دانشجو مثل بقیه!
فرهنگ پوریان: یک بار دیگر سرقت از یک دانشجو به عنوان خبری مهم در رسانه‌ها بازتاب داشت. این بار یک دانشجوی دانشگاه خواجه‌نصیر طعمه سارقان شد. سرقت در کوچه‌ای تقریبا تاریک و در نزدیکی خوابگاه پسران رخ داد. عوامل دانشگاه می‌گویند پیش‌تر از دانشجویان ساکن این خوابگاه خواسته بودند به دلیل پایین بودن ضریب ایمنی محل سرقت، از مسیرهای دیگری که امنیت بیشتری نسبت به محل سرقت دارند، رفت و آمد کنند.
خب! این دلیل قانع‌کننده‌ای نیست. پس از حادثه دلخراش سرقت منجر به مرگ دانشجوی دانشگاه تهران، موضوع افزایش ضریب ایمنی خیابان‌ها و کوچه‌های اطراف دانشگاه‌ها و خوابگاه‌های دانشجویی در دستور‌کار قرار گرفت و در نخستین گام، اقداماتی برای افزایش امنیت خیابان‌های منتهی به خوابگاه‌های امیرآباد انجام شد. بر همین اساس انتظار می‌رفت - و می‌رود - با توجه به حساسیت موضوع، تامین امنیت خیابان‌ها و مناطق اطراف خوابگاه‌های دانشجویی در اولویت مدیریت دانشگاه‌ها و همین‌طور پلیس قرار گیرد. بر همین اساس این استدلال مسؤولان دانشگاه خواجه نصیر که از دانشجویان خواسته شده از مسیرهای دیگر تردد کنند، قابل قبول نیست. بدیهی‌ترین اقدام، افزایش ضریب ایمنی خیابان محل سرقت است، نه توصیه به دانشجویان برای استفاده از مسیرهای دیگر!.
به هر حال، در ۲ سرقت مربوط به یکی از خوابگاه‌های دانشگاه خواجه‌نصیر، اگر چه وسایل این ۲ دانشجو به سرقت رفته است اما خوشبختانه آسیب جانی به این دانشجویان وارد نشده است. قطعا این حادثه یک تلنگر جدی هم به مسؤولان دانشگاه و هم پلیس است تا تدابیر لازم را برای تامین امنیت خوابگاه‌های دانشجویی و خیابان‌ها و محل‌های اطراف خوابگاه‌ها اندیشیده و انجام بدهند.
یکی از نگرانی‌های جدی در این‌باره مربوط به خوابگاه‌های دختران دانشجو است. با توجه به اتفاقات رخ داده، حتما باید حساسیت و اقدامات ضروری برای تامین امنیت و افزایش ضریب ایمنی خوابگاه‌های دانشجویان دختر ایجاد و انجام شود. بر اساس برخی گزارشات، برخی خوابگاه‌های دانشجویی دخترانه در تهران، از امنیت کافی برخوردار نیستند بهگونهای که برخی از این خوابگاه‌ها در مناطق جرم‌خیز پایتخت قرار دارند. همین موضوع نگرانی‌هایی درباره احتمال وقوع مزاحمت یا سرقت از دختران دانشجو به‌وجود آورده است. به همین خاطر انتظار است هم وزارت علوم و مدیریت دانشگاه‌ها و هم پلیس، تدابیر لازم برای تامین امنیت این خوابگاه‌ها بیندیشند.
جدای از بحث امنیت دانشجویان بویژه در خیابان‌ها و مناطق اطراف خوابگاه‌های دانشجویی، لازم است یک نکته مهم را نیز در نظر بگیریم: دانشجویان از اقشار پیشرو جامعه و عضوی از ظرفیت انسانی مهم کشور برای توسعه، پیشرفت و مدیریت کشور هستند و از این حیث باید حساسیت‌های لازم برای تامین امنیت و شرایط مطلوب تحصیل برای آنان ایجاد و فراهم شود. با این حال اما دیده می‌شود برخی رسانه‌ها یا جریان‌های سیاسی، نسبت به اتفاقاتی مانند سرقت از دانشجویان، رفتار سودجویانه و غیرطبیعی نشان می‌دهند؛ نظیر اتفاقاتی که پس از درگذشت محمد خالقی، دانشجوی دانشگاه تهران رخ داد. دانشجویان نیز همانند سایر اقشار جامعه هستند بویژه به واسطه اینکه دانشجویان معمولا برای انجام امورات تحصیلی خود، وسایلی مانند تبلت یا لپ‌تاپ به همراه خود دارند؛ وسایلی که با توجه به وضعیت بازار، مورد توجه سارقان و کیف‌قاپ‌ها قرار می‌گیرد. به گونه‌ای که مشاهده می‌شود در سال‌های اخیر، سارقان تمایل بیشتری برای سرقت از دانشجویان بویژه در خیابان‌ها و کوچه‌های اطراف خوابگاه‌ها از خود نشان داده‌اند. به همین خاطر، در کنار این ضرورت که مسؤولان دانشگاه‌ها و همین‌طور پلیس باید تامین امنیت خوابگاه‌ها و محیط پیرامون آن را در اولویت قرار دهند؛ خود دانشجویان نیز باید مراقبت‌های لازم را برای پیشگیری از وقوع سرقت انجام دهند ولی این موضوع دلیل نمی‌شود که برخی جریان‌های سیاسی و رسانه‌های وابسته به آنها، بهگونهای رفتار کنند که گویی دانشجویان تافته جدابافته از سایر اقشار جامعه هستند. در ماه‌های اخیر دیده شده است این جریان‌های سیاسی و رسانه‌های وابسته به آنها، تلاش می‌کنند سرقت از دانشجویان را به یک بحران سیاسی تبدیل کنند. البته سابقه این جریانات سیاسی نشان می‌دهد آنها همواره نکته ابزاری به دانشگاه و دانشجو برای پیشبرد اهداف سیاسی خود داشته‌اند و همواره تلاش کرده‌اند با ایجاد تنش و بحران در دانشگاه‌ها، منافع و اهداف سیاسی خود را پیگیری کنند. این سوداگری سیاسی از دانشجو یک هم‌افزایی با جریان‌ها و رسانه‌های معاند خارج از کشور برای ایجاد مساله و تبدیل آن به یک بحران سیاسی و امنیتی در کشور ایجاد کرده و می‌کند.
* ضرورت آگاهی بخشی عمومی
بر همین اساس ضمن اینکه انجام وظیفه پلیس و مسؤولان دانشگاه در این قبیل موارد باید در اولویت قرار داشته باشد، باید یک آگاهی‌بخشی عمومی درباره این قبیل حوادث صورت گیرد. دانشجویان نیز مانند سایر اقشار جامعه هستند و می‌توانند طعمه سارقان قرار گیرند.
در چند سال اخیر موارد متعددی از سرقت‌های مسلحانه از منازل برخی شهروندان بویژه در تهران مشاهده شده است اما جریانات سودجو مطلقا روی این قبیل سرقت‌ها، سرمایه‌گذاری سیاسی نکردند. همین نشان می‌دهد حساسیت کاذب این جریان‌ها و رسانه‌های وابسته به آنها در قبال سرقت از دانشجویان- یا دیگر اتفاقاتی که برای دانشجویان می‌افتد- نه یک دغدغه ناشی از مسؤولیت اجتماعی، بلکه یک سوداگری سیاسی با محوریت سوءاستفاده از دانشجو و دانشگاه است.
بر همین اساس لازم است رسانه‌ها و صاحبان تریبون، درباره این قبیل سوداگری‌ها و سوءاستفاده‌های سیاسی، برای افکار عمومی شفاف‌سازی کرده و جامعه را نسبت به رفتار و عملکرد این جریان‌های سیاسی و رسانه‌های وابسته به آنها آگاه کنند.