بازگشت غرور

علی‌اکبر روح‌نواز: انگار کسی چراغی را در تاریکی فوتبال ایران روشن کرد و آن تیمی جز تراکتور نبود. تیمی که در امارات نه فقط یک مسابقه را برد، بلکه غروری را که سال‌ها زیر خاکستر ناکامی پنهان شده بود، دوباره برافروخت. شاگردان دراگان اسکوچیچ، با ۵ گل، بی‌رحمانه شارجه را در خانه خودش خرد کردند و نشان دادند هنوز در فوتبال ایران تیمی هست که می‌تواند بازی زیبا را با نتیجه درخشان پیوند بزند.
در دوره‌ای که فوتبال ایران در تور تساوی‌ها و شکست‌های بی‌پایان گرفتار بود، این پیروزی معنایی فراتر از ۳ امتیاز دارد. پیش از آن، ۱۰ مسابقه‌ آسیایی بدون حتی یک برد برای نمایندگان ایران رقم خورده بود؛ آماری تلخ که حتی خوش‌بین‌ترین هواداران را ناامید کرده بود اما تراکتور زنجیره‌ ناکامی را پاره کرد.
* شکستن طلسم بی‌اعتمادی
شاید در نگاه اول، شکست دادن تیمی از امارات کار خارق‌العاده‌ای نباشد اما وقتی بدانیم در ۱۰ دیدار اخیر باشگاه‌های ایرانی در آسیا، هیچ بردی نداشتند، این پیروزی رنگی دیگر می‌گیرد. از آخرین باری که تیمی ایرانی در لیگ نخبگان آسیا لبخند پیروزی را تجربه کرده بود، ماه‌ها می‌گذشت. حالا اما تراکتور همان تیمی است که دوباره امید را به چشم‌های خسته‌ فوتبال‌دوستان بازگرداند.
اسکوچیچ که پس از تجربه پرفراز و نشیب در تیم ملی، سکاندار تراکتور شده، با آرامش و انضباط خاصش توانسته روحی تازه در تیمش بدمد. تیمی که فصل گذشته قهرمان لیگ برتر شد، حالا در آسیا هم می‌خواهد همان مسیر را ادامه دهد. تفاوت این بار اما در نوع بازی است؛ در ریتمی که شبیه هیچ تیم ایرانی دیگری نیست.
* جذابیت در خدمت نتیجه
بازی تراکتور مقابل شارجه فقط یک برد پرگل نبود، بلکه نمایش قدرت تاکتیکی و روانی بود. این تیم از لحظه‌ آغاز مسابقه تا سوت پایان، مالک میدان بود. نه به لطف اتفاق، بلکه با برنامه، نظم و تنوع تاکتیکی. آنها گاهی با پاس‌های کوتاه و ترکیبی دفاع حریف را خرد می‌کردند و گاهی با نفوذ از کناره‌ها برق‌آسا به سوی دروازه حریف حمله‌ور می‌شدند.
هر گل تراکتور تصویری بود از هماهنگی ذهنی و فنی میان بازیکنانش. تیمی که با تفکر مربی‌اش بزرگ شده و دیگر فقط دنبال نتیجه نیست، بلکه به دنبال اثبات هویتی تازه برای فوتبال ایران است. در روزهایی که لیگ برتر با بازی‌های کسل‌کننده و بدون خلاقیت شناخته می‌شود، تراکتور با بازی چشم‌نواز خود تبدیل به پناهگاه هوادارانِ خسته از فوتبال محافظه‌کار شده است.
* سینمای فوتبال در آسیا
دیدار در امارات بیشتر شبیه فیلمی بود که کارگردانش با وسواس، هر پلان را تنظیم کرده بود. اسکو نقش خود را مثل یک فیلمنامه‌نویس دقیق ایفا کرد؛ حرکات بدون توپ، جابه‌جایی بین خطوط و پرسِ هماهنگ از میانه‌ میدان، همه بر پایه‌ تمرینات هدفمند طراحی شده بود. حتی در لحظه‌هایی که بازی از کنترل خارج می‌شد، نظم تیمی تراکتور اجازه نداد ریتم مسابقه شکسته شود.
حاصل این دقت، ۵ گل تمیز و بی‌رحمانه بود اما مهم‌تر از عدد، کیفیت آنها بود. گل‌هایی با کار گروهی، هوش تاکتیکی و اعتمادبه‌نفس. تراکتور نشان داد فوتبال ایرانی هنوز می‌تواند زیبا و برنده باشد؛ اگر از ترسِ اشتباه رها شود.
* نقش پررنگ اسکو
در دنیای فوتبال ایران که مربیان هر هفته زیر فشار رسانه‌ها خرد می‌شوند، اسکوچیچ با چهره‌ای آرام و نگاهی محاسبه‌گر، ترکیبی از صبر و دقت را به تبریز آورده است. او تیمش را نه با فریاد، بلکه با نظم و اعتماد هدایت می‌کند. بازیکنان تراکتور حالا باور دارند می‌توانند در آسیا بدرخشند، چون مربی‌شان به آنها ایمان دارد. دراگان یاد گرفته چگونه از مهره‌هایش استفاده کند؛ نه بر اساس نام، بلکه براساس نیاز تاکتیکی. او هر بازیکن را در جای درست قرار می‌دهد و همین راز موفقیت تراکتور است. تیمی که در زمین به همان اندازه خطرناک است که روی نیمکت آرام به نظر می‌رسد.
* از تبریز تا آسیا
قهرمانی فصل گذشته در لیگ برتر برای تراکتور فقط شروع ماجرا بود. آنها حالا در مأموریتی بزرگ‌تر قدم گذاشته‌اند: اثبات اینکه فوتبال ایران می‌تواند دوباره در سطح قاره بدرخشد. تراکتور تنها نماینده کشور در لیگ نخبگان آسیاست و این تنهایی، مسؤولیت بزرگی بر دوش تیم گذاشته اما دراگان و شاگردانش به‌جای ترس، این مسؤولیت را به انگیزه تبدیل کرده‌اند.
مسیر صعود هنوز طولانی است اما با این نمایش، تراکتور خود را یکی از جدی‌ترین مدعیان مرحله حذفی معرفی کرده است. تیمی که حالا نه فقط تبریز، بلکه همه‌ فوتبال‌دوستان ایرانی را با خود همراه کرده.
* بازگشت اعتماد، بازگشت امید
این برد فقط برای جدول امتیازات ارزش ندارد؛ معنایش فراتر است. فوتبال ایران که مدتی بود در آسیا چهره‌ای خسته و کم‌فروغ داشت، حالا دوباره خودش را پیدا کرده.
برد تراکتور یعنی بازگشت اعتماد به نفس؛ یعنی باور به اینکه می‌توان با فوتبال هجومی و مدرن، دوباره در جمع بزرگان ایستاد.
در پایان شبِ درخشانِ شارجه، وقتی بازیکنان تراکتور با لبخند زمین را ترک کردند، نه فقط ۵ گل در حساب‌شان بود، بلکه بارِ سنگینی از روی شانه‌های فوتبال ایران هم برداشته بودند. تیم تبریزی، یادمان انداخت فوتبال فقط نتیجه نیست؛ بازگشت به اصلِ شور، به ذاتِ زیبایی و به آرزویی قدیمی است: دیدن یک تیم ایرانی که بازی می‌کند تا لذت ببرد، نه فقط برای بردن، بلکه برای زنده نگه داشتن رؤیای فوتبال.