیرد.
 درباره مهارت‌ها صحبت کردید. این فضا درباره خود مستندسازان چگونه است؟ آیا آمادگی‌های لازم برای مستندساز وجود دارد؟
در جنگ خبرنگار جنگی باید دارای یکسری از مهارت‌ها و اخلاقیات باشد که قبلا هم در جاهای دیگر گفتیم نمونه عینی آن را در شهید حسن باقری می‌توان دید.  کسی که برای خبر یا مستند به جنگ می‌رود باید دشمن روبه‌رو را بخوبی بشناسد. مثلا در سوریه با توجه به تعدد گروه‌های تکفیری که از همه جای عالم آمده‌اند، شناخت از آنها، نوع سنگرسازی و نوع تاکتیک آفند یا پدآفند را معلوم می‌کند. در خیلی از موارد حتی می‌شود سلاح‌هایشان را حدس زد تا بتوان در موقع لازم اقدام شایسته کرد. اینکه بتوانی از صداها سلاح‌ و فاصله تا دشمن را تشخیص بدهی تازه ابتدای کار است و تازه می‌توانی در منطقه حضور پیدا کنی. وقتی خبرنگار در منطقه حضور پیدا کرد باید آرامشش بیشتر از فرمانده میدانی باشد، تحلیل تاکتیکی‌اش قوی‌تر باشد تا بتواند زود تصمیم بگیرد و عکس‌العمل در جهت روایت ماجرا داشته باشد، از نیروها جا نماند، جلوتر از نیروها نرود و دردسر درست نکند، باید بداند کجا باشد و کجا نباشد و مهم‌ترین کاری که می‌کند این است که اول جان خودش را حفظ کند. این حداقل‌هایی است که یک خبرنگار یا مستندساز جنگی باید بداند. تازه بعد از این مرحله است که کار شروع می‌شود. حالا اینکه قبلا به اصل ماجرا اشراف محتوایی داشته باشد از اهمیت بالایی در ارائه روایتش برخوردار است. چون با اتفاقاتی روبه‌رو می‌شود که یکبار اتفاق می‌افتد. عکس‌العملش نسبت به موضوع و شرایطی که دارد باید خیلی سریع باشد تا سوژه و خبر را از
دست ندهد.
ما در حوزه خبرنگار جنگی از ابتدای دفاع‌مقدس تاکنون هیچ کار سیستماتیک صورت ندادیم. شما اگر پای درددل همه مستندسازان و خبرنگاران جنگ بنشینید از دست بخش‌های حفاظت اطلاعات گله دارند. عنصر نظامی باید کار خودش را بکند، ما هم کار خودمان را. ما به آن عزیزان حق می‌دهیم. به نظر می‌رسد چون وظایف مشخص نیست این برخوردها میان مستندساز و حفاظت پیش می‌آید. وظایف اگر خوب مشخص شده باشد، من فیلمساز و خبرنگار می‌دانم کجا باشم و از چه فیلمبرداری کنم و آن نیروی عملیاتی- اطلاعاتی هم که موظف است اسرار نظامی‌اش راحفظ کند، خیالش راحت است که من چیزی را نمی‌گیرم که اگر به هر دلیل این اطلاعات دست دشمن افتاد بتواند علیه جبهه خودی استفاده کند. خب! این نیاز به تعیین چارچوب دارد. اینکه خبرنگار، عکاس یا فیلمساز باید بداند چه چیزی را ذخیره می‌کند. برخی اشخاص ممنوعیت تصویر یا حتی بردن اسم دارند و در همه جای دنیا هم اینطور است. آیا عنصر رسانه‌ای می‌تواند تاکتیک حمله یا دفاع را روایت کند؟ مدل تسلیحات و تجهیزات را چطور؟ تا چه مقدار روی چهره‌ها می‌شود تمرکز کرد؟ و ده‌ها سوال دیگر که جواب دادن به این سوالات می‌شود همان تعیین شاخص‌های رسانه مقاومت که خبرنگار جنگی و مستندساز جنگی باید به آنها توجه کند. این چارچوب ویژگی‌اش این است که ما وقتی اتاق عملیات تشکیل می‌دهیم یک فعال رسانه‌ای هم عضو این اتاق عملیات باشد که در واقع بخشی از ماموریت آن عملیات را در قالب رسانه بتواند پیش ببرد. داعش، جبهه النصره و دیگر تکفیری‌ها کنار هر گروه 8-7 نفره یک عنصر رسانه‌ای دارند. یک شبکه‌ای دارند به اسم اورینت که تنها بخش مجری خبرش هست که در استودیو حضور دارد. الباقی هر آنچه تولید می‌کنند از طریق اسکایپ یا شبکه‌های اجتماعی است.
 در واقع خبرنگار در دسترس است!
کاملا خبرنگارشان در دسترس است. در واقع شما در طرف مقابل با یک جریان رسانه‌ای قوی مواجهید اما در این طرف هنوز به آنچه دلمان می‌خواهد نرسیده‌ایم چون سلیقه‌ای با این موضوع برخورد می‌شود. خب! چه باید کرد؟ اینجا باید بی‌خیال شد؟ حجم انبوهی از نیروهای داوطلب وجود دارد، با اینها چه باید کرد؟
یک عده مانند همان ماجرای خرمشهر، رفتند جلو که بگویند ما هستیم و شهر زنده است. در این شرایط اینکه آیا اینها کاربلد هستند یا خیر، موضوع دوم است؛ وقتی دشمن پشت دیوار خانه شما رسیده، شما نمی‌توانید بنشینید و خیالات داشته باشید که چه باید کرد و نکرد، اینها در شرایط غیر بحران است. حالا دشمن حمله کرده و شما وقت سنگر چیدن هم ندارید. شما باید آتش انبوه بریزید تا اولا معلوم شود این خانه صاحب دارد و دوم اینکه صاحب این خانه زنده است! این فیلم‌هایی که بچه‌ها در سوریه یا عراق می‌سازند، حکایت همان آتش انبوه را دارد. اگر این آتش انبوه نبود که بچه‌ها در قالب گزارش و خبر تولید کنند، دشمن خیلی جلوتر آمده بود. این کارها چه قوی و چه ضعیف اثرش را گذاشت، بعد دوستان قوی‌تر آمدند و کارهای خوبی از هر حیث ساختند. مستند خالد و مجتبی یک کار کاملا گزارشی است از حوادث آغازین سوریه که سعی کردیم خوب ساخته شود. قطعه ویدئویی که آن خانم کشیش در ماجرای بمب‌های شیمیایی معارضان منتشر کرد، تاثیرش از ده‌ها مستند هم بیشتر بود.
 یعنی هیچ سازماندهی مشخصی برای فرستادن مستندساز به منطقه وجود ندارد و اتفاقاتی که رقم می‌خورد کاملا شخصی است؟
بچه‌هایی که به صورت خودجوش به آنجا می‌روند، عمدتا بدون پشتیبانی و با هزینه خودشان می‌روند. وظیفه‌شان را تولید می‌دانند و آنجا هم با همه سرشاخ می‌شوند. سیستم هم سیستم تنبلی است. ضابطه‌های کند و وقت‌گیر مستندساز را اذیت می‌کند.
 تلویزیون یا رسانه‌های دیگر امکانی در این راستا ایجاد نکردند؟
بگذارید خیالتان را راحت کنم. ما در حوزه رسانه عقب هستیم. عکس‌العمل ما سریع نیست. نگاه خبری به مستند داریم و انتظار مستند را از خبر داریم. برخلاف حرف‌هایی که درباره حضور و اهمیت رسانه می‌زنند، رسانه‌ها دچار تردیدند. می‌گویند اصلا لزومی دارد آنجا باشیم؟! این ضعف رسانه ماست. همین اتفاقات کمی که در حوزه مدافعان حرم افتاده، فقط و فقط به خاطر حرکت‌های خودجوش بوده است. شما تا قبل از شهید خلیلی بنر و تشییع پیکر نمی‌دیدید، همه را می‌گفتند در مانور یا ماموریت شهید شده‌اند. غربت این بچه‌ها عجیب بود. شهید محرم ترک، اولین شهید ما در سوریه بود چه اتفاقی برایش افتاد! بعد از شهادت رسول خلیلی و مهدی عزیزی بود که بچه‌محل‌هایشان با عنوان «شهید مدافع حرم» بنر زدند و تجمعاتی که مجموعه هیات‌الرضا گذاشتند باعث شد این مساله رسانه‌ای شود. یعنی واقعا با حرکت‌های خودجوش این مساله پیش رفت. پخش مستندها از شبکه افق هم خیلی تاثیر داشت. اینها کمک کرد واژه مدافع حرم عمومی شود و شد. یادتان هست تا داعش رسید نزدیک جلولا در نزدیکی مرز همه گفتند مدافعان بروند! بعد از این یک مقدار فیتیله رسانه را بالا کشیدیم اما همچنان ضعف داریم. ضعف داریم که هنوز برخی می‌گویند نیجریه به ما چه؟! یمن به ما چه؟! بحرین به ما چه؟! اروپا و آمریکای لاتین به ما چه؟! رسانه اگر کارکرد خودش را می‌دانست می‌توانست مردم حق‌طلب را اقناع کند!
 شرایط را در توزیع چگونه می‌بینید؟!
مساله توزیع نه فقط در حوزه مدافعان حرم که در بسیاری از حوزه‌های دیگر در جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی دچار مشکل است. بعضی مجموعه‌ها اصرار دارند تولیدی که دارند فقط از طریق فرآیند و کانال خودشان منتشر شود. شما وقتی بروید آن‌سوی مرزها تازه متوجه می‌شوید دنیا تشنه چه معارفی است که ما داریم و در اختیارشان نمی‌گذاریم. از آن‌طرف البته سعودی‌ها و عثمانی‌ها فضا را در دست می‌گیرند. پول هم خرج می‌کنند. یک هزارم محتوایی را هم که ما داریم آنها ندارند. سعودی‌ها چیزی ندارند. صرفا پول خرج می‌کنند و ما مانند ماهی که داخل آب است قدر این اقیانوس را نمی‌دانیم. رسانه‌های ما به شکل جبهه هنوز شکل نگرفته‌اند. ما تا الان عملیات مشترک رسانه‌ای نداشته‌ایم اما اگر جبهه‌ای عمل می‌کردیم به طور یقین خیلی موفق‌تر از این بودیم. ما عموما تولیدات خوبی داریم در مستند، خبر، کتاب، عکس و... اما چون جزیره‌ای عمل می‌کنیم، توزیع موفقی ندارد. در این بین یکی از مجموعه‌های موفق که می‌شود نام برد «افق» است. آقای غفوری جنسش جنس جبهه‌ای است به خاطر همین زمانی که در افق بود، در راستای تقویت مستندها خیلی تلاش کرد. همه اینها شخصی است یعنی مکانیزم ندارد. یعنی امروز که مثلا سلیم غفوری هست، این روند خوب و مناسب است اما ممکن است او که نباشد این اتفاق‌ها نیفتد. اینها باید رویه شود. یعنی مکانیزم توزیع ایجاد شود که دیگر از فردی به فرد دیگر تغییر نکند. محصولات خوب و کارهای خوب تولید می‌شود اما خروجی دیده نمی‌شود.
 جشنواره مدافعان حرم را چگونه ارزیابی می‌کنید! با توجه به اینکه کارهای شما هم به شکل ویژه در این جشنواره دیده شد.
همه زحمت دوستان در گفتمان‌سازی دفاع از حرم ستودنی است اما نکته‌ای که وجود دارد این است که این جشنواره‌ها از ابتدا تا انتها عموما با روح مقاومت مشکل دارند. خیلی از این جشنواره‌ها با پول بیت‌المال و فقط نمایش است. به جای این همه جشنواره با ضعف‌های بسیار، کاش می‌شد همه توان در یک جشنواره جمع می‌شد. برای این بچه‌هایی که جانشان را کف دست می‌گیرند و به منطقه بحرانی می‌روند تقدیر در جشنواره و گرفتن این تندیس و دیپلم و... مهم نیست. زیر گلوله همه اینها هواست. اگر جشنواره‌ای برگزار می‌شود باید روح مقاومت در آن جریان داشته باشد. اجازه ندهیم گروه‌ها یا افرادی صرفا با پول خرج کردن و استفاده از عناوین مدافع حرم برای خودشان رزومه درست کنند که عملکرد قبلی‌شان فراموش شود. جزیره‌ای هم عمل نکنیم. خب! «عمار» هرساله جشنواره برگزار می‌کند، چه اشکالی دارد همه با عمار هماهنگ باشند یا هر جای دیگر که خودشان بشینند و به توافق برسند ولی از این پراکندگی در بیایند؛ الان هم مد شده است که هر جشنواره‌ای یک بخش مدافعان حرم دارد. از فجر و مقاومت و فیلم دانشجویی بگیرید تا سما و حقیقت و بقیه. همه‌اش جشنواره! خب واقعا نمی‌شد چندتایی تعطیل و در تولید هزینه شود؟
 در حال حاضر مشغول چه کاری هستید؟
اخیرا بوسنی بودم. در سال 92تا 96 میلادی نسل‌کشی که در بوسنی اتفاق افتاد تنها کشوری که کمک کرد ایران بود، با این حال برخی کشورها از جمله آمریکا که جزو حامیان نسل‌کشی در بوسنی بودند، در سال‌های اخیر بشدت هزینه می‌کنند تا جلوی حضور ایرانی‌ها را بگیرند و خودشان تاریخ را عوض کنند. اینها ماه قبل یک راهپیمایی داشتند که تا سربرنیتسا می‌روند. آنجا منطقه‌ای است که بیشتر نسل‌کشی آنجا اتفاق افتاده است. مراسمی دارند که شهدایی که از قبرهای دسته‌جمعی تفحص شده‌اند و DNA شان مشخص شده است را تشییع و تدفین می‌کنند.  نکته قابل تامل این است کسانی که حامیان نسل‌کشی بودند در بوسنی امروز جزو سخنرانان و شرکت‌کنندگان اصلی این راهپیمایی هستند. معمولا سفیر آمریکا سخنران ویژه است. 2 سال قبل هیلاری کلینتون شخصا حضور پیدا کرده بود. هر سال این اتفاق می‌افتد و ما ایرانی‌ها که تنها کشور حمایت‌کننده بودیم حضوری نداشته‌ایم. امسال بعد از کلی پیگیری به این مراسم رسیدیم.
 وزارت خارجه و سفرای ایران حضور نداشتند؟
من اطلاع ندارم. چون ما هر جا رفتیم دستگاه دیپلماسی صرفا مانع‌تراشی کردند، ترجیح می‌دهیم بی‌سروصدا برویم و بازگردیم. اما در مسیر راهپیمایی 3 نفر از دوستان نویسنده را هم دیدیم که آنها هم ظاهرا خودجوش آمده بودند.
 کاری که بزودی به مرحله تولید برسد هم دارید؟
یک مجموعه درباره نیجریه شروع کرده‌ایم که تصویربرداری آن تمام شده و در مرحله نگارش است.
 پیش‌بینی‌تان از حوادث سوریه و جنگی که با تروریست‌ها داریم چیست؟
این جنگ تا وقتی ما آن را جدی نگیریم تمام نمی‌شود. هر موقع ما اراده دشمن را در حذف اعتقاد جدی گرفتیم آنجا می‌شود امیدی داشت که این مظلوم‌کشی تمام شود. اگر این روزمرگی را پشت سر گذاشتیم و درد دین، مظلوم و انسانیت به جان‌مان افتاد، اگر شب نخوابیدیم و درد و دغدغه پیدا کردیم آن موقع می‌شود امیدوار بود که این جنگ‌ها تمام شود.

گروه اقتصادی: در نشست دوشنبه گذشته کمیسیون نظارت سازمان صنعت، معدن و تجارت استان تهران، کارگروه بررسی ادغام اتحادیه‌های صنفی شهر تهران تشکیل شد. علی فاضلی، رئیس اتاق اصناف ایران با بیان این مطلب به «وطن‌امروز» درباره مهلت درنظر گرفته شده برای انجام این کار گفت: عجله‌ای برای این کار نداریم. فاضلی با اشاره به اینکه کارگروه با تحقیق کامل این موضوع را پیش خواهد برد، افزود: برای ادغام اتحادیه‌ها در یکدیگر یا جابه‌جایی رسته‌ها میان آنها، کارگروه با اعضای اتحادیه‌هایی که قرار است با یکدیگر ادغام شوند، جلسه خواهد گذاشت و پس از شنیدن نظرات همگی و بررسی آن در نهایت تصمیم گرفته خواهد شد. رئیس اتاق اصناف ایران با رد هرگونه فشار یا دخالت در بحث ادغام از سوی وزارت صنعت، معدن و تجارت، مرکز امور اصناف و بازرگانان و هیات عالی نظارت، تصریح کرد: این مهم با مشارکت اتحادیه‌ها و اتاق اصناف ایران و تهران صورت خواهد گرفت. فاضلی در پاسخ به اینکه اتحادیه‌های صنفی نسبت به توقف کارها در اتاق و واگذار کردن آنها به پس از پایان ادغام اتحادیه‌ها گله‌مند هستند، گفت: چنین چیزی درست نیست و چنانچه اتحادیه‌ها دستورالعمل یا درخواستی دارند که نیاز به برگزاری اجلاس دارد، حتما درخواست بدهند تا به سرعت رسیدگی شود. همچنین اگر اتحادیه‌ای قصد برگزاری انتخابات دارد، آن را بدون فوت زمان انجام دهد. فاضلی هرگونه گمانه‌زنی و پیش‌بینی در ادغام اتحادیه از سوی افراد و رسانه‌ها را تایید نکرد و از همگان خواست منتظر اعلام فهرست نهایی از سوی کمیسیون نظارت سازمان صنعت، معدن و تجارت استان تهران و کارگروه بررسی ادغام اتحادیه‌های صنفی شهر تهران باشند.  گفتنی است هیأت عالی نظارت مرکز امور اصناف و بازرگانان وزارت صنعت، معدن و تجارت،‌ مسؤولیت ادغام اتحادیه‌ها را به کمیسیون نظارت هر استان واگذار کرده است و شیوه اجرای ادغام اتحادیه‌ها در شهر تهران نیز با کمیسیون نظارت این استان است.  در این کمیسیون نمایندگانی از سازمان صنعت، معدن و تجارت استان تهران، اتاق اصناف تهران، اتاق اصناف ایران، سازمان امور مالیاتی، شهرداری، اداره اماکن، سازمان تعزیرات حکومتی و سازمان حمایت مصرف‌کنندگان و تولیدکنندگان حضور دارند.

حسین قدیانی: کلا که در حال مشاهده لغزشیم! آن از کارنامه دولت در امور ارزشی، این هم از کارنامه دولت در امور ورزشی! خواننده‌ای که شما باشید؛ ما ۳ تا دوچرخه‌سوار فرستاده بودیم المپیک که اولی همان اوایل راه تصادف می‌کند، دومی کمی جلوتر در حالی می‌پیچد که جاده نمی‌پیچد و سومی هم خیلی خبر واضحی از سرنوشتش در دست نیست! فقط این‌قدر معلوم است که او نیز به خط پایان نرسید! نکردند رفقا لااقل یکی‌شان از خط پایان رد شوند! اصلا به عنوان نفر آخر از خط پایان رد شوند! برای گرفتن عکس سلفی مثلا! هر جور که صلاح می‌دانند! از خط پایان رد شوند، حالا چطوری‌اش خیلی مهم نیست! یعنی من و سردبیر روزنامه و مهدی محمدی هم عازم ریو شده بودیم، حکما همین نتیجه عاید ورزش کشور در رشته دوچرخه‌سواری می‌شد! «طرفه حکایت اینجاست» این متن را هم بنویسم و تمام! طرفه حکایت اینجاست که حسن روحانی در ایام مناظرات انتخاباتی وعده داده بود در دولت تدبیر و امید، هم چرخ کارخانه‌ها باید بچرخد، هم چرخ سانتریفیوژها! فی‌الحال اما چرخ کارخانه‌ها و سانتریفیوژها نمی‌چرخد هیچ، حتی چرخ دوچرخه‌ دوچرخه‌سواران المپیکی ما هم نمی‌چرخد! آن‌وقت حضرات گله می‌کنند که چرا مردم عادی با دوچرخه این‌ور و آن‌ور نمی‌روند؟! بروند که چه بشود؟! به امید رسیدن به کدام خط پایان؟! این مختصر را نوشتم برای تکرار جمله‌ای آشنا؛ «روحانی مچکریم!» و ایضا تذکار مثلی آشناتر؛ «بگو دوچرخه!» اما ادامه‌اش را نگو! نگو… که رکود و بیکاری و این‌همه تبعیض نجومی از ناحیه مدیران فیکس دولت اعتدال، کاری با اغلب پدران و مردان و باباهای این ملت کرده که حتی سبیل خود را هم نتوانند به‌راحتی بچرخانند! یادش بخیر… به «خیر» که نه! یادش به متضاد خیر! قول داده بودند هم چرخ کارخانه‌ها بچرخد، هم چرخ سانتریفیوژها! آری! قوه مجریه اگر بخواهد بسنده کند به مشتی «شعر» و «شعار»، حتی چرخ دوچرخه دوچرخه‌سوار المپیکی مملکت هم تا خط پایان نمی‌چرخد! عجالتا ریز می‌نویسم که زنده باد تبعیض! و در چرخش باد چرخ ماشین مدیران شاسی‌بلند!  
وقتی همه وقت را وقف دفاع جانانه از دردانه‌های فیش و حقوق و مزایا می‌کنند، همین می‌شود دیگر! سیمان ریخته می‌شود درون قلب دسترنج ارزش‌کاران! همچنان‌که دست‌انداز گذاشته می‌شود جلوی چرخ دوچرخه ورزشکاران! وظیفه دیگری که ندارند! بگذار فقط چرخ حقوق ناحق خود را بچرخانند! از بس حامی شرکا هستند، زبانم لال کم مانده مثلا همین جناب سخنگوی دولت اعتدال بردارد بخواند؛ «از اون بالا صفدر میایه!» همچنان که از عنوان این ستون برمی‌آید، دست‌فرمان این متن، طنز است! مزاح کردم ابتدای نوشتار! سرت را بالا بگیر قهرمان! با هر ۳ نفرتان هستم! خجالت را باید کسانی بکشند که نمی‌کشند! با تلمبه دوچرخه شما، چنان شکم خود را باد کرده‌اند که اصلا شما را نمی‌بینند! و ما را! و همه ملت را! عوض شما که اصلا به خط پایان نرسیدید، این جماعت هر خط قرمزی را بگویی رد کرده‌اند! راستی یک سوال! المپیک، رشته «بندبازی» ندارد؟!

مهدی جابری: سکوت رئیس‌جمهور درباره انتصاب غیرقانونی رئیس جدید صندوق توسعه ملی ادامه دارد و این موضوع واکنش دادستان کل کشور را به همراه داشته است: «تلفنی و مکتوب درباره این انتصاب به رئیس‌جمهور اعتراض کرده‌ام». به گزارش «وطن امروز»، چند روز قبل بود که رسانه‌ها از ارسال نامه‌های محرمانه با امضای دادستان کل کشور و رئیس سازمان بازرسی کل کشور به رئیس‌جمهور خبر دادند. هرچند محتوای این نامه‌ها به طور دقیق منتشر نشده است اما از آدرس‌ها و حرف‌های سربسته این دو مقام قضایی و نظارتی می‌توان به کلیت موضوع پی برد. حجت‌الاسلام والمسلمین منتظری دیروز با اشاره به انتصاب رئیس جدید صندوق توسعه ملی از تماس تلفنی خود با رئیس‌جمهور و ارسال نامه به حسن روحانی خبر داد: «در ابتدا که متوجه شدم مساله را به صورت تلفنی و مکتوب به ریاست جمهوری اعلام کردم و عنوان داشتم که این شیوه انتخاب قانونی نیست و اشکال دارد و بنده صورتجلسه انتخاب رئیس جدید صندوق توسعه ملی را امضا نکردم». وی البته به صورت سربسته و تلویحی از بی‌توجهی و سکوت بالاترین مقام اجرایی کشور به این مساله گلایه هم کرد: «بنا نداشتم این موضوع را رسانه‌ای کنم... حالا اما لازم می‌دانم توضیحاتی را به مردم ارائه و عنوان کنم روش انتخاب شده برای انتصاب رئیس صندوق توسعه ملی مغایر با قانون است». منتظری ادامه داد: به موجب ماده 84 قانون برنامه پنجم توسعه، بند «د» تبصره 6، به منظور اداره امور صندوق بر چارچوب مفاد اساسنامه و مصوبات هیات امنا، هیات‌عامل مرکب از 5 نفر از افراد صاحب‌نظر، باتجربه و خوشنام درامور اقتصادی، حقوقی، مالی، بانکی و برنامه‌ریزی با حداقل 10 سال سابقه مرتبط و با مدرک تحصیلی کارشناسی ارشد است که توسط هیات‌امنا انتخاب و با حکم رئیس‌جمهور منصوب می‌شوند. منتظری تصریح کرد: بنابراین قبل از اینکه رئیس صندوق انتخاب شود باید هیات‌عامل انتخاب شوند که 5 نفر هستند که در هیات‌امنا باید شناسایی شوند تا مشخص شود که واجد شرایط هستند یا خیر؟ سپس از بین این افراد یک نفر به عنوان رئیس انتخاب می‌شود. دادستان کل کشور در ادامه به نحوه انتخاب رئیس جدید صندوق توسعه ملی پرداخت و گفت: نه جلسه هیات‌امنا تشکیل شده است و نه این 5 نفر معرفی شده‌اند که ما یک مرتبه با صورتجلسه‌ای مواجه شدیم که به صورت دستی آن را گرداندند و در آن مطرح شده بود آقای دوست حسینی به عنوان رئیس صندوق توسعه ملی انتخاب شده است. بنده به این مساله اعتراض کردم و بعد از اینکه توجه نکردند مجددا نامه‌ای برای رئیس‌جمهور نوشتم که متاسفانه باز هم توجه نشد. وی تاکید کرد: کار خلاف قانونی انجام شده است و نباید برای کار خلاف قانونی که انجام داده‌اند اصرار کنند. بهترین کار این است که جلسه هیات‌امنا تشکیل شود و به موجب قانون برنامه پنجم توسعه و همچنین ماده 17 برنامه ششم توسعه که فروردین‌ماه سال جاری در مجلس تصویب شده است و بعضا عنوان می‌شود که هنوز تصویب نهایی صورت نگرفته، بعد از اینکه این افراد انتخاب شدند از بین  5 نفر رئیس هیات‌عامل انتخاب خواهد شد.
یک نامه محرمانه دیگر
علاوه بر دادستان کل کشور، یک مقام مسؤول دیگر نیز درباره شیوه انتصاب رئیس جدید صندوق توسعه ملی به رئیس‌جمهور نامه نوشته و البته او نیز تاکید کرده: «نامه من محرمانه است!» این مقام مسؤول، رئیس سازمان بازرسی کل کشور است که سعی می‌کند با رعایت جایگاه رئیس‌جمهور و در نظر گرفتن برخی حساسیت‌ها، سربسته و تلویحی با حسن روحانی سخن بگوید: «گزارشم درباره انتصاب دوست‌حسینی به عنوان رئیس جدید صندوق توسعه ملی محرمانه است و موضوع را به رؤسای قوا اعلام کرده‌ام». واقعیت این است که ریاست صندوق توسعه ملی به فردی سپرده شده است که مهندس برق است و تحصیلات و تخصص او ارتباطی با این صندوق ندارد. از سوی دیگر مطابق روال قانونی و اداری، ابتدا باید 5 عضو صندوق توسعه ملی انتخاب شوند و در مرحله بعد نوبت به انتخاب رئیس صندوق برسد. این قانون هر چند رعایت نشده اما رئیس‌جمهور در انتهای حکم انتصاب رئیس جدید صندوق توسعه ملی نوشته است: «توفیق شما و سایر اعضای محترم آن صندوق را در انجام شایسته وظایف محوله با رعایت اصول قانونمداری، اعتدالگرایی و منشور اخلاقی دولت تدبیر و امید از خداوند متعال مسألت می‌نمایم». دقت در جملات رئیس‌جمهور ما را با این سوالات و ابهامات مواجه می‌کند که دقیقا منظور از «سایر اعضای صندوق» چیست و آنها کدام افراد هستند؟ و دیگر اینکه چرا در حالی که در این حکم سخن از قانونگرایی به میان آمده اما شخصی که مسؤول اجرای قانون است در اقدامی بحث‌برانگیز، قبل از مشخص شدن 5 عضو صندوق توسعه ملی، ابتدا رئیس آن را تعیین و منصوب می‌کند؟! در شرایطی که دولت تدبیر و امید تا مدت‌ها بعد از افشای اسناد دریافتی‌ها و فیش‌های حقوقی صفدر حسینی، برابر خواست عمومی برای برکناری وی مقاومت می‌کرد، در نهایت پس از تذکر مقام معظم رهبری برای تحقق خواسته مردم، حسینی مجبور به استعفا در حضور رئیس‌جمهور شد. آن استعفا هرچند دیر و به آهستگی اتفاق افتاد اما انتصاب جایگزین حسینی با سرعت بیشتر و حتی پیش از مشخص شدن دیگر اعضای هیات عامل این صندوق انجام شده است! نکته مهم و غیرقابل توجیه در اتفاقات اخیر صندوق توسعه ملی این است که رئیس آن را شخص رئیس‌جمهور تعیین می‌کند و صلاحیت یا عدم صلاحیت رئیس صندوق باید قبل از انتصاب توسط عالی‌ترین مقام دولت بررسی شود. اکنون اما حسن روحانی فردی را به ریاست هیات عامل صندوق توسعه ملی و به عنوان جایگزین صفدر حسینی منصوب کرده است که نه‌تنها تحصیلات و تخصص او ارتباطی به بانک ندارد، بلکه این انتصاب مورد اعتراض و انتقاد نهادهای نظارتی و بازرسی قرار گرفته است. مطابق اساسنامه صندوق توسعه ملی، تحصیلات رئیس هیات‌عامل این صندوق باید مرتبط با این جایگاه و سمت باشد.
شهوت مال‌اندوزی در یک صندوق ملی!
بی‌قانونی و اتفاقات عجیب در صندوق توسعه ملی، چندماهی است که به تیتر اصلی و داغ رسانه‌ها تبدیل شده و عنوان پرمخاطب‌ترین و پربحث‌ترین اخبار را به خود اختصاص داده است. در همین باره احمد توکلی شانزدهم مردادماه در صفحه اجتماعی خود نوشت: «به عنوان نمونه‌ای از نقض قانون، می‌گویم دریافتی ماهانه صفدر حسینی در بدو ورودش به جای آنکه حداکثر 10 برابر  حداقل حقوق و مزایای کارگران دردمند و زحمتکش باشد، 46 برابر آن بود اما او به این حد نیز قانع نبود و با دریافتی 57 میلیون تومانی خود در سال 1394، آن را به 80 برابر دریافتی کارگران رساند! اختیاراتی را که به رسم امانت به او سپرده بودند تا منابع صندوق را آسان‌تر و بهتر برای اشتغال جوانان به کار گیرد، در راه ارضای شهوت مال‌اندوزی خویش به کار گرفت... حقوق و مزایای ناخالص ماهانه 4 عضو دیگر هیات عامل در سال 94  چنین بوده است: قاسم حسینی 428 میلیون ریال، نوری‌نایینی 380 میلیون ریال، مزینی 369 میلیون ریال و شجاع‌الدینی 366 میلیون ریال. معاون اداری و مالی نیز همین حدود حقوق و مزایای ناخالص داشت. در واقع مزد خیانت اغماض از خیانت هیات عامل را دریافت می‌کرد. صفدرحسینی تا حالا 7920 میلیون ریال از اموال چپاول‌شده را باید بازگردانده باشد. اگر این آزمندی، بی‌آزرمی و خیانت نیست، پس چیست؟»