مسعود رضایی: ۸ سال است وزنه‌برداری ایران در حسرت قهرمانی جهانی مانده؛ رشته‌ای که زمانی نام کشورمان را در صدر جدول جهانی می‌نشاند، اکنون در آستانه آزمونی تازه قرار دارد. رقابت‌های جهانی ۲۰۲۵ در شهر فورده نروژ، تنها یک تورنمنت عادی نیست؛ این میدان بزرگ، هم تکلیف قهرمانان وزنه‌برداری جهان را روشن می‌کند و هم دروازه‌ای است به سوی المپیک ۲۰۲۸ لس‌آنجلس. درست به همین دلیل، نگاه‌ها بیش از هر زمان دیگری متوجه کاروان ایران است؛ تیمی متشکل از ۸ وزنه‌بردار که با هدایت بهداد سلیمی، قهرمان سابق جهان و المپیک، می‌خواهد بار دیگر پرچم کشور را بر بام این رشته به اهتزاز درآورد.
* صف‌آرایی هشت‌گانه ایران
اعزام ۸ ملی‌پوش نشان می‌دهد ایران با ترکیبی کامل به میدان آمده است. هر کدام از این وزنه‌برداران نماینده یک دسته وزنی‌اند؛ از میان‌وزن‌ها گرفته تا فوق‌سنگین‌ها. عبدالله بیرانوند در وزن ۷۹ کیلوگرم آغازگر حضور ایران خواهد بود. پس از او، ایلیا صالحی‌پور در ۸۸ کیلوگرم، علی عالی‌پور و علیرضا معینی در ۹۴ کیلوگرم، علیرضا نصیری و ابوالفضل زارع در ۱۱۰ کیلوگرم و در نهایت علی داوودی و آیت شریفی در دسته فوق‌سنگین به میدان می‌روند. این ترکیب تنوعی از جوانان جویای نام و چهره‌های باتجربه را در کنار هم قرار داده است.
* بازگشت قهرمان سابق در لباس رقیب
یکی از جذاب‌ترین بخش‌های رقابت‌ها، حضور کیانوش رستمی است. او سال‌ها با پرچم ایران افتخارآفرینی کرد؛ مدال طلای المپیک ریو، نقره لندن و ۲ قهرمانی جهان تنها بخشی از کارنامه درخشانش است. با این حال، اکنون رستمی تصمیم گرفته با پرچم کوزوو روی تخته برود. این تغییر نه‌تنها برای هواداران ورزش ایران غافلگیرکننده است، بلکه تقابل او با نمایندگان جدید کشورمان در وزن ۹۴ کیلوگرم، به جذابیت‌های مسابقات افزوده است. رستمی این بار در برابر عالی‌پور و معینی قرار می‌گیرد؛ ۲ وزنه‌بردار جوانی که انگیزه زیادی برای اثبات توانایی‌های‌شان دارند. در کنار آنها، چهره‌هایی چون کارلوس ناسار از بلغارستان و فارس الباخ از قطر نیز دیگر مدعیان جدی هستند.
* مأموریت سخت سنگین‌وزن‌ها
در ۱۱۰ کیلوگرم، علیرضا نصیری وظیفه‌ای دشوار بر عهده دارد. او باید با ۲ نام بزرگ از ازبکستان، روسلان نورالدینوف و اکبر ژورائف مبارزه کند؛ ورزشکارانی که سابقه قهرمانی المپیک را دارند. در چنین شرایطی، حتی رسیدن به مدال نقره یا برنز برای نصیری می‌تواند موفقیتی چشمگیر باشد.
اما امید اصلی ایران به دسته فوق‌سنگین دوخته شده است. علی داوودی که مدال نقره المپیک توکیو را دارد، به همراه آیت شریفی می‌خواهند مدال طلایی را که سال‌ها در انحصار تالاخادزه گرجی بود، به ایران بازگردانند. با غیبت این ستاره بزرگ، حالا لالایان از ارمنستان و میناسیان که با پرچم بحرین رقابت می‌کند، جدی‌ترین رقبای ایرانی‌ها محسوب می‌شوند. رکوردهای ورودی نشان می‌دهد نمایندگان کشورمان بخت اصلی را برای رسیدن به سکوی نخست دارند.
* آغاز رسمی کارزار
از ۱۴ مهرماه، وزنه‌برداران ایران یکی‌یکی وارد صحنه خواهند شد. بیرانوند نخستین نفری است که روی تخته می‌رود و پس از او بقیه ملی‌پوشان در روزهای متوالی کار خود را آغاز می‌کنند. در مدت یک هفته، تکلیف تمام اوزان روشن و سرنوشت کاروان ایران در این رقابت‌ها مشخص می‌شود.
* بازگشت به روزهای باشکوه یا ادامه انتظار؟
آخرین قهرمانی تیم ملی ایران در جهان به سال ۲۰۱۷ برمی‌گردد. از آن زمان تاکنون، ناکامی‌های پی‌درپی سبب شده جایگاه سنتی کشورمان در وزنه‌برداری جهان تضعیف شود. این بار اما همه چیز مهیاست؛ حضور مربی پرافتخار، ترکیب جوان و باتجربه و انگیزه‌ای که پس از ۸ سال ناکامی ایجاد شده است. مسابقات نروژ می‌تواند نقطه عطفی باشد برای بازگشت به دوران طلایی یا تکراری دیگر از حسرت‌های گذشته.
* نگاهی فراتر از مدال‌ها
فراموش نکنیم اهمیت این رقابت‌ها تنها به مدال‌های جهانی محدود نمی‌شود. امتیازات کسب‌شده در نروژ نقش مستقیم در انتخابی المپیک لس‌آنجلس دارد. بنابراین، حتی اگر وزنه‌برداران ایران به مدال طلا دست نیابند، عملکردشان می‌تواند تضمین‌کننده حضور در المپیک آینده باشد.
* جمع‌بندی
رقابت‌های جهانی نروژ برای وزنه‌برداری ایران چیزی بیش از یک تورنمنت است؛ این میدان فرصتی است برای ترمیم اعتبار، برای شکستن طلسم ۸ ساله و برای بازگشت به جایگاهی که سال‌ها به آن تعلق داشتیم. حال باید دید آیا پولادمردان ایران می‌توانند بار دیگر درخشش خود را در صحنه جهانی بازآفرینند.
امید ایران به مسابقات جهانی وزنه‌برداری
وقت نمایش رسید
ارسال نظر
پربیننده
تازه ها