تاریخ، آبروی مکرون را برد!
رها عبداللهی: روزهای گذشته انتشار بیانیه‌‌ای از امانوئل مکرون در شبکه اجتماعی ایکس برای او دردسرساز شد.
رئیس‌جمهور فرانسه در بخشی از بیانیه‌اش که به ۴ زبان عبری، عربی، فرانسوی و انگلیسی منتشر شد، نوشته بود: «من از حق مشروع فلسطینی‌ها برای داشتن کشوری مستقل و زندگی در صلح حمایت می‌کنم؛ همان‌گونه که از حق اسرائیلی‌ها برای زندگی در صلح و امنیت و به رسمیت شناخته شدن توسط همسایگان‌شان پشتیبانی می‌کنم».
مکرون در این بیانیه اعلام کرد موضع واضح کشورش عبارت از این است: «بله به صلح، بله به امنیت اسرائیل، بله به کشور فلسطین بدون حماس». او پیش‌تر نیز در سخنانی اعلام کرده بود فرانسه ممکن است در ماه‌های آینده کشور فلسطین را به رسمیت بشناسد.
این اعلام موضع رسمی در حمایت از استقلال کشور فلسطین واکنش تندی را از سوی رژیم صهیونیستی در پی داشت. ابتدا یائیر نتانیاهو، فرزند نخست‌وزیر رژیم در پاسخ به او نوشت: «برو به جهنم! بله به استقلال کالدونیای جدید! بله به استقلال پلی‌نزی فرانسه! بله به استقلال کورس! بله به استقلال گینه فرانسه! امپریالیسم جدید فرانسه در غرب آفریقا را متوقف کنید».
فرزند نتانیاهو روی نقطه حساسی دست گذاشت که آبروی مکرون با ژست دموکراسی و حقوق بشر را برد. بنیامین نتانیاهو نیز بشدت به مکرون تاخت و روی همین نقطه حساس دست گذاشت و جواب داد: «ما موجودیت خود را به دلیل توهمات دور از واقعیت به خطر نمی‌اندازیم. ما از کسانی که مخالف استقلال کورس و کالدونیای جدید هستند، درس و موعظه اخلاقی قبول نمی‌کنیم، آنها به اشتباه از ما خواهان برپایی کشور فلسطین هستند». این نقطه حساس، ماجرای تاریخ سیاه استعمارگری فرانسه است که تا زمان فعلی هم ادامه دارد. تاریخ فرانسه حاوی صدها سال سلب حقوق مردم بومی سرزمین‌های مختلف و چپاول ثروت‌های خدادادی‌شان است. فرانسه حداقل ۸۰ مستعمره در سراسر جهان داشته و نیمی از مرزهای جهان را امپریالیسم فرانسه و بریتانیا ترسیم کرده است. فرانسه امروز هم حداقل ۱۲ قلمرو استعماری دارد. با اینکه جمعیت کشور فرانسه ۷۰ میلیون نفر است، حداقل ۲۶۰ میلیون نفر در جهان تحت حاکمیت دولت فرانسه هستند و فرانسوی صحبت می‌کنند که این جمعیت همان ساکنان مستعمرات فعلی فرانسه هستند. تمایلات استقلال‌طلبانه این مستعمرات بعضاً در سال‌های اخیر موی دماغ دولت فرانسه شده و اخبار اعتراضات و ناآرامی‌های‌شان آبروی این دولت را که خود را مهد دموکراسی می‌داند، برده است.
کالِدونیای جدید که نتانیاهو از آن نام برد، یکی از مجموعه جزایر تحت تملک فرانسه (از ۱۸۵۳) در اقیانوس آرام است.
کالدونیای جدید به عنوان یک قلمرو فرادریایی فرانسه، تحت ریاست رئیس‌جمهور فرانسه قرار دارد و نماینده عالی دولت فرانسه در این منطقه مسؤول اجرای سیاست‌های فرانسه است.
کالدونیای جدید دارای یکی از بزرگترین ذخایر نیکل جهان است و یک‌چهارم ذخایر شناخته‌شده نیکل را در خود جای داده که آن را به یکی از پیشروترین صادرکنندگان نیکل تبدیل کرده و تأثیر خوبی بر درآمدهای دولت فرانسه دارد. کالدونیا طی یک سال گذشته در پی اعتراضات استقلال‌طلبانه ساکنان بومی ناآرامی‌های خشونت‌باری را پشت سر گذاشت و در حال حاضر نیز وضعیت شکننده‌ای دارد.
پلی‌نزی فرانسه نیز از سرزمین‌های فرااقیانوسی فرانسه است که جزو زیباترین و توریستی‌ترین جزایر اقیانوس آرام جنوبی است. پلی‌نزی فرانسه که از ۱۱۸ جزیره تشکیل شده، از سال ۱۸۸۹ به عنوان قلمرو فرانسه محسوب می‌شود.
جزیره کورس در شرق ایتالیا نیز از املاک کشور فرانسه محسوب می‌شود و سال‌هاست صدای خودمختاری از آن بلند است.
گینه فرانسه نیز در آفریقاست. این مستعمرات که از اقیانوسیه تا اروپا و آفریقا و آمریکای لاتین و حتی قطب جنوب گسترده شده‌اند، اگرچه حدود یک‌دهم مستعمرات قدیم فرانسه هستند اما ممانعت دولت فرانسه از استقلال‌شان اقدامی ضدحقوق بشری و ضددموکراسی است.
جز خوی استعمارگری، فرانسوی‌ها به شرارت در دیگر کشورها هم شهره‌اند. آنها عادت دارند از نظر سیاسی و تسلیحاتی به کشورهای متجاوز کمک کنند اما در جنگ‌ها ژست بی‌طرفی و صلح‌طلبی بگیرند. فرانسه و بریتانیا بعد از جنگ اول جهانی با خوی استعماری خود منطقه غرب آسیا را بین خود تقسیم و روی نقشه‌اش خط‌خطی‌های شرارت‌بار کردند و نکبت اسرائیل را در دامان آن گذاشتند؛ بدون اینکه نظر و انتخاب و حقوق مردم منطقه برای‌شان اهمیتی داشته باشد.
فرانسه نه تنها به صهیونیست‌ها در تأسیس یک کشور یهودی کمک کرد و پس از تشکیل، موجودیت آن را به رسمیت شناخت و از تصمیم اسرائیل برای پیوستن به سازمان ملل حمایت کرد، بلکه سال ۱۹۵۳ شروع به فروش تسلیحات به اسرائیل کرد و به یکی از نزدیک‌ترین متحدان و حامیان آن تبدیل شد. پاریس برای از بین بردن ناسیونالیسم عربی ـ که از گرفتاری‌های آن در مستعمراتش بود ـ به اسرائیل کمک کرد ولی در جنگ اعراب و اسرائیل موضع بی‌طرفی گرفت. البته چند سال بعد علاوه بر ساخت نیروگاه اتمی در اسرائیل، به آزمایش نخستین بمب اتم او کمک کرد!
فرانسه این کار را در ازای کمک اسرائیل برای کنترل کانال سوئز انجام داد. در راستای این مسأله، اسرائیل، فرانسه و بریتانیا به مصر حمله کردند و جمال عبدالناصر را کنار زدند. اگر سازمان ملل ورود نکرده بود، معلوم نبود می‌خواستند چه بلایی سر مصر بیاورند. فرانسه همچنین از حامیان صدام در جنایاتش علیه مردم ایران طی ۸ سال جنگ تحمیلی بود. حالا بعد از صدها سال جنایت و استعمار، واقعا ژست آزادی و برابری و دموکراسی به آنان نمی‌آید و اینگونه حتی توسط تروریستی چون نتانیاهو که خون از دستانش می‌چکد مورد تمسخر و طعنه قرار می‌گیرند.
مردم فرانسه که همواره زیر سایه چماق یهودستیزی برای حمایت از حقوق مردم فلسطین دچار دوگانگی بوده‌اند، امروز در مقابل جنگ ویرانگر غزه واقعیت را عریان‌تر از قبل می‌بینند و بی‌عملی دولت‌شان نسبت به این جنایات برای‌شان قابل تحمل نیست. مواضع اخیر مکرون را شاید بتوان در همین چارچوب تحلیل کرد.
افکار عمومی جهان، دولت‌های اروپا و آمریکا را در جنایات جنگی نتانیاهو شریک می‌داند و بعید است حرکاتی چون بیانیه مکرون بتواند سهم آنان را در به اینجا رسیدن کار رژیم صهیونیستی پاک کند.