شوخی تلخ

سیده‌الهه موسوی: فوتبال ایران این روزها درگیر معمایی عجیب است؛ در شرایطی که استادیوم آزادی ماه‌هاست از چرخه بازی‌ها کنار گذاشته شده و ورزشگاه پاس قوامین هم درگیر کشت زمین است، ناگهان نام ورزشگاه تختی برای میزبانی رقابت‌های باشگاهی آسیا بر سر زبان‌ها افتاده است اما آیا این ورزشگاه سالخورده با چمن بی‌روح و امکانات نصفه‌ و نیمه، می‌تواند میزبان معتبرترین مسابقات قاره‌ باشد؟
* انتخابی از سر اجبار
تیم‌های بزرگ پایتخت دل خوشی از ورزشگاه تختی ندارند. استقلال، پرسپولیس و پیکان، همگی ترجیح داده‌اند بازی‌های خانگی خود را در ورزشگاه شهدای شهر قدس برگزار کنند؛ تنها تیمی که ناچار به حضور در تختی بوده، چادرملوی اردکان است. همین انتخاب‌ نشان می‌دهد تختی حتی در میان تیم‌های داخلی نیز مقبولیت ندارد.
* زخمی که پنهان نمی‌شود
هرچند مسؤولان ورزش تهران در ماه‌های اخیر تلاش‌هایی برای ترمیم این استادیوم داشته‌اند اما واقعیت در همان هفته‌های نخست لیگ بیست‌وپنجم آشکار شد. نگاهی به زمین تختی کافی است تا همه متوجه شوند کیفیت آن فاصله‌ای طولانی با استانداردهای حرفه‌ای دارد. مدیرکل ورزش و جوانان استان تهران هم به ‌طور تلویحی این موضوع را پذیرفته و البته با مقایسه‌ای طنزآلود گفته است: «کیفیت چمن تختی مثل لیگ برتر انگلیس نیست!» این تنها ضعف تختی نیست. جایگاه خبرنگاران در مرتفع‌ترین نقطه قرار گرفته، اینترنت در این بخش وجود ندارد، آنتن‌دهی در سالن نشست خبری ضعیف است و افراد متفرقه آزادانه وارد محدوده میکسدزون می‌شوند. همه اینها برای استادیومی که ادعای میزبانی قاره‌ای دارد، عیوبی کوچک نیست.
* حرف وزیر؛ حیرت خبرنگاران
مجری برنامه‌ای تلویزیونی اخیراً به نقل از یکی از مسؤولان وزارت ورزش گفت: «وزیر ورزش پس از بازدید از تختی تأکید کرده در صورت تأیید ناظران AFC، می‌توان بازی‌های استقلال در لیگ آسیا را در این ورزشگاه برگزار کرد». به نظر می‌رسد وزیر محترم هنگام بازدید یا به سالن نشست خبری سری نزده یا اگر رفته، اینترنت موبایلش را امتحان نکرده. چگونه می‌توان میزبانی رقابتی بین‌المللی را به ورزشگاهی سپرد که ابتدایی‌ترین امکانات رسانه‌ای را هم ندارد؟
* تجربه‌های تلخ هنوز زنده‌اند
خاطره‌ها فراموش‌نشدنی‌اند. از اعتراض «رونالدو» به کیفیت چمن آزادی در سال ۱۴۰۲ گرفته تا خنده‌های «خوسلو» پس از دیدن وضعیت نامطلوب شهر قدس در ۱۴۰۳. حالا آیا قرار است تختی سومین پرده این نمایش تلخ باشد؟ آیا ما خودمان می‌خواهیم دست به تکمیل سه‌گانه زمین‌های بی‌کیفیت در برابر چشم فوتبال دنیا بزنیم؟!
* چشم ناظران یا وجدان خودمان؟
شاید برخی بگویند داور اصلی ماجرا ناظران AFC هستند اما پیش از هر چیز، این نگاه نقادانه باید از سوی خود مدیران داخلی آغاز شود. وقتی چشم بر ضعف‌ها ببندیم و انتظار داشته باشیم دیگران چشم‌پوشی کنند، در واقع داریم با خودمان شوخی می‌کنیم. وزیر ورزش هم در اظهارنظرهای اخیرش به ‌طور کامل تضمین نداده و همین نشان می‌دهد مشکلات تختی آنقدر جدی است که نادیده‌ گرفتن‌شان غیرممکن است.
ورزشگاه تختی یادگاری از گذشته فوتبال ایران است اما نمی‌توان با خاطره و نوستالژی به جنگ استانداردهای امروز رفت. اگر قرار است میزبانی در سطح قاره‌ای داشته باشیم، باید زمین، امکانات و خدمات‌مان در قد و قواره آسیا باشد. در غیر این صورت، هر حرفی درباره برگزاری بازی‌های لیگ آسیا در تختی چیزی جز یک شوخی تلخ نیست. لطفاً نه با ما و نه با خودتان از این شوخی‌ها نکنید.