سقوط رؤیا
باربد بهراد: پرسپولیس دیگر مبارزه نمی‌کند، یعنی روح جنگاوری را از ته دل در رختکن جا گذاشته است. تیمی که روزگاری با مرگ و زندگی سر و کله می‌زد، حالا مثل پیرمردی خسته، بدون انگیزه و بی‌هیجان به میدان می‌رود. شامگاه دوشنبه، وقتی النصر بی‌رحمانه وسط آزادی پاسکاری می‌کرد و پرسپولیسی‌ها فقط تماشاگر بودند، انگار صدای ناله غرور سرخ‌ها از طبقه دوم استادیوم به گوش می‌رسید. بازیکنانی که نه خشم داشتند، نه غیرت، نه حتی همان دویدن‌های بی‌هدف همیشگی. این دیگر پرسپولیس نبود، یک تیم بی‌جان و تهی از احساس بود که جز حسرت چیزی برای هوادارانش باقی نگذاشت.
١- ترکیب عجیب؛ سرآشپز بدون ادویه
اسماعیل کارتال با ترکیب اولیه‌اش، بیشتر از آنکه برای النصر دردسر درست کند، خودش را به دردسر انداخت! از همان دقیقه اول معلوم بود این ترکیب، حتی اگر معجزه هم رخ دهد، قرار نیست به جایی برسد. ترکیب نصفه و نیمه‌ای که در ۴۵ دقیقه اول حتی یک خطر جدی خلق نکرد. وقتی تیم نیاز به گل دارد، وقتی باید فشار بیاورد، وقتی باید زهرش را بریزد، احمدزاده و خدابنده‌لو را در ۲ بال حمله گذاشتن چه معنایی دارد؟ نیمه نخست بازی که گذشت، سرمربی تازه فهمید اشتباه کرده اما کار از کار گذشته بود. دیگر فرقی نمی‌کرد نیمه دوم ۲ مهاجم اضافه کند یا کل نیمکت ذخیره‌ها را یکجا به زمین بفرستد!
٢- خط میانی؛ بدون ایده، بدون خلاقیت، بدون هیچ چیز
سال‌های سال است پرسپولیس یک چیز را بلد است: خلق مثلث‌های ویرانگر. آن همکاری‌های جادویی که مدافعان حریف را قفل می‌کرد، جایی ناپدید شده که هیچ‌کس نمی‌داند. حالا یک مشت هافبک سردرگم وسط زمین پرسه می‌زنند، یکی پاس‌های بیهوده می‌دهد، دیگری فقط دنبال نمایش است و هیچ‌کدام بلد نیستند یک‌بار، فقط یک‌بار، بازی را دست بگیرند و حرکت درستی انجام دهند. میلاد محمدی همان ۲۰ دقیقه اول چند بار سعی کرد کاری کند اما انگار بقیه تیم خواب بودند. مثل جایی که بعد از ۲۰ دقیقه برقش قطع شده باشد.
٣- 2 هافبک، 2 جهان متفاوت، هیچ نتیجه
سروش رفیعی انگار آمده بود فوتبال خیابانی بازی کند! مدام پاس‌های فانتزی می‌داد، بدون اینکه کسی آن طرف خط پاسش را بفهمد. مسعود ریگی؟ اصلاً در زمین بود؟ مگر چیزی از او دیدیم؟ این وسط النصر هر بلایی خواست سر پرسپولیس آورد. مثل گربه‌ای که دارد با موش اسباب‌بازی‌اش بازی می‌کند. نیمه دوم هم که تغییر نکرد، همان سردرگمی، همان آشفتگی، همان پرسپولیسی که بلد نبود حمله کند، بجنگد، یا حداقل بیل خودش را بزند.
٤- مدافعان؛ دروازه‌ای بدون قفل و کلید
هر تیمی امسال روبه‌روی پرسپولیس قرار گرفته، می‌داند کافی است یک بار با توپ به عمق دفاع بزند، دروازه باز است! کارتالی که هیچ ایده‌ای برای این مصیبت ندارد، همچنان با ترکیب فاجعه‌بار خط دفاع بازی می‌کند و بعد از شکست هم سرش را پایین می‌اندازد و به هیچ‌کس جواب نمی‌دهد. زوج پورعلی‌گنجی - کنعانی، یعنی دعوتنامه رسمی برای هر مهاجمی که می‌خواهد گل بزند!
٥- بی‌خیالی در زمین، بی‌تفاوتی کنار خط
شما به این تیم نگاه کنید. تیمی که باید ببرد، تیمی که باید بجنگد اما نه در زمین خبری از غیرت است و نه کنار خط کسی هست تیم را بیدار کند. بازیکنان النصر در نیمه خودشان به‌راحتی پاسکاری می‌کنند، بی‌آنکه حتی یک مهاجم پرسپولیس برای پرس کردن به خودش زحمت بدهد. انگار پرسپولیسی‌ها به تساوی هم راضی بودند! سرمربی هم ایستاده و بازی را نگاه می‌کند، مثل تماشاگران، بدون یک واکنش، بدون یک تغییر
اساسی.
٦- تنها مرد زمین، دروازه‌بانی از الجزایر
اگر فصل را همین امشب تمام کنیم، یک نام در تاریخ پرسپولیس زنده می‌ماند: الکسی گندوز. دروازه‌بانی که اگر نبود، شاید النصر پرسپولیس را با ۵ گل شکست می‌داد. او تنها کسی بود که می‌شد از چشمانش فهمید دلش برای تیمش می‌سوزد. وقتی تیم گل نمی‌زد، او جلو می‌آمد، فریاد می‌زد، بازیکنان را تهییج می‌کرد. تنها کسی که هنوز بوی غیرت می‌داد اما چه فایده؟ یک نفر نمی‌تواند جای ۱۱ نفر بازی کند!
٧- فصل تمام نشده اما جنگجویی پرسپولیس کجاست؟
پرسپولیس در یک هفته ۲ جام را از دست داد و حالا فقط لیگ برتر مانده. اما کدام لیگ؟ کدام مدعی؟ تیمی که روح جنگیدن را از دست داده، چطور می‌خواهد جام بگیرد؟ مدیرانی که در تابستان هیچ ستاره‌ای را نگه نداشتند، نیمکتی که در یک سال ۳ مربی عوض کرده، تیمی که نمی‌تواند ۹۰ دقیقه فشار بیاورد، چطور قرار است دوباره همان پرسپولیسی باشد که هوادارانش را عاشق خودش می‌کرد؟
این پرسپولیس، دیگر پرسپولیس نیست. فقط یک اسم باقی مانده، فقط یک پیراهن قرمز که حالا دیگر آن هم کم‌کم دارد کمر‌نگ می‌شود.
آمار پرسپولیس مقابل النصر؛ امان از شوت‌های خارج از چارچوب!
پرسپولیس شوت‌های زیادی به سمت دروازه النصر زد که اکثر آنها دقت لازم برای رسیدن به تور دروازه حریف را نداشتند.
پرسپولیس که برای صعود بی‌دردسر به مرحله حذفی نیاز مبرم به پیروزی داشت، مقابل النصر عربستان به نتیجه‌ای ناامیدکننده در خانه رضایت داد و به تساوی بدون گل رسید. در حالی که انتظار می‌رفت شاگردان اسماعیل کارتال با رویکردی هجومی‌تر وارد میدان شوند، آمار بازی نشان می‌دهد نماینده ایران آنطور که باید برای رسیدن به پیروزی و صعود، نمایش تهاجمی از خود ارائه نکرد. النصر که در این دیدار چندین ستاره خود از جمله کریستیانو رونالدو را در اختیار نداشت، توانست پرسپولیس را در ورزشگاه آزادی متوقف کند و با این نتیجه، امیدهای سرخ‌پوشان برای ادامه مسیر در لیگ نخبگان آسیا از بین رفت.
مالکیت توپ: پرسپولیس در این بازی ۴۹ درصد مالکیت توپ داشت، در حالی که النصر با ۵۱ درصد کمی برتری داشت. این آمار نشان می‌دهد اگر چه بازی از نظر مالکیت متعادل بود اما پرسپولیس بر خلاف انتظارات، نتوانست تسلط کاملی بر جریان مسابقه داشته باشد.
شوت‌ها و موقعیت‌های گل: نماینده ایران از نظر تعداد شوت‌ها عملکرد بهتری داشت و ۱۴ بار به سمت دروازه النصر شلیک کرد، در حالی که میهمان تنها ۸ شوت به ثبت رساند اما نکته مهم این است که هر ۲ تیم فقط یک موقعیت جدی گلزنی خلق کردند که نشان‌دهنده نبود خلاقیت و تنوع در حملات پرسپولیس است.
از نظر دقت، پرسپولیس ۵ شوت داخل چارچوب داشت، در حالی که النصر تنها ۲ شوت در چارچوب ثبت کرد اما تعداد ۹ شوت خارج از چارچوب سرخ‌ها نشان می‌دهد بازیکنان این تیم دقت کافی در ضربات نهایی نداشتند و فرصت‌های بالقوه‌ای را از دست دادند.
دقت پاس و بازی‌سازی: النصر در این مسابقه ۴۱۴ پاس سالم با دقت ۸۳ درصد ثبت کرد، در حالی که پرسپولیس ۳۹۱ پاس با دقت ۸۱ درصد داشت. این آمار نشان می‌دهد النصر در حفظ توپ و کنترل بازی کمی بهتر عمل کرد اما اختلاف بین ۲ تیم چندان چشمگیر نبود.
در مجموع، پرسپولیس اگر چه از نظر آمار شوت‌ها عملکرد بهتری نسبت به النصر داشت اما در خلق موقعیت‌های گل واقعی و بهره‌برداری از آنها موفق نبود. اگر شوت‌های بازیکنان پرسپولیس دقت بیشتری داشت، جشن بزرگی در آزادی به راه می‌افتاد.
النصر خطرنا‌تر از پرسپولیس
شاگردان استفانو پیولی حملات خطرناک‌تری نسبت به پرسپولیس داشتند. پرسپولیس در لحظات پایانی دیدار مقابل النصر، نمایش سراسر هجومی داشت و بهتر از طول 90 دقیقه بازی کرد که موقعیت‌های خطرناک آنها تبدیل به گل نشد اما در جریان بازی شاگردان استفانو پیولی با وجود غیبت پرشمار ستاره‌های‌شان توانستند موقعیت‌های جدی خلق کنند و با خوش‌شانسی قرمزها به گل نرسند.
النصر که ۴ روز قبل از این مسابقه با وجود یک اخراجی مقابل الاهلی درخشان ظاهر شد و به برتری ۳ بر ۲ رسید، به دنبال تداوم روند گلزنی خود برابر پرسپولیس بود و با خط حمله‌ای که فقط یک مهره خارجی (آنجلو) داشت، امید به گل بیشتری را نسبت به قرمزها ثبت کرد و ماحصل آن، انتخاب الکسی گندوز به‌عنوان بهترین بازیکن زمین به دلیل جلوگیری از گلزنی سعودی‌ها بود.
النصر در نیمه نخست ۳ موقعیت فوق‌العاده خطرناک داشت که نخستین فرصت را گندوز در زاویه بسته از عبدالرحمن غریب گرفت و نگذاشت شاگردان پیولی دقیقه 23 به گل برسند و دقیقه 38 هم سروش رفیعی دروازه قرمزها را نجات داد و مانع گلزنی غریب روی ارسال آنجلو شد. با وجود اینکه پرسپولیس به دنبال برتری بود اما النصر موقعیت‌های باکیفیت‌تری به وجود می‌آورد و سومین موقعیت خطرناک نیمه نخست را در سومین دقیقه وقت‌های تلف‌شده روی ضربه ایستگاهی عبدالرحمن غریب داشت که باز هم گندوز نگذاشت توپ تبدیل به گل شود.
پیولی تاکتیک هجومی النصر را روی ضدحملات و استفاده از اشتباهات متعدد بازیکنان پرسپولیس گذاشته بود که روی هر ۲ کار موفق عمل کرد ولی فقط به گل نرسیدند و پس از فرصت‌سوزی روی ۳ موقعیت در نیمه نخست، دقیقه 63 نیز محمد مروان و بروزوویچ در محوطه جریمه مغلوب گلر قرمزها شدند. ایمن یحیی هم یک فرصت عالی گلزنی را هدر داد و دقیقه 66 می‌توانست روی پاس در عمق مروان گل اول بازی را به ثمر رساند که شوت او مماس به تیرک دروازه قرمزها به بیرون رفت تا باز هم حملات زهردار النصر بدون نتیجه بماند.
در کنار گندوز و سروش رفیعی، دقیقه 70 ایوب عملود نجات‌بخش دروازه پرسپولیس بود و نگذاشت آنجلو در بازگشت دوباره به ترکیب در غیاب رونالدو و جان دوران گلزنی کند و به زیبایی مقابل شوت او ایستادگی کرد و در ادامه نیز عبدالرحمن غریب برای چهارمین بار شانس گلزنی را در محوطه 6 قدم هدر داد و ۴ دقیقه بعد هم شوت محمد مروان با کمترین فاصله از کنار تیرک دروازه سرخ‌پوشان رد شد.
شاید حملات دقایق پایانی قرمزها هواداران این تیم را به وجد آورده باشد اما در جریان مسابقه کیفیت موقعیت‌ها و امید به گل (Expected Goals) شاگردان پیولی بهتر بود به طوری که عدد 88٪ برای پرسپولیس و عدد 92٪ برای النصر به ثبت رسید تا شاید مشخص شود شاگردان کارتال حتی خوش‌شانس هم بودند که بازنده نشدند و می‌شود از این بابت که دوران و رونالدو، ۲ ستاره خط حمله النصر به تهران نیامدند، خوشحال بود که حداقل پرسپولیس با این مساوی، لااقل ۲۴ ساعت، شانس صعود را حفظ کرد.